[Murgesha]

Adelina i ngjan të atit, Rexhepit, i cili prej vitesh punon si emigrant në Austri (pasi në Kosovë nuk ka mundur të gjejë një punë të përshtatshme). Më të kanë raporte shumë të mira, madje ai i ka mësuar sesi të mësojnë të jenë të pavarura. “Më kujtohet kur i kam pasur 15 vjet, babai më pat propozuar që ta kem një të dashur (frajer) me qëllim që ta njoh botën mashkullore sa më mirë, e kur të martohem të kem më shumë eksperiencë. Ai besa ma pat gjetur edhe një fotograf në Austri që të bëj fotografi artistike, mirëpo unë nuk e pata pranuar duke i thënë se jam shqiptare dhe nuk ia lejoj vetes. Ai ka shumë ide, mirëpo nganjëherë e tepron, e unë prapë mbes në suaza të shqiptarisë.”

E tillë është Adelina e vërtetë, e ndrojtur dhe e rezervuar: “Oh, kur isha fëmijë, nëna më thotë se kam qenë shumë, shumë e urtë. Më vjen shumë keq që nuk e kam asnjë fotografi, sepse m'i kanë djegur të gjitha gjatë luftës. As foto, as dokumentacion, kështu që deri në vitin 1999 unë si person nuk ekzistoj!

I është dashur vetë të çajë në profesion e sigurisht që nuk e ka pasur të lehtë, prandaj herë-herë ngre kryet tek ajo një femër e fortë e pse jo dhe agresive. “ Sikur të kisha pasur sukses për shkak të bukurisë dhe të më vije suksesi për tri ditë, e di se do të isha çoroditur dhe do të kisha fluturuar pa krahë. Çdo hap që e kam bërë ia kam ditur vlerën, po ashtu edhe çdo vështirësi. Asgjë nuk mund të më befasojë ose të më zërë ngushtë”.