[hasanmehmeti]

Pse e urrejnë kaq shumë Perëndimin?


Ja, edhe një herë, Izraeli ka hapur dyert e ferrit për palestinezët. Gati 50 të vrarë brenda një dite. Jo keq për punën e një nate në Gaza, për një ushtri që beson në “pastërtinë e armëve”. Po pse duhet të befasohemi? I kemi harruar vallë 17500 të vdekurit, shumica civilë, pjesa më e madhe fëmijë dhe gra në pushtimin izraelit të Libanit, 1700 civilët e vdekur palestinezë në masakrën Sabra-Chatila, masakrën e Qanas të 106 refugjatëve libanezë në vitin 1996, 1100 të vdekurit dhjetë vjet më vonë në pushtimin e Libanit, pothuajse të gjithë civilë? Ajo që është e mahnitshme, është se ka kaq shumë udhëheqës të Perëndimit, presidentë dhe kryeministra, dhe kam frikë që edhe shumë redaktorë e gazetarë “e hëngrën” rrenën e vjetër, që izraelitët kujdesen për të shmangur vdekjet e civilëve. “Izraeli bën çdo përpjekje që të shmangë vdekjen e civilëve”, tha edhe një ambasador tjetër i Izraelit, vetëm pak orë para masakrës së Gazës. Dhe secili president dhe kryeministër, i cili përsëriti këtë gënjeshtër si një arsyetim që të shmanget një armëpushim, e ka gjakun e kasapit në duart e tyre. Nëse Xhorxh Bush do të kishte guximin që të kërkonte një armëpushim të menjëhershëm 48 orë më herët, ata 40 civilë, të moshuarit dhe gratë e fëmijët, do të ishin gjallë tani. Ajo që ndodhi nuk ishte vetëm e turpshme. Ishte pafytyrësi. A do të ishte shumë i fuqishëm përshkrimi “krim lufte”? Sepse ashtu do t’i quanim këto krime, në qoftë se do të kryheshin nga Hamasi. Ndaj kam frikë se ishte një krim lufte. Pasi mbulimit të aq shumë vrasjeve masive nga armiqtë e Lindjes së Mesme, nga ushtarët e Sirisë, Irakut, Iranit, Izraelit, ma merr mendja se cinizmi duhet të jetë reagimi im. Por Izraeli thotë se po e lufton luftën tonë kundër “terrorit ndërkombëtar”. Izraelitët thonë se po luftojnë në Gaza për ne, për idealet tona perëndimore, për sigurinë tonë, me standardet tona. Me këtë jemi duke marrë pjesë në egërsinë që po ushtrohet tani në Gaza. Masakrat Sabra-Chatila u kryen nga aleatët e së djathtës së Izraelit, falangistët libanezë, gjersa ushtarët izraelitë, ashtu si zbuloi vetë komisioni hetues i Izraelit, shikuan për 48 orë dhe nuk bënë asgjë. Kur u fajësua Izraeli, qeveria e Menachem Begin-it e akuzoi botën për shpifje të përgjakjes. Pasi artileria izraelite kishte goditur bazën e OKB-së në Qana, në vitin 1996, izraelitët thanë se Hezbollahu i armatosur fshihej në atë bazë. Ishte një gënjeshtër. Mbi 1000 të vdekurit e vitit 2006, një luftë që nisi kur Hezbullahu kapi dy ushtarë të Izraelit në kufi, thjesht u shpërfillën si përgjegjësi e grupit libanez. Izraeli tha se trupat e fëmijëve të mbytur në masakrën e dytë në Qana mund të ishin marrë nga varrezat. Ishte edhe një gënjeshtër tjetër. Masakra e Marwahinit kurrë nuk u fal. Populli i fshatit u urdhërua të ikte dhe iu bind urdhrave të Izraelit, e pastaj u sulmua nga ushtria e Tel Avivit. Refugjatët i morën fëmijët e tyre dhe i vendosën përreth kamionit me të cilin po udhëtonin, në mënyrë që pilotët e Izraelit të shihnin se ishin të pafajshëm. Pastaj helikopteri i Izraelit i vrau për së afërmi. Vetëm dy mbijetuan, duke u bërë si të vdekur. Izraeli as që kërkoi falje. Unë i mbulova të gjitha këto mizori, i hulumtova të gjitha, fola me të mbijetuarit. Ashtu bënë edhe disa kolegë të mi. Fati ynë, natyrisht, ishte një shpifje nga më të përgojuarat: ne u akuzuam se ishim antisemitë. Dhe e shkruaj këtë gjë pa asnjë dyshim: do t’i dëgjojmë këto fabrikime skandaloze sërish. Ne do ta kemi gënjeshtrën ku fajësohet Hamasi, por Zoti e di, pasi ka mjaft gjëra për të cilat mund të fajësohen edhe pa ua shtuar këtë krim, dhe ndoshta edhe do ta kemi gënjeshtrën e trupave nga varrezat dhe definitivisht do ta kemi gënjeshtrën se Hamasi ishte në shkollën e OKB-së. Ne do ta kemi gënjeshtrën antisemitizëm. Atëherë udhëheqësit tanë do të murmurisin dhe do t’ia përkujtojnë botës se Hamasi në fillim e shkeli armëpushimin. Por nuk ishte kështu. Izraeli e shkeli së pari më 4 nëntor, kur bombardimet e tij vranë gjashtë palestinezë në Gazë dhe pastaj sërish më 17 nëntor, kur një tjetër bombardim vrau katër palestinezë të tjerë. Po, izraelitët meritojnë siguri. 20 izraelitë të vdekur brenda 10 viteve përreth Gazës është një numër i pamëshirshëm. Por 600 palestinezë të vdekur në vetëm një javë, me mijëra gjatë viteve që nga viti 1948, kur masakra izraelite në Deir Yassin, ndihmoi në fillimin e ikjes së palestinezëve nga ajo pjesë e Palestinës që do të bëhej Izrael, është në një shkallë tërësisht tjetër. Kjo kujton jo një përgjakje normale të Lindjes së Mesme, por një ligësi në nivelin e luftërave të Ballkanit në vitet ‘90. Dhe natyrisht, kur një arab mbushet me tërbimin e papërmbajtur dhe nxjerr mllef të verbër ndaj Perëndimit, ne do të themi se s’ka të bëjë me ne. Pse na urrejnë, do të pyesim? Por të paktën të mos të themi se nuk e dimë përgjigjen


Nga: Robert Fisk

Marrë nga: www.independent.co.uk