Poezi nga Poetë të ndryshëm

[YanYan]

Lamsh na perlane –cka mundem me rrembye
prej teshash vrik –e na stivuen si thase
nder kamjona, me shqelma tue na rrase;
prangat nder duer, per s’mbrapshti, ashtu mberthye
sa mishi u-nxi mbas pake e u-fry me plase;
mandej per kame e gjoks litarin nye
tri heresh na e pershuen, tue u-derkrye
ma keq mbi ke u-angue a desh t’u flase.
E mbasi kryen, rrethuen nenkolonelin
qi gjithe at kohe kish ndenjun tue soditun
fetyrat tona t’ajtuna, t’gerdheshna
nen klithmat e paza… Ishin djersitun
e fshiheshin me nge. E mbante belin
njeni tue qeshe me llanet e perveshna.

Arshi Pipa

[elvio]

NËNËS
Gjithnjë po bëhesh më e krrusur,
Sikur po i afrohesh tokës!
Unë jam atje,në sytë e rrudhur
Ku është fillimi i gjithë botës!

Gjithnjë po bëhesh më e vockël,
Ku e ke futur gjithë atë shpirt!?
Si hënëz e ngrënë brenda dhomës,
Mbi kokë më rri edhe më ndrit!

Gjithnjë po bëhesh më e lehtë,
Mos ke ndërmënd që të largohesh!?
Ma bëj një shenjë e ngjitem vetë,
Qiellit t'i them që do vonohesh!

S Rusi!

[Le jardin des disparus]

Zemra ime

Në asnjë dorë të botës nuk më zë gjumi
isha mësuar me kokën në duart e tua
e ke ditur që kam diçka nga deti
breg me breg dhe gjumi s'më zë

Dua të shtrihem dhe të vdes
por vjen ti dhe nga balta më ngre
kur male te tërë dot s'na ndanë
si do na ndajnë dy grushta dhe

Ah, isha mësuar me kokën në duart e tua
tani edhe brigjet më gjumi nuk i zë


Frederik Reshpja

(p.s. Ky lirik i madh shqiptar vdiq në shkurt 2006. I rrënuar, pa para, tejet i sëmurë, Reshpja, ish i burgosur politik, përjetoi ditët dhe netët e vështira, për të vdekur në mjerim, si endacak pa kulm mbi kokë... I mbylli sytë, por jo qepallat e tij në poezitë e mrekullueshme që la për ne. Gjithsesi dhe ndërgjegjen tonë të vrarë si shtet e shoqëri karshi tij!)

[vjeshta]

LALËS

Rudha e ballit
vrragë kohësh

Fjala
mbrumur motesh

Hapi i tij
shteg i ri

Unë
bimë e farës së tij.


H. Muhaxheri

[tipi engjellor]

Vjesht e dyte ~

Qemoti dallendyshet kan ikur
lejleket lagunave nuk duken gjekund
thellezat nder shkurre jan strukur
vjeshta gjethet ka shkundur,pa mund

Rruget horizontin kan humbur
harabeli me nuk degjohet
bilbili nga rryma e ngroht eshte tundur
vetem ca sorra spo largohen

Ne labirinthet e kohes pa fill
as ne me spo e gjejm rrugen
te dy sebashku ne park
atje,me puthjen ne humbem.

[Le jardin des disparus]

Eja

Ku ishe ti kur dola i vetëm nën hënë
në ç'hënë barisnje vallë

Ku ishe ti kur vizitova profilin tënd
në xhamin e muzgut që krisi dhe u thye me trishtim

Pastaj erdhi nata mbushur me mungesën tënde
pastaj erdhi prap nata
dhe kështu ka për të qenë deri në ditën e fundit të netëve

Zbrita tek kroi
duke mbajtur në duar vazon delikate të agimit
pashë sytë e tu ruajtur në kujtesën e ujrave

Lisi plak lëshoi përdhe kurorën e vjeshtës
si një sovran që abdikon

Ani, mua më zuri ky mallkim
po qysh bën pylli pa ty, si del vjeshta
a ndofta nuk do të ketë kurrë më vjeshtë?
atëherë në emër të kujt do të bien gjethet
në emër të kujt do të vijnë shirat, mjegullat, ylberët

Zemra ime, eja vër dorë mbi stinët!

(F.R)

[natyra]

Te mendohesh,
..
Ka shume mallkime
per njerez te liq,
Sic ka dhe urime per shoke dhe miq.

Po une mallkimet aspak s'i kam dashur,
Vec shfryj
rralle-rralle kur jam buzeplasur,

Kur kupa ze mbushet e s'kam nga t'ia mbaj,
Merzitur-merzitur me vete ze shaj.

I them mendjemadhit nje llaf te florinjte
Te gjetur ne popull:ah,mendja t'u rritte!

Sa gjera ke
thene,o popull i shtrenjte,
Qe duhet patjeter te rri te vras mendte!
..
Dritero Agolli

[Le jardin des disparus]

Falmë

Oh, falmë, falmë mikja ime
në ta lëndova përsëri
at’ plagë që s’don më ngushëllime,
që don të mbetet si jetime,
krenare pa njeri!

Oh, falmë, falmë pse kërkoj
prej teje unë dashurinë
e dhëmshurisht pse të qortoj
në çastet-vrer, kur shpesh harroj
se ty ta vranë rininë …

Ësht’ malli im gjithë pikëllim
që djeg e bren aq pushtetplot
e kur s’e gjen ate flijim
që e njeh aq fort në shpirtin tim,
i mbeten veçse lot!

Ësht’ zemra ime q’u mësua
çdo rrahje t’sajën ta durojë,
që kurrë s’i tha njeri “të dua!”
që u ndez përherë dhe u shua…
pse di të dashurojë.

E pra më fal e dashur ti,
tani t’kuptoj unë ty më mirë:
çdo ças dhe unë po ndiej mërzi
e shpesh s’kam mall, s’kam dashuri,
s’kam gaz, s’kam më dëshirë!

Oh falmë, falmë mikja ime,
s’do t’i lëndojmë ne kurrsesi
k’to plagë që s’duan ngushëllime,
që duan t’mbeten veç jetime
ashtu si unë, ashtu si ti …

Robert Shvarc

[Le jardin des disparus]

S’e di...

Nga larg më vjen, nga larg, ky zëri yt i valë
dhe më ndez në gji një afsh edhe një mall
e s’di se ku më dhemb, e s’di se çfarë kam
madje as nuk e di në jam apo nuk jam

Ti flet e flet e flet dhe çfarë flet e di,
por unë vetëm flas, sepse përtej je ti
dhe sot po të më thonë: pa shkundu, mor i mjerë
u them, që mund të flas kështu një jet’ të tërë

Nga larg dëgjoj, nga larg, ah! zërin tënd të butë,
më vjen sikur dhe sytë më ndizen në të tutë
dhe s’di se ku më dhemb dhe s’di se çfarë kam,
madje as nuk e di në jam apo nuk jam!

(R.Sh)

[lovely]

Nga larg vjen edhe mjegulla qe mbështjell mendjen
Një zë i brishtë ne anën tjetër, depërton në dendsinë e saj
Ca shpjegime të kota, dhe vetëm një me vend
Cili je ti? Vegim apo përrallë?

Tingujt e qeshjes në terrin e natës, gufojnë
Nuk e di më në është e qeshur apo ofshamë
Plandaj:
"Nga larg dëgjoj, nga larg, ah! zërin tënd të butë,
më vjen sikur dhe sytë më ndizen në të tutë"..

[Le jardin des disparus]

...

Sytë e tu si qielli janë të kaltër
të kaltër unë i dua e plot shkëlqim
ti nuk e di e dashur sa trishtim
ndiej unë kur ai vështrimi yt i pastër
nis njomet porsi qielli i kësaj nate
nga brengë e fshehtë e zemrës sate

Sytë e tu janë të përlotur
sytë e tu më hapin një botë të tanë
që e kam andrrue por nuk e paskam njohur
sytë e tu e dashur që tash i kam aq pranë

Një ditë do të mëgohesh prej meje
dhe do të kalojnë shumë çaste
shumë ditë e net e vjet
gjersa do ta kuptosh
që unë kam mbetur ai i vjetri –
gjithmonë pranë teje…

..."Prandaj:
Nga larg dëgjoj, nga larg, ah! zërin tënd të butë,
më vjen sikur dhe sytë më ndizen në të tutë.."!

[lovely]

AZIL POETIK (nga libri "Mekatari")

ti që më lexon…nëse guxon…
eja me mua…lakuriq...
eja të të gënjej...
gënjeshtra është më fisnike
se sa i hidhur zhgënjimi...

guxo të të gënjej veç një herë unë
siç guxove tërë jetës të të zhgënjejnë ata...
ato...nderi...morali...besa dhe premtimi...
gënjeshtra ime gjithnjë është më e bukur
se gjithnjë ndodhet përtej...

eja pra...
pa të zhgënjyer guxo të të gënjej...
eja të të marr në një udhëtim të gjatë...
të gjatë...shumë të gjatë...
përtej Tri Pikave në fund të vargjeve të mia…
atje larg…
atje poshtë…
atje lart…
atje përtej…
por kurrë këtu…

Tri Pikat…
trinia ime humnerë...
çast…
përjetësi…
asnjëherë…

trinia ime djegëse…
e nesërme…
e sotme…
e djeshme…

trinia ime e trishtë…
muzg…
natë…
ditë...

trinia ime magji…
bordell…
kishë…
xhami…

trinia ime pa altar…
ëngjëj…
djajë…
transeksualë…

trinia ime gri…
ne…
unë…
ti…

trinia ime pa shenjtorë…
i dashur…
bashkëshort…
dashnor…

trinia ime mëkatare…
orale…
anale…
vaginale...

trinia ime rrënjëdalë…
rënkim…
heshtje…
fjalë…

nëse guxon eja të të marr në një udhëtim të gjatë
si kurrë ndonjëherë alfabetëve të përmbysur…
ndërgjegjes së cakërdisur moraleve të dhjerë...
përtej Tri Pikave në fund të vargjeve të mia…

përtej çfarë shkruajta e çfarë thashë…
përtej çfarë mund të lexohet e mund të shkruhet…
përtej gjithshkaje që mund të thuhet…
përtej çfarë njerëzit lexuan e mund të lexojnë…
përtej çfarë njerëzit harruan e më s'kujtojnë...
përtej çfarë ti kërkove dhe s'ta dhanë...
përtej çfarë nuk doje dhe ta dhuruan...
përtej çfarë besove dhe ta vranë...
përtej çfarë bekove dhe ta mallkuan...

nëse guxon eja pra atje ku pak shkojnë...
eja dhe guxo të të gënjej...
të të gënjej pa të zhgënjyer...
në Arratinë e Madhe Përtej Tri Pikave
atje ku retë pa qiej
azil poetik kërkojnë...

Artan Gjyzel Hasani

[Le jardin des disparus]

Të dua!

Për vjollcën që dridhet
në një vazo lulesh
të braktisur mbi prag
pa u dashur prej askujt
ashtu si zemra jote

Të dua
për gishtat e shiut
që bien mbi tastierë
një melodi për hënën
që i ngjan tëndes këngë

Të dua
për agimin që zbardh
aty mbi horizont
i ndritshëm e delikat
e ngjan me ballin tënd

Të dua
për dritën që çel e zgjon
një zog që del prej folesë
me krahët fluturim
e ngjan me gazin tënd

Të dua
për diellin që lind
e hedh nëpër korije
dantellën e dritës
plot nur e hijeshi
si hareja jote

Të dua
për ditën që feks
pas një nate pa dashuri
e që ngjan krejt
krejt me kthimin tënd

Të dua
për një portë që hapet
për një klithmë gëzimi
dy zemrash bashkuar
që ngjan me zërin tënd!


Jacques Brel

[Le jardin des disparus]

Mos më lerë ...

T’i harrojmë zënkat
mëritë e keqkuptimet
e kohën e humbur

Të harrojmë gjithçka
të harrojmë orët
që vrisnin pa mëshirë
me thika pyetjesh
dyshimesh të kota
zemrën e lumturisë ...

Unë do të të dhuroj
një shi plot me perla
ardhur nga vende
ku nuk bie shi
e do të gërmoj
gjersa të jap shpirt
të gjej ar e zefir
të tërën të të mbuloj

Unë do ngre një vend
ku dashuria të jetë mbret
ku dashuria të bëjë ligjin
e ti të jesh mbretëreshë ...

Mos më lerë
se më s'do vajtoj
e s’lëshoj më fjalë
po do të tërhiqem
aty prapa pemës
për të parë ty
për të ndjerë nga larg
zënë e gazin tënd
këngën e dëfrimin

Lermë që të bëhem
hij' e hijes tënde
hij’ e dorës tënde
hij’ e qenit tënd

Mos më lerë
mos më lerë
mos më lerë !...


(J.B - Ne me quitte pas)

[elvio]

Në udhëkryqe ndanë xhadeve
Ditët e shtuna dalin shpesh
Dhe zgjatin dorën nga makinat
Herë dy nga dy herë veç e veç

Po shpesh ata që janë brenda
Me njëri-tjetrin shkëmbejnë fraza
Si shumë pretendime kanë
Mor shoku Jani, këto vajza

Dhe janë ata që bëjnë zhurmë
Që kanë për vete dyzet gojë
Që i shkruajnë letër presidiumit
Për një guzhinë po t'ju mungojë

Dhe ato presin makinën tjetër
Atje në rrugë atje në shi
Ato të urtat gjer në dhembje
Të thjeshtat gjer në madhështi

Tek presin, java që kaloi
Iu kujtohet si në tym
Klasa me nxënësit, gabimet
Q'u përsëritën në hartim

Në mbrëmje radion dëgjon njëra
Tjetrës në mend i vjen sërish
Shikimi i fotoreporterit
Q'andej kaloj rastësisht

Koha e fejesës i ka ardhur
Dikujt ndoshta i shkon çdo ditë
Pluhur i shkumësit, vello e bardhë
U bie mbi supe e i trondit

Po s'ngrenë ato botën në këmbë
Në komitet në ministri
Ato të urtat gjer në dhembje
Të thjeshtat gjer në madhështi.

Ismail Kadare