[Prizrenali]

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk ishte njeri vrënjtur dhe i zymtë, por ishte i këndshëm, i buzëqeshur dhe i lehtë në sjellje dhe bashkëpunim, me edukatë dhe dinjitet.

Nuk e tepronte me shaka që të humbaste dinjitetin dhe prestigjin dhe nuk bënte shaka duke i lënduar tjerët, por shakaja e tij ishte e atillë që i gëzonte ata që ishin përreth tij.

Enes Ibën Maliku [radijall-llahu anhu] rrëfen se një beduin me emrin Zahir, i sillte të Dërguarit të All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhurata nga shkretëtira, për çka ai e shpërblente kur do nisej për në shtëpi. Zahiri kishte pamje të shëmtuar, por i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e donte dhe i thoshte: “Zahiri është shkretëtira jonë, e ne qyteti i tij. Njëherë derisa Zahiri shiste diçka në treg, i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] pa hetuar iu afrua nga shpina dhe e përqafoi me duar. - Kush është? - bërtiti: - Më lësho! Kur u kthye e pa se i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e kishte mbështetur gjoksin për shpinën e tij. - Kush do ta blejë këtë rob? - bërtiti i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. - O i Dërguari i All-llahut, pasha All-llahun, do të jem i lirë. - Por tek All-llahu ti je i shtrenjtë- iu përgjigj.” (Sahih, Transmetojnë Ahmedi dhe Ibën Hibbani).

n) Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i trimëronte njerëzit për sport të ndershëm dhe të lartë

Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte njeri i rëndomtë, andaj edhe veprimet e rëndomta të përditshme bënin pjesë në personalitetin e tij, ashtu që sporti ishte gjë përbërëse e jetës së tij.

Ai i trimëronte edhe shokët e tij që të mirren me sport që të forcojnë trupin dhe të argëtojnë veten, duke i sjellur dobi shoqërisë dhe duke shkaktuar dëm në pasuri, shpirt apo moral.

Ai mirrej me vrapim, mundje dhe kalorësi, mirëpo kushti kryesor në kushtetun e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte që këtë sport ta zhvillon me shpirt sportisti dhe moral të lartë.

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Besimtari i fuqishëm është më i mirë dhe më i dashur te All-llahu se sa besimtari i dobët edhe pse në secilin ka mirësi". (Muslimi).

o) Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte hartuesi i arhitekturës së dalluar

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në mesin e shkretëtirës, vend që nuk njihte civilizim dhe qytetërim ndërtoi një sistem arkitektonik superior dhe të dalluar duke marrë në konsideratë interesin e shtetit dhe shoqërisë me një pamje joshëse dhe tërhjekëse.

Xhamia ishte qendra e kryeqytetit, aty ishte qendra e udhëheqjes dhe tubimeve gjatë ndodhive të rëndësishme dhe emergjente.

Kjo qendër, xhamia, ishte edhe strehimore e fukarave dhe të ngratëve derisa tu sigurojë shteti dhe shoqatat humanitare ushqim, veshmbathje dhe vendbanim. Ishte edhe strehimore e njerëzve të huaj që vinin nga jasht dhe banonin në këtë qendër.

Planifikimi urbanistik në atë kohë parashihte ndërtimin e çarshisë dhe tregut përreth xhamisë që të jetë e lehtë për tregtarët dhe ata që vinin për të blerë gjëra komunikimi me xhaminë dhe faljen e namazit.

Populli në qytetin e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte një tërësi e kapur mes vete dhe të gjith gjindeshin në mesin e ndodhive pa asnjë dallim apo skajësim.

p) Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte njeri i edukimit dhe arsimit

Studiuesi i paanshëm çuditet me aftësitë e mëdhaja që i posedonte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për të shndërruar një popull të pashkolluar që nuk dinte as lexim e as shkrim në një popull që mburrej me dijen dhe dijetarët kishin zënë pozita shumë të larta në gradat e shtetit dhe shoqërisë. Nëse ndalemi dhe hulumtojmë detalisht sekretin e këtij suksesi do të kuptojmë se Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i është dhënë aftësi e madhe pedagogjike, pasiqë ka qenë orator elekuent, ligjërues i bindshëm dhe pedagog i sukseshëm.

Ndoshta prej gjërave që i ndihmuan në arritjen e këtij suksesi është mënyrat e debatimit, tërhjekja e vëmendjes, koncentrimi i mendjes në informatat e duhura, gjëra të cilat kanë patur ndikim themelor në suksesin pedagogjik dhe arsimues.

Shikoni këtë shembull. Duke ndejtur me shokët e tij ua parashtron një pyetje: "Kush është i falimentuari?" Pret përgjigje prej tyre, edhe pse e dinte se përgjigjeja e tyre do të jetë e gabuar. Mirëpo ishte mënyrë e ngacmimit të logjikës që tua instalon informatat dhe që mos harohen. E dëgjon përgjigjen e tyre të gabuar që më vonë tu jep përgjigjen e saktë. Kjo metodë shpesh përdorej nga Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, vazhdimisht i stimulonte ithtarët e tij që të shtojnë diapazonin e dijes së tyre dhe se ky udhëtim në hapësirat e mëdha të dijes nuk ka të ndalur.

Prej mësimeve të tija ishte edhe kjo: "Kërkimi i dijes është obligim për secilin musliman".

Domethënë për secilin musliman, qoftë mashkull apo femër.

Sjellja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në luftë

Sjellja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte e dalluar edhe në luftë edhe atëherë kur duheshte të tregon ashpërsi dhe vrazhdësi.

1- Fisnikiëria e tij me armiqtë në mes të betejës.

Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me moralin e tij fisnik dhe mësimet e larta të zbritura nga All-llahu, subhanehu ve teala, nuk tradhtonte askend, pa marë parasysh se kush është armiku i vet, nuk e thente marëveshjen derisa nuk e thente pala tjetër. Pa marë parasysh se kush e kishte epërsinë në luftë ai nuk maltretonte të plagosurit e as të robëruarit, nuk i masakronte kufomat e tyre, madje ua ndalonte ushtarëve të vet që të bëjnë këso veprimesh pa marë parasysh se çka ndodh.

Andaj i dhanë njerëzimit shembujt më fisnik të sjelljes korrekte gjatë luftës.

2- Fisnikëria e tij me gratë që gjindeshin në rradhët e armikut.

Ja një shembull në këtë drejtim.

Në një betejë prej betejave vendimtare që ishte futur Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me armiqtë e vet, njëri prej atyreve që përbënin shtyllat e ushtrisë muslimane, Aliu, radijall-llahu anhu, pa një ushtar të mbuluar në kokë duke i masakruar kufomat, derisa këtë vepër e bëri edhe me Hamzën, radijall-llahu anhu. Kjo pamje e e nervozoi shumë këtë komandant dhe e vendosi që të hakmiret kundër këtij ushtarit dhe ta zhdukë atë. Iu afrua si shigjeta dhe kur iu afrua u befasua se ky ushtar nuk ishte burrë, por ishte grua, e veshur me rroba të burrit.

Kjo informatë e vuri në dilemë: a të hakmiret apo të fal, ngadhnjeu falja, e cila ishte rezultat i edukimit të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

A ka këso sjelljesh sot?! Çfarë principe të larta janë këto?! Çfarë madhështie është kjo? Çfarë respektimi i madh është kjo për gruan edhe kur është në rradhët e armikut?! Kjo është madhështia e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe shokëve të tij.

3- Fisnikëria e tij me robërit e luftës.

Edhe pse sot ka marrëveshje dhe konventa ndërkombtare, sërish robi i luftës është i persekutuar dhe i maltretuar fizikisht dhe psiqikisht, duke iu shkelur të drejtat e tij njerëzore në mënyrë flagrante.

Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që para katërmbëdhjet shekujve i përcaktoi botës metodologji të madhe mbi sjelljen ndaj robërve të luftës, të cilën po ta zbatonin njerëzit në këto ditë do të dilnin nga kriza e robërve të luftës në të cilën gjinden sot, e cila edhe më tej e ngacmon secilin njeri me ndërgjegje të gjallë dhe moral të lartë.

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka ndaluar kategorikisht që të shkelen të drejtat e robërve pa marë parasysh arsyetimet e ndryshme.

Sipas mësimeve të tija, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk lejohet të maltretohet robi fizikisht dhe psiqkisht, nuk lejohet të shahet, ofendohet, ti ndërpritet ushqumi apo pija.

Duke i zbatuar këto mësime fisnike, ithtarët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i jepnin përparësi më të madhe robërve në ushqim dhe pije se sa vetvetes.

Këtë sjellje e lavdëron edhe Kur'ani duke i përshkruar ithtarët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, duke thënë: "Ata janë që për hir të Tij u japin ushqim të varfërve, jetimëve dhe të zënëve robër". (El-Insan: 8).

Domethënë se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe ithtarët e vet i jepnin përparësi jetimit, të ngratit dhe robit me ushqim dhe pije edhe pse ata kishin nevojë të madhe për to!!

Shumë kanë nevojë robërit e luftës sot për sjellje konform mësimeve të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, të ndalohet lotimi i tyre, tu kthehen të drejtat e tyre, madje edhe njerzëshmëria e tyre, të cilën ua mori civilizimi i armës shkatëruese dhe luftërave jomorale.

Pas tërë kësaj themi: Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i takon të mburret maksimalisht para qytetrimit bashkëkohor për shkak se ua ka kaluar plotësisht dhe praktikisht në sferën e të drejtave të njeriut, jo vetëm në nivel të parrullave dhe reklamës siç bëjnë shtetet bashkëkohore. Sepse nuk mundni në bazë të studimeve të qeta dhe të paanshme të gjeni asnjë rast në jetën e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ku ka shkelur të drejtën e robërit të luftës me maltretim fizik dhe psiqik.

me rrespekt.!!