[adidu]

* * *
Nuk di sa kohë kalova në përhumbje.
Hapa sytë. Gjelbërim i mrekullueshëm më rrethonte.
Pashë… duart dhe këmbët e mia.
U lumturova.
Vrapova me klithma ngazëllimi.
- Jam njeri sërish. Jaaaam njeeeri…njeeeri – ushtonte zëri im në atë kopësht të mrekullueshëm me pemë, e lule shumëngjyrëshe.
I lodhur nga lumturia, u shtriva në tokë me krahët hapur, e fytyrë nga qielli. Shikimi u përplas në atë kaltërsinë e pafund, të cilën e kujtoja me mall kur isha tokë dhe sytë më shihnin vetëm errësirë kozmike. Dielli më dukej i vogël si një portokall.
Mendimet dilematike filluan të më vrundullojnë në kokë si dikur kur isha tokë.
- Jam në tokë, apo në parajsë?
Mbaja mend se toka po shkatërrohej, teksa përhumbesha. Nuk dija nëse ishte shkatërruar plotësisht, por edhe me aq sa pashë nuk arrija të besoja se mund të kishte mbetur gjë në këmbë. E për më pak njerëz, apo gjallesa.
- Jam në parajsë – pëshpërita ngadalë me një fije bari në buzë.
Lumturia u këput si lule. U tha sakaq. Dhimbja, nga maja e thoit rozë, e deri në skajin e fundit të fijeve flokore.
Shkatërrova tokën me dilemat dhe emocionet.
Shuajta njerëzimin.
Ktheva tokën në planet të vdekur.
Lotët më rridhnin të nxehtë.
Parajsa m’u kthye në ferr.
Imagjinoja çastet e fundit të llahtarit njerëzor. Qiellin të flakëronte. Dheun të villte zjarr dhe gjëmonte. Fëmijë me sy të pafajshëm të ngjeshur pas prindërve të dridhur. Prindër që shtrëngonin fëmijët për ti mbrojtur. Femra shtatzëna me duart në bark që mallkonin ditën kur u mbarsën. Pleq të përgjunjur që i luteshin zotit me kokën nga qielli.
- Mos më ler në parajsë o Zot… më dërgo në ferr të vuaj flakët, siç vuajti njerëzimi prej meje – bërtita me klithmë gjoksore duke u ngritur mbi këmbët që më dridheshin.
- Nuk je në parajsë, por në tokë, o njeri që Zoti të bëri tokë dhe toka të bëri njeri. – dëgjova një zë femëror që vinte pas një peme molle diku aty pranë.
Ktheva sytë. Me dorën të mbështetur në një degë të mbushur me mollë u shfaq ajo…femra e atyre fjalëve. Ishte e bukur sa lulet dhe gjelbërimi, por me sy trishtë. Më kujtoi vështrimin e fundit të hënës.
- Jam Hëna – tha duke u afruar ngadalë, sikur t’ më kishte lexuar mendimin.
Ishte kthyer edhe ajo në njeri pas shkatërrimit tim. Unë mashkull, ajo femër. Të dy në tokë dhe jo në parajsë.
- Mos qa, e mos dhimb për atë që ndodhi. Njerëzimi ja bëri vetes. Ti thjesht kuptove se nuk mund të bëje asgjë dhe dëshpërimi yt ishte një zgjidhje, të cilën Zoti e dinte se do ndodhte që ditën kur vendosi të të shëndrojë në tokë.
- Pse më zgjodhi pikërisht mua?! Mua që vuaja për njerëzimin, qoftë si njeri dhe qoftë si tokë.
- Ndoshta që të të sjellë këtu së bashku me mua, e të krijojmë një njerëzim të ri – tha me nënqeshje në cepin e buzëve.
Këputi një mollë të kuqe që xixëllonte nën rrezet e diellit ngjyrë portokalli.
Duke vërtitur mollën në dorë u afrua pranë meje. Hiri i saj, fjalët e saj dhe aroma trallisëse femërore më qetësuan sakaq.
Tek e fundit ndodhesha në tokë, e jo në parajsë dhe toka lulëzonte sërish.
Adrian Dule