Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Zabeli i bacës Brahim]

BODLER

Nje kalimtareje...

Rruga rreth e rrotull zjente e zhurmonte.
Veshur ne te zeza ne dhimbje madheshtore,
nje grua shkoi duke tundur plot salltanet,
kindet e dantellat e fustanit te saj te gjate

Po pija ne mejhane i perhumbur, tape e ekstravagant
kur ajo kaloi para meje, me kembe prej statuje e fisnike
si shqiponje. E, thelle ne syte e saj, qiell gri ku lind urugani,
pashe embelsine qe magjeps e epshin qe vret...

Ish nje vetetime verbuese e pastaj u be... nate!
O bukuri kalimtare qe me bere te fluturoj me krahe,
valle, s'do te shoh me, ne kete jete a ne eternitet?

Ajo iku e humbi mes turmes! S'do t'a shihja kurre!
Nuk dija ku vinte e as ajo s'dinte ku shkoja une.
Por, oh, qeshe i bindur! Po, qeshe i sigurte!
Ajo do ish gruaja qe do te kisha dashuruar...

[Barbaroza]

Në parkun që mbuluan fletët

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.


Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.


Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.


Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.


Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...

Ismail Kadare

[Zabeli i bacës Brahim]

PRANVERË, LOÇKA IME...

Pranverë, loçka ime e ndritur
Hiqma plafin e bardhë
Se frikën ia kam imazhit të qefinit.
E dua Janis Ricosin
Por megjithatë vdekjes i besoj
Që atëherë kur kam mbetur
Pa Nënën, pa Lirinë, pa Hatën.
Pranverë shtroma plafin e blertë
Të shtrihem gjerë e gjatë mbi të
Të marr frymë lirisht
Të jetoj si njeri në tokën time
Të jem ai që jam
Se unëjam ai që e do natyrën
Me gjithë pjellorinë e saj,
Që e do Nënën e vdekur
Dhe varrin e saj të thjeshtë
Pa kurora me luleplastike,
Që e do Lirinë e plagosur
Të dhunuar e të lodhur,
Që e do Hatën të tërën
Dhe buzëqeshjen e saj të' fundit
Pranverë, më ndihmo
Se dua të jetoj si Merxhan
Ashtu siç të dua ty si pranverë
Të butë, të blertë, burimore...
Pranverë, loçka ime e ndritur!

Merxhan Avdyli

[Lonora]

Lodra e dashurisë


Kërkova
Lumturinë,
Gjer më sot,
Gjith më të kot.

Shijova
Cupërinë,
Një mot.
Me shpirtin plot.

Kullova
Djalërinë
Me lot,
Që s’thahen dot.

Kuptova
Dashurinë
Që lot –
Kur shemb! o Zot!

Lasgush Poradeci

[Psikologu]

Fjetja e qetë

Kjo natë kaq e qetë
asgjë askund nuk ndegjohet
në shtepi flejnë njerzit pa frikë
pa pasur asnjë dert
për bukë , as për dru
flejnë njerzit e qetë ketu.

Asnjë se gjenë të zgjuar
duke menduar, duke kjametuar koken
s´din cka është roberia
s´din kur së ftohti qan femija
pa ndjenja , pa paramendime
të lirë , askush pa i robëru
flejnë njerëzit e qetë ketu.

Nxensat shkojnë në shkollë
Të ngopur me gjithë të mirat,
nga të nxetit djersiten,
për asgjë nuk merziten,
shkon dita tuj ladru
flejnë fëmijet e qetë ketu.

Nuk zgjohen naten fëmijet këtu
nuk ju dhemb barku nga urija
ka ngren ka pi sa për një javë,
e njejta gjellë s´i pëlqen përsëri
don të tjetren me shije plot,
ketu s´ mendojnë fëmija as të rriturit
vallë ndonjë fëmijë shqiptar, apo ndonjë burrë,
s´kan ngrenë bukë sot
s´ka shti nëna asgjë në furrë.

Bora ka mbuluar tërë token
banesa është e nxehtë me modesti
nuk mendon askush më gjatë
mos qan ndoj fëmijë sot
apo fërkon këmbë e dorë
Ju keni cdo gjë
e ata s´kanë as dru në oborr.

S´mund të pjeket buka, kur dru nuk ka
a mendon kush, se dikush sot ka kja
a mendoni fare se fëmija sonte nuk kan fjet
kanë qajt së ftofi dhe nga urija
Sot s´kan fjetur në KOsovë
të qetë fare jo fëmija.

Kristë Gjinaj

Nga vepra;

Plaget e nenes 1995

[Zana_ch]

Cubat

Ndihmò, Zot, si m’kè ndihmue!
Pesëqind vjet kishin kalue
Çëse të buk'rën ketë Shqipni
Turku e mbate në robnì,
krejt tu' e là t' mjerën në gjak, 5
frymën tue ia xanun njak,
e as tu' e lanë, jo, dritë me pà:
kurr të keqen pa ia dà:
rrihe e mos e lèn me kjà:
me iu dhimbtë, po, minit n' murë, 10
me iu dhimbtë gjarpnit nën gurë!
Veç si 'i dèm, vu n' lavër spari,
qi, ka' e vret zgjedha e kulari
kah nuk bàn m'e thekë strumb'llari,
s'ndigjon me tërhjekun m'pluer: 15
e tue dhanë kryq e terthuer,
tu' i dhanë bulkut shum mërzì,
me u vu s' ryset për hullì
e as me shoq ai pendë me shkue:
kështu Shqiptarët, të cilt mësue 20
s'i'n me ndejë rob nën zgjedhë t'huej,
pagë e t'dheta me i là kujë:
por të lirë me shkue ata motin,
veç mbi vedi tue njohtë Zotin,
e as kurrkujë n' këto troje t' veta 25
mos me i bà kurr tungjatjeta,
n'braz me Turk kurr nuk kanë rà
e as kurr pushkën s' ia kanë dà;
por t'janë grì me tè e t'janë vrà,
si me kenë tu' u vrà me Shkjà 30
E prandej si pat fillue
Turkut Ora m' iu ligështue,
e nisë pat m' iu thy' atij hovi,
m' qafë përditë tu' i mbetë Moskovi:
e ato fiset e Ballkanit, 35
zunë me i dalë dore Sulltanit,
nisë Shqiptarët kanë me u mendue,
si Shqipninë me e skapullue
zgjedhet t' Turkut : qi si motit
n' ato kohët e Gjergj Kastriotit, 40
krejtë e lirë kjo t'ishte, e askujë
n'daç t'jetë Krajl a Mbret i huej,
me i bà kurr mà tungjatjeta,
kurr me i là mà pagë e t'dheta:
edhe Flamuri i Shqipnisë, 45
si fletë Engj'lli t'Perendisë,
si ajo flaka e rr'fesë zhgjetare,
me u suvalë prap n'tokë shqiptare.
Kur qe ai Knjazi i Malit t'Zi,
Knjaz Nikolla, 'i gërxhelì: 50
gërxhelì, por belaçì:
na dyndë top, na dyndë ushtrì
edhe del e bjen n'Shqipnì,
për me shtrue këto bjeshkë e vërrì,
shka merr Drinin për s'të gjatit 55
der' n' Kalà të Rozafatit,
ku ai me ngulë do' «trobojnicën»,
do' m' ia vu Shkodrës «kapicën»:
me bà Shkodrën Karadak,
mbasi 'i herë ta kisht' là n'gjak! 60
Ka ndejë Turku e këqyrë haru,
pika-pika lotët tu'i shkue,
kah s'ka Shkjaut si me i qindrue;
se Moskovi e ka rrethue:
ka Stambollën muhasere! 65
Bàjnë shtatë Krajlat muzhavere
Shoq me shoq, tue shartue zì
-si ata e zeza m'i pastë mb'lue!-
për të buk'rën këtë Shqipnì,
si m'ia lëshue n'dorë Malit t'Zì. 70
M'kambë Shqiptarët atëherë t'janë çue.
Sa mirë n'armë na janë shtërngue!
T'fortë kanë lidhë nji besë të Zotit,
si të Parët ua lidhshin motit
n'ato kohë t'Gjergj Kastriotit: 75
me 'i kambë mbathë e tjetrën zdathë


Gjergj Fishta --- nga Lahuta e malsis

[Lonora]

Enderr e prere


Mos vdis, se pas shirave aren e mbushi bari,
Ka rene ne ullishte mize e ullirit.
Hardhia duhet sperkatur shpejt me gurkali
Dhe ende s\'ka dale nga plisi kercelli i misrit
Ne enderronim te benim nje anije,
Kurkush s\'e mendonte me c\'dru do ta ngrinim,
Kishim ndermend ta ndertonim me dege hardhie
Dhe vela ti vinim.
Bodrumet e saj t\'i mbushnim me poce me vere
Dhe te lundronim ne ishujt e Havajes;
Ta pinim veren me vajzat e ishujve ne Belvedere,
Zezaku te bente fresk me fleten e palmes.

Mos vdis se kalit i ra ne vrapim nje patkua
Dhe nisi ta ngreje nga dhimbja kemben e pare;
Kerkojme patkonj e s\'na jep njeri hua,
S\'e gjejme as nallbanin e marre.
Ne enderronim te shkonim ne hipodrome,
ne vende te lumtura ku munden me kuaj,
Tani dhe kali calon e s\'na ha as barin e njome;
me sy si gota na sheh si te huaj...

Mos vdis, se dielli ne oborr e ka shtruar sofren e madhe
Dhe presim te vijne vajzat te gjitha,
Te gjitha ato qe ti u thoshje \"sorkadheve\",
Kur grisnin fustanet ne driza.

Mos vdis ne dhomen e heshtur i shtrire
Eshte turp kaq shpejt te rrish e te vdesesh!
Ne enderronim nje vdekje me te mire:
Duke vdekur, fytyrat tona ti shihnim ne piken e veses.

Dritero Agolli

[Zabeli i bacës Brahim]

JETË E LIRË

Çdo sekondë e jetës sonë
Le të rrjedhë në odat e ndërgjegjes sime
Le të rrjedhë
Çdo grimcë historike
Procesi i krijimit të Kozmosit
Buzëqeshja
Shtërzimi
Dashuria...
Le të rrjedhë
Hapi pagan dhe modern
Zbulimi epokal i rrotës
Sopatës
Krijimi i të gjitha poezive
Shkatërrimi i Atlantidës
Rrita e bimës...
Në odat e ndërgjegjes sime
Le të rrjedhë çdo grimcë atomike e jetës sonë!
Kur të vdes
Mos ta ndiej veten të huaj
Në gjirin e tokës...

BAJRAM KOSUMI
1988

[Barbaroza]

Ismail Kadare


Koha e pamjaftueshme


S'kam kohë të harroj shumë gjëra
Që nga mendja ti nxjerr përjetë.
Për tragjikët e vjetër e shkrepëtimat
Do t'më duhen së paku dy vjet.

Dhe ndoshta po aq për Danten,
Për frëngjishten tok me plazhet po aq,
Ndoshta gratë do të jem duke fshirë
Kur muzgu do të afrohet ndërkaq.

Si udhëtari me peshë të tepërt
Para avionit që niset pas pak
I ngarkuar rëndshëm ende
Do t'afrohem tek varri humbak.

Nga supet si ta heq këtë barrë?
Ku ta hedh këte peshë, si?
Me të s'mund të zbres atje poshtë
Por as lart dot s'e lë kurrsesi.

I menduar gjer në çast të fundit
Nga mosthënia, nga pengu tragjik,
Një shenjë ndoshta të pakuptueshme
Do t'ju bëj të gjithëve e do ik.

[Barbaroza]

Parisi, Vendlindja

Do te hyjme ne Paris
gurin tone aty do ta ngulim,
nuk do te na prese Teuta, Genti
nuk do te na prese hordhi e eger romake
nuk do te na prese njeri i gjalle.
Ne Paris do te hyjme
endrrat do ti varim ne krahe te lejlekeve
te nje krua do ti lajme syte , duart lythore
do ti leme netet ballkanike pas shpine
vallet , kenget , baladat , perrallat,
vetem fyellin do ta marrim
ti biem kur te na rroke malli,
kur humbim ne grumbullin e kloshareve,
te hijeve,
te minjve,
deri vone rrugeve te Parisit ne metro marramenthi,
do ti marrim ere ftoit te vendlindjes
per kohet pist do te flasim me gishta ,
nuk do te shkelim asnje mize,
nuk do te trembim asnje zog ,
nuk do te derdhim zjarr , vrer ,
mbi koke te njeriut,
Evropes se pergjumur sdo ti perulemi
as perendive te krisura.
Ma jep besen ,Lum Lumi,
se nuk do ta harrojme vendlindjen.

[Zabeli i bacës Brahim]

POEZIA QË DO TË DOJA TA SHKRUAJA

Do të doja të shkruaja një vajtim ringjallje
si të Garsia Lorkë's

Një filozofi të thellë proletare si Brehti
Një poezi të shkurtër për atdheun, mbetur në
flokët e thinjurdhe në rrudhat e ballit si
Nazim Hikmeti

Një ep për fitoren mbi natyrën si Homeri
Një poezi ku mund t'i them lirisë
«e dashura ime» pa frikë
Një ep tjetër tragjik për jetën e shkurtër si
Gilgameshi
Një poezi ku thuhet: kur të pushtoja,
ndjeja më shumë gëzim se të gjithë grekët
kur ra Troja! ...
do të doja të shkruaja mijëra poezi
si mijëra poetë

Por koha gjithnjë po më shket
Duke vrarë mendjen
Cilin sy do të ma nxjerrin nesër
Cilin shok nesër do të ma vrasin!

1988
Bajram Kosumi

[Barbaroza]

Nata e Vitit të Ri

O zemra ime, o vetmi,
të pimë sonte, gjithsesi.
Një mall, një dhembje dhemb atje
ku jemi dhe nuk jemi ne.
pas muresh kokë më kokë kurthojnë
harrimin e harrimit tonë.
Po qoftë në Dajt a Monparnas
një shishe vere të ndjek pas.
Sa vlen një gllenjkë e saj nuk vlen
as fama, as froni që shkëlqen.
E tha s'e tha Omar Khajami,
stacioni i fundit: Varri i Bamit.
O zemra ime, o vetmi
Te pime sone, gjithesesi..

Xhevahir Spahiu

[Barbaroza]

Deshire dhe Heshtje

Tej dritares eshte ngrohte
njerez jan ulur ne tavolina
qyteti nis e del prej vetes
ne rruge bredhin klube e makina
Nuk eshte e thene te jem krejt i vetem
s'eshte e then te jem as vete i dyte
me miq te rastit po te mbushet nata
nje vend do gjej ku the clodh syte.
Kam ftohte e s'te shoh prane
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohte te frymes time
si zogj te bardhe e te verbuar mberrijne te ti
ne enderr vijne, e qete kendojne
e une me syte pak mbyllur ri
koken ngre lart, degjoj ngadale
kengen e hene te brisht si zane qe solle ti.
E di se hesht hija ime
e di se lotet s'flasin kur
ata ata degjojne vec fjalet e mia
ne heshtje qendrojn dhe ata si une
Pas pak ngadal do te iki
qe lotet te shkoj ti fshi diku
ketu prane mbase atje larg
pas pak ngadal do kethehem une

Ervin Hatibi

[altini-uk]

I hold it true,whatever befall;
I feel it, when i sorrow most
It is better to have loved and lost
Then never to have loved at all

[Mustaqedredhur]

Nuk mund te behet cdo kush Poet...!


Nese ti don te jesh pa lot,
pa ndjeshmeri kur dhembje ke,
nese ti don qe te mos kesh te ftohte
kur diku akuj larg vetes sheh...

Nese ti don qe te mos digjesh zjarr,
kur zjarrin larg syve e ke...
nese ti don qe te mos ndjeshe mall...
per dicka qe shpirtit plot mall te fle...!

Nese ti don qe te mos te jesh kengetare
per ti kenduar kenge vuajtjes mjerimit...
nese ti don qe te mos jesh udhetare...
neper gjith shekujt e gjithe njerezimet...!

Nese ti don qe te mos jesh servil...
dhe korruptimet don ti lakmosh...,
nese ti don qe per gjithe gabimet...
asgje ti botes te mos i tregosh...!

Nese ti don qe te mos jesh i lire...
por e don veten ne zinxhire...,
nese ti don qe te jesh i fjetur...
indiferent si fryme e vdekur...!

Nese ti don qe te jesh i heshtur...
dhe fjetur rri ne gjume te thelle...,
nese ti don qe i pasur te behesh...
dhe banka te mbushesh si milionier...!

Nese ti don qe te tjere te vrasesh...
si gjeneral a oficere...,
nese ti prindrit si ke njohur...
dhe nuk i nderon jo asnjehere...!

Nese ti behesh shkollare me fame...
por koka rri si nje keshtjelle...
mbyllur perjete...si mal i shkrete,
ku zogjte shtegtare i ngrejne folete...

Nese dashuruar sje me stuhine...
qe grima grima shpirtin ta grine...
nese me dhembjen nuk je puthur,
ti smund te behesh kurre poet i bukur!

Nese durimin nuk e njeh...
qe koke ulur te qendrosh...
sa here qe tjetri te lendon
dhe qetesisht udhes te shkosh...!

Nese ty loti nuk te vjen
syrit kur plaget e tjetrit sheh...
nese ty zmera nuk te dridhet
kur vuajtjet e tjerve nuk i njeh...!

Ti smund te behesh, jo, rri i qete,
as mos u mba, po ta them vertete!
Se nuk eshte si loje, nuk eshte e thjeshte,
Nuk mund te behet cdo kush poet!

nga Llamadeo
20.09.2006