[Publicisti]

Dy armiq të përbetuar, që kanë luftuar kundër njëri-tjetrit, që janë urryer për vdekje, gjenden tashmë bashkë në të njëjtin qytet, në të njëjtën godinë, i ndan një mur dhe hanë të njëjtën supë, supën e burgut të Hagës. Ramush Haradinaj dhe Sllobodan Millosheviç. Por vlen për tu theksuar se ndërsa për të kapur Millosheviçin u desh këmbëngulja e Europës dhe e trupave policore serbe, Haradinaj si një Gjergj Elez Ali i vërtetë, dorëzohet si burrat, hip në avionin gjerman të NATO-s duke i kursyer kështu Hagës edhe biletën.
Beogradit duhet ta kete parë këtë si farsë kur avioni ushtarak gjerman është ngritur nga aeroporti i Prishtinës, dhe radarët serbë do të kenë shpresuar mos busulla e avionit ishte drejtuar nga Amerika. Por jo, piloti është gjerman strikt dhe po drejtohet në veriperëndim të Europës, ka shumë mundësi drejt Hagës. Ndërkohë lajmi është përhapur në të gjithë Europën, roja e burgut të Hagës merr si përditë gazetat dhe i dërgon nëpër qeli. Millosheviçi i akuzuari për të gjitha krimet e luftës në Ballkan, i sëmurë me zemër merr gazetën në dorë dhe sheh titujt kryesorë.

Haradinaj, një ish-luftëtar i UÇK dhe tashmë ish-kryministër shqiptar i Kosovës, i vetëdorëzohet gjykatës ndërkombëtare. Një fluks gjaku i përhapet me shpejtësi në të gjithë trupin. Një ndjesi ankthi e përzier me gëzim. Nuk mbërrin ta kuptojë a është lajm i mirë apo i keq… Shqiptarët mendon mund ti kenë të gjitha veset, por vesi i tyre më i keq, është krenaria. Ndoshta është koha të thërrasë doktorin.
Ndërkohë që avioni gjerman fluturon mbi alpe Haradinaj kujton kohën, kur u plagos tre herë malesh, kur iu vranë dy vëllezër dhe dhjetëra miq duke luftuar kundër Millosheviçit dhe ushtrisë së tij të inatosur gjer në dhëmbë. Pastaj pavarësia dhe emërimi kryeministër. Avioni ulet në aeroport dhe rrotat që prekin tokën i presin kujtimet. Haradinaj do shkojë me këmbët e veta në një qeli me xhelatin e tij, Sllobodan Millosheviçin. I akuzuar për krime lufte nga Beogradi ndihet hero dhe viktimë, viktimë dhe hero. I vetëm. I pambrojtur, por i bindur se çdo hap drejt qelisë së Hagës është një hap drejt pavarësisë së Kosovës. Ora dy e gjysëm e drekës e datës 9 mars 2005. Haradinaj hyn në dhomat e paraburigimit me një buzëqeshje të lehtë.
Duket sikur në Ballkan "fuçia e barutit" është zbrazur, luftra, lotë dhe gjak. Dhe Europa ka kohë që pyet: Me çfarë duhet ta mbushim këtë "fuci" të zbrazur? E gjithnjë kur ka luftë ka edhe luftëtarë, e gjithmonë kur lufta mbaron luftëtarët mbesin pa punë.
Kur Çurçill thoshte se Ballkani prodhon histori më shumë se sa mundet konsumojë ndoshta kishte të drejtë në fakt në Ballkan ka heronj më tepër se sa nevojiten. Në kohë paqeje hyjnë në lojë tregtarët, dhe nis shitblerja e heronjve, Ballkani shet heronj që blihen nga Europa. Por sigurisht që heronjtë nuk janë të gjithë njëlloj, ka nga ata që janë fanatikë si kryqtarët në mesjetë ka të tjerë që nuk dezertojnë në luftë por dorëzohen në paqe.