Ta mësojmë Islamin së bashku!

[Albanian eX|PerT]

Pozita më e lartë

Vëlla i ndershëm… shumë të rinjë kanë mirësi në zemrat e tyre dhe mundohen t'i afrohen All-llahut aq sa kanë mundësi, mirëpo, fatkeqësisht neglizhojnë një derë të madhe të shpërblimit dhe sevapeve.
Shumë djem fetar, të cilët kanë arritur të çlirohen nga robëria e epsheve, dyshimeve dhe gjynaheve, besojnë se kjo vepër është detyrë e veçantë e dijetarëve dhe thirrësve, andaj ata hynë në këtë vepër me turp.
A e di se cila është kjo derë?
Është dera e thirrjes në fe të All-llahut…
Kjo derë është një derë shumë e madhe e mirësisë dhe afrimit tek All-llahu, zoti i botërave, vepër që i sjell njeriut një thesar të madh të shpërblimeve, është një derë e pejgamberëve dhe atyreve që ecin sipas metodës së tyre, sepse thirrja në fe të All-llahut është detyra e parë e pejgamberëve në dynja. Disa njerëz mendojnë se ata nuk janë të aftë për të zhvilluar davetin, andaj edhe i japin përparësi ndejës dhe mosveprimit për këtë fe.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
( ãä ÏÚÇ Åáì åÏì ßÇä áå ãä ÇáÃÌÑ ãËá ÃÌæÑ ãä ÊÈÚå áÇ íäÞÕ Ðáß ãä ÃÌæÑåã ÔíÆÇ )
"Ai që thërret në udhëzim ka shpërblimin e atij që e pason, duke mos iu pakësuar aspak shpërblimi i tyre". (Muslimi).
Parafytyro udhëzimin e një djaloshi në dorën tënde dhe bëhet adhurues i dalluar i All-llahut e çdo adhurim që e kryen, fiton edhe ti nga shpërblimi i tij. Për shembull, nëse e fal drekën ai djalosh edhe ti fiton shpërblimin e atij namazi, nëse jep sadaka ndonjë dinar edhe ti fiton nga ai shpërblim, nëse agjëron ditën e arafatit edhe ti fiton atë shpërblim, e kështu me rradhë.
Për këtë Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, në librin e tij me vlerë "Miftahu Darus-Seadeti" ka thënë: "Pozita e thirrjes në fe të All-llahut është pozita më e mirë e njeriut".
Si mos të jetë kështu kur ti e fiton tërë këtë shpërblim!
Si mos të jetë kështu kur ti bën një detyrë të pejgamberëve!
Si ka mundësi mos të jetë kështu kur ti mundohesh të shpëtosh njerëzit nga kurthet e shejtanit të mallkuar, kur ti lufton armiqtë e All-llahut dhe ndihmëtarët e shejtanit, të cilët synim të tyrin kanë prishjen dhe degjenerimin e të rinjve.
Dija vëllau im se thirrja në fe të All-llahut është një vepër të cilën ta dhuron All-llahu sepse dëshiron të jeshë nga ushtarët e Tij të sinqertë. Për këtë nuk kanë hyrë të gjithë njerëzit në këtë vepër dhe akcion sepse kjo detyrë nuk është edhe aq e lehtë.
Duhet ditur se muslimani pa marë parasysh gradën, nivelin dhe dijen që arrin, nuk duhet të braktisë thirrjen në fe të All-llahut, sepse me këtë vepër ai vetëm se ngritet dhe i shtohet mëshira, ngrohtësia dhe kujdesi për udhëzimin e tyre.
Në vijim ua sjelli një shembull nga jeta e dijetarit të madh të këtij shekulli, Muhamed Salih Uthejminit, se si është kujdesur ky njeri për të thirrur në fe të All-llahut njerëzit.
Në një udhëtim të tij për të kryer umren ndodhi një rast shumë interesant. Një rast, i cili po të kishte ndodhur me ne, All-llahu e di se si do të kishim reaguar. Ai duke u kthyer nga përfundimi i umres me ata që ishin në shoqëri të tij për të pushuar në banesën e tyre që e kishin në Mekë kaluan pranë disa djelmoshave, të cilët luanin futboll. Hoxha u ndal në mesin e tyre dhe filloi ti këshillon për rëndësinë e faljes së namazit. Ata djelmosha e pranuan këtë hoxhë të madh me nënçmim dhe mosinteresim! Hoxha kërkoi prej atyre që e shoqëronin që të shkojnë në banes e të mbetet ai vetëm me këta të rinjë!
Normalisht se shoqëruesit e dëgjuan dhe u larguan nga ky vend. Pasi që këta të rinjë panë se hoxha është duke insistuar dhe është duke qëndruar me ta që së bashku të shkojnë të falin namazin, njëri prej tyre e shau me një ofendim shumë të rëndë dhe me fjalë shumë ofenduese!
Ai e ofendoi hoxhën që ta dëbon prej tyre dhe që mos të mbetet në mesin e tyre. Ata normalisht se nuk e dinin se ky hoxha që u flet është shejh Ibën Uthejmini!
U buzëqesh hoxha dhe insistoi që të mbetet me ta derisa të falen dhe ky që e shau të shkon me te. Hoxha u ul në një gurë në mesin e tyre dhe insistojke me sqarimet dhe këshillat e tyre që të falen dhe ti kthehen All-llahut.
Edhe djemt tjerë u ndijnë të ofenduar nga ky veprim i shokut të tyre kundrejt këtij njeriu të moshuar, mirëpo nuk kishin se çka të bëjnë në atë moment.
Andaj kërkuan nga ky që e shau hoxhën ta shoqëron hoxhën dhe të shkon me te. Ai në fund u pajtua me këtë propozim dhe kërkesë edhe të hoxhës edhe të shokëve të vet.
Kur hynë në banesë, hoxha kërkoi leje nga ky djalosh që ti kryen disa punë. Ata që ishin në banesë iu drejtuan djaloshit: prej kur e njeh hoxhën e madh, Ibën Uthejminin?
Djaloshi desh alivanoset nga turpi i madh!
Çka thatë, kush është hoxha?
I thanë: Ibën Uthejmini, a nuk e njeh atë?!
Djaloshi u prek shumë nga ky rast dhe filloi të qanë. Kur u kthye shejhu, ai ia puthi kokën dhe kërkoi prej tij falje!
Normalisht se shejhu ia fali, ai duroi me te kur e shante dhe ofendonte e pse mos tia falte tani. Pastaj ia mësoi abdestin dhe namazin dhe që nga kjo ditë ky djalosh nuk e ka lërë më namazin. U bë fetar nga veprimtaria e hoxhës së madh.
Shiko këtë ambicje të madhe, këtë kujdes gjigant dhe këtë durim në rrugën e davetit nga ky hoxhë shumë i madh, rahimehull-llah.
Pas këtij tregimi parashtrohet pyetja: cila është pozita yte ne thirrjen në rrugë të All-llahut?!
Përktheu: Bekir Halimi </SPAN>

albislam,
17.11.2006

</SPAN>

[Albanian eX|PerT]

Hasedi, shkaqet dhe shėrimi i tij


Njerėzit tashmė janė adaptuar ti vizitojnė mjekėt pėr shėrimin e trupit tė tyre nga sėmundjet e ndryshme qė i godasin ata, dhe tėrė kjo, ėshtė si rezultat i asaj se ata shohin gjurmėt e atyre sėmundjeve. Mirėpo, ajo qė ėshtė pėr t’u ēuditur ėshtė fakti se, shumica e tyre neglizhojnė apo nuk mendojnė rreth njė lloji tjetėr tė sėmundjeve, tė cilat janė mė tė rrezikshme sesa ato tė trupit, dhe ato janė sėmundjet e zemrės.

Ndėrsa, a ka sėmundje mė serioze dhe mė tė rrezikshme sesa sėmundja e shpirtit dhe zemrės, kur e dimė se trupi ėshtė pasues i tyre?

Njė ndėr sėmundjet mė tė rrezikshme tė zemrės ėshtė: hasedi. Vlen tė theksohet se ėshtė njė ndėr sėmundjet mė tė rrezikshme sepse ėshtė si shkas pėr humbjen e fesė dhe dunjas, dhe mu kjo mė shtyri qė tė shkruaj kėtė temė ashtu qė, me kėto pakė fjalė ta kujtoj vetėn time dhe vėllezėrit e mijė tė nderuar pėr hasedin dhe shkaqet e tij.
Kuptimi i hasedit

Hasedi ėshtė: tė shikuarit e dhuntisė qė i ėshtė dhėnė vėllait tė vet, duke shpresuar qė ajo dhunti ti humb atij dhe ky tė marrė nė posedim atė,duke mos e pasur ashkush tjetėr pėrveē tij.
[Ibni Kethir, v.1 f.383]
Demantimi i atyre qė mohojnė hasedin:

Ibn el-Kajjim ka thėnė: "Padyshim qė Allahu [Subhanehu ve Teala] i ka krijuar trupat dhe shpirtrat nė natyrshmėri tė ndryshme, dhe i ka veēuar disa nga disa tė tjerė, nė tė ndikuar, dhe nė asnjė mėnyrė nuk mund ta mohoj njė i menēur njė gjė tė tillė, gjegjėsisht, faktin se trupi ndikohet nga shpirti, dhe se njė gjė e tillė ėshtė e dukshme dhe e qartė. Ti sheh fytyra se si skuqen nga turpi kur i shikon ndokush prej tė cilit turpėrohet, dhe i zbehet fytyra kur e shikon atė nga i cili frikėsohet shumė. Dhe e tėrė kjo si rezultat i ndėrlidhjes sė fortė tė shpirtit me syrin, pėrderisa syri merr funksionin e veprimit, ndėrsa e tėrė nisma e kėtij procesi nė realitet bėhet nga shpirti.

Shpirtrat janė tė ndryshėm nė fuqinė e tyre dhe nė natyrshmėrinė e tyre. Ai shpirt qė posedon hased tė mundimtė reflektohet qartė nė trup, dhe mu pėr kėtė Allahu [Subhanehu ve Teala] e ka urdhėruar Pejgamberin (alejhi selam) qė tė kėrkojė mbrojtje tek Ai prej kėtij sherri. Gjurmėt e lėndimit tek ai qė posedon hased nuk i mohon askush pėrpos atij qė ka humbur lidhjen me realitetin, dhe kjo ėshtė qendra e tė goditurit me sy, sepse shpirti i fėlliqėt hasedgji ėshtė e formuar nga ligė,takohet me hasedin dhe e bėnė atė tė ndikohet apo tė stoliset me kėtė veqori , dhe kėsaj i pėrgjan gjarrėpėri , ku posedon helėm mbrenda nė barkun e tij dhe ku e takon armikun e tij del prej tij me fuqi dhe shėndėrrohet ne formė tė flliqur dhe shqetėsuse , nė disa raste bėnė qė tė poshton fėmiun nėna nga barku i saj ose nė humbjen e shiqimit.

Shėnojnė dy Imamėt e mėdhenj (Buhariu dhe Muslimi) nga Ibni Omeri radiallahu anhuma se i Dėrguari i Allahut (salAllahu alejhi ve selem) ka thėnė:
"Mbytni gjarpėrinjtė, dhe mbytni ato qė posedojnė dy vija nė shpinėn e tyre (dy vija tė bardha nė shpinėn e gjarpnit) dhe ata tė shkurtėt (tė shkurtė nė bisht, cub, sikur ta ketė bishtin e prerė apo tė kėputur), sepse ato dy lloje ua marrin sytė (nėse pėshtyjnė nė sy me helmin e tyre) dhe e bėjnė shtatėzanėn tė poshtoj."
[Shėnon Buhariu hadithi 3297, Muslimi 2233, nė Zad ul Mead - Ibėn Kajjim v.4 f.166]

Llojet e hasedit

Hasedi ėshtė dy lloje: hased i urryer dhe hased i pėlqyer. Do tė flasim shkurtimisht pėr tė dy llojet:

1. Hasedi i urryer

Me hased tė urryer kemi pėr qėllim kėtė: tė shikuarit e njeriut njė dhunti tek vėllu i tij, e urren atė dhe shpreson tė largohet ajo dhunti nga ai dhe tė transferohet tek ky. Kėtė lloj tė hasedit e ka ndaluar Allahu [Subhanehu ve Teala] na Librin e Tij dhe Pejgamberi (alejhi selam) nė sunetin e tij tė pastėr. Allahu [Xhele Shanuhu] thotė:
"Shumė ithtarė tė librit (jehudi, krishterė), edhe pasiqė iu ėshtė bėrė e qartė e vėrteta, nga vetė zilia e tyre personale dėshiruan qė pas besimit tuaj t'iu kthejnė nė mosbesimtarė, pra ju lini dhe largohuni prej tyre derisa All-llahu ta sjellė urdhėrin e vet. All-llahu ka mundėsi pėr ēdo send."
[El-Bekareh, 109]

Ibni Kethiri (Allahu e mėshiroftė) thotė:
"I qorton Allahu [Subhanehu ve Teala] robėrit e Vet nga zakonet e pabesimtarėve, dhe i mėson ata urrejtjen e tyre (pabesimtarėve) ajo qė shifet dhe ajo qė e fshehin nė gjoksat e tyre, dhe se sa bartin hased apo zili ndaj besimtarėve."
[Tefsir Ibni Kethir v.2 f.18]

Thotė Allahu [Subhanehu ve Teala]:
"A u kanė zili atyre njerėzve pėr atė qė All-llahu u dha nga mirėsitė e Tij? Ne u patėm dhėnė pasardhėsve tė Ibrahimit librin e sheriatin dhe u patėm dhėnė atyre pushtet tė madh."
[En-Nisa, 54]

Thotė Kurtubiu (Allahu e mėshiroftė): Fjala e Allahut [Subhanehu ve Teala] "A u kanė zili" kanė pėr qėllim qifutėt, kurse fjala e Tij "njerzėve" ka pėrė qėllim Muhamedin (salAllahu alejhi ve selem). Thonė gjithashtu Ibni Abasi dhe Muxhahidi dhe tė tjerė: kanė pasur zili nė pejgamberllėkun e tij dhe shokėt e tij qė i besuan atij.
[Tefsiri i Kurtubiut, v.5 f.252]

Pejgamberi (alejhi selam) na ka qortuar nga hasedi apo zilija e urryer sepse nėpėrmjet tij shkatėrrohen feja dhe dunjaja. Kėtė e kemi kuptuar nga hadithet e tij tė nderuara, prej tė cilave do tė pėrmendim disa:

Shėnojnė Buhariu dhe Muslimi (Allahu i mėshiroftė) nga Enesi (radijAllahu anhu) se i Dėrguari i Allahut (salAllahu alejhi ue selem) ka thėnė:
"Mos u urreni mes vete, mos keni zili (mes jush) dhe mos bėni kurthė (mese jush) dhe mos ndėrpritni marrėdhėniet (mes jush) dhe bėhuni robėr tė Allahut, vėllezėr."
[Buhariu, nr.6076; Muslimi, nr.2559]

Transmeton Tirmidhiu (Allahu qoftė i kėnaqur me tė) nga Zubejr ibn El avami (radijAllahu anhu) se i Dėrguari i Allahut (salAllahu alejhi ue selem) ka thėnė:
"Janė pėrhapur nė mesin tuaj sėmundje tė popujve para jush: hasedi, urrejtja dhe ajo ėshtė qė rruan; nuk them qė rruan flokėt por e rruan fenė." (Rruan do tė thotė se e shkatėrron atė.)
[Sahih et-Tirmidhi, nr.2038]

Transmeton En-Nisai nga Ebu Hurejra se i Dėrguari i Allahut (salAllahu alejhi ue selem) ka thėnė:
"Nuk bashkohen nė njė zemėr besimi dhe zilia."
[Sahih Ennisai, nr.2912]

Periudhat e zilis sė urrejtur

Dijetarėt i kanė pėrmendur periudhat e zilisė sė ndaluar, e ne do ti permendim disa nga to:

Periudha e parė: Tė dėshiruarit e largimit tė njė dhuntie nga tjetri dhe transferimit (tė asaj dhuntie) tek ai, dhe pėr njė gjė tė tillė mundohet me tė gjitha mėnyrat e ndaluara ti pengoj atė dhe tė arrijė qėllimin tij. Si pėr shembull, tė synoj shtėpin e tij, ose ta bėjė qė ta shkurorėzon gruan e tij qė ta martoj vetė, ose tė posedoj pozitė tė mirė dhe dėshiron tė zė pozitėn e tij, kjo ėshtė mė e theksuara nga tjerat forma tė ziliqarėve.

Periudha e dytė: Tė dėshiruarit e largimit tė njė dhuntie nga tjetri, edhe pse nuk ka mundėsi tė transfrohet ajo dhunti tek ai.

Periudha e tretė: Kurė nuk e dėshiron atė dhunti pėr vetėn e tij por ka dėshir ta ketė , e nėse nuk arrin atė atėher dėshiron tė mos e posedoj as tjetri qė tė mos ketė dallim mes tyre.

[El-Ihja lielgazali, v.3 f.298]

Tema do tė vazhdojė, inshAllah...


pėrgaditi: Fatmir Raēi
burimi: www.kurandhesunet.net

[Albanian eX|PerT]

Ah, sikur ta dinte populli im se çka është ahireti?! (Xhenneti)

Kur flasim për ahiretin nënkuptojmë edhe xhennetin, e cila është shtëpi e bamirësve edhe xhehenemin që është shtëpi e keqbërësve.
Të fillojmë nga xhenneti, për shkak të shpresës se të gjithë besimtarët besimdrejtë dhe punëmirë do të jenë banorë të tij.
Ah, sikur ta dinte populli im se “çka është xhenneti”?
1- Xhenneti është shtëpi e përjetshmërisë.
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
{لِلَّذِينَ اتَّقَوْا عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا خَالِدِينَ فِيهَا وَأَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَرِضْوَانٌ مِنْ اللَّهِ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ (15)}.
“Për ata që janë ruajtur, ata kanë te Zoti i tyre Xhennete nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe aty do të jenë përgjithmonë, kanë bashkëshorte të pastra, dhe kënaqësi nga All-llahu. All-llahu është Basir (Ai që sheh çdogjë) për robërit”. (Ali Imran: 15).
E shumë ajete tjera që e tregojnë këtë fakt.
Imam Taberaniu transmeton në “Muxhemin” e tij, kurse Imam Albani e konsideron të vërtetë, hadithin nga Muadh ibn Xhebeli [radijall-llahu anhu], se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
"إن المرد إلى الله إلى جنة أو نار خلود بلا موت و إقامة بلا ظعن "
“Kthimi është te All-llahu, qoftë në xhennet ose xhehenem, ku do të ketë përjetshmëri (amshueshmëri) pa vdekje dhe qëndrim pa shpërngulje”.

2- Xhenneti është vendbanim i begative, ku ska fatkeqësi dhe mjerim.

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
{الَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَأُوْلَئِكَ هُمْ الْفَائِزُونَ (20) يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُقِيمٌ (21) خَالِدِينَ فِيهَا أَبَداً إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ (22)}
“Ata të cilët besuan, migruan dhe luftuan me pasurinë dhe veten e tyre në rrugën e All-llahut, ata kanë pozitë më të larët te All-llahu dhe vetëm ata janë fatlumë. Zoti i tyre i përgëzon ata me mëshirë nga Ai, me disponim ndaj tyre, me Xhennete ku ata do të kenë nimet (hirësi-mirësi) të pandërprerë. Ata aty do të jenë të pasosur e te All-llahu është shpërblim i madh”. (Et-Teube: 20- 22).
Kurse imam Buhariu transmeton nga Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] , i cili e ngritë hadithin te Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem], ku thotë:
" إنَّ رجلا من أهل الجنة استأذن ربه في الزرع فقال له : ألست فيما شئت ؟ قال : بلى ولكن أحب أن أزرع ! فبذر فبادر الطرف نباته واستواؤه و استحصاده فكان أمثال الجبال فيقول الله : دونك يا ابن آدم ! فإنه لا يشبعك شيء ".
“Një njeri nga banorët e xhennetit kërkoi leje nga Zoti i vet që të mbjellë. E Zoti i tha: a nuk je i kënaqur me këto gjëra? Tha: po, mirëpo dëshiroj të mbjelli. Ai e mbjelli farën, e filloi të rritet kjo bimë, e të piqet dhe të bëhet për tu korrur. U rrit aq shumë saqë u bë sa një kodër. All-llahu i tha: ndalu bir i Ademit, se asgjë nuk të ngop”.

3- Kënaqësi edhe më e madhe se kjo është fakti se banorët e xhennetin fitojnë dhuntinë më të madhe kur ta shohin Zotin e botërave për çdo të premte. Kjo ditë atje emërtohet dita e shtimit.
Vallë a nuk mallëngjohemi për këtë ditë!
Transmeton imam Muslimi nga Enesi [radijall-llahu anhu], i cili transmeton nga Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem]:
"إن في الجنة لسوقا يأتونها كل جمعة ، فيها كثبان المسك ، فتهب ريح الشمال فتحثوا في وجوههم وثيابهم ، فيزدادون حسنا وجمالا فيرجعون إلى أهليهم ، و قد ازدادوا حسنا و جمالا فيقول لهم أهلوهم : و الله لقد ازددتم بعدنا حسنا و جمالا فيقولون : وأنتم و الله لقد ازددتم بعدنا حسنا و جمالا ".
“Në xhennet ka një treg, te i cili vijnë për çdo të premte. Aty ka kodrinë me misk (parfym), të cilën e frynë një erë e veriut e ua përplas fytryës dhe rrobave të tyre, kurse atyreve u shtohet bukuria dhe mirësia, e kthehen te familja e tyre më të mirë dhe më të bukur, kurse familja e tyre u thotë: Vall-llahi qenkeni bërë më të bukur dhe më të mirë. Edhe këta do tua kthejnë: edhe ju qenkeni bërë më të bukura dhe më të mira”.
Imam Ahmedi, Ibn Maxheja dhe Ibn Huzejmeja transmetojnë nga Suhejbi [radijall-llahu anhu], i cili tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" إذا دخل أهل الجنة الجنة و أهل النار النار نادى مناد : يا أهل الجنة إن لكم عند الله موعدا يريد أن ينجزكموه فيقولون : و ما هو ؟ ألم يثقل الله موازيننا و يبيض وجوهنا و يدخلنا الجنة و ينجنا من النار ؟ فيكشف الحجاب فينظرون إليه فوالله ما أعطاهم الله شيئا أحب إليهم من النظر إليه و لا أقر لأعينهم " .
“Kur banorët e xhennetit të hyjnë në xhennet dhe banorët e xhehenemit të hyjnë në xhehenem, do të thërras një thirrës: o ju banor të xhennetit, keni një premtim të All-llahut, të cilin dëshiron tua realizon. Thanë: e cili është ai premtim? A nuk na i ka rënduar peshojat (me të mira), a nuk na i ka zbardhur fytyrat, e na ka futur në xhennet e na ka shpëtuar nga zjari?! Atëherë All-llahu e largon mbulesën, e ata e shikojnë Ate. Vall-llahi, nuk ju ka dhënë All-llahu gjë më të dashur për ta dhe më të këndshme se sa shikimi në te”. (hadithi është sahih).
Ky është edhe komentimi i ajetit:
{ لَهُمْ مَا يَشَاءُونَ فِيهَا وَلَدَيْنَا مَزِيدٌ (35)}
“Ata aty kanë çka të dëshirojnë, e te Ne ka edhe më shumë”. (kaf: 35).
{ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَى وَزِيَادَةٌ وَلا يَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلا ذِلَّةٌ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (26)}
“Atyre që bëjnë vepra të mira, u takon e mira (Xhenneti) edhe më tepër (e shohin All-llahun). Fytyrat e tyre nuk i mbulon pluhuri i zi as nënçmimi, ata janë banues të Xhennetit, aty janë përgjithmonë”. (Junus: 26).
Nëse të intereson diçka më tepër për përshkrimin e xhennetit, ja kjo që vijon:

4- Përshkrim i xhennetit
a- Ajo i ka tetë dyer
Transmeton Ibn Sadi nga Utbe ibn Abdi se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" الجنة لها ثمانية أبواب والنار لها سبعة أبواب " .
“Xhenneti i ka tetë dyer, kurse zjari i ka shtatë dyer”. (imam Albani këtë hadith e konsideron të vërtetë).
Nëse dëshiron të dishë diçka më tepër për ato dyer, dëgjo se sa të gjëra janë ato:
Transmeton Imam Buhariu dhe Muslimi nga Ebu Hurejre merfuan:
" والذي نفسي بيده إن ما بين مصراعين من مصاريع الجنة لكما بين مكة وهجر أو كما بين مكة و بصرى "
“Pasha Ate në Dorë të të Cilit është shpirti im, mes krahëve të dyerve të xhennetit ka hapësirë sa mes Mekës dhe Hexhrit, ose sa mes Mekës dhe Basrës”.

b- Toka e xhennetit është si buka e bardhë.
Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" *أرض الجنة خبزة بيضاء " . “Toka e xhennetit është sikurse buka e bardhë”. (Ebu Shejh në “el-Adhame”, kurse shejh Albani thotë se është sahih).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

c- Në xhennet ka lumenj
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
{ وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنْ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (72)}
“Besimtarëve dhe besimtareve All-llahu u premtoi Xhennete nën të cilët rrjedhin lumenj, në to do të jenë përgjithmonë, dhe (u premtoi) vendbanime të bukura në Xhennetin e Adnit, edhe një disponim nga All-llahu që është mbi të gjitha. Ky, pra është ai shpëtimi i madh”. (Et-Teube: 72).
Ka edhe shumë ajete tjera që flasin në këtë drejtim.
Transmeton Imam Ahmedi dhe Tirmidhiu nga Muavije ibn Hajde merfuan:
" إن في الجنة بحر الماء ، و بحر العسل ، و بحر اللبن ، و بحر الخمر ، ثم تشقق الأنهار بعد "
“Në xhennet ka deti nga uji, deti nga qumështi dhe deti nga vena, e pastaj burijnë lumenjtë”. (Imam Albani thotë: hadithi është sahih).
Në xhennet është Keutheri të cilin All-llahu ia ka dhënë Pejgamberit të Tij
Transmeton imam Buhariu nga Enesi [radijall-llahu anhu] se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" بينا أنا أسير في الجنة إذ عرض لي نهر حافتاه قباب اللؤلؤ المجوف قلت : يا جبريل ما هذا ؟ قال : هذا الكوثر الذي أعطاكه الله ثم ضرب بيده إلى طينه فاستخرج مسكا ثم رفعت لي سدرة المنتهى فرأيت عندها نورا عظيما ".
“Duke udhëtuar në xhennet, mu shfaq një lum, në dy skajet e tij kishte kupollë nga margaritari i zbrazur nga mbrenda. Thashë: Xhibril, çka është kjo? Tha: ky është keutheri, të cilin ta ka dhënë All-llahu, pastaj e futi dorën në baltën e sajë dhe nxori misk (parfym), pastaj mu ngrit shikimi kah Sidretul-munteha, e aty pash një dritë të madhe”.
Transmeton Shiraziu në “El-Elkab”, kurse shejh Albani e konsideron të vërtetë, nga Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" أربعة أنهار من أنهار الجنة سيحان و جيحان والنيل و الفرات "
“Katër lumenjë janë nga lumenjtë e xhennetit: Sihan, Xhihan, Nili dhe Eufrati”.
Kurse All-llahu [subhanehu ve teala] për këtë rast ka veçuar sure të plotë në Kur'an, të cilën edhe e ka emërtuar me këtë emër, sureja El-Keuther:
{ إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ (1) }
“Ne, vërtet, të dhamë ty shumë të mira (Keutherin)”. (El-Keuther: 1).

d- Xhenneti ka dhoma
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
{ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُبَوِّئَنَّهُمْ مِنْ الْجَنَّةِ غُرَفاً تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ (58)}
“E ata që besuan dhe bënë vepra të mira, atyre do t'u bëjmë dhoma të larta në Xhennet në të cilin rrjedhin lumenj, aty janë përgjithmonë; sa i mirë është shpërblimi për ata që vepruan”. (El-Ankebut: 58).
{ لَكِنْ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِهَا غُرَفٌ مَبْنِيَّةٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ وَعْدَ اللَّهِ لا يُخْلِفُ اللَّهُ الْمِيعَادَ (20)}
“Ndërkaq, ata që u ruajtën për hir të Zotit të tyre, për ta do të ketë dhoma të ndërtuara njëra mbi tjetrën, nën të cilat rrjedhin lumenjtë. Premtimi i All-llahut, e All-llahu nuk e thyen premtimin”. (Ez-Zumer: 20).
Imam Ahmedi dhe Ibn Hibbani transmetojnë nga Ebu Malik El-Eshariu se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" إن في الجنة غرفا يرى ظاهرها من باطنها و باطنها من ظاهرها أعدها الله تعالى لمن أطعم الطعام و ألان الكلام و تابع الصيام و صلى بالليل و الناس نيام ".
“Në xhennet ka dhoma, ku shihet pjesa e jashtme nga mbrenda dhe pjesa e brendshme nga jashtë. Këto dhoma All-llahu ia ka përgaditur ati që japin ushqim, flasin butë, e vazhdojnë agjërimin dhe falen kur njerëzit flejnë”. (shejh Albani thotë: hadithi është sahih).

e- Në xhennet ka një dru me pozitë të madhe
Transmeton Imam Buhariu dhe Muslimi nga Enesi [radijall-llahu anhu] merfuan:
" إن في الجنة لشجرة يسير الراكب الجواد المضمر السريع في ظلها مائة عام ما يقطعها " .
“Në xhennet ka një dru, në hijen e të cilit dru vrapon kalorësi i një kalit të shpejtë dhe të stërvitur një qind vjet dhe nuk i del në fund”.
Kurse Imam Ahmedi dhe ibn Hibbani transmetojnë nga Ebu Seid El-Hudriu [radijall-llahu anhu] se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" طوبى شجرة في الجنة مسيرة مائة عام ثياب أهل الجنة تخرج من أكمامها "
“Tuba, është një dru në xhennet, i gjërë aq sa kalon njeriu për një qind vjet. Rrobat e banorëve të xhennetit dalin nga degët e saja”. (shejh Albani thotë: hadithi është hasen).

f- Shtëpitë e xhennetit janë të ndërtuara nga ari dhe argjenti
Transmeton imam Ahmedi dhe Tirmidhiu nga Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] merfuan:
" الجنة بناؤها لبنة من فضة ، ولبنة من ذهب وملاطها المسك الأذفر وحصباؤها اللؤلؤ والياقوت وتربتها الزعفران من يدخلها ينعم لا يبأس و يخلد لا يموت لا تبلى ثيابهم ولا يفنى شبابهم " . “Xhenneti është i ndërtuar nga një tullë e argjendit dhe një e arit, kurse llaça mes tyre nga misku me erë të këndshme, hasbahua nga margaritari dhe xhevahiri, dheu nga shafrani. Ai që hynë në te begatohet e nuk mërzitet, jeton përgjithmon dhe nuk vdes, nuk u vjtersohen rrobat e as u plaket rinia”. (imam Albani thotë: hadithi është sahih).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

g- Në xhennet ka tenda nga margaritari
Imam Muslimi transmeton nga Ebu Musa El-Eshariu [radijall-llahu anhu] se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
"إن للمؤمن في الجنة لخيمة من لؤلؤة واحدة مجوفة طولها ستون ميلا للمؤمن فيها أهلون يطوف عليهم المؤمن فلا يرى بعضهم بعضا ".
“Besimtari ka në xhennet tendë të ndërtuar prej një margaritari të zbrazur nga brenda, e gjatë gjashtëdhjet mila, e veçantë për besimtarin. Në te ka gratë e veta, të cilat i viziton besimtari, e ata nuk mund ta shohin njëri tjetrin, (nga madhësia e tendës)”.
Transmeton Buhariu dhe Muslimi nga Ebu Musa [radijall-llahu anhu] se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" الخيمة درة مجوفة طولها في السماء ستون ميلا في كل زاوية منها للمؤمن أهل لا يراهم الآخرون " .
“Tenda është nga margaritari i zbrazur nga brenda, i gjatë në qiell gjashtëdhjet milë, në secilin skaj besimtari ka gra, të cilat nuk i shohin të tjerët”.

h- Mos pyet për përshrkimin e grave tuaja në xhennet
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
وَبَشِّرْ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقاً قَالُوا هَذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهاً وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (25)
“E, përgëzoi ata që besuan dhe bënë vepra të mira se ata do të jenë në Xhennete në të cilët rrjedhin lumenj. Saherë që u jepet ndonjë ushqim nga frutat e tij, ata thonë: "Ky është që me te u ushqyem edhe më parë". Ngase, u sillet ushqim i ngjashëm (vetëm në formë, e jo edhe në shije). Aty do të kenë ata bashkëshorte të pastra dhe aty do të jenë përgjithmonë”. (El-Bekare: 25).
Në këtë drejtim flasin shumë ajete, ne nuk do të mundemi t’i paraqesim të gjitha, andaj në vijim do t’i përmendim vetëm disa hadithe që flasin mbi këtë temë.
Ibn Omeri [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
"إن أزواج أهل الجنة ليغنين أزواجهن بأحسن أصوات ما سمعها أحد قط إن مما يغنين : " نحن الخيرات الحسان أزواج قوم كرام " ، ينظرن بقرة أعيان ، وإن مما يغنين به : " نحن الخالدات فلا يمتنه نحن الآمنات فلا يخفنه ، نحن المقيمات فلا يظعنه".
“Gratë e banorëve të xhennetit do tu këndojnë burrave të tyre me zërat më të bukur që janë dëgjuar ndonjëherë. Prej asaj që do të këndojnë është edhe kjo:
Ne jemi të mira dhe të bukura
gra të njerëzve fisnik.
Shikimi në to ta kënaq syrin.
Prej asaj që këndojnë është edhe kjo:
Ne jemi të amshuara e nuk vdesim
Jemi të sigurta e nuk frikësohemi
Jemi të vendosura e nuk shtegtojmë”. (Transmeton Taberaniu, kurse shejh Albani thotë: hadithi është sahih).
Vëllezër…
Nuk duhet haruar se xhenneti është grada grada, dhe secili e fiton atë gradë për të cilën punon dhe lodhet.
Imam Buhariu transmeton nga Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] merfuan:
"إن في الجنة مائة درجة أعدها الله للمجاهدين في سبيل الله ما بين الدرجتين كما بين السماء والأرض فإذا سألتم الله فسلوه الفردوس فإنَّه أوسط الجنة و أعلى الجنة و فوقه عرش الرحمن ومنه تفجر أنهار الجنة".
“Në xhennet ka njëqind shkallë, të cilat All-llahu i ka përgaditur për atë që lufton në rrugë të All-llahut. Mes dy shkallëve ka hapsirë sa mes qiejve dhe tokës. Kur të kërkoni prej All-llahut kërkoni firdeusin, sepse ai është xhenneti më i mesëm dhe më i larti, e mbi te është Arshi i të Mëshirshmit, e prej tij burojnë lumenjtë e xhennetit”.
Muadh ibn Xhebeli [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
" ذر الناس يعملون فإن الجنة مائة درجة ما بين كل درجتين كما بين السماء و الأرض و الفردوس أعلاها درجة و أوسطها و فوقها عرش الرحمن و منها تفجر أنهار الجنة فإذا سألتم الله فاسألوه الفردوس " .
“Lërëni njerëzit të punojnë, sepse xhenneti është njëqind shkallë, mes dy shkallëve ka hapësirë sa mes qiellit dhe tokës, kurse Firdeusi është në shkallë më të lartë dhe është në mes, kurse përmbi sajë është arshi i të Mëshirshmit, e prej tij burojnë lumenjtë e xhennetit. Kur të kërkoni prej All-llahut, kërkoni Firdeusin”. (Transmeton imam Ahmedi dhe Tirmidhiu, kurse shejh Albani thotë: sahih).
Për fund, ky është përshkrimi i xhennetit dhe këto janë të mirat që na presin aty.
Le të përvjelim krahët e të punojmë seriozisht për ta fituar këtë shtëpi.
Ose vallë akoma ka prej nesh njerëz që i japin përparësi jetës së kësaj bote para të mirave të xhennetit, ose mos vallë akoma jetojnë në neglizhencë shkatërruese.
Ky është xhenneti, e ku janë ata që punojnë për këtë xhennet?
Ky është xhenneti e ku janë ata që mallëngjohen për te?
Nëse vazhdojmë në këto telashe dhe belaja, nëse i japim përparësi të shpejtës kalimtare para të mëvonshmes së përjetshme, vallë a e dimë se ku do të përfundojmë?!

p.s. Origjina e materialit është e shejh Muhamed Husjen Jakub, mirëpo unë e kam përpunuar, duke mënjanuar ose duke shtuar, ashtu siç kam menduar se është më mirë.

Përshtati: bekir halimi</SPAN>

Bekir Halimi,
18.10.2002

http://www.albislam.com </SPAN>

[Lijanna]

KUSH TE SOLLI NE KETE BOTE?

O ju të mençur! Cili do të ishte mendimi juaj ndaj një njeriu që gjen veten në një qytet të panjohur ose shkretëtirë, duke ngjarë kjo pa zgjedhjen dhe dëshirën e tij? Por, kur t'i vijnë atij udhërrëfyesit për ta udhëzuar për gjithçka, ai është mospërfillës ndaj tyre.
Bile, ai kthehet dhe i lufton ata, megjithëse ata kanë ardhur për shpëtimin dhe udhëzimin e tij.
Ky i shan udhërrëfyesit, kurse ata afrohen tek ai.

Në të vërtetë përgjigjja e të mençurve do të ishte pikë së pari për atë njeri të humbur, se për të është si të thuash një botë e panjohur ku e sollën pa dashjen e tij dhe për të mësuar misterin e ardhjes së tij. Një njeri i arsyeshëm kur gjen udhërrëfyesit që kanë ardhur për udhëzimin e tij dhe provon vërtetësinë e tyre, i respekton dhe zbaton rrugën e tyre.
Kurse, ai nuk interesohet për vetveten, ose për Atë që e solli në këtë vend ose për Pejgamberët e Zotit Madhështor, nuk ka dyshim se ai njeri është i çmendur. Njeriu i mençur kujton jetën e tij në këtë botë, mendon, si të thuash se s'ka qenë asgjë ose "tokë e vdekur", e pastaj është bërë njeri i gjallë siç thotë Allahu në Kur’anin Famëlartë:

“Nga faktet (e fuqisë) së Tij është edhe ajo, se Ai ju krijoi prej dheu, e mandej ju (u zhvilluat në) njerëz që veproni të shpërndarë”. (Rrum, 20).


Sa dallim ka mes botës tokësore të vdekur, e cila nuk dëgjon, nuk shikon, nuk mendon, nuk përmirëson, nuk zhvillohet, nuk lind dhe nuk cilësohet me asnjë cilësi prej cilësive të jetës, dhe midis njeriut të gjallë që e ka mbushur tokën me lëvizje e aktivitet. Nëse i mençuri mendon në ngjarjen e shpërnguljes së tij prej botës së vdekur në botën e gjallë njerëzore dhe se si është shndërruar toka në spermë prej ujit të turbullt nëpërmes shndërrimit të saj në ushqim, pastaj si është shndërruar sperma në gjak, gjaku në copë mishi, mishi në asht, pastaj i ka veshur eshtrat me mish, dhe ka filluar jeta dhe shpirti në embrionin e femrës. Sikur të mendojmë ndaj të gjitha këtyre çështjeve do të shihet se: Asgjë nuk është bërë me zgjidhjen e tij dhe do ta dinte se detyra e parë e tij është njoftimi me Atë në duar të të Cilit është ekzistenca, jeta dhe fizionomia e tij, Allahu e ka sjellë atë në tokë pa lejen ose zgjedhjen e njeriut siç thotë Allahu i Madhëruar në Kur'an:

“O ti njeri, po ç'të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është bujar e i urtë që të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi. Të formësoi në formën që Ai dëshiroi!?” (Infitar, 6-8).


Ç'të shtyri të largohesh nga rruga e Zotit, që të krijoi, të zbukuroi e të përsosi, o njeri? A mendon se ke ardhur në këtë botë vetvetiu? A mendon se e krijove vetë veten tënde, jo kurrë mos mendo kështu! Ne lidhje me këtë Allahu i Madhëruar në Kuran thotë:

“A mos u krijuan prej kurrgjësë, apo ata vete janë krijues?” (Tur, 35).

Derisa ekzistenca, jeta dhe krijimi yt është në duart e Allahut xh.sh. që të krijoi e të përsosi në formën më të bukur e të mirë, atëherë patjetër duhet ta njohësh Atë, në duart e të Cilit është çështja dhe ekzistenca jote. Derisa je rob me dashjen e Tij, patjetër të jetë njohuria jote për Zotin tënd detyrë e parë për ty si njeri i mençur!

www.fjalaebukur.com

[budo785]

Selamun Alejkum Ve Rahmetullah

Transmeton Bejhekiju (rahimehullah)

Davudi (alejhi selam) gjate bisedimit me Zotin e tij thote:
O Zot! cili nga roberit e tu eshte me i dashuri tek ty, qe ta dua une me dashurin tende?
Allahu (i lartesuar) i tha:
O Davud me i dashuri nga roberit e mij tek une, eshte I devotshmi ne zemer i pasterti ne shputa (duar) i cili nuk i sjell keqesi (shqetesim) ndokujt dhe nuk mbart nder njerez pergojime (fjale sa andej kendej), shkatarrohen (tunden) malet por ai nuk tundet (leviz nga e drejta). Ai me don mua, e don ate qe me don mua, dhe (per me shume) me ben te dashur tek njerezit.
Davudi tha:
O Zot! Ti e din qe une (me te vertet) te dua ty, po ashtu dua ate qe te don ty, por si te bej Ty te dashur tek njerezit (roberit e tu)?
Allahu (i lartesuar) tha:
Kujtoja atyre begatit e mia, sprovimet e mia (belat), ndeshkimet e mia.
O Davud! nuk ka nga njerezit qe ndihmon personin qe i eshte bere padrejtesi (mizori) ose ecen me te (bashkohet me hallin e tij) per te zgjidhur padrejtesin qe i eshte bere, vetem se i forcoj kembet e tij diten kur do te rreshkasin kembet (e njerezis).

[Savior]

Per sot tema eshte kjo. Qafiret, Xhihadi dhe denimi per pabesimtaret.

Thote Allahu xh.sh. dhe profeti i tij Muhamed.


5:33. Dënimi i atyre që luftojnë (kundërshtojnë) All-llahun dhe të dërguarin e Tij dhe bëjnë shkatërrime në tokë ( shkurtimisht: kundershtojne Islamin), nuk është vetëm se të mbyten ose të gozhdohen, ose (të gjymtohen) (ben edhe te gjymtohen, pse jo, e meritojne kete), t'u priten duart dhe këmbët e tyre të anëve të kundërta, ose të dëbohen nga vendi. Kjo (masë ndëshkuese) është poshtërim për ta në dynja, dhe në botën tjetër ata do të kenë dënim të madh.

Keto masa duhet te zbatohen ne ta sepse ata jane krijesat me neveritese, me te ndyra.

Apo leni ata pak me qesh, e pastaj do te qajne.

9:82. Le të qeshin pak (në dynja) e le të qajnë shumë (në botën tjetër). Ai është shpërblim i asaj që fituan.

2:193. Luftoni ata (idhujtarët) derisa të zhduket propagandimi i idhujtarëve dhe deri sa të aplikohet feja vetëm për All-llahun. E në qoftë se ndalen (nga propaganda dhe lufta), atëherë lereni armiqësinë, përveç atyre që janë zullumqarë.



8:39. Luftoni ata derisa të mos mbetet idhujtari (besim i kotë), e i tërë adhurimi të bëhet vetëm për All-llahun. Po nëse ata ndalen (i japin fund mosbesimit), All-llahu është mbikëqyrës për atë që veprojnë.


9:5. E kur të kalojnë muajtë e shenjtë, luftoni idhujtarët kudo që t'i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata, e vinju pritë në çdo shteg. Në qoftë se pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin, atëherë ua lëshoni rrugën, se vërtet All-llahu falë është mëshirues.


9:29. Luftoni ata që nuk besojnë All-llahun e as botën tjetër, nuk e konsiderojnë të ndaluar (haram) atë që e ndaloi All-llahu dhe i dërguari i Tij (banditi), nuk besojnë fenë e vërtetë, prej atyre të cilëve u është dhënë libri, derisa ta japin xhizjen në dorë e duke qenë të mposhtur. (tatim i tipit mafioz, e paguan jeton, se pagove te shkoi koka)



9:123. O ju që besuat! Luftoni jobesimtarët që i keni afër jush, e le ta ndiejnë prej jush grushtin e fortë kundër tyre. E dine se All-llahu është me të devotshmit (dhe pastaj do tju shperbleje me hyrija).

Luftoni me pasurite tuaja dhe me jetet tuaja gjithashtu.


61:11. T'i besoni All-llahut dhe të dërguarit të Tij, të luftoni në rrugën e All-llahut me pasurinë tuaj dhe veten tuaj, e kjo është shumë më e dobishme për ju, nëse jeni që e dini.

Me respekt vllazen muslimon. Te luftojme ne rrugen e Allahut, xhihadi eshte e vetmja menyre per ne parajse (ne te cilen na pret nje shperblim i majme).

[Albanian eX|PerT]

Shtatė vepra, shpėrblimet e tė cilave i vazhdojnė njeriut nė varr pas vdekjes sė tij

E falėnderojmė Allahun subhanehu ve teala nė ēdo gjendje, Ai ėshtė i cilėsuar me cilėsi tė plota dhe i madhėruar, falėnderimi i takon nė fillim e mbarim, e tek Ai do tė kthehemi dhe do tė jemi pėrgjithmonė.
Me tė vėrtetė se dhuntitė e Allahut subhanehu ve teala ndaj robėrve besimtarė janė lehtėsime pėr tė bėrė bamirėsi, tė mira dhe mirėsi tė shumta, me tė cilat njeriu ngritet i kėnaqur nė jetėn e tij, e qė shpėrblimet e kėtyre veprave tė mira i vazhdojnė robit pas vdekjes sė tij.
Banorėt e varrezave nė varrezat e tyre janė tė penguar, nuk kanė mundėsi mė tė punojnė. Ata do tė pyeten e do tė llogariten pėr punėt qė i kanė bėrė sa ishin gjallė, e ndėrsa nga veprat e mira qė i ka punuar, do tė korrė shpėrblim tė pandėrprerė edhe pse ai qėndron nė varrin e tij. Ai privohet nga punėt e kėsaj jete, por shpėrblimet nuk i ndėrpriten, i ngrihen tė mirat e tij, gjithashtu i shumohen dhe i rriten tė mirat, e ai qėndron nė varrin e tij. A ekziston gjė mė e mirė kur njeriu ėshtė nė kėtė gjendje?! A ka gjė mė tė bukur dhe mė tė dashur pėr atė se sa shpėrblimet?!
Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) i ka cekur shtatė vepra, shpėrblimet e tė cilave i vazhdojnė njeriut nė varr pas vdekjes sė tij. Kėtė e transmeton El-Buzar nė zinxhirin e tij prej hadithit tė Enes bin Malik (kėnaqėsia e Allahut qoftė mbi tė) se Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thėnė:
”Shtatė vepra, shpėrblimet e sė cilave i vazhdojnė robit nė varr pas vdekjes sė tij: Kush ia mėson dikujt diturinė, apo lėshon njė lum, apo ēel njė pus, apo mbjellė njė pemė, apo ndėrton njė xhami, apo trashėgon njė Kur’an, apo le njė djalė e ai kėrkon falje (istigfar) nga Zoti pėr tė pas vdekjes sė tij”. (Kėtė hadith e bėn hasen shejh Albani mėshira e Allahut qoft mbi tė).

Vėlla i dashur musliman, mendo njė kohė tė gjatė pėr kėto punė dhe shpreso qė kėto punė tė jenė fat pėr ty, e mos vazhdo tė jesh nė pėrtaci! Shpejto nė punėt e mira para se tė kalojė koha e tė vijė Ahireti.

Disa sqarime dhe shpjegime tė kėtyre punėve:

1. Tė ia mėsosh dikujt diturinė. - Qėllimi i diturisė kėtu, ėshtė dituri e dobishme, e cila i ngrit njerėzit nė fenė e tyre, e me kėtė ata e njohin Zotin dhe adhurimin e tyre. Gjithashtu me tė udhėzohen robėrit nė rrugėn e drejtė. Dituria ėshtė ajo me tė cilėn njeriu e dallon rrugėn e drejtė prej rrugės sė humbur, e dallon hakun prej tė pavėrtetės, hallallin prej haramit, e nga kjo e kuptojmė vlerėn e dijetarėve qė ata i kėshillojnė njerėzit nė rrugėn e drejtė, e janė thirrės tė sinqertė, janė ata tė cilėt bėhen shkaktarė pėr ta drejtuar robin nė rrugėn e ndriēuar, e ndriēojnė vendin e tyre, e ngritin popullin, e mbjellin urtėsinė.

Jeta e tyre ėshtė e shtrenjtė, ata e mėsojnė tė paditurin, e pėrkujtojnė tė pakujdesshmin, e drejtojnė atė qė ėshtė nė rrugė tė humbur, nuk ju bie vlera e tyre, e as nuk kanė frikė pėr tejkalimin e kufijve. Por, edhe nėse vdes njėri prej tyre mbetet dituria e tij nė mes njerėzve e trashėguar, librat dhe thėniet e tij janė tė pėrjetshme, e qė prej tyre njerėzit kanė dobi dhe marrin dituri. E tė gjitha kėto bėjnė qė shpėrblimet e dijetarit tė vazhdojnė nė varrin e tij, dhe tė mirat e tij tė jenė nė vazhdimėsi. Nė kohėn e hershme kanė thėnė njerėzit :”Vdes dijetari, por mbetet libri i tij.”

Prej asaj kohe deri mė tash, zėri i dijetarit ėshtė i incizuar nėpėr kaseta, tė pėrfshira me ligjėratat e tija mėsimore, tė dobishme. Ligjėratat e tij janė me vlerė tė madhe, pėrfitojnė prej tij popujt, tė cilėt nuk kanė jetuar me tė, por as qė e kanė njohur atė. Kush ndihmon nė botimin e librave tė vlefshme, shpėrndarjen e kasetave mėsimore, dhe ėshtė thirrės me to nė rrugėn e Allahut (subhanehu ve teala) ai do tė ketė fat madhėshtor pėr marrjen e shpėrblimit dhashtė Allahu subhanehu ve teala.

2. Hapja e lumit. - Qėllimi i hapjes sė lumit ėshtė hapja e kanaleve tė ujit prej puseve e lumenjve qė tė arrijė uji nė vendet ku jetojnė njerėzit, dhe ku i mbjellin bimėt. E nga ai lum, njerėzit shuajnė etjen e tyre, ujisin bimėt, mundėsohet shėrbimi i kafshėve... Nuk ka gjė mė tė mirė se kjo punė e madhe, ku tregohet bamirėsia ndaj njerėzve dhe preokupimi pėr largimin e brengave tė tyre duke ua lehtėsuar arritjen e ujit, qė ėshtė jetė pėr njerėzit dhe ėshtė shumė e rėndėsishme pėr jetesėn e tyre. Hapja e lumit tash bėhet duke pėrēuar ujin nėpėr gypa nė vendet ku jetojnė njerėzit e po ashtu duke instaluar kroje nė rrugėt dhe vendet e ndryshme pėr nevoja tė njerėzve.
3. Ēelja e puseve. - Transmetohet njė hadith se Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ka thėnė: “Njė njeri gjatė rrugės se tij ishte etur, kishte hasur tek njė pus, pastaj kishte zbritur nė tė dhe kishte pirė ujė, pas daljes prej tij, sheh njė qen duke dahitur dhe hante dhé prej etjes. Ky njeriu tha: I ka arritur etja kėtij qeni me njė gradė tė madhe siē mė patė arritur mua mė herėt. Zbriti nė pus dhe e mbushi kėpucėn e tij me ujė, dhe e freskoi qenin me tė. Pėr kėtė punė Allahu subhanehu ve teala e kishte falėnderuar dhe ia kishte falur mėkatet.” Shokėt e Pejgamberit (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) thanė: A kemi shpėrblim nė kafshėt tona? Pejgamberi (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) iu tha: “Nė tė gjitha shtazėt dhe bimėt ka shpėrblim prej Allahut subhane ve teala.” (Transmetohet nga Buhari dhe Muslimi).

Vallė, si do tė jetė shpėrblimi pėr njė person, i cili e ēel njė bunarė apo bėhet shkaktarė pėr vendosjen e tij, e qė nga ai pinė ujė kafshėt dhe shumė dobi tjera prej tij?!

4. Mbjellja e hurmės. - Siē dihet se hurma ėshtė me e dalluar prej pemėve tjera. Ėshtė mė e mira e mė e dobishmja, dhe mė sė shumti njerėzit kanė dobi prej saj. Kush e mbjell njė hurme dhe dedikon qė frytet e saj tė jenė pėr muslimanėt vėrtetė shpėrblimi do t’i vazhdojė atij pėr ēdo ushqim qė bėhet prej fryteve tė saj, pa dallim a ushqehen njerėzit apo kafshėt. Mirėsia nė mbjelljen e pemėve ėshtė se ēdo herė njerėzit kanė dobi. Veēohet kėtu hurma nė pėrmendjen e vlerės sė saj dhe dallimin mes tjerave.

5. Ndėrtimi i xhamive. - Ėshtė puna mė e dashur tek Allahu subhanehu ve teala, nė tė cilat na ka urdhėruar Allahu subhanehu ve teala qė ta lavdėrojmė dhe ta pėrmendim emrin e tij. Nėse ndėrtohet njė xhami e nė tė falet namazi, lexohet Kur`ani, pėrmendet emri i Allahut subhanehu ve teala, pėrhapet dituria nė tė, tubohen muslimanėt, e shumė tė tjera prej punėve tė mira e tė lavdėruara, pėr tė gjitha kėto do tė ketė shpėrblim ai qė e ndėrton kėtė xhami, e nuk do i ndėrpritet inshallah as pas vdekjes sė tij.

Transmetohet njė hadith se Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thėnė: “Kush e ndėrton njė xhami qė nė tė pėrmendet Allahu subhanehu ve teala do t’ia ndėrtojė Allahu subhanehu ve teala njė shtėpi nė xhenet.” (Shėnon Buhariu dhe Muslimi).

Vazhdon..............

[Albanian eX|PerT]

6. Trashėgimi i Kur’anit - Botimi i Kur’anit dhe blerja e tyre, qė tė lihen nė shėrbim tė xhamisė, apo organizimi i tė mėsuarit mbi fenė, qė muslimanėt tė pėrfitojnė prej tyre. Pėr kėto punė do tė kenė shpėrblim tė madh njerėzit. Lėrja e Kur’anit vakf pėr xhami ėshtė njė shpėrblim i pakufizueshėm. Ēdo herė qė tė lexohet ky Kur’an shpėrblimet vazhdojnė tek ai qė e la kėtė Mus-haf. Sa herė qė mediton njeriu nė tė, dhe sa herė qė i ndjek kėshillat e Kur’anit shpėrblimet pėr atė janė tė pandalshme.

7. Edukimi i fėmijėve. - Edukimi ndaj tyre duhet tė jetė nė nivel tė lartė, duke u munduar pėr t’ua mbjellė atyre frikėn ndaj Allahut (subhanehu ve teala), qė tė bėhen tė sinqertė, tė bėhen tė arsyeshėm, tė bėjnė lutje tė mirė ndaj prindėrve, tė kėrkojnė prej Allahut subhanehu ve teala mėshirė dhe falje pėr mėkatet e tyre, e kėto janė punėt, tė cilat e freskojnė tė vdekurin nė varrin e tij.

Nė kėtė kapitull ėshtė shėnuar kuptimi i hadithit tė parė qė transmetohet nga Ibėn Maxhe prej hadithit tė Ebu Hurejres - kėnaqėsija e Allahut subhanehu ve teala qoftė mbi tė - thotė se Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thėnė: “Prej punėve dhe tė mirave qė besimtarin e pasojnė edhe pas vdekjes sė tij janė: Njė dituri, tė cilėn ia ka mėsuar dikujt dhe e ka pėrhapur atė tė tjerėve, lėnia e njė fėmije tė sinqertė, njė Mus-haf qė e la atė (nė shėrbim tė Islamit) apo ndėrtimi i xhamisė, apo ndėrtimi i njė shtėpie pėr kalimtarėt, hapja e lumit, lėmosha e dhėnė prej pasurisė kur ka qenė me shėndet deri sa ishte gjallė, tė gjitha kėto punė e pasojnė edhe pas vdekjes sė tij.” (Albani e bėri kėtė hadith hasen nė Sahihun e Ibėn Maxhes, nr. 198).

Transmetohet nga Ahmedi dhe Taberaniu prej Ebu Umames (qoftė Allahu i kėnaqur me tė), se ka thėnė Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem: “Katėr vepra, shpėrblimet e tė cilave njerėzve iu vazhdojnė pas vdekjes janė: Kush vdes duke menduar pėr tė luftuar nė rrugėn e Allahut subhanehu ve teala, kush ia mėson diturinė tjerėve e qė do t’i vazhdojė puna e tij edhe pse punon dikush tjetėr, gjithashtu kush e jep njė lėmoshė e qė shpėrblimi i saj do t’i vazhdojė pėr tė edhe pse dikush tjetėr e merr ketė lėmoshė, dhe ai i cili e lė njė fėmijė tė sinqertė qė ai bėn lutje pėr prindėrit e tij.” (Shiko Sahihul xhamia, hadithi nr. 890).

Nė Sahihun e Muslimit, prej hadithit tė Ebu Hurejres - kėnaqėsija e Allahut subhanehu ve teala qoftė mbi tė – shėnohet se vėrtetė Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thėnė: “Nėse vdes biri i Ademit i ndėrpritet puna e tij pėrveē tre gjėra: Lėmosha e vazhdueshme, lėnia e diturisė prej sė cilės kanė dobi, dhe lėnia e fėmijės sė sinqertė, i cili bėnė lutje pėr prindėrit e tij.”
E kanė komentuar njė grup nga dijetarėt se lėmoshė e vazhdueshme janė vendet qė lihen vakf pėr hir tė Allahut subhanehu ve teala p.sh.: (trojet, kroje, shtėpitė etj.).

Ose thėnia: Se ai, i cili e ndėrton njė shtėpi pėr hir tė Allahut subhanehu ve teala, sė pari ka shpėrblim pėr ndėrtimin e saj, e pastaj pėr lėnien e saj qė tė kenė dobi muslimanėt, qofshin kėta kalorės apo studentė, jetimė, vejusha, tė varfėr apo shtresa tė dobėta. Vallė, sa dobi dhe tė mira ka prej kėsaj shtėpie...?!

Tash, na mbetet t’i themi me fjalė tė shkurta veprat, tė cilat nėse punon robi nė jetėn e tij, i vazhdojnė shpėrblimet e tyre edhe pas vdekjes sė tij. Pėr kėtė Sujutiu i ka thurur disa rreshta duke i pėrmbledhur kėto:
Kur tė vdes biri i Ademit asgjė nuk arrin nga punėt e tij pėrveē dhjetė nga to:
-Diturinė qė e ka pėrhapur,
-Fėmijėn qė pėr tė bėn dua,
-Mbjellja e hurmės,
-Ai qė jep sadakė,
-Trashėgimi i Mus-hafit,
-Muxhahidi qė i ruan kufijtė e tij
-Ēelja e bunarit,
-Hapja e lumit,
-Ndėrtimi i strehimores pėr kalimtarė,
-Ndėrtimi i njė vendi ku nė tė bėhet dhikėr.

Thėnia: ”Muxhahidi, i cili i ruan kufijtė e tij”. Argument pėr kėtė ėshtė hadithi i Ebu Emames qė ėshtė pėrmendur mė herėt, tė cilin e ka transmetuar Muslimi nė Sahihun e tij prej hadithit tė Selman el-Farisij kėnaqėsia e Allahut subhanehu ve teala qoftė mbi tė, ka thėnė se e kam dėgjuar Pejgamberin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem duke thėnė: “Ai, i cili ruan nė luftė pėr hir tė Allahut subhanehu ve teala ditėn dhe natėn shpėrblehet mė shumė se tė agjėrosh njė muaj apo tė falėsh namaz nate gjatė kėtij muaji edhe nėse vdes i vazhdon shpėrblimi i kėsaj pune qė e ka punuar, nuk i ndėrpritet risku i tij dhe puna e tij vazhdon tė rritet deri nė Ditėn e Kijametit dhe ėshtė i sigurt nga sprova e varrit.”

E lus Allahun e Madhėruar qė tė na mundėsojė ēdo tė mirė, tė na ndihmojė qė tė ēelim ēdo derė tė mirėsisė, tė na udhėzojė nė rrugėn e drejtė. Dhe salavatet e selamet qofshin mbi tė Dėrguarin e Allahut, mbi familjen e tij dhe tė gjithė Sahabėt e tij (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem)!

Abdurrezak bin Abdul Muhsin el-Bedr
Pėrktheu:
Bashkim Imeri

[Lijanna]

Domethenia e flajes LA ILAHE IL’LALL-LLAH

Sa i përket fjalës së parë, fjalës LA ILAHE IL’LALL-LLAH, njeriu duhet të pranojë me zemrën dhe gjuhën e tij se nuk ka të adhuruar të vërtetë përveç All-llahut.
Kjo frazë mohon ekzistencën me të drejtë të tjetër Zoti përveç All-llahut dhe vërteton se i adhuruar (Zot) me të drejtë është vetëm All-llahu. Pejgamberi alehi selam ka thënë:
” Kush thotë sinqerisht: La ilahe il’lall-llah hyn në xhennet.” (hadithi sahih në librin “ Elxhamiu”). I sinqertë (në thënien e kësaj fjale) është ai që e kupton dhe vepron sipas saj, duke i thirrur njerëzit tek kjo fjalë, më parë se te çdofjalë tjetër. Prandaj, nuk mjafton vetëm shqiptimi i shehadetit, duke mos ia ditur kuptimin, gjithashtu, nuk mjafton shqiptimi i shehadetit duke mos ia ditur kuptimin e duke mos punuar me atë që e bën të domosdoshme, por patjetër duhet të plotësohen shqiptimi, dija dhe puna.
Fjala LA ILAHE IL’LALL-LLAH është baza e unitetit dhe Islamit. Kjo fjalë realizohet duke i kryer të gjitha llojet e adhurimit për All-llahun, atëherë, kur muslimani t’i bindet All-llahut dhe vetëm Atij t’i lutet, e vetëm sheriatin e tij ta zbatojë.
Kuptimi i fjalës LA ILAHE IL’LALL-LLAH është mohim i adhurimit ndaj gjithçkaje përveç All-llahut dhe pohimi i adhurimit për All-llahun, Një dhe të Vetëm. Sipas kësaj, obligohet adhurimi i sinqertë ndaj All-llahut dhe mohimi i çdo adhurimi tjetër përveç All-llahut. Kuptimi në shqip është: ”Nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç All-llahut”, sepse të adhuruarit përveç All-llahut janë të shumtë, por ata adhurohen pa të drejtë.
Shejh Albani, All-llahu e mëshiroftë, në lidhje me këtë thotë: “Ndërsa shumica e muslimanëve sot, të cilët dëshmojnë LA ILAHE IL’LALL-LLAH nuk e kuptojnë mirë domethënien e saj, madje ata ndoshta e kuptojnë domethënien e saj në mënyrë krejtësisht të kundërt e të përmbysur.
Dikush shkruajti një libër për domethënien e fjalës LA ILAHE IL’LALL-LLAH dhe e komentoi: Nuk ka Zot përveç All-llahut! Këtë kuptim idhujtarët e besonin dhe në të ishin, e megjithatë nuk u bëri dobi besimi i tyre. I Lartësuari ka thënë: “E nëse i pyet se kush i ka krijuar Qiejt dhe Tokën do të thonë: All-llahu”. Idhujtarët besonin se këtë Univers e ka krijuar Allahu, por i mvishnin All-llahut të adhuruar ortakë në adhurim. Ata besonin se Zoti është një, por besonin se të adhuruarit janë të shumtë… Kjo dëshmi formon vijën ndarse në mes Imanit (besimit) dhe kufrit (mosbesimit).
Fjala LA ILAHE IL’LALL-LLAH është çelës i xhennetit, mirëpo çdo çelës ka dhëmbë. Pra, nëse e ke çelësin me dhëmbë, mund ta hapësh derën, përndryshe nuk do të mundesh. Dhëmbët e këtij çelësi janë kushtet e fjalës LA ILAHE IL’LALL-LLAH. Këto kushte janë:
1. Dituria. Dituria për kuptimin e kësaj fjale se nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç All-llahut, d.m.th. të mohosh adhurimin e tjetërkujt përveç All-llahut dhe t’ia kushtosh adhurimin vetëm All-llahut Një. All-llahu i Lartësuar thotë: “Atëherë, dije se nuk ka Zot tjetër pos All-llahut.” (Muhamed:19)
2. Bindja e sigurtë. Kjo do të thotë se në zemrën e thënësit të kësaj fjale nuk duhet të ketë asnjë fije dyshimi rreth kësaj fjale apo ndaj asaj që përmban ajo, ngase All-llahu thotë: “Besimtarë janë vetëm ata që i besun All-llahut, të Dërguarit e Tij, e mandej nuk dyshuan dhe për hir të All-llahut luftuan me pasurinë dhe me jetën e tyre.” (Huxhuratë: 15)
3. Pranimi i kësaj fjale dhe mosrefuzimi i saj. Pranimi i asaj që përmban kjo fjalë me zemër dhe me gjuhë. Synimi me fjalën “pranim” është pranimi dhe të qenurit i kënaqur me gjithçka që ofron fjala “La ilahe il-lall-llah”, e cila është e kundërta e fjalës refuzim. All-llahu i Lartësur na tregon se shumë popuj e refuzuan fjalën “La ilahe il-lall-llah”, e cila u bë shkak i dënimit të tyre: “Kështu Ne veprojmë me kriminelët. Për arsye se kur u thuhej atyre: Nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut, ata e mbanin veten lart.” (Safatë:34-35)
4. Dorëzimi dhe Nënshtrimi për All-llahun e Lartësuar dhe largimi prej shirkut. All-llahu i Lartësur thotë: “E kush ia dorëzon veten All-llahut duke qenë edhe punëmirë, ai është kapur për lidhjen më të sigurtë dhe vetëm tek All-llahu është përfundimi i çështjeve.” (Llukman: 22)
5. Të besuarit. Ta thotë njeriu me sinqeritet e besim nga zemra, e jo ta shqiptojë rrejshëm. Zemra të përputhet me gjuhën e tij, All-llahu i Lartësuar thotë: “Ka disa njerëz që thonë: “Ne i kemi besuar All-llahut dhe jetës tjetër, por në realitet ata nuk janë besimtarë. Ata përpiqen të mashtrojnë All-llahun dhe ata që besuan, po në të vërtetë ata nuk mashtrojnë tjetër, pos vetvtes, por ata nuk e hetojnë.” (Bekare: 8-9)
6. Sinqeriteti. Ta dëshirojë me këtë fjalë kënaqësinë e All-llahut. All-llahu i Lartësuar thotë: “E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin All-llahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo besimi të kotë, ta falin namazin, ta japin zeqatin, se ajo është feja e drejtë.” (Bejjine: 5)
7. Dashuria. Ta dojë këtë fjalë dhe Atë që e meriton, të dojë për hir të All-llahut dhe të urrejë për hir të Tij. All-llahu i Lartësur thotë: “E nga njerëzit ka të tillë që në vend të All-llahut besojnë idhujt, që i duan ata, sikur (që besimtarët e vërtetë e duan) All-llahun, po dashuria e atyre që besuan All-llahun është shumë më e fortë.” (Bekare: 165)
Andaj, fjala “La ilahe il-lall-llah” nuk i bën dobi thënësit të saj nëse nuk punon sipas saj dhe nëse nuk i plotëson kushtet që i obligon ajo.
Ndërsa, sa i përket fjalës së dytë MUHAMMEDUN RESULULLAH ( Muhammedi është i dërguar i All-llahut), kuptimi i saj është shqiptim me gojë pas besimit me zemër se Muhammedi, i biri i Abdullahut, nga fisi Kurejsh është i dërguar i All-llahut për të gjithë njerëzit dhe xhinët, siç thotë All-llahu, subhanehu ve teala: “ Thuaj: O ju njerëz! Unë jam i dërgaur i All-llahut te të gjithë ju, Allahut që vetëm i Tij është sundimi i qiejve dhe i Tokës, s’ka të adhuruar tjetër përveç Tij. Ai jep jetë dhe Ai jep vdekje, pra, besoni All-llahun dhe të dërguarin e Tij, ndiqni rrugën e tij që ta gjeni të vërtetën”
(El-A’rafë:158).
Kjo tregon se nuk mjafton vetëm dëshmia LA ILAHE IL’LALL-LLAH, por patjetër duhet, së bashku me të, edhe dëshmia MUHAMMEDUN RESULULLAH. Prandaj, kush e dëshmon të parën, por nuk e dëshmon të dytën nuk është futur ende ne fenë Islame.
Kjo dëshmi e bën të obligueshme t’i besosh Resullu-llahut për atë që ka lajmëruar, të praktikosh atë që ka urdhëruar, të largohesh nga ajo që e ka ndaluar dhe qortuar, dhe të adhurosh All-llahun ashtu siç na ka mësuar Ai, e jo ndryshe. Poashtu, kjo dëshmi të bën të patjetërsueshme që të besosh se Resullu-llahu nuk ka kurfarë fuqie në zotërim dhe në rregullimin e Gjithësisë, nuk ka kurrfarë të drejte në adhurim (t’i bëhet atij), por të besosh se ai është rob dhe nuk adhurohet, i dërguar dhe nuk gënjen, dhe nuk ka mundësi që t’i bëjë vetes apo dikujt dëm ose dobi veç asaj që dëshiron All-llahu, siç ka thënë All-llahu në Kur’an për të Dërguarin:
” Thuaj: Unë nuk ju them se i kam në kompetencë thesaret e All-llahut, as nuk pretendoj se i di fshehtësitë, as nuk ju them se unë jam melek. Unë ndjek vetëm atë që më shpallet mua. ( El-En’am: 50).
Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: “Mos më lavdëroni mua ashtu siç lavdëruan të krishterët të birin e Merjemes, mirëpo thuani rob i All-llahut dhe i Dërguar i Tij.” (Buhariu).
Nuk lejohet lavdërimi i tepruar për Muhamedin, alejhi selam, ashtu siç vepruan të krishterët për Isain, të birin e Merjemes, dhe në atë mënyrë ranë në idhujtari.
Ndërsa, sa i përket lavdërimit që është përmendur në Kur’an dhe sunnet, është e kërkuar.
Lavdërimi i Muhammedit, alejhi selam, është dy llojesh:
I pari: Lavdërimi i Muhamedit, alejhi selam, me atë që e meriton duke mos e tepruar. Nëse vepron kështu nuk ka asgjë të keqe, d.m.th. nuk ka kurrfarë të keqeje që ta lavdërosh Muhamedin alejhi selam, me atë që e meriton sikurse janë cilësitë e mira e të plota në moralin dhe në urdhërat e tij. Kjo vepër është ibadet me të cilën njeriu afrohet te All-llahu.
I dyti: Lavdërimi, deri në atë masë, i Muhamedit alejhi selam, saqë arrihet në teprim. Këtë gjë e ka ndaluar vetë ai. Pra, është haram që dikush ta lavdërojë duke thënë se ai u ndihmon atyre që kërkojnë ndihmë, u përgjigjet lutjeve të nevojtarëve, është sundues i kësaj bote dhe tjetrës, e di gajbin si dhe të ngjashme që janë të kota.

www.pertymoter.net

[Lijanna]

Zoti yne

Nëse do të shfletojmë sadopak literaturë islame, do të shohim se Islami nuk ka lënë aspekt të jetës së njeriut pa ia shpjeguar qoftë dhe në detajet më të imta, me qëllim që njeriu të veprojë më të mirën, e s’ka dyshim se më e mira është ajo që vetë Zoti e cilëson të tillë. Pasi e pamë një gjë të tillë, atëherë dalim në përfundimin se është e pamundur që Islami të ketë lënë pa përmendur gjërat bazë të fesë, siç është njohja e Zotit me argumente bindëse dhe të sqaruara mirë. Do të ishte jo normale që besimi në Zotin, ashtu siç është Ai në realitet, të pranohej si tabu dhe pa u kuptuar, qoftë dhe nga njeriu më i thjeshtë. Kjo gjë nuk ndodh në Islam. Islami është larg përshkrimeve imagjinare, sigurisht jo të sakta mbi Krijuesin e gjithësisë të cilin nuk ka sy që mund ta shohë në këtë botë, rrjedhimisht çdo përshkrim nga njerëzit është i kotë. Më poshtë do të shohim se si Islami ka vendosur rregulla fikse për njohjen e Atij që njerëzit ia kushtojnë adhurimin për të parë se a ia vlen ta adhurosh një Zot të tillë apo jo.
I Dërguari i Allahut, Muhamedi, alejhi selam ka thënë: “Allahu i Madhëruar ka nëntëdhjetë e nëntë emra të bukur, kush i lexon ata (i mëson, i kupton dhe vepron sipas kuptimeve të tyre) hyn në xhenet.”
Abdullah Ibn Mesudi transmeton një hadith ku i Dërguari i Allahut na shfaq shkallën e përgjërimit që duhet të ketë robi me Zotin e Tij:
“Nuk ka ndonjë rob, që kur e godet ndonjë mërzitje apo brengë dhe thotë: “O Allah! Unë jam robi Yt, bir i robit dhe i robëreshës Sate, balli im është në Dorën Tënde, tek unë zbatohet gjykimi Yt, i drejtë mbi mua është caktimi Yt. Të lutem me çdo emër Tëndin, me të cilin e ke quajtur Veten ose e ke zbritur në librin Tënd, ose ia ke mësuar ndokujt nga krijesave të Tua, ose që e ke ruajtur në Dijen Tënde të fshehtë, atje tek Ti, që ta bësh Kuranin pranverë të zemrës sime, dritë të gjoksit tim, largimin e mërzitjes sime, largimin e brengosjes dhe të trishtimit tim”, e të mos ia largojë Allahu mërzitjen dhe brengosjen duke ia zëvendësuar atë me gëzim.” I thanë: “O i Dërguari i Allahut! Po sikur t’i mësojmë këto fjalë?” Ai tha: “Posi jo, duhet që ai që i dëgjon, t’i mësojë ato!” Hadithi përcillet në “Musned” dhe në Sahihun e Ebi Hatemit.
Ja disa nga emrat dhe cilësitë e Allahut të vërtetuara nga Kurani dhe tradita profetike:
1. Rab: Allahu është Sunduesi, të Cilit në sundimin e Vet nuk i krahasohet askush. Ai vepron çdo gjë që dëshiron dhe është Rregulluesi i çdo gjëje në gjithësi.
2. Dhul Xhelal: Ai është i cilësuar me të gjitha cilësitë e plota dhe që nuk kanë mangësi.
3. El Kebijr: Ka madhështinë absolute si Krenar dhe vetëm Atij i takon kjo cilësi.
4. El Khalik: Përcaktuesi i ndodhjes së gjithçkaje.
5. El Barriu: Krijuesi që krijon ekzistencën nga asgjëja.
6. El Musairu: Krijues i gjërave me veçori dalluese të shumllojshme, e çdo dy prej tyre jo njëlloj.
7. El Euelu: Ai është i Pari para të Cilit nuk ka gjë, i Pari pa fillim.
8. El Ahiru: Ai pas të Cilit nuk ka gjë, i Fundit pa mbarim.
9. Edh Dhahiru: Ai, Lartësia e të Cilit është mbi çdo gjë.
10. El Batinu: Dija e Tij përfshin çdo gjë, duke qenë më afër krijesave se ata vetë në çdo gjë.
11. El Ehadu: I Vetëm në të gjitha pikëpamjet, s`ka të barabartë, s`ka të përngjarë ose shëmbëlltyrë dhe as ortak.
12. El Kadiru: I Plotfuqishëm, nuk ka gjë që nuk mund ta bëjë, e nëse dëshiron të bëjë diçka, i thotë asaj “Bëhu!” dhe ajo në moment bëhet.
13. Es Samed: Ai të Cilit çdo krijesë i drejtohet për ndihmë dhe i përgjigjet lutjes së besimtarit. Ai nuk është i lindur dhe as nuk lind.
14. El Berru: Është i Butë, i Mëshirshëm ndaj krijesave të Veta.
15. El Kerijm: Bujar dhe i Drejtë në premtim.
16. El Muhejminu: Mbikëqyrësi mbi robërit e Tij dhe Dëshmitari për punët e tyre.
Njohja e Zotit arrihet me njohjen e rregullave të emrave dhe cilësive të Tij, të cilat dijetarët e mëparshëm muslimanë i kanë paraqitur në formën e mëposhtme.
I. Bazat e besimit në emrat dhe cilësitë e Allahut:
a) Pohimi i gjithçkaje që Allahu ia ka vërtetuar Vetvetes, dhe i gjithçkaje që i Dërguari, alejhi selam,ia ka vërtetuar Atij. Pa shëmbëllim e pa përshkrim.
b) Mohimi i gjithçkaje që Allahu ia ka mohuar Vetvetes dhe i gjithçkaje i Dërguari, alejhi selam, ia ka mohuar Atij pa ndryshimin e kuptimit real dhe pa ua zhvlerësuar kuptimin. Siç thotë Allahu i Madhëruar në Kuran: "Asnjë nuk është i ngjashëm me Të dhe ai është Dëgjuesi, Shikuesi."( Shura, 11)
Duke ua besuar domethënien origjinale termave bashkë me kuptimin e tyre.
Ky ajet është i përgjithshëm dhe gjithëpërfshirës, e mohon ngjashmërinë dhe i pohon cilësitë.
Allahu i Madhëruar ka shumë emra dhe cilësi, disa janë të njohura për ne e disa jo. E kemi detyrë t'i besojmë këto emra dhe cilësi të argumentuara me argumente të sakta, pa shtuar e as pakësuar nga logjika jonë.
Pohimi i emrave dhe i cilësive Allahut të bëhet me dy kushte:
a) Pa temthil (shembëllim, njëllojshmëri ), pra pa thënë se cilësitë e Allahut janë si ato të krijesave. P.sh. të themi se shikimi i Allahut është si shikimi ynë etj.
b) Pa tekjif ( përshkrim ) pa thënë “është kështu apo ashtu”, “në këtë mënyrë apo atë mënyrë”, duke e futur logjikën tonë.
Mohimi i emrave dhe i cilësive Allahut të bëhet me dy kushte:
a) Pa tahrif (devijimin e kuptimit real), p.sh. pa thënë se Dora e Allahut nënkupton fuqi.
b). Pa ta’ëtil (të besosh termin, por t’i mohosh, zhvlerësosh domethënien), p.sh. pa thënë “Shikues pa shikim”, “Dëgjues pa dëgjim”.
II. Shëmbëllimi dhe zhvlerësimi i domethënies së emrave të Allahut dhe cilësive të Tij është kufër, ndërsa devijimi nga kuptimi real, të cilin bidatçinjtë e quajnë teuiil (shpjegim), mund të jetë:
a) kufër, si shpjegimi i batinijëve të cilët thonë se e dukshmja ka dhe të padukshmen, e këtë të fundit e shpjegojnë si të duan.
b). bidat, humbje, si shpjegimi i mutezilëve të cilët thonë se me fjalën Dorë nënkuptohet Fuqia.
c). gabim, si shpjegimi i disa muslimanëve që i bëjnë hadithit për kohën, duke e marrë atë si emër të Allahut, kur dihet se qëllimi është se Allahu është Ai që e kontrollon kohën.

vazhdon...

[Lijanna]

III. Besimi në uihdetil uxhud (se çdo gjë është Zot, Allah); në hulul, se Allahu I Lartësuar është i shkrirë në ndonjë prej krijesave të Tij, apo se Ai është njësh me to (krijesat). Të gjitha këto besime janë kufër që të nxjerrin nga feja. Ky është besimi panteist, sipas të cilit Allahu qenien e Tij e ka të shpërndarë nëpër krijesat e Tij, duke thënë se në çdo send është një pjesë e Allahut të Madhëruar, ose se një send i caktuar është vetë Allahu.
1. Emrat dhe cilësitë e Allahut i vërtetojmë apo i mohojmë vetëm me argument nga Kurani dhe tradita e saktë profetike.
2. Çdo emër tregon cilësi, p.sh. emri “Shikues” tregon se sheh, d.m.th cilësitë e të parit, por jo çdo cilësi është emër.
3. Çdo cilësi ka domethënien e vërtetë, e cila lidhet me madhështinë e Allahut. Kjo domethënie e vërtetë kuptohet nga kuptimi i parë i fjalës.
Si duhet të ndikojë besimi në emrat dhe cilësitë e Allahut të treguara më sipër në jetën e një besimtari?
Njohja e Atij që ti adhuron është faktori kryesor në shtimin e bindjes ndaj Tij, në shmangien e veprimeve të ndaluara si dhe në përfitimin e mirësive që vijnë nga ky adhurim.
Le të marrim disa shembuj:
Nëse njeriu beson dhe është i bindur se Zoti i tij është EL BASIRU, Shikuesi, Vëzhguesi, atëherë ai do t’u shmanget në maksimum veprimeve të ndaluara se e di që Zoti i tij e shikon çdo gjë që vepron njeriu.
Nëse njeriu e di dhe është i bindur që Zoti i tij është ES SEMIU, Dëgjuesi i gjithçkaje, patjetër do t’u shmanget fjalëve të ndaluara se është i bindur se Zoti i tij Dëgjues e dëgjon.
Nëse njeriu e di që Zoti i tij është ERR RREZAKU, Furnizuesi i pamasë, atëherë nuk ka pse t’i mërzitet jeta për varfërinë e momentit që e ka kapluar e ta kërkojë rrizkun në forma të ndaluara apo duke kërkuar mbarësi nga njerëzit mashtrues, e aq më tepër për të ndërmarrë veprime ekstreme si vetvrasje për shkak të borxheve a diçkaje tjetër. Ai është i sigurtë se Zoti i tij është në gjendje ta ndihmojë dhe ta furnizojë, mjafton që ai të jetë në rregull me Të e në mos sot nesër, ajo që është caktuar për të do t’i vijë patjetër.
Nëse njeriu e di se Zoti i tij është EL MUIDI, Rikrijuesi nuk e thyen urdhërin e Tij se e di se Zoti i tij do ta ringjallë atë përsëri. E po kështu e di që Zoti i tij EL HASIBU, Llogarimarrësi prandaj i ruhet ditës që do të qëndrojë para Tij për të dhënë llogari për çdo gjë ka vepruar.
Nëse njeriu e di se Zoti i tij është EL HAJUL KAJUMU, i Gjalli dhe i Përjetshmi, nuk ka pse t’u mbështetet krijesa që janë sot e nuk janë nesër, por i mbështetet Atij që është i Përjetshëm dhe ka mundësi absolute për ta ndihmuar vazhdimisht.
Nëse njeriu e di se Zoti i tij është EL KHALIKU, Krijuesi i çdo gjëje dhe sunduesi i Vetëm në gjithësi, nuk ka pse ia kushton dikujt tjetër adhurimin e tij, sepse ai i takon vetën atij që të ka krijuar e të ka përsosur.
Po të vazhdonim me një logjikë të tillë do t’i përfshinim të gjitha emrat dhe cilësitë e Allahut për të cilat me të drejtë i Dërguari, alejhi selam, ka thënë : “Allahu i Madhëruar ka nëntëdhjetë e nëntë emra të bukur, kush i lexon ato (i mëson, i kupton dhe vepron sipas kuptimeve të tyre) hyn në xhenet.”
Nga kjo që u tha më sipër kuptojmë se teuhidi (njësimi i Allahut) me të tri llojet e tij është dituria më praktike që kërkon nga muslimani që i beson ato të veprojë në përputhje me to se kjo është në të mirën e tij në këtë botë e në botën tjetër.

www.klubikulturor.com

[Lijanna]

E ardhmja i takon Islamit!

Të dashur vëllezër e motra ! Friksojuni Allahut, sepse vetëm në rrugën e besimit do ta gjejmë shpëtimin Ditën e Kijametit dhe do të pastrohemi nga gjynahet tona.
Të dashur myslimanë! Ithtarët e feve të gabuara dhe sekteve fallse mendojnë gabimisht se rruga e tyre është rruga e drejtë dhe se e ardhmja e ndritur dhe fundi fatlum i takon vetëm atyre. Por në të vërtetë njerëzit e arsyeshëm pas një analize të thellë dhe objektive të mësimeve të islamit arrijnë në përfundimin se e ardhmja i takon fesë myslimane. Islami është besimi të cilin, Allahu e ka zgjedhur për ne, njerëzit e të gjitha kombësive, kombeve, kulturave në të gjithë botën.
“Sot Kompletova për ju besimin tuaj dhe përkryeva mbi ju mirësinë Time dhe zgjodha për ju islamin si besimin tuaj.“ (el-Maide- 3)
Islami nuk është fe e re, por përmban në vetvete të njëjtën të vërtetë të përhershme, e cila i rrëfehet unikalitetit të Krijuesit dhe vetive të Tij të vyera. Islami nuk është vetëm besimi i së kaluarës por edhe i së tashmes dhe i së ardhmes, prandaj edhe zë vendin parësor mes feve në të gjithë skajet e kësaj bote.
Allahu i gjithë pushtetshëm i ka dhuruar njeriut vullnetin e lirë dhe i ka dhënë atij mundësinë e zgjedhjes mes dy rrugëve. E para çon drejt një jete të kënaqshme në këtë botë dhe drejt shpëtimit në botën tjetër. Rruga e dytë është rruga e zjarrit të Xhehenemit – ferrit. Shenjat e atyre që ndjekin këtë rrugë janë mes të tjerash fakti se u bëjnë keq të tjerëve dhe se në mënyrë sistematike përqendrojnë pasuri të dyshimta në duart e tyre në dëm të vlerave fisnike dhe të ndjenjës së solidaritetit njerëzor.
„Në të vërtetë, I treguam atij (njeriut) Rrugën, qoftë ai mirënjohës apo mosmirënjohës.“ (el-Insan- 3)

E ardhmja i takon islamit sepse islami është besimi i cili e vlerëson njeriun dhe nxjerr në pah fisnikërinë e tij. Allahu e nderoi rracën njerëzore sepse Vetë e krijoi atë, I dha asaj jetë, I nënshtroi asaj gjithçka ndodhet mbi tokë dhe urdhëroi melajket – engjëjt ti përulen atij në shenjë respekti. Allahu i dhuroi njeriut arsyen dhe e pajisi atë me veti dhe dhunti të tjera të shumta në mënyrë që t’i mundësoi atij ecjen në rrugën e shoqërisë së drejtë, drejt lumturisë së vërtetë dhe bekimit të përjetshëm.
Allahu i plotfuqishëm kërkon nga ne t’i nënshtrohemi Atij dhe të ndjekim urdhërat e Tij gjatë qëndrimit tonë relativisht të shkurtër në këtë botë. Ai na nxit që tu largohemi gjynaheve dhe t’iu shmangemi epsheve të ndryshme. Allahu gjithashtu na urdhëron të adhurojmë Atë dhe vetëm Atë dhe në lutjet tona duhet t’i drejtohemi vetëm Atij sepse vetëm Atij i përkasin lutjet dhe faljet tona. Allahu do të jetë i vetmi Gjykatës në Ditën e gjykimit, Ai i cili do të shpërblejë veprat e mira dhe do të dënojë gjynahet e shëmtuara.

E ardhmja i takon islamit sepse është feja që prek thelbin e vërtetë të monoteizmit. Islami është besimi i cili është në përputhje të plotë me ligjet e natyrës dhe në harmoni me arsyen e shëndoshë. Allahu mëshirëbërës na ka lejuar gjithçka që i shërben të mirës sonë dhe na ka ndaluar gjithçka që është e papastër dhe e dëmshme (si p.sh. pijet alkoolike, lojrat e fatit, fajdeja, etj.) Allahu e lehtësoi Umetin tonë (dmth. Komunitetin e besimtarëve) nga kufizimet e shumta duke pezulluar disa nga kufizimet e vendosura ndaj komuniteteve fetare më të hershme të cilët iu kundërvunë ligjeve të Zotit dhe tradhtuan shpalljet e Tij. Në Kuran thuhet kështu për sa përmendëm:
„ ...ata, që ndjekin të dërguarin, pejgamberin e paditur (1), I cili përmendet në Tevrat (2) dhe Ungjill (3) . Ai (Pejgamberi Muhamed) urdhëron çka është e drejtë dhe ndalon çka është e keqe. Lejon gjërat e pastra dhe u ndalon atyre çka është e dëmshme dhe u heq atyre barrën e zinxhirëve me të cilët ishin lidhur. Në të vërtetë, ata që i besuan atij dhe e nderuan, e mbështetën atë dhe ndoqën dritën, që e shoqëronte atë, do të jenë të suksesshëm ( dmth. fatlumët në këtë dhe atë botë)“ (el-A'raf- 157)



E ardhmja i takon islamit sepse islami vuri themelet e një sistemi shoqëror të shëndoshë. Islami është feja e së ardhmes pasi Allahu nëpërmjet saj përcaktoi parimet e drejtësisë në marrëdhëniet mes të gjitha gjallesave në botë duke përfshirë marrëdhëniet mes myslimanëve dhe jomyslimanëve, arabëve dhe joarabëve, të bardhve dhe të zinjve, grave dhe burrave, të rinjve dhe të moshuarve. Secilit prej këtyre grupeve i caktoi të drejta dhe detyrime.
E ardhmja i takon Islamit pasi ështe një fe e cila nëse praktikohet drejtë dhe me përpikmëri garanton dhe mbron jetët, arsyen, nderin dhe pasurinë e të gjithë njerëzimit. Islami në mënyrë kategorike i kundërvihet tjetërsimit të pasurisë në mënyrë të padrejtë apo vrasjes së të pafajshmëve. Islami dënon dhe ndëshkon shpifjen, nëpërkëmbjen e nderit dhe përlyerjen e imazhit të cilitdo pjestari të shoqërisë. Islami në të njëjtën kohë apelon ndaj ithtarëve të vet që t’u shmangen gjithçkaje që dëmton arsyen dhe që degradon dinjitetin njerëzor. Nga kjo pikëpamje, ndalimi i përdorimit dhe shitjes së alkoolit apo lëndëve narkotike është i qartë dhe i padiskutueshëm.
Të dashur vëllezër dhe të nderuara motra! Fuqia e islamit qëndron në shtyllat e tij, parimet dhe principet e tij, të cilat janë të përjetshme dhe të vlefshme për të gjitha kombet në botë. E ardhmja i takon Librit të Zotit, amanetit të Pejgamberit, si dhe myslimanëve besimtarë e të qëndrueshëm, të cilët besojnë në Allah, besojnë në vërtetësinë e mësimeve islame si dhe në vlefshmërinë e tyre. Myslimanët në të gjithë botën duhet të mbështeten në ndihmën e Zotit sepse lehtësimi nga Allahu vjen gjithmonë në kohën e mundimeve më të mëdha. Nuk duhet të humbasim kurrë shpresën apo ti nënshtrohemi shtypësve:
„Duan ta shuajnë Dritën e Allahut (4) me buzët (dmth. me fjalët) e tyre, por Allahu nuk lejon asgjë tjetër përveç sundimit të dritës së Tij edhe pse kjo nuk I pëlqen të pafeve “ (Tevbe-32)
Të dashur vëllezër dhe të nderuara motra! Nëse vërtetë duam të arrijmë fitoren e premtuar duhet të praktikojmë islamin përditë dhe duhet t'i qëndrojmë besnikë parimeve të tij në çdo situatë. Vetëm në këtë mënyrë mund të presim mëshirën dhe ndihmen e Zotit, sepse nuk ka rrugë tjetër që të na çojë drejt përfundimit fatlum.

Përgatiti, solli në shqip dhe të drejtat e publikimit: IslamOnweb.net
www.albsilam.com

[Lijanna]

MOS MALLKO!
Prej pasojave më të rrezikshme të sjelljes së ngutshme dhe të pakujtuar për gjykim ndaj tjerëve, dhe me të cilën gjë i japim vetes pozitën e gjykatësit për të gjykuar dikënd si të kapluar me mëshirën e Allahut ose me mallkim prej Tij.
Ai që mediton rreth kësaj e vëren se qortimi i kësaj cilësie në Islam qëndron sepse kjo cilësi mëton në mohimin e imanit të sinqertë, prej cilësive më të dalluara të të cilit është butësia me krijesat. Besimtari zemrën e ka të lidhur për All-llahun, subhanehu ve teala, gëlltit nga nektari i mëshirës së All-llahut me të cilën do të mëshirojë të tjerët dhe nga butësia dhe mirësia e All-llahut me të cilat do të jetë bamirës ndaj atyre që i ka përreth. Kështu, besimi formohet me të gjitha kuptimet e mëshirës dhe butësisë, si dhe, denoncohet prej çdo ashpërsie, vrazhdësie dhe nënçmimi.
Mallkimi në kuptimin e tij të gjerë përfshin dëbimin nga mëshira e Allahut të lartmadhëruar dhe është një prej gjërave të urrejtura e për të cilat ka ndaluar Pejgamberi gjatë edukimit të tij neve, me shumë ndalime dhe udhëzime. Thotë ai, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi te;

“Unë nuk jam i dërguar si mallkues por u dërgova si mëshirë” (1)

“Nuk është besimtari akuzues, as mallkues, as sharës e as një që fol pistë” (2)

“Nuk i ngjan besnikut, (të sinqertit) që të jetë mallkues” (3)

“Besimtari nuk bëhet mallkues” (4)

“Mos mallkoni me mallkim nga Allahu as me Hidhërim të Tij e as me Zjarrin” (5)
Pra mos bëni lutje kundër njerëzve me diçka që shpreh largimin nga mëshira e Tij, qoftë në mënyrë eksplicite duke thënë: “Allahu e mallkoftë” ose indirekt duke thënë “qoftë Hidhërimi i Allahut ndaj Tij” ose “Allahu e futtë në Zjarr”
Fjala e pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem: “Mos mallkoni” është me kuptim të përgjithshëm, në disa raste është për qëllim ndalesa e vërtetë, e në disa raste është me alegori. Është me alegori, sepse mallkimi është i lejuar, kur është i drejtuar ndaj ndonjë karakteristikë të përgjithshme apo të veçantë. Sikurse, të mallkuarit e kafirëve, apo në veçanti, sikurse mallkimi i jehudive, të atyre që vizatojnë gjallesa apo të ndonjë kafiri përkatës, I cili ka vdekur në kufër, sikur faraoni apo Ebu Xhehli.
Transmetohet nga Zejd bin Eslem se AbdulMelik ibën Mervani i dërgoi Ummu Derdasë ca mobilje për shtëpi, dhe ashtu, një natë AbdulMeliku u ngrit dhe e thirri shërbëtorin e tij, i cili ecte dalëngadalë, e AbdulMeliku e mallkoi. Kur gdhinë, Ummu Derdaja i tha: mbrëmë të dëgjova kur e mallkove shërbëtorin tënd, e kam dëgjuar Ebu Derdanë, radijallahu anhu, duke thënë: Resulullahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Ditën e kijametit, mallkuesit nuk do të mund të jenë as ndërmjetësues e as dëshmitarë (dëshmorë)”. (6) (d.m.th. nuk do të mund të ndërmjetësojnë ditën kur besimtarët do të ndërmjetësojnë për vëllezërit e tyre, dhe as nuk do të mund të dëshmojnë mbi popujt tjerë se pejgamberët e tyre e kanë kumtuar fenë. Një tjetër mendim thotë se Allahu, subhanehu ve teala, nuk do t’ua mundësojë atyre vdekjen në rrugë të Tij si dëshmorë).
Tregon Thabit ibën Dahhaki, radijallahu anhu, se Resulullahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Mallkimi i besimtarit është sikurse vrasja e tij” (7), pra, në ndalimin, dënimin dhe largimin prej mëshirës. Kjo, sepse mallkimi është largim nga mëshira, ndërsa vrasja është largim nga kjo jetë.
Në këto hadithe të shumta dukshëm shihet rreziku i çështjes së mallkimit, poashtu edhe dëmi i lirisë së pakontrolluar në nxjerrjen e të tjerëve nga mëshira e Allahut, subhanehu ve teala, gjë që do të rezulton me mbjelljen e urrjetjes dhe përçarjes, në një kohë, ku më se e nevojshme është që shoqëria islame të jetë e kapur për litarin e respektit dhe dashurisë. Anëtarët e të cilit do të jenë si ndërtesë e fortifikuar mirë.
Serioziteti i Resulullahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për ta larguar këtë cilësi prej besimtarëve sihet në më tepër se një rast, ku ndonjëherë është mësues, ndonjëherë si qortues e ndonjëherë edhe si dënues.
Thotë Xhermuza el-Huxhejmi:

I thash të dërguarit: Më këshillo! Më tha: “Të këshilloj që mos të bëhesh mallkues” (8)
Pra, mos e mallko atë që është e ndaluar ta mallkosh, ngase kjo ndalohet. Poashtu ai mallkim i kthehet mallkuesit.
Tregon Ebu Derdaja, radijallahu anhu, se Resulullahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Kur njeriu mallkon diçka, ai mallkim drejtohet kah qielli, por i mbyllen dyert e qiellit, pastaj lëshohet kah toka dhe sërish mbyllen dyert, pastaj shikon djathtas-majtas, e nëse nuk gjenë vend, drejtohet kah I mallkuari, nëse kjo cilësi nuk është për të, atëherë kjo cilësi I kthehet thënësit të saj” (9).
El-Munavi kështu e ka shpjeguar këtë hadith: “mallkon diçka” – qoftë njeri apo diç tjetër, duke bërë lutje që Allahu ta largojë nga mëshira e Tij; “drejtohet kah qielli” – për të hyrë; “por i mbyllen dyert e qiellit” – sepse ato hapen vetëm për punë të mira, Allahu, subhanehu ve teala, ka thënë:

“tek Ai ngritet fjala e mirë (besimi) dhe veprimi i mire”;
“pastaj lëshohet kah toka dhe sërish mbyllen dyert” – pra, mundohet që të arrijë në tokë për të arritur në Sixhxhin, për do të pengohet nga kjo zbritje; “pastaj shikon djathtas-majtas” – bie në hall, nuk din kah të shkojë; “e nëse nuk gjenë vend” – d.m.th. vend të përshtatur për tu përqëndruar aty; “drejtohet kah i mallkuari, nëse kjo cilësi nuk është për të” – mallkimi shkon deri te i mallkuari, i cili nëse e ka merituar mallkimin, menjëherë largohet nga mëshira, e nëse ky mallkim nuk zë vend në personalitetin e këtij; “atëherë kjo cilësi i kthehet” – me lejen e Allahut; “thënësit të saj” – sepse mallkimi është largim nga mëshira e Allahut, subhanehu ve teala, andaj, kush mundohet që një besimtar ta largojë nga mëshira e Allahut, atëherë vetë ai e meriton të largohet mga mëshira e Tij.
Qëllimi i hadithit është tërheqja e vërejtjes nga mallkimi i atij njeriu që nuk e meriton mallkimin, si dhe kërcënimi se kjo cilësi i kthehet thënësit. Në këtë ka mësime për atë që kupton.
Tregon Ibën Abbasi, radijallahu anhu, se një njeri mallkoi erën në prezencë të Resulullahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ashtu që ai i tha:

“Mos e mallko erën, sepse ajo lëvizë me urdhër, e kush mallkon diçka që nuk është për mallkim, ai mallkim I kthehet thënësit të saj” (11)
Tregon Zejd ibën Halid el-Xhuheni se një njeri mallkoi një gjel që këndoi, e Resulullahu sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, i tha:

“Mos e mallko, sepse ai thirrë në namaz” (12) Pra, thërret për të falur namaz nate kur këndon në atë kohë, e ai që thirrë në punë të mira duhet të lëvdohet e jo të fyhet. El-Hulejmi ka thënë: Këtu ka argument se çdo gjë, nga e cila përfitohet diç e mirë, nuk guxon të nënçmohet e as të fyhet, përkundrazi, meriton nder, respekt dhe mirësi. Kuptimi i thirrjes së gjelit në namaz nuk është se ai realisht dhe me fjalë thirrë për namaz, por kuptimi është se gjeli zakonisht në kohën e daljes së agimit dhe në kohë të zenitit këndon, kjo është natyrshmëri në të cilën e ka krijuar Allahu, subhanehu ve teala. Dhe kështu, me këndimin e tij njerëzit përkujtohen me ato kohë të namazit. Ndërsa, nuk lejohet që të mbështetemi plotësisht në këndimin e gjelit për hyrjen e kohës, përveç për ndonjë gjel konkret, që dihet se saktësisht në ato kohë këndon. (13)
Thotë Imran ibën Husajni, radijallahu anhu: Ishim së bashku me të dërguarin e Allahut në një udhëtim dhe një grua prej ensarëve ishte mbi devenë, dhe përnjëherë u zemërua dhe e mallkoi devenë. Resulullahu sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, e dëgjoi dhe tha:
“Merrni atë që ka mbi dhe lëreni, sepse ajo (deve) është e mallkuar”; Imrani tha: Më kujtohet shumë mire se si ecte ajo (deve) mes njerëzve dhe askush nuk e shalonte. (14)
www.albislam.com