[caki]

Një letër e ndarjës

(perkthimi në fund)

Francesca cara,
ho preso la decisione di scriverti perché ho l’impressione che tu non voglia starmi a sentire quando affronto certi argomenti. È bene però che tra noi le parole smettano di levitare.
Tu sei un’eterna fanciullona, una sognatrice che si diverte a fare l’innamorata e anch’io, te l’assicuro, mi sono divertito a questo gioco, mi sono buttato a capofitto in quel bellissimo mondo pieno di fantasie che avevamo inventato. Per un certo tempo vi ho investito tutto il mio cuore e la mia mente fino a essere leggero come una farfalla quando ti pensavo, e disperato come un cucciolo abbandonato quando tu non mi telefonavi. Ma ormai sono stanco. Non si può giocare in eterno e noi l’abbiamo fatto abbastanza, fin tropo. È ora di tornare alla realtà, di abbandonare le illusioni. Mi dispiace. Non solo la persona che tu speravi di incontrare; non sono sempre buono e pronto ad accontentare i tuoi desideri: sono un uomo già maturo che non ha più voglia di sognare.
La vita con te sarebbe una danza, un arcobaleno, ma io ho bisogno di cose concrete e anche tu sai che non possiamo rincorrere in eterno delle chimere. Almeno io non posso, non me la sento e non voglio.
Una vita non può essere affidata totalmente alle sensazioni. Non basta accostare una pelle all’altra per comunicare veramente, specie quando è un incontro di voglie e ognuno è proiettato sul suo desiderio. La differenza tra noi è anche questa: tu sei per l’amore leggero, soft, mentre io sento il bisogno, anche se non subito, di un rapporto stabile, di una famiglia. Tu no, nemmeno tra cent’anni. E io sono stufo di fare il semplice turista dell’amore, curioso solo di sapere come andrà a finire.
Anche se abbiamo trascorso giornate meravigliose, e ne avrò sempre un bellissimo ricordo, non penso di condividere ancora la mia vita con te e d’ora in poi il mio futuro sarà un altro. Anzi, volevo dirtelo ma non ho mai trovato le parole giuste, da qualche tempo il mio futuro è già un altro.
Cara Francesca, non volermene e non soffrire. Pensa anche tu al tuo futuro; senz’altro sulla tua strada troverai ancora chi ti vorrà bene.
Per tutto ciò che è stato tra noi un carissimo abbraccio.
Caki

Perkthimi

E dashura Francesca,
Kam vendosur që të shkruaj sepse e kam një përshtypje që ti nuk deshironë të më ndëgjosh kur përballoj disa argomente. Është më mirë që në mes nesh të përfundojn fjalët që vazhdojn të na lehtsojn.
Ti je një e re e përsosur, një ëndrruse që zbavitet duke u bërë e dashuruar, po ashtu edhe unë, ta siguroj, jam zbavitur në këtë lojë, jam gjuajtur me tërë kokën time në atë botë të bukur, përplot me fantazira që i kishim krijuar. Për një kohë të caktuar kam investu tërë zemrën time e tërë mendjën time deri sa kam qenë i lehtë si një flutur kur të mendojsha, por i dëshprum si një klysh i braktisur, kur ti nuk më telefonojshe. Por tash jam i lodhur. Nuk mundemi të luajm në përsosmeri, por ne kemi arritur mjaft, edhe tepër. Është momenti të kthehemi në realitet, me i braktis illuzionet. Më vjen keq. Jo vetëm personin që ti ke shpresuar ta takojsh: nuk jam gjithnjë i mirë dhe i prgaditun që ti zbavis dëshirat e tua; jam një person i pjekur që nuk ka më dëshirë të ëndrron.
Jeta me ty do të ishte një vallzim, një ylber, por unë kam nevojë për gjëra konkrete edhe ti e din se nuk mundemi të vrapojm gjithnjë në kimere (Kimere - Gjëra të fantazmës, psh. Në mitet greke që kan pasur ide mbi perendit, hyenit, gjëra ideale). Së paku unë nuk mundem, nuk ndihem, dhe nuk deshirojë.
Një jetë nuk mundet të jet e besuar vetëm ndjenjave. Nuk mjafton të bashkohen një lkur me tjetrën për me komuniku me të vërtet, psh. kur është një takim të deshirave që çdo njëra projektohet mbi deshirën e tjetrës. Ndryshimi në mes nesh është edhe kjo: ti je për një dashuri të lehtë, ndërsa unë ndiej nevojën, edhe pse jo menjiherë, për një raport stabil, të një familje. Ti jo, as pas njiqind vitesh. E unë jam i mërzitur më, duke u bërë një turist i thjesht i dashurisë, kurreshta vetëm për tu njoftuar se si do të përfundon.
Edhe pse kemi kaluar ditë të mrekullushme, e do ti kem në një kujtim të mirë, nuk mendoj me nda ende jetën time me ty, dhe nga tash e më tutje, ardhmëria ime do të jet një tjetër. Përkundrazi, dëshirova që të them por nuk munda të gjejë fjalë të duhura, që pak kohë ardhmeria ime vetem eshtë tjetër.
E dashura Francesca, mos më duaj dhe mos vuaj. Mendo edhe ti në ardhmërin tënde; pa dyshim në rrugën tënde do të gjinden persona që të dashurojn.
Për gjitha ato që ishin në mes nesh, një përqafje të dashur.
caki

P.S. Këtë letër e kam shkruar para 4 muaj, kur jam ndar nga Francesca, ish e dashura ime, dhe me këtë ka përfunduar dashuria në mes saj dhe meje, tani jemi vetëm shoqëri, dhe jo shoqëri ashtu për tu përshëndetur, por shoqëri me plot kuptimin e fjalës.