[Denim]

Njëri prej vargjeve më të njohura është ky: «Mësoji fëmijës rrugën që duhet të ndjekë, dhe ai nuk do të largohet prej saj edhe kur të plaket» (Fjalët e Urta 22:6).

Tek Efesianëve 6:4 lexojmë gjithashtu: «Dhe ju, etër, mos provokoni për zemërim fëmijët tuaj, por i edukoni në disiplinë dhe në këshillë të Zotit».

Pali mund t'u thoshte fëmijëve të tij frymërorë: «Ishim zemërbutë midis jush, ashtu si mëndesha që rrit me dashuri fëmijët e saj» (1 Thesalonikasve 2:7). Ai dinte si të fliste prerë kur ishe e nevojshme, por gjithçka bëhej me dashuri. Në profecinë e Oseas Perëndia i thotë popullit të Tij të pabesë: «Kur Izraeli ishte fëmijë, unë e desha dhe thirra nga Egjipti birin tim.... Unë vetë e mësova Efraimin të ecë, duke e mbajtur nga krahët; por ata nuk e kuptuan që unë po i shëroja. Unë i tërhoqa me litarë të dashamirësisë njerëzore, me lidhje dashurie» (Osea 11:1-4). Ne që nëpërmjet hirit kemi përjetuar një dashuri dhe durim të tillë nga Perëndia plot hir, duhet të përpiqemi t'i edukojmë fëmijët në të njëjtën frymë të qëndrueshmërisë dhe dashurisë. Ku të jetojmë? Jo gjithë të sapomartuarit janë në gjendje të gjejnë një vend të përshtatshëm për të jetuar. Në zgjedhjen e shtëpisë ka natyrisht shumë faktorë që duhen marrë parasysh: punësimi, shërbimet publike, së fundi shkolla – por një pikë shumë e rëndësishme është të jemi afër bashkësisë lokale. Kur populli i Izraelit po udhëtonte nëpër shkretëtirë, vendi i adhurimit, tabernakulli, ishte në mes të kampit. Priftërinjtë dhe levitët i kishin tendat pranë tij, ndërsa të gjitha fiset e tjera fushuan përreth tyre, tri fise në çdo anë. Kur arritën në tokën e premtuar, Vetë Perëndia e zgjodhi vendin ku do të vinte Emrin e Vet. Jerusalemi, siç mund të shohim në hartë, u vendos aq në qendër, saqë izraelitët mund të vinin në tempull për të festuar Zotin nga çfarëdo zone e vendit. Zgjedhja e një shtëpie nga e cila bashkësia lokale nuk mund të arrihet me lehtësi, mund të sjellë me kalimin e kohës pjesëmarrje të parregullt në të, dhe madje «shkuarje në kishën pranë shtëpisë» për rehati, duke përfunduar në mosvajtje kurrkund fare. Kjo mund të duket sikur nuk ka të ngjarë dhe si pesimiste, por përvoja tregon se kjo rrjedhë ngjarjesh është mjaft e zakonshme. Është kënaqësi kur kemi një shtëpi që mjafton nga madhësia për të argëtuar njerëzit e Zotit, por duhet të tregojmë kujdes që të mos jemi krenarë për shtëpinë, sa t'i mbajmë larg të gjithë mysafirët. Qoftë e ngushtë a e gjerë, duhet të mos harrojmë se shtëpia jonë është njëra prej dhuratave të Perëndisë, e cila duhet përdorur ashtu siç na thotë Ai. Ç'prehje duhet të ketë pasur Zoti ynë i bekuar kur u ftua në shtëpinë e Martës dhe të Marisë a në atë të çiftit mikpritës në Emaus! Apostujt, gjithashtu, u kënaqën kur morën ftesa të tilla, dhe është privilegj të argëtosh ata që janë të Krishtit. Mund të gëzohemi kur i mobilojmë shtëpitë tona me shije, e megjithatë duhet të mos harrojmë se jemi shtegtarë rrugës për në shtëpi. Kur u paraqiti me krenari të dërguarve babilonas thesaret e tij, mbreti Ezekia u pyet: «Çfarë kanë parë në shtëpinë tënde?» Profeti i tha se gjithçka që kishte grumbulluar ai dhe etërit e tij, duhej çuar në Babiloni. Edhe të krishterët duhet t'i mbajnë të gjitha zotërimet tokësore me dorë të liruar, që, në qoftë se Ai na thërret për të braktisur gjithçka, për shembull, për të shkuar dhe për të shërbyer si misionarë, ne të mos i bëjmë zotërimet tona pengesë për t'iu bindur Atij. Ai na i ka dhënë të gjitha me begati për t'i gëzuar, por ato janë ende të Tijat, dhe neve na kërkohet që të jemi kujdestarë besnikë të asaj që na ka besuar Ai. Çfarë të japim? Asnjë shtëpi nuk mund të drejtohet pa një lloj buxheti, dhe është detyrë e të dy partnerëve që të kujdesen në mënyrë që të jetojnë brenda mundësive të tyre. Edhe në këtë çështje, ashtu si në çdo tjetër, «dashuria është përmbushja e ligjit». Nuk ka arsye pse gruaja të mos blejë për vete rroba të mira herë pas here, as nuk është gabim që burri të blejë një libër, ose të jepet pas një hobi të padëmshëm, nëse e lejon buxheti. Në Dhiatën e Re lexojmë se Perëndia «na jep gjithçka bujarisht për ta gëzuar» (1 Timoteut 6:17), por e njëjta pjesë e Shkrimit vazhdon të na tregojë se ne kemi përgjegjësinë për ta përdorur me mend pasurinë tonë (sado e vogël që të na duket). Prandaj vargu vijues i nxit të kamurit «të bëjnë të mira, të bëhen të pasur në vepra të mira, të jenë bujarë dhe të gatshëm për të dhënë», d.m.th., ta ndajnë me të tjerët atë që kanë. Siç vë në dukje edhe apostulli, kjo nuk është thjesht një detyrë, por një investim - «duke mbledhur si thesar një themel të mirë për të ardhmen», dhe në të njëjtën kohë duke shtënë në dorë atë që është me të vërtetë jetë - «jetën e përjetshme». Zoti ynë tha se «bijtë e kësaj bote, në brezin e tyre, janë më të mençur se bijtë e dritës» (Luka 16:8), dhe vuri në dukje se besnikëria jonë «në të vogla» (në këtë rast pasuri materiale) tregon besnikëri në gjëra frymërore. Jo çdo kryefamiljar shënon llogaritë e të ardhurave dhe të shpenzimeve, por nuk është ide e keqe që të fillohet në këtë mënyrë, që të shmanget hyrja në borxh, e cila prish dëshminë tonë përpara botës. Lexova dikur për një predikues, tema të cilit titullohej «Paraja». Ligjërata e tij ishte e ndarë në tri pjesë: e para, «Merrni sa të mundni», pastaj «Kurseni sa të mundni» dhe e treta, e cila kishte shqetësuar të paktën njërin prej të pranishmëve, «Jepni sa të mundni». Mund të mos pajtohemi për frymën për të grumbulluar sa më shumë, e cila kishte përshkruar pjesën e parë, por Zoti Jezus nuk ka lënë të dyshojmë se «ka më shumë lumturi të japësh, sesa të marrësh» (Veprat e Apostujve 20:35). Ai dhe dishepujt e Tij nuk ishin kurrë të pasur, por Juda, administratori i tyre, duhet të ketë qenë udhëzuar shumë herë «t'u jepte diçka të varfërve» (Gjoni 13:29) si dhe të blinte atë që nevojitej për festat. Nën ligjin, populli i Izraelit ishte urdhëruar t'ua jepte të dhjetën e të gjitha të ardhurave levitëve, të cilët, nga ana e tyre, ua jepnin një të dhjetën e tyre priftërinjve. Ne nuk jemi nën ligjin, por besimtari sot ka mundësi të investojë në atë që i sjell Perëndisë lavdi dhe që do të japë fryte për përjetësinë. A mund të japim ne më pak se Izraeli i atëhershëm? Xhepit tonë i bëhen thirrje të ndryshme dhe mund të mos jemi në gjendje të vendosim gjithmonë se çfarë kauze të mbështetim më shumë; por edhe për këtë duhet të lutemi vazhdimisht: «O Zot, çfarë do Ti që të bëj?» «Sekreti i Zotit u tregohet atyre që kanë frikë prej tij» (Psalmi 25:14) dhe, po të qëndrojmë pranë Atij, Ai do të na japë urtësi në këtë çështje dhe në çështje të tjera. Si të japim? Letrat e Palit japin udhëzime të qarta për dhënien e krishterë. Ndërsa ai vetë u përpoq të mbante veten dhe shokët me sa të mundej, duke punuar me duart e tij, Pali mund të gëzohej ende kur shenjtorët filipianë i dërguan «jo vetëm një herë» kur ishte në nevojë (Filipianëve 4:16) dhe korintasve ai u kushtoi dy kapituj në letrën e tij të dytë rreth çështjes së «shërbesës ndaj shenjtorëve» (2 Korintasve 8 e 9). Njëri prej vargjeve më kuptimplota në këtë pjesë është 2 Korintasve 9:7: «Secili le të veprojë ashtu si ka vendosur në zemër, as me keqardhje, as nga shtrëngimi, sepse Perëndia do një dhurues të gëzuar». Madje në Dhiatën e Vjetër, për shembull kur nevojiteshin materiale për ndërtimin e tabernakullit a të tempullit, u theksua se secili që dha, e bëri këtë «i shtyrë nga zemra e tij» (Eksodi 25:2; 1 Kronikave 29:9). Aq më shumë ne, që jemi shumë të privilegjuar dhe, në përgjithësi, më të pasur sesa ata që atëherë dhanë me gëzim për shërbesën e Perëndisë, duhet t'i shqyrtojmë zemrat dhe t'i japim me dëshirë veprës së Zotit, qoftë brenda a jashtë vendit. Korintasve iu bë thirrje të jepnin, «sepse ju e njihni hirin e Zotit tonë Jezus Krisht, i cili, duke qenë i pasur, u bë i varfër për ju, që ju të bëheni të pasur me anë të varfërisë së tij» (2 Korintasve 8:9). Së pari, dhënia duhet të jetë e rregullt. Dhënia e rastësishme përfundon shpesh në mosdhënie. Mbledhjet javore përmendjen te letra e parë e Palit drejtuar korintasve: «Të parën ditë të çdo jave secili nga ju le të vërë mënjanë aq sa mundet sipas të ardhurave të tij» (1 Korintasve 16:2). Më kujtohet një vizitë te një e ve e moshuar. Më parë mblidheshim në shtëpinë e saj, por, pasi i kishte vdekur i shoqi, grupi ishte shpërndarë dhe ajo kishte mbetur vetëm. Kur u ndamë pas vizitës, ajo nguli këmbë dhe na dha një shumë të madhe për veprën e Zotit. «Mos ke gabuar?» - e pyetëm. Por ajo u përgjigj me fjalët: «Jo, e ndaj këtë çdo Ditë të Zotit tek ulem vetëm dhe kaq kam mbledhur». Apostulli e dinte se, në qoftë se shenjtorët do të ndanin ca para çdo javë, do të kishte një shumë të mirë për të varfrit në Jerusalem kur ai do të vinte në Korint. Po të japim «sipas të ardhurave» nuk do të ketë ankesa për mbështetje të pamjaftueshme të veprës së Zotit. Është për të ardhur keq që shumë aktivitete të krishtera të rëndësishme duhet të shkurtohen për shkak se besimtarët nuk japin dhurata. Zoti e lavdëroi të venë e varfër që dha «gjithë sa kishte», ndonëse ishte për mirëmbajtjen e një ndërtese që Ai tha se do të shkatërrohej për shkak të pabesisë së atyre që shërbenin atje. Ajo ia dha Zotit dhe Zoti e pranoi atë me dëshirë, ashtu siç bënte me çdo mirësi që i tregohej «më të voglit të këtyre, vëllezërve të mi». Kjo nuk do të thotë se ne duhet t'u japim pa dallim të gjitha shoqatave bamirëse që kërkojnë mbështetje financiare; edhe në këtë çështje mund të lutemi për urtësi dhe të sigurohemi se Perëndia do të na e japë këtë. Për korintasit lexojmë se ata «dhanë veten më parpara te Zoti» (2 Korintasve 8:5) dhe kështu dhuratat e tyre ishin të pranueshme. Këtu vërejmë se dhënia nuk kufizohet vetëm në para. Në qoftë se Zotit i kemi dhënë veten, koha jonë, dhuntitë tona, shtëpitë tona dhe gjithçka që kemi, mund të përdoret në shërbim të Tij. Megjithatë, duhet të ruajmë këndvështrimin e duhur. Në qoftë se kujdesi ynë për veprën e Zotit bie ndesh me përgjegjësitë tona shtëpiake dhe familjare, mund të jemi drejt një katastrofe në familje; por, në qoftë se angazhimet tona shekullare na pengojnë që të shkojmë në takimin për lutje, ose që t'i japim veprës së Zotit, atëherë rrezikojmë të marrim mbi vete qortimin serioz që iu drejtua dikur popullit tokësor të Perëndisë: «Një njeri do të vjedhë Perëndinë? Megjithatë, ju më vidhni [...] të dhjetën dhe ofertat» (Malakia 3:8). Falë Perëndisë që, po të jemi të gatshëm dhe të bindur, siç e bëjnë të qartë vargjet në vazhdim, Ai është i gatshëm të hapë pragjet e qiellit dhe do të derdhë «mbi ju aq shumë bekime, sa nuk do të keni vend të mjaftueshëm ku ta shtini» (Malakia 3:10).

Qofshin shtëpitë tona si ato në Betani dhe Emaus, ku Shpëtimtari mund të ndihej si në shtëpinë e Vet dhe ku të Vetët mund t'i shërbenin dhe të gëzonin shoqërinë e Tij, parashijim i vërtetë i bekimeve të vendit të përgatitur në shtëpinë e Atit!