[LaDy_Diaspora]

E keqtrajtuar pse s'kishte "letra"... (1)

Dikur i bashkonte dashuria dhe fëmija që prisnin. Pastaj ndërhynë vjehërria që e shtynë të abortonte pa qenë ajo e vetëdijshme. E rrahën dhe e përulen edhe kur lindi fëmijën e dytë sepse donin nuse me ‘letra’ perëndimi. M.B. tash jeton në Qipro ndërsa Afrim Hajdari në Zvicër - të dy të rimartuar. Por, një tragjedi e pashlyeshme mbetet në mes tyre.

Kur në vitin 2003 u martua me Afrim Hajdarin nga Gjilani, ajo asnjëherë nuk kishte menduar se historia e saj e dashurisë do t’i bëhej ankthi më i tmerrshëm i jetës. E tërë dhimbja iu shkaktua ngase vjehërria nuk e kishin dashur për nuse të djalit, sepse, ajo nuk posedonte ‘letra’ të Zvicrës ose të Gjermanisë.

Ishte vetëm një vajzë e thjeshtë dhe e njomë e cila ia hapi zemrën djalit të vetëm të kësaj bote - kështu është zakonisht - të cilin e mendonte dashurinë e jetës së vet. M. B. (identitetin e së cilës gazeta e mbron), ishte vetëm 17 vjeçare kur vendosi unazën e gjilanasit në gishtin e dorës së saj. Ajo kishte mbetur shtatzënë.

“U martuam se na ka lidhë dashuria”, rrëfen ajo. “Në atë kohë unë kam qenë edhe shtatzënë”.

Gjithmonë ka një ‘por’. Siç duket këtë lidhje nuk e kanë mbështetur të gjithë. Prindërit e burrit të saj, Metush dhe Sevdije Hajdari kanë preferuar një nuse me ‘letra’ të Zvicrës e jo një vajzë të thjeshtë si M. B.

“Vjehrra dhe vjehrri mua nuk më kanë dashtë, gjithmonë kanë preferuar një nuse me letra të Zvicrës që ju çon pare, e unë nuk kam pasur pare, kam qenë një vajzë e thjeshtë”, rrëfen ajo duke shtrënguar duart për të mbajtur emocionet. “I kam pyetur shpeshherë pse nuk më doni, çfarë ju kam bërë, pse po më rrihni...por, ata thjeshtë më kanë thënë se nuk të duam edhe pikë”.

Ndonjë herë jeta është thjesht rrëfim dhimbje.

M.B. ishte në muajin e tretë shtatzëne dhe vet në moshë të mitur kur vjehrra i kishte thënë se do të duhej ta abortonte fëmijën ngase ka pirë hapa dhe do t’i lindte fëmija me pasoja.

Nusja nuk kishte pranuar të abortonte fëmijën, të cilin, në pikëpamjen e saj, po e prisnin me padurim së bashku me bashkëshortin.

Dukej një ditë rutinore si të tjerat, të paktën në mëngjesin e saj, kur Sevdije Hajdari e kishte dërguar M.B. në ordinancën e doktorit Ramadan Maliqi, në Gjilan.

“Ka qenë diku mesdita kur kemi shkuar në atë ordinancë. Kemi hyrë brenda, aty ka qenë edhe një motër medicinale e cila ka qenë shtatëzënë…Më kanë thënë se do të më kontrollojnë”, rrëfen ajo. “Pastaj ka filluar me aletet e veta me ma mbyt fëmijën”.

M.B. kishte filluar të bërtas. Ajo nuk i besonte mjekut i cili po i thoshte se fëmija është tashmë i vdekur dhe se duhet larguar nga mitra.

Nuk është skenar i ndonjë filmi horror, është historia e vërtetë e një gruaje e cila sot, pas gjashtë vitesh, ka vendosur të flasë për tragjedinë e saj.

Vjehrrit nuk e donin dhe për ta ndarë nga djali i tyre bënë gjithçka, duke tejkaluar çdo kufij morali. Sot ajo i akuzon se ia kanë abortuar fëmijën pa dijeninë e saj dhe se e kanë paguar doktorin Ramadan Maliqi nga Gjilani për ta kryer këtë abort të dhunshëm.

Këtë deklaratë M.B. e kishte bërë edhe në dokumente zyrtare dërguar policisë, prokurorisë dhe gjykatës në Gjilan, që në vitin 2005.

Pavarësisht kësaj, ajo ishte kthyer atëherë tek burri sepse, siç thotë, ka qenë e re dhe ka pasë frikë të rrëfej të vërtetën. “Jam kthyer me shpresën se do të rregullohet gjithçka”.

Pas një viti e gjysmë ajo kishte mbetur prapë shtatëzënë mirëpo, këtë nuk kishte guxuar t’ia rrëfente askujt me frikën se do t’ia abortonin fëmijën edhe një herë. “Përveç burrit, nuk e ka ditur askush që jam shtatzënë. E kam lidhë barkun me gjithçka vetëm për t’u mos vënë re se jam shtatzënë”, rrëfen ajo.

Për gjëra të tilla shpesh kujdesen fqinjët. Njëra prej fqinjave e ka përhapur lajmin për shtatzëninë e re të M.B. ndërsa dhuna ndaj kësaj u shtua sërish. Për çdo ditë, dy vjet me radhë, ajo përpiu shumë dhunë.

“Vjehrra e ka kuptoi që kam mbetur shtatzënë edhe atëherë kanë vazhduar me dhunë”. Ajo thotë se vjehrri i saj e ka rrahur aq sa ia ka shkulur flokët me rrënjë. Ishte luftë gjigante e një individi fatkeq.

Rrahja vazhdoi edhe pas lindjes së vajzës së saj që mundi të dalë në këtë botë. “Edhe pasi kam lindur, dhuna e tyre nuk ndalej”, tregon M.B. “Ata asnjëherë nuk e kanë marrë çiken me këqyrë. Asnjërën nuk na donin”.

Atij nuk mund t’i thuhet dorëzim. M.B. nuk kishte rrugë tjetër. Më 26 prill 2006 ajo përfundimisht kishte dalë nga shtëpia e cila iu kishte bërë ferr mbi tokë.

Atë ditë, më herët, ajo e kishte marrë vajzën e saj për ta pastruar në koritën me ujë të vakët në dhomën e ndejës ngase kishte qenë tepër ftoftë për ta larë në dhomën e vet. Kjo nuk iu kishte pëlqyer vjehërrve të saj, të cilët e kishin qortuar për këtë gjest.

“Vjehrri më ra shuplakë dhe më bërtiti…I thash se s’kam ku tjetër se është ftohtë, por ai nuk më dëgjoi dhe e kapi një karrige për me më ra”, rrëfen ajo.

Nga ai çast M.B. e kishte lënë vajzën në koritë dhe kishte dalë zbathur nga shtëpia për të mos u kthyer kurrë më. “Kam ikur sa kam mundur derisa kam dalë në rrugë dhe e kam taku një patrullë policore. Ata më kanë dërguar në stacion dhe më kanë marrë deklaratën.

Kjo nuk kishte qenë hera e parë që M. B e kishte rrëfyer tregimin e saj në organet e sigurisë. Policia kishte qenë disa herë në shtëpinë e saj, me të raportuar rastin si dhunë në familje.

Arbnora Leka dhe Shaban Hajdari ishin dy policët nga departamenti për dhunë në familje, të cilët ia kishin marrë deklaratën ditën kur vjehrri i saj ia kishte shkulur flokët me rrënjë.

Mirëpo, deklarata e viktimës nuk iu ka mjaftuar atyre ngase, sipas saj, ata i paskan thënë se duhet të durojë vjehrrën se është më e vjetër.

Është e rrallë të dëgjohen akuza ndaj zyrtarëve policorë të cilët u sugjerojnë viktimave të dhunës në familje që ta durojnë dajakun.

Këta dy policë nuk kanë pranuar me asnjë kusht të flasin publikisht. Me të kuptuar qëllimin e bisedës, ata u zhdukën nga stacioni policor në Gjilan. Zëdhënësi i policisë për këtë rajon, Ismet Hashani ka mohuar akuzat të cilat janë bërë ndaj dy policëve. “Absolutisht nuk mund të besojë se është e vërtetë. Policia e ka kryer punën në mënyrën më të mirë”.

Prokurori i Qarkut në Gjilan, Fahri Nuhiu, më 24 maj 2005, kishte ngritur kallëzim penal ndaj Metush Hajdarit me akuzën për lëndim trupor ndaj resë së tij, M.B, të cilën Gjykata e Qarkut në Gjilan e kishte pranuar po me atë datë por të cilën lëndë asnjëherë nuk e ka përfunduar.

Emine Salihu, ish-gjyqtarja e Qarkut në Gjilan, e kishte pasur këtë lëndë. Ajo ka lejuar që këtë lëndë ta mbulojë pluhuri dhe të bie në parashkrim duke mos ftuar për gjashtë vite me radhë asnjëherë palët në shqyrtim, gjë të cilën edhe Prokurori Nuhiu e konfirmon. “Nuk kemi marrë asnjëherë ftesë për këtë rast dhe e kemi kuptuar që lënda është parashkruar”, tha ai.

Në vitin 2009, gjyqtarja Drane Simani ka marrë aktvendim që të pushohen procedurat penale për rastin ngase lënda tashmë veç ishte e parashkruar sepse kishte kaluar dyfishi i afatit kohor për të cilin ishte paraparë që ky rast të përfundohet.

As Policia e as Prokuroria nuk mbajnë përgjegjësi për parashkrimin e kësaj lënde. Zëdhënësi i policisë së Gjilanit, Ismet Hashani, tha se Policia e ka kryer punët e vet si duhet ndërsa prokuroria ia hedh fajin gjykatës për mosmarrjen e veprimeve ndaj rastit.

Gjyqtarja Emine Salihu, ndërkaq, nuk ka dashur të deklarohet. Ajo gjatë kohës kur ka qenë gjyqtare e ngakruar me këtë rast, ka pranuar edhe lëndë më të reja se kjo dhe i ka përfunduar ndërsa rastin e kësaj gruaje nuk e ka marrë fare në dorë.

Për juristin Kolë Ramaj kjo paraqet shkelje drastike të të drejtave të njeriut si dhe keqëpërdorim të pozitës zyrtare nga ana e gjyqtarës. “Nëse ajo ka kryer lëndë më të reja dhe këtë e ka lënë të parashkruhet, atëherë ka vend për dyshime se ajo qëllimisht nuk e ka kryer lëndën”, tha ai.

Prokuroria ndër të tjera ishte e njoftuar edhe për abortin e dhunshëm mirëpo, nuk kishte shkuar fare në ordinancën e Ramadan Maliqit për të verifikuar nëse aty ka abortuar vitkima në fjalë. Prokurorit Nuhiu iu ka dukur më e logjikshme që të bisedojë personalisht me doktorin në Spitalin Rajonal të Gjilanit, ndërsa ky i fundit i paska thënë se nuk e ka M.B. në regjistrin e personave që kanë bërë abort. Përndryshe Policisë, Maliqi i kishte thënë se nuk ka regjistër fare. “Mjeku na ka thënë se nuk mban regjistër për pacienta”, tha zëdhënësi Ismet Hashani.

Në ordinancën ‘Nataliteti’ te gjinekologu Ramadan Maliqi, ku ndodhej edhe M.B., mjeku është pyetur nëse e kishte këtë grua në regjistrin e tij, mirëpo ai nuk ka pranuar të deklarohet. Maliqi thoshte vetëm se nuk i kujtohen gjërat nga viti 2003.