[Psikologu]

Maqedonasit, ilirët e thesprotët e molosët,
Shqipëtar' ishin të gjithë si edhe në ditët tona.
Kurrë dyndjet e të huajve s'arritën të shkatërrojnë
Kombin ton' as gjuhën tonë dhe shqiptarët s'i ndryshuan
Kombësinë dhe zakonet e mënyrën e jetesës.
Veshur përherë me hekur, kordhëtarë ndër beteja,
Ishin gati dhe të vdesin për Shqipëri, mëmën tonë.
Për shqiptarët kurdoherë të huaj kan' qenë grekët,
Edhe sllavët edhe keltët, edhe skitët e romakët.
Gjithë kombet nënë zgjedhë të romakëve u vunë;
Ndërsa shqipëtarët vetëm kanë luftuar hordhitë
E romakëve, si burra, me guxim e gjer në fund.
Sa beteja dhe sa luftra të përgjakshme kanë bërë
Baballarët tanë trima kundër dyndjeve barbare!
Ranë dëshmorë në luftë ata burra të vërtetë
Për mëmëdhethin e dashur, për lirinë edhe për nderë.
U mbyt në gjak mëmëdheu, armiqtë na e shkretuan,
Porse Shqipëria kurrë s'e duroi robërinë.
Askush nuk ka mundur kurrë që ta vërë nënë këmbë
Shqipëtarin e dëgjuar, këtë heroin e botës.
Në kohë paqe, i butë si qengj është shqipëtari,
Por në luftrat e betejat si luan i tmerrshëm bëhet.
Kur hordhi bishash të egra, që erdhën nga larg, nga Lindja,
Kundër botës u lëshuan edhe vendet po shkretonin,
Që të gjitha mbretëritë edhe kombet u tmerruan.
Bizantinët fanatikë, frikacakë, të pazotë
Për postin që kanë pasur, nuk u kundërshtuan fare,
Po ranë duke shpresuar në gjëra fyl e pa bukë,
Dhe u bënë ata shkaku i së rëndës robëri.
Turqit, bishat gjakatare, shkatërronjësit e botës,
Porsi ujqër të uritur njerëzve u shqyen zorrët.
Perëndimi mbarë dridhej nga të frikëshmit barbarë
Dhe Arusha u kish mbetur e vdekur, pa shpirt në duar.
Asnjeri guxim nuk pati t'i luftonte ato bisha,
Po ndërsa të gjithë ulën qafën nën zgjedhën e zezë,
Një komb vetëm i guximshëm, një komb trim, i papërkulur,
U rreshtua para tyre edhe më t'u kalli dërrmën,
Përsëri duke shpëtuar nga rreziqe të llahtarshme
Perëndimin që s'ia diti, të pabesënë Evropë.
Kush qe, vallë, atëherë ai prijësi i kombit,
Ai trimi sypatrembur dhe ajo shqiponjë mali?
Mos qe Marsi a Minerva, a mos qe Zeusi vetë?
Ti, o muzë gojëartë, që njeh mirë të vërtetën,
Thuaje emërin e ndritur, emërin e perëndijtë,
Këndo, o hyjni fisnike, trimërin' e tij të rrallë.
Lëri mitet e Homerit për Akilin këmbëshpejtë,
Lër Eneun adhuronjës dhe përrallat e Virgjilit,
Se heroi i vërtetë tani njihet nga të gjithë,
Është prijsi i shqiptarve, është Skënderbeu i madh.
Lumthi ti, shpirt i pamort! Lumja ti, zemër hyjnore!
Ti, o emër shumë i dashur, emër hyjnor, aq i ëmbël,
Ti je shembull dashurie, ti je monument virtyti,
Manument patriotizmi, trimërie dhe lavdie!
Ty, o bir fisnik, i lartë, i atdheut të shumvojtur,
Shqipëtarët ta nderojnë emërin dhe kurdoherë
E shqiptojnë veç me lotë dashurie dhe respekti,
Se ta njohinë lavdinë, njohin bëmat burrërore.
Kur do vijë vallë dita të të ngrenë monumentin,
Të përgjunjenë me zjarr para këmbëve të tua?
Trimërit' e tua, prijës, dhe fitoret legjendare
Ne, pasardhësit, na mbushin me guxim e burrëri.
Kur ti vdiqe, na ke lënë neve një atdhe të lirë
Dhe e lirë do të jetë Shqipëria jote prapë.
Varri yt siç i ka hije do nderohet mot e jetë.
Nëpër shekuj do të rrojnë emri dhe veprat e tua.
Pra, vraponi, o miq të mi, mëmëdhetarë vraponi,
Me një qëllim, një dëshirë, përpara për Shqipërinë!
O vëllezër shqipëtarë, o ju bij të mëmëdheut,
Ne të gjithë një komb jemi, një gjak, një fis e një farë,
Të gjithë të njëjtit shpirt e të njëjtës zemër jemi,
Ne kemi të njëjtat ndjenja dhe të njëjtën gjuhë flasim,
Ne nuk jemi kurrsesi as turq, as grekër, as sllavë,
Jemi vetëm arbërorë, shqipëtarë zemërtrima,
Dhe ky emër i nderuar, i lavdishëm ësht' ngahera.
Kush s'nderon kombin e vet, ai ësht' i ndyr,' i poshtër,
Ai është gënjeshtar, është tradhëtor i ulët.
Mjer' ai që i jep puthjen e tradhtis' kombit të vet,
Mëmëdheut dhe të birit të të lartit zot në qiell!
Deri kur, o miq të dashur, do mundin këta të huaj
Të na kthejnë ne në kafshë me atë shkopin e Çirçës?
Deri kur për interesat e të tjerve do punojmë?
Pse të tjerve t'u shërbejë gjith kjo mendje e trimëri?
Mjerë ne! pse për të huajt kaq flijime e vetmohim?
O sa vepra madhështore kanë bërë shqipëtarët,
Por më kot, se të dobishme qenë vetëm për të tjerë!
Ne, medet, vam' u shërbyem turqëve, vrasësve tanë,
Bishave t'egra mongole, që veç dëm na kanë prurë!
O miq, gjaku i shqiptarit është derdhur kurdoherë
Që të rrojn' ata përbindsha, ata turq shkatërrimtarë.
Sa tmerr të ndihmosh armiqtë e atdheut tënd të dashur!
Dhe një gjë të till' e bënë kaqë burra të dëgjuar!
Cilët qenë ata që jetë shtetit të turqve i dhanë?
Qyprylinjtë dhe të tjerë të gjith' ishin shqipëtarë.
Shqipëria ime e dashur, mëmëdheu im i shtrenjtë,
Të kesh kaq burra në zë dhe të jesh akoma skllave!
Ti të kesh Mehmet Alinë dhe Ibrahimin me shokë,
Ata të shpëtojn' Egjiptin dhe ti të tiranizohesh!
Ç'fat i mjer', i mallëkuar, oh çfarë mynxyr' e zezë!
Të kesh Boçarin, Xhavellën, Miaulin, Bubulinën,
E shumë heronj të tjerë, dhe ata të mos përpiqen