O njeri !
Natėn kur ti i braktisur
nėn hijen e hėnės qėndron.
Ėshtė Ai dhe veē Ai
qė nga lart ty tė shikon.
Dhe kur ecėn mes tė tjerėve,
ti i heshtur mediton.
Ėshtė Ai qė tė dėgjon,
veē Ai ty tė kupton.
Dhe kur qesh se je gėzuar
dhe ti dhimbjen e harron,
ėshtė Ai qė tė jep gėzim
dhe Ai ty tė ndihmon.
Se ēke nė gjoks askush se di
dhe askush jo sta shpjegon,
por veē Zoti i madhėruar
ēdo tė fshehtė e zbulon.
Linde vetėm nė njė ditė
kur kish diell, por kish edhe re
dhe askush jo nuk e di
se ēfarė le ti atje.
Mendje ke, por nuk kupton
o njeri ti asgjė.
Ėshtė Ai qė tė ndriēon
dhe shpirtin tėnd ta shpėton.
Pėr tė folur ti nuk flisje,
ndonėse buzėt pėrpėlisje.
Ėshtė Ai qė tė mėsoi
dhe buzėt ti shkathtėsoi.
Ti ēdo gjė e pėrballove
dhe gjatė kurrė jo nuk mendove.
Ishte Ai qė tė mėsoi
dhe nga e keqja tė largoi.
Ja, tani thua unė, unė
dhe gjoksin ti godet.
Por mė kot, jo mos u mburr
se vjen vdekja o njeri i shkretė.
E n t e l a H i d r i ( H o x h a )