[Peja-Boy]

Strategjia e Shteteve të Bashkuara konsideron si kërcënim çdo fuqi të madhe me aftësi të konsiderueshme detare; ajo do ta ketë zgjidhur një problem – problemin rus – me gjenerimin e një tjetri. Të imagjinosh një aleancë japonezo-turke është e habitshme, por jo më e habitshme se aleanca japonezo-gjermane më 1939. Të dyja vendet do të jenë nën presion të tmerrshëm nga fuqia e konsoliduar. Të dyja do të kenë interes në përmbysjen e regjimit global që kanë imponuar Shtetet e Bashkuara. Rreziku i mosveprimit do të jetë më i madh se rreziku i veprimit. Kjo është baza e luftës.
Imagjinimi i një lufte kërkon që të nxjerrim teknologji. Për Shtetet e Bashkuara, hapësira është tashmë mundësuesi i makinës ushtarake të tyre. Komunikime, lundrime dhe inteligjencë tashmë janë me bazë hapësinore. Çdo fuqi e madhe që sfidon Shtetet e Bashkuara duhet të shkatërrojë asetet me bazë hapësinore të tyre. Kjo nënkupton që, nga mesi i shekullit, Shtetet e Bashkuara do të kenë krijuar mbrojtje substanciale për astet e tyre, por nëqoftëse ato mund të bëhen të shurdhëta, memece dhe të verbra, një koalicion i Turqisë dhe Japonisë mund t’i detyronin që të bënin lëshime strategjike.
Lufta varet mbi befasinë dhe kjo befasi do të duhet të përqendrohet në shkatërrimin e forcave hapësinore amerikane. Nëqoftëse kjo tingëllon joracionale, atëhere imagjinoni sesi mendimi i 1000 sulmeve me bombardues në Luftën e Dytë Botërore do të kish tingëlluar në 1900. Largësia e përshkuar teknologjikisht midis viteve 1900 e 1945 qe shumë më e madhe sesa ajo që po sugjeroj për 2050. Nuk ka asnjë zbulim këtu, vetëm zhvillime të asaj çka tashmë ekziston.
Është e vështirë të imagjinohet një humbje amerikane në këtë luftë, megjithëse jo pengesa të mëdha. Forca e pastër e fuqisë që Shtetet e Bashkuara dhe aleati i tyre polak mund të lëshojnë kundër japonezëve dhe turqve do të jetë shkatërrimtare. Armike do të përpiqet t’u mohojë Shteteve të Bashkuara atë çka ato tashmë kanë, fuqi hapësinore, pa qenë të aftë t’i zëvendësojnë ata. Shtetet e Bashkuara do të fitonin në një luftë ku në lojë do të ishte bota, por kostoja do të jetë shumë më pas se masakrat e përgjakshme të luftërave botërore të Europës. Hapësira nuk përmban milionat e ushtarëve në llogore. Lufta bëhet më njerëzore.
Trofeu përfundimtar është Amerika Veriore. Deri në mesin e shekullit XIX, kishte dy konkurrentë për dominim: Washington dhe Mexico City. Pas pushtimit amerikan të Meksikës veriore në vitet 1840, Washington e dominoi Amerikën Veriore dhe Mexico City sundonte një vend të dobët dhe të përçarë. Mbeti kështu për 150 vjet. Nuk do të mbesë kështu edhe për 100 vite të tjera. Sot Meksika është ekonomie e 13-të më e madhe e botës. Ajo është e paqëndrueshme për shkak të luftërave të drogës të saj, por është e vështirë të imagjinohen që këto luftëra të vazhdojnë për pjesën tjetër të shekullit. Trashëgimtarët e gangsterëve të sotëm shumë shpejt do të jenë në bordet e muzeumeve të artit.
Meksika është bërë një vend me më shumë se 100 milionë banorë, me një ekonomi miliarda dollarëshe. Kur shikoni në një hartë ndërkufitare midis Shteteve të Bashkuara dhe Meksikës, shikoni një fluks të madh parash droge drejt jugut dhe fluksin e popullsisë drejt veriut. Shumë zona të Meksikës veriore që pushtuan Shtetet e Bashkuara tani po ripopullohen nga meksikanë që lëvizin drejt veriut – shtetas amerikane, të huaj të ligjshëm apo të huaj të paligjshëm. Kufiri politik dhe kufiri kulturor janë duke divergjuar.
Deri pas mesit të shekullit, Shtetet e Bashkuara nuk do të përgjigjen. Ato kanë preokupime tjetërkund dhe ndryshimet demografike në Shtetet e Bashkuara do të vendosin një premio në inkurajimin e emigracionit meksikan drejt veriut. Do të jetë pas luftës sistemike të mesit të shekullit që do të shfaqet realiteti i ri. Meksika do të jetë një vend i begatë, i fuqishëm me një pjesë të konsiderueshme të popullsisë së saj që jeton në jugperëndimin amerikan, në territor që meksikanët e konsiderojnë si të tyrin.
500 vitet e dominimit evropian të sistemit ndërkombëtar nuk garantuan se cila do të ishte fuqia dominuese evropiane. As nuk ka ndonjë garanci se cila do të jetë fuqia dominuese në Amerikën Veriore. Dikush mund të imagjinojë skenarë në të cilat Shtetet e Bashkuara copëzohen, në të cilat Meksika bëhet një fuqi e barabartë me të ose në të cilat Shtetet e Bashkuara e ruajnë parësinë për shekuj ose një fuqi e jashtme bën një lëvizje. Amerika Veriore është trofeu.
Në momentin e duhur, rendi gjeopolitik do të ndryshoje sërish dhe epoka amerikane do të përfundojë. Ndoshta edhe më shpejt, fuqia e Shteteve të Bashkuara do të darovitet. Ama jo akoma dhe jo në këtë shekull.