[Murgesha]

Netë pa gjumë kam pas të mjafta, herë nga mërzia e herë nga qefi.

Por një nuk mundem ta harroj kurrë.

Ishte nata e fundit që kam kaluar në shtëpinë time, shtëpinë e nusërisë time.
Hëna ndriqonte atë natë, sikur tallej me mua, që më kot rrotullohesha në shtrat, e nuk mund të flija, jo nga friga por nga mendimi se të nesërmen do të iki, iki diku larg, pa e ditur as vetë se ku.
E tani po hy në vitin e 7 që më nuk isha në atë shtëpi, që nuk do ta shoh më kurrë ashtu si e lashë, por do të shkoj një ditë të shoh së paku gërmadhat e asaj votre që më dhuroi shumë vite lumturi, aty ku u mësova të dashuroj, aty ku për herë të parë mora emrin e shenjtë të nënës.

Përshëndetje për të gjithë.