[Dushku]

Ai vetëm buzëqeshte, murmuriste diçka të paqartë dhe nisej drejt pyllit apo nga shtëpia e vet ku futej brenda dhe i mbyllte dyert thuajse frikohej nga vizita e ndonjë mysafiri të paftuar.
Nuk ishte jeta e tij që e kalonte në vetmi e as heshtja, e cila i ishte bërë aleatja e vetme në përditshmëri, ajo që e bënte të veçantë, të flitej për të dhe të rrëfenin edhe në fshatrat e afërt. Nuk i çuditeshin njerëzit pse tërë natën mbante dritat e ndezura në dhomat e veta, sepse ajo u ndodhte edhe të tjerëve, por habiteshin pse sa herë që braktiste shtëpinë nisej drejt pyllit dhe zhdukej në thellësitë e tij. Shëtitjet e tij nxisnin rrëfime nga më të çuditshmet. Disa thoshin se në thellësinë e pyllit ekzistonte një shpellë ku djaloshi hynte që aty të gjurmojë pas një thesari me para dhe stoli të vlefshme. Të tjerët përbetoheshin se e kishin parë duke u ngjitur nëpër drunjtë e lartë dhe se imitonte zëra të llojllojshëm për t’i gënjyer shpendët t’i afroheshin. Shkon në pyll aq shpesh që fshehurazi të takohet me të dashurën e vet, shtonin gratë duke puthur bukën në shenjë të betimit dhe theksonin se me sytë e tyre e kishin parë sesi çonte dashuri në mes të pyllit me një bukuroshe emrin e së cilës nuk e zinin me gojë. Mos e teproni me ato trillime, qesheshin të rinjtë e fshatit kur dëgjonin të flitej për moshatarin e tyre të cilin as që e njihnin sa duhet sepse kurrë nuk u bashkohej, ai shkon në pyll që të bëj atë që bëjmë ne sa herë që na mbushen herdhet dhe nuk kemi ku t’i zbrazim. Meqenëse nuk bëhej fjalë për ndonjë sekret që kërkonte shumë mjeshtri për t’u zbërthyer, fshatarët vendosën që dy-tre veta ta ndiqnin dhe njëherë e përgjithmonë të bindeshin se cili ishte shkaku i shëtitjeve të shpeshta të djaloshit nëpër pyll. Edhe atë jo pse gjithaq u ishte e rëndësishme të dinin ku harxhonte ditën një nopran, por për shkak se gratë e tyre linin pa bërë punët e shtëpisë duke i treguar njëra-tjetrës se çka kishin dëgjuar më të re për djaloshin e çuditshëm. Edhe vashat lanë pas dore pajën e nusërisë dhe tërë ditën qëndronin nëpër dritare që ta shihnin atë kur kalonte rrugës me një strajcë në dorë. E ndiqnin me shikim derisa ngjitej kodrinës dhe zhdukej në pyll. Më kot nënat e tyre mundoheshin t’i bindnin të shikojnë gjilpërat dhe penjtë e mëndafshtë me të cilët qëndisnin mindilat e nusërisë; ato zgjasnin kokat drejt pyllit që të mos u shpëtonte pa parë djaloshi kur kthehej në mbrëmje me një buzëqeshje, e cila i joshte si asgjë tjetër. Flitej se disa çapkëne të fshatit ngandonjëherë i viheshin pas dhe ktheheshin nga pylli me faqe të kuqe dhe të djersitura duke mos qenë të afta t’u tregojnë asgjë të tjerëve se vallë e kishin parë djaloshin e bukur dhe ç’bënte mes lisave dhe drunajeve. Ata që i caktoi fshati, një ditë heshturazi iu vunë pas. E ndoqën fshehurazi hap pas hapi. U kthyen disa orë pasi që djaloshi doli nga pylli dhe u lëshua teposhtë që të mbyllet si rëndomë në shtëpinë e vet. Hë de, na thoni se çka bënte ai dreq i mallkuar atje në pyll, pyesnin të paduruar banorët që kishin dalë në shesh të fshatit dhe prisnin të dëgjojnë të vërtetën e pakontestueshme, e cila do t’i jepte fund këtij sekreti, i cili nuk u lejonte të bëjnë ndonjë bisedë tjetër pos të pyesin dhe shtjellojnë jetën e djaloshit. “Ai është i çmendur!” - tha njëri nga ata të cilët asaj dite e ndoqën hap pas hapi djaloshin. “Shëtit nëpër pyll në heshtje, mbledh zogj të ngordhur dhe pendë shpendësh”. “E pamë duke hyrë në një shpellë dhe që andej doli me grushtet përplot me pendë bufi dhe lakuriqësh “- tha tjetri dhe pranoi se kishin patur frikë të futeshin edhe ata në shpellë sepse posa kishte hyrë djaloshi ishte dëgjuar një zë i ngjashëm me dënesjen e foshnjës. “Ngjitej edhe nëpër drunj dhe diç kërkonte nëpër foletë e braktisura të shpendëve! Di të flasi me gjuhën e shpendëve sepse ata jo vetëm që nuk i frikohen, por ndalen mbi supet e tij, apo i fluturojnë mbi kokë duke kënduar” - shpjegonin ata dhe mundoheshin të dëshmojnë se ndershëm kishin kryer detyrën dhe nuk kishin lënë hapësirë për paqartësi. “E pamë edhe duke...!” - filloi të tregojë diçka njëri prej tyre, por pasi që e shikuan hidhërueshëm dy të tjerët, kafshoi gjuhën me dhëmbë dhe nuk tha deri në fund atë që deshi të tregojë. “Thuajini të gjitha, sepse u porositëm ta shtjelloni e jo edhe më shumë të ngatërroni sekretin!” - reaguan fshatarët

vazhdon....