[suhejbi]

Nazmi Beqiri

Skenar i dobët (II)



Një “kohe”, një lufte të këtillë, i priu edhe Ali Ahmeti dhe doli fitimtar. Se çka bëri ai dhe si u soll me të tjerët -dihet (që mos të përmendim Këshillin Koordinues, i cili e mohon çdo thënie të “teoriticientëve” se ai kishte luftuar për të përmbysur të tjerët), por po themi se sikur “këta të tjerët” të kishin qenë në vend të tij, si do të vepronin ???
Po a s’është çudi të fajësohet njeriu (Aliu), vetëm se nuk doli në atë tollovi: as si bodigard, as si boksier, e as si ndërmjetësues, dhe kjo sigurisht se nuk u pëlqeu disave, andaj po tentojnë ta fusin diku ati pari... ndër të tjera edhe me rastin e Dullovit, i cili “po bëhet” edhe më i rreptë se gjyqi i Hagës, gjyq ky që nuk po merr njerëz atje, vetëm se kanë qenë të parët e një organizimi, por po gjykon në bazë të ballafaqimit të dëshmive e dëshmitarëve, madje edhe po i liron ato në bazë të tyre. Po këtij Dullovit çka i ka bërë Aliu -lum vëllai?! Nuk do të thotë kjo se edhe ai nuk e ka nxitur rastin e vet? A po mos vallë ai, mbi atë që u duk në ekran, përgatit padinë apo mbrojtjen? Kush mund të thotë se paraprakisht nuk e ka përgatitur atë, dhe në momentin e caktuar e ka thënë ndonjë fjalë fyese, një mimikë (qoftë edhe me sy), një ngrejtje gishti, e njëqind mundësi ngacmuese (që ka mundur të mos i ketë fiksuar kamera kujdestare). Si t’i themi kësaj ndryshe pos “skenar i dobët”. Nëse jo si pjesë e tërësores, si pjesë në vete-gjithsesi. E ndoshta edhe vetëm e vetëm, për ta bërë balancimin e Aliut me liderët tjerë.
Filozofia shqiptare në përgjithësi, madje edhe Samiu (Frashëri) i madh në veçanti, thotë se, të këqijtë duhet t’i njohë populli po ashtu si edhe të mirët, dhe vet t’u jap meritoren, qoftë si shpërblim, qoftë edhe si dënim. Apo një pjesë e jona është e prirë vetëm për fajësime... e nuk i len gjërat që ta zënë vendin e vet.
Qoftë edhe kështu, lusim Zotin, që të na i sjellë mendjen e mirë, e të na bëjë që mos të grindemi me vëllezër (për as gjë), e më së paku në emër dhe dobi të tjetrit. Ngase është lehtë të zihesh me vëlla, por është vështirë të zihesh me atë që s’të len të jetosh si duhet. Apo me jabanxhi, siç na thotë rapsodi popullorë:
“ Ti je m’su me v’llazni
Hala sje rrok me jabanxhi
Dardhat n’uborr t’duken pusi”
(marrë nga kënga për Isuf Lubishtën)
Për përmbyllje të shkrimit nuk dua ta citoj vjershën e Vaso Pashës “O moj Shqipëni”, ngase gati të gjithë e dinë, por jo të gjithë e ndiejnë në zemër. Lehtë është të kërcënosh apo ta fyejsh tjetrin, por është zor të dalësh fitimtarë i të drejtës tënde. Fitimtari (bashkë me të tjerët) në këtë ngjarje ishte njeriu që kërcente me duar përpjetë (storje e parë ekraneve). Ngase ne (shqiptarët) ishim ata të cilët e bënim atë të qesh, duke ia ridhuruar vazalitetin... Por sidoqoftë jo vetëm ai e hoqi maskën atë ditë... dhe erdhi në radhë dukuria e përrallës popullore: “...e kam pru që të shohë pazari se çka po hjeki unë me të”. Dihet se, me këtë shkrim nuk do të përfundojnë shkrimet, polemikat dhe akuzat, por shkruani sa të mundeni se populli thotë: “çdo e keqe e ka nga një të mirë”.