[zanaa]

BABI!



Tere jeten ishe i perkushtuar ne edukimin ton.Fatmiresisht ia arrijte qellimit,dhe gjithqka ishte sikur qe e kishe parashikua,por te doli nje dele e ,,zeze''qe fati nuk i buzqeshi fare.Ani qe ndaj asaj ,,delje''ishe pak me tolerant dhe ma i dhene pas saj,ajo mbeti e zhgenjyer nga jeta qe iu servua,por kurr nuk ishe kokeulur per te sepse ajo vetem fat nuk kishte ne jete por kurr nuk ta morri fytyren.U shkollua te ndejti pran deri ne castet e fundit te jetes sate,por ne te shihje jolumturin dhe zhgenjimin ne jete,e ajo te vrante thelle ne zemer!Nuk ishte faji yt Babi,por fati keshtu e deshti.U mundoje me mish e me shpirt te me ndihmosh,te me behesh shok,mik,shoqe asnjehere nuk me le te vetmuar.Me premtove qe kurr nuk do me largohesh por nuk e mbajte fjalen,per here te pare me genjeve dhe nuk munda te ta them:Baballaret nuk genjejn"Sepse edhe po ta thoja nuk do me degjoje.Kurr nuk do te me largohet ajo fotografi nga mendja,kur ne qastet e fundit te jetes te rrodhen lotet duke ma shterngua doren ,sa veshtir me erdhi babi,edhe ne qastet e fundit te jetes shkove i perlotur per fatin dhe dhembjen time!Mbajta veten dhe nuk leshova as nje pike loti perveq qe te thash:
-Burrat nuk qajn o burr!
Ma shterngove doren dhe mu duk qe ne buze te erdhi nje buzqeshje e embel,e cila ishte edhe fryma jote e fundit!Ngadale ti mbylla syte Babi dhe te putha leht ne rrudhat e tuaja ne balle qe tu qfaqen pak si heret por i kishe nga vuajtja qe pate per mua e dija!
Mblodha forcen dhe ja mbulova fytyren,atehere fillova te qaj me nje denesje te thell deri sa me erdhen familjaret dhe me nxoren nga atu!Nuk me lan te ngopem edhe pak,por ai ishte edhe Baba i tyre jo veq i imi,ani qe gjithmon kisha nje lloj xhelozie qe dikush te ma donte babin me teper se une!Tani u bera xheloze me token qe ajo te ka gjithmon pran e une ktu mbi varr te beje vizit po nuk mund te perqafoj,nuk mund te preku.Ah sikur te isha une TOKA!