Poezi nga Poetë të ndryshëm

[vjeshta]

EH, TOPLICË
(Toplicë, Djep i shenjtë i Kostandinit,
Toplicë, zë i lashtë i Qytetnimit!)
...
Loti i ngrirë në sy, afër dyqind vjet,
o Toplicë për ty, si kristal m´ka mbetë,
edhe kur lëvizë, ai faqes rrëshqet,
len gjurmët e dhimbjes, të trishta përjetë!
...
Pabesisht pas shpine, thikë më ra komshiu,
mureve të shtëpive, therra egër mbiu,
ah, aty është Qyqalla, Surdulli, Gagica ...
n´rrënjë ... te Molla e Kuqe, më loton Toplica!
...
M. Thaqi
(Një copëz teksti i një kënge në përfundim ... )

[Ylli-1]

NË PAFUNDËSI

Ditët në pafundësi udhëtojnë
Shpesh më tërheqin dhe mua në thellësi
Jam gjithkund ku mendja mund të jetë
Vec se nuk jam tek Ti!

Dielli me mëngjesin sjellë dritën
Dhe errësirën e largon menjëherë,
Por në mua akoma mbetet errësira
Dhe drita si duket nuk e gjen këtë derë!

Dhe natë pandërprerë është në jetën time
Natë e errët skëterrë
Ti je atje, e unë shumë larg teje
Dimër, dimër e kam dhe këtë verë!

Më humbe kur më duheshe shumë
Ike nga unë sikur një fantazmë
E në zemrën time e fute me forcë
Një goditje të fortë sikur me një kazmë!

Edhe vuajtja tashmë është pjesë e imja
Më përcjell një cdo hap që e bëj në jetë
Asgjë më nuk është si ishte dikur
Vetëm vuajtja ime po e njejtë ka mbetë!

Nga une
SHANK - Afghanistan

[vjeshta]

N´KRYQËZIM

plot një jetë n´kryqëzime të dhimbshme
trup e tërthorë

n´udhëkryq i humbur,
duarkryq nga pamundësia,
këmbëkryq nga zori,
n´fjalëkryq i heshtur,
n´kryqëzimshikimi miop,
... kot bëra hop

me dreqin
rrugën i premë njëri-tjetrit,
kryqëzim i dhimbshëm, qebesa

nuk e di
kur do kemi kryqëzimin e duhur
në pikëtakim mbarësie.


M.Th.

[UniCorN]

Postimi origjinal është bërë nga vjeshta

PABLO NERUDA

Ngadalë vdes

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.”

― Pablo Neruda

[vjeshta]

Dy buzë...

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma hikën
ndër do bota të larta...
Dy buzë si tëpërgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën
në buzë kur mu njitën
andjet m'i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trurin ma helmuen
e në fund u mërguen...
Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një gruaje stërzane
një pjsë zemre më nxorne,
një pranverë të tanë më morne
dhe gëzimin ma vodhne...
Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lote të mija
qenë shenja të dhimbjes,
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rinia.


Migjeni

[vjeshta]

Postimi origjinal është bërë nga UniCorN

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.”

― Pablo Neruda

NESE ME HARRON

Nese me harron,
ateherë
te dish nje gje.

E di si eshte:
kur veshtroj
henen e kristalte, degezen e kuqe
te vjeshtes kermill ne dritaren time,
ne se prane zjarrit
prek
hirin e shperbere
a trupin gervishtes te drurit,
gjithcka me sjell tek ti,
sikur gjithcka qe ekziston:
aromat, drita, metalet,
te ishin barka nisur drejt ishujve
te tu qe me presin.

Por,
nese pak nga pak s'do me duash me,
pak e nga pak s`do te te dua as une.
nese papritur
me harron,
mos me kerko me,
sepse do te kem harruar menjehere.
Po tu duk e gjate dhe e marre
valvitja e flamujve te jetes sime,
dhe vendos te me harrosh
ne bregun e zemres
ku kam rrenjet,
dije se ate dite,
ate ore,
do t`i ngre krahet
e rrenjet e mia
do kerkojne tjeter toke.

Por
nese cdo dite,
cdo ore,
ti ndjen se je perjetesisht e imja
me embelsi te paprekshme,
nese cdo dite
nje lule cel ne buzet e tua per te me kerkuar,
ah, e dashura ime, ah, e imja,
ne shpirtin tim asgje nuk shuhet, as harrohet,
dashuria ime ushqehet nga e jotja dashuri, e dashur,
dhe sa te jesh gjalle do e kesh ne krahet e tu,
shtrenguar fort nga imja.


Pablo Neruda

Ps: Edhe shqip po tingllon bukur.

[vjeshta]

Vjeshtë

Dhe ja, na vjen sërish vjeshta
gjethet ngadalë nisin të bin,
muza ëmbël zgjohet në vjersha
dehet shpirti në ktë stinë!

| Ylber Mehmeti |

[power8]

Kur Te Jesh Merzitur Shume

Ketu s' do te jem, do jem larguar;
Ne toke i tretur si te tjeret,
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret.

Dhe neper udhet ku kam ecur,
S'do ndihet kolla ime e thate,
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Nje qiparis si murg i ngrate.

Ti do trishtohesh atehere,
Se s'do me kesh ne dhome gjalle,
Dhe, kur ne xham te fryje ere,
Do qash me eren dalengadale.

Po kur te jesh merzitur shume.
Ne raft te librave kerkome,
Atje do te jem i fshehur une,
Ne ndonje varg a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe une do zbres, do vij pas teje;
Ti si dikur me mall do qeshesh,
Si nje blerim pas nje rrekeje.
___________________________________________

Dritero Agolli