[legenda]

nga adidu
--------------


STERNIPBISHA DHE PUPLAZIU

Laji me spermë stërnbesat e Evës,
stërnipbishë tokësor i të mjerit Adam.
Bëj c’të mundësh, por gjakun mos ju thith,
nëpër ferra si llokma mishi e gjymtyrë kufomash,
shpirtin e tyre mos e flak ndërsa ecën drejt asgjësë,
ndërsa urinë shuan i pangopur.

Korb i zi pas të ndjek në fluturim.
Mbetjet e tua gëlltit puplaziu i palodhur.

Dikur shpirtrat femëror mbaruan,
shqyerja u kthye në ëndërr.
Këmbët të kthyen të uritur tek ferrat e lëna pas.
E korb i zi të ndiqte sërish në fluturim,
Në pritje të agonisë tënde të varur në një ferrë.

Zemrën të copëtoi me sqep,
Për së gjalli ndjeve dhimbjen e shpirtrave të copëtuar nga ty,
E në ekstazën paravdekore ngjize puplaziun e gjorë,
Që një përbindësh i tokës e ajrit të lindte pas teje.

-------------------------------------------------------------------------

(Pak rradhe te trishta per mikun tim te rralle)

Lere veten ti shkoje pas vetes,
miku im,
qofte edhe ne buze te humneres,
por jo me tej.

Ne breg te humneres se thelle,
e di, e di, qe valle do hedhesh,
me veten e shkuar do tallesh,
me rrezikun ne fije do perballesh,
o miku im.
Lere veten te zbuloje vetveten,
e thesaret e ndrydhura ne shpirtin tend to gjeje,
teksa thelle i ke fshehur,
e frikerisht i ruan,
o miku im.

Lere veten te gjemoje vetveten,
qe zemres tende guximtare ti ndjeje rrahjet,
qe buza e gremines te tronditet,
e ti te gezosh o miku im.
--------------------------------------------------------------------