[Le jardin des disparus]

...Ajo ishte e bukur. Ma kujtonte ëndrrën nën dritën e zbehtë të hënës. E lexoja, ose më dukej se e lexoja tejdukshëm. Ajo s`e donte të shoqin për iks arsye, qe këtu edhe nonshalanca e tij ndaj saj. Ajo, megjithatë, nuk e urrente atë. Nonshalanca e tij nxiste te ajo ato buzëqeshjet misterioze dhe plot gracka, që ajo, pa ngurruar, ua dhuronte të tjerëve... Ky ishte një shembull tipik i martesave borgjeze si te romanet e realizmit klasik, në të cilat njëri partner vuan shpirtërisht nga varshmëria dhe dashuria, kurse tjetri bezdiset gjer në paskajshmëri... S`ka dyshim, ajo dhe ai ishin dy njerëz të largët, dy mure pranë e pranë të ftohta akull, që po rrinin nën unazë përjetë. E vetmja pyetje që më mbetej t`i bëja vetes ishte: ç`interes i mbante akoma bashkë?!