[Zero Cool]

Thënie të zgjedhura të Imam Aliut


Koha drobit trupat e rrit shpresat, ndërkohë që vdekja avitet dhe dëshirat fashiten. Kush pati sukses, druhet se e humb, e kush pati humbje, druhet mos nuk reshtin humbjet.

Ai që kërkon të prijë, edukon veten përpara të tjerëve; se njerëzit binden më mirë me sjellje se me gjuhë. E drejta për respekt e njeriut që edukon vetveten është më e madhe se e atij që vetëm sa mëson të tjerët.

Sa herë që merr e lëshon frymë, hedh një hap më afër vdekjes.

Çdo gjë e fundme do ta gjejë njëherë fundin e saj, ashtu si do të ndodhë njëherë ajo që është premtuar.

Kur gjërat ngatërrohen, fundi i tyre duhet vlerësuar nga fillimi i tyre.

Pranoje fjalën e urtë nga kushdo që e thotë. Ajo flatron sa kohë që është në zemra hipokritësh dhe s′gjen qetësi, veçse kur del prej tyre dhe zë vend në zemrën e besimtarit, krahas me shoqe të tjera të saj.

Fjala e mençur u takon besimtarëve të vërtetë; po humbi ndonjë, duhet gjetur dhe marrë, qoftë edhe nga një i pafé.

Vlera e çdo njeriu matet me arritjet e tij.

Kush resht së thëni “s′e di”, ka marrë rrugën e rrënimit.

E dua mendimin e të moshuarit më shumë se vrullin e të riut.

Habitem me njeriun që s′ka më shpresë, megjithëse mundet të lypi ndjesë.

Juristi i përsosur islam s′i lë njerëzit ta humbin shpresën në Mëshirën e Zotit, s′i bën të zhgënjehen nga Mirësia e Zotit dhe s′i lejon të ndihen të sigurtë nga ndëshkimi i Zotit.

Zemra rrëgjohet njësoj si trupi; prandaj ushqeje me urtësi.

Dija që vlen më pak është ajo që mbetet ngjitur për gjuhe, kurse dija që vlen më shumë është ajo që njihet pasi vihet në jetë.

Më të afërmit me profetët janë ata që dinë më shumë rreth asaj që ata prunë.

Gjumi me besim të shëndoshë e të sinqertë është më i mirë se falja me besim të lëkundur.

Mirësia ndaj të tjerëve bëhet virtyt i përhershëm kur përmbushen tre kushte: Duke e parë si të vogël, që të arrijë të bëhet e madhe; duke e fshehur, që të shfaqet vetë; dhe duke u bërë shpejt e me takt, që të jetë e pëlqyeshme dhe e dobishme.

Do të vijë një kohë kur pozitat e larta do t′u jepen vetëm intrigantëve dhe kur mëkatarët do mbahen për të zgjuar, kurse të drejtët për budallenj. Atëherë lëmosha do shihet si shpenzim i kotë, kujdesi për të afërmit si barrë ose nder dhe përkushtimi si shkas për t′iu mburrur të tjerëve. Atë kohë pushteti do ushtrohet nëpërmjet këshillimit me femrat, vënies së çunakëve në poste të larta dhe drejtimit të administratave nga eunukët.

Sigurisht, kjo botë dhe tjetra janë të kundërta të njëra tjetrës, siç janë dy rrugë që shpien në drejtime të kundërta. Ai që e do dhe e pëlqen këtë botë, do ta urrejë tjetrën e do bëhet armiku i saj; të dyja ato janë larg nga njëra tjetra sa Perëndimi me Lindjen. Udhëtari që ndodhet mes tyre mund t′i afrohet njërës duke iu larguar tjetrës; ato janë shemrat e njëra tjetrës.

Qoftë i bekuar kush i druhet kësaj bote, nga që mallohet për tjetrën. I tillë është ai që e sheh këtë dhé si shtrat të tij, këtë pluhur si shtresën e mbulesën e tij, dhe këtë ujë si parfumin e vetëm të tij; ai e thotë Kur′anin me zë të ulët, lutet me zë të lartë dhe largohet nga kjo botë si Isai.

Zoti ju ka vënë ca detyrime, mos i lini pas dore; ju ka caktuar ca kufij, mos u rrekni t′i kaloni; ju ka ndaluar ca gjëra, mos e bëni dysh fjalën e Tij; dhe ka lënë në heshtje ca gjëra të tjera e nuk jua ka thënë, por jo nga që ka harruar; mos bëni provë t′i zbuloni.

Njeriu gënjen veten, kur mendon se mund t′i zgjidhë problemet e tija të kësaj bote duke sakrifikuar diçka nga feja e vet. Zoti do ta mundojë me probleme shumë më të vështira.

Ndodh që padija e njeriut të mësuar t′i zhvlerësojë dijet e tij dhe ta shpjerë në rrënim.

Ne (Ehl-i Bejti) jemi si jastëku në mes: kush ka mbetur pas nxiton të na arrijë, e kush na e ka shkuar rikthehet drejt nesh.

Askush nuk e vendos dot rendin e Zotit të Madhëruar, përveç atij që s′e njeh dobësinë, nuk bën dot keq dhe s′ka pasione e lakmi.

Kush na do ne (Ehl-i Bejtin), të llogaritë përballjen me skamjen.

Asnjë pasuri nuk vlen sa mençuria; asnjë vetmi s′tjetërson si vaniteti; asnjë urtësi s′i ngjan taktit; asgjë s′të jep nder sa droja prej Zotit; asnjë s′të është besnik sa morali i lartë; asnjë trashëgimi s′matet me sjelljen e mirë; asnjë udhëheqje s′e bën efektin e veprimit të pavonuar; asnjë zanat s′ia vlen sa një veprim i virtytshëm; asnjë fitim s′i përqaset Shpërblimit Hyjnor; asnjë kontroll i vetes nuk bie dobi sa përmbajtja në çaste të paqarta; asnjë dorëheqje s′të ruan sa largimi nga gjëja e ndaluar; asnjë dije s′e ka nivelin e mendjes që e lind; asnjë adhurim s′është si përmbushja e detyrimit; asnjë besim nuk është si modestia dhe qëndrueshmëria; asnjë arritje nuk është si përunjësia; asnjë nder nuk është si dija; asnjë fuqi nuk është si durimi; dhe asnjë mbështetje nuk është aq e mirë sa këshillimi.

Në botën ku mbretëron virtyti, nuk është e udhës të ushqesh mendime të këqija rreth dikujt që s′ka bërë keq në asnjë rast. Po kur bota dhe njerëzit mbretërohen nga vesi, ruaju nga rreziku që të sjell mendimi i mirë që krijon për dikë.

Shumë njerëzve u jepet kohë për hir të mirëdashjes që është për ta, e ca të tjerë mashtrohen nga që u mbulohen veset e mëkatet; po ka dhe nga ata që dashurohen pas vetes për shkak të lëvdatave që u bëhen. Zoti nuk vë askënd në sprovë aq seriozisht, sa atë, të cilit i jep kohë.

Dy lloje njerëzish do rrënohen për shkakun tim: ata që e teprojnë me dashurinë e tyre për mua, dhe ata që më urrejnë për vdekje.

Bota është si gjarpri – e butë në të prekur, dhe plot helm në brendësi. I padituri mashtrohet e joshet prej saj, kurse i urti e i dituri i ruhen.

I bekuar qoftë ai që e mban veten të përunjur, që e nxjerr jetesën me duar të pastra, që ka zemër të qashtër, që ka zakone të rrënjosura në virtyt, që e shpenzon atë që tepron, që e përmban gjuhën nga thënia e fjalëve të kota, që nuk ushtron tirani e dhunë, po jep siguri me praninë e tij, që është i kënaqur me Sunnetin e Profetit (s) dhe që s′pajtohet me risitë në fé.

Çuditem me njeriun e kursyer, që ngutet drejt skamjes duke menduar se i largohet, dhe humbet kështu paqen e jetës, që aq shumë e lakmon. Për pasojë, bën në këtë botë jetën e të varfërit, ndërkohë që në tjetrën do japë llogari si i pasur. Çuditem me njeriun kryelartë, që s′ishte gjë tjetër një ditë, veç spermë, e s′do jetë gjë tjetër një ditë, veç kufomë. Çuditem me njeriun që vë Zotin në dyshim, ndonëse e sheh Krijimin e Tij. Çuditem me njeriun që harron për vdekjen, edhe pse përcjell të vdekur në varrezë. Çuditem me njeriun që e mohon jetën tjetër, megjithëse e shkoi një këtu. Çuditem me njeriun që stolis banesën e tij të përkohshme dhe lë pas dore shtëpinë e tij të përjetshme.

Po ta kuptonit deri në fund Madhështinë e Krijuesit, nuk do t′i jepnit rëndësi Universit dhe krijesave të tjera të Tij.

Një engjëll i Zotit na kujton çdo ditë: “Fëmijët i lindni për vdekjen, pasurinë e mblidhni për rrënimin, ndërtimet i bëni për shkatërrimin”.

Kjo botë është rrugë për të kaluar, jo vend për t′u sheshuar. Dy lloje njerëzish udhëtojnë nëpër të: Një që e shet veten, duke e dënuar përjetësisht shpirtin e tij, dhe një tjetër që e blen, duke e shpëtuar shpirtin e tij nga dënimi i përjetshëm.

Shoku nuk është shok, po qe se nuk jep prova në tre raste: Në nevojë, në mungesë dhe në vdekje.

Kujt i lejohen katër gjëra, s′i mohohen katër të tjera: Kush lut, merr përgjigje; kush pendohet, dëgjohet; kush lyp ndjesë, falet; kush ndihet mirënjohës, s′mbetet pa të mira.

Kush druhet nga Zoti, mund t′i afrohet përmes faljes. Haxhxhi është Xhihadi i të dobëtit. Çdo gjë ka kërkesat e saj. Agjërimi është kërkesë e shëndetit. Xhihadi i gruas është të jetë e këndshme për burrin e saj.

Kërkoi mjetet e jetesës nëpërmjet dhënies së lëmoshës.

Kush s′dyshon në rimarrjen e asaj që jep, jep me të dy duart.