Ta mësojmë Islamin së bashku!

[Albanian eX|PerT]

I thashë: jo, përkundrazi unë jam i lumtur vazhdimisht dhe do të udhëzoj në zgjidhjen e këtij problemi, mirëpo përgjigju pyetjeve të mia:
- Ti kur dëshiron ti kënaqish syte, cka vepron?
Shikoj ndonjë grua të bukur ose pamje mahnitëse…
- Kur dëshiron të kënaqish veshin, çka vepron?
Dëgjo muzikë të qetë…
- Kur dëshiron të kënaqish hundën, çka vepron?
Nuhas ndonjë parfym, ose shkoj në ndonjë park…
I thashë, mirë, kur dëshiron të kënaqish sytë pse nuk dëgjon muzikë?
U habit prej meje, e më tha: nuk mundet, sepse kjo është kënaqësi e veçantë për veshin…
I thashë: nëse dëshiron ta kënaqish hundën, pse nuk shikon ndonjë pmaje të bukur? Edhe më shumë u habit e tha: nuk mundet, sepse kjo është kënaqësi e veçantë e syrit, e me këtë nuk mundet të kënaqet hunda…
I thashë: mirë…arritëm ku dëshirova…
Ti e përjeton këtë mërzi dhe ngushticë në sytë e tu?
Jo, tha. E përjeton në veshët, hundën, gjuhën, organet…
Tha: jo, e përjetoj në zemrën dhe gjoksin tim…
I thashë: ti këtë ngushitcë e përjeton në zemrën tënde, kurse zemra ka kënaqësi të veçantë…nuk kënaqet me gjërat tjera…domosdo e ke të njohish gjërat që ta kënaqin zemrën…sepse ti duke dëgjuar muzikë, duke konsumuar alkool, duke shikuar gjërat e ndaluara, duke bërë zina, nuk e kënaq zemrën, por je duke e kënaqur trupin…
U habit edhe më shumë njeriu e tha; po, e vërtetë është, e si ka mundësi ta kënaqi zemrën time?
I thashë: me shehadet se ska hyjni tjetër përveç All-llahut dhe se Muhammedi është i dërguar i Tij, e të përkulesh para Krijuesit tënd…
Ti ankohesh Atij për brengat dhe mërzitë tuaja, në këtë mënyrë do të jetosh në rehati dhe qetësi, e lumturi…
E lëkundi njeriu kokën e tha: më jep libra mbi islamin dhe lutu për mua, sigurisht do të bëhem musliman…
Të vërtetën e thotë All-llahu kur thotë:
يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ (57) قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ (58)
“O ju njerëz! Juve ju erdhi nga Zoti juaj këshilla (Kur'ani) dhe shërimi i asaj që gjendet në kraharorët tuaj (në zemra), edhe udhëzim e mëshirë për besimtarët. Thuaj: "Vetëm mirësisë së All-llahut dhe mëshirës së Tij le t'i gëzohen, se është shumë më e dobishme se ajo që grumbullojnë ata”. (Junus: 57).
Habitem me ata njerëz që kërkojnë rehatinë dhe zemërgjërësinë, e kërkojnë lumturinë në rrugë të gabuar, kurse All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئَاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاءً مَحْيَاهُمْ وَمَمَاتُهُمْ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ (21)
“A menduan ata, të cilët vepruan në të këqija, se në jetën e tyre dhe në vdekjen e tyre do t'i bëjmë të barabartë me ata që besuan dhe bënë vepra të mira? Sa i shëmtuar është gjykimi i tyre?”. (El-Xhathije: 21).
All-llahu bëri dallim mes jetesës së njerëzve të lumtur dhe jetesës së njerëzve të pafat…në jetën e kësaj bote dhe të ahiretit…
Madje bamirësi, aq sa ma tepër bën bamirësi në dynja…i shtohet lezeti dhe lumturia…All-llahu i jep mirësi në rizk, në fëmitë, në detyrën, në vendbanimin dhe në çdo gjë…
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
قُلْ يَا عِبَادِ الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّكُمْ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ وَأَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ (10)
“Thuaj: "O robërit e Mi që keni besuar, kini frikë ndaj Zotit tuaj. Ata që bënë mirë në këtë jetë, kanë të mirë të madhe, e Toka e All-llahut është e gjerë, ndërsa të durueshmive u jepet shpërblimi i tyre pa masë!”. (Ez-Zumer: 10).
Tregojnë dijetarët e historisë, kurse baza e këtij tregimi gjindet në Sahihun e Imam Muslimit, se Xhabir ibn Abdull-llahu, sahabi i nderuar, i është vrarë babai i tij në vetejën e Uhudit. Ia la shtatë motra, për të cilat s’kishte kush të kujdeset për veç tij. La pas vehte borxh të shumtë, në shpinën e këtij djaloshi, i cili ishte në fillimin e rinisë…
Xhabiri ishte njeri që e preokuponte borxhi dhe motrat e tija, kurse borxhëdhënësit e kërkonin mëngjes e mbrëmje…
Xhabiri doli me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në Betejën e Rikasë, kurse për shkak të varfërisë kishte një deve të dobët, që edhe nuk mundej të ecte, Xhabiri s’kishte para që të blente deve tjetër, të tjerët e parakaluan, kurse ky mbeti në fund të karavanit…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] udhëtonte në fund të ushtrisë, e takoi Xhabirin duke e shtyrë devenë, kurse të tjerët ia kishin kaluar. Atëherë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: çke o Xhabir?
Tha: o i Dërguar i Zotit, deveja ime është e ngadalshme…nuk ecë shpejt… Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ule devenë. E uli Xhabiri Devenë, edhe Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e uli devenë e tij, e pastaj tha: ma jep një shkop nga dora yte ose ma këput një shkop prej drurit….Xhabiri ia dha shkopin. Pastaj e goditi disa herë dhe u ngrit deveja e fuqishme. Vazhdoi Xhabiri udhëtimin me devenë e tij afër Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] vërejti te ky djalosh brengat dhe mërzitë. E dinte se ka borxhe dhe ka motrat e pa martuara me vehte, andaj dëshiroi ta gëzon dhe tia largon brengat. I tha: e je martuar o Xhabir? Tha: po, jam martuar. Tha: beqare ose të vejë? Tha: të vejë, o i Dërguar i All-llahut. U habit Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], sepse zakonisht njerëzit për së pari martohen me beqare. I tha: “Pse nuk more një beqare me të cilën do të luash edhe ajo do të luan me ty”. Xhabiri tha: o i Dërguar i All-llahut, babai më është vrarë në uhud, me ka lënë shtatë motra të vogla, e nëse martohem me beqare, atëherë ato do të zihen mes tyre. Andaj u martova me një grua më e madhe se ata, e të kujdeset për to sikur të ishte nënë e tyre. Tha: mirë ke vepruar. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: Xhabir kur do të arrim para Medinës, do të ndalemi dhe do të therrim një deve, e do të hamë mishë atë ditë. Kur të dëgjojë gruaja yte për ardhjen tënde, do ta shtron shtratin. Edhe pse je martuar me grua të vejë, ti je rishtas i martuar. Tha Xhabiri: o i Dërguar i All-llahut, ska me çka ta shtron shtratin, skemi as jastëk e as pëlhura. Atëherë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: do të keni jastëk me lejen e All-llahut.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Pastaj vazhduan udhëtimin.
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dëshiroi ti jep pasuri, mirëpo nuk dëshironte që ta turpërojë Xhabirin. Andaj dëshiroi t’ia jep në mënyrë të mirë. I tha: Xhabir! A ma shet devenë tënde? Tha: o i Dërguar i All-llahut, unë nuk kam deve tjetër përveç kësaj deveje. Me këtë deve sjellim ujin, me këtë deve sjellim drunjtë, me këtë deve udhëtojmë. O i Dërguar i All-llahut, nuk kam deve tjetër përveç kësaj. Atëherë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ma shit. Tha: mere o i Dërguar i All-llahut. Tha; jo, por me çmim. Tha: mere o i Dërguar i All-llahut. Tha: vetëm me çmim. Xhabiri tha: fol, sa i jep, o i Dërguar i All-llahut. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: të jap një dirhem për devenë tënde. Xhabiri tha: o i Dërguar i All-llahut, një deve për një dirhem! Shumë lirë, kjo është zullum! Atëherë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha, ti jap dy dirhem. Tha: jo, shumë pak është. Tha: tre dirhem. Tha: shumë pak janë o i Dërguar i All-llahut. Tha: katër, pesë derisa arritën deri në katërdhjet dirhem. Xhabiri tha: po, ban për katërdhjet dirhem. Mirëpo me kusht që ta mbaj deri në Medinë. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ban, ska problem.
Kur arritën në Medinë, Xhabiri shkoi në shtëpi, e zbriti mallin nga deveja dhe shkoi që të falet me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], kurse devenë e lidhi afër xhamisë…
Kur doli Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] prej xhamisë, Xhabiri i tha: o i Dërguar i All-llahut, ja ku është deveja yte…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: Bilal, jepja Xhabirit katërdhjet dirhem, edhe shtoja pak.
Kur e ktheu kokën Xhabiri, Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha Bilalit, mere devenë dhe shko dërgoja Xhabirit edhe lenia paratë. U kthy Xhabiri te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] që ta kuptojë situatën. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: edhe deveja edhe paratë janë tuajat.
Ti a mendon se unë bëna tregti me ty për ta marur devenë tënde, jo, por çmimi i ulët që ta dhash ishte për të kuptuar nevojën tënde…
Kështu është gjendja e njerëzve që ia kanë frikën All-llahut:
وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً (2) وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ
“…e kush u përmbahet dispozitave të All-llahut, atij Ai i hap rrugë, dhe e furnizon atë prej nga nuk e kujton fare”. (Et-Talak: 2-3).
Ti mërzitesh kur të shohish musliman të mençur që kërkojnë gëzimin, lumturinë dhe zemërgjërësinë duke u tubuar në pamje të ndaluara, ose duke biseduar për haramet, ose duke e zbatuar haramin në shtëpi ose kopsht, ose pushimore ose në ndonjë ndejë në rrugë ose bregdet…
Në tubime që nuk u afrohen melaqet e as që i kaplon mëshira…
Ndahen prej këtyre tubimeve me zemra të ngushtuara dhe frymëmarje të ngulfatura…
Ua zbukurojnë njëri tjetrit këtë të keqe…sikurse të jenë grumbulluar në gjëra të lejuara ose adhurime…
Sikurse të mos kenë Zot i cili i kontrollon, i Cili do ti mer në llogari. I kërkon në tubimet e dijes, e nuk i gjen aty, kurse në Ditën e Kijametit e mohojnë njëri tjetrin dhe e mallkojnë njëri tjetrin…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë në hadithin të cilin e transmeton Tirmidhiu dhe Hakimi:
( أيما قوم جلسوا .. فأطالوا الجلوس .. ثم تفرقوا قبل أن يذكروا الله .. ويصلوا على نبيه صلى الله عليه وسلم .. إلا كانت عليهم من الله ترة ( أي ثأر وعقوبة ) إن شاء الله عذبهم .. وإن شاء غفر لهم ) ..
“Nëse një grup njerëzish grumbullohen në ndonjë tubim dhe qëndrojnë gjatë në atë tubim, e ndahen pa e përmendur All-llahun dhe pa dërguar salavate mbi Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ky tubim për ta është keqardhje dhe denim, nëse do Zoti i denon, e nëse do ua fal”.
Do të mërzitesh edhe më shumë kur do ti shohish vajzat muslimane, mbesat e Hadixhes e Fatimes, motrat e Hafsës e Aishes, të cilave All-llahu ua ka pastruar zemrën nga idhujtaria, sytë nga tradhtia dhe organet nga imorali, kanë veshët dhe sytë e shëndoshë, janë të mbuluara dhe me nder, janë yë sigurta dhe të rehatshme, nuk kanë trishtim për babanë e as për vëllanë, nuk e ka përdhunuar asnjë i prishur e as që e ka sulmuar ndonjë pabesimtar…
Përskej tërë këtyre dhuntive, i gjen ato duke bredhur nëpër rrugë, nëpër tregje, vrapojnë pas epsheve, në telefon, në revistë, në letra, në kafene, në diskotekë, ose në ndonjë lidhje të prishur dhe të pandershme…
I kundërshtohet Zotit të vet duke i imituar mosbesimtarët në veshmbathje dhe pamje…
Shikon programe më të ndryshme, seriale të padobishme, revista joedukative, kanale satelitore, faqe të ndryshme të internetit, filma të ndryshme DVD, ma tepër se sa shikon në suret dhe ajetet e Kur'anit dhe më shumë se sa qëndron në tubime të grave të ndershme dhe fisnike…
Mendon e ngarat se lumturia është në këtë që vepron, ose atë që ia zbukuron shoqeja e sajë, ose atë që ia imponon ndonjë “ujk” i prishur, ose ndonjë djalosh mashtrues…
Për pak kohë kjo shndërrohet në fatkeqësi dhe ngushticë… Robi, edhe nëse kënaqet pak dhe gëzohet duke i arritur epshet, për pak kohë do të mërzitet prej tyre…do të ikë habia dhe ky strehim do të shndërrohet në shkak i ngushticës, mërzisë dhe fatkeqësisë…

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Ibn Xhevziu në librin e tij El-Muntedhem tregon se muslimanët kanë sulmuar një fortifikatë të romakëve, një fortifikate e fuqishme, e rrethekuan dhe zgjati ky rrethekim një kohë të gjatë…
Gjatë rrethekimit një grua romake shikoi nga fortifikata dhe e pa këtë grua një musliman që quhej ibn Abdur-Rahim, i pëlqeu dhe u dashurua në te. I dërgoi letër ku mes tjerash i shkroi: si mund të arrij deri te ti?
Iu përgjigj: nëse bëhesh i krishter dhe vjen te unë…
U bë i krishter dhe disi arriti deri te ajo…
I ngrati, mendoi se lumturia fitohet nëse martohet me një grua, ose nëse pin një got alkool, e haroi se lumturia më e madhe është shoqërimi i atyre njerëzve të zgjedhur, që falin dhe agjërojnë…lexon dhe lufton…
Kur e humbën këtë njeri u mërzitën shumë…
Rrethekimi zgjati gjatë kohë dhe nuk arritën ta hapin këtë fortifikatë, andaj edhe u larguan…
Pas një kohe, një grup i muslimanëve kaluan pran fortifikatës dhe e përmendën ibn Abdur-Rahmanin, dhe pyetën për te dhe në cilën gjendje është tani?!
E thërritën me emrin e tij: o ibn Abdur-Rahman…kurse ai hedhi një shikim mbi ta…
I thanë: a fitove atë që dëshirove…ku është Kur'ani dhe dija yte, çka u bë me namazin tënd?
Tha: më iku i tërë Kur'ani që dija përmendsh, vetëm një ajet më kujothet, e ai ajet është:
رُبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ كَانُوا مُسْلِمِينَ (2) ذَرْهُمْ يَأْكُلُوا وَيَتَمَتَّعُوا وَيُلْهِهِمْ الأَمَلُ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (3)
“Ata që nuk besuan, shpeshherë do të kishin dëshiruar të kishin qenë muslimanë. Lëri (Muhammed) ata, të hanë, të dëfrehen dhe t'i preokupojë shpresa (se do të jetojnë shumë), e më vonë do të kuptojnë”. (El-Hixhr: 2-3).
Kjo është lumturi e vërtetë dhe kënaqësi e përhershme, rrugën e të cilës e kanë humbur shumica e njerëzve…
Kjo është lumturia, me të cilën njeriu jeton jetë të qetë…
Ti që ke humbur lumturinë, nëse e dëshiron ate, ja e kuptove rrugën e sajë…
Kujdes nga mashtrimet e Iblisit që të cytë të shikosh gjëra të ndaluara, të biesh në epshe, të shpreson me kënaqësi dhe gëzime, hare dhe lumturi…
Pas sa çasteve do të ringjallen ata që janë në varre, do të shpaloset ajo që është në gjokse, do të reshtohen njerëzit para Zotit dhe secili njeri do të sheh se çka ka ofruar…
Dije se të lumturit kur të përkujtohen kujtohen…
Ja se kush ishte Ibrahim Ed’hemi, babai i tij ishte mbret i Horasanit, ishte i shkujdesur dhe neglizhent, një ditë i bërtit një njeri e i tha: o Ibrahim, s’je krijuar për lozje:
أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثاً وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لا تُرْجَعُونَ (115)
“A menduat se Ne ju krijuam kot dhe se ju nuk do ktheheni te Ne?”. (El-Muminun: 115).
Frikohu nga Zoti yt dhe përgadit nozullin për varrin tënd. U pendua Ibrahimi dhe u bë adhurues i dalluar…
Po edhe Fudajl ibn Ijadi ka qenë i tillë, ishte hajnë rruge. Kërceu mbi një shtëpi gjatë natës dhe dëgjoi një njeri duke lexuar Kur'an, duke lexuar ajetin:
أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنْ الْحَقِّ وَلا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمْ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِنْهُمْ فَاسِقُونَ (16)
“A nuk është koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e All-llahut dhe me atë të vërtetën që zbriti (me Kur'an), e të mos bëhen si ata, të cilëve u është dhënë libri më parë e zgjati koha dhe zemrat e tyre u shtangën e shumë prej tyre janë jashtë rrugës”. (El-Hadid: 16).
Qau Fudajli e tha: O Zot, erdhi koha, o Zot erdhi koha, pastaj shkoi kah xhamia, u pendua dhe u bë gati që ta takojë Zotin e vet…
Po kjo ka ndodhur edhe me Zadhan Kindiun, imamin dhe muhadithin e njohur, i cili më herët ishte i dhënë pas lozjes dhe argëtimit…
Një her ishte në treg dhe rreth tij këndonin shokët e tij. Kaloi pran tij Abdull-llah ibn Mesudi [radijall-llahu anhu] e kur i pa, ikën prej tij. E kapi Zadhanin e i tha: sa zë të bukur që ke, sikurse ta përdorish në lexim të Kur'anit?!
Pasiqë shkoi, Zadhani i pyeti shokët e tij: kush është ky? I thanë: Abdull-llah ibn Mesudi [radijall-llahu anhu]. Tha: shoku i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]? Thanë: po, shoku i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Qau, e theu instrumentin dhe vrapoi pas Abdull-llah ibn Mesudit [radijall-llahu anhu]. Qau para tij dhe i tha: jam penduar nga kjo vepër që kam bërë. Kam luftuar Zotin tim, vall-llahi jam penduar nga ajo që kam bërë. Qau edhe Abdull-llah ibn Mesudi e i tha: mirë se vjen, ti që të do edhe All-llahu. Si mundet mos ta dua, ate të cilin e do edhe All-llahu. Pastaj Zadhan Kindiu e shoqëroi Abdull-llah ibn Mesudin [radijall-llahu anhu] derisa mësoi Kur'an dhe u bë imam në dituri…
Dëgjoni tregimin e Kanebiut, imamit dhe muhadithit të njohur. Ky kur ishte i ri pinte birë dhe shoqërohej me njerëz të prishur…
Një dit i thirri shokët e tij dhe qëndroi në derë duke i pritur..
Kaloi Shube ibn Haxhaxhi, imami dhe Muhadithi i njohur, kurse njerëzit ecnin pas tij…
Kanebiu tha: kush është ky njeri? Thanë: Shubeja. Tha: kush është Shubeja? I thanë: është muhadith.
U nis drejt tij, e me vehte kishte një këmishë të kuqe. i tha: me trego hadithe, pasiqë je muhadith? I tha: ti nuk je nxënës i hadithit që të tregojë hadithe…
E nxori thikën e tha: ose më trego hadithe ose do të therri?
U drejtua kah ai Shubeja e i tha: më ka treguar Mensuri, nga Rebiu, nga Ebi Mesudi [radijall-llahu anhu], i cili thotë: Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
إذا لم تستحِ فاصنع ما شئت ..
“Nëse nuk të vjen turp vepro çka të dëshirosh”.
Kur e dëgjoi Kanebiu këtë hadith, rastisi një zemër të pastër, u kujtua mëkatet me të cilat lufton kundër Zotit me vite të tëra, e hodhi thikën dhe u kthye në shtëpi. E kapi verën që kishte në shtëpi dhe e derdhi, pastaj kërkoi leje nga nëna e tij që të udhëtojë në Medinë për të kërkuar dituri. Kaloi një kohë në shoqërimin e Imam Malik ibn Enesit dhe u bë dijetar dhe muhadith i madh e i dalluar.
Shkak i udhëzimit të tij ishte një këshillë kalimtare, mirëpo rastisi një zemër të gjallë dhe të kulluar…
Vazhdo duke përmednur Zotin tënd në çdo kohë, kujdesu të jesh i pranishëm në tubimet e burrave të devotshëm, je i pranishëm në tubimet e dijes dhe fesë, sepse dhikri e zgjëron gjoksin, shkakton kënaqësinë e ymrit…
Qajë para Zotit tënd, prano mangësinë dhe mëkatet tuaja, prano dhuntitë e Zotit ndaj teje.

Muhamed ibn Abdur-Rahman el-Arifi
Përshtati: Bekir Halimi

</SPAN>

Muhamed el-Arifi,
15.8.2003

http://www.albislam.com

[Albanian eX|PerT]

Mos ta harrojmë All-llahun

Jetojmë në një kohë kur njerëzit kanë shumë angazhime dhe preokupime, ata interesohen për çdo gjë që u sjell atyreve mirësi në dynja, mirëpo shumë pak janë ata që interesohen për gjërat që u sjellin mirësinë në ahiret, ditën kur do të takohen me Zotin e vet.
Preokupimet, brengat dhe interesimet për çështjet e kësaj dynjaje i kanë angazhuar njerëzit përtej mase dhe ata nuk gjejnë kohë e as rast për ta kujtuar dhe përmendur All-llahun, subhanehu ve teala.
Madje nëse dikujt prej tyre dikush dëshiron tua përkujton All-llahun dhe fenë e Tij, atyreve kjo gjë u pengon dhe i ç'rehaton!
Ne kujdesemi për shkollim, punë, shtëpi, veshmbathje, ushqim, pushime, dhurata, mirëpo shumë pak na kujtohet se të gjtiha këto të mira na kanë ardhur nga All-llahu, azze ve xhel-le!
Ne gëzojmë shëndet, familje, fëmijë, pasuri, komoditet, mirëpo aspak nuk na shkon mendja se tërë këto janë dhunti nga All-llahu, tebareke ve teala!
Shikoni çfarë lëvizjesh dhe angazhimesh bëjmë kur dëshirojmë të regjistrohemi në shkollë, kur planifikojmë të dalim në gyrbet, kur fillojmë të ndërtojmë shtëpinë, kur bëjmë dasmën, kur dëshirojmë të realizojmë ndonjë projekt, mirëpo, a thua vallë, kemi parashtruar pyetjen: a mund të bëhen këto gjëra nëse nuk do të kishte dashur All-llahu?!
Këto pyetje dhe të ngjashmet me to na detyrojnë të flasim për këtë temë:
"Mos ta harrojmë All-llahun"

All-llah!
Sa fjalë e këndshme e sa emër i bukur!
Fjalë e ëmbël në shqiptim, e këndshme në dëgjim, e dashur në zemër, e afërt për shpirtin, gjendet në ndërgjegje, e gdhendur në zemër, e përzier me gjakun!
Me këtë emër fillojmë, Atij i mbështetemi dhe tek Ai strehohemi!
A ka kush meriton lavdërimin më shumë se All-llahu!
Pse All-llahu krijoi njeriun, i dha gjuhën dhe dijen? Për të lavdëruar All-llahun, për të madhëruar Atë dhe për ta përmendur Atë!
All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:
اللَّهُ نُورُ السَّمَوَاتِ وَالأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونِةٍ لا شَرْقِيَّةٍ وَلا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ (35)
"All-llahu është dritë (ndriçues, udhëzues) i qiejve e i tokës. Shembulli i dritës së Tij i ngjason kandilit të vendosur në një zgavër të errët (كَمِشْكَاةٍ). Kandili gjendet brenda një qelqi si të ishte yll flakërues e që ndizet prej (vajit të) një druri të bekuar, prej ullirit që nuk mund të quhet as i lindjes e as i perëndimit, e vaji i tij ndriçon pothuajse edhe pa e prekur zjarri. Dritë mbi dritë. All-llahu udhëzon kah drita e Vet atë që do Ai. All-llahu sjell shembuj për njerëzit. All-llahu çdo gjë di shumë mirë". (En-Nur: 35).
All-llahu, i cili:
رَبَّ الْعَالَمِينَ (77) الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78) وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ (79) وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (80) وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ (81) وَالَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ (82) رَبِّ هَبْ لِي حُكْماً وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83) وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الآخِرِينَ (84) وَاجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85)
"…Zoti i botëve.
Zoti që më krijoi, Ai më udhëzon mua.
Dhe Ai që më ushqen dhe më jep të pijë.
Dhe kur të sëmurem Ai më shëron,
Ai më bën të vdesë e mandej më ngjall,
Ai tek i cili kam shpresë se do t'i m'i falë mëkatet e mia në ditën e gjykimit.
Zoti im, më dhuro mua urtësi dhe më bashko me të mirët!
Më bën përkujtim të mirë ndër ata që vijnë pas,
Më bën prej trashëguesve të xhenetit të begatshëm". (Esh-Shuara: 78- 85).

Kujt i drejtohemi në brenga dhe vështirësi

 Kur të na kaplojnë brengat, streset, pikëllimet, vështirësitë, ngushticat, paaftësia e thërret njeriu: All-llah, o All-llah!
لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ الْعَظِيمُ الْحَلِيمُ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ رَبُّ السَّمَوَاتِ وَرَبُّ الارْضِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ
La Ilahe il-lAllahul-’Adhimul-Halim, la Ilahe il-lAllahu Rabbul-’Arshil-’Adhim, la Ilahe il-lAllahu Rabbus-semavati ve Rabbul-erdi ve Rabbul-’Arshil-kerim.
(S’ka të adhuruar tjetër përveç Allahut të Madhëruar e të Urtë. S’ka të adhuruar tjetër përveç Allahut, Zotit të Arshit të lartësuar. S’ka të adhuruar tjetër përveç Allahut, Zotit të qiejve dhe të tokës dhe Zotit të Arshit Fisnik). (Buhariu dhe Muslimi).
Largohet brenga dhe pikëllimi, lehtësohen vështirësitë dhe vuajtjet:
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنْ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ (88)
"Ne iu përgjigjëm atij, e shpëtuam nga tmerri. Kështu i shpëtojmë Ne besimtarët". (El-Enbija: 88).
وَمَا بِكُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْ اللَّهِ ثُمَّ إِذَا مَسَّكُمْ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْأَرُونَ (53)
"Dhe çdo të mirë që e keni, ajo është prej All-llahut, madje edhe kur ju godet e keqja, ju vetëm te Ai e greni zërin (me lutje)". (En-Nahl: 53).
 Kur thahet toka, vdesin bimët, thahen gjitë, vyshken lulet dhe pemët, mungon uji, pakësohet ushqimi, shtohen sprovat, dalin pleqtë, fëmijët e vegjël dhe kafshët e luten duke thënë: All-llah, o All-llah!
Zbret shiu, vjen bereqeti, ikë etja dhe gjelbërohet toka:
وَتَرَى الأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنْبَتَتْ مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ (5) "…E ti e sheh tokën e tharë - të vdekur, e kur Ne ia lëshojmë asaj ujin ajo gjallërohet, shtohet dhe nga të gjitha llojet rritë bimë të këndshme". (El-Haxh: 5).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Çfarë qetësie gjen njeriu besimtarë kur i drejtohet All-llahut në çastin e vështirësisë dhe në momentin e mungesës së zgjidhjes dhe i lutet All-llahut me lutjen e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem:
اللَّهُمَّ رَبَّ السَّمَوَاتِ السَّبْعِ ، وَرَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ، رَبَّنَا وَرَبَّ كُلِّ شَيْءٍ ، فَالِقَ الْحَبِّ وَالنَّوَى وَمُنْزِلَ التَّوْرَاةِ وَالإِنْجِيلِ ، وَالْفُرْقَانِ ، أَعُوْذُ بِكَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَيْءٍ أَنْتَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهِ. اللَّهُمَّ أَنْتَ الأَوَّلُ فَلَيْسَ قَبْلَكَ شَيْءٌ ، وَأَنْتَ الآخِرُ فَلَيْسَ بَعْدَكَ شَيْءٌ ، وَأَنْتَ الظَّاهِرُ فَلَيْسَ فَوْقَكَ شَيْءٌ ، وَأَنْتَ الْبَاطِنُ فَلَيْسَ دُونَكَ شَيْءٌ. اِقْضِ عَنَّا الدَّيْنَ وَأَغْنِنَا مِنَ الْفَقْرِ.
All-llahumme Rabbes-semavatis-seb`i ve Rabbel-`arshil-`adhim, Rabbena ve Rabbe kul-li shej`in, Falikal-habbi ven-neva, ve Munzilet-tevrati vel-Inxhili, vel-furkan, eّudhu bike min sherri kul-li shej`in Ente ahidhun bi nisijetihi. All-llahumme Entel-Evvelu fe lejse kableke shej`un, ve Entel-ahiru fe lejse baّdeke shej`un, ve Entedh-Dhahiru fe lejse fevkake shej`un, ve Entel-batinu fe lejse duneke shej`un, Ikdi ّanna ed-dejne, ve agnina minel-fakr.
(O All-llahu im, Zot i të shtatë qiejve dhe Zot i Arshit të Madh, Zoti ynë dhe Zot i çdo sendi, Zbërthyes i farës (i kokrrës së saj) dhe i bërthamës (së pemës), Ti je Ai i Cili e shpalle Tevratin, Inxhilin dhe Furkanin (Kur`anin). Kërkoj mbrojtjen Tënde nga sherri i çdo sendi, balli i të cilit është në dorën Tënde. O All-llah, Ti je i pari dhe para Teje nuk pati asgjë. Ti je i Fundit dhe mbas Teje nuk mbetet asgjë. Ti je i Dukshmi dhe mbi Ty s'ka asgjë. Ti je i Padukshmi dhe nën Teje s'ka asgjë. Largoje nga ne borxhin dhe na mbroj prej varfërisë). (Muslimi).
Ebu Bekër Ketaniu thotë:
"Në kohë të haxhit në Mekë u debatua mbi dashurinë. Folën mbi këtë temë shumë dijetarë, kurse Xhunejdi, rahimehull-llah, ishte më i riu në atë mes. I thanë: na sjell çka ke ti. Uli kokën një kohë, i rrodhën lotët e pastaj tha:
Njeriu që injoron vetveten, vazhdimisht përmend Zotin e vet, i kryen detyrat ndaj Atij, e shikon Atë me zemrën e tij, i këpusin zemrën drita e Dinjiteti të Tij, pi ujë të pastër nga gota e dashurisë së Tij, ia zbulon i Madhërishmi perdet e të padukshmes, e nëse flet, flet me All-llahun, nëse tregon, nga All-llahu tregon, nëse punon, sipas urdhrit të All-llahut punon, e nëse pushon, me All-llahun pushon. Pra, ky njeri është për All-llahun, sipas All-llahut dhe me All-llahun. Qanë dijetarët e thanë: s'kemi çka shtojmë më shumë se kjo që the.

Kush meriton të përmendet më shumë

All-llahu, tebareke ve teala, është:
Ai që më së shumti meriton të përmendet…
Ai që më së shumti meriton të adhurohet…
Ai që më së shumti meriton të falënderohet…
Ai që më së shumti meriton të jemi mirënjohës ndaj Tij…
Ai që më së shumti ndihmon kur kemi nevojë për Te…
Më i buti ndaj atyreve që i posedon…
Më i drejti ndaj atyreve që i dënon…
Më falësi ndaj atyreve që e meritojnë dënimin…
Më bujari që e synojnë njerëzit…
I butë edhe pse ua din gjendjen…
Ua fal njerëzve edhe pse mund të hakmerret ndaj tyre…
Ua fal edhe pse është Krenar…
Ai është Mbreti pa shok, Një pa rival, i Pasuri pa nevojë për ndihmë, Zotëri që s'ka fëmijë e as shoqe, i Lartë pa përngjajësues e as pa emnak, çdo gjë do të shkatërrohet përpos Fytyrës së Tij, çdo mbretëri do të perëndon përpos mbretërisë së Tij, çdo hije do të zhduket përpos hijes së Tij, çdo mirësi do të përfundon përpos mirësisë së Tij…
Me lejen dhe mëshirën e Tij adhurohet, kurse me dijen dhe urtësinë e Tij bëhet mëkat ndaj Tij.
Nëse e adhurojnë njerëzit, ai ata i falënderon, e nëse gabojnë ndaj Tij Ai ua fal dhe nuk i dënon.
Çdo dënim i Tij është i drejtë, kurse çdo begati është dhunti prej Tij.
Është dëshmitari dhe kujdestari më i afërt. Ai i udhëheq njerëzit me kokë në dorë, i regjistron veprat e tyre, i ka caktuar exhelet e tyre, zemrat kah Ai anojnë, sekreti tek Ai është publik, kurse e padukshmja e dukshme:
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (82)
"Kur Ai dëshiron ndonjë send, urdhri i Tij është vetëm t'i thotë: "Bëhu!" Ai menjëherë bëhet". (Jasin: 82).

Komenti i ajeteve ku përmendet harrimi i All-llahut.

All-llahu, subhanehu ve teala, në dy ajete e përdorë këtë frazë: "harrim të All-llahut - نَسُوا اللَّهَ ", kurse përgjigjeja e All-llahut për këtë vepër është në dy forma:
a) All-llahu i harroi ata - فَنَسِيَهُمْ ;
b) All-llahu bëri që ata të harrojnë vetveten - فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ.
All-llahu, azze ve xhel-le, thotë:
الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمُنْكَرِ وَيَنْهَوْنَ عَنْ الْمَعْرُوفِ وَيَقْبِضُونَ أَيْدِيَهُمْ نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ إِنَّ الْمُنَافِقِينَ هُمْ الْفَاسِقُونَ (67) وَعَدَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْكُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا هِيَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمْ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِيمٌ (68) (التوبة)
"Hipokritët dhe hipokritet janë si njëri-tjetri; urdhërojnë për të keqen e ndalojnë nga e mira dhe shtrëngojnë duart e tyre. Harruan All-llahun (nuk i binden), prandaj Ai i harroi (nga mëshira). Nuk ka dyshim, hipokritët janë ata të prishurit. Hipokritëve dhe hipokriteve dhe jobesimtarëve All-llahu u ka përcaktuar zjarrin e xhehenemit, ku do të jenë përgjithmonë, ai mjafton për ta, dhe ata i ka mallkuar All-llahu. Ata kanë dënim të pandërprerë". (Et-Teube: 67- 68).
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (18) وَلا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُوْلَئِكَ هُمْ الْفَاسِقُونَ (19) لا يَسْتَوِي أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ الْفَائِزُونَ (20) لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَتِلْكَ الأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ (21) هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ (22) هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ (23) هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الأَسْمَاءُ الْحُسْنَى يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَوَاتِ وَالأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (24) ( الحشر ) "E mos u bëni si ata që e harruan All-llahun, e All-llahu bëri që ata ta harrojnë vetveten! Të tillët janë ata të prishurit. Nuk janë të barabartë ata të xhenetit dhe ata të xhehenemit. Banuesit e xhenetit janë ata fatbardhë që ia kanë arritur qëllimit. Sikur Ne ta zbritnim këtë Kur'an mbi ndonjë kodër, do ta shihje atë të strukur e të çarë prej frikës nga All-llahu. Këta janë shembuj që ua shkoqisim njerëzve, që ata të mendojnë. Ai është All-llahu që nuk ka zot tjetër; vetëm Ai, që e di të fshehtën dhe të dukshmen, Ai është Mëshiruesi, Mëshirëbërësi! Ai është All-llahu që nuk ka zot tjetër përveç Tij, sundues i përgjithshëm (الْمَلِكُ), i pastër (prej të metave që i vishen) (الْقُدُّوسُ), shpëtimtar (që i shpëton njerëzit prej ndëshkimit të padrejtë) (السَّلامُ), sigurues (që i siguroi njerëzit me premtimin e vet dhe pejgamberët me mrekulli) (الْمُؤْمِنُ) mbikëqyrës (që mbikëqyr dhe përcjell çdo send) (الْمُهَيْمِنُ), i plotfuqishëm (الْعَزِيزُ), mbizotërues (الْجَبَّارُ), i madhërishëm (الْمُتَكَبِّرُ). I lartësuar është All-llahu nga çka i shoqërojnë! Ai është All-llahu, Krijuesi (الْخَالِقُ), Shpikësi (الْبَارِئُ), Formësuesi (الْمُصَوِّرُ). Të tij janë emrat më të bukur. Atë (All-llahun) e madhëron çka ka në qiej e në tokë dhe Ai është ngadhënjyesi, i urti!".

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, duke komentuar këto ajete mes tjerash thotë:
"Kur ata harruan Zotin e tyre, subhanehu ve teala, All-llahu i harroi ata dhe bëri që ata të harrojnë vetveten. Pra u dha dy dënime:
- All-llahu i harroi ata - فَنَسِيَهُمْ ;
- All-llahu bëri që ata të harrojnë vetveten - فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ.
Harrimi i njeriun nga All-llahu, domethënë moskujdesi për te, braktisja e tij, lërja e tij dhe të shkakton humbjen e tij. Në këtë rast shkatërrimi i tij është më afër se sa që është dora për gojën.
Kurse harrimi i vetvetes, domethënë harrimi i kënaqësirave të tija të larta dhe shkaqeve të lumturisë, shpëtimit, përmirësimit dhe gjërave që një njeri e bëjnë të plotë. Ai i harron tërësisht këto gjëra dhe nuk i kujtohen, nuk i bijë ndër mend, nuk preokupohet me to dhe largohet prej tyre…
I harron të metat e veta, mangësitë dhe defektet që i ka e nuk i bie ndërmend që t'i largojë ato.
I harron sëmundjet dhe dhimbjet e shpirtit dhe zemrës së tij dhe aspak nuk i kujtohet që t'i shëron, të vepron për të larguar defektet dhe sëmundjet që e shpijnë këtë njeri në prishje dhe shkatërrim.
Ky njeri ka sëmundje shumë të keqe, sëmundje e cila e çon në shkatërrim total, kurse ai as që është duke e ndier këtë sëmundje e as që preokupohet me shërimin e saj.
S'ka dyshim se kjo është dënimi më i madh i përgjithshëm dhe i përveçëm që mund ta kaplon një njeri.
A ka dënim më të madh se sa dënimi me shkujdesi ndaj vetvetes, humbja dhe harresa e interesit të tij, harresa e sëmundjes dhe ilaçit të tij, harresa e shkaqeve të lumturisë, shpëtimit dhe përmirësimit dhe harresa e jetës së tij të përhershme në begatitë e vazhdueshme (të ahiretit)?! (Shiko: "Bedaiut-Tefsir", 4/ 426- 427).
Në një vend tjetër thotë:
"I dënoi duke e harruar vetveten, duke harruar veprimin e gjërave që janë në interesin e tyre, duke harruar përmirësimin e defekteve të tyre, duke harruar përjetimin e kënaqësirave të tyre, kurse interesi dhe kënaqësia më e madhe e shpirtit të njeriut është kujtimi i Zotit dhe Krijuesit të tij, sepse njeriu nuk ka begati, as gëzim, as shpëtim, as përmirësim, përpos se duke e përmendur All-llahun, duke e dashur Atë, duke i drejtuar kah ai dhe duke ia kthyer shpinën çdo gjësë përpos Atij… Kjo harresë shkaktoi edhe një harresë tjetër.
Gjendje të kundërt kanë ata që e përmendin dhe nuk e harrojnë All-llahun, atyreve All-llahu ua kujton interesin e tyre dhe veprojnë për te, ua mëson të metat që i kanë dhe i përmirësojnë ato, ua bën të qartë kënaqjen e tyre sublime dhe nxitojnë drejt tyre.
Ata që e harruan All-llahun i shpërbleu me harresë të besimit, dashurisë së Tij, përmendjen dhe falënderimin e Tij… (Shiko: "Bedaiut-Tefsir", 4/ 427 - 428).

Njihe All-llahun në bollëk që të njeh kur je në vështirësi

Dhe në fund të përmendim disa sqarime nga një pjesë e hadithit të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që ia ka dhënë si këshillë përmbledhëse kushëririt të tij, Abdullah ibën Abasit, radijall-llahu anhu.
Ai mes tjerash në këtë hadith i thotë:
((تعرف إلى الله في الرخاء يعرفك في الشدة ))
"Njihe All-llahun në bollëk që të njeh All-llahu ty në vështirësi". (Sahih, Tirmidhiu).
Kjo pjesë e hadithit domethënë se nëse njeriu ka frikë All-llahun, kujdeset për kufijtë që i ka caktuar All-llahu, i kryen detyrat ndaj All-llahut, kur është në bollëk, ai me këtë vepër e ka njohur All-llahun dhe mes tij dhe All-llahut është krijuar një njohje e veçantë, andaj All-llahu ka për ta njohur atë kur të gjendet në vështirësi. Pra kjo njohje bëhet shkak që të shpëton nga vështirësitë dhe ngushticat kur ti dalin ato në rrugë.
Kjo njohje e veçantë mes njeriut dhe All-llahut shkakton afërsinë e njeriut me Zotin e vet, dashurinë e All-llahut ndaj tij dhe përgjigjen e lutjeve të tija.
Njohja e njeriut ndaj All-llahut është dy lloje:
- njohje e përgjithshme, e kjo domethënë konfirmim (ikrar), bindje dhe besim, dhe është për mbarë besimtarët;
- njohje e veçantë që domethënë animi i tërësishëm zemrës drejt All-llahut, ti përkushtohet Atij, të ndihet i gëzuar në shoqërimin e Tij, të qetësohet duke e përmendur, të ketë turp nga Ai dhe të ketë nderime të larta ndaj Tij. Kjo njohje e veçantë është ajo rreth së cilës rrotullohen gnostikët (arifun).
Disa prej tyre kanë thënë:
مساكين أهل الدنيا خرجوا منها وما ذاقوا أطيب ما فيها قيل له وما هو قال معرفة الله عز وجل
"Të ngratë janë njerëzit, kanë dalë nga dynjaja dhe nuk kanë shijuar më të këndshmen e saj. Thanë: cila është ajo gjë? Tha: njohja e All-llahut, azze ve xhel-le".
Ahmed ibën Asim El-Antakiu ka thënë:
أحب أن لا أموت حتى أعرف مولاي وليس معرفته الإقرار به ولكن المعرفة إذا عرفته استحييت منه
"Dëshiroj të mos vdes derisa ta njoh All-llahun tim. Njohja nuk është pranimi i Tij por nëse e njeh turpërohesh nga Ai".
Edhe njohja e All-llahut ndaj robit është dy lloje:
- Njohje e përgjithshme, që domethënë Dija e All-llahut për robin e Vet, Mbikëqyrja e gjërave që i mban sekret dhe ato që i publikon, sikurse ka thënë:
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ (16)
"Ne e kemi krijuar njeriun dhe dimë se ç'pëshpërit ai në vetvete dhe Ne jemi më afër tij se damari (që rrah) i qafës së tij". (Kaf: 16).
هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنشَأَكُمْ مِنْ الأَرْضِ وَإِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ
"…se Ai di më së miri për ju edhe para se t'ju krijojë edhe kur filloi krijimin tuaj nga dheu, e edhe kur ishit të fshehur në barqet e nënave tuaja...". (En-Nexhm: 32).
- Njohje e veçantë, që domethënë Dashuria e Tij ndaj njeriut, Afrimi me te, përgjigjja e lutjes së tij dhe shpëtimi nga vështirësitë. Në këtë aludon ajo që transmeton Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nga All-llahu, azze ve xhel-le, në hadithin kudsi:
ولا يزال عبدي يتقرب إلى بالنوافل حتى أحبه فإذا أحببته كنت سمعه الذي يسمع به وبصره الذي يبصر به ويده التي يبطش بها ورجله التي يمشي بها ولئن سألني لأعطينه ولئن استعاذني لأعيذنه وفي رواية ولئن دعاني لأجيبنه "Vazhdon robi Im të më afrohet me vepra vullnetare (nafile) derisa ta Dua. E kur ta dua, me Mua dëgjon, me Mua shikon, me Mua prek, me Mua ecë. Nëse kërkon diçka kam për ti dhënë e nëse kërkon strehim te unë do ta strehoj". Në një transmetim tjetër qëndron: "nëse më lutet i përgjigjem".


Kur iku Hasan Basriu nga Haxhaxhi, hyri në shtëpinë e Habib ibën Muhamedit. Habibi i tha: Ebu Seid, a nuk ke ndonjë gjë mes teje dhe All-llahut që t'i lutesh me të, e të fsheh prej tyre. Hynë në shtëpinë time. Hyri Hasan Basriu në këtë shtëpi, kurse pas tij erdhën edhe policia e Haxhaxhit, mirëpo nuk e gjetën në shtëpi. Kur u kthyen te Haxhaxhi dhe i treguan se nuk e gjetën te shtëpia e Habib ibën Muhamedit, Haxhaxhi u tha: ai aty ka qenë, mirëpo All-llahu ua ka mbyllur sytë e ju nuk e keni parë.
Fudajl ibën Ijadi u takua një ditë me Shavene, e cila dallohej me adhurimin e sajë dhe kërkoi prej saj që të lutet për te. E kjo ia ktheu: Fudajl, çka ke mes teje dhe All-llahut që nëse i lutesh Atij me këtë gjë Ai të përgjigjet. U alivanos Fudajli nga kjo fjalë. Maruf Kerhiut i kanë thënë: çka të shtyn që të jepesh pas përkushtimit dhe adhurimit? Pastaj ia përmendën vdekjen, berzahun, xhenetin dhe xhehenemin. Marufi tha: Një Mbret që tërë këto gjëra i ka në Dorën e Tij, nëse ke njohje me Te të mjafton për çdo gjë".

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Në përgjithësi, ai që ndaj All-llahut ka devotshmëri dhe respekt kur është në bollëk, All-llahu do të sillet ndaj Tij me Butësi dhe ndihmesë kur të është në vështirësi.
Dahak ibën Kajsi, rahimehull-llah, thotë:
اذكروا الله في الرخاء يذكركم في الشدة
"Përmendne All-llahun kur jeni në bollëk që t'ju përmend Ai kur jeni në vështirësi. Junusi, alejhisselam, e përmendke shumë All-llahun, e kur ra në barkun e peshku, kurse All-llahu, azze ve xhel-le, tha:
فَلَوْلا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ (143) لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ (144)
"E sikur të mos ishte ajo që ai kishte qenë prej atyre që shumë e përmendin Zotin. Ai do të mbetej në barkun e tij deri në ditën e ringjalljes". (Es-Saffat: 143- 144).
Faraoni ishte Tagut, diktator dhe mizor, kishte harruar përmendjen e All-llahut, mirëpo kur e kaploi uji nga çdo anë tha: besova All-llahun. All-llahu, tebareke ve teala, thotë:
أَالآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنْتَ مِنْ الْمُفْسِدِينَ (91)
"Ti tani beson, ndërsa më parë kundërshtove dhe ishe njëri prej shkatërruesve!" (Junus: 91).
Selman Farisiu, radijall-llahu anhu, ka thënë:
إذا كان الرجل دعا في السر فنزلت به ضراء فدعا الله تعالى قالت الملائكة صوت معروف فشفعوا له وإذا كان ليس بدعاء في السراء فنزلت به ضراء فدعا الله تعالى قالت الملائكة صوت ليس بمعروف فلا يشفعون له
"Nëse njeriu i lutet All-llahut vazhdimisht kur është në bollëk dhe kur ti bie ndonjë vështirësi i lutet All-llahut, melaqet thonë: ky zë është i njohur për ne dhe ndërmjetësojnë për te, kurse nëse njeriu aspak nuk i lutet All-llahut kur është në bollëk dhe kur ti bie ndonjë vështirësi dhe i lutet All-llahut, melaqet thonë: ky zë është i panjohur për ne dhe nuk ndërmjetësojnë për te".
Një njeri i tha Ebu Derdasë: më këshillo! I tha:
اذكر الله في السراء يذكرك الله عز وجل في الضراء
"Përmende All-llahun në bollëk që të përmend Ai ty kur je në vështirësi".
Gjithashtu tregohet se ai ka thënë:
ادع الله في يوم سرائك لعله أن يستجيب لك في يوم ضرائك
"Lute All-llahun në ditët e bereqetshme e ndoshta All-llahu të përgjigjet në ditët e vështira".

Cila është vështirësia më e madhe?!

Vështirësia më e madhe që mund ti bie një njeriu në dynja është vdekja dhe ajo që vijon, nëse fundi i njeriut nuk është xheneti. Andaj besimtari duhet të përgatitet për vdekjen dhe atë që pason kur ka shëndet me devotshmëri dhe vepra të mira.
All-llahu, azze ve xhel-le, ka thënë:
يا أيها الذين آمنوا اتقوا الله ولتنظر نفس ما قدمت لغد واتقوا الله إن الله خبير بما تعملون ولا تكونوا كالذين نسوا الله فأنساهم أنفسهم أولئك هم الفاسقون
"O ju që besuat, kini parasysh frikën ndaj All-llahut dhe le të shikojë njeriu se çka ka bërë për nesër, dhe kini frikë All-llahun, e s'ka dyshim se All-llahu është që e di në detaje atë që punoni! E mos u bëni si ata që e harruan All-llahun, e All-llahu bëri që ata ta harrojnë vetveten! Të tillët janë ata të prishurit". (El-Hashr: 18- 19).
Ai që përmend All-llahun kur është i shëndoshë dhe në bollëk është përgatitur për takimin me All-llahun, azze ve xhel-le, është përgatitur për vdekjen dhe atë që pason. Atëherë All-llahu e përmend kur të është ngushtë dhe në vështirësi e është me te, me Butësinë, ndihmën, kujdesin dhe përforcimin e tij në Tevhid. Takohet me All-llahun, kurse All-llahu është i kënaqur me te. Kurse ai që e harron All-llahun kur ka shëndet dhe kur është në bollëk, ai nuk është përgaditur për takimin me All-llahun, andaj edhe All-llahu e harron në këto vështirësi që i biejnë mbi kokë. Domethënë e braktisë dhe e neglizhon.
Kur t'i vjen vdekja, besimtarit që është i përgatitur për te dhe ka mendim të mirë për Zotin e vet, atij i vijnë myzhde nga All-llahu, andaj edhe e dëshiron takimin me All-llahu, por edhe All-llahu e do takimin me te. Kurse e kundërta ndodh me njeriun e prishur. Në këto momente dhe çaste gëzohet besimtari me këtë myzhde që i vjen, kurse ai që s'ka punuar pendohet e thotë:
يا حسرتي على ما فرطت في جنب الله
"…O i mjeri unë që kam lënë mangët respektimin ndaj All-llahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin!" (Ez-Zumer: 56).
Ebu Abdurahman Sulemiu para se të vdes ka thënë:
كيف لا أرجو ربي وقد صمت له ثمانين رمضان
"Si mos të kemë shpresë në Zotin tim, kur për Te kam agjëruar tetëdhjetë ramazane".
Ebu Bekër ibën Ajashi, rahimehull-llah, në prag të vdekjes i ka thënë djalit të tij:
أترى الله يضيع لأبيك أربعين سنة يختم القرآن كل ليلة
"A mendon se All-llahu ka për t'ia humbur babës tënde katërdhjetë vitet ku për çdo natë bënte hatme Kur'anin".
Adem ibnë Ijasi e bëri hatme Kur'anin në prag të vdekjes, pastaj tha:
بحبي لك ألا رفقت بي في هذا المصرع كنت آملك لهذا اليوم كنت أرجوك لا إله إلا الله
"Për dashurinë që kam pas ndaj Teje ji i Butë ndaj meje në këtë moment dhe në këto vështirësi. Kam pas shpresa të mëdha te Ti për këtë ditë, la ilahe il-lall-llah". Pastaj vdiq.
Kur i erdhi vdekja Zekerija ibën Adijut i ngriti duart e tha:
اللهم إني إليك لمشتاق
"All-llahu im, më ka marrë malli për ty".
Katadeja, rahimehull-llah, duke komentuar ajetin kuranor:
ومن يتق الله يجعل له مخرجا
"Ai që ka frikë All-llahun, ai atij i jep rrugëdalje". (Talak: 2), thotë:
Rrugëdalje nga vështirësia gjatë vdekjes.
Kurse Ibën Abasi, radijall-llahu anhu, ka thënë:
I jep rrugëdalje nga çdo vështirësi në dynja dhe ahiret.
Zejd ibën Eslemi duke komentuar ajetin kuranor:
إن الذين قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل عليهم الملائكة أن لا تخافوا ولاتحزنوا
"E, s'ka dyshim se ata që thanë: "All-llahu është Zoti ynë", dhe ishin të paluhatshëm, atyre u vijnë engjëjt (në prag të vdekjes dhe u thonë): të mos u frikësoheni, të mos pikëlloheni, keni myzhde xhenetin që u premtohej". (Fussilet: 30).
Kjo myzhde i vjen gjatë vdekjes, në varr dhe kur të ringjallet. Ai do të arrij në xhenet, mirëpo lezeti dhe gëzimi i kësaj myzhde nuk do të zhduket nga zemra e tij.
Thabit Bunaniu, rahimehull-llah, thotë:
Kemi mësuar se kur të ringjallet besimtari nga varri takohet me dy melaqe, të cilët kanë qenë me te në dynja e i thonë: mos ke frikë dhe mos u mërzit. Atëherë All-llahu e siguron nga frika dhe i jep kënaqësi. Në këtë ditë kur shumë njerëz alivanosen nga vështirësia e kësaj dite, besimtari është në kënaqësi i sigurt, për shkak të udhëzimit të All-llahut dhe veprave të tija të mira që i ka bërë në dynja. (Shiko: "Xhamiul-Ulumi Vel-Hikemi", 1/472- 477).
Bekir Halimi</SPAN>

Bekir Halimi,
2.2.2007

http://www.albislam.com

[Albanian eX|PerT]

 Allahu nuk do tju pyet ēfarė veture keni vozitur, por do tė ju pyet
sa njerėz i keni vozitur tė cilėt nuk kanė pasur transport.
 Allahu nuk do tė ju pyet sa e madhe ka qenė paga juaj, por do tė ju
pyes juve a e keni prishur karakterin e juaj dhe moralin qė ta pranoni atė
pagė.
 Allahu nuk do tė ju pyes se sa metėr katror ėshtė shtėpia juaj ,
por do tė ju pyes kujt i keni dėshiruar mirėseardhje nė atė.
 Allahu nuk do tė ju pyes sa rroba me ēmim tė lart janė tė vendosura
nė ormanin e juaj , por do tė ju pyes cila nga ato rroba ka ndihmuar tė
dobėtin .
 Allahu nuk do tė ju pyes ēfarė gjendje sociale keni patur, por do
tė ju pyes ēfarė pamje e keni pasqyruar.
 Allahu nuk do tė ju pyet se sa pasuri materiale keni poseduar, por
do tė ju pyet a ju ka diktuar ajo pasuri jetėn tuaj.
 Allahu nuk do tė ju pyet sa orė shtesė keni punuar, por do tė ju
pyes se a keni punuar jashtė orarit pėr familjen dhe tė dashurit tuaj.
 Allahu nuk do tė ju pyet se sa promovime keni patur, por do tė ju
pyes se sa i keni favorizuar tė tjerėt.
 Allahu nuk do tė ju pyet ēfarė pėrgjegjėsie keni patur nė punė, por
do tė ju pyes a e keni kryer atė punė nė mundėsit e juaja.
 Allahu nuk do tė ju pyet se ēfarė keni bėrė qė ta ndihmoni
vetvetėn, por do tė ju pyes se ēfarė keni bėrė qė ti ndihmoni tė tjerėt.
 Allahu nuk do tė ju pyet se sa shokė keni pasur, por do tė ju pyet
se pėr sa persona keni qenė shokė i vėrtet.
 Allahu nuk do tė ju pyet, ēfarė keni bėrė nė mbrojtjen e drejtave
tė juaja, por do tė ju pyes se ēfarė keni bėrė tė i mbroni tė drejtat e tė
tjerėve.
 Allahu nuk do tė ju pyes se nė ēfarė fqinjėsi keni jetuar, por do
tė ju pyes se si jeni sjellur ndaj fqiut.
 Allahu nuk do tė ju pyes pėr ngjyrėn e lėkurės tuaj, por do tė ju
pyes pėr fuqinė e karakterit tuaj.
 Allahu nuk do tė ju pyet sa herė e keni respektuar fjalėn tuaj, por
do tė ju pyes sa herė nuk e keni respektuar.

[Albanian eX|PerT]

Pastërtia në islam

Shumë herë dëgjojmë njerëzit duke folur për pastërtinë, nevojën për te dhe se ajo paraqet nivelin e civilizimit dhe vetëdijës së një populli.
Njerëzit shpesh herë tregojnë se si në perendim ka pastërti, kurse këtu te ne mungon një gjë e tillë.
Madje në kohë ne fundit këto tema edhe bisedohen dhe inicohen në shumë programe kontaktive, mirëpo jo edhe aq japin rezultate.
Bisedë pas bisede, muhabet pas muhabeti që pa dyshim na tregojnë për ekzistimin e këtij problemi dhe nevojën е zgjedhjes së tij.
Dorën në zemër, ky problem nuk do të ishte i pranishëm në mesin tonë nëse ne, muslimanët shqiptar, do ti përmbaheshim rregullave që na i ka sjellur Islami.

Nga tia nisim

Ska dyshim se fillimi i çdo ndryshimi fillon nga vetëdija jonë, andaj duhet tu sqarojmë besimtarëve musliman rëndësinë që i jep islami pastërtisë, asaj shpirtërore, si më kryesore, pastaj asaj fizike, asaj individuale, asaj kolektive dhe asaj shoqërore.
Pas kësaj faze vjen faza e praktikimit të këtyre mësimeve dhe njohurive në praksën tonë të përditshme, duke filluar nga hoxhallarët, profesorët, mësuesit, pedagogët, e pastaj nga masa e gjërë.
Shtresa e cila shumë herë lakmon që të paraqitet si elita e popullit, kremi i shoqërisë, avangarda e një kombi, ata duhet të japin shembullin në këtë drejtim dhe pas tyre të ecë edhe e mbarë shoqëria.
Duhet bërë kampanjë të madhe dhe propagandë gjigante që tua mbjellim njerëzve në mendje dhe tua ngulasim në shpirt këto domethënie dhe nocione, e sidomos brezit të rinjë dhe fëmijëve.
Këto kampanja duhet të ngërthejnë në vete programe televizive, programe shkollore, akcione shoqërore, aktivitete studentore, tryeza të rumbullakëta, ligjerata fetare, etj., me të vetmin qëllim edukimin e brezave të rinjë dhe pajisjen e tyre me vetëdije të lartë mbi pastërtinë dhe kulturë të pastërtisë.

Qëndrimi i Islamit ndaj pastërtisë

Islami i ka kushtuar rëndësi të madhe pastërtisë dhe argumentet që flasin në këtë drejtim janë të shumta dhe të qarta. Ndoshta prej argumenteve më të dukshme në këtë drejtim është fakti se pastërtinë All-llahu, xhel-le shanuhu, e ka bërë çelës dhe rrugë deri te shtylla më e rëndësishme e Islamit, e ajo është namazi. Namazi, ky adhurim dhe obligim shumë i rëndësishëm nuk pranohet prej njeriut pa u pastruar, pa e pastruar trupin, rrobat dhe vendin, të cilat konsiderohen burimi kryesor i bakterieve dhe përhapjes së sëmundjeve dhe epidemive të ndryshme.
Abdesti është kusht i namazit dhe me te njeriu i pastron gjymtyrët e tija të cilat zakonisht i ekspozohen pluhurit dhe ndytësirave më shumë se pjesët tjera të trupit.
Me plotësimin e këtyre kushteve namazi është valid dhe arrihet pastërtia.
Argumentet nga Kur'ani dhe Sunneti e vërtetojnë këtë gjë.

Ajetet që flasin për pastërtinë

Nëse e shfletojmë Kur'anin do të gjejmë shumë ajete që flasin për pastërtinë, mirëpo prej tyre do ti zgjedhim këto në vijim:
قال تعالى: [ يا أيها الذين آمنوا إذا قمتم إلى الصلاة فاغسلوا وجوهكم وأيديكم إلى المرافق وامسحوا برءوسكم وأرجلكم إلى الكعبين، وإن كنتم جنبا فاطهروا] (المائدة 6).
1- "O ju që besuat! Kur doni të ngriheni për të falur namazin, lani fytyrat tuaja dhe duart tuaja deri në bërryla; fërkoni kokat tuaja, e këmbët lani deri në dy zogjtë. Nëse jeni xhunubë, atëherë pastrohuni (lahuni)! …". (El-Maide: 6).
[ فيه رجال يحبون أن يتطهروا، والله يحب المطهرين] (التوبة 108)
2- "…aty ka burra që dëshirojnë të pastrohen mirë, e All-llahu i do të pastrit". (Et-Teube: 108).
[ إن الله يحب التوابين ويحب المتطهرين ] (البقرة 222)
3- "…All-llahu i do ata që pendohen dhe ata që ruhen prej punëve të ndyta e të neveritshme". (El-Bekare: 222).
[ وينزل عليكم من السماء ماء ليطهركم به] (الأنفال 11)
4- "…ju lëshoi shi nga qielli për t'ju pastruar me të, …". (El-Enfal: 11).
[ يا أيها المدثر، قم فأنذر، وربك فكبر، وثيابك فطهر]
5- "O ti i mbuluar! Ngrihu dhe tërhiqu vërejtjen (duke i thirrur). Dhe madhëroje Zotin tënd! Dhe rrobat tua pastroi!". (El-Mudethir: 1-4).
All-llahu, azze ve xhel-le, ua ka ndaluar njerëzve ta papastërt që të hyjnë në xhamia, duke thënë:
﴿إنما المشركون نجس فلا يقربوا المسجد الحرام بعد عامهم هذا﴾
6- "… vërtet idhujtarët janë të ndyrë, andaj pas këtij viti të mos i afrohen më xhamisë së shenjtë...". (Et-Teube: 28).
﴿ يا بني ءادم خذوا زينتكم عند كل مسجد﴾
7- "O bijtë e Ademit, vishuni bukur për çdo namaz (lutje),…". (El-A'raf: 31).
Kështu në Kur'an është përsëritur shumë herë rëndësia e pastërtisë për të treguar vlerën që ka pastërtia në Islam dhe tek besimtarët.

Hadithet që flasin për pastërtinë
Transmeton Imam Muslimi në sahihun e tij se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
" الطهور شطر الإيمان ".
"Pastërtia është gjysma e besimit".
Kurse Imam Taberaniu, rahimehull-llah, transmeton nga Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, se ka thënë:
" طهروا هذه الأجساد طهركم الله ".
"Pastroni trupin tuaj që t'ju pastroj All-llahu". (Hasen).
Islami nuk është mjaftuar vetëm me pastrimin individual, por i ka dhënë rëndësi edhe pastrimit kolektiv.
Si shembull në këtë drejtim do të sjellim hadithin që transmeton Imam Muslimi nga Xhabiri, radijall-llahu anhu, se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem:
" نهى أن يبال في الماء الراكد".
"Ka ndaluar urinosjen në ujin që nuk rrjedh". Shkenca më vonë ka sqaruar se përhapja e shumë sëmundjeve ngjitëse siç është kolera, tifozi, paraliza e fëmijëve, ndezja e mëlqisë, etj, barten nëpërmjet ujit dhe në te jetojnë, andaj urdhëri për kujdes ndaj ujit, mes tjerash, e bart edhe këtë domethënie.

[Albanian eX|PerT]

Gjithashtu Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"لا يبولن أحدكم في الماء الدائم الذي لا يجري ثم يغتسل فيه"
"Mos të urinos askush në ujin e përhershëm, i cili nuk rrjedh e pastaj të lahet në te". (Buhariu dhe Muslimi).
Kurse në transmetimin e Imam Muslimit qëndron:
"لا يغتسل أحدكم في الماء الدائم وهو جنب"
"Mos të lahet askush prej jush në ujë të palëvizshëm duke qenë xhunub".
Sa i përket pastrimit dhe edukimit tonë në pastërti është edhe hadithi që e transmeton Tajalasiu me sened hasen nga Sadi, radijall-llahu anhu, se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"Pastroni oboret tuaja, sepse çifutët nuk i pastrojnë oboret". (Hasen).
Me këtë hadith stimulohemi që përpos pastrimit fizik dhe trupor, duhet kujdesur edhe për pastërtinë e rrugës, oborit, lagjes, e kështu me rradhë.
البزاق في المسجد خطيئة وكفارتها دفنها" متفق عليه.
"Pështyerja në xhami është gabim e shlyerja e këtij gabimi është futja në dhe". (Buhariu dhe Muslimi).
Kjo është thënë atëherë kur në xhamia nuk ka patur qilima, kurse tash që ka qilima, shlyerja e këtij gabimi ndodh duke e pastruar vendin ku ka rënë ndonjë ndytësirë.
Jo rastësisht Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e ka bërë largimin e pengesave dhe ndytësirave nga rruga argument të besimit, duke thënë:
"Largimi i pengesës (ndytësirës) është prej besimit". (Buhariu).
Pastrimi i rrobave është pjesë e pastërtisë në Islam.
Në këtë drejtim shiko ajete e sures Mudethir dhe hadithin ku Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"ما على أحدكم إن وجد سعة أن يتخذ ثوبين ليوم الجمعة غير ثوبي مهنته" أخرجه أبو داود ومالك وأحمد.
"Secili prej jush duhet të ketë dy pakë roba përpos robave të punës për ditën e xhuma". (Sahih, Ahmedi dhe të tjerët).
Për këtë nëse në robat tona bie ndytësirë, ajo duhet pastruar përndryshe ai namaz që e kemi falur me ato roba nuk do të jetë valid.
Dijetarët kanë rënë në ujdi se uji në të cilin bie ndytësira dhe e ndryshon ngjyrën, shijen apo aromën, ai ujë është i papastër. (Shiko: "Nejlul-Evtar", 1/ 28).
Pra, këto hadithe e shtyjnë muslimanin që vazhdimisht të kujdeset për robat e tija dhe të mbrohet nga ndytësirat dhe papastërtitë.
Islami na mëson që të kujdesemi edhe për pastrimin e gojës.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"لولا أن أشق على أمتي لأمرتهم بالسواك عند كل صلاة"
"Po mos ti vinte rëndë umetit tim do ti urdhëroja të përdorin misvakun për çdo namaz". (Buhariu dhe Muslimi).
Ibni Abasi, radijall-llahu anhu, ka thënë:
"لقد كنا نؤمر بالسواك حتى ظننا أنه سينزل به قرآناً"
"Aq shumë urdhëroheshim për përdorim të misvakut, saqë kujtuam se do të zbret Kur'an që të flet për këtë çeshtje". (Ibën Ebi Shejbe).
Islami na mëson pastrimin edhe të vendeve ku zakonisht u vjen era e keqe, gjë për të cilën ka thënë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem:
"خمس من الفطرة الختان والإستحداد وقص الشارب ونتف الإبط وتقليم الأظافر" رواه الجماعة واللفظ للترمذي وأحمد.
"Pesë gjëra janë nga natyraliteti: synetimi, rruajtja e vendeve të turpshme, shkurtimi i mustaqeve, shkulja e qimeve të nënsjetullave dhe prerja e thonjve". (Buhariu dhe Muslimi).
Me realizimin e këtyre mësimeve pejgamberike plotësohen kushtet e pastrimit trupor.
Islami na mëson që të ruhemi edhe nga stërpikat e urinës gjatë urinosjes, pasiqë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë për dy njerëz:
"إنما ليعذبان وما يعذبان في كبير أما أحدهما فكان لا يستبرئ من بوله وأما الآخر فكان يمشي بين الناس بالنميمة".
"Këta nuk denohen për gjëra të mëdha sipas njerëzve, mirëpo ato janë të mëdha te All-llahu: njëri nuk kujdesej për stërpikat e urinës, kurse tjetri i barte fjalët mes njerëzve". (Buhariu dhe Muslimi).
Pastërtia fizike në Islam ka edhe një segment tjetër, të cilin nëse e kuptojmë, kjo na ndihmon për të kuptuar vlerën e pastërtisë sipas këndvështrimit islam.
Kur na urdhëron All-llahu në pastërti dhe kur besimtarët këtë urdhër e pranojnë duke thënë 'dëgjuam dhe respektuam', me këtë gjest ata e pastrojnë edhe shpirtin e tyre. Pra e zbatojnë një urdhër me të cilin e kënaqin All-llahun, All-llahu për shkak të kësaj vepre ua plotëson begatitë dhe dhuntitë dhe ua fisnikëron edhe më shumë shpirtin e tyre dhe ngriten lart në horizontin e pastërtisë dhe nurit. Kjo te ata shkakton qetësi, rehati dhe disponim, të cilin nuk mund tia sjellin tërë kokrat kimike të botës.

Pastrimi pas kryerjes së nevojës

All-llahu, subhanehu ve teala, e ka programuar njeriun që të zbraz zorët dhe fshikën e ujit nga bajga dhe urina dhe gjërave tjera të panevojshme për trupin e njeriut që të mbetet trupi i njeriut i pastër dhe i aftë për t'i kryer detyrat e natyrshme që i ka.
Pas kryerjes së kësaj procedure muslimani është i obliguar që të pastron vendet e turpshme me ujë.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
" تنزهوا من البول فإنه عامة عذاب القبر منه" متفق عليه
"Pastronu nga urinosja sepse mbarë denimi i varrit është nga ky gabim". (Buhariu dhe Muslimi).
Mjekësia na tregon se kjo procedurë na sjell dobi të mëdha mjekësore dhe preventive. Sipas mjekësisë pastrimi i këtyre vendeve pas kryerjes së nevojës e mbron organin gjenital nga ndezja, e cila vjen si rezultat i grumbullimit të mikrobeve, sidomos te ata që janë të sëmurë me sëmudnjen e sheqerit. Urina e këtij njeriu ka sasi të mëdha të sheqerit dhe mbetja e pikave të kësaj urine në organin gjenital ndihmon që të fiton ndezje dhe qelbosje, kurse nëpërmjet marëdhënieve intime kjo sëmundje kalon edhe të bashkëshorteja dhe mund të shkakton sterilitet të plotë te ajo.
Ajo që duhet të përmendet në këtë rast është edhe urtësia e përdorimit të dorës së majtë gjatë pastrimit pas kryerjes së nevojës.
Zakonisht njerëzit e përdorin dorën e djathtë për ngrënie dhe pirje dhe për punët tjera, andaj duke e përdorur dorën e majtë për pastrim, mbetet dora e djathtë e pastër.
Disa njerëz habiten me rëndësinë e madhe që i ka dhënë Islami këtyre gjërave, mirëpo nuk ka vend për habi për ata njerëz që ia dinë vlerën kësaj feje dhe për ata që besojnë se kjo fe të cilën All-llahu e ka plotësuar dhe e ka bërë rrugë të cilën duhet ta pasojnë deri në Ditën e Kijametit, u sjell besimtarëve vetëm mirësi.
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë:
[ اليوم يئس الذين كفروا من دينكم فلا تخشوهم و اخشون، اليوم أكملت لكم دينكم وأتممت عليكم نعمتي ورضيت لكم الإسلام دينا ] (المائدة 3) "…Tashmë, ata që mohuan, humbën shpresën për fenë tuaj (se do të ndërroni), andaj mos u frikësonju atyre, por Mua të më frikësoheni. Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe. …". (El-Maide: 3).

[Albanian eX|PerT]

Një ndodhi në Angli

Në vitin 1963 në Angli u përhap me të madhe sëmundja ethet tofoje (tifoidi) dhe shkaktoi një panikë të madhe në mesin e qytetarëve.
Ata u munduan në të gjitha mënyrat që ta ndalin këtë sëmundje mirëpo nuk gjetën mënyrë tjetër për ta ndalur këtë sëmundje përpos duke i informuar të gjith njerëzit që mos të përdorin letër në toalete dhe ta zëvendësojnë këtë veprim me përodrim të ujit për pastrim dhe kjo do ta ndalon përhapjen e kësaj sëmundje infektuese.
Njerëzit iu përgjigjën kësaj kërkese dhe për habi u ndërpre përhapja e kësaj sëmundjeje. Njerëzit me këtë rast e mësuan edhe një shprehi të re dhe filluan të përdorin ujin për pastrim në vend të letrave.
Mjafton fakti se këtë vepër muslimanët e përdorin një mijë e katërqind vite më herët, jo për shkak të ndonjë sëmundjeje por sepse All-llahu, Krijuesi i sëmundjeve, i ka mësuar në çdo gjë që u sjell dobi dhe shëndet, kurse muslimanët kanë thënë: 'dëgjuam dhe respektuam':
[ ألا يعلم من خلق وهو اللطيف الخبير ] (الملك 14)
"A nuk e di Ai që ka krijuar, kur dihet se Ai depërton në thellësi të sekreteve, i njeh hollësitë". (El-Mulk: 14).

Gusli - larja

Islami ka caktuar më shumë se shtatëmbëdhjet larje, kurse kjo e bën muslimanin të dalluar në këtë rrafsh.
All-llahu, xhel-le shanuhu, ka caktuar guslin, larjen e tërë trupit në shumë raste, siç është në ditën e xhuma, në ditën e bajramit, pas ejakulimi, pas marëdhënieve intime, me hyrjen e dikujt në Islam, etj.
Ky rasti i fundit mjafton si argument për të treguar se çfarë rëndësie i jep Islami pastrimit.
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë:
[ يا أيها الذين آمنوا لا تقربوا الصلاة وأنتم سكارى حتى تعلموا ما تقولون ولا جنبا إلا عابري سبيل حتى تغتسلوا ] (النساء 43)
"O ju që besuat, mos iu afroni namazit duke qenë të dehur, derisa të dini se ç'flitni, e as duke qenë xhuhubë (të papastër) derisa të laheni, përpos kur jeni udhëtarë. …". (En-Nisa: 43).
All-llahu, xhel-le shanuhu, e urdhëron Ejubin, alejhisselam, duke i thënë:
[ اركض برجلك هذا مغتسل بارد وشراب] (سورة ص 42)
"Bjeri me këmbën tënde tokës! Ky është (ujë) i ftohtë, lahesh dhe pi". (Sad: 42).
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"حق على كل مسلم أن يغتسل في كل سبعة أيام يغسل رأسه وجسده" رواه الشيخان واللفظ لمسلم.
"Secili musliman e ka obligim që të lahet për çdo javë, të lan kokën dhe trupin". (Buhariu dhe Muslimi).
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"غسل يوم الجمعة على كل محتلم وسواك ويمس من الطيب ما قدر عليه" رواه مسلم(18)
"Obligohet të lahet secili i moshërritur në ditën e Xhuma, të përdor misvakun dhe të parfymoset aq sa mundet". (Muslimi).
Njeriu gjatë historisë ka zbuluar rëndësinë e madhe që ka pastrimi i trupit të tij dhe me larje ka shëruar shumë sëmundje, mirëpo gjat historisë nuk është njohur asnjë popull që e ka organizuar aq mirë këtë gjë sikurse forma me të cilën All-llahu e ka nderuar këtë umet.
Urtësia e kësaj qëndron në faktin se larja e ripërtërinë aktivitetin e njeriut psiko-fizikisht, e pastron dhe e transferon në gjendjen më të mirë psiko-fizike.

Abdesti është arma e besimtarit

All-llahu, azze ve xhel-le, thotë:
[ يا أيها الذين آمنوا إذا قمتم إلى الصلاة فاغسلوا وجوهكم وأيديكم إلى المرافق وامسحوا برءوسكم وأرجلكم إلى الكعبين، وإن كنتم جنبا فاطهروا، وإن كنتم مرضى أو على سفر أو جاء أحد منكم من الغائط أو لامستم النساء فلم تجدوا ماء فتيمموا صعيدا طيبا فامسحوا بوجوهكم وأيديكم منه، ما يريد الله ليجعل عليكم من حرج ولكن يريد ليطهركم وليتم نعمته عليكم لعلكم تشكرون] (المائدة 6)
"O ju që besuat! Kur doni të ngriheni për të falur namazin, lani fytyrat tuaja dhe duart tuaja deri në bërryla; fërkoni kokat tuaja, e këmbët lani deri në dy zogjtë. Nëse jeni xhunubë, atëherë pastrohuni (lahuni)! Në qoftë se jeni të sëmurë, ose në ndonjë udhëtim, ose ndonjëri prej jush vjen prej vendit të nevojës, ose keni kontaktuar me gratë dhe nuk gjeni ujë, atëherë mësyjeni (merrni tejemum) dheun e pastër dhe me të fërkoni fytyrat dhe duart tuaja. All-llahu nuk dëshiron (me obligim për abdest e larje) t'ju sjellë ndonjë vështirësi, por dëshiron t'ju pastrojë (prej mëkatëve), t'ua plotësojë të mirën e Tij ndaj jush e që t'i falënderoheni". (El-Maide: 6).
Abdesti nuk është vetëm pastrim i gjymtyrëve, nuk është vetëm pastrim i trupit pesë herë në ditë, por ka edhe ndikim psikologjik dhe ngritje shpirtërore, gjë të cilën e ndien muslimani pas abdestit dhe këto ndjenja janë më të mëdha se sa mund ti tregon me shprehjet e veta.
Abdesti ka një rol të madh në jetën e muslimanit, ai e mban besimtarin vazhdimisht të zgjuar, të gjallë dhe të shndërritshëm.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"من توضأ فأحسن الوضوء خرجت الخطايا من جسده حتى تخرج من تحت أظفاره"
"Ai që mer abdest mirë i dalin mëkatet nga trupi derisa ti dalin edhe ato që i ka nën thonjë". (Muslimi).
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"من توضأ فأسبغ الوضوء ثم مشى إلى صلاة مكتوبة فصلاها مع الإمام غفر له ذنبه" رواه ابن خزيمة في صحيحه
"Ai që mer abdest mirë, pastaj ngritet për të shkuar në namazin obligativ dhe e fal me Imam i flaen mëkatet". (Sahih, Ibën Huzejmeja).

Sekretet e abdestit

Ska dyshim se larja e gjymtyrëve që vazhdimisht pluhurosen është shumë i rëndësishme për shëndetin e përgjithshëm të njeriut. Trupi i njeriut gjatë ditë si eksponohet miliona mikrobave dhe ato vazhdimisht e sulmojnë trupin e njeriut nëpërmjet pjesëve të zbuluara të trupit, mirëpo gjat abdestit befasohen këto mikrobe me një pastrim total të lëkurës së pjesëve të zbuluara, sidomos me fërkimin e mirë dhe marjen e abdestit ashtu si duhet. Kështuqë pas abdestit nuk mbetet asnjë gjurmë e llomit apo mikrobeve në trupin e njeriut.
- Pastrimi i gojës na i sjel këto dobi:
E mbron gojën, fytin, fëlqinë nga ndezja dhe qelbosja. I pastron dhëmbët nga mbeturinat e ushqimit. I forcon disa muskuj të fytyrës, ia ruan fytyrës shkëlqimin, i jep njeriut qetësi psiqike, etj.
- Shpërlarja e hundës e pastron hundën nga mikrobet dhe bakteriet e ndryshme që gjejnë vend të përshtatshëm në zbrazëtirat e hundës dhe me këtë e mbron trupin nga depërtimi i mikrobeve nga hunda në pjesët tjera të organeve të njeriut.
- Larja e fytyrës dhe duarve i largon mikrobet, e largon djersën, e pastron lëkurën nga yndyrat që i nxjer lëkura, etj.
- Larja e këmbëve me fërkim të mirë i jep njeriut ndjenja të qetësisë dhe rehatisë, sepse në këmbë kryqëzohen mbarë organizmat e njeriut, andaj njeriu gjat larjes së këmbëve me fërkim është i barabartë me njeriun që ka shkuar tu bëjë masazhë secilit organ të trupit të tij.
- Shkenca tregon se qarkullimi i gjakut në esktremitetet, duart dhe këmbët, është më i dobët për shkak të largësisë nga qendra organizuese e qarkullimit të gjakut që është zemra, andaj me larjen e këtyre gjymtyrëve dhe fërkimit të tyre e forcon qarkullimin e gjakut dhe kjo vepër pa dyshim se e shton aktivitetin e trupit të njeriut dhe i jep gjallëri.
Është vërtetuar shkenctarisht se rezet e diellit, sidomos ato ultravjollcë, ndikojnë në krijimin e kancerit të lëkurës, mirëpo ky ndikim pakësohet me të madhe me marje abdest rregullisht, sepse në këtë formë vazhdimisht i jep lagështi lëkurës, sidomos pjesëve që janë të eksponuara rezeve të diellit dhe me këtë u ndihmohet qelizave të shtresave sipërfaqësore dhe të brendshme të lëkurës që të mbrohen nga gjurmët e dëmshme të rezeve.

Rëndësia e patërtisë sipas zbulimeve shkencore

Më herët nuk ka qenë i njohur ekzistimi i mikrobeve derisa njeriu e zbuloi mikroskopin, kurse kjo ka ndodhur në shekullin e tetëmbëdhjetë.
Mikrobiollogët ka vërtetuar se ekziston një numër i hatashëm i mikrobeve në një centimetër katror në vendet e zbuluara të trupit. Sipas tyre në një centimetër katror ka prej 1-5 milion mikrobe.
Mikrobet vazhdimisht shtohen dhe për tu liruar prej tyre duhet larë vazhdimsht lëkurën, kurse kjo vepër realizohet duke marë abdest, një adhurim me të cilin na ka urdhëruar All-llahu, subhanehu ve teala, dhe na ka stimuluar në te Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, pasiqë abdesti është një vepër që përsëritet disa herë gjatë ditës.
Shkenctarët për tua bërë të qartë njerëzve se sa mikrobe dhe bakterie ka në lëkurën e njeriut dhe konfliktet që janë mes tyre i kanë krahasuar me ruzullin tokësor dhe konfliktet e njerëzve që ndodhin mbi te.
Ata thonë se me një larje njeriu largon nga trupi i tij më shumë se dy qind milion mikrobe.
Mikrobet vazhdimisht shtohen andaj duhet të eliminohen vazhdimisht dhe në mënyrë të rregullt që të mbeten pak në numër që të ketë mundësi trupi i njeriut të ballafaqohet me ta. Këtë rol edhe e luan gusli dhe abdesti.
Për shembull, vetëm në gojë gjinden llojlloj mikrobesh dhe bakteriesh që janë më shumë se një qind lloj, kurse arrinë deri në pesë miliard mikrobe në një milimetër katror. Këto mikrobe ushqehen nga mbeturinat e ushqimit mes dhëmbëve, shtimi dhe zhvillimi i tyre prodhojnë thartësira dhe prodhime të shumta që ndikojnë në gojën, erën e gojës, ngjyrën e dhëmbëve dhe punën e tyre, andaj nëse nuk largohen disa herë në dirë, ato shkaktojnë prishjen e dhëmbëve dhe sëmundjet e nofullës.
Zbulimet shkencore na e sqarojnë rëndësinë e zbatimit të mësimeve islame dhe neglizhimi i tyre i sjell pasojat negative.
Mos shkurtimi i thonjve i sjell shumë sëmundje, sepse nën thonjë grumbullohen miliona bakterie që luajnë një rol shumë të madh në bartjen e sëmundjeve.
Mosruajtja e qimeve të nënsjetullave është shkak për përhapjen e morrave të nënsjetullave që përhapet me të madhe ne Europë.
Një gram i bajgës së njeriut ka më shumë se një qind miliard mikrobe dhe kanë ndikim shumë të madh në përhapjen e sëmundjeve ngjitëse nëse lihen vend pa vend.

Mrekullia shkencore në rregullat e pastërtisë

Aspektet e mrekullisë shkencore të Kur'anit dhe Sunnetit gjatë ligjësimit të pastërtisë del në shesh në këto forma:
1- Prej sekreteve të medicinës preventive në Islam është se pastërtinë e ka caktuar si adhurim dhe kjo i jep shpirt dhe vazhdimësi të cilin nuk ka mundësi ta sjell asnjë ligj tjetër.
2- Thjeshtësia në detyrime dhe lehtësimi në zbatim, saqë nuk kërkojnë harxhime materiale e as lodhje fizike.
3- Subjektivitet. Domethënë secili musliman i zbaton këto mësime në shenjë të adhurimit ndaj All-llahut, andaj nuk ka nevojë për drejtor që e kontrollon, sepse kontrolla te besimtari lind nga brendësia e besimtarit.
4- Vazhdimësia, sepse zbatimi i urdhërave islame nuk është e ndërlidhur me ndonjë kohë të caktuar ose moshë të caktuar, por vazhdojnë me vazhdimin e njeriut.
5- Ai që e njeh Kur'anin dhe Sunnetin e kupton se Islami nuk ka lërë asnjë gjë nga medicina preventive pa aluduar në te në formë direkte ose indirekte, kurse njeriut i ka lënë hapësirën e studimit të urtësive të tyre.
6- Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte analfabet andaj edhe nuk ka mundur ti mëson këto sekrete të çuditshme dhe ti cakton mjetet e përshtatshme për pastërti për të arritur pastërtinë dhe eliminimin e mikrobeve dhe bakterieve, mirëpo ka caktuar shumë ligje dhe sunete, urtësitë e të cilave i ka zbuluar shkenca moderne shumë shekuj më vonë. Kjo tregon se përcaktimi i këtyre ligjeve dhe suneteve është shpallje nga All-llahu, subhanehu ve teala.
All-llahu, xhel-le shanuhu, ka thënë:
"وما كنت تتلو من قبله من كتاب ولا تخطه بيمينك إذاً لارتاب المبطلون بل هو آيات بينات في صدور الذين أوتو العلم".
"Ti (Muhammed) nuk ishe që lexon ndonjë libër para këtij, e as që shkruajshe atë me dorën tënde të djathtë, pse atëherë do të dyshonin ata të prishurit. Por jo, ai është plot argumente të qarta në zemrat e atyre që u është dhënë dituria, e argumentet Tona nuk i mohon kush pos të shfrenuarve". (El-Ankebut: 48- 49).
All-llahu na bëftë nga ata që janë të pastërt, pastrohen vazhdimisht, dhe i dojnë të pastërtit. Amin
Literaturë për konsultim:
"Kanonizimin e mrekullisë shkencore në Kur'an dhe Sunnet".
Revistën "El-Muxhtemea", nr. 98 të vitit 1972.
Noble and Somerville 1974 microbiology of nymmen. Skiing.
Kligman 1965 skin becteria and their role in in ections.
Misvaku dhe kujdesi për dhëmbët", Abdullah Abdurezak Mesud.
Studimin me titull: "Misvaku dhe përfitimet farmaceutike të reja", nga Konferenca e parë e medicinës Islame të mbajtur në Kairo në vitin 1987.
"Emradul-Xhinsije ukubetun ilahije", Abdul-Hamid El-Kudat.
"Learll and clarle 1980 preventive mograw hill".
"Sëmundjet ngjitëse dhe medicina preventive", botim i Këshillit të mrekullisë shkencore.
Bekir Halimi</SPAN>

Bekir Halimi,
25.11.2005

[Albanian eX|PerT]

Kujto ditën e gjykimit

Secili njeri dhe secili besimtar ka nevojë të kujtojë ditën e gjykimit, sepse me kujtimin e di¬tës së gjykimit i zbutet zemra, i shtohet frika dhe i shton veprat e mira.
Në këto kohëra ku dominon materializmi edhe më shumë kemi nevojë të flasim për kë¬to çaste dhe momente trishtuese të ditës së gjy¬kimit, për t’u larguar nga ndikimi i botës ma¬terialiste dhe për të fisnikëruar shpirtin tonë.
Si na këshillon Kur'ani
Këshilla duhet t'i dedikohet zemrës, e cila ndry¬shon herë pas here, për këtë njeriu du¬het të jetë i vendosur që të marrë pjesë në tubime të këshillave, sepse kështu e forcon njeriu veten e tij në rrugën e hajrit dhe e hi¬dhë¬ron shejtanin.
Të gjithë ne e dimë se zemrat tona janë mes dy gishtave të All-llahut dhe i ndërron si dëshiron Ai, sikurse ka ardhur në hadith të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.
Andaj edhe është lutur duke thënë: "All-lla¬hu im, Ti që i ndërron zemrat e njerëzve forco zemrën time në fenë Tënde".
Pasi që Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk e ka garantuar veten por është lutur që All-llahu ta përforcojë zemrën e tij në fe të Tij, kush jemi ne që të ndihemi të sigurt nga mosdevijimi, sidomos në këto kohëra kur na përplasin valët e fitnes nga të gjitha anët.
Kur'ani Fisnik është këshilluesi më i madh me të cilin duhet të këshillohen zemrat tona.
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë: "O ju nje¬rëz! Juve ju erdhi nga Zoti juaj këshilla (Kur'ani) dhe shërimi i asaj që gjendet në kraharorët tuaj (në zemra), edhe udhëzim e mëshirë për besimtarët". (Junus: 57).
Kur'ani i zbut zemrat sado që janë të ashp¬ra, edhe nëse janë të ashpra si shkëmbi dhe guri. All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë: "… mad¬je ka prej tyre që nga frika ndaj Zotit rrokullisen tatëpjetë (nga maja e kodrës). All-llahu nuk është i pakujdesshëm ndaj asaj që veproni ju". (El-Bekare: 74).
All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: "Sikur Ne ta zbritnim këtë Kur'an mbi ndonjë kodër, do ta shihje atë të strukur e të çarë prej frikës nga All-llahu. Këta janë shembuj që ua shko¬qi¬sim njerëzve, që ata të mendojnë". (El-Hashr: 21).
Ndalu dhe mendo rreth këtyre ajeteve, lar¬go shkujdesin dhe interesohu për zemrën tën¬de, nxito në vepra të mira para se të pendohesh.
Zemra zbutet duke e përmendur All-llahun dhe duke lexuar Kur'an, sepse kjo shkakton përulje, zbutje dhe përmirësim të tij.
All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: "E, be¬sim¬tarë të vërtetë janë vetëm ata, të të cilëve kur përmendet All-llahu u rrëqethen zemrat e tyre, të cilëve kur u lexohen ajetet e Tij u shtohet besimi, dhe që janë të mbështetur vetëm te Zoti i tyre". (El-Enfal: 2).
"… e përgëzo të dëgjueshmit. Të cilët, kur përmendet All-llahu, u dridhen zemrat e tyre, të cilët janë të durueshëm ndaj asaj që i godet, të cilët rregullisht e falin namazin dhe të cilët japin për qëllime të dobishme nga ajo me çka i furnizuam Ne". (El-Haxh: 34- 35).
"A nuk është koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e All-llahut dhe me atë të vërtetën që zbriti (me Kur'an), e të mos bëhen si ata, të cilëve u është dhënë libri më parë e zgjati koha dhe zemrat e tyre u shtan¬gën e shumë prej tyre janë jashtë rrugës". (El-Hadid: 16).
"All-llahu e shpalli të folmen më të mirë, librin, të ngjashëm në mrekulli, të përsëritur herë pas herë (me këshilla e dispozita), që prej (dëgjimit të) tij rrënqethen lëkurët dhe zemrat e tyre. Ky (libër) është udhëzim i All-llahut, me të udhëzon atë që do. E atë që All-llahu e lë të humbur, për të nuk ka ndonjë udhëzues". (Ez-Zumer: 23).
Mirëpo, fatkeqësisht, vetëm një pakicë e nje¬rëzve ka marrë këshillë nga ky Kur'an, u është zbutur zemra dhe i janë përgjigjur thirr¬jes së All-llahut, subhanehu ve teala, siç na tregon All-llahu, xhel-le shanuhu, duke thënë: "Në të gjitha këto, për atë që ka mendje të shëndoshë dhe që i ka vënë veshin me vë¬men¬dje, ka argumente". (Kaf: 37).
Kujto momentin e vdekjes
Dije se dynjaja është e kufizuar, është e ma¬rrë në qira dhe duhet kthyer, në të ka spro¬va dhe nuk mund të ikësh nga fundi dhe exheli.
Dije se varri është fitne dhe llogari, begati a dënim.
Dije se njeriu vdes ashtu si ka jetuar dhe rin¬¬gjallet ashtu si ka vdekur, kurse pastaj një grup niset për në xhennet e tjetri për në xhehenem.
Parashtrohet pyetja: a je bërë gati për vdekjen?
A ke menduar ndonjë herë për vetminë e varrit?
A ke analizuar trishtimin dhe llahtarinë e ringjalljes dhe grumbullimit?
Rikujto popujt e kaluar
Qëndro te kalbësirat e varreve
Bërtit: ku është i fuqishmi mes jush
Ku është tirani, ose i dobëti dhe i shtypuri
Kishte dallime mes tyre mbi dhe
Janë barazuar tash nën dhe
Disa çaste të njerëzve në agoni të vdekjes
Mendoj se nuk prish punë të përmendim disa raste interesante të njerëzve në agoni të vdekjes, njerëz që All-llahu i forcoi ata në mo¬men¬tin e vdekjes dhe ua ka përfunduar ymrin me vepra të mira si shpërblim i veprave të mi¬ra që i kanë bërë sa janë gjallë. Tregon Imam Kurtubiu, rahimehull-llah, për ho¬xhën e tij, Ahmed ibën Muhamed Kurtubiu, i cili duke qenë në momentin e agonisë së vdekjes, i thanë: thuaj: la ilahe il-lall-llah, kur¬se ai thoshte: jo, jo. Kur u kthjell, ia treguan këtë që kishte thënë, kurse ai e dha sqarimin: më erdhi një shejtan nga e djathta dhe një nga e majta. Njëri më thoshte: vdis si jehudi, se kjo fe është feja më e mirë! Tjetri më thosh¬te: vdis si i krishterë, sepse kjo fe është më e mirë. Unë u thosha: jo, jo. Domethënë se atyre u kam dhënë përgjigje, e jo juve.
Shejhul-Islam, Ibën Tejmijje, rahimehull-llah, në momentin e agonisë së vdekjes i lexoi aje¬tet kuranore: "ثshtë e vërtetë se të de¬vot¬sh¬mit do të jenë në xhennete e në lumenj. Në një vend të kënaqshëm, te Sunduesi i plo¬t¬fu¬qi¬shëm (te All-llahu)". (El-Kamer: 54- 55).
Omer ibën Abdul-Azizi, rahimehull-llah, në momentin e vdekjes së tij tha: Më ulni, më ul¬ni, e pastaj tha: Unë jam ai që më ke ur¬dhë¬ru¬ar, e obligimet nuk i kam kryer, më ke ndaluar dhe nuk të kam respektuar, mirëpo la ilahe il-lall-llah, pastaj e ngriti kokën dhe e mprehu shikimin. I thanë: je duke shikuar një shikim të ashpër, o emirul-muminin? Jam duke parë di¬sa krijesa, ata nuk janë njerëz e as xhin, e pas¬taj i doli shpirti dhe u dëgjua një zë duke lexuar:
"Atë vend të përjetshëm (xhennetin) ua kemi përcaktuar atyre që nuk duan as mendjemadhësi e as ngatërresë në tokë, e përfundim i këndshëm u takon atyre që i fri¬kë¬sohen All-llahut". (El-Kasas: 83).
Si të përgatitemi për vdekjen
1- largimi nga ndalesat.
Largohu nga ndalesat, lufto dhe përpiqu që të ikësh nga epshet dhe dyshimet dhe dije se All-llahu është xheloz kur nëpërkëmben nda¬le¬sat e All-llahut.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"All-llahu është xheloz, kurse xhelozia e All-llahut shfaqet kur një njeri i vepron ndalesat e All-llahut".
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë:
"… prandaj, le të ruhen ata që kun¬dër¬shtoj¬në rrugën e tij (të të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dë¬ni¬mi i idhët". (En-Nur: 63).
Dije, All-llahu të mëshiroftë, se ndalesat e All-llahut grumbullohen në tri kategori:
- Shirku; zullumi dhe imoraliteti.
All-llahu, subhanehu ve teala, kur i përsh¬kru¬an besimtarët thotë:
"Edhe ata që pos All-llahut, nuk lusin zot tjetër dhe nuk mbysin njeriun që e ka ndaluar All-llahu, por vetëm kur e meriton në bazë të drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri, ndërsa kush i punon këto, ai gjen ndëshkimin". (El-Furkan: 68).
All-llahu, subhanehu ve teala, tregon se çdo mëkat e fal përpos shirkut, duke thënë:
"S'ka dyshim se All-llahu nuk falë (mëkatin) t'i përshkruhet Atij shok (idhujtarinë), e për¬pos këtij (mëkati) i falë kujt do. Kush përsh¬kru¬an All-llahut shok, ai ka trilluar një mëkat të madh". (En-Nisa: 48). E ka ndaluar zullumin duke thënë: "…pra për zullumqarët nuk ka ndonjë ndih¬mëtar". (El-Haxh: 71).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tho¬të: "Kujdes nga zullumi, sepse zullumi bë¬het errësirë në ditën e Kijametit. Kujdes nga koprracia, sepse koprracia i ka shkatërruar po¬pujt që kanë qenë para jush, i ka shtyrë të der¬dhin gjakun e tyre dhe të nëpërkëmbin nda¬lesat". (Muslimi).
All-llahu, tebareke ve teala, e ka ndaluar imoralitetin duke thënë:
"Ata që largohen prej mëkateve të mëdha dhe prej punëve të ndyta …". (En-Nexhm: 32).
2- Kryerja e detyrave dhe obligimeve.
Nuk mund të dalë në shesh vërtetësia e islamit të një njeriu pa kryerjen e obligimeve që ia ka obliguar All-llahu, siç është namazi, zekati, agjërimi, haxhi, etj.
Këto obligime, janë të përmendura në hadithin e Abdullah ibën Omerit, radijall-llahu anhu, i cili tregon se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
"Islami ndërtohet mbi pesë shtylla: dëshmia se nuk ka hyjni tjetër përpos All-llahut dhe se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij, falja e namazit, agjërimi i ramazanit, dhënia e ze¬ka¬tit dhe kryerja e haxhit".
Erdhi një beduin te Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e i tha:
"O i Dërguar i All-llahut më trego ndonjë ve¬për që nëse e veproj hyj në xhennet. Iu për¬gjigj: adhuroje All-llahun dhe Atij mos i bëj ortak, fal namaz, jep zekatin e detyrueshëm dhe agjëro ramazanin. Tha: pasha Atë në Do¬rë të të Cilit është shpirti im, asgjë më shu¬më nuk do të shtoj. E kur iku, Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha:
Kush dëshiron të shikojë një njeri nga ba¬no¬rët e xhennetit le të shikojë këtë njeri". (Buhariu).
3- Kujto vdekjen dhe llogarit veten.
Kjo vepër ta shton ambicien, të shtyn të bë¬hesh gati për vdekjen, vazhdimisht e kujton atë dhe e pret në çdo moment.
Sufjani, rahimehull-llah, thotë: "Ai që shumë e përmend varrin do ta gjejë si një kopsht prej kopshteve të xhennetit, kurse ai që e neglizhon përkujtimin e varrit, i bëhet një gropë prej gropave të zjarrit".
Hatim Esami, rahimehull-llah, thotë: "Ai që kalon pranë varreve dhe nuk men¬don për vete dhe nuk lutet për ta, ai e ka tra¬dh¬tuar veten dhe ata".
Për këtë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka stimuluar në vizitë të varreve, sep¬se ka ndikim të madh në shpirtin e njeriut, duke thënë: "Ju pata ndaluar vizitën e varreve, kurse tani vizitoni, sepse kjo ua kujton ahiretin".
Omeri, radijall-llahu anhu, thotë: "Llogari¬teni veten para se t'ju llogarisin, peshoni para se t'ju peshohen, sepse më lehtë do të jetë nesër në llogari nëse jeni llogaritur sot. Stolisuni për ditën e prezantimit të madh. Atë ditë kur do të shfaqeni nuk fshihet asgjë".
4- Shtoni veprat e mira.
Kujdesu për veprat e mira vullnetare, për lut¬jen, dhikrin, bamirësinë, sjelljen e mirë, le¬xi¬min e Kur'anit, etj.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tho¬të: "اdo vepër e mirë konsiderohet sadaka".
"Secili prej jush ka për të folur me Zotin e vet, mes tyre nuk do të ketë ndërmjetësues. Do të shikojë në të djathtë dhe vetëm veprat e tij do të shohë. Do të shikojë në të majtë dhe vetëm veprat e tij do të shohë. Do të shi¬ko¬jë para vetes dhe vetëm zjarrin do të sho¬hë. Kini frikë All-llahut, në mos më shumë me një gjysmë hurme, e kush nuk gjen as këtë, së paku me një fjalë të mirë".
Kur ishte Ebu Bekri, radijall-llahu anhu, në agoninë e vdekjes e thirri Omerin, radijall-lla¬hu anhu, e i tha: "Omer, ki frikë All-llahun dhe dije se All-llahu ka caktuar vepra gjatë ditës që nuk i pranon gjatë natës dhe ka caktuar vepra gjatë natës të cilat nuk i pranon gjatë ditës. All-llahu nuk i pranon veprat vullnetare derisa nuk kryhen obligimet. I rëndohet peshoja atij që e ka pa¬su¬ar të vërtetën në dynja edhe pse i ka ar¬dhur rëndë. Një peshojë në të cilën ven¬do¬het për peshim e vërteta duhet të jetë e rëndë".
...
Dita e gjykimit
Njerëzit gjatë kësaj jete janë neglizhent, ka¬në shpresa shumë të mëdha, andaj kemi ne¬vojë të përkujtohemi dhe të këshillohemi për fundin tonë, me qëllim të ndërtimit të ahiretit me punët e mira që i bëjmë në këtë dynja, ta fitojmë ardhmërinë duke e shfrytëzuar kohën e tashme.
All-llahu, subhanehu ve teala, besimin e pa¬lu¬hatshëm në ahiret e ka bërë një shtyllë prej shtyllave të besimit, andaj të gjithë ne duhet të jemi të bindur se do të vijë dita kur çdo krijesë do të vdesë, asgjë nuk do të mbetet, përveç madhërisë së All-llahut, subhanehu ve teala.
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë: "اdo gjë që është në të (në tokë) është zhdukur. E do të mbetet vetëm Zoti yt që është i madhëruar e i nderuar!". (Er-Rahman: 26- 27).
Pas këtij shkatërrimi dhe zhdukjeje të çdo krijese, All-llahu i rikthen njerëzit dhe i ringjall ata nga varri, kurse i pari që ringjallet është pejgamberi ynë, Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.
Njerëzit ringjallen të zhveshur, të zbathur dhe të pasynetuar:
"…Ashtu sikundër e kemi filluar krijimin (tu¬aj), e rikthejmë. …". (El-Enbija: 104).
All-llahu, xhel-le shanuhu, këtë ditë e ka për¬shkruar si ditë të rëndë dhe të vështirë, ditë kur fëmija thinjet, nëna e braktis foshnjën e saj dhe e hedh nga gjiri, shtatzëna e dësh¬ton fëmijën, njerëzit sillen sikur të jenë të de¬hur edhe pse nuk janë të dehur, shikimet për¬qen¬drohen në një vend dhe nuk lëvizin, zem¬rat u ngrihen deri në gabzherr, askush nuk flet, të gjithë heshtin, njeriu ikën nga më të dashurit e vet, nga nëna, babai, vëllai, gruaja, fëmijët, madje mëkatari dëshiron të shpëtojë veten duke flijuar më të shtrenjtit që i ka: "Edhe pse ata shihen ndërmjet vete (edhe nji¬¬hen, por ikin prej njëri-tjetrit). Krimineli dë¬shi¬ron sikur të kishte paguar dënimin e asaj dite me bijtë e vet. Dhe me gruan e vet dhe me vëllain e vet. Edhe me të afërmit e tij që ai te ata mbështetej. Edhe me krejt çka ka në tokë, e vetëm të kishte shpëtuar!". (El-Me¬a¬rixh: 11- 14).
Dridhet toka, goditet me një goditje të vësh¬¬tirë, lëvizin kodrat, çahen, shndërrohen dhe bëhen sikur leshi, rrafshohen kodrat, shpër¬thej¬në dhe ndizen detet, çahet qielli, bëhet i dobët dhe e ndryshon ngjyrën.
"E kur të çahet qielli e bëhet kuq si vaji i shkri¬rë". (Er-Rahman: 37).
Hasan Basriu, rahimehull-llah, tregon se qi¬e¬lli bëhet me dyer, nuk mbulon dhe nuk fsheh asgjë.
Zoti ynë e palos me Dorën e tij të majtë ash¬tu sikur paloset libri, e kap me një gisht, errë¬sohet dielli, i largohet shkëlqimi, kurse hë¬na humbet krejtësisht.
"E, kur të merren sytë (të parët)? E të zë¬het hëna (errësohet), Dhe të bashkohen dielli e hëna. Atë ditë njeriu do të thotë: "Nga të iket!" Jo, nuk ka strehim! Atë ditë vetëm te Zo¬ti yt është caku! ". (El-Kijame: 7- 12).
All-llahu, subhanehu ve teala, në suren Tek¬vir, shikoni në fillimin e saj se sa intere¬sant e përshkruan këtë ditë të trishtueshme: "Kur dielli të jetë mbështjellur (dhe errë¬so¬het), Dhe kur yjet të kenë rënë (e shka¬për¬der¬dhur), Dhe kur kodrat të kenë udhëtuar (e bërë pluhur në ajër), Dhe kur devetë e shtrenj¬¬ta të lihen pa bari në fushë, Dhe kur egërsirat të jenë bashkuar (tubuar). Dhe kur detet të vlojnë si zjarr i flakëruar, Dhe kur shpirt¬rat të jenë bashkuar. Dhe kur të pyeten ato vajza të varrosura të gjalla, Për çfarë mëkati ato janë mbytur, Dhe kur fletushkat të jenë shpaluar, Dhe kur qielli të jetë hequr, Dhe kur xhehennemi të jetë ndezur fort, Dhe kur xhenneti të jetë afruar, Atëbotë njeriu do ta dijë se çka ka ofruar (të mirë ose të keqe)". (Et-Tekvir: 1- 14).
Yjet që shndrisin e humbin shkëlqimin e ty¬re, këputet peri i cili i lidhte ato dhe krijonte nga radhitja e tyre një bukuri të veçantë, err묬¬sohet toka, ikën drita, njerëzit përzihen mes vetes, melaqet i rendisin njerëzit, e Pej¬gam¬beri, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë: "All-lla¬hu im kërkoj strehim te Ti nga ngush¬ti¬ca e qën¬drimit në Ditën e Kijametit". (sahih, Nesaiu).
Në këtë ditë secili shpirt kupton atë që ka sjellë me vete. Në këtë ditë njeriu pendohet, mirëpo është bërë vonë, sepse ka kaluar ko¬ha e pendimit. Në këtë ditë del në shesh ajo që ka qëndruar në gjoksin e tij, shfaqen të gji¬tha sekretet. Heshtje e madhe, nuk flet as¬kush dhe nuk ka hapësirë për arsyetim.
"Kjo është një ditë që ata nuk flasin. Atyre as nuk u lejohet që të arsyetohen". (El-Mur¬se¬lat: 35- 36).
Gjendja e besimtarëve dhe njerëzve të devotshëm
Njerëzit në këtë ditë ndahen në dy grupe kryesore. Njerëz me fytyra të buzëqeshura, të shndritshme dhe të gëzuara dhe njerëz me fytyra të nxira, të rraskapitura dhe të pluhu¬rosura. Të devotshmit ringjallen dhe shkojnë te Zoti i tyre grupe-grupe, kurse kriminelët rresh¬tohen duke pritur vendimin e All-llahut. dielli u afrohet njerëzve mbi kokë sa një milje largësi, nuk ka hije tjetër përveç hijes së All-llahut, subhanehu ve teala. Në këtë tollovi dhe kallaballëk të madh njerëzit shtyhen dhe përzihen mes vetes, kurse nga shkaku i diellit u dalin djersët dhe bëhet liqe, i cili disave u arrin deri në nyje të këmbës, e disave deri në gjunjë, disave deri në mes, e disave deri në fyt. Në këtë gjendje njerëzit i kaplon një pikë¬llim i madh, u ngushtohet shpirti, gjunjëzohen nga trishtimi dhe llahtaria e madhe.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë: "Arrijnë njerëzit një gradë të lartë të brengës dhe pikëllimit saqë nuk mund ta durojnë". (Buhariu dhe Muslimi).
Mirëpo ai që një muslimani ia largon një brengë, All-llahu, xhel-le shanuhu, ia largon një brengë të ahiretit, ai që muslimani ia lehtëson një vështirësi, All-llahu, tebareke ve teala, ia lehtëson një vështirësi të dynjasë dhe ahiretit dhe ai që një muslimani ia mbulon një të metë, All-llahu, subhanehu ve teala, ia mbulon një të metë në dynja dhe ahiret. Njerëzit e drejtë do të ulen në kolltukë prej drite. Secili njeri do të ringjallet ashtu sikur ka vdekur, andaj ai që vdes duke thënë telbijen (lebejke All-llahumme lebjeke) do të ringjallet në atë gjendje, ai që vritet në rrugë të All-llahut, në Ditën e Kijametit do të vijë me plagë që do të nxjerrë gjak, ngjyra e gjakut, kurse aroma e miskut. Muezinët do të kenë qafën më të gjatë në Ditën e Kijametit, sepse çdo gjë që dëgjon zërin e tij do të dëshmojë për të në Ditën e Kijametit. Ai që thinjet në Islam, ajo thinjë do ti shndërrohet në dritë në Ditën e Kijametit dhe secili njeri do të jetë nën hijen e sadakasë së tij derisa të gjykohet mes njerëzve.
Gjendja e mëkatarëve dhe mosbesimtarëve
Në këtë ditë do t’u vijë shumë keq më¬ka¬ta¬rë¬ve që pse i kanë lënë pas dore adhurimet dhe nga kjo keqardhje do të kafshojnë duart e tyre.
All-llahu, azze ve xhel-le, na tregon këtë du¬ke thënë: "Atë ditë zullumqari do t'i kafshojë duart e ve¬ta dhe do të thotë: "I mjeri unë, ta kisha ma¬rrë rrugën e Pejgamberit!". (El-Furkan: 27).
Në këtë ditë mëkatari do të urrejë edhe vet¬veten, miqtë dhe dashamirët e tij, secila da¬shuri e cila nuk është bërë në bazë të fesë shndërrohet në armiqësi, madje njeriu do të armiqësohet me gjymtyrët e veta. Mendje¬më¬dhenj¬të do të ringjallen si grimca, do t'i shke¬lin njerëzit me këmbët e tyre për t'i nënçmuar. Njeriut që i lëshon rrobat zvarrë për toke nga mendjemadhësia, All-llahu nuk i flet dhe as që e shikon në këtë Ditë, nuk e pastron dhe do të ketë dënim të dhembshëm. Secilit mash¬tru¬es do ti vendohet një flamur në prapanicën e tij ku do të shënohet: ky është mashtrimi - tradh¬tia e filanit. Ai që merr ndonjë tokë pa të drejtë, kjo tokë do ta lëshojë në Ditën e Ki¬ja¬me¬tit dhe do të zhytet në shtatë katet e tokës. Zullumi i dynjasë do të shtohet në Ditën e Ki¬ja¬metit, sepse zullumi bëhet errësirë në ditën e Kijametit, të drejtat nuk humben, por maz¬llu¬mi do të marrë hakun e tij nga zullumqari, madje edhe kafshët mes tyre do të marrin hakun e njëri-tjetrit. Njeriu më i keq në këtë ditë është dyfytyrëshi, i cili disave ju flet ndry¬she e disa të tjerëve ndryshe. Ura e Siratit është rrëshqitëse, dikush shpëton e dikush lëndohet dhe bie në zjarr. Peshoja është e drej¬të, nuk ka hile në të, kurse llogaria bëhet me njësi matëse atomike.
All-llahu, azze ve xhel-le, thotë: "E kush pu¬noi ndonjë të mirë, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë. Dhe kush punoi ndonjë të keqe, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë". (Zel¬ze¬le: 7-8).
Fjala El-hamdulilah e mbush këtë peshojë, kurse fjala Subhanall-llahi ve Bihamdihi e rën¬doj¬në këtë peshojë.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tho¬të: "Gjëja më e rëndë në Peshojë është de¬¬votshmëria dhe morali i mirë". (Tirmidhiu, hasen).
Librat e palosura do të shpërndahen, sa e sa bela që i ke harruar dhe sa e sa gabime që i ke fshehur do të shfaqen, do të lexohet Libri (regjistri), gjymtyrët do të flasin, melaqet do të dëshmojnë, kurse All-llahu është Dësh¬mi¬tari i të gjitha veprave të njeriut.
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë: "Ti nuk anga¬zhohesh me asnjë çështje, nuk lexon nga ai pjesë nga Kur'ani dhe nuk bëni ndonjë vepër, vetëm se ne jemi prezentuesit tuaj, kur ju ndërmerrni atë. Zotit tënd nuk mund t'i fshihet as në tokë e as në qiell as sa grimca e as më e vogël se ajo e as më e ma¬dhe, por vetëm sa është evidentuar në librin e sigurt". (Junus: 61).
Pasi që All-llahu të gjykojë mes kafshëve, fillon gjykimin mes njerëzve. Të parët që do të gjykohen në këtë Ditë është ky umet, këta do të jenë të parët që do ta kalojnë urën e Siratit dhe të parët që do të hyjnë në xhennet. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë: "Ne jemi të fundit dhe të parët në Ditën e Kijametit". Në transmetimin tjetër qëndron: "Gjykohen para krijesave të tjera". (Muslimi).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

All-llahu, xhel-le shanuhu, e nderon robin e Tij, Muhammedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në këtë moment duke i dhënë Pishinin (Hau¬din) e madh, i gjerë sa mund të ecë një nje¬ri për një muaj, uji i tij më i bardhë se qu¬mësh¬ti dhe më i ëmbël së mjalti, kurse aroma më e mirë se e miskut, përreth i sheh gas¬ta¬ret nga ari dhe argjendi sa yjet e qiellit, ai që pi nga ky ujë nuk do të ketë etje asnjëherë më vonë, kurse disa njerëz do të refuzohen, e Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të thotë: "Ata janë të mi". Do t'i thuhet: Nuk e di se çka kanë shpikur pas teje. Atë¬he¬rë do të thotë: "Mallkimi qoftë për ata që kanë ndry¬shu¬ar pas meje". (Ahmedi, sahih).
Shpëtimi nga kjo Ditë
Shpëtimi nga këto trishtime arrihet me më¬shi¬rën e All-llahut, e pastaj me vepra të mira. Njeriu që nuk ka bërë mjaft vepra të mira do të vijë i penduar në këtë Ditë, mirëpo në këtë Ditë nuk bën dobi arsyetimi dhe nuk shpre¬so¬het falja.
All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: "O ju nje¬rëz, s'ka dyshim se premtimi i All-llahut ësh¬të i vërtetë, pra të mos u mashtrojë juve jeta e kësaj bote dhe të mos u mashtrojë juve ndaj All-llahut ai i mashtruari (shejtani)". (Fatir: 5).
I falimentuari në Ditën e Kijametit
I falimentuar në këtë Ditë është ai që vjen me namaz, agjërim, zekat, mirëpo ndërkohë ka akuzuar njeri, ka ofenduar njeri, ka ngrënë pa¬surinë e dikujt, ka derdhur gjakun e dikujt, e ka rrahur dikë, andaj duhet t’i japë secilit prej tyre nga të mirat e veta derisa t’i har¬xho¬jë të gji¬tha veprat e mira, atëherë do t’i marrë më¬ka¬tet e tyre dhe pastaj do të hidhet në zjarr.
Salih El-Merri thotë: "Hyra në varre në mes¬di¬te, i shikova varret dhe mu duken si njerëz të heshtur dhe thashë: subhanall-llah, kush ju ringjall pasi që të qëndroni gjatë kohë në këtë vend? Doli një zë nga ato gropa duke më thënë: Salih: "Nga argumentet e Tij është që me fuqinë e Tij bëri të qëndrojë (pa shtyllë) qielli e Toka, mandej kur t'ju thërret juve me një të thirrme prej tokës, ju menjëherë dilni". (Er-Rum: 25). Tha: rashë i alivanosur".
Hasan Basriu, rahimehull-llah, thotë: "As¬kush nga njerëzit nuk ka dëgjuar për dy ditë dhe dy net: nata kur do të buajsh me banorët e varreve e asnjëherë më parë nuk ke bujtur me ta dhe nata, pas së cilës vjen dita e Ki¬ja¬metit dhe Dita kur të vjen lajmëtari nga All-llahu, i cili të sjell lajmin ose për xhennet ose për në zjarr dhe Dita kur të jepet Libri yt, të cilin e merr ose me dorën e djathtë ose me dorën e majtë".
Kur të ndizet xhehenemi
All-llahu, subhanehu ue teala, e ka krijuar zja¬rrin dhe e ka bërë vendbanim të atyre që i kundërshtojnë urdhrat e Tij dhe tregohen men¬djemëdhenj.
Pra, cili është ky zjarr dhe cilat janë vetitë e këtij zjarri?
All-llahu, subhanehu ue teala, tregon për lën¬dën e zjarrit duke thënë: "O ju që besuat, ruajeni veten dhe familjen tu¬aj prej një zjarri, lëndë djegëse e të cilit janë nje¬rëzit dhe gurët. Atë (zjarrin) e mbikëqyrin engjëjt e rreptë e të ashpër që nuk e kun¬dër¬shtoj¬në All-llahun për asgjë që Ai i urdhëron dhe punojnë atë që janë të urdhëruar". (Et-Tahrim: 6).
"Zjarri juaj, të cilin e ndez njeriu, është një pje¬së e shtatëdhjetë pjesëve të zjarrit të xhe¬he¬¬nemit". I thanë: pasha All-llahun do të mjaf¬to¬jë kjo. Tha: Zjarri i xhehenemit është për gjash¬tëdhjetë e nëntë herë më i nxehtë se ky zjarr". (Buhariu dhe Muslimi).
Gjithashtu Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, duke treguar se xhehenemi është një krijesë gjigande thotë: "Do të sjellin xhehe¬nemin të lidhur me shta¬të¬dhjetë mijë fre¬rë, seci¬lin fre do ta kapin shta¬tëdhjetë mijë mele¬kë dhe do ta tërheqin". (Muslimi).
Kab El-Ahbari, rahimehull-llah, duke tre¬gu¬ar për zjarrin e xhehenemit tregon e thotë: "Pasha Atë që në Dorë të Tij është shpirti i Ka¬¬bit, po të ishe në lindje kurse zjarri në pe¬rën¬dim e të zbulohej, do të dilte truri nga hun¬da prej nxehtësisë së madhe që ka! O nje¬rëz, a mund të qëndroni karshi kësaj nxeh¬të¬sie, a mund ta duroni këtë gjë? O njerëz, respekti ndaj All-llahut është më i lehtë se ky dënim, andaj respektojeni".
Ushqimi i banorëve të xhehenemit është ze¬kumi, kurse pija e tyre, lëngu i nxehtë.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, thotë: "Po qe se një pikë nga zekumi bie në dynja, do t’ua prishte jetën njerëzve, e çfarë të the¬mi për ata që këtë e kanë ushqim të tyre?!". (sahih, Tirmidhiu).
"ثshtë e vërtetë se pema e Zekumit, do të jetë ushqim i mëkatarëve. Vlon si katrani (si pezhgveja) në barqet, ashtu si vlon uji i valë". (Ed-Duhan: 43- 45).
Banorët e zjarrit vazhdimisht do të jenë në dënim, nuk kanë qetësi dhe as gjumë, nuk ka¬në rehati e as pushim, por prej dënimit në dënim.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, na tregon se sa i dhembshëm është dënimi më i vogël në xhehenem duke thënë: "Njeriu me dënimin më të lehtë është ai që do të ketë nallane prej zjarri, nga të cilat do t’i vlojë truri, ashtu sikurse vlon uji në kazan. Njerëzit do të mendojnë se ky vuan dënimin më të madh, kur¬se ky do të jetë dënimi më i lehtë". (Muslimi).
Nga këto vuajte dhe dhimbje ata do të shpresojnë vdekjen, mirëpo aty vdekje nuk ka, do t’u nxihen fytyrat, do t’u verbohen sytë, do t’u mbyllet goja, do t’u thyhet kurrizi dhe do t’u grimcohen eshtrat: "Ndërkaq, kriminelët janë në vuajtje të përjetshme të xhehennemit. Atyre as nuk u lehtësohet (vuajtja) dhe aty janë të dëshpëruar. Ne nuk u bëmë atyre padrejtësi, por ata vetë kanë qenë horra. Dhe ata thërrasin: "O Malik, le të na e marrë shpir¬tin Zoti yt!". Ai thotë: "Ju do të jeni aty për¬gjith¬monë!". (Ez-Zuhruf: 74- 77).
"Ata përpiqen të dalin nga zjarri, por s'ka¬në të dalë nga ai, ata kanë dënim të për¬her¬shëm". (El-Maide: 37).
"ثshtë e vërtetë se ata që mohuan ar¬gu¬men¬tet Tona, do t'i hudhim në zjarr. Sa herë që u digjen lëkurat e tyre, Ne ndërrojmë lë¬ku¬ra të tjera që të shijojnë dënimin. All-llahu ësh¬të i plotëfuqishëm, i drejtë".
Hasan Basriu, rahimehull-llah, thotë: "U digjet lëkura gjatë ditës shtatëdhjetë mi¬jë herë".
Veshmbathja e banorëve të xhehenemit është prej katrani, kurse ushqimi nga zjarri.
All-llahu, xhel-le shanuhu, thotë: "Petkat e tyre janë nga katrani (pezhgveja - zifti), kurse fyty¬rat e tyre do t'i mbulojë zja¬rri". (Ibrahim: 50).
"… u shuhet etja me ujë të valë që ua co¬pë¬ton zorrët e tyre". (Muhamed: 15).
Krahaso gjendjen e këtyre njerëzve të pafat, të cilët rrotullohen në lloj-lloj dënimesh, vuaj¬në në xhehenem aq shumë, saqë edhe kodrat nuk mund t'i durojnë dot këto vuajtje, tregime që na e shkatërrojnë zemrën.
Të lidhur në pranga dhe me zinxhir:
"Atyre do t'u vihen prangat dhe zinxhirët në qafat e tyre e do të zhyten". (Gafir: 71).
"Mandej lidheni atë me një zinxhirë të gjatë shtatëdhjetë kutë". (El-Haka: 32).
Ibën Abasi, radijall-llahu anhu, thotë: "Pran¬gat dhe zinxhiri i vendohet në pra¬pa¬ni¬cë dhe i del në hundë. Nuk mundet të ngri¬het në këm¬bë dhe renditen në këtë zinxhir, ashtu sikurse ren¬diten karkalecat në krënde derisa të piqen".
Vëllai im i dashur, shiko këtë gjendje të vësh¬tirë në të cilën gjenden këta fatzinj, pa¬ra¬men¬do veten tënde në vend të tyre. E lusim All-llahun që të mos jetë asnjë prej nesh në vendin e tyre, paramendo veten sikur të he¬dhin në zjarr, kur vjen para urës së siratit dhe e shikon se është më e hollë se qimja dhe më e mprehtë se shpata. I sheh njerëzit duke rrësh¬qitur nga kjo urë dhe duke rënë në zjarr, i sheh ata që janë para teje dhe trishtohesh, mirëpo ky trishtim nuk është asgjë në kra¬ha¬sim me rrëshqitjen e këmbëve të tua. Kjo lla¬h¬ta¬ri të shtohet edhe më shumë kur të de¬për¬toj¬në kthetrat e ndryshme në lëkurën dhe mi¬shin tënd dhe të hedhin në zjarr, kurse zjarri me shpejtësinë e vet, të kaplon dhe të djeg. Në këto çaste kur digjesh, të shkrihet lëkura dhe mishi, të thyhen eshtrat, ti thërret, mi¬rë¬po askush nuk të mëshiron, në këto momente dëshiron të kthehesh prapë që të pendohesh, mirëpo askush nuk të përgjigjet!
Paramendo veten pas një qëndrimi të gjatë në xhehenem, pasi që të arrijë pikëllimi kulmin e vet, atëherë kur etja nuk durohet, të kuj¬to¬het pija në dynja, nxiton drejt Hamimit, e merr një gotë nga Hazini, i cili është përgjegjës për dënimin tënd, e kur e merr këtë gotë, të shkri¬¬het dora nga nxehtësia e kësaj gote, kur ta afrosh te goja jote, të shkrihet goja nga nxehtësia, kurse kur ta gëlltitësh këtë lëng, ta shkatërron fytin dhe kur depërton në bark, ti copëton zorrët copë-copë, atëherë do të bër¬ta¬sësh, do të ankohesh, do të kujtohet uji i ftoh¬të i dynjasë dhe kënaqësia e tij dhe do të ndjesh keqardhje. Sërish do të ndjesh dhim¬b¬je dhe do të nxitosh drejt pishinës përplot me Hamim që të freskohesh, ashtu siç freskohet njeriu në dynja, duke pirë dhe duke u zhytur në të, e kur të zhytesh në hamim të zhvishet mishi nga lëkura, prej kokës deri në këmbë, atëherë do të nisesh drejt zjarrit me shpresë se ai do të jetë më pak i nxehtë, mirëpo do të gjesh të kundërtën. Kur të digjesh me zjarrin e xhehenemit, do të kthehesh sërish në ha¬mim, kështu do të rrotullohesh mes hamimit dhe zjarrit, ashtu sikurse na e tregon këtë All-llahu, subhanehu ue teala, duke thënë:
"Ata do të sillen vërdallë ndërmjet atij (zja¬rrit) dhe ujit të vluar deri në kulminacion". (Er-Rahman: 44).
Do të kërkojë rehati mes zjarrit dhe ha¬mi¬mit, mirëpo nuk do të gjejë as rehati dhe as qetësi.
Kur të shtohet pikëllimi dhe etja, e të arrije grada shumë të larta, të kujtohet xheneti. Një copë e zemrës tënde ta zë frymën nga keq¬ar¬dhja që pse nuk je afër All-llahut dhe nga mër¬zia për begatitë e xhennetit, të cilin e ke hum¬bur për shkak të mëkateve dhe gabimeve që i ke bërë, atëherë do të drejtohesh nga All-llahu duke bërtitur që të të kthejë në dynja dhe të bësh punë të mira, mirëpo askush nuk të përgjigjet një kohë të gjatë, e pastaj të thuhet:
"Ai thotë: "Heshtni aty e mos më folni!" (El-Muminun: 108).
Pastaj All-llahu, tebareke ue teala, ta shton dëshpërimin dhe keqardhjen duke ta mbyllur derën e xhehenemit. Nuk ka dëshpërim dhe keqardhje më të madhe, sesa kur dëgjon kë¬r¬cë¬llimin e mbylljes së dyerve të xhe¬he¬ne¬mit, sepse tani e kuptojnë se All-llahu e ka mbyllur këtë derë dhe se askush nuk ka për të dalë nga ky vend. Këtyre njerëzve u copëtohet zem¬ra copë-copë, u humbet shpresa të¬rë¬si¬sht për shpëtim nga ky vend dhe nga dënimi i All-llahut. Këtu e kupton atë që na ka treguar Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem: "për¬hershmëri, nuk ka vdekje".
Dënim, i cili nuk largohet nga trupi i tyre, mërzi që nuk përfundojnë, sëmundje që nuk shë¬rohen, pranga që nuk zgjidhen, zinxhirë që nuk hiqen asnjëherë, etje që nuk kalon as¬një¬herë, nuk mëshirohen edhe nëse qajnë, lut¬jeve të tyre nuk u përgjigjet askush, pen¬di¬mi i tyre nuk pranohet, gjenden në dënim të përhershëm dhe nënçmim të papërfunduar. Pas¬taj All-llahu, azze ue xhel-le, i dërgon me¬la¬qet që t’ua mbyllin çdo vrimë, që ti gozh¬do¬j¬në me gozhda të zjarrit dhe t’i lidhin në shty¬lla të zjarrit. Në vendin ku gjinden ata, nuk lihet të hyjë as erë e as frymë dhe All-llahu i le në haresë tërësisht.
Paramendoni të gjendeni në një vend të mbyllur nga të gjitha anët dhe të harruar se ka dikush atje. A ka gjendje më të keqe se kjo?!
"Harruan All-llahun, prandaj Ai i harroi". (Et-Teube: 67).
"Ai i mbyll ata, ua zë frymën. Ata janë të li¬dhur në pranga të njëpasnjëshme". (El-Hu¬me¬ze: 8-9).
E thërrasin dhe e lusin All-llahun që t’ua leh¬tësojë dënimin, pas një kohe u vjen për¬gjigjja: "Ai thotë: "Heshtni aty e mos më folni!" (El-Muminun: 108).
Hasan Basriu, rahimehull-llah, thotë: "Këto janë fjalët e fundit që i thonë, e pas kësaj do të lëshojnë vetëm piskamë, britmë dhe lehje sikur të qenve".
Nuk ka jetë më të keqe se kjo dhe nuk ka njerëz më të këqij se këta, e lusim All-llahun që të mos jemi prej tyre. Humbje e madhe, e ci¬la nuk mund të kompensohet në asnjë më¬ny¬rë. Pasha All-llahun, vaj për mendjet që dë¬gjoj¬në për këtë dënim dhe këtë vuajtje dhe i besojnë tërë kësaj, mirëpo nuk e përfillin as¬pak dhe nuk ikin nga kjo, por veprojnë drejt saj me dëshirë dhe zgjidhje. La haule ue la kuvvete il-la bil-lah.
Vëllai im i dashur, ti që bën mëkate ndaj All-llahut, paramendoje veten si banor të xhe¬he¬nemit! A do të dakordoheshe me këto dë¬ni¬me dhe vuajtje?
Nuk e besoj një gjë të tillë. Andaj pendohu te All-llahu, largohu nga gjërat që i urren Ai dhe afroju Atij me vepra të mira me shpresë se do të jetë i kënaqur me ty, qaj nga frika prej Tij me shpresë se do të mëshirojë ga¬bi¬met e tua. Dije se rreziku është shumë i madh, trupi është shumë i dobët, vdekjen e ke afër, All-llahu, xhel-le xhelaluhu, të mbikëqyr dhe të sheh, andaj turpërohu prej Tij dhe mos e neg¬lizho shikimin e Tij ndaj teje, mos nënçmo mëkatet që i bën ndaj Tij, mos shiko vo¬gë¬l¬si¬në e mëkatit por shiko madhësinë e Atij ndaj të cilit e bën mëkatin, e Ai është All-llahu, te¬ba¬reke ue teala. Mbushe zemrën tënde me frikë ndaj Tij pa¬ra se të të merret shpirti në befasi. Mos iu shfaq Atij me mëkate, sepse nuk mund të du¬rosh Hidhërimin e Tij dhe nuk mund t’i re¬zis¬tosh dënimit të Tij. Kontrollo veten para se të vijë dita e takimit me Të, ndoshta të më¬shi¬ron dhe t’i fal gabimet.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Një dritare drejt Xhennetit
Vëllai im i dashur, po të shkruaj për xhe¬n¬ne¬tin, shtëpinë e begative, e cila është një shpre¬së shumë e shtrenjtë e secilit besimtar, me qëllim që të mendosh pak më gjatë për be¬gatitë dhe gëzimet që gjenden në këtë vend, që të shtohet ëndërrimi edhe më shu¬më për këtë shtëpi, sepse ai që e shpreson një gjë dhe e ëndërron atë, do ta kërkojë dhe do të punojë për të. Nuk kam për qëllim shpre¬sat e kota, shpresat e atyre që zhyten në më¬ka¬te, shpresat e atyre që nuk pen¬do¬hen, sep¬se kjo nuk është shpresë por është mbu¬rra¬ve¬cllëk dhe i ngjan atij që hedh farën në tokë jopjellore, ose atij që pret fryte të xhe¬nnetit me fara të xhehenemit, ose atij që mbjell mëkate dhe dëshiron të korrë shpër¬bli¬me në Ditën e Gjykimit.
Shpresë e lavdëruar është ajo shpresë, e ci¬la të shtyn të punosh, sepse All-llahu, te¬ba¬re¬ke ue teala, pasi që i tregon cilësitë e be¬sim¬tarëve, tregon se ata janë që shpresojnë:
"Ata të cilët besuan, ata që u shpërngulën dhe luftuan në rrugën e All-llahut, ata me¬ri¬toj¬në të shpresojnë në mëshirën e Tij. All-llahu falë shumë dhe është mëshirues". (El-Bekare: 218).
A ka vend për shpresë ai që e le namazin dhe zhytet në harame dhe kur ti thuash: kuj¬des se çfarë vepron, ai të përgjigjet duke thë¬në: All-llahu fal dhe është i Mëshirshëm! Këtij i përgjigjemi duke i thënë: a nuk ke lexuar aje¬tin Kur'anor ku All-llahu, subhanehu ue teala, na tregon se: "Nuk ka dyshim se Unë e fal atë që është pen¬duar, që ka besuar, që ka bërë vepra të mira dhe që përqendrohet për në rrugën e drejtë". (Taha: 82).
Ku është në këtë rast pendimi dhe puna e mirë?!
Vëlla i dashur, dije se dynjaja është ara e ahi¬retit, po edhe zemra është si toka, kurse be¬simi është si fara, adhurimet e shtojnë e mëkatet e pakësojnë. Dita e Gjykimit është di¬ta e korrjes, andaj ai që ka mbjellë mirësi, do të korrë mirësi dhe ai që ka mbjellë sherr, do të korrë sherr.
Kur e kanë pyetur Zjedin: Si gdhive? Ka thë¬në: gdhiva duke e dashur të mirën dhe nje¬rëzit e mirë dhe çdo gjë të mirë që kam mundësi ta bëj, nxitoj ta bëj dhe jam i bindur në shpër¬bli¬min e saj, e nëse më ikën ndonjë ve¬për e mirë mërzitem dhe mallëngjehem për të.
Qëllimi është të tregojmë se ai që mendon më gjatë për xhennetin, gëzimin në të dhe be¬gatitë që i ka përgatitur All-llahu për ba¬no¬rët e xhennetit, kjo e shtyn në punë të mira.
Habi është me punën e atij që beson në Di¬tën e Gjykimit dhe në Shtëpinë e jetës së vër¬tetë, ku nuk ka vdekje, as sëmundje e as fat¬ke¬qësi, dhe nuk e kërkon këtë vend!
Pasha All-llahun, sikur të mos kishte këtu as¬gjë tjetër përpos se shëndet në trup, siguri nga vdekja, uria dhe etja do të mjaftonte si shkak që të braktiset dynjaja për të. Si duhet të jetë gjendja jonë kur e dimë se banorët e xhennetit do të jenë mbretër të sigurt, kë¬na¬qen në gëzime dhe lumturi, kanë atë që ua ka ëndja dhe ua pëlqen syri, atje do të mbeten përgjithmonë, vazhdimisht duke u rrotulluar në llojet e ndryshme të begative dhe janë të bin¬dur se këto mirësi kurë nuk përfundojnë?
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, thotë: "Do të thërrasë një thirrës i banorëve të xhennetit: këtu do të jeni të shëndoshë dhe nuk do të sëmureni, do të jetoni dhe nuk do të vdisni, do të jeni të rinj dhe nuk do të pla¬ke¬ni dhe do të jetoni në begati dhe nuk do të vuani aspak". (Muslimi).
Begati të kulluar vetëm në xhennet mund të gjejmë.
Kurse në dynja sado që të kënaqemi, ajo ka vështirësitë e veta, sado që të qeshim edhe do të qajmë, sado që do të gëzohemi edhe do të mërzitemi, dhimbjet janë më shu¬më se kë¬na¬që¬sitë, fillimi i begative është frikë, kurse fundi harresë.
Kurse begatitë e xhennetit nuk mund të vle¬rësohen dhe as që mund të fantazohen.
Si ka mundësi të vlerësohen kur All-llahu i ka mbjellë me Dorën e Tij dhe e ka vërë ven¬d¬ba¬nim të njerëz të dashur te Ai, e ka mbushur me Mëshirë, Nderim dhe Kënaqësi të Tij. Be¬ga¬tinë e saj e ka përshkruar si fitore të ma¬dhe, kurse mbretërinë e saj me mbretëri të ma¬dhe. Në të ka deponuar të gjitha mirësitë dhe ka pastruar nga çdo mangësi dhe defekt. All-llahu, azze ue xhel-le, na ka treguar në Librin e Tij Fisnik gjërat që i ka përgatitur për robërit e Tij në Xhennetet e ndryshme; lloj-lloj ushqimesh, martesë, vendbanime, vesh¬m¬bath¬je, qumësht, mjaltë, verë, ujë, mish, mën¬dafsh, ar, pemë, hurije, lumenj, pallate, etj. Begatitë e dynjasë nuk kanë asgjë të për¬bash¬kët me begatitë e ahiret përpos ngja¬sh¬më¬ri në emra, sepse të gjitha lajmet që na tre¬gojnë për gjërat e përgatitura në xhennet, afër Zotit të botëve, është në kundërshtim me atë që është në këtë dynja edhe cilësi edhe në formë. Pra, pajtohen në emra, mirëpo da¬lloj¬në në realitet, shije dhe aromë.
All-llahu, xhel-le shanuhu, atyre që e res¬pek¬¬tojnë u ka garantuar në xhennet atë që syri nuk e ka parë, veshi nuk e ka dëgjuar dhe as që i ka rënë ndërmend ndonjërit. Këto gjë¬ra nuk i di as ndonjë pejgamber i dërguar e as ndonjë melek i afruar.
All-llahu, azze ue xhel-le, thotë: "Pra, për ata që kanë vepruar, nuk di as¬kush për atë kënaqësi (të zemrës e shpirtit) që u është caktuar atyre si shpërblim". (Es-Sexhde: 17).
Imam Mundhiriu, rahimehull-llah, thotë:
"Xhenneti dhe banorët e xhennetit janë shu¬më më lart se kjo që përshkruhen. Mes begative të përgatitura për besimtarët është edhe fakti se nuk u kalben rrobat, nuk u për¬fun¬don rinia, begatia është pa fund, nuk vu¬aj¬në e as që përjetojnë ndonjë defekt. Begatitë e xhennetit ndodhin në formën më të plotë dhe më të mirë. Shfrytëzimi i begative të xhe¬n¬netit nuk ka pasojë sikur shfrytëzimi i be¬ga¬ti¬ve të dynjasë.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, tho¬¬të: "Banorët e xhennetit hanë, pinë dhe nuk pështyjnë, nuk urinojnë, nuk kryejnë ne¬vo¬jë të madhe dhe nuk nxjerrin qurra". اfarë ndodh me ushqimin? Gogësimë dhe djersë me aromë misku. Inspirohen ta lavdërojnë dhe falënderojnë All-llahun ashtu siç ins¬pi¬ro¬hen të marrin frymë". (Muslimi).
Banorët e xhennetit nuk flenë që të mos largohen nga kënaqësitë dhe jeta komode me gjumë. Ata janë të zhytur në begati e nuk janë si njerëzit në këtë dynja që flenë. E kanë pyetur Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem: A flenë banorët e xhennetit? Ka thënë: "Gju¬mi është vëlla i vdekjes, kurse xhenetlitë nuk flenë". (Sahih, Taberaniu dhe Bezari). Të¬rë kjo ndodhë për shkak jetës së plotë që e je¬tojnë njerëzit në xhennet.
Gratë e Xhennetit janë të pastra, në aq shu¬më hadithe është treguar për to dhe me tregime të tilla që e mahnitin kokën dhe e nxisin secilin njeri të mirë që shpreson All-llahun dhe Ahiretin që të veprojë vepra të mira dhe të pranuara te All-llahut, subhanehu ue teala, për të arritur atë që All-llahu, xhel-le shanuhu, ua ka premtuar besimtarëve të devotshëm.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: "Xhenetliu do ti ketë dy hyri, secila prej tyre do ti ketë shtatëdhjetë palë petka, i shihet palca e kërcikut të saj pas rrobave". (sahih, Ahmedi).
Gjithashtu janë përshkruar hyritë edhe në hadithe tjera për të stimuluar njerëzit në res¬pekt ndaj All-llahut, azze ue xhel-le. Pej¬gam¬beri, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, thotë: "Po qe se një grua prej banorëve të xhennetit i shikon banorët e tokës do të shndriste gjithë ha¬pësirën mes tyre dhe do ta mbushte me aro¬më. Shamia që ka mbi kokë është më e mi¬rë se sa dynjaja dhe çka ka në të". (Bu¬ha¬riu).
Madje edhe dielli me fuqinë, dritën dhe shkël¬qimin e tij, i cili kur del në mëngjes ua kalon të gjitha dritave dhe kur perëndon në mbrëmje nuk mund ta largojnë errësirën edhe nëse e përdorin mbarë rrymën elektrike, kur¬se: "Po qe se një grua prej banorëve të xhe¬n¬ne¬tit do të shikonte tokë do ta mbushte me aromë, misk dhe do të eliminonte dritën e di¬e¬llit dhe hënës". (Taberaniu).
Po përveç kësaj All-llahu, subhanehu ue te¬a¬la, ka përgatitur edhe shtesa në xhennet, siç na tregon në suren "Kaf" ajeti 35: "Ata aty kanë çka të dëshirojnë, e te Ne ka edhe më shumë".
"Kalon një re mbi banorët e xhennetit dhe thotë: a nuk luteni të sjellë bereqete si shiu. Atëherë për atë që do të luten, do t’u bjerë". (Abdullah Ibën Mubareku).
Kethir ibën Murrete thotë: "Nëse e përjetoj këtë ditë do të lutesha: na sill vasha të stolisura".
Begatitë e xhennetit dhe gëzimet që janë aty nuk mund të përshkruhen e as të fan¬ta¬zo¬hen. Asgjë nga kjo dynja nuk mund të kra¬ha¬so¬het me ato begati. Pema Tuba nuk gjendet kësisoj në dynja, përshkrimi i kësaj peme të le pa mend.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, tho¬të: "Në xhennet ka një pemë që kalorësi ecë në hijen e saj një qind vjet pa u ndalur, lexoni nëse doni ajetin: "Nën hije të gjëra (për¬hershme).". (Muslimi).
Kurse Imam Ahmedi, rahimehull-llah, re¬gjis¬t¬ron një hadith në "Musnedin" e tij, se erdhi një njeri te Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, e tha: çfarë është Tuba? Tha: ثshtë pe¬më në xhennet, mund të ecësh në hijen e saj njëqind vjet, kurse nga degët e saj dalin rro¬bat e xhennetlive".
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, nuk ka lërë pa sqarime as cilësitë dhe vetitë e xhennetlive, moshën, ngjyrën, gjatësinë, etj. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, thotë: "Xhennetlitë hynë në xhennet të zhve¬shur, qose, të bardhë, me flokë pak si ka¬çu¬rre¬la dhe me sy të ngjyrosur, në moshë tredh¬jet e tre vjeçare. Të gjithë do të jenë në gja¬të¬sinë e Ademit, alejhisselam, i cili ka qenë i gjatë gjashtëdhjetë llërë (30 metra për¬a¬fër¬sisht), kurse të gjerë shtatë llërë". (Ahmedi).

Vazhdon