[AKT]

mos...

mos më kërko më në adresën e vjetër
ndrrova mendje,u largova nga aty
nesër mos më kërko ku me ke lërë
mbeti dera që ti e ke ndry...

mos më thirrë më,në të njëjtin emër
e ndrrova sot,gjurmët të i fshijë
mos më kujto më as në ëndërr
se ku do shkoj as vet se dij...

mos më përmend më,prap të lutem
harro se dikur të desha si fëmi
në drejtim tjetër,prap po ngutem
kërkoj të gjejë tjetër dashuri...

mos më kujto më,për ty kam vdekur
si hije nate largë do qëndroj
dashuria jonë burim i shterrur
shpetim për shpirt tani kërkoj...

tani...më fal për fjalët që i kam thënë
që gjumin e natës ta kam prishur
më fal për shqetësimin që ta kam bërë
me zemër të pastër por kokë të prishur...



* * *

nuk më pëshpërit më
sikur sufleri në veshin tim...
nuk i ndigjoj më fjalët TË DUA ZEMËR
ke harruar se u deshëm
mbeta kujtim
nuk më thërret më as në emër...

të u mërzitën vallë...
rrëfimet gjerë në mëngjez
përkëdheljet e ngrohta buzë dritares sonë
cicërrima e zogjëve
që na vinte në veshë
kujtoj pyetjet e pafunda shpirt ti a më don...

u ndamë e u harruam...
dhe prap mbetëm vetëm
se ashtu ke dashur që kur ke lindur
nga kujtesa yte sa shpejt unë po tretem
më beso nga ti...jo nuk e kam pritur...



Rrugët që i ndau një murë...

Ishte vjeshtë,pothuajsefundi.Ishte ftohtë atyre ditëve.Ti,parakaloje buzë paralelës sime dhe më përshëndesje me kokë dhe me buzëqeshje që ende e mbaj në mend.E kam fiksuar në mendjen time...Unë të vija pas dhe takoheshim kudo,duke mos e çarë kokën se ashtu shkaktojmë thashëthemet e kota ,që ishin ves i asaj kohe.Edhe këtë e kam fiksuar në mendjen time...Ti atyre ditëve,kishe veshur një xhaketë të zezë dhe një shall të bardhë të hijeshonte fytyrën...e mbaje dorën në xhepë kurse me tjetrën lajmëroheshe kalimtarëve në korridorin e shkollës.Ashtu të mbaj unë në mend.Mbaj edhe çaste tjera por seç më janë ngulitur disa hollësira kote në mendjen time dhe kujtesa i sjellë tek unë kohë pas kohe...nuk e kam të qartë përse.Ty,të mërziste zili i orëve të fundit.Gjithmonë i ke urryer orët e fundit .Tregoje mërzi dhe dëshpërim kur nisëshe për në kabinetin buzë atij ku unë mësoja...sepse mësimdhënësit e asaj kohe ishin më me influencë se sot dhe nuk toleronin zvarritjen e zakont që e kishim ves të gjithë...të kujtohet?
Kthehesha në klasën time dhe vështroja nga dritarja.Më kaplonin mendimet thellë e më thellë deri sa nuk ndigjoja më zhurmën e lehtë dhe pëshpëritjet e atyre që kisha pranë...më zgjonte vetëm zëri i rreptë i profesorit të muzikës.
-Ti...në bankën e fundit...he,ti...mos ke rënë në dashuri.Ashtu më tërhiqej vërejtja por fjalët e fundit të tija i tejkalonte gazi orkestral i nxënësve që mezi prisnin çlirim dhe qeshje qoftë ajo edhe kot.Unë,më duket se jam skuqur ca...ndoshta edhe kam harruar,nuk më kujtohet mirë.Por e dij që vështroja nga shoqa e bankës që mendonte se isha dashuruar në bukurin ec saj vërtet mahnitëse...ajo ulte kokën dhe turpëroheshim së bashku.
Kaluanë ditë dhe muaj...zili i pushimit të gjatë na bashkonte më shumë.Askush nuk e dinte se ne kishim ra në dashuri.Thashëthemet filluan por kësaj here iu bëmë dredhi dhe i kishim devijuar së bashku në drejtim të gabuar,sepse ashtu donim...Ty të lidhnin me një tjetër kurse mua me shoqen e bankës...Ti mësoje në një dhomë tjetër,krejt pranë...na ndante një murë,që në fund u bë sikur ai i Berlinit.Uroj që një ditë të rrëzohet edhe ai murë që na ndau përgjithmonë...