[Murgesha]

Edhe sonte të kujtova ty miku im!
Ne ishim vetëm shokë, ti më quaje motër e unë të quaja vëlla, e mburreshim për këtë gjë sa herë kalonim krah për krahë nëpër koridoret e ngushta të shkollës e të tjerët na shikonin me lakmi, por edhe paragjykonin këtë shoqërim tonin. Në klasë rrinim në një bankë, pushimin e shfrytëzonim të shpalosnim ndjenjat tona rinore, kush të donte ty e kush mua, apo rrëfenim për ata/ato që i donim po nuk na donin. Shpesh profët gjatë orës, të mërzitur nga përshpëritjet tona nuk ngurronin të na nxirrni jashtë, e neve atëbotë nuk na vinte keq për ligjëratat që nuk i ndëgjonim, po gëzoheshim që na ipej rasti të flisnim më shumë të pa penguar nga askush. Në takimin e ditës së fundit shkollore i dëshiruam fat e lumturi të përjetshme njëri tjetrit. Atë ditë krah meje kisha të dashurin tim, ti të dashurën tënde, Shtrënguam mallshëm duart e njëri tjetrit e nuk mundëm të shqiptojmë fjalën lamtumirë por takohemi, edhe pse e dinim fare mirë që të rralla do të jenë takimet tona. Vorbullat e jetës na përbinë që të dyve. Krijuam në mënyrë paralele familjet tona, shumë rrall takoheshin rrugët tona, por nuk mungonte të shkrepej buzëqeshja e qiltër e thirrja si të kam vëlla-motër?
Ka ditë që mora vesh atë më të keqen për ty, e ka ditë e netë që shpalos kujtimet për ty.