[Albanian eX|PerT]

c) Njeri i tolerancës
Akuzat e pabaza dhe shpifjet e qëllimta të cilat nuk posedojnë as minimumin e kritereve të besnikërisë shkencore që e paraqesin Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, si njeri intolerantë dhe kundër dialogut dhe debatit. Kurse e kundërta është e vërtetë. Për këtë gjë do tu sjellim një shembull.
Atëherë kur disa çifut kinse po e përshëndesin e mallkuan, duke thënë: "vdekja qoftë për ty", ai u përgjigj me kulturë maksimale dhe butësi të paparë deri në atë kohë: "edhe për ju".
Paramendoni situatën, ai ishte kryetar i shtetit, kishte pushtet dhe fuqi dhe kishte shok dhe ithtar që ishin të gatshëm të bëjnë çmos për ta mbrojtur Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.
Mirëpo ai shumë thjeshtë dhe me pak fjalë i dha përgjigjen këtyre çifutëve. Kur e pa Aisheja këtë reagim, u nevrikos dhe u tha përgjigje me mallkim dhe ofendime. Reagoi Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ndaj kësaj sjellje të Aishes, radijall-llahu anha, duke i thënë: "Ngadal Aishe, sepse All-llahu e do butësinë në të gjitha çeshtjet". (Buhariu dhe Muslimi).
d) Njeri i dijes dhe civilizimit
Në këto kohëra nuk është vështirë që të nxitojë dikush dhe ta akuzojë Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, se është kundër shkencës dhe civilizimit, mirëpo nëse ndalemi dhe studiojmë jetën e tij do të shohim se e kundërta është e vërtetë. Do të vëren se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte ai që i vëndoi themelet e shkencës dhe civilizimit, mbi të cilat u ngrit shteti islam dhe e ngjalli ruzullin tokësor shekuj me radhë.
Si ka mundësi që ky njeri mos të jetë pishtar i shkencës dhe civilizimit kur fjala e parë që ju shpall ishte: "lexo".
Nuk duhet haruar në këtë drejtim edhe ngritjen e universiteteve dhe bibliotekave të mëdha si në Bagadad, Kairo, Kajrevan, Andaluzi (Spanjën e sodit) dhe kujdesin për shkencën dhe shkenctratë, saqë në kohën e Harun Reshidit paguhej përkthimi i një librit dhe përpilimi i tij me ari, dmth aq sa peshonte ai libër aq ari i jepeshte.
Kurse muslimanët kanë aritur në këtë gjendje të mjerueshme dhe në këtë prapambeturi nga shkaku i largimit të tyre nga feja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe nga shkaku i kolonijalizimit dhe okupimit europo-amerikan dhe instalimi i qeverive kukulla që pengojnë çdo zhvillim dhe ringjallje shkencore dhe civilizuese.
e) Mëshirë për mbarë botën
- Mëshira e tij ndaj gruas.
Gruaja para ardhjes së Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk kishte aspak të drejta, nënçmohej, mposhtej, madje edhe varosej e gjallë.
Erdhi Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe ia dha gruas lirinë dhe jetën, e konsideroj njeri të barabartë me mashkullin dhe e nderoi ate.
E ndaloi dëmtimin, nënçmimin, padrejtësinë, mbytjen e saj, madje sjelljen e mirë ndaj femrës e bëri si kriter të mirësisë së pasuesve të tij, duke thënë: "Më i miri prej jush është ai që është më i mirë ndaj grave të veta". (Sahih, Tirmidhiu).
Gjithashtu ka thënë:
"Besimtarët me besim më të plotë janë ata që kanë moral më të mirë, kurse më të mirët në mesin e tyre janë ata që janë më të mirë ndaj grave të tyre". (Sahih, Tirmidhiu).
Ka urdhëruar ithtarët e vet që të sillen butë me gratë duke thënë: "Silluni butë me gratë". Sepse janë shumë të ndishme.
Ka ndaluar në mënyrë kategorike padrejtësinë ndaj tyre duke thënë: "Ua ndaloj kategorikisht të nëpërkëmbni të drejtat e dy të dobtive: jetimit dhe gruas". (Hasen, Ibn Maxheja).
Ma shumë se kjo ka bërë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Ai edhe në momentin e fundit, kur ishte duke e dhënë amanetin, në shtratin e vdekjes, kur zakonisht njerëzit merren me gjëra tjera, ai u angazhua me të drejtat e grave dhe nxiti e stimuloi që njerëzit të kujdesen për to duke thënë: "Ju porosis që të silleni mirë me gratë". (Buhariu dhe Muslimi).
- Mëshira ndaj çifutëve dhe kristianëve
Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk ishte i mëshirshëm vetëm ndaj ithtarëve të vet, por ishte i mëshirshëm edhe ndaj kundërshtarëve të vet, qofshin ata çifut apo kristian.
Ja një shembull që flet në këtë drejtim.
Muhammedi, alejhis-selam, kishte një fqinj çifut dhe që e dëmtonte. Ai secilën ditë sillte mbeturinat dhe i vëndote para shtëpisë së Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kurse Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, sillej kundrejt tij me butësi dhe mëshirë dhe këtë vepër të keqe të tij nuk e përballonte me ndonjë sjellje të keqe, por mjaftohej me pastrimin e bërlloqeve. Kështu vepronte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, sepse jetonte për qëllime fisnike dhe mendonte për shpëtimin e njerëzimit nga vështirësitë.
Një ditë u ndërprenë bërlloqet e këtij çifuti, bërlloqet nuk shiheshin para shtëpisë së Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: ndoshta fqiu ynë çifut është i sëmurë, andaj medoemos duhet ta vizitojmë dhe ta ngushëllojmë.
Shkoi te shtëpia e tij që ta vizitojë dhe e gjeti të sëmurë sikurse edhe e paramendoi. I tha fjalë të buta dhe i dha gajret. اifuti i befasua nga vizita e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, edhe pse ki vazhdimisht e pengonte me bërlloqet e tija. Ai nga ky gjest kuptoi se është Pejgamber i All-llahut dhe nuk duroi dot pa i besuar atij dhe hyri në Islam duke thënë: "Dëshmoj se ska hyjni tjetër që meriton adhurim dhe se Muhammedi është i dërguar i All-llahut".
Shiko, lexues i nderuar se çfarë mëshire ka patur Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i cili kishte dhimbsuri edhe ndaj njeriut i cili i bënte llojlloj problemesh dhe pengesash! Shikoni se çfarë morali të lartë dhe sjellje fisnike kishte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem!
- Mëshirë ndaj idhujtarëve
Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte njeri që ia donte të mirën të afërmit dhe të largit, ishte i mëshirshëm ndaj armikut dhe mikut, kishte një zemër përplot mëshirë dhe dhembshuri, nuk dinte të jetë i ashpër dhe i vrazhdë.
Idhujtarët e munduan, e maltretuan, e persekutuan, e internuan, mirëpo ky krejt këto sjellje neveritëse të tyre ua ktheu me bamirësi, mëshirë dhe kujdesej shumë që ata të udhëzohen. Aq shumë mërzitej për mosudhëzimin e tyre saqë zbritën ajete në Kur'an që ta ngushëllojnë dhe që ti tregojnë që mos të mërzitet kaq shumë.
All-llahu, xhel-le shanuhu, e tregon këtë duke thënë: "…andaj ti (Muhammed) mos shkatërro veten me dëshpërim për ta...". (Fatir: 8).
A nuk është shembull konkret për mëshirën e tij ndaj idhujtarëve rasti i Taifit. Shkoi në Taif, i thirri në fe, në shpëtim, ata lëre që e refuzuan por edhe e gurëzuan dhe e përgjakën. Kur erdhi Xhibrili, alejhisselam, me melekët e kodrave, që ti ofron mundësinë e hakmarjes Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, cili ishte qëndrimi i tij, çka tha ai? E tha një fjalë që ka hyrë në histori, e ajo është: "All-llahu im, falja popullit tim sepse këta nuk dinë".
A ka shembull më të madh për mëshirë ndaj njerëzve.
- Mëshira ndaj të ngratit dhe nevojtarit
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk u kaplua nga mburrja me madhështinë që kishte edhe pse kishte tërë zemrat e ithtarëve të vet në dorën e tij. Ai kishte arritur që në mesin e pasuesve të vet të jetë komandant që respektohet, shok i dashur, i madh që nderohet, nuk ia kundërshtonin urdhërin e as që refuzonin udhëzimin e tij.
Edhe pse kishte këtë pozitë kaq të madhe Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte modest, i donte të ngratët, kishte dhembshuri ndaj tyre, solidarizohej me ta me aq sa ka, rrinte me ta, bisedonte me ta dhe mundohej në të gjitha mënyrat që të fus gëzimin në zemrat e tyre.
Nëse dikush që vinte nga larg e konsideronte veten të huaj, kjo nuk vlente për Muhammedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, por vendas dhe sillej me te maksimalisht mirë.
Nuk i vëndoheshin kushte të rënda dhe problematike, por përkundrazi, sipas mësimeve të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ai kishte të drejtë për ushqim, veshmbathje, vendbanim, punë, shëndet, arsim, etj.
Askush nuk anashkalohej dhe nuk neglizhohej në prani të Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, madje i stimuloi ithtarët e vet që të bëjnë gara në ndihmën e të huajve dhe ofrimin e shërbimeve të ndryshme.
Ska dyshim se Muhammedi, i Dërguari i All-llahut ishte mëshirë për të gjith.
- Mëshirë për popujt e ndryshëm
Popujt në këtë botë bashkëkohore kanë nevojë të madhe për një administratë të cilin e mbikqyr sistemi moral që ua lehtëson marrëdhëniet mes njerëzve dhe secilit ia jep hakun e vet. Sisitem ku njerëzit do ti kryejnë nevojat e tyre lehtë dhe qetë, do të shfrytëzojnë kohën e cila do tu humbej në vrapimin pas procedurave të komplikuara dhe të drejtave të marra.
Nëse shikojmë mësimet e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të gjejmë së baza e administratës së tij ishte lehtësimi i procedurave të njerëzve duke i urdhëruar nëpunësit që të lehtësojnë, të jenë të pastër dhe të moralshëm në sjelljen e tyre me njerëzit.
Kur i dërgoi në Jemen Muadhin dhe Ebu Musa Eshariun si gjykatës, u tha: "Përgëzoni dhe mos largoni, lehtësoni dhe mos vështirësoni". (Buhariu dhe Muslimi).
Administrata e Pejgamberit, kishte edhe seriozitetin dhe vendoshmërinë, duke ndaluar kategorikisht që të përcaktohet nëpunës një njeri , duke pasë tjerë më të aftë se ai.
Administrata e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte shumë e vendosur në llogarinë e nëpunësve dhe atyreve që kanë lëshimë gjat punës.
Andaj Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tregoi se denimi shumë i madh i pret ata që mashtrojnë në veprimet e tyre, e ky denim është privimi nga xhenneti, me të cilin i ka përgëzuar të gjith njerëzit.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Secilit njeri që All-llahu i jep në përkujdesi disa njerëz dhe vdes duke i mashtruar ata, sigurisht se do ta privon All-llahu nga xhenneti". (Buhariu dhe Muslimi).
Madje Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, është distancuar prej atyreve që i mashtrojnë popujt e tyre, siç tregohet në këtë rast. Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, tregon: Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kaloi pran një njeriut që shishte ushqim dhe e futi dorën brenda dhe pa se ka mashtrim, atëherë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "Nuk është prej nesh ai që mashtron". (Sahih, Ebu Davudi).