Adrian DULE - KRIJIME

[legenda]

SHPIRTERA NE KORRIDOR
------------------------------------


ADRIAN DULE







Cifla të kristalta nga gotë e thyer e orgjisë diellore,
Ngulen në barkun mbrëmësor,
Pas perëndimit të zvetënuar.
Nata e mbarsur pret me dhimbje,
Zgjimin e atit lëmshzjarrt,
Për të pjellë ditën,
Nga mitëraurora e përgjakur.

-------------------------------------------


(...eshte romani i pare i autorit,roman ky qe u mirprit ne mesin e lexueseve me kersheri te madhe,romani ndahet ne disa kapituj ,fillon me MENGJESI , MESDITA...etj.
ne vijim do te sjell per JU disa fragmente nga ky roman )

[legenda]

MENGJESI



Prej kohësh nuk flinte mire. Zgjohej i shpifur nga gjumi dhe krevati, të cilët i përcaktonte si : " Vdekje e përkohëshme në një arkivol të përkohshëm ".
Atë natë, më keq se çdo herë tjetër, pothuaj nuk fjeti fare. Lumej mendimesh përzjerë me pjesë nga ditari i nënës së tij të vdekur kohë më parë, i lëvrinin si milingona në kokë. Gërmë-milingonat mblidheshin bashkë dhe pastaj shpërndaheshin me shpejtësi duke e pickuar në tru e në shpirt. Ndoshta truri dhe shpirti i tij ju dukeshin ushqim i mirë për ta konservuar pak nga pak në folenë e tyre.
Pa zbardhur u ngrit duke mos mundur të durojë më. Mbuloi të dashurën me çarçafin e bërë shuk në këmbët e krevatit, që flinte e kruspullosur si fëmijë dhe ngadalë zvarriti këmbët drejt ateliesë të mbushur me piktura e erën karakteristike të bojërave të vajit që nuk largohej kurrë. Hapi një sirtar dhe nga thellësia nxori një bllok të trashë me fletë të zverdhura nga koha. U ul në kolltuk dhe ashtu si dhjetëra herë më parë filloi të shfletojë ditarin e të vdekurës nënë. Mes rradhëve ndaloi për të lexuar:
" Pas orësh të gjata pritje, e pashë të zbriste shkallët e Universitetit i vetëm dhe mendueshëm. Zemra mu hodh në gjoks duke kërkuar të dalë me ajrin e ndrydhur në mushkëri. Kaq vjet pa e parë dhe ai kishte ndryshuar, ishte bërë akoma më i bukur, akoma më burrëror. Më pa sapo vuri këmbën në shkallaren e fundit dhe pas një habie të shkurtër, lumturia ju përhap në portret pa mundur të më përqafojë e shtrëngojë me mall në krahëror. Gjymtyrët i ngrinë e pas tyre dhe zemra ime" – kaloi faqet dhe sërish ndaloi diku.
"Kur nuk e dashuron një shpirt të vuajtur nga ndjenja për ty, mos i kërko të falur e mos e tako më, sepse nuk ja lë ndjenjën ti tretet, por ja mban gjallë me dhimbje pa fund" –vazhdoi të shfletoi.
Mbylli ngadalë ditarin dhe u ngrit. E dinte përmendësh nga faqja e parë e deri tek e fundit, me pika e presje, dashurinë e nënës së tij, përpara se të martohej me të atin. Shkoi në kuzhinë. Dielli po bëhej gati të ngrinte kokën mbi mal atë mëngjes të fillim korrikut. Nata pasi shpërtheu nxehtësinë frymëmarrëse të ndrydhur në tokë nga rrezet diellore të ditës së shkuar, i lëshoi pak fresk mëngjesit të herët teksa largohej e lodhur nga vetevetja. Fresk i mashtruar që priste të goditej nga rrezet e nxehta të ditës së re.
Hodhi ditarin në lavapjat dhe ndezi një shkrepëse. Pa hezituar afroi ngadalë flakëzën e vogël në njërin nga cepat e faqes së parë. Flaka u përhap me uri në fletët e thara prej vitesh. Ndërkaq filloi ta shfletojë si gjithmonë, jo për ta lexuar, por duke ndihmuar flakët ta lexonin për ta kthyer në një lëmsh të zi shkrumbi.
I ndjekur nga era e fletëve të shkrumbuara u nis drejt dhomës së gjumit ku mbizotëronte errësirë e thellë megjithëse dielli kishte filluar tashmë të shigjetonte rrezet e veta. Ju afrua grilave të rënda që qëndronin gjithmonë të ulura dhe hapeshin për disa orë vetëm kur vinte një kushërirë e nënës së tij një herë në javë për të pastruar. Me dorën në kordonin e grilave ju kujtua biseda pak javë pas dorëzimit nga ajo të ditarit të së ëmës. Ishte një nga ditët kur ai e gdhinte tërë natën me "zullume" e ndërsa dera trokiti në mëngjes, ai e hapi dhe pa i habitur fytyrën e "Santës". Ishte dita e pastrimit, por i turbulluar nga hovet e natës harresa i kish veshur mendjen.
Ishte një grua afër të gjashtëdhjetave tepër e vuajtur dhe e kulturuar që ai e thërriste "Santa". Tërë jetën kishte punuar si mësuese e gjuhës frënge. Për të shkolluar vajzën, të cilën e lindi në moshë të madhe pas shumë provash e ndërhyrjesh kirurgjikale në trupin e saj, shkoi në Greqi dhe pastroi për vite të tëra shtëpitë e Athinës. Kur vajza mbaroi shkollën e u martua, Santa fitoi të "drejtën" të kthehet në atdhe, për të qarë një herë në javë në varrin e të shoqit. Sidoqoftë, dy gjëra i jepnin kuptim jetës së saj : dashuria për zotin, pasi ishte besimtare katolike e përkushtuar dhe mbesa e vogël, të cilën akoma nuk e kishte parë, por që e bija premtonte vazhdimisht se do të vinte sapo të arrinte të bënte dokumentat e qëndrimit. Me premtimin dhe fotografitë e mbesës priste me durim dhe mall pa u ankuar, ashtu siç kishte pritur vite të tëra lindjen e së bijës me besim të heshtur tek Zoti. Vend të rëndësishëm gjithashtu në jetën e saj zinte edhe përkushtimi për djalin e kushërirës që e kish pasur si motër. Më shumë se sa rituali i pastrimit ajo ndjente se duhej ti rrinte pranë në heshtje "deles jetime" të perëndisë, që e dëshpëronte vazhdimisht me jetën e parregullt që bënte, e sidomos me shthurjen e madhe që e kish kapur pasi mori në dorë ditarin dhe atë letër.
Atë mëngjes pasi kaloi minuta të tëra pas derës, ai ja hapi më në fund. Me sy të enjtur e fytyrë të vrarë i kërkoi të falur dhe duke e puthur e shtyu për në kuzhinë. Mbylli derën dhe pas pak ajo dëgjoi pëshpërimën e dy femrave që ankoheshin se nuk po i linte as të visheshin për të dalë. Ju drodh mishi dhe bënte kryqin vazhdimisht duke u lutur për të, ndërsa në kokë fantazonte pamjet e Sodomës dhe Gomorës. E kur ai hapi derën dhe i tha se mund të dilte, nga buzët e saj të thara dhe sytë e lotuar, doli një frazë me zë të dridhur:" Pse nuk mundohesh t’ja kthesh shpirtin të pastër perëndisë siç ta dha, por e leros kështu mor bir?" Pa ju përgjigjur hyri në banjë për tu larë dhe për herë të parë nuk bërtiti kur ajo shpërndau tymin e thimjamit me lutje nën zë në tërë shtëpinë. Më pas u ul me të në atelie dhe i tha:
- Ç’vlerë ka shpirti i pastër o Santa. Nuk na e dha Zoti t’ja kthejmë të pastër por ta përdorim. Ka gjithë ato lavatriçe atje lart për ti larë e tharë shpirtrat tanë të lerosur, e për ti dhënë në trupa të tjerë kur të vdesin trupat tanë.
- Mos fol kështu se bën mëkat. Zoti na ka dhënë shpirtin dhe trupin të jetojmë si njerëz, ndërsa ti e përdhos për tu lëshuar pas lapërdhive trupore. Kur ti vijë ora për tu ngjitur në qiell shpirti do bëjë që të paguash të kaluarën, ndërsa vdekja e trupit tënd do mbjellë të ardhmen e pendesës pa vlerë.
- Ç’të bëj ? Zoti vetëm trupin më ka dhënë në pronësi ndërsa shpirtin ma ka lënë në përdorim. Tani, ti më thua që paskam edhe qera për të paguar për shpirtin, kur të më vi dita e gjykimit. Gjysma e së keqes që nuk e kërkon qeranë çdo muaj por e paska lënë të gjithën në fund.
- Je i pacipë e i paturp që flet kështu… por ç’them unë se mos të ngeli mëkati vetëm tek të folurit. E gdhin tërë natën si kukudhi me pije e femra, ndërsa gjatë ditës bën ndonjë pikturë për të shitur sa për të mbajtur frymën gjallë. I ditur je, i zoti po, por çe do? Vetdigjesh përditë.
- Punën e shpiku Zoti për të dënuar njerëzit, ndërsa artin për t’jua lehtësuar pak dënimin o "Santa" – ja ktheu ai duke buzëqeshur hidhësisht dhe përqafuar njëkohësisht, ndërsa ajo tentoi ta largojë e mërzitur.
- Bëj shaka. Mos u mërzit të lutem. – i tha ai më pas duke e zbutur aq sa ajo u prek .
- Eh…ata të shkretët që ikën nga kjo botë ta kanë bërë zemrën plagë, por… shih përpara o bir e mendo për fëmijët që do kesh një ditë. Duke shkelur mbi veten do ti detyrosh të vuajnë gabimet e shpirtit tënd të lënë peng në greminat e viteve.
- Ka humbur dashuria njerëzore në këtë vend Santa ime dhe
shkelim të tjerët pa kuptuar se vetshkelemi e vuajmë të njëjtat pasoja. Endemi në shkretëtirë si hije të vetmuara duke vrapuar me tërbim për të pirë gjakun e tjetrit, se nuk gjejmë dot ujë për të shuar etjen e shpirtit të zhuritur.
- Nëqoftëse veprojnë të tërë si ty keq e më keq do shkojmë. Zgjidh një vajzë e martohu që të hapë ato grila e të marrësh ajër, e mos prit ti hap unë një herë në javë se më dhëmb shpirti sa herë vë dorën në atë kordon.
- Do vi ajo ditë vetëm kur trupi me shpirtin ta gjejnë e ta duan atë vajzë. Mirë që kemi trupin përndryshe shpirti dhe truri do fluturonin në ajër për të gjetur njeri – tjetrin. – u ngacmua sërish ai.
- Mirë, mirë, me filozofira të merr në qafë ti – e mbylli "Santa" bisedën e brengosur dhe u ngrit ngadalë, e me një të ecur të butë shkoi drejt dhomës së gjumit. Tërhoqi me mundim kordonin e grilave dhe bëri kryqin duke murmuritur një lutje nëpër dhëmbë kur përpara syve ju shfaq pamja e dhomës me krevatin dopio të bërë lesh e li.
- "Santa" ime, hyr në varrin e Krishtit, e hap grilat… Krishti u Ngjall – u dëgjua nga korridori zëri i tij i shoqëruar me të qeshurën e shkujdesur që ajo e njihte mirë.


VIJON

[TIRANA]

"Ka humbur dashuria njerëzore në këtë vend Santa ime dhe
shkelim të tjerët pa kuptuar se vetshkelemi e vuajmë të njëjtat pasoja. Endemi në shkretëtirë si hije të vetmuara duke vrapuar me tërbim për të pirë gjakun e tjetrit, se nuk gjejmë dot ujë për të shuar etjen e shpirtit të zhuritur. "

Ky pasazh me jep dhimbje per vertesine qe mbart.. Ka humbur vertet dashuria njerezore, vellezer e motra, e secili nga ne , duhet te bej revolucionin e tij per mos ta lene kete fenomen te leshoj me shume metastaza.
Falenderoj autorin Adrian Dule, per shqipen e shkruar.Edhe kjo eshte nje nga ato vlera qe duhet ta mbajme me shpirt dhe ju na jepni frymezimin per ta bere kete
Faleminderit e suksese

[legenda]

....Endemi në shkretëtirë si hije të vetmuara duke vrapuar me tërbim për të pirë gjakun e tjetrit, se nuk gjejmë dot ujë për të shuar etjen e shpirtit të zhuritur....

-------------------------------------------------------------------------------------------------


no coment!!!

[pleshti]

Postimi origjinal është bërë nga legenda

....Endemi në shkretëtirë si hije të vetmuara duke vrapuar me tërbim për të pirë gjakun e tjetrit, se nuk gjejmë dot ujë për të shuar etjen e shpirtit të zhuritur....

-------------------------------------------------------------------------------------------------


no coment!!!

E cka ke hy pra ketu mbasi nuk po din me ba koment oj Legenda ime?

[legenda]

.....cdo fjale do te ishte e tepert per at FRAZE TE FORTE ,te Adrianit.....
e, no comentin - e di ai....


o, pleshti im,ahaha....



- komentin tim e ke me larte per tregimin

ORKESTRA E QENIES PA DIRIGJENT
--------------------------------------------------------------------------


Korenti u ndërpre.Errësira pllakosi sakaq dhomën e ndenies dhe sytë e mi. Kondicioneri shfryu si njeri i stërmadh ajrin e fundit të mbetur në mushkritë e tij. Heshtje për pak caste. Zhurmë lufte erdhi nga jashtë. Si mjete të motorrizuara të një ushtrie që sapo ka marrë urdhërin për të sulmuar, gjeneratorët filluan betejën me natën.


.....


etj...


tani pas shpalljes se PAVARESISE,
ky tregim merr shkelqimin e vet,....

Postimi origjinal është bërë nga pleshti

E cka ke hy pra ketu mbasi nuk po din me ba koment oj Legenda ime?

[legenda]

MENGJESI
------------

-vijimi




* * *
Hapi grilat duke shkëputur mendjen nga biseda me Santën, të cilën e shau dhe e uroi njëherazi për atë që bënte për të dhe për ditarin e së ëmës që ja dha shumë vite pasi ajo vdiq. Duhej t’ja kishte dhënë menjëherë pas vdekjes së saj dhe jo aq vonë, aq vonë sa nuk nuk vlente më për ditar por si mandat vuajtjeje. Por dhe aq sa kishte bërë e shkreta Santë shumë ishte, po të mendosh që e vdekura e kishte detyruar të betohej me dorë në ungjill kur ja kishte dorëzuar, se do tja jepte të birit vetëm kur edhe i ati kish vdekur e ai të ishte i martuar dhe me fëmijë. Një prift ishte bërë shkas të çlirohej nga betimi i saj, duke e këshilluar se është mëkat të fshehësh një mëkat duke u betuar mbi ungjill. U ndje e lirë përpara zotit atë ditë që ja dha atij, por sjellja e tij më pas po e dëshpëronte pa masë, aq sa kishte filluar të pendohej që shkeli betimin.
E dashura e tij vazhdonte të flinte në pozicionin e mëparshëm pa lëvizur. Rrezet e diellit mbushën dhomën. U kthye dhe shkoi drejt tualetit. Kaloi një kohë të gjatë në banjë dhe kur doli me lëkurën që avullonte nga uji i nxehtë pati ndjesinë e ditës së pastrimit, por pasi kontrolloi kalendarin në celular konstatoi se "Santa" vinte të nesërmen. U fut në dhomë dhe filloi të vishet, ndërsa një dorë e preku butë në kofshë.
- Po vishesh?! Ke hapur grilat?! Çfarë ke sot?! – lëshoi ajo tepër e habitur tre pyetje të shkurtra njera pas tjetrës të pasuara nga një pëshpërimë ndjellse – të pëlqen të të përkëdhel kur zgjohesh, hajde shtriu.
Ai vazhdoi të vishej pa i kthyer përgjigje.
- E kuptova…do të jesh mirë për në darkë me atë - dhe ngriti tonin pa thënë frazën "kurvën tënde", teksa mundohej ndërkohë të mbulojë sytë me çarçaf nga drita e fortë e diellit.
- Lëri këto Pinkuelita e ngrihu na bëj atë kafen - tha ai dhe pa ja zgjatur mori sërish drejtimin për në tualet.
- Mos më fol mua ashtu – reagoi koka e saj e bukur me sy që xixëlluan nga nervozizmi i beftë dhe hodhi tej çarçafin për tu ngritur.
Emri i saj nuk ishte "Pinkuelita", por ai kishte mani të ndryshonte emrat dhe ti "pagëzonte" njerëzit me nofka përkëdhelëse. E "pagëzuara" Pinkuelita mbante një tufë flokësh smash në ngjyrë pink dhe kur nervozohej merrte qëndrim me duart në bel me njërën këmbë të shtrirë përpara, si "Pink Panter". Duke qënë se karakteri i saj shpërthyes të kujtonte spanjollet ai e pagëzoi "Pinkuelita" me një prapashtesë tipike përkëdhelëse të gjuhës spanjolle. Meqënëse kujtdo i vinte një nofkë natyrisht që i vinin dhe atij. Në rastin e Pinkuelitës ajo e quante "Eros" si perëndia greke e dashurisë. Kjo pasi një ditë ai i shpjegoi se në greqisht, midis nocionit të seksit që lidhet me trupin dhe "agapit", dashurisë që lidhet me shpirtin, qëndron diçka më e lartë që quhet "erota". "Erota" i përfshinte të dyja në një pa qënë e mesmja e artë, por maja e të dyjave bashkë si sinjifikacion i ekuilibrit të trupit me shpirtin.
Pas pak ai i ulur në vc e ajo në bide po gjerbnin kafen në heshtje.
- Më ke ç’akorduar me kafen e mëngjesit - tha ajo
- Pse?!
- Kam filluar e pi në tualet përpara se të shkoj në punë.
- Nuk je ç’akorduar përkundrazi ke filluar të funksionosh si njeri, pra të nuhasësh e të shijosh kafen e jo …
Ajo shpërtheu në qeshje të papërmbajtur duke e shpulluar "Erosin" në shpatull, ndërkohë nja dy pika kafe i rrodhën nga hunda. E qeshura dhe nervozizmi i shpërthenin aq befas sa dukej sikur do ti dilte shpirti jashtë nga poret e trupit.
Me mbarimin e ritualit të kafesë shkuan në atelie. Ai filloi të përgatisë ngjyrat përballë telajos ndërsa ajo e lyer dhe e parfumuar u ul në kolltuk. Ishte një vajzë e bukur me flokë të gjatë në gështenjë të errët që shkallëzoheshin në faqe me delikatesë, duke u ndërprerë hijshëm me tufën në ngjyrë pink. Në brendësi të kornizës flokore spikasnin sytë e mëdhej që ndryshonin ngjyrë në varësi të gjendjes shpirtërore, duke kaluar nga e blerta e hapur në jeshile smerald me nuanca blu, si për të të sjellë ndër mend cektinën e detit në kohë të keqe. Kjo ngjyrë e papërcaktuar dhe e egër evidentohej kur e kapnin shpërthimet e zemërimit që ishin të shpeshta. Në të kundërtën kur lumturia i përfshinte shpirtin, e blerta e ftohtë merrte një nuancë të lehtë okërr, aq sa të vinte ta prekje duke të dhënë ndjesi të kadifenjtë. Këta sy të mrekullueshëm, mjekues plagësh e vrasës njëkohësisht, shoqëroheshin nga një hundë e vogël me majë përpjetë. Buza e poshtme mishtore varej paksa duke i thënë buzës së sipërme që ti i përket hundës dhe syve, buza e sipërme e bindur lartësohej drejt hundës duke të kujtuar një foshnjë që do të pijë dhe tendoset për të kapur thithën e gjirit. Tërë këtë perfeksion të portretit, sipas Pinkuelitës, ja prishte gjoksi i vogël dhe trupshkurtësia dhe bëhej "bishë" po t’ja përmendje. Shpesh ai i ngacmonte me përkëdheli gjoksin ndërkohë që ajo vinte dorën për ta mbuluar duke mos e lënë. "- Pse e ke kompleks gjoksin dhe gjatësinë tënde? Tek e fundit i ke në harmoni të tëra pjesët e trupit dhe nuk do ishe kaq e mahnitshme po të ishte ndryshe" – i thoshte ai teksa mundohej butë ti largonte dorën nga gjinjtë. Ajo zbutej paksa ndërsa hiqte dorën për të mbështetur sa më shpejtë gjinjtë në gjoksin e tij dhe me një afsh e dëshirë të papërmbajtur i thoshte:"- Sikur të kisha gjoksin pak më të madh e të isha pak më e gjatë do isha femra më e bukur në botë". Ai e shtrëngonte fort në krahë dhe me zë të ndjerë e epshor pëshpëriste se ajo ishte femra më e bukur në botë. Pinkuelita përdridhej, i ngulte sytë e blertë me okrën e kadifenjtë dhe lëshonte nga buzët foshnjore një: -" Posi, do të më bësh qejfin.. "
- Kam vendosur ta bëj pushim sot – tha ajo duke rregulluar tufën me ngjyrë pink përpara një pasqyre të vogël dore, ndërsa ai sapo lëshoi penelin në telajo duke filluar punën.
- E di.
- E di që e di, por çfarë do bëjmë? Shkurt çfarë planesh ke sot?
Pasoi një heshtje e shkurtër, teksa ai mbushi një filxhan tjetër me kafe.
- Di të bësh qofte? – tha ai papritmas duke vënë me kujdes penelin në mbajtëse dhe u bë gati të marrë penel më të trashë nga i pari.
- Po tallesh? As e kam idenë dhe as më bie ndërmend që kur i bënte mamaja ime. Nejse, mbaro punë dhe shkojmë drekohemi në ndonjë lokal. Kohët e fundit je mbyllur brenda dhe pothuaj nuk del fare.
- Jo, nuk jam mirë sot. – u shpreh ai me zë të rënduar dhe pak nervoz.
- E paske seriozisht ?! Më thuaj ik më mirë, se nuk ta kam ngenë. – tha me nervozizëm, e si për ta provokuar u ngrit në këmbë.
- Meqënëse kam dëshirë të rrimë në shtëpi, nuk do të thotë se po të përzë, mos fillo nga budallallëqet, por… bëj si të duash, ti gjithmonë shpërthen me gjënë më të vogël dhe unë nuk paskam nerva sot - tha ai duke fshirë ndërkohë një penel dukshëm i prekur nga reagimi i saj.
Asaj ju përcëlluan sytë dhe mori qëndrimin "pink panter" e gatshme për të filluar "luftën". Megjithatë u përmbajt dhe pa lëvizur nga e vetja e ftoi edhe një here për të drekuar jashtë, duke u munduar të shprehet me zë përkëdhelës dhe deri diku lutës. Ai ju afrua ngadalë i përkëdheli tufën pink dhe me qetësi të mpirë përsëriti se vërtet donte të hante qofte të gatuara në shtëpi.
- Në rast se nuk di, nuk ka problem e provojmë një herë, të ndihmoj edhe unë - e mbylli ligjëratën duke e parë drejt në sy.
- Mos mi hidh mua ato.Ti ke diçka që të shqetëson e nuk do të ma thuash, megjithëse mundohesh të më shohësh ëmbël. E njoh mirë këtë lloj vështrimi. Natën je përpëlitur në krevat pa vënë gjumë në sy. Në mëngjes u ngrite nga krevati herët, duke shmangur përkëdhelitë e mia dhe hape grilat. Se ç’ke djegur në lavapjat nga inati ti e di. Në rast se je penduar që u rilidhëm ma thuaj hapur, por mos më sajo historira me qofte - tha duke e shtyrë për tu larguar nga ai.
- Nuk jam penduar, përkundrazi… u lodha duke e parë shtëpinë si hotel dhe kam dëshirë që…
- Ou? Variant i ri ky? – shpërtheu ajo duke e ndërprerë së foluri.
- Jo aspak, vetëm se nuk po kuptoj reagimin tënd. Nëqoftëse nuk të pëlqen të rrimë në shtëpi, kjo s’të jep të drejtën të nervozohesh dhe të akuzosh.
- Natyrisht që nervozohem. E ke të shkruar në ballë që nuk mund të më shohësh kurrë si pjesë e kësaj shtëpie, por thjesht të teket ndonjë ditë si kjo të plotësosh boshllëqet e tua familjare. Nuk e kupton që me egon tënde më vret, duke më trajtuar si grua herë pas here, kur as ke ndërmend të më japësh një vend të tillë në jetën tënde? – vazhdoi me dëshpërim.
Ai heshti dhe filloi të bëjë ecejake nëpër atelie me duart në tëmtha.
- Tani vërtet nuk po të kuptoj fare. Nuk ndjehesh mirë me marrëdhënien që kemi, apo nuk të mjafton marrëdhënia që kemi dhe kërkon të avancojnë në…- tha me sy të lodhur duke hequr duart nga tëmthat, teksa ajo e ndërpreu sërish vetëtimthi.
- Jo nuk e kam aty. Nuk më ka vajtur ndonjëherë ndër mend të luaj të dashuruarën për tu bërë gruaja jote dhe ti e di mirë këtë, por të dua aq sa nuk mund të suportoj dot lidhjen tënde paralele me një femër tjetër. Më duket vetja si qënia më e pavlerë në botë.
- Hëm… Ti mendon se shqetësimi im ka lidhje me femra të tjera dhe frika se mos nuk të dua ty arrin deri aty sa të bën agresive edhe në kërkesën time më të thjeshtë? Në rast se unë do zgjohesha i qetë sot, ti do ndjeheshe e lumtur të rrinim kudo bashkë, qoftë lokal apo shtëpi. Por kam edhe unë dilemat e mia në jetë me të cilat nuk e kam të lehtë të luftoj, dhe… - ndërpreu fjalën e mori frymë thellë duke mos mundur të vazhdojë të shprehë atë që e brente. Lëshoi frymën dhe vazhdoi:
- Kur e di që të ndjej pse më mundon me nervat dhe grindjet e tua pa fund? Me sa duket shqetësimet e mia të acarojnë dhe duhet ti fsheh përpara teje, se Maria Madalena turbullohet në dashurinë e saj hyjnore. Mesa duket nuk di të rrish ndryshe pranë njeriut që do përveç se me nerva dhe ankesa, panvarësisht se këtë çast mund të kem më tepër nevojë për qetësi dhe harmoni humane se sa dashuri të pamasë. Më dashuro më pak në rast se kjo të bën më njerëzore se këtë kam nevojë ta hajë dreqi – e mbylli ai me nerv, ndërsa e kishte nisur qetë.
Duket se fraza e fundit e komplikoi dhe rëndoi akoma më shumë situatën. Sytë e saj u errësuan ndërsa shihte drejt tij me frymëmarrje të çrregullt dhe gjoksin e vogël që ulej dhe ngrihej nga zemërimi i tejskajshëm.
- Pra po lufton me veten dhe ndjenjën që ke për mua se të duket e lodhshme dashuria ime për ty dhe po reflekton se kë nga femrat që të duan pa të lodhur do të dashurosh ? Sa budallenj dhe njëkohësisht me fat ju ka krijuar Zoti ju meshkujve. – shfryu Pinkuelita me zë të lartë dhe pasi hapi derën, doli me tërsëllëmë duke kërcitur takat drejt ashensorit.
- Mendohu mirë e mos merr kot se këtë herë po dole nga kjo derë nuk do të hysh më kurrë – bubëlliu i prekur.
Asaj ju drodh paksa siguria në hap, por duke mos e mbytur dot krenarinë vazhdoi drejt ashensorit me ngërdheshje nervoze.
Përplasi derën dhe u ul në kolltuk. Për disa minuta ngriu me shikimin e përhumbur në telajo, me frymëmarrje të thellë për të mbytur shtrëngesën në gjoks. Përsiatjet gëluan si bletët në kosheren e trurit të tij.
"Çfarë i kam bërë ? Pse duhet të shpërthejë gjithmonë në këtë mënyrë kjo femër?" – foli me vete.

[legenda]

* * *
Kishte ndjerë shumë femra gjatë atyre viteve, vetëm se diçka e pakontrollueshme e zbrapste kur mendonte se do ti kishte në krevat përgjithmonë, sidomos pas leximit të atij ditari që e kishte torturuar për një kohë të gjatë. Nuk kishte gjetur dashurinë e vërtetë apo e tmerronte shtrati bashkëshortor? "Kur njeriu dashuron, e tashmja ndriçon deri në thellësi të së ardhmes, (aq sa sheh dhe fëmijët që nuk i ke lindur akoma) ndërsa e ardhmja humbet misterin. Misterin që të sjell e ardhmja në kërkim të dashurisë së madhe, apo dashurinë e thjeshtë të së tashmes?" – i kishte thënë i ati një ditë gjatë një prej takimeve të rralla, pak kohë përpara se të vdiste dhe ai. Pas vdekjes së të shoqes me të cilën kishte patur rreth 15 vjet diferencë, me energji dhe këmbëngulje e dërgoi në Itali për studime të birin 19 vjecar, i cili sapo mbaroi liceun artistik e braktisi pikturën pa dhënë asnjë shpjegim dhe u mbyll në vetvete. Për fat të mirë në atë periudhë të trazuar pas disa muajsh, në fillim të 1992 - shit atë e emëruan zëvendësministër në qeverinë e stabilititetit, që e pati kohën të shkurtër, por i dha mundësinë të nxirrte një vizë për të birin e të shfrytëzonte disa lidhje miqësore për të vazhduar Universitetin në Itali. Pas nisjes së të birit u rrënua psikologjikisht dhe shpirtërisht deri në atë pikë sa u mbyll në vetmi dhe vetëm Santa e mbante gjallë në jetë duke e detyruar të hante një herë në disa ditë. Vetëm ajo e kuptoi që ai nuk kishte dëshirë të jetonte më dhe u detyrua të vërë në dijeni të birin i cili nuk dinte asgjë për gjëndjen e të atit. Gjatë vitit të parë të studimeve ai punonte dhe mblidhte para vetëm që të vinte në verë për të takuar të atin. Ato pak ditë që i biri rrinte me të, përmblidhej dhe dukej i gëzuar për të mos i rënë në sy dhe sapo ai largohej kthehej akoma më keq në depresion. Nga mesi i vitit të dytë, pasi e lajmëroi Santa ai erdhi papritmas dhe në mes të dimrit e gjeti të atin të ulur në dhomën e ndenjes me derën e ballkonit të hapur dhe me rroba të lagura në trup, që dridhej me një pikë loti në sy dhe buzë të nxira nga të ftohtit. Santa e kishte gjetur se fundmi shpesh në atë gjendje dhe me lot në sy i bënte banja me ujë të nxehtë, por duket se këtë rradhë ardhja e të birit ishte edhe rrahja e fundit e zemrës së tij. E vështroi të birin, me sytë që ndriçuan si gur diamanti nga rrezatimi i një drite të beftë dhe me gjysëm zëri i tha: " Ty të dua më shumë se jetën time, ndërsa ajo ka qënë jeta ime". Këto ishin fjalët e fundit të tij, megjithëse vdiq pothuaj pas dy javësh në sallën e reanimacionit.
-" Organizmin e kishte shumë të fortë, por zemra e tij me probleme, në mënyrë të vullnetshme nuk donte të jetonte më" – i tha mjeku reanimator
-" Pse?!" – pyeti instiktivisht dhe shpërtheu në dënesa pa pritur përgjigje, teksa ai e mbërtheu në gjoks i prekur dhe pa mundur ti japë përgjigje. Përgjigjen e pse –së së tij e mori vesh më vonë nga ditari i së ëmës, e cila ishte rrëfyer tek i shoqi përpara se të jepte frymën e fundit.

[legenda]

* * *
Pikërisht tani që ishte bindur se duhej ti vinte shkelmin misterit të së ardhmes, ajo shpërtheu në zënkë idiote dhe e braktisi sërish. Sot që dogji atë ditar duke tentuar të fshijë gjithshka nga e kaluara fizikisht, pasi shpirtërisht tashmë e kishte fshirë dhe falur.
"Mos ndoshta e neveritur nga paaftësia ime për të vendosur ? Apo e lodhur nga ndjenja e saj ? Apo asnjë nga këto dhe është ndjenja e marrë pasionante që provokon grindje për të matur temperaturën e dashurisë ? Qoftë edhe kështu, pse duhet të grindemi për të kuptuar që duhemi dhe pastaj kërkojmë të pajtohemi në emër të dashurisë?" – tha me zë të lartë me gishtat e kapërthyer sipër kokës e pasi bëri disa ecejake u ul në gjunjë i lodhur dhe vazhdoi me zë të ulët sikur portreti i saj të ndodhej përpara syve në dysheme.
" Duhej të ishe treguar më i duruar dhe i përmbajtur, tek e fundit ajo nuk di asgjë për atë që ty të ka vuajtur shpirtin, ndoshta është e vetmja që mund të të kuptojë me aq fatkeqësi sa ka kaluar në këtë jetë. Ajo të ka thënë gjithshka të vetën dhe ti nuk ke pasur kurajon ti thuash gjithshka tënden"
Pas kësaj u shtri barkas dhe mbështeti faqen në dysheme i dërrmuar, e ndërsa ndjeu ftohtësinë e pllakave bëlbëzoi:
" Ja më kuptoi, por ajo është e shkatërruar e nevrastenike dhe shpesh nuk e ka veten në dorë megjithëse më dashuron"
Vendosi ti jepte fund përfundimisht kësaj lidhje që më tepër e bënte të vuante dhe të shkatërrohej nga nervat tash sa kohë. " Plumbi del me plumb" – i tha vetes dhe mori celularin në dorë, klikoi në nev message dhe shkruajti:" Di të bësh qofte?". Në memorien e emrave zgjodhi "Pulçina" dhe shtypi send. "Gjetje origjinale për të thënë se më pret në shtëpi, por kam dy leksione që nuk i lë dot. Nga mbasditja bëhem për të ardhur. Të puth fort." - erdhi shpejt përgjigja. "Lere fare, e lëmë një herë tjetër" u përgjigj thatë dhe mbylli kapakun e celularit që e quante shpesh mes miqsh "teknologjia më e mirë e komunikimit për të mos u marrë vesh" dhe u vendos përballë telajos, pa mundur të përqëndrohej. Donte ta kishte "Pulçinën" pranë sa më shpejt, pasi gjendja po i bëhej e padurueshme dhe hapi sërish kapakun e celularit. Ndërsa po i shkruante që ti linte ato mut leksionesh e të vinte, celulari cingëriti me sms e Pulçinës: "- Sa shpejt mërzitesh o zemër, vritem kur më kërkon në këtë mënyrë pa llogaritur se edhe unë kam punë. Megjithatë po i lë leksionet e po vi. Të kam shpirt." Përplasi aparatin në kolltuk dhe filloi të shtrydhë ngjyrat në tavalloc disi më i qetë tashmë që priste ardhjen e saj.
Pas pak kohe e fshiu me tërbim, përplasi penelat në dysheme, mbushi një gotë ëhisky me akull dhe u ul në kolltuk me shikim të mjerë nga tabloja. Si për të mbushur kupën me hidhësi celulari trigëllinte me zilen e mesazheve. Ishin të Pinkuelitës. Mllefi ju mbështoll më keq në gjoks dhe as mori mundimin ti lexonte. "Boshllëqet familjare" ishte shprehur ajo pak më parë dhe pikërisht këto dy fjalë e kishin nervozuar pa masë, sepse nuk mund të pranonte që dikush ti vërë në dukje atë që vërtet i mungon e madje edhe ta akuzojë që po e përdor për këtë arsye. I humbi ngrohtësia familjare me vdekjen e së ëmës e të atit dhe e ndrydhte ftohtësinë e vetminë duke bërë jetë bohemi. Nuk i hynte në sy asgjë, madje tek asgjë nuk gjente kënaqësi të plotë deri në përçmim. Në zemrën e tij nuk kishte urrejtje për njerëzit, por as keqardhje deri ditën që lexoi atë ditar. Keqardhja si mekanizëm shpirtëror ishte fshirë si me gomë nga qënia e tij qoftë edhe për vetveten. Vetëm pas leximit të ditarit, keqardhja, mëshira dhe urrejtja i shpërthyen me tërë forcën si dallgë gjigande duke e bërë tepër të ndjeshëm karshi edhe gjësë më të vogël. Pati një ndjesi kaq të madhe keqardhjeje kur dëgjoi nga goja e Pinkuelitës për jetën e saj, sa sytë ju njomën teksa e mbante të shtrënguar në gjoks dhe ajo fliste.
Sidoqoftë kishte gjetur një valvul shkarkimi të tensioneve të forta psiqike apo boshllëqeve shpirtërore që e kapnin shpesh, dhe kjo valvul ishte seksi. Për vite të tëra kishte provuar gjithshka duke vepruar si makinë e sofistikuar seksuale, që sa vinte dhe perfeksionohej duke kërkuar me më shumë fantazi gjithshka të re që mund të kombinohej për ti dhënë qoftë edhe pak kënaqësi. Instikti seksual e udhëhiqte deri në atë pikë sa acarohej dhe nervozohej po të konstatonte sadopak tek një femër ndjenja shpirtërore për të. Ja bënte të qartë me të gjitha llojet e formave të trysnisë psikologjike që të mos e donin, pasi ai nuk do ti dashuronte kurrë. Disa femra e kuptonin dhe tërhiqeshin që në fillim të habitura, ndërsa pa e kuptuar vazhdonin jetën seksuale nën ritmin e tij të cmendur që i thithte si me magnet në shfrime fizike të papërjetuara ndonjëherë më parë. Ndonjëra e plagoste duke ja vënë në dukje pikën e dobët, paaftësinë për të dashuruar një femër, por e paguante shtrenjtë, sepse tentakulat e tij ngulnin venduzat në shpirtin e saj duke i rrufitur lëngun ndjesor e duke e kthyer në një kavje eksperimentale të orgjive të tij seksuale, nga ku ishte e pamundur të shkëputeshe. Kjo mani u shpalos me tërë egërsinë kur mori ditarin dhe letrën nga duart e dridhura të Santës, pikërisht kur me Esperan sapo kishte filluar një ekuilibrim i brishtë ndjesor. Atë e shihte ndryshe nga të tjerat dhe përputhej në shumë gjëra, aq sa dashuria filloi ti lëvizte në trup vrullshëm, por nuk ishte e thënë, sepse duhej të dilte ai ditar në dritë si dënim për tu kthyer më keq se më parë në shfrime instiktive. Në vend të tërheqjes, ju mboll idea se asgjë më nuk kishte kthim mbrapa, e me durim dhe aftësi demoniake krijoi një laborator të sofistikuar të instikteve seksuale, me filozofinë e mbrojtjes nga vuajtjet shpirtërore, duke qënë ai vetë kryekavia. Njohja me Pinkuelitën një vit e gjysëm më parë i krijoi plasën e parë në muret në dukje solide të ndërtesës së tij që pas thyerjes së marrëdhënieve me Esperan i kishte përforcuar dhe blinduar si kështjellë.
U ngrit dhe çapiti drejt një këndi të mënjanuar të ateliesë dhe pasi ndezi llampën e vogël të montuar në tavan u shfaq autoportreti i nënës së tij me ngjyra vaji, në faqen e ngushtë të kthinës. Nga tabloja vështronin qetë sytë e saj të butë rrethuar me tipare të ëmbla e të trishta. Si kurorë qëndronin flokët e gjatë të valëzuar që kalonin nga e verdha në mjaltë për të evidentuar një hundë të bukur dhe buzët e plota sensuale. Sytë e saj i folën:
-" Pse mëkaton me vetëdije për tu hakmarrë ndaj meje dhe e fut veten thellë e më thellë në gabime që po të shkatërrojnë jetën ? Lërë të lirë dashurinë e ndrydhur, mos më bëj të vuaj në vdekje më shumë nga çkam vuajtur për së gjalli, sepse…" fiku dritën e u largua për të mos dëgjuar më, por u kthye sërish në mënyrë të pavullnetshme.
-" Nuk të mjafton që të kam falur? Sic duket jo s’të mjafton përderisa kërkon të ndërhysh në ndjenjën time, por…ohhh më lër të qetë se në flakët e ferrit e kam vendin çfarëdo që të bëj" – i ulëriti tablosë dhe u rikthye sërish duke u plasur në kolltuk i dëshpëruar.
Pas vdekjes saj e shihte me orë të tëra atë portret, derisa me kalimin e kohës shkonte rrallë e më rrallë përpara tij. Pasi lexoi ditarin, një shtysë e brendshme e pakontrolluar e orientonte kah autoportreti gjithnjë e më shpesh. Rrinte përballë tablosë dhe dialogonte me të ashpër, duke e sharë e më pas qante dhe i kërkonte të falur për të gjitha fyerjet e nxjerra nga goja e tij në drejtim të saj. Më pas mori një vendim dhe ja tha ndërsa qeshte me sarkazëm për formën e hakmarrjes që kish gjetur, ndërsa sytë e saj lotonin në tablo duke ju lutur të mos e bënte atë gjë.
-" Mos e bëj të lutem, mos e fut veten në mëkat vetëm për tu hakmarrë ndaj meje, sepse do të përfundosh në flakët e ferrit " – përgjërohej autoportreti, pa mundur ta kthejë nga vendimi i tij. Ai tashmë ishte penduar dhe ndjehej keq e më keq për atë që kishte bërë dhe kishte luftuar tërë atë kohë për të marrë një vendim të cilin e përmbylli atë ditë me djegien e ditarit të saj, por mesa dukej nuk ishte aq e thjeshtë.
Qetësinë e meditimit ja prishi zilja e cetofonit. E ngriti dhe dëgjoi një zë lozanjar : - Hape zemër, se jam poshtë.
Shtypi butonin dhe pas gërvimës cetofonike u dëgjua zhurma e hapjes së derës kryesore të pallatit. Shkoi drejt ashensorit, ku pas trigëllimës lajmëruese të arritjes në katin e kërkuar u shfaqën ca flokë kaçurrela të zeza brenda një fytyre të bardhë me buzë të vogla e të kuqe si qershiza.

[legenda]

PINKUELITA
---------------



1.
Ashensori zbriste kat pas kati, teksa Pinkuelita vetshihej në pasqyrën e vendosur në faqen përballë derës dhe monologonte me zë të lartë. Më shumë se monolog ishte dialog me veten, zakon që nuk e dinte as vetë se kur dhe pse i kishte filluar, por sa herë ndodhej përpara pasqyrës fliste pa e kuptuar.
- Ai nuk të do, nuk të do, të kam thënë njëqind herë, por ti nuk merr vesh. Si nuk e kupton dhe torturohesh prej kaq kohësh duke shkatërruar nervat dhe shpirtin.
Monologun ja preu goditja e butë e ashensorit në katin përdhes dhe dera rrëshkiti anash për tu hapur. Doli dhe me kërcitje të fortë të takave vijoi drejt derës kryesore e më pas hapi me vrull derën e makinës. U ul në sedilje. Rrotulloi celësin, ndezi makinën, i futi marshin dhe voziti në rrugë pa hapur sinjalin e lajmërimit. Një frenim i fortë u dëgjua pas saj. Pa ja vënë veshin vazhdoi rrugën, ndërsa ndjeu një dobësi këputëse në gjunjë, kur kuptoi se sapo shpëtoi nga një aksident.
Disa qindra metra më poshtë ndezi sinjalin djathtas dhe parkoi në anë të rrugës për tu qetësuar paksa. Papritmas ushtoi një bori makine në krah. Ktheu kokën dhe dikush i ndaluar paralel me makinën e saj i bënte shenjë të hapte xhamin.
- Kush ta ka dhënë patentën ty moj kurvë që desh na more jetën ? – foli shoferi, një djalë i ri i përkulur tek pasagjeri për tu dëgjuar e parë më mirë prej saj.
- Jot ëmë ma ka dhënë o… - por ulërima ju ndërpre nga pasagjeri i cili duke ngritur xhamin e krahut të tij u kthye nga shoferi:
- Aman o burr i dheut nuk e shef ça makine të bukur ka, kushedi dashnorja kujt është. Do të na hapësh telashe kot më kot ? Apo sqeka edhe yll e bukur.
- Pas kësaj makina e tyre fërshëlleu gomat e u largua me shpejtësi. I shpëtoi sherrit ndërsa gabimin e kishte vetë, por duhej të pranonte faktin se po të jesh e bukur dhe me një makinë të mire, je ose e dashura e një politikani, bisnesmeni apo e ndonjë të "forti" që merret me drogë apo "mishin e bardhë". Çtë bënte? Të qetësohej apo të dëshpërohej që ndodhi kështu? Harroi dilemën e këtij rasti të zakonshëm në rrugët e Tiranës ku njerëzit se kishin për pesë të nxirrnin edhe pistoletat për një gërvishje makine dhe ndezi sërish makinën, hapi sinjalin majtas dhe pasi konstatoi në pasqyrën anësore se rrugën e kishte të lirë u nis e dëshpëruar.
Nuk dinte ku të shkonte. Afshi i grindës po i zinte frymën, e pa u menduar gjatë mori drejtimin jashtë qytetit për në autostradë. Sa herë nuk ishte mirë voziste me makinë pa drejtim të caktuar, në meditim për çka e mundonte. Pas makthit të lumit të makinave doli në autostradë, kapi korsinë e shpejtësisë së ulët, ndezi bllokazhet, ktheu pasqyrën e vogël mbi kokë në të djathtë të shoferit drejt vetes dhe uli shpejtësinë duke rrugëtuar drejt asgjësë e shoqëruar nga monologodialogu i zakonshëm.
- Cfarë njeriu është ky xhanëm…Pse e dashuron me kaq pasion o e ikur nga trutë? O e marrë.
Pushoi për pak, se përveç dëshpërimit frymëmarrja po i rëndohej edhe nga të nxehtit në makinë prej xhamave të mbyllur dhe kondicionerit që kishte harruar ta hapte. Ndezi mjetin freskues që filloi të frushëllijë ajrin e freskët dhe lëvizi paksa pasqyrën për ta kthyer më mirë drejt syve. Pasqyra ishte vendosur aty nga konstruktori për të treguar pjesën e pasme të rrugës, por ajo e shfrytëzonte shpesh për të parë veten në sy dhe jo rrugën pas saj. Pas pak vazhdoi sërish me sy të ngulur tek ajo copëz pasqyrë që ja shpërbënte vetveten më keq se ai.
- Ti e di pse…e di mirë që nga nata kur të braktisi pak më shumë një vit më parë, ama nuk ta pranon krenaria e copëtuar.Të kujtohet mirë ajo natë në atelie, kur pas katër muaj marrëdhënie të tha qetë : - "Duhet të ndahemi, sepse je një kryeneçe bukuroshe e pompuar nga sukseset e së tashmes dhe peng e të kaluarës. Sillesh sikur më bën nder me ndjenjën tënde të cilën duhet të kem "nderin" ta pranoj me përvuajtje për të ushqyer krenarinë boshe që vetëm ta kanë shfrytëzuar."
E akuzove për ziliqar të sëmurë, njeri që nuk dinte gjë tjetër veçse të fyente dhe të shkatërruar deri aty sa po të braktiste nga frika që kishte nga ajo pak ndjenjë e mbjellë në shpirt për ty. Madje i ulërite të kishte burrërinë e të pranonte që ishte një qënie e zvetënuar që skarfalosej tek seksi për të shpëtuar shpirtin e tij të humbur. I qetë në dukje, dëgjoi me durim shpërthimet e tua e më pas të tha me zë grykor, që kishe filluar ta kuptoje se shprehte maksimumin e nervave dhe vetpërmbajtjes së tij: - "Ty po të të thuash se je më e mira, më e bukura dhe më e zgjuara në botë lëshohesh e ta jep jetën në dorë. Këtë e kam bërë shpesh me të tjera, por kurrë me një femër që e ndjej. Mjaft, nuk kam nerva të merrem me ty e jetën tënde të shkuar e të tashme, boll kam halle me timen."
Përplase në dysheme me sa fuqi pate gotën me ëhisky që u thërmua në çast dhe u ngrite në këmbë me zëmërim duke pritur që ai të të rrihte e shkelmonte ashtu siç kishin bërë shpesh më parë me ty. Doje një motiv që ta urreje e ta çirrje e coptoje edhe ti me thonj, por ai me duart që filluan ti dridhen nga zëmërimi u përmbajt dhe hapi derën pa folur duke të treguar me këtë veprim se duhej të dilje nga ajo shtëpi sa më shpejt. Dole nga atelieja dhe hype në makinë për tu vërtitur nëpër rrugë si e shkalluar, duke e sharë e mallkuar me lotët që përziheshin me rigat e shiut në xham. U ndjeve e fyer sepse të tha një të vërtetë, apo sepse nuk mund të besoje dot që ai të ndjente deri në atë pikë sa nuk donte të përfitonte asgjë nga ty ?
Në errësirën e qendrës re në një pusetë të hapur që i kishin vjedhur kapakun, ndoshta për për ta shitur. Me gomë të shqyer e shiun që binte litar përfundove në një gomisteri që për fatin tënd ishte hapur në atë orë të natës. Lotët vazhdonin të rridhnin me keqardhje për veten, aq më tepër, kur ai burrë i vjetër pasi ndërroi gomën u mundua të të qetësoi me një zë të ngrohtë prindëror të harruar nga ty prej vitesh. Më pas fillove të vërtiteshe sërish nëpër rrugë deri pas mesnate duke analizuar çdo imtësi të atyre katër muajve të asaj marrëdhënieje me Erosin tënd.
Akoma pa u njohur i prishe një pikturë dhe ai i mërzitur pa masë nuk të tha asnjë fjalë. I shkoje papritmas në atelie, e më pas dilje duke përplasur derën pse nuk e linte punën kur hyje ti. E ftove për drekë dhe u ngrite nga tavolina sapo erdhën porositë vetëm se nuk shprehu entuziazëm për mënyrën e re të krehjes së flokëve. Pronari i lokalit(miku yt) të tha se pas teje kishte ardhur një vajzë e gjatë që ecte butë sikur kishte frikë mos vriste tokën dhe kishin ndenjur pa folur e pa prekur asgjë nga pjatat. Ndërsa ai kur kishte mbaruar shishen e verës të porositur nga ty ishte ngritur dhe në sy të kamarierit i kërkoi asaj borxh, pasi nuk i dilnin lekët për të paguar tavolinën. Nuk ndjeheshe keq nga këto e shumë të tjera si këto, përkundrazi ndjeje kënaqësi brenda vetes, kur shihje që gëlltiste zemërimin në heshtje duke mos të thënë asnjë fjalë. Tu duk një formë e re e imponimit për të qënë në qendër të vëmëndjes, aq më tepër që nuk të përkëdhelte me fjalë të bukura, që i kishe aq nevojë edhe atëhere kur e dije mirë që ishin të gënjeshtërta.
Analiza tu përmblodh në një "pse" të madhe, që e përsërisje me vete ndërsa duart filluan të dridhen në timon dhe ndalove. Pse të jepte kënaqësi provokimi për të dhunuar personalitetin e tij? Nga karakteri yt apo si hakmarrje ndaj atij tjetrit që vite më parë të shkuli identitetin?
Nuk u përmbajte dot, ai kishte të drejtë. Ishe sjellë si kurvë e shkuar kurvës sepse nga eksperienca mendoje se kur sillesh në atë mënyrë, meshkujve ju bie më keq në kokë për ty. Kafshove krenarinë e vetpërkëmbur dhe me duar të dridhura klikove në celular për të dëgjuar qoftë edhe një alo të thjeshtë prej tij. Teksa dëgjoje tringëllimën e ziles me aparatin ngjitur fort pas veshit lusje zotin që ta hapte, për të mos u ndjerë e mjerë pafundësisht atë natë. Të foli me qetësi të shqetësuar pa të dhënë shpresë se do rilidhej me ty, megjithëse i kërkoje të falur me dënesë për gjithshka të kuadrit kohor të marrëdhënies katërmujore. Shpresë e vetme ishte zëri dhe këshilla e tij që të mos vërtitesh rrugëve, por të shkosh në shtëpi.
Pak më e qetë more drejtimin e shtëpisë me zemër të dashuruar e krenari të copëtuar.
Në ditët në vazhdim u takuat dhe fole e fole pa mbarim në krahët e tij nën muzgun që binte ngadalë mbi ju e tablotë në atelie. Për herë të parë pe lotë në sytë e një mashkulli të dhimbur nga fatkeqësitë e tua, të ngecur në cep të syrit pa mundur të varen poshtë, por aq të nxehtë sa buzët e tua u ngrohën tek ta kur i fshike lehtë. I le të thaheshin ato dy pika loti në buzët e tua dhe as nuk hëngre, as nuk pive deri të nesërmen…madje dhe gjuhën nuk e kaloje dot mbi buzë se kishe frikë mos fshije të magjishmen që një jetë kishe ëndërruar. Ai të braktisi dhe u rikthye me ty, ndërsa ti kuptove se e dashuroje.
Ndërsa drejtonte makinen nën diellin përvëlues krahët ju varën në timon, kur kujtoi këtë çast.

[legenda]

2.

Familja e Pinkuelitës ishte e mbushur me fëmijë. Përveç vetes kishte tre motra dhe një vëlla të vogël. Ishte fëmija i dytë e një nënoficeri që brodhi për vite me rradhë nga një repart ushtarak tek tjetri. Fillimi i viteve nëntëdhjetë e gjeti në një repart diku në rrethinat e kryeqytetit dhe jo në humbëtirat e maleve. Pas pak kohësh e liruan nga detyra në kuadrin e reformës për demokratizimin e ushtrisë dhe mbeti mes katër rrugëve me gruan e pesë fëmijë të vegjël. Duke qënë se kishte një apartament të vogël në katin e parë poshtë një pallati tre katësh buzë rrugës nacionale, mori ca para borxh nga miqtë dhe hapi një dyqan modest me mallra ushqimore. Ju mbeti vetëm një dhomë dhe tualeti në pjesën e pasme të shtëpisë ku mund të flinin e tërë familja.
Pinkuelita sapo kishte hyrë në adoleshencë dhe megjithëse shtatshkurtër, bukuria e saj ishte e rrallë në tërë zonën. Kudo që shkonte me shoqërinë e saj adoleshente ishte në qendër të vëmendjes, si për bukurinë fizike po aq edhe për karakterin sanguin. Të mos qenit askush në familje kompesohej me këtë vëmendje duke e bërë të ndjehet e lumtur. Kur ishte e vogël sa herë vinin vizitorë në shtëpi në ditët e festave lutej të hypte sipër tavolinës e të këndonte një këngë, por kurrë nuk ja realizuan dëshirën. E kujt i binte ndërment të merrej me Pinkuelitën për ti plotësuar një dëshirë kaq të "madhe"?
Dilte në mëngjes nga shtëpia për në shkollë dhe kthehej në darkë vetëm për të fjetur. Askujt nuk i binte në sy mungesa, aq më tepër kur e shtrirë në cepin e saj të dhomës dëgjonte sherret e prindërve për llogaritë e ditës, që shpesh dilnin keq. Babai pinte dhe bënte çbënte rrëmbente ndonjë lek nga arka e dyqanit duke provokuar sherr me të shoqen në darkë, por kjo nuk i bënte aspak përshtypje Pinkuelitës që sapo ishte njohur me një djalë disa shtëpi më poshtë. Ëndërronte vetëm sytë e tij çdo natë që binte për të fjetur, duke i vendosur në errësirë përpara syve të saj. Ishte rreth dhjetë vjet më i madh se ajo dhe gjithë kohës vetëm e përkëdhelte me fjalë të bukura i mrekulluar nga bukuria e saj, ndërsa ajo fluturonte dhe ngazëllehej, pasi kurrë nuk e kishte trajtuar kush në këtë mënyrë.
Pas disa kohësh vendosën me të dashurin të shkojnë në Itali, meqënëse ajo mbaroi shkollën e mesme dhe dëshëronte të vazhdonte shkollën e lartë që e kishte ëndrrën më të bukur të fëmijërisë. I ati kur dëgjoi këtë vendim pa e zgjatur i rrahu paq atë dhe motrën e saj të madhe që i doli në mbrojtje. Kaq u desh dhe të nesërmen u përvodh nga shtëpia me disa plaçka brenda një qeseje ushqimesh. Takoi të dashurin dhe arritën pas pak orësh në qytetin e gomoneve, ku u akomoduan në një hotel të mjerë bashkë me dhjetra të tjerë që kërkonin edhe ata fatin në det drejt Italisë. Pritja nuk zgjati më shumë se nata e dytë që i ngjeshi si sardelet në kuti konserve në një gomone drejt errësirës së qiellit dhe ujit. Pas orësh mundimi, me shpirt e stomak të trazuar mbërritën në brigjet italiane.
Për të nxjerrë paratë e rrugës, të cilat i dashuri i saj i kishte marrë borxh, doli në tregun e prostitucionit si shumë shoqe të saj. Nuk ishte vendim i lehtë për të, por ai e bindi me argumenta dhe përkëdheli pa fund, duke ja trajtuar të ardhmen si shesh me lule ku ata do barisnin të lumtur, e njëkohësisht i thoshte se do të ndahej nga ajo në rast se nuk pranonte. Jo vetëm nuk kishte ku të shkonte, por e donte atë dhe nuk mund të rrinte dot pa sytë dhe përkëdhelitë e tij që ja ngrinin shpirtin peshë. Mbi të gjitha, sipas tij, do të ishte një provë për ti treguar asaj dashurinë për të. Kur e kujtonte më vonë këtë frazë, që dikur e kishte prekur, gjoksi i shkrumbohej si pemë e goditur nga rrufeja, duke urryer shpirtin e saj që e shkalafiti në kufijtë absurd të ndjenjës, që mbulon me errësirë dritën e mendjes.
Mëngjesin e natës së parë të "punës" u kthye në dhomën e ndyrë e me lagështi në një lagje periferike të qytetit ku jetonin. U ul e dërrmuar në dysheme me sytë të fiksuar në faqen e murit të mufatur nga lagështia me vraga jeshile, që nga reflektimi i rrezeve të kuqerremta të lindjes së përflakur dukeshin si bakër i oksiduar. Vështrimi ju vesh nga lotët dhe vragat rrodhën nga muri në dysheme për tu ngjitur në trupin e saj, ndërsa ajo e përhumbur lëvizi duart në trup si për ti fshirë. Ai ndërkohë e ledhatonte dhe i fliste fjalë të ëmbla duke ndërhyrë midis saj dhe murit, me sytë e ngazëllyer që nën rrezet e diellit të sapolindur shkëlqenin si metal i skuqur. E mori në krahë dhe pasi e coi në banjë e zhveshi dhe filloi ta lajë, ndërsa ajo vazhdonte të rrinte e përhumbur por e ngrohur nga uji i nxehtë dhe dashuria e tij. U shtrinë në shtrat dhe ai e mbështolli në gjoks. Sytë ju mbyllën dhe uroi me veten të mos ngrihej nga gjumi kurrë më dhe të jetonte e ngrohtë në gjirin e tij përgjithmonë.
Koha kalonte me orën e saj biologjike të ndryshuar kryekëput. Punonte natën dhe flinte ditën. Trupi dhe shpirti i zunë kallo dhe ndjenja për të dashurin e saj mori formën dhe prerjen e liretave, ndërsa sytë e tij që i dashuroi që në momentin e parë kishin filluar ta ndrydhnin e friksonin cdo ditë e më shumë. Ai vazhdonte ta përkëdhelte, duke e ditur karakterin e saj që donte të ishte vazhdimisht në qendër të vëmendjes, me emërtimin "gjeneralja ime" dhe jo "zemra ime", teksa arkëtonte paratë e saj në çdo fundnatë.

[legenda]

Dalëngadalë filloi të mendojë vetëm për qëllimin final, largimin nga rruga dhe aplikimin për në Universitet, duke bërë llogari çdo ditë pjesën e saj të fitimit, pa menduar të heqë diçka mënjanë. Dikur mendoi se sipas llogarisë së saj paratë u bënë aq sa ajo të largohej nga rruga dhe vitin e parë të studimeve e përballonte edhe e vetme me aq sa kishte fituar dhe këtë ja tha atij. Fillimisht ai bëri si gjithmonë dhe filloi ta marrë me të mirë duke i nxjerrë justifikime për ta bindur që duhej të vazhdonte edhe ca kohë, por kur ajo këmbënguli situata përfundoi me goditjet e tij si i cmendur në trupin e saj të bukur. Kuptoi se ai asnjëherë nuk e kishte dashur dhe jo vetëm kaq, por gjithshka e kishte bërë me plan që në fillim dhe ajo si qingj i mjerë kishte përfunduar në duart e kasapit. Mbylli gojën me shpirt e trup të dërrmuar dhe bëri të shtruarën në periudhën në vazhdim, duke pritur rastin për tu përvjedhur prej tij, e për tu shkëputur dhe ndjekur e vetme nëpër Itali fatin e saj pa guxuar të kthehet e të përballej me të atin. Mblodhi ca bakshishe që ja fshihte atij me të gjitha llojet e formave dhe u përvodh tek stacioni i trenit për tu larguar drejt veriut të Italisë kudo që të ishte. E kapi teksa blente biletën dhe pasi e tërhoqi në shtëpi, jo vetëm që e bëri të vdekur duke e rrahur barabarisht, por pas kësaj nuk e la më vetëm asnjë cast. Ëndërrat e saj fluturake ishin si gotë qelqi e thyer në qindra copa dhe prostitucioni do të ishte puna e saj e përhershme në rast se do vazhdonte të rrinte me atë njeri, që tashmë kishte hequr maskën e përkëdheljes dhe e rrihte pa shkak pothuaj cdo natë. I humbi shpresat dhe tërë butësia e saj femërore u tret duke e kthyer në një egërsirë të vërtetë që shpërthente kudo dhe me këdo, përvec atij që qeshte dhe ja nxiste këtë gjendje. Nuhatja e rrugës e bëri të kuptojë që edhe ai panvarësisht se e kërcënonte kishte frikë prej saj se mos ja jepte truri dhe gjente një mënyrë për ta denoncuar në polici. Ndërsa thurte plane pa fund, një ditë tutorin e saj e arrestoi policia së bashku me dy shokët e tij dhe për herë të parë u ndje e lehtësuar dhe jo e frikësuar. Kuptoi që pranë tij e kishte mbajtur frika e vdekjes dhe turpi për tu përballur me familjes e saj dhe zonën ku jetonte. Midis dy frikave ajo e kthimit në familjen i dukej më e vogla aq më tepër që kishte pak para me vete dhe asnjë lloj dokumenti. Ndoshta mund të vinin dhe të arrestonin edhe atë prej tij, prandaj nuk e zgjati por mblodhi plackat e saj në një valixhe dhe u kthye në Shqipëri.
Zgjodhi mëngjesin për të hyrë në shtëpinë e prindërve, pasi e dinte që i ati akoma nuk kishte filluar të pinte. Duroi me shpirt ndër dhëmbë drurin e tij, por kur tentoi ta përzinte nga shtëpia pas shfrimit të përbindshëm të nervave, ju kthye dhe filloi ta godasë e të ulërasë e tërbuar, madje e goditi me një tavëll cigaresh duke e carë në kokë dhe kur ai i përlyer në gjak u ul në tokë i trëmbur filloi ti binte me shkelma duke e përzënë ajo nga shtëpia. Ndërhyrja e së ëmës dhe vëllait të vogël e motrave që filluan të qajnë të lebetitur e qetësuan. Shkoi në pjesën e përparme ku ishte dyqani dhe pasi mori një shishe ëhisky filloi ta pijë e ulur në tokë në mes të dhomës ku flinte tërë familja e saj e mjerë.
Ditët në vazhdim rrinte e shtrirë nën vështrimin e frikësuar të së ëmës si dhe shoqërinë e motrave dhe vëllait të saj më të vogël që ju dukej e cmendur pa kuptuar se c’ndodhte. Më shumë se mishi dhe kockat e dërrmuara barbarisht nga i ati që nuk ndjehej më, por i shmangej duke turfulluar me plagën e fashuar në kokë, i dhimbte shpirti. Aq më tepër kur e ëma shprehte mëri të hapur, duke i qendruar pranë vetëm pak çaste të shkurtra gjatë ditës. Sytë e nënës që ajo i ngjante shumë, i ndërthureshin në shpirt duke e turbulluar deri në atë pikë sa nuk kishte fuqi të ngrihej nga shtrati. Nënën e donte shumë, megjithëse kish qënë e rreptë dhe e ftohtë me të dhe motrat e tjera, përveç vëllait të vogël që mezi e kishte pritur kur lindi. Vetëm të birin trajtonte si fëmijën e vet, ndërsa vajzat si pengesë prej mishi që i vështirësonin jetën e përditshme. Ishte pak i habitshëm ky këndvështrim i saj dhe Pinkuelita e kishte diskutuar shpesh me motrën e madhe, aq më tepër që si femër kishte vuajtur shumë me të shoqin tërë ato vite. Ai kishte qënë tërë kohës nevrik dhe harbut, megjithëse pjesën më të madhe të kohës e kalonte në repartin ushtarak ku shërbente. Për gjënë më të vogël e rrihte të ëmën në sytë e tyre në mënyra shtazarake dhe ajo nuk ndjehej, por duronte në heshtje. Pastaj e tërhiqte zvarrë në dhomën e gjumit duke e akuzuar se nuk dinte të pillte një mashkull nga barku i saj por vetëm femra, ndërsa përplaste derën dhe shfrynte epshet e tij me të. Atyre ju dhimbsej nëna e tyre dhe shpërthenin në vaj në krahët e njera – tjetrës, të ndjekura nga e qara e motrave më të vogla që nuk kuptonin asgjë, përvec frikës që ju kapllonte zemrat e vogla e të pafajshme.
Muajt e parë pas kthimit nga Italia ishin tepër të vështirë. I ati nuk ndjehej më dhe vetëm darkave kur kthehej i pirë fillonte shante me fjalor banal atë dhe motrën e saj më të madhe, por pa guxuar të vërë dorë më mbi askënd. Disa herë Pinkuelita duke i ardhur keq për të ëmën e nënshtruar që i lutej të shoqit të qetësohej, i lëshohej dhe e përzinte nga dhoma ku flinin duke e shtyrë dhe përplasur në dysheme të atin e saj dhe mbyllte derën duke e kërcënuar që të mos guxonte të hynte në dhomë por të flinte mbi banakun e dyqanit si qen se shumë e kishte dhe aq. Motra e madhe ishte larguar nga shtëpia dhe bashkëjetonte me dikë në Tiranë, pas largimit të Pinkuelitës për në Itali. Ngrihej në mëngjes përpara të atit dhe nisej me autobuzin e linjës drejt qendrës metropolit, për të përfunduar tek e motra, e cila kishte mbaruar një shkollë tre vjecare infermierie dhe pak kohë më parë kishte filluar punë në një klinikë private. Ishte natyrë e qetë dhe e mbyllur, ndryshe nga Pinkuelita e rrëmbyer dhe pasionante. Bashkëjetonte me një mjek, i cili e kishte dërguar familjen në Amerikë me "llotarinë Amerikane". Ishte pothuaj sa dyfishi i moshës së saj. Profesioni i mjekut i bëri të mundur që së bashku me një shokun e tij të hapnin një klinikë të vogël privatë, ku edhe ishte punësuar motra e Pinkuelitës. Ai sillej mirë me të dhe e donte, por edhe për familjen kishte dashuri të vecantë dhe vendimi për të bashkëjetuar me motrën e Pinkuelitës kishte ardhur si rezultat i kushteve në të cilat ajo ndodhej në familje dhe mbi të gjitha raportet me të atin.
Në mënyrë të heshtur dhe pa e ditur askush babai abuzonte seksualisht me të që kur ishte e vogël. Këtë mënxyrë e kishte ndrydhur në shpirt gjatë tërë atyre viteve dhe vetëm kur ishte lidhur me mjekun ju hap një dritare e vogël nga e cila filloi të marrë dritë, e ajër të pastër. Në këtë dritare ajo mbështeste kokën dhe dashuria e tij përshfaqej si rreze dielli që e ngrohte pas vitesh të tëra errësire dhe i jepte forcë të luftonte me përbindëshin e territ që kishte në shtëpi. I largohej "përbindëshitbaba" me të gjitha format duke e paguar me rrahje sistematike, por që i duronte pa nxjerrë zë nga goja, pasi këtë kishte bërë edhe e ëma prej vitesh. Kur arriti në një moshë madhore i shmangej përdhunimit, por nuk mund ti shmangej ngacmimeve në cdo cep të shtëpisë kur ai e gjente vetëm. Teksa lahej në banjo e thërriste kinse për ti sjellë ndërresat dhe atje në pak kohë i nënshtrohej tekave të tij perverse.
Kjo situatë zgjati deri ditën arratisjes së Pinkuelitës. U bë si i tërbuar dhe vetëm shfrynte duke thënë se i vinte turp të dilte në rrugë me atë që i kishte bërë e bija. Një ditë kur fëmijët e tjerë ndodheshin jashtë shtëpisë dhe e shoqja po pinte kafe në një lokal aty pranë, mbylli dyqanin kur pa të bijën që po zbriste nga autobuzi dhe hyri për ta pritur në pjesën e pasme të shtëpisë. E zhveshi me tërbim dhe filloi ta përdhunojë e ta rrahë njëkohësisht, duke i thënë se po t’ja kishte bërë edhe asaj tjetrës këtë nuk do përfundonte prostitutë në rrugët e Italisë.
Kur e ëma pas pak erdhi në shtëpi, për herë të parë në jetën e saj shpërtheu dhe me lotët që i përziheshin me gjakun që ende i rridhte nga hundët i ra në gjunjë dhe i tregoi ç’kishte ndodhur. Ajo e shtyu e tronditur dhe nuk e besoi, kurse ai u afrua dhe filloi ta godasë sërish akoma më me zemërim, duke i thënë së shoqes se çfarë pjellash të poshtra dhe gënjeshtare kishin nxjerrë në jetë. E ëma e pështyu me mllef të bijën dhe u largua së bashku me të shoqin në dyqan.
Që atë natë përfundoi në shtëpinë e mjekut. Me ditë të tëra ai i mjekoi trupin e shpirtin dhe e këshilloi ti drejtohej organeve kompetente, pasi ai përbindësh duhej futur në burg ose çmendinë, por ajo mendoi për të motrat dhe vëllain e vogël të mbetur në shtëpi dhe nuk pranoi. Mjaftonte damka që ju kishte vënë Pinkuelita, sepse të tërë e dinin në zonë që ajo ishte bërë prostitutë. Ndërkaq javët e muajt kaluan deri ditën kur erdhi Pinkuelita. U takuan më shumë se me mall, u takuan me malldhimbje pafund. Pinkuelita me kokën të mbështetur në prehërin e saj i tregoi gjithshka. Lotët pikonin prej syve të së motrës që shihte nga lart me kokë të përkulur dhe akoma të nxehtë pushonin nga rruga e gjatë në faqen e Pinkuelitës, për të rrjedhur e bashkuar me burimin e lotëve të saj, sytë. Motra pasi e dëgjoi nuk mundi ti tregojë se çfarë kishte ndodhur me të atin tërë ato vite, por e ndrydhi edhe më thellë në gji, duke pasur parasysh vuajtjen e Pinkuelitës dhe karakterin e saj shpërthyes.
Më pas foli me bashkëjetuesin e saj dhe filluan të përpiqeshin që Pinkuelita të fillonte Universitetin. Gjatë kësaj kohe studioi me pasion e vullnet për degën që i pëqente më shumë, informatikën.
Ditën që u shpallën rezultatet e konkursit dhe morën vesh se Pinkuelita fitoi, të dyja motrat përqafuan diellin që jo vetëm nuk arriti ti digjte, por ju shkriu paksa sipërfaqen e shpirtit të ngrirë. E ëma u gëzua, por ja bëri të qartë se duhej të gjente punë pasi familja nuk përballonte dot vitet e studimit të saj. Pasi filloi shkollën ajo u vu në kërkim të një pune cfarëdo. U detyrua të punojë si kamariere në disa lokale gjatë pjesës më të madhe të vitit të parë të shkollës. Gjatë pjesës së parë të ditës duhej të shkonte në shkollë e më pas në punë deri në darkë, për të marrë më pas autobuzin që e kthente të lodhur në shtëpi. Njohu edhe një djalë pak më të madh se vetja që studionte në të njëjtin fakultet me të. Ajo nuk e donte por ndjehej mirë me të, pasi nuk i binin në qafë duke menduar se është e dashuruar dhe ka një lidhje. Ndërsa ai e dashuronte dhe e shoqëronte përnatë deri në shtëpi. I lutej që ta përcillte deri tek autobuzi dhe pastaj të ikte, por ai me këmbëngulje e shoqëronte pothuaj deri në derën e shtëpisë.
Nga fundi i vitit të parë të shkollës, teksa përgatitej të festonte njëzet vjetorin e saj, plasën trazirat e vitit 1997 dhe për njëfarë kohe u detyrua të mbyllej në shtëpi deri në çastin e rihapjes së fakulteteve. E la punën pasi i duhej të ishte në shtëpi përpara orës tetë të darkës sepse fillonte gjendja e jashtëzakonshme. Viti shkollor u shty dhe ajo u detyrua ti mbarojë provimet në verë. Ditën që dha edhe provimin e fundit të vitit u ul në një lokal për të pirë kafe me të dashurin e saj. Pas pak në tavolinën ngjitur u ul me ngërdheshje ish i dashuri i saj që e kishte nxjerrë në rrugë në Itali. Frikë dhe nervozizëm ju përhap në tërë qënien atë çast, duke bërë që instiktivisht të ngrihet për tu larguar. I dashuri aktual u habit, por nuk e zgjati shumë kur pa fytyrën e saj të prerë dhe nervoze. Paguan kamarierin dhe u nisën drejt daljes, ndërkaq ai i foli qetë duke e ftuar të pinte një kafe me të, pasi kishte diçka për ti thënë. Hezitoi në momentin e parë, por duke njohur tipin e tij mendoi se do të ishte më mirë të ulej dhe të fliste me të. Biseduan për njëfarë kohe qetë sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Më pas në vazhdim të bisedës ai filloi të qajë e ti kërkojë të falur për gjithshka kishte ndodhur dhe nxorri nga xhepi një shuk me lireta duke ja vënë asaj përpara. Sipas tij ishin pjesa që asaj i takonte gjatë kohës që kishte punuar në rrugët e Italisë. Nuk i pranoi në fillim, por ai këmbënguli që ti merrte dhe të mos e bënte të ndjehej më keq. Nuk e zgjati më, i mori dhe i futi në cantë. Ndërkaq vakti i drekës po kalonte dhe mbasditja e herët po hynte ngadalë. Ai e ftoi të shkonin diku dhe të hanin diçka, pasi të nesërmen nisej sërish në Itali dhe pale se kur do të shiheshin prap. Megjithëse ndjehej shumë më e qetë se në fillim të bisedës përsëri hezitoi dhe ai përsëri këmbënguli butë me lutje pa fund. Tek e fundit ai po i fliste qetë dhe nuk kishte pse ta nervozonte, aq më tepër që po të donte e merrte edhe me dhunë duke e kërcënuar. Kush do ta mbronte në atë kohë kur shteti funksiononte vetëm në disa mijëra metra katrorë , pra aq sa ishte godina e kryeministrisë. Përfunduan në një lokal të qetë trekatësh mbuluar me pemë në dalje të qytetit, buzë autostradës. Sipas tij lokali ishte i një shoku me të cilin njiheshin përpara se të shkonte në Itali. Pozicioni i lokalit pranë autostradës e qetësoi akoma më shumë.
Gjatë të ngrënit Pinkuelita u çlirua e tëra, nga vera e shakatë e tij, por mbi të gjitha nga boshllëku që e kapte më parë sa herë mendonte ditën kur do të përballej me të. Herë pas here gjatë asaj kohe ai i kishte dërguar fjalë se vetëm e vdekur do ndahej prej tij dhe ja për fatin e saj gjithshka po shkonte mirë. Gjatë bisedës, shumë natyrshëm i tha se kishte gjetur një vajzë tjetër që e punonte në rrugë dhe ishte i kënaqur me të, sepse ishte shkundur nga paratë që kishte paguar për të dalë nga burgu në Itali. Tani kishte ardhur të merrte një shoqen e saj e cila kishte rënë dakort të punonte edhe ajo. Nga ky fakt ajo u çlirua akoma më shumë megjithëse thellë i gërvishtej hidhësia e vjetër, kur ai e përkëdhelte si perëndi në tokë. E shihte atë njëri dhe habitej si e kishte dashuruar. Kohë më vonë ja kishte shprehur Erosit këtë teksa i tregonte historinë e saj. "Ke qënë në një moshë që dashuria të merr në krahë e të hedh ku nuk e pret. Sidoqoftë e ndjeve jo vetëm se ta kërkonte mosha dashurinë, por sepse pe vëmëndjen dhe përkëdheljen që të kishte munguar gjithmonë." – i kishte thënë Erosi.

[TIRANA]

Citim
Koha kalonte me orën e saj biologjike të ndryshuar kryekëput. Punonte natën dhe flinte ditën. Trupi dhe shpirti i zunë kallo dhe ndjenja për të dashurin e saj mori formën dhe prerjen e liretave, ndërsa sytë e tij që i dashuroi që në momentin e parë kishin filluar ta ndrydhnin e friksonin cdo ditë e më shumë
Doja t'ju falenderoj legjenda qe na e sjell vepren ne kete menyre e na mban pezull e ne ankth se si do te vazhdoje. Kjo eshte arritja e nje vepre, te jetosh cdo cast e te behesh personazh. Te jetosh me oren biologjike vuajtese e shkateruese te pinkuelites e te presesh ne rreshta per fijet e gezimit.
Ky eshte realiteti qe shume kane jetuar e faleminderit autorit qe na i sjell kaq rrjedhshem dhimbje-gezimin e realitetit!

[adidu]

Falenderoj nxehtesisht legjenden per gjithshka ka bere per krijimin e kesaj teme, si edhe Tiranen.

[Linka_pz]

Postimi origjinal është bërë nga legenda

SHPIRTERA NE KORRIDOR
------------------------------------


ADRIAN DULE







Cifla të kristalta nga gotë e thyer e orgjisë diellore,
Ngulen në barkun mbrëmësor,
Pas perëndimit të zvetënuar.
Nata e mbarsur pret me dhimbje,
Zgjimin e atit lëmshzjarrt,
Për të pjellë ditën,
Nga mitëraurora e përgjakur.

-------------------------------------------


(...eshte romani i pare i autorit,roman ky qe u mirprit ne mesin e lexueseve me kersheri te madhe,romani ndahet ne disa kapituj ,fillon me MENGJESI , MESDITA...etj.
ne vijim do te sjell per JU disa fragmente nga ky roman )

Eshte Roman qe me ka pelqyer jasht zakonisht dhe jam shume e nderume qe kam pas rastin ta kem dhurat elektronike nga vete
Autori nje pjese te ketij libri .
I uroj suksese ne krijimet ne vazhdim te nderuarit Adrian Dule .