Sufistet e vertete

[Hattabi]

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali

Si filloi Sufizmi?


Kur filloi për herë të parë Sufizmi nuk ishte tërësisht i ndryshëm dhe i veçuar, por thjesht një teprim në distancimin nga kjo botë, në qëndrueshmërinë në dhikr (përkujtim të All-llahut) dhe në përjetimin e një frike të madhe gjatë përmendjes së All-llahut, saqë i bënte disa njerëz të binin të pavetëdijshëm apo të vdekur kur dëgjonin ndonjë ajet që përmendte kërcënimin për ndëshkim. Kjo është parë në rrëfimin e Zurare ibn Afvasë, gjykatësit të Basras, i cili lexoi:

"E, kur të fryhet në Sur." (el-Mudethithir: 8)

në namazin e sabahut dhe ra i vdekur. Ngjashëm është edhe ngjarja e Ebu Xhehrit, të verbërit, kur Salih el-Murri i lexoi atij dhe ra i vdekur. Të tjerë nga ta mbetnin të shtangur kur dëgjonin që lexohej Kur’an. Shejhul-Islam Ibn Tejmije thotë gjatë komentimit të kësaj:

"Kjo nuk ka ngjarë në mesin e Sahabëve, kështu që kur kjo u shfaq, një grup nga Sahabët dhe tabi’inët si Esma, e bija e Ebu Bekrit, Abdullah ibn ez-Zubejri dhe Muhammed Sirinë e kritikuan këtë, meqë e panë se ajo ishte një risi dhe në kundërshtim me atë që e dinin nga zakonet e Sahabëve."

Gjithashtu Ibn Xhevzi thotë në "Telbisë Iblisë":

"Sufizmi është një rrugë, fillimi i të cilës ishtë tërësisht shmangie nga çështjet e kësaj bote, pastaj ata të cilat iu bashkuan asaj u bënë të shkujdesur në lejimin e këndimit dhe vallëzimit. Prandaj kërkuesit e Jetës së Pastajme (Ahiretit) nga njerëzit e thjeshtë u joshën nga ata për shkak të shmangies nga kjo botë, të cilën (veti) e shfaqnin, dhe kërkuesit e kësaj bote gjithashtu u joshën nga ata për shkak të jetës së shkujdesur dhe kotësisë, (jetë) të cilën (shihej se) e jetonin." (Telbis Iblis, f.161)

Shejh Ebu Zehra rahimehullah ka thënë lidhur me arsyen e shfaqjes së Sufizmit dhe burimet prej nga të cilat ai mori hov:

1. Burimi i parë: Disa nga adhuruesit në mesin e muslimanëve e kthyen tërë vëmendjen e tyre nga largimi nga kjo botë dhe abstenimin e veteve te tyre me qëllim të adhurimit. Kjo së pari filloi gjatë kohës së Pejgamberit alejhis-selam, kur disa sahabë vendosën të kalonin natën duke u përpjekur (munduar) me namaz dhe duke e lënë gjumin (duke qëndruar pa fjetur). Të tjerë vendosën të agjëronin çdo ditë pa pushim. Të tjerë vendosën t’i ndërprenin marrëdhëniet martesore (seksuale) me gratë. Kur Pejgamberi u njoftua për këtë tha:

"Çka është me një popull që thotë kështu e kështu. Unë agjëroj dhe ndalem (pushoj) së agjëruari, falem dhe flej, dhe martohem me gra. Kështu që kushdo që ia kthen shpinën Sunneti tim, ai nuk është prej meje.” (Transmetuar nga el-Buhari dhe Muslim)

Për më tepër, risia e të jetuarit si murgjër (murgëria) është e ndaluar në Kur’an. Aty thuhet:

"...Murgëria të cilën ata e shpikën për vete..." (el-Hadid: 27)

Mirëpo, kur Pejgamberi iu bashkangjit shoqërisë së engjëjve të lartë dhe njerëzit kaluan në Islam nga fetë e mëparshme, atëherë numri i atyre që tejkaluan kufijtë në shmangien nga jeta e kësaj bote dhe të mirat e saj u rrit, dhe Sufizmi gjeti vend në zemrat e këtyre njerëzve, meqë hasi në një ‘tokë të plleshme.’

2. Çështja e dytë e cila i tërhoqi shpirtërat e njerëzve ishte diçka që u shfaq në mesin e muslimanëve në formë të dy ideologjive. Njëra nga to ishte filozofike, ndërsa tjetra ishte nga fetë e mëparshme. Sa për të parën, atëherë ishte pamja e shkollës iluministe të filozofëve, e cila konsideronte se njohuria dhe të qenët i informuar shkaktohen në shpirt me anë të ushtrimeve shpirtërore dhe pastërtisë së shpirtit. Sa i takon ideologjisë së dytë, atëherë ishte besimi se Perëndia jeton në shpirtërat e njerëzve, apo se Perëndia është personifikuar (mishëruar) në njeriun. Kjo ide filloi të gjejë vend në mes të atyre sekteve që rrejshëm ia atribuonin vetes Islamin në kohërat e hershme, kur muslimanët u përzinë me të krishterët. Kjo ide u shfaq në mesin e Sabianëve dhe disa nga Kejsamijebëve, pastaj Keramitat, Batinitë, pastaj në trajtën e saj përfundimtare u shfaq në mesin e disa Sufive...

Është edhe një burim tjetër nga i cili ai (Sufizmi) mori dhe i cili shkakton shfaqjen e tendencave të Sufive, që është ideja se tekstet e Librit dhe Sunnetit kanë një kuptim të jashtëm, të dukshëm, dhe një kuptim të brendshëm, të fshehtë... duket qartë se ata e morën këtë ide nga Batinitë. (Libri, ‘Ibn Tejmije,’ të Ebu Zehre, f.197-198)

Kështu që të gjitha idetë u përzienë, nga ekzagjerimi i shmangies nga kjo botë deri te hapja e derës ideve që Perëndia është e personifikuar në krijimin, deri në idenë se i tërë krijimi është një realitet i vetëm, që është All-llahu (vahdetul-vuxhudë). Nga përzierja e tërë këtyre mendimeve erdhi Sufizmi, i cili u shfaq përbrenda Islamit. Ai u bë më i ashpër në shekullin e katërt dhe të pestë dhe arriti kulmin e tij pas kësaj, duke qenë sa më larg që është e mundur nga udhëzimi i Kur’anit Fisnik dhe Sunnetit të pastër. Ai arriti në atë pikë saqë pasuesit e Sufizmit, këdo që pasonte Kur’anin dhe Sunnetin, i quanin ‘njerëz të sheriatit’ dhe ‘njerëz të asaj që është e dukshme’ (ehlul-dhahir), derisa e quanin veten ‘njerëz të realitetit të njëmendët (të vërtetë)’ dhe ‘njerëz të njohurisë (diturisë) së fshehtë’ (ehlul-batin).

[Hattabi]

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali


Shkollat e mendimit të Sufive


Ideologjitë e Sufive ekstremë mund t’i ndajmë në tri kategori:

(1) Kategoria e parë: Pasuesit e shkollës filozofike të Iluminizmit. Këta janë ata të cilët i japin rëndësi më të madhe ideve filozofike rreth largimit nga jeta e kësaj bote. Kuptimi i ‘Iluminizmit’ është që shpirti ndriçohet nga drita, e cila përhapet në zemër dhe është rezultat i ushtrimeve shpirtërore, stërvitjes së shpirtit dhe ndëshkimit të trupit, me qëllim të ndreçjes (korrigjimit) dhe pastrimit të shpirtit. Kjo është diçka që mund të jetë karakteristikë e të gjithë Sufive, përveç që njerëzit e kësaj kategorie tërheqin një kufi këtu dhe nuk bienë në atë në të cilën kanë rënë ata që pretendojnë se All-llahu jeton brenda krijesës së Tij apo se çdo gjë është All-llah. Sidoqoftë, kjo mënyrë e tyre është në kundërshtim me mësimet e Islamit dhe është marrë nga fetë e devijuara si Budizmi dhe të ngjashme.

(2) Ideologjia e dytë është ajo e atyre të cilët besojnë në hululë, ata që thonë se All-llahu jeton dhe është mishëruar në qeniet njerëzore, i Lartë dhe larg kësaj është All-llahu. Në këtë është thirrur haptas nga disa nga Sufij ekstremë, si el-Husejn ibn Mensur el-Hellaxh, të cilin dijetarët e kanë shpallur pabesimtar. Ata urdhëruan që ai të ekzekutohej dhe është kryqëzuar në vitin 309H. Thënia e mëposhtme i atribuohet atij:

"Lavdi Atij që shfaqi natyrën e Tij njerëzore,

Duke fshehur shkëlqimin depërtues të hyjnisë së Tij

Derisa krijesa e Tij e pa haptas

Në trajtë të një (krijese) që ha e pi"
[E atribuar nga el-Uekil në librin et-Teuasin të el-Hallaxh, f.130]

Dhe thënia e tij:

"Unë jam ai që do dhe Ai që duhet (që e duan) jam unë,

Ne jemi dy shpirtëra që banojmë në një trup.

Kështu që kur më sheh mua, e sheh Atë, e kur e sheh Atë na sheh të dyve."

Kështu, el-Halaxhi besonte në hululë dhe besonte në dualizmin e natyrës hyjnore dhe se Zoti kishte edhe natyrë hyjnore, edhe njerëzore. Si rrjedhim, perëndia mishërohet (personifikohet) në njeriun, në atë mënyrë që shpirti njerëzor është natyra hyjnore e Zotit dhe trupi trajta e tij njerëzore.

Përkundër faktit që u mbyt (u vra) për shkak të femohimit të tij të ligë, ndonëse disa Sufij janë distancuar prej tij, megjithatë të tjerë e llogarisin si Sufi, me qëndrimin se besimi i tij ishte i drejtë dhe i shënojnë fjalët e tij. Nga ata është Abdul-Abbas ibn Ata el-Bagdadi, Muhammed ibn Halif esh-Shirazi dhe Ibrahim en-Nasrabadhi, siç është transmetuar nga el-Hatib el-Bagdadi.

(3) Ideologjia e tretë është vahdetul-vuxhudë, sipas të cilës çdo gjë në ekzistencë është një realitet i vetëm dhe se çdo gjë që shohim është vetëm një anë (aspekt) e Ekzistencës së All-llahut. Pretenduesi kryesor i këtij besimi ishte Ibn ‘Arabi el-Hatimij et-Ta’ij, i cili pas vdekjes së tij u varros në Damask në vitin 638H. Ai vetë thotë rreth besimit të tij në librin e tij, "el-Fatuhat-ul-Mekije":

"Robi është Zoti dhe Zoti është rob,

Do të dëshiroja të dija cili ishte ai që do të duhej të ngarkohej me detyrat e nevojshme (të duhura).

Nëse do të thosha robi, atëherë kjo është e vërtetë, e nëse do të thosha Zoti, atëherë si mund të kërkohet kjo nga Ai?" [el-Fetuhat-ul-Mekije, siç i është atribuar nga Dr. Tekijuddin el-Hilali në librin e tij, el-Hedijetul-Hadije (f. 43)].

Ai gjithashtu thotë në el-Fetuhat:

"Ata që e adhuruan viçin, nuk adhuruan tjetër pos All-llahun." [Cituar nga thënia e Ibn Arabi nga Ibn Tejmije në el-Fetaua (vëll. 11) i cili ia atribuon këtë librit, el-Fetuhat.]

Ibn Arabi është quajtur nga Sufitë si ‘el-Arif bil-lah’ (Ai që ka dituri apo njohuri të madhe për All-llahun) dhe gjithashtu (është quajtur) ‘el-Kutubul-Ekber’ (boshti i madh), pastaj ‘el-Miskul-Edhfer’ (parfumi më i këndshëm), ‘el-Kibretul-Ehmer’ (squfuri më i kuq), përkundër besimit të tij në vahdetul-vuxhudë dhe thënieve të tjera shkatërrimtare. Në të vërtetë, ai e lavdëroi Firaonin (Faraonin) dhe deklaroi se ai ka vdekur me iman (besimtar)! Për më tepër, ai flet kundër Harunit për kriticizmin e tij ndaj adhurimit të viçit nga populli i tij, duke iu kundërvënë kështu drejtpërdrejt tekstit të Kur’anit. Ai gjithashtu konsideronte se të krishterët ishin pabesimtarë vetëm për shkak se ata i vunë Isait karakter të veçantë hyjnor, meqë po ta bënin atë të përgjithshëm për të gjithë, atëherë ata nuk do të ishin pabesimtarë. (Pëkundër gjitha lajthitjeve trashanike të Ibn Arabit dhe përkundër faktit që dijetarët e shpallën atë pabesimtar, prapaseprap ai nderohet nga Sufitë, nga të tjerët që nuk e dallojnë të vërtetën nga e kota (e pavërteta) dhe nga ata që ia kthejnë shpinën pranimit të së vërtetës, edhe kur ajo është e qartë si dielli. Por librat e tij, të cilat janë të mbushura me femohim të qartë, siç janë "el-Fetuhatul-Makijje" dhe "Fasusul-Hikem" janë ende në qarkullim. Ai gjithashtu ka edhe një tefsir, që quhet ‘et-Tefsirul-Batin’ meqë ai mendon se ka kuptim të dukshëm dhe të fshehtë për çdo ajet, kështu që kuptimi i jashtëm është për njerëzit e Te’uilit/interpretimit)

Nga ky grup erdhi Ibn Beshishi, i cili tha:

"O All-llah, më shpëto nga balta e Teuhidit,

dhe më fundos mua në qendër të detit të unitetit,

dhe më ngatërro në gjendjen e unitetit dhe njëshmërisë,

derisa të mos shoh, të mos dëgjoj, të mos ndiej, përveç përmes saj."

[Hattabi]

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali

Përnderimi i Shejhëve në mesin e Sufive



Kështu, o vëllezër bujarë, këto janë shkollat e Sufizmit. Më e lehta prej tyre është ajo e murgërisë (rahbanije), e cila është e ndalaur me Islam, dhe më e neveritshmja është thënia se All-llahu jeton dhe është personifikuar përbrenda krijesës (hululë) dhe thënia se çdo gjë në ekzistencë është në të vërtetë All-llahu (vahdetul-vuxhudë). Atëherë, është fakt që të gjitha sektet e Sufive kanë kaluar përtej kufinjëve në nderimin e shejhëve (dijetarëve, udhëheqësve, sh.p.) të tyre dhe në nënshtrim të plotë të pasuesit ndaj mësuesit (shejhut) të tij dhe kjo ka arritur në atë pikë, saqë pasuesi tregon dëgjueshmëri (bindje) të plotë dhe të pakufizuar ndaj shejhut të tij, duke mos treguar kurrfarë rezistence, ashtu që kjo bëhet si një trup i vdekur në dorën e personit që e lan atë.

Muhammed ‘Uthman es-Sufi, autori i el-Hebatul Maktebise, thotë ndërsa diskuton zakonet e duhura të pasuesit: "Nga ato është se ai ulet në prezencën e tij (dijetarit, sh.p.) ashtu siç ulet në namaz, se ai tretet në praninë e tij dhe ai nuk ulet mbi qilimin e tij, as nuk merr abdes me tenxheren (enën) e tij, as nuk mbështet në shkopin e tij. Dëgjo se çfarë ka thënë një nga njerëzit e pastër:

"Kushdo që i thotë ‘Pse?’ mësuesit të vet, nuk do të përparojë kurrë."

Mustafa el-Bekri i ka shkruar këto rregulla në formë poetike në Bulgatul-Muridë, duke thënë: “Lëja çështjen atij dhe mos bëj pyetje. Edhe nëse ai vjen me diçka mëkatare, nëse ka mundësi për këtë. Bëhu në prani të tij si i vdekur, meqë unë jam me dikë që po më pastron për të ma larguar fëlliqësinë. Mos shkel mbi qilimin e tij, as mos fli mbi jastëkun e tij." (E atribuar ‘Bulghatul-Murid’-it nga el-Uekil)

Sufitë e bëjnë të obligueshme për pasuesin që të jetë rob në mendje dhe trup ndaj shejhut të tij, i privuar nga të gjitha dëshirat, si një njeri i vdekur me dikë që e pastron atë. Edhe nëse ai e sheh atë (shejhun) duke bërë ndonjë mëkat apo diçka në kundërshtim me Sheriatin, atij nuk i lejohet që të pyesë rreth arsyes (shkakut) për të, (sepse) po të bënte ashtu, do të largohej nga mëshira e shejhut të tij dhe kurrë nuk do të kishte sukses (nuk do të përparonte). Kjo është një nga arsyet për lajthitjen ekstreme të Sufive. Ata e kanë shfuqizuar ndalimin nga e keqja, kështu që veprat e liga u janë bërë të mira, bile duke u bërë vepra të drejta dhe vepra të mbinatyrshme në sytë e tyre. Sidoqoftë, në mësimet e drejta të Islamit, nuk lejohet bindja ndaj askujt në diçka të ndaluar, siç thotë i Dërguari i All-llahut:

"Nuk ka bindje ndaj krijesës në mosbindje (mëkat) ndaj Krijuesit." (Sahi, transmetuar nga Ahmed – shiko Sahihul Xhami)

Me gjithë respektin ndaj prindërve, të cilët kanë më së shumti të drejtë që t’u bindemi nga të gjithë njerëzit, prapseprap është e palejueshme që t’u bindemi atyre në mosbindje ndaj All-llahut, siç thotë All-llahu i Lartësuar:

"E nëse ata (dy) tentojnë që ti të më përshkruash Mua shok, për çka ti nuk ke kurrfarë fakti, atëherë mos i respekto (mos iu bind) ata, por në çështjet e jetës së kësaj bote të kesh mirëkuptim ndaj tyre..." (Lukman: 15)



Dallimi në mes të Zuhdit (Asketizmit) dhe Sufizmit


Vëllezër, feja Islame urdhëron sjellje të balancuara dhe të matura në të gjitha çëshjet, kështu që nuk ka tejkalim kufijsh (skajshmëri), e as nuk ka rënie në shkallë më të ulët nga ajo që është e nevojshme.

Gjithashtu me qëllim të shmangies nga jeta e kësaj bote, Islami merr një rrjedhë mesatare në mes të lakmisë dhe koprracisë së çifutëve dhe dashurinë e tyre të jashtëzakonshme për jetën e kësaj bote, dhe në mes të murgërisë në mesin e të krishterëve, të cilët totalisht iu larguan kërkimit të mjeteve të duhura për jetesë dhe përmbajtjen nga puna dhe të fituarit për jetesë.

Nëse shmagia nga preokupimi me jetën e kësaj bote bëhet brenda kufinjëve të përshkruar nga i Dërguari i All-llahut, atëherë ajo është për t’u lavdëruar në Islam, meqë i Dërguari ishte i pari dhe më i shquari nga ata që e frenojnë veten nga preokupimet me këtë botë dhe në të njëjtën mënyrë ishin edhe Ebu Bekri dhe Umeri radijallahu anhuma e shumë sahabë të tjerë. Sidoqoftë, frenimi nga preokupimet me këtë botë nuk i ka detyruar ata që t’i shmangen fitimit dhe të qëndrojnë në një strehë të vetmuar duke pritur çkado që njerëzit t’u sjellin. Për më tepër, njerëzit vinin te ta dhe ata do ta shpenzonin pasurinë e tyre në lëmoshë. As nuk do t’i linin gjërat e mira dhe të pastërta, përpos nëse do të ishin të vështira për t’u arritur, por kur ata i gjenin këto gjëra, ata përfitonin prej tyre. Vërtet Pejgamberi i donte gratë dhe parfumet dhe pëlqente të hante mish. Ai do të agjëronte nganjëherë, e do ta ndërpriste. Ai do të qëndronte në namaz një pjesë të natës dhe gjithashtu do të flinte. Ai do të punonte, luftonte, gjykonte në mes të muslimanëve dhe u mësonte atyre Kur’anin dhe atë që është e mirë.

Pastaj në mesin e dijetarëve kishte nga ta që e frenonin veten nga çështjet e kësaj bote, në mënyrën e praktikuar nga i Dërguari. Sidoqoftë, kjo shmangie nga çështjet e kësaj bote që është praktikuar nga i Dërguari nuk është diçka obligative për muslimanët, meqë nuk është urdhëruar në Kur’an ose Sunnet. Për më tepër, në mesin e sahabëve ka pasur të tillë që kanë qenë të zënë me punë dhe duke mbledhur pjesë të madhe të pasurisë. Në mesin e tyre ka qen Uthman ibn Afvan, Abdurr-Rrahman ibn Avf dhe Ez-Zubejr ibn el-Avam. Ensarët poashtu kanë qenë pronarë të dy kopshteve të mëdha, në të cilat punonin dhe Pejgamberi nuk i ka ndaluar nga kjo. Për më tepër, në hadith thuhet: "Sa e mirë është pasuria e ndershme për një njeri të drejtë." Ai u lut për shërbëtorin e tij, Enes ibn Malik dhe e përfundoi lutjen e tij me këto fjalë: "O All-llah, shtoja pasurinë dhe fëmijët dhe bekoje me to!" [el-Buhari (përkthimi anglisht 8/258, nr. 389)]

Sa i përket Zuhdit të Sufive, ajo është një distancim nga fitimi i ligjshëm dhe puna e dobishme, dhe ulje në një ambient intim duke pritur që njerëzit t’u dërgojnë çkadoqoftë. Zuhdi për ta është që të lutesh, të kërkosh lëmoshë dhe të vizitosh sunduesit dhe tregtarët me qëllim mashtrimi, t’i lavdërojnë dhe t’u bëjnë lajka për të arritur që t’i marrin gjërat e pavlera nga tavolinat e tyre. Gjithashtu është shfaqje e rrejshme e varfërisë në veshjen e tyre, kështu që ata veshin rroba të vjetra dhe të shqyera (të grisura), me qëllim që të tregojnë se ata e ndalojnë veten e tyre nga jeta e kësaj bote, që janë të devotshëm dhe njerëz të ndershëm, të dashur te All-llahu. Disa prej tyre mund të jenë të sinqertë në qëndrimin e tyre në vuajtje të vetëimponuar, duke mbijetuar shumë ditë pa ngrënë, apo duke ngrënë vetëm bukë të thatë me kripë, kur kanë mundësi të hajnë ushqime të mira dhe të freskëta. Por kjo është në kundërshtim me Sunnetin e të Dërguarit dhe ai thotë: "Kushdo që ia kthen shpinën Sunnetit tim, ai nuk është prej meje." (Transmetuar nga Buhari dhe Muslim) Vërtet, Pejgamberi hante mish dhe ai e pëlqente këmbën e përparme të deles. Ndërsa disa nga Sufitë aq shumë e teprojnë , saqë zgjedhin që të hanë ushqime të dëmshme për ta. Disa nga ta hanë baltë dhe rërë, ndërsa zgjedhin për pirje ujë të turbullt, duke e lënë pas dore ujin e pastër dhe të freskët, meqë ata nuk do të ishin në gjendje të shprehin falënderimin e duhur për të. Ky në fakt është një arsyetim i dobët meqë duke lënë anash ujin e freskët, a do të shprehnin falënderimin e duhur ata për të mirat e tjera që Ai ua ka dhënë, sikur që është të pamurit, të dëgjuarit, shëndeti i mirë dhe kështu me radhë?

Më saktë, ai i cili e bën këtë është mëkatar, meqë ai vepron diçka që i shkakton dëm trupit të tij dhe çon në shkatërrimin e tij, e All-llahu i Madhëruar thotë:

"Dhe mos e mbytni veten tuaj. Sigurisht që All-llahu është i Mëshirshëm ndaj jush." [en-Nisa: 29]

All-llahu i Lartësuar thotë:

"All-llahu dëshiron lehtësim për ju dhe Ai nuk dëshiron vështirësim për ju." [el-Bekare: 185]

Gjithashtu i është lejuar muslimanit që të përmbahet nga agjërimi gjatë muajit të Ramazanit kur ai është udhëtar apo i sëmurë, si mëshirë për të, pra tërë lavdërimin e meriton All-llahu për dhuntitë e Tij.

Ky durim i mundimit të vetëimponuar ka qenë i pranishëm në mesin e Sufive, por sa i përket Sufive të mëvonshëm, ata ishin të brengosur vetëm për ushqim dhe pije. Ibnul-Xheuzi thotë në "Telbisë Iblisë", pasi kritikon Sufitë për imponimin e mundimeve të vetvetes së tyre dhe për shkuarjen e tyre përtej kufinjëve të asketizmit deri në pikën e torturimit të vetvetes:

"Kështu që ky privim që ata i bënë vetvetes, e cila kaloi përtej kufinjëve, nga e cila kemi qenë të ndaluar, ka ndryshuar krejtësisht nga Sufitë e kohës sonë, të shekullit të gjashtëmbëshjetë, dhe kështu ata janë bërë lakmues në ushqim aq sa ishin paraardhësit e tyre (lakmues) në uri. Ata shijojnë shujtat e mëngjesit, të mbrëmjes dhe delikatesat e ëmbëla, të gjitha apo shumicën prej të cilave i arrijnë përmes pasurisë së papastër. Ata kanë lënë fitimet e ligjshme, ia kanë kthyer shpinën adhurimit dhe i kanë shtrirë qilimat, në të cilat ata shtrihen me përtaci, e shumica prej tyre nuk kanë dëshira të tjera pos ushqimit, pijes dhe aktiviteteve të pavlera."

Ajo çka Ibnul-Xheuzi tregon është gjithashtu gjendja e Sufive të kohës sonë, mirëpo në të vërtetë ata janë shumë herë më të këqijë, o vëllezër, por nuk ka kohë të mjaftueshme për të përmendur shembuj lidhur me këtë nga praktikat e Sufive.

[Hattabi]

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali

Shembuj nga Ligësia e Sufive ekstremë



O vëllezër, në shpjegimin e gjendjes së Sufive, qëllimi ynë nuk është të shfrenohemi në përmendjen e gabimeve të tyre, e as t’i përqeshim ata. Më tepër kjo bëhet për të paralajmëruar çdo musliman që të mos bjerë viktimë e pavërtetësive dhe të mos jetë pre e mashtrimeve dhe hileve të tyre.

Në të vërtetë, dijetarët tanë të kaluar dhe ata të tanishëm kanë shkruar libra në përgjigjje ndaj lajthitjes së Sufizmit. Nga këto është libri, "Telbisë Iblisë" i el-Hafidh ibn el-Xheuziut, i cili ka vdekur në vitin 597H. Ai ka bërë një pjesë të madhe të punës, me mbi treqind faqe të veçanta si kundërpërgjigje ndaj ideve të Sufive, besimit të tyre, praktikave të tyre, veshjeve, lejimit të tyre të instrumenteve muzikore, vallëzimit dhe këndimit, dhe kënaqësinë e tyre në shoqërinë e rinisë, të djemëve të rinj e kështu me radhë. Veçanërisht vëmendje e madhe i është kushtuar kundërpërgjigjes së tyre dhe në të vërtetë i sfidon ata me shejhul-Islam Ibn Tejmijen rahimehullah. Për këtë shkak, ai pati vuajtje të mëdha nga duart e tyre dhe u burgos derisa vdiq, rahimehullah. Po ashtu dijetari Burhanud-dinë el-Beka’i, i cili ka vdekur në vitin 885H ka shkruar libra si kundërpërgjigje ndaj Sufive, e ato janë:

(1) Tenbihul-Gabi ila Tekir lbn 'Arabi (Një paralajmërim për atë që është në padijeni ndaj mosbesimit të Ibn Arabiut)

(2) Tehdhirul-‘Ibad min Ehlil-‘Inad bi Bid'atil-Ittihad (Paralajmërim ndaj adhuruesve nga populli kokëfortë kundër risisë së thënies se çdo gjë në ekzistencë është All-llah).

Që të dy këto libra janë botuar së bashku në një vëllim të vetëm, bashkë me kontrollimin (shqyrtimin) e shejh Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah dhe e ka titulluar: "Mesra’is-Sufije" (Goditja shkatërrimtare ndaj Sufizmit). Në këto libra, el-Beka’i transmeton thëniet e dijetarëve që i shpallën Ibn ‘Arabiun dhe Ibnul-Faridin pabesimtarë, dhe ai citon thëniet dhe poemat e tyre, në bazë të së cilave ata i shpallën mosbesimtarë. O vëllezër, dijetari Burhanud-dinë el-Beka’i ka thënë, duke shpjeguar besimet (dogmat) e Ibn ‘Arabiut në fillim të librit të tij Tenbibul-Gabi: "Së pari duhet të dihet se kjo ligjeratë (ajo e Ibn Arabiut) bën fjalë rreth unitetit të pakufishëm të tërë ekzistencës, se nuk ka asgjë përveç kësaj bote dhe se Perëndia është një tërësi e përzier, e cila nuk ekziston, përveç se brenda pjesëve të saj."

Pastaj dëgjo thënien e Ibn ‘Arabiut lidhur me kuptimin e emrit të All-llahut të Lartësuar, el-Alijj (më i Larti). Ai thotë: "Nga emrat e Tij të përsosur është "Më i Larti." Mbi kë? Nuk ka asgjë tjetër pos Tij... kështu që Lartësia e Tij është në lidhje me Të dhe në lidhje me ekzistencën Ai është mu thelbi i atyre gjërave të cilat janë në ekzistencë." Derisa ai thotë: "Kështu që Ai është ajo që është e dukshme dhe ajo që është e fshehur kur Ai është i dukshëm. Atëherë nuk ka kush ta shohë Atë përpos Vetë Atij. Pastaj asgjë nuk i fshihet Atij, meqë ai është shfaqje e Vetvetes, i fshehur nga ai, dhe ai quhet Ebu Se’id el-Haraz. Dhe në të njëjtën mënyrë në lidhje me emrat e gjërave të tjera të reja." [el-Beka'i e citon këtë (f. 63-64) dhe kjo i atribuohet el-Fusus-it të Ibn Arabiut nga el-Uekil]

Kështu që nga këndvështrimi i Ibn Arabiut çdo gjë është All-llah dhe ai haptas deklaron se All-llahu është Ebu Se’id el-Haraz. Ebu Seid el-Karraz ishte një Sufi nga Bagdadi, i cili ka vdekur në vitin 277H. O vëllezër, a nuk është kjo thënie më e keqe se ajo e të krishterëve për All-llahun? I Lartë është All-llahu dhe larg saj.

Imam Zejnud-dinë el-Iraki thotë në kundërpërgjigjen e tij kur dikush e pyeti atë për Ibn Arabiun: "Sa për thënien e tij se Ai është çkado që është e dukshme dhe çkado që është e fshehtë, kjo është një thënie helmuese e unitetit të pakufizuar dhe se të gjitha krijesat në ekzistencë janë Ai. Fakti që kjo është çfarë ai ka menduar tregohet nga ajo që ai haptas e deklaron pas kësaj, që Ai është i quajturi Ebu Se’id el-Karaz dhe shumë emra të tjerë të gjërave të reja. Pra ai që e thotë këtë dhe e beson këtë është pabesimtar me konsesus të dijetarëve. (Libri i el-Beka'it, f.66)

[Hattabi]

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali

Unifikimi (bashkimi) i feve sipas Ibn'Arabiut



Ibn Arabiu konsideronte se të gjithë paganët dhe idhujtarët janë në të vërtetën, meqë çdo gjë është All-llah nga këndvështrimi i tij. Prandaj, kushdo që e adhuron një idhull, një gur, një njeri, një dru apo një yll, atëherë ai e ka adhuruar All-llahun. Ai për këtë thotë:

"Kështu që personi me vetëdije të plotë është ai që e sheh çdo objekt të adhurimit si manifestim të së vërtetës që ai e përmban brenda dhe për të cilën ai adhurohet. Prandaj, ata e quajnë zot, bashkë me emrin e tij të veçantë, qoftë ai gur, dru, kafshë, njeri, yll apo engjëll." [el-Fusus (1/195), el-Uekil: Hedhihi Hijes-Sufije (f.38)]

Kështu Ibn Arabi e shpallë idhujtarinë e tyre të saktë, meqë çdo gjë që ata e adhurojnë është vetëm Zoti, që është shfaqur në trajtë të njeriut, drurit apo gurit.

O vëllezër, nëse Sabianët janë pabesimtarë për shkak se i adhurojnë yjet, çifutët janë pabesimtarë për shkak se adhuruan viçin, të krishterët janë pabesimtarë për shkak se e adhurojnë Isain, dhe kurejshitët ishin pabesimtarë për shkak se adhuronin idhuj... si mundet që një person që thërret në adhurimin e të gjitha këtyre të mos jetë pabesimtar? [Shiko Hadhihi Hijes-Sufije (f.38)]

Ibn Arabi edhe e pranon besimin e tij se të gjitha fetë janë një dhe se zemra e tij është e gatshme të përqafojë çdo sekt dhe fe. Ai thotë në librin e tij, "Dhahairul-A’lak Sherh Terxhumanil-Eshvak:

"Përpara e kritikoja shoqëruesin tim në qoftë se feja ime nuk ishte feja e tij. Por zemra ime ka ndryshuar dhe pranon çdo imazh; është strehë për dashnorët e pabrengë dhe është manastir për murgjit; [është] Shtëpi e idhujve dhe Idhull-Shtëpi në Ta’if; [është] pllakat e Torës (Teuratit) dhe mus-hafi i Kur’anit. E pasoj fenë e dashurisë, kudo që të më çojë, kështu që çdo fe është feja ime dhe besimi im." [el-Uekil: Hadhihi Hijes-Sufije (f.93) dhe ai ia atribuon këtë në f.93 të Dhekhairul A'lak]

Për më tepër, Ibn ‘Arabi i këshilloi (paralajmëroi) pasuesit e tij që të mos besojnë në një fe të veçantë duke i mohuar të tjerat. Ai thotë në el-Fusus:

"Ruajuni nga kufizimi i vetes suaj në një besim të veçantë dhe mohimi i çdo gjëje tjetër, kështu që të humbisni të mirën e madhe. Vërtet ju do të humbisnit arritjen e njohurive të çështjes (punës) në formën që ai e ndjek. Më mirë bëhu i gatshëm të pranosh të gjitha format e besimit. Kjo për shkak se All-llahu është më i lartë dhe më i madh sesa të kuptohet (përfshihet) me një besim duke i përjashtuar të tjerat (besime). Kështu të gjitha janë të sakta, e kushdo që është i saktë pranon shpërblim (shpërblehet); kushdo që shpërblehet është fatlum, dhe kushdo që është fatlum është ai me të cilin Ai është i kënaqur." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.94) dhe ia atribuon këtë el-Fusus-it (f. 191)]

Për këtë arsye Ibn'Arabiu e shpalli Faraonin e kohës së Musait të shpëtuar dhe thotë duke e komentuar thënien e All-llahut të Lartësuar:

"Qetësim për mua dhe për ty." [el-Kasas: 9]

Kështu që përmes kësaj erdhi gëzimi (kënaqësia) për të (për gruan e faraonit sh.p.), për shkak të përsosjes që i ishte dhënë, dhe kënaqësi për Faraonin për shkak të besimit të tij (imanit), të cilin All-llahu ia dha kur ai u fundos (u mbyt në ujë), kështu që Ai e mori shpirtin e tij, i cili ishte i pastër dhe i pastruar nga çdo papastërti." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.95) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (f.201)]

Ai haptas deklaron se Faraoni ishte besimtar, duke e kundërshtuar tekstin e Kur’anit Fisnik në shumë ajete. Nga këto është thënia e All-llahut, më të Lartit:

"Kështu që All-llahu e kapi atë me dënim për mëkatin e parë dhe të fundit të tij." [en-Nazi'at: 25]

Gjithashtu Abdul-Kerim el-Xhili, i cili vdiq në vitin 830H, thotë, duke shpjeguar besimin e tij se të gjitha fetë janë një, në librin e tij "el-Insanul-Kamil" (Njeriu i Përkryer):

"Kështu unë ia dorëzoj veten time çdo gjëje në çka dëshirat e mia më dorëzojnë; si mund ta kundërshtoj gjykimin e të dashurit. Nganjëherë mund të më shihni duke u përkulur në xhami dhe herave të tjera do të më shihni duke adhuruar në kishë. Nëse ne gjykimin e Sheriatit unë jam mëkatar, prapseprap përsa i takon njohurisë mbi realitetin unë jam i bindur (respektues)." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.96) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (1/69)]

Prandaj, sipas el-Xhilit nuk ka dallim në mes të xhamisë dhe kishës, megjithëse ai ishte mëkatar dhe i pabindur ndaj urdhërave të All-llahut sipas Sheriatit të jashtëm dhe të dukshëm, siç pretendon ai, por ai përbrenda ishte i dëgjueshëm ndaj All-llahut, meqë ai i nënshtrohej vullnetit të All-llahut.

Dëgjo po ashtu pretendimin e Ibnul-Faridit se All-llahu është në të vërtetë krijesa e Tij, e i Lartë është All-llahu nga ajo. Ai thotë:

"Unë vazhdoj drejt realitetit të vërtetë dhe njerëzimi ishte prapa meje, ngado që kthehesha e shihja.

Nuk ishte habi që njerëzit u lutën derisa zemra Ime u qetësua dhe ky ishte drejtimi i Faljes dhe synim

për mua. Për të (realitetin e vërtetë) janë të gjitha namazet e mia, të cilat i kryej në vendqëndrimin

dhe për të cilin dëshmoj se ai (realiteti i vërtetë) u lut (u fal) për mua. Dhe gjithçka tjetër u lut (u

fal) për mua dhe namazi (lutja) im nuk ishte për askënd, pos për Mua, në çdo rekat."

Ibnul-Faridi gjithashtu renditi një poemë të tërë në të cilën ai i drejtohej All-llahut në trajtën femërore në mënyrë të ngjashme. Mirëpo, o vëllezër, përsëri hapësira nuk na lejon që të sjellim shembuj të tjerë të besimit të shumicës së Sufive në unitetin e feve, nga fjalët e udhëheqësve të tyre kryesorë, si Ibnul-Farid, el-Xheli, Ibn ‘Axhibe, Hasan Ridvan, Ibn-Beshishë, ed-Dimerdash e të tjerë, dhe kushdo që dëshiron të shikojë këto gjëra, mund t’i referohet librit Hadhi Hijes-Sufije (Ky është Sufizmi) nga Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah.

[Hattabi]

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali


"Mrekullitë" e Sufive


Sufitë i tejkalojnë kufijtë në nderimin e shejhëve të tyre, deri në pikën ku mendojnë që çdo gjë që rrjedh prej shejhëve të tyre është e vërtetë dhe e saktë, bile edhe se ajo është shenjë e shkëlqesisë dhe mrekullisë. Ata i shënojnë "mrekullitë" e shejhëve të tyre në librat e tyre dhe ato janë të llojeve të ndryshme, që arrijnë shkallën e pretendimit se u japin jetë (i ngjallin) të vdekurve; të tjerat janë aq të pakuptimta, saqë nuk ia vlen t’i përmendim.

Dëgjoni llojet e mrekullive të transmetuara nga Abdurr-Rrauf el-Menaui:

"Lloji i parë: ngjallja e të vdekurve, e kjo është shkalla më e lartë. Nga kjo është se Ebu Ubejd el-Jusri luftoi në një betejë dhe bashkë me të ishte një kafshë kalëruese e cila vdiq, kështu që e luti All-llahun që ta kthejë në jetë dhe ajo u ngrit duke i tundur veshët... dhe se Mufarixh ed-Damaminit iu soll një zog i pjekur dhe i tha: ‘Fluturo me lejen e All-llahut, më të Lartit.’ Dhe ai fluturoi... dhe el-Kejlani e vendosi dorën e tij mbi eshtrat e pulës, të cilën e kishte ngrënë dhe i tha: ‘Ngritu me lejen e All-llahut’ dhe ajo u ngrit... dhe kur i biri i një nxënësi të Ebu Jusuf ed-Dahmanit vdiq, e ai e u mërzit për të, shejhu i tha: ‘Ngritu me lejen e All-llahut,’ dhe kështu ai u ngrit dhe jetoi gjatë."

Këto mrekulli nuk janë të njëjta me ato të Pejgamberit të All-llahut, Isait alejhis-selam, dhe ato ishin të veçanta për të.

Esh-She’rani rrëfen për mrekullitë e el-Axhmit duke thënë: "Ai e hodhi shikim e tij mbi një qen, kështu që të gjithë qenët e tjerë iu nënshtruan atij dhe e morën atë si udhëheqës të tyre dhe njerëzit vinin tek ai për t’ua plotësuar nevojat e tyre. Pastaj kur ai qen u sëmurë dhe qenët e tjerë u mblodhën rreth tij duke lotuar (qarë) dhe kur ai ngordhi, ata qanin haptas dhe ulurinin në vajtimin e tyre. Kështu, All-llahu i Lartësuar i frymëzoi disa njerëz që ta varrosnin atë. Pastaj qentë e vizitonin varrin e tij derisa ngordhën. Pra, kjo ishte ajo që një shikim i shpejtë bëri për një qen, e paramendo po të kishte rënë shikimi i tij mbi ndonjë njeri. [Hadhihi Hijes-Sufije (f.113), et-Tebekat (2/61) në biografinë e el-Axhamit]

Esh-Sharabi gjithashtu pohon se prijësi i tij, Ahmed el-Bedeui ka kontroll mbi universin nga varri i tij. Ai thotë: "Shejhu im bëri marrëveshje me mua në varr të tij ndërsa unë isha përballë Ahmed ibn el-Bedeviut, dhe më bëri që t’i shtrëngojmë duart me të. Kështu që dora bujare doli nga varri dhe e kapi dorën time. Udhëheqësi im esh-Shenaui tha: Përqëndroje mendjen tënde te ai dhe vështroje ngultas, kështu që unë e dëgjova prijësin tim Ahmed el-Bedeui duke thënë nga varri: ‘Po.’ Pastaj ai tha: Dhe unë kam munguar nga festa e datëlindjes dhe një njeri nga "Evlijatë" ishte i pranishëm, i cili më njoftoi që Ahmed el-Bedeui atë ditë e hoqi mbulojën nga varri i tij dhe tha: "Abdul-Vehhab qëndroi mbrapa dhe nuk erdhi." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.113)]

A thua që një njeri me çfarëdo ndjenje turpi nuk do të ndihej i turpëruar që të transmetonte "mrekullitë" apo krimet e Sufive lidhur me komunikimin e tyre të hapur me kafshët në rrugë dhe çmenduri të tjera, si dhe pretendimi i tyre se kjo është një formë e ‘mrekullisë’ së tyre? Ne këtu do të citojmë "mrekullinë" e Shejh Ibrahim el-Urejanit. Esh-She’rani thotë: "Nga ta është Shejh Ibrahim el-‘Uravani, i cili ngritej në mimber dhe mbante ligjerata [hutbe] lakuriq [i zhveshur]... dhe njerëzit kënaqeshin me atë që dëgjonin."

Madje edhe vjedhja konsiderohet si dhuratë e mrekullueshme te Sufitë... dëgjoni se çfarë thotë ed-Dibag, i cili ishte njëri nga shtyllat kryesore në mesin e Sufive: "Një vali, që është personi që ka kontroll mbi çëshjet, mund ta zgjasë dorën në xhepin e kujtdo që ai dëshiron dhe të marrë nga ai dirhemë aq sa të dojë (monedhë Arabe), ndërsa pronari të mos dijë asgjë."

Ja ku është një Sufi që pohon se nëse e sheh shejhun e tij është më e dobishme sesa ta shohësh All-llahun. Ebu Turab i ka thënë një shoku të tij një ditë: "Po ta kishit takuar Ebu Jezid el-Bustamin!" Ai (shoku) i tha: "Nuk brengosem për këtë meqë e kam takuar All-llahun dhe kjo më ka mjaftuar dhe nuk më nevojitet Ebu Jezidi." Ebu Turabi i tha: "Mjerë ti, krenohesh për shkak të All-llahut, të Plotëfuqishmit dhe të Madhërishmit! Po ta takonit Ebu Jezidin vetëm një herë, do të ishte më mirë se ta takonit All-llahun shtatëdhjetë herë." [E shkurtuar nga Ihja Ulumid-Din të el-Gazalit (4/356)]. El-Gazali shtoi: "Shpalljet e këtilla nuk duhet të mohohen nga besimtari."

O vëllezër, këto rrëfime na tregojnë se udhëheqësit e Sufive nuk kënaqen me bërjen të ligjshme të asaj që All-llahu e ka ndaluar, në lidhje me vjedhjen, keqdashjen (ligësinë) dhe krahasimin, dhe veç kësaj ata deklarojnë se këto gjëra janë ngjarje të jashtëzakonshme (mrekulli) dhe shenjë se një person është nga Evlijatë. Kjo është në kontradiktë dhe në konflikt të qartë me mësimet e Islamit dhe është mosbesim në tekstin e Kur’anit Bujar dhe Sunnetit të pastër, e dijetarët islamë janë pajtuar që kushdo që shpall të ligjshme (të lejueshme) diçka që është detyrimisht e njohur se është e ndaluar në Islam, atëherë ai është pabesimtar... atëherë si është e mundur që një njeri që e mbron mendimin se kryerja e mëkateve të mëdha është shenjë se personi është nga evlijatë dhe mrekulli?

Një manifestim shumë i rrezikshëm i Sufizmit është lutja që ata u bëjnë të tjerëve pos All-llahut... thirrja dhe lutja e të vdekurve. Ky është shirk i madh, nga i cili paralajmërohemi (që të ruhemi) në Kur’an:

"Dhe mos lut tjetërkë pos All-llahut, ndonjë (idhull) që nuk të sjellë dobi as dëm, e nëse e bën këtë, dije se me siguri do te jesh ndër keqbërësit." (Junus: 106) Që do të thotë se do të jesh nga idhujtarët.

El-Busejri, poeti i Sufive, thotë, duke iu drejtuar të Dërguarit:

"O më bujari i krijesave, unë nuk kam askë prej të cilit përfitoj kënaqësi përveç teje,

kur katastrofa e përgjithshme godet.

Koha kurrë nuk më ka goditur me ndonjë të keqe dhe unë kërkova mbrojtjen e tij,

përveç se arrita mbrojtjen nga të gjitha dëmet."

[Hattabi]

Fjala përfundimtare




O vëllezër, dikush mund të thotë: Pse i kushtoni kaq rëndësi Sufizmit dhe citon thëniet e Ibn Arabiut, Ibnul-Faridit dhe të të tjerëve që kanë vdekur para qindra vjetësh? Do të ishte më me vend që t’i jepet një kundërpërgjigje e fortë komunistëve, ateistëve dhe atyre që gjykojnë me ligje njerëzore duke e lënë Sheriatin e All-llahut, dhe pse nuk flisni kundër sekteve të devijuara, si Kadianitë, Bahaitë dhe Nusejritë? Kështu që unë u përgjigjem:

Është obligim për çdo musliman, e në veçanti për nxënësit e diturisë dhe thirrësit për te All-llahu, që të luftojnë (përpiqen) kundër atyre që i kundërvihen Sheriatit islam, qofshin ata komunistë, ateistë, adhurues të varreve apo Sufij. Shoh që shumë nga thirrësit në Islam që janë përpjekur në këtë dhe tashmë i kanë kushtuar vëmendje disa çështjeve, por i kanë lënë të tjerat. Në të vërtetë, ata duket se e harrojnë këtë çështje pasi shohim se shumë pak njerëz i japin rëndësi këshillimit të muslimanëve lidhur me lajthitjet e Sufive dhe pavërtetësive të tyre. Disa njerëz hidhërohen (tërbohen) kur shohin disa që thërrasin në përmirësimin e akides dhe këshillojnë të tjerët (që të ruhen) nga ata që thërrasin në respektimin e paligjshëm të të vdekurve, meqë pohojnë se kjo shkakton përçarje në mesin e muslimanëve. Në të vërtetë, shohim në mesin e thirrësve të famshëm një prej tyre, i cili e restauron thirrjen në pasimin e Sufizmit dhe shkruan libra të me titull: "Ushtrimi ynë shpirtëror apo Sufizmi i Lëvizjes Islame." (Të Se’id Heun)

Në këtë libër ai e bën të qartë dashurinë e tij ndaj Sufizmit dhe besimin e tij në pavërtetësitë dhe "mrekullitë" e tyre. Kështu që dëgjoni se çfarë thotë ai rreth mrekullive të Sufizmit, në veçanti për pasuesit e rendit Rifa’i. Ai thotë në faqen 217:

"Pra mohimi i parimit të dukurive të mbinatyrshme në mesin e Sufive është një mohim i pabazuar në dituri dhe nuk është me vend. Akti më i rëndësishëm i cili pranon kritika, është ajo që ndodh me rendin Rifa’i lidhur me rastin kur zjarri nuk u bën dëm atyre, dhe kur ata e godasin vetveten me plumba apo me shpata pa u dëmtuar. Ky është një akt i njohur dhe i famshëm, i cili është kryer me dëshmitarë, shumica prej atyre që e mohonin, e kontrolluan atë dhe pastaj u tërhoqën nga mohimi i tyre. Ajo që u dëshmua nga ta nuk mund të jetë magji, meqë magjia është pjesë e botës së gjërave që kanë shkak dhe që nuk janë të zbatueshme këtu. As nuk mund të kryhet përmes ushtrimeve shpirtërore, meqë kjo u ndodh madje edhe personave nga mesi i tyre nga ta pa kryer ndonjë ushtrim shpirtëror... thjesht për shkak se i është zotuar për besnikëri [be’je] shejhut të tij. Në të vërtetë nganjëherë i ndodh edhe atij që nuk e ka bërë zotimin (betimin, marrëveshjen) paraprak. Një herë e një kohë, një i krishter më tregoi diçka që i kishte ndodhur atij personalisht dhe kjo është një ndodhi e famshme dhe e njohur, e All-llahu bëri që unë ta takoj personin e përfshirë në të, pasi që kisha dëgjuar më parë nga dikush tjetër. Ai më rrëfeu mua se ai kishte qenë i pranishëm në një tubim dhikri dhe një nga ata që ekzekutonte dhikrin e goditi shpinën e tij me një skarë dhe e shtyu atë tejpërtej gjoksit të tij derisa e kapi atë. Pastaj ai e tërhoqi atë pa lënë asnjë shenjë apo dëm."

Autori mori masa të veçanta për t’iu përgjgjur akuzës se këto gjëra zakonisht u ndodhin njerëzve që janë dukshëm të ligë dhe jo të devotshëm, kështu që si mundet që kjo dhuratë e ngjarjeve të mrekullueshme (të mbinatyrshme) t’i jepet atij që nuk është i devotshëm? Ai thotë:

"Prova kryesore për ata që e mohojnë këtë është se këto mrekulli ndodhin si në duart e njerëzve jo të devotshëm, ashtu edhe të atyre të drejtë, dhe kjo është e saktë. Por përgjigja në këtë është se mrekullia nuk është e tyre, por është e shejhëve të tyre të parë (burimorë), të cilëve All-llahu, i Plotëqufishmi dhe i Madhërishmi, u dhuroi këtë mrekulli, dhe Ai pastaj bëri që kjo të vazhdojë në mesin e pasuesve të tij."

A nuk është habitëse se si një person i ditur mund të mashtrohet nga këto dredhi të Shejtanit e t’u besojë atyre dhe ai llogaritet të jetë një nga thirrësit kryesorë? Ai pajtohet se "mrekullitë" e Sufive janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen nga askush... ndërsa ne i themi atij, çka do të parandalojë nga të bërit e tyre nëpërmjet magjisë apo mënyrave mashtruese, siç është përmendur nga shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, kur ai u sfidua nga disa pasues të një rendit Sufit. Ata rrejshëm pohuan se mund të ecin sigurt në zjarr, kështu që ai kërkoi nga ata që së pari ta lajnë lëkurën e tyre me uthull dhe ujë të nxehtë para se të ecnin në zjarr. Ata e refuzuan këtë nga frika. Kjo për shkak se ai e kishte zbuluar hilen të cilën ata e përdornin, e ajo ishte se ata e kyenin trupin e tyre me yndyrë të bretkocës, me lëvoren e brendshme të portokajve të idhët dhe pudër talk, si dhe tjera dredhi të tilla që ata i dinin. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah ka thënë:

&q5ot;Ajo gjithashtu mund të kryhet me ndihmën e shejtanëve të tyre, meqë ata janë popull që shoqërohen ngushtë me shejtanët si me vëllezërit e tyre. Kur ata bashkohen për të fishkëlluar dhe duartrokitur, ata kalojnë në një gjendje në të cilën ata llomotisin dhe lëkunden sikur dikush që është i pushtuar nga djajtë, dhe ata flasin fjalë, të cilat as ata e as të pranishmit nuk i kuptojnë. Ky është djalli i tyre që flet me gjuhën e tyre kur ata e humbin ndjenjat e tyre, mu ashtu siç flet xhinni me gjuhën e atij që e zotëron. Pastaj nëse disa njerëz e kanë dikë që është i pushtuar, ata i paguajnë ata që të vijnë, pastaj ata i bien defit dhe instrumenteve tjera muzikore dhe ndezin një zjarr shumë të madh. Pastaj ata vendosin një pjesë të madhe hekuri mbi të dhe vendosin shtiza me maje të metalike. Më pas njëri prej tyre do të ngjitet dhe do të ulet mbi këto maje para njerëzve. Ai do ta marrë hekurin e nxehur dhe do ta shpojë me të dorën e tij, e kështu me radhë. Njerëzit gjithashtu do t’i shhnin gurët duke fluturuar duke mos e parë askë që i gjuan ata. E tërë kjo është nga djajt e tyre, të cilët i ngrisin ata në majë të këtyre thumbave. Ata janë që kontaktojnë drejtpërdrejt me zjarrin. Është e mundshme që njerëzit e përfshirë në këtë nuk ndiejnë asgjë, mu sikur i pushtuari (nga xhinët) që goditet me të rëna të ashpëra, por megjithatë nuk ndien asgjë meqë ata e godasin vetëm xhinnin. I njëjtë është rasti me këta që përfshihen në dukuri djallëzore (satanike). Prandaj sa më shumë që personi të jetë (të ngjajë) si xhinni dhe djajt, në veprat e tyre, atëherë ajo që ndodh do të jetë më e fortë. Përveç kësaj, këto gjëra nuk ndodhin, përveç në prani të thirrësit të djallit dhe recitimit të tij, e recitimi i tij është flauta dhe instrumentet muzikore, si dhe kendimi. Kjo nuk do t’u ndodhë atyre gjatë namazit, përkujtimit të All-llahut, gjatë lutjes dhe kur lexohet Kur’ani. Kështu që këto përvoja (apo përjetime) të tyre nuk kanë asnjë dobi në fe e as në jetën e përditshme të kësaj bote. Këta njerëz që përjetojnë këto ndodhi djallëzore janë në një mashtrim të madh. Në marrëzinë e tyre janë të privuar nga çdo e mirë dhe ata vetëm se e shtojnë atë që është e frikshme, gëlltisin (asgjësojnë) pasuritë e njerëzve me akte të pavlera, nuk urdhërojnë në të mirë e as nuk ndalojnë nga e keqja dhe nuk bëjnë xhihad në rrugë të All-llahut." [el-Fetaua (11/495-496)].

O vëllezër të nderuar, lavdërimi me vepra të mbinatyrshme nuk është prej cilësive të të devotshmëve nga Sahabët dhe tabi’inët, e as nga imamët e muslimanëve dhe dijetarët që erdhën pas tyre. Nuk kemi dëgjuar asgjë nga asnjë prej Sahabëve, as prej tabi’inëve, as prej katër imamëve të famshëm: Malikut, Ebu Hanifes, esh-Shafi’ut dhe Ibn Hambelit rahimehumullah. Ne nuk kemi dëgjuar të ketë ndodhur diçka e tillë me ndonjërin prej tyre; as që ndonjëri prej tyre të ketë hyrë në zjarr apo të kenë goditur veten me skarë apo me shpatë dhe pastaj ta ringjallin ndokënd. Kjo nuk është praktikuar as nga ndonjë prej dijetarëve të tashëm, që nga më të shquarit prej tyre esh-Shejh Abdul-Aziz ibn Baz dhe shejh Abdullah ibn Humejd. Këto praktika i gjejmë, në të kaluarën dhe në të tashmen, vetëm midis Sufive. Nuk ka dyshim se kjo është prova më e madhe se këto janë dukuri djallëzore, e jo mrekulli të dërguara nga i Gjithmëshirshmi.

Pastaj kthehem tek pika që kur e pashë se shumica e thirrësve ishin neglizhentë (të pakujdesshëm) ndaj aspektit më të rëndësishëm të Islamit, që është thirrja në veçimin e All-llahut në të gjitha adhurimet (Teuhidi) dhe përmirësimi dhe pastrimi i akides nga tërë shirku, që merr trajtën e adhurimit të të vdekurve, të lidhurit (shpirtërisht) për varre dhe të thirrurit e të vdekurve dhe të atyre që nuk janë të pranishëm, dhe ata heshtnin reth devijimeve të tjera të Sufive të sotshëm, të cilët janë shumë të përhapur në tokat e muslimanëve, dhe kushdo që udhëton jashtë këtij vendi do të shohë epërsinë që rendet Sufite e kanë në mendjen e muslimanëve në Egjipt, Siri, Maroko, Afrikë dhe Indi. Qoftë rendi (sekti) Rifa’i, apo Tijani, Ahmedije, Kadirije, Buramije, Shadhilije, Hatanije, Derkavije, Nekshibenditë apo cilido nga numri madh i rendeve të shumta Sufite... kur e pashë këtë dëshirova që të sjellë ndër mend diçka, gjë që konsideroja që është diçka shumë me rëndësi. Po ashtu dëshirova që t’i pajis vëllezërit e mi, të cilët studiojnë në Darul-Hadithin e nderuar, e që vijnë nga vende të ndryshme islame ku ka shumë rende Sufite, me ca njohuri dhe mbrojtje nga sëmundja vdekjeprurëse e Sufizimit. Dhe mua ashtu siç ekzistojnë sëmundjet që helmojnë trupin, po ashtu ekzistojnë edhe sëmundje që e helmojnë zemrën dhe shpirtin. Për këtë arsye dijetarët dhe thirrësit do të duhej t’i kushtojnë më tepër vëmendje mbrojtjes së zemrës, mu ashtu siç mjekët i kushtojnë vëmendje mbrojtjes së trupit...

[Hattabi]

Me Emrin e Allahut e perfundova postimin e kesaj broshure te vogel por me vlere te madhe me titullin " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori : Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali.




Argumente per ata qe e kerkojne te verteten dhe qe kan MEND, nuk ka qka me u diskutu ma .




Dhe ne fund:

Paqja dhe shpëtimi i All-llahut qofshin mbi Muhammedin, familjen e tij, pasuesit dhe Shoqëruesit e tij.

[taxisti]

Postimi origjinal është bërë nga Mustaqedredhur

rahat qofsh!Por, rahatluku ka edhe disa premisa tjera


?




Argumento rrugen e tyre,qendrimin e tyre ndaj sherijatit,imanit..ibadetet e tyre.....
Mandej diskutojme...

Per shembull, teoria e 12 imameve asht shkolle shiite.Si duket ti je shii.?


ma qarte?ku e ke poenten?



Cka don me na tregue?
Se muslimanet jane pisa?!

Ndegjo dashamir:

nga pikepamja islame puna asht kshtu:

MUSLIMANI mban ne vehte imanin.shahadetin..dhe dije se as nje her as kush nuk mundet te jete mbi ate.Se mbane imanin Islam!
Finalja e shqyrtimit asht Dita e Gjykimit.

'Viza' per ate dite ,qe sado pak garanton drejt nje perfundimit te mire, asht IMANI.
Ata qe s'kane iman,Islam, jane ne kufr.Kufri te cin ne xhehem.
Kshtu asht ne shiqimin Islam.

Allahu ne Kuarn na meson :

' E kush kerkon fe tjeter pervec fese islame,atij kurrsesi nuk do ti pranohet..."

'Ata ( hipokritet) thone: NE i kemi besuar Allahut,te derguarit te Tij,dhe u jemi bindur.Por pas asaj nje grup prej tyre zbrapsen.Te tille nuk jane besimtare"

Islami ashte feja qe e larteson njeruin me graden me te larte,ashte feja Islame ajo qe ja larteson atij jetesen.

1.Sufistet te gjithe e pranojne sheriatin dhe ibadetet qe i bejne te gjithe muslimanet ,pa sheriat nuk mund ta praktikosh sufizmin.
Said Abdylkader Xhejlania vete i ka pranuar sheriatin siç e kane bere te kater Imamet e shkollave juridike ne veçanti e ka perçafuar shkollen Hanefite, edhe Mevlana Xhelaludin Rumi ka vepruar ne te njejten menyre sikur sufistet e tjere.
Te kam thene edhe nje here se nuk mund te gjesh askund ku shkruhet apo thuhet nga sufistet nuk jane ne ehli sunna. Po ka dallime ndonjehere ne disa pika edhe kto dallime nuk jane edhe aç te medhaja.
Edhe tek grupet e juaja ka dallime ndermjet veti, edhe tek pranimi i sufisteve ka mendime te ndryshme tek ju ,ka ne grupet e juaja qe thojne se nje pjese e shiave do te shkojne edhe ata ne xhenet .
Ne njerezit e thjesht nuk mundemi ti kuptojm te gjitha keto ,edhe dijetaret kane mendime te ndryshme ndermjet vetit.
2.Teoria e 12 Imamve nuk eshte vetem teori e shiave ka edhe te tjere qe mendojne ndryshe .Edhe shiat mendojne se Imamet jane si prone e tyre edhe disa grupe muslimane mendojne se ehli sunneti eshte prone e tyre edhe behet vetem se si mendojne ata.
Une i pranoj te 12 Imamet pasiqe ka edhe hadithe qe e konfirmojne kete edhe kam lexuar me shume per ta.
Kurse per pyetjen se a jam shia ,po te pergjigjem se do te isha i lumtur qe une te isha shia.Por mos u ngut edhe kuptom se çfare dua te them
Shia do te thote perkrahes edhe ne Kuran permendet fjala perkrahes ne shume vende.Musen a .s e perkrahi Haruni a.s edhe Zoti i drejtohet te derguarit te tij me fjalet se ne qofte nuk te perkrah populli ateher e ka perkrahjen e tij e shume ajete tjera flasin ne te njejten menyre.
Ka hadithe te pejgamberit a .s ku thuhet se perkrahesit e Imam Aliut do te fitojne xhenetin,pra shiat (perkrahesit) e Imam Aliut do te jene fitues ne diten e gjykimit.
Por lexoni me kujdes se shiat e Imam Aliu atehere nuk jane sikur shiat e sotit ,sidomos disa shia qe gjenden ne iran e irak, ka dallime shume mes atyre me pare dhe kta te sotit.

Eshte e rruges se ehli sunnetit qe te perkrahet familja me e ndershme dhe njerezit me te ndritur te islamit. Islami urdheron qe ti ndjekim njerzit e mire dhe te drejte dhe ti luftojme ata qe jane kunder. Une e di keshtu islamin ne qofte se ka verzion tjeter me mesoni.

Me pelqejne sufistet me shume se te tjeret pasiqe ata mundohen ti bashkojne gjithmone muslimanet ndermjet veti ,nje sufist i vertet i kupton si shiat ashtu edhe grupet e tjera dhe nuk eshte i eger ne gjykimet e tij per te tjeret .

3. Te lutem musteqe mos mendo ne vend timin , une te kam treguar edhe nje here se nuk kam frike kur dua te them diçka .Une as nuk po mendoj se muslimanet jane pisa a diçka tjeter ,sidomos per musliman nuk mendoj ashtu kurr se edhe vete jam musliman.
Mua me se shumti nuk po me pelqejn shume gjera nga muslimanet te gjitha grupet , te gjithe po rrahin gjoks dhe po mburren kurse punet nuk i kemi askund.
Te gjithe i themi vehtes musliman emrat e mire i kemi ,po mendojm se vetem ne jemi ne traditat e Muhamedit a.s ,shiat mendojn se jane me te vertet perkrahesit e Imam Aliut ne çdo pikepamje .Mirepo realiteti eshte krejt ndryshe vetem shikoj se si jane kerthuar punet e muslimanve .
Pergjegjsit per kete gjendje qe jane muslimanet duhet ti marrin grupet ma te medhe e jo te mburren pa bere asgje dhe vetem ti fyejne te tjeret .

Po me vjen mire se i ke sjell dy ajete nga Kurani shume te mira jane ,shume domethenes jane kto dy ajete po thuhet aty shume mire se islami eshte feja qe e larteson njeriun me graden me te lart dhe feja islame eshte ajo qe ja larteson besimtarve jetesen .Lexoj dhe kuptoj se kane lidhje me kete teme dhe çka po flasim ne

[Mustaqedredhur]

Taxisti

Lexoj me vemndje shkrimet e Medkhaliut ( te postueme nga 'Hatabi') .
Kaq

mbetsh i pershendetun,

[taxisti]

Postimi origjinal është bërë nga Hattabi

Vazhdimi i temes: " E vërteta mbi Sufizmin " nga autori :Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali

Përkufizimi i Sufizmit



- Pse është quajtur me këtë emër?


Fjala "Sufizëm" rrjedh nga fjala greke "Sofia", që do të thotë urtësi, mençuri. Gjithashtu thuhet që kjo është një fjalë që i referohet veshjes së rrobave të leshta dhe kjo thënie është më e sigurta, meqë veshja e rrobave të leshta ka qenë shenjë e Zuhdit (indiferencës/largimit/distancimit nga jeta e kësaj bote). Është thënë se kjo është bërë me qëllim të gjasimit me ‘Isain alejhis-selam, të birin e Merjemes. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, përmend në el-Fetava (11/7) nga Muhammed ibn Sirinë (një tabi’in i famshëm që vdiq në vitin 110H) se i ka arritur atij (lajmi) se njerëz të caktuar kishin marrë rroba të leshta për të veshur, me qëllim që të gjasojnë me Isain, të birin e Merjemes, andaj ai tha:

"Ka njerëz që kanë zgjedhur dhe preferuar veshjen e rrobave të leshta, duke pretenduar se dëshirojnë të gjasojnë me Mesihun, të birin e Merjemes. Por rruga e Pejgamberit tonë është më e dashur për ne, e Pejgamberi alejhis-selam ka veshur (rroba) prej pambuku dhe rroba të tjera."



Shfaqja e Sufizmit për herë të parë


Nëse shikohet me kujdes shfaqja e Sufizmit, atëherë fjala "Sufizëm" nuk ka qenë e njohur në kohën e Sahabëve. Në të vërtetë, ajo nuk ishte aq e njohur në shekullin e parë dhe në tre shekujt më të mirë. Më saktë, ajo u bë e njohur pas përfundimit të tre shekujve të parë.

Shejhul-Islam Ibn Tejmije, rahimehullah, përmend se Sufizmi u shfaq për herë të parë në Basra të Irakut, ku disa njerëz shkuan tejkaluan kufijtë në adhurim dhe në shmangien nga jeta e kësaj bote, në një shkallë që nuk është parë në vende të tjera. (el-Fetaua 11/6)

Hej hatobo po te veti ty qe i ke sjell kta qarshafa sma merr mendja qe e din veç shko pyete dikend qe din .

Hajt lexo pak ma lart ibni tejmija po thote se sufizmi nuk ka qene i njohur as edhe ne tre shekujt e para e tani ne tjeter vend po thote se eshte shfaqur tek disa sahabe ,se disa tabiine i paskan pare sufistet edhe me pare.

Hajt bacit me trego se si eshte me e tejkaluar ne adhurim ,te pakte jane ata qe e tejkalojne ne adhurim te Allahut dhe ata jane me te miret .Duhet me e ditur secili se çka ka pas ndermend ibni tejmija me fjalen tejkalim .Ka disa tejkalime qe jane te demshme ka disa tejkalime qe jane vlefshme .
Ky ibni tejmija i ka tejkaluar te gjitha kufijt e njerezimit ,ky i ka quajtur ata qe e permendin Allahun shume si te pafe.Kurani thote se lutja me e mire eshte permendja e Allahut ,ibni tejmija i harron keto ajete dhe i tejkalon ne sulmet kunder besimtarve.
Po me duket po e shoh ibni tejmijen ne diten e gjykimit duke u ankuar tek Zoti per se disa musliman e paskan tejkaluar ne adhurime.Ai qe ka mend e din se çfare pergjegje do te merr kyfar ibni tejmije

[Hattabi]

Nga shejh Salih el-Feuzan

Fjala Tesewuf dhe Sufije nuk kanë qenë të njohura gjatë gjeneratës së parë Islame. Madje, këto qenë prezantuar në të [islam] vetëm pasi që u përvetësuan në Islam nga popujt tjerë.


Shejhul Islam Ibn Tejmije, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, tha në Mexhmu-ul-Fetaua:"Përsa i përket termit Sufije [Sufizëm], kjo s'ka qenë e njohur gjatë tre gjeneratave të para të Islamit. Dhe, të folurit rreth kësaj u bë e njohur vetëm pas tre gjeneratave të para. Disa imamë dhe dijetarë folën rreth kësaj më pas, siç ishte imam Ahmed bin Hanbel, Ebu Sulejman ed-Darani dhe të tjerë. Po ashtu është transmetuar nga Sufjan eth-Theuri të ketë folur rreth kësaj. Disa nga ata po ashtu përmendën këtë në autoritetin e el-Hasan el-Basrit. Ata dalluan në pikëpamjet e tyre mbi domethënien se çkaje ia atribuon veten një Sufi, meqë fjala 'Sufi' është një emër që tregon një atribuim, siç është el-Kurshi, el-Medini dhe kështu me radhë.


Thuhet se ky është një atribuim ndaj Ehlus-Suffeh, por kjo është gabim, meqë po të ishte kështu, ata do ta quanin veten Sufij. Po ashtu është thënë se kjo është atribuim ndaj Saff [radhës] e cila është me e shquara para Allahut, por edhe kjo është gabim, meqë po të ishte kështu, ata do ta quanin veten Saffij. Po ashtu është thënë se kjo është atribuim ndaj sefweh [më të mirës] nga krijimi i Allahut. Por, edhe kjo po ashtu është gabim, meqë po të ishte kështu, ata do ta quanin veten Safwij. Është thënë poashtu se kjo është atribuim ndaj Sufeh bin Bishr bin Udd bin Tabikheh, një fis Arab që gjindej pranë Mekes në të kaluarën, të cilit ia atribuonin veten asketët. Ndonëse atribuimi i Sufi-t është në pajtim me emrin e këtij personi [Sufeh] nga pikëpamja gramatikore, ky poashtu është opinion i pasaktë, meqë këta njerëz nuk kanë qenë të njohur mirë për shumicën e asketëve dhe për shkak se po t'iu atribuoheshin asketikët atyre, do të kishte qenë e mundshme që ata t'ia atribuonin veten atyre gjatë epokës së Sahabëve, Tabi'inëve dhe Atba' et-Tabi'inëve [por nuk e kanë bërë këtë].


Po ashtu kjo është për shkak se shumica e atyre që flasin ne emër të Sufive s'janë të vetëdijshëm për ekzistencën e këtij fisi dhe ata nuk e pëlqejnë që t'i atribuohen një fisi të Ditëve të Injorancës [xhahilijeh], i cili nuk ekzistonte gjatë epokës Islame. Poashtu është thënë që ky është opinioni më i mirënjohur: se Sufi është një atribuim ndaj suf [leshit, rrobës së leshtë]. Kjo meqë hera e parë kur Sufitë u shfaqën ishte në Basra [Irak].


Njerëzit e parë që vendosën rolin e Sufizmit kanë qenë disa shoqërues të Abdul-Uahid bin Zejd. Abdul-Uahid ka qenë një nga shoqëruesit e el-Hasan el-Basrit i cili jetonte në Basra, dhe aq shumë zhytej në asketizëm [zuhd], adhurim [ibadet], frikë ndaj Allahut [khauf] dhe kështu me radhë, saqë një shembull i tillë nuk mund të gjindej në banorët e vendeve tjera.


Ebush-Shejh el-Esbehani transmetoi me një zinxhir transmetimi të lidhur me Muhamed ibn Sirinin, se i ka mbërri atij që një grup njerëzish parapëlqenin të vishnin rrobe të leshta, kështu që ai tha:'Janë disa njerëz që parapëlqejnë të veshin rrobe të leshta duke pohuar se i gjasojnë Mesisë, të birit të Merjemes. Mirëpo, udhëzimi i pejgamberit tonë [salallahu alejhi ue selam] është më i dashur për ne, dhe ai [salallahu alejhi ue selam] mbartte rroba të pambukut dhe të tjera lloje të rrobes'. Apo është shprehur ngjashëm me këtë".


Pas kësaj, Ibn Tejmije tha:"Këta njerëz ia atribuojnë veten rrobeve të jashtme, e cila në këtë rast është rrobë e leshtë [suf]. Kështu që mund të thuhet për ndonjërin nga ata se është një Sufi. Mirëpo, metodologjia e tyrë s'është e kufizuar vetëm në mbartjen e rrobës së leshtë, e as që e bëjnë të detyrueshme këtë për ndonjë. Ata i atribuohen kësaj për shkak të qenit të kësaj gjendje e jashtme".


Pastaj ai tha:"Pra, kjo është origjina e Sufizmit. Pas kësaj, Sufizmi u degëzua dhe u shumëfishua."


Fjalët e Ibn Tejmijes, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, tregojnë që Sufizmi zuri fill në tokat Islame nga disa adhurues shumë të devotshëm nga Basra si rezultat i thellimit të tyre në asketizëm dhe adhurim. Pas kësaj, Sufizmi evuloi dhe ndryshoi.


Përfundimi të cilin e kanë nxjerrë disa autorë modernë – se Sufizmi u zvarrit brenda në vendet Islame nga fetë tjera si Hinduizmi dhe monasticizmi i Krishterë – është pranuar bazuar në atë çfarë transmetoi Ibn Tejmie nga Muhamed Ibn Sirini te ketë thënë:"Janë disa njerëz që parapëlqejnë të veshin rroba të leshta duke pohuar se i gjasojnë Mesisë, të birit të Merjemes. Mirëpo, udhëzimi i pejgamberit tonë [salallahu alejhi ue sleam] është më i dashur për ne!" Kjo tregon që Sufizmi ka një lidhje me fenë e të Krishterëve!!


Dr.Sabir et-Tu'eimeh tha në librin e tij "Sufizmi – Besimet dhe Metodologjitë e tij": "Me sa duket Sufizmi u shfaq nga ndikimi i monasticizmit të Krishterë, në të cilin murgjit mbartnin rrobe të leshta dhe jetonin në manastiret e tyre. Kishte shumë nga ata që praktikonin këtë gjithandej vendeve të cilat Islami i çliroi me anë të Teuhidit..."


Shejh Ihsan Ilahi Dhahir, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, ka thënë në librin e tij "Sufizmi – Burimi dhe Origjina e Tij": "Kur shikojmë thellë në mësimet e Sufijve të parë dhe të vonshëm dhe thëniet që kanë qenë cituar dhe transmetuar nga ata në librat Sufite të vjetra dhe ato të sotshmet, ne shohim një dallim të madh mes kësaj dhe mësimeve të Kur'anit dhe Sunetit. Njëlloj, ne s'i gjejmë rrënjët apo farat e tij në historinë e udhëheqësit të të gjitha krijesave [pejgamberit Muhamed, salallahu alejhi ue selam] e as në të Shoqëruesve bujarë të tij, të cilët janë ndër krijesat më të mira të Allahut. Madje, në kundërshtim me këtë, ne shohim që Sufizmi është përftuar dhe mësuar nga monasticizmi i Krishter, Brahmanizmi, Hinduizmi, devocioni fetar i Judaizmit dhe asketizmi i Budizmit".


Shejh Abdur-Rahman el-Uekil, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, ka thënë në hyrjen e librit "Rënia e Sufizmit": "Vërtet, Sufizmi është makinacioni më i ulët dhe më i ndyrë, të cilin e ka shpikur Dreqi në mënyrë që robërit e Allahut të mund të përqeshin dhe qësendisin së bashku me të në luftën e tij kundër Allahut dhe të dërguarve të Tij. Kjo është vello e Zjarrputistëve [Mexhusëve], e cila lë përshtypjen se është hyjnore. Madje, kjo është maskë e çdo armiku të fesë së vërtetë. Këqyrni atë dhe do të gjeni në të Brahmanizëm, Budizëm, Zoroastrianizëm, dhe bësimet Manikiane. Ju do të gjeni Platonizëm në të. Madje mund të gjeni edhe Judaizëm, Krishterizëm, dhe idhujtari të ditëve të Injorancës".

Nëpërmjet prezantimit të pikëpamjeve të këtyre shkrimtarëve modernë lidhur me Sufizmin, dhe poashtu edhe shumë shkrimtarëve të tjerë që s'po i përmendim këtu e të cilët kanë pikëpamje të njëjta, na bëhet e qartë se Sufizmi është një koncept i huaj që është futur në Islam. Kjo tregohet me praktikat e atyre që ia atribuojnë veten Sufizmit; praktika të cilat janë të huaja për Islamin dhe janë shumë larg nga udhëzimi i tij. Me këtë ne mendojmë në ithtarët e vonë të Sufizmit, iluzionet mistike dhe fantazitë e të cilëve janë bërë të shumta dhe të mëdha.


Por, përsa u përket paraardhësve të kaluar si el-Fudejl bin Ijad, el-Xhunejd, Ibrahim bin Adham dhe të tjerëve, ata kanë qenë mesatarë.

[Hattabi]

taxisti - Une me kete teme e kam kry ma , nuk ka se qka me u diskutu.

[taxisti]

Postimi origjinal është bërë nga Hattabi

taxisti - Une me kete teme e kam kry ma , nuk ka se qka me u diskutu.

Nuk po me nevojitesh edhe me biseduar edhe aç shume.

Do te mundohem vetem pak tju pergjigjem atyre qarshafave qe i ke sjell ,edhe ne nje postim tjeter te kam thene se po i pres prej juve kesi qarshafash nga ibni tejmija dhe mendimtar si ai.

Eshte vete ibni tejmija dhe disa wehabist qe i pershkruajn Allahut shume gjera sikur krijesat .Sipas tyre Allahu ulet ,ngritet ka duar e gjera te tjera .
Edhe ne postimin tjeter ju kam thene se ibni tejmija dhe bashkemendimtaret e tij i kane vjedhur shume gjera nga sufizmi ,kta i kan vjedhur disa gjera duke menduar ne ate menyre te krijojne nje parti te re .Por injorantet nuk e dine se falsi nuk mund shitet gjithmone per origjinal.

Kta fare ibni tejmija jau kane veshur edhe disa libra apo disa thenie sufistve ,sidomos Ibni Arabies ja kane mveshur shume thenie vetem per ta ndotur sa ma shume.

Eshte e vertet se ka disa sufist qe nuk jane taman ne rruge te drejt, ka disa sufist qe ju kane bashkangjitur krejtesisht budizmit apo ndonje feje tjeter .Por ata nuk jane me sufi; sikurse muslimanet qe jetonin nen rregjimet komuniste nje pjese e tyre e humbi besimin shume shpejt.

Shiqoni gjerat realisht.

Edhe njehere po ju them se sufizmi eshte si nje oqean ,nje njeri i thjesht nuk mund te notoj ne te perveçse skajeve te atij oqeani.
Shume njerez jane munduar te notojne ne mesin e tij por kane humbur edhe vete sufistet nuk notojne ne thelesira pa pasur ndihmen e dikujt.

Ne qarshafat me lart thuhet se sufistet e shohin Allahun ne gjithçka ,kjo nuk eshte e vertet sidomos ne ate menyren se si e paraqisni ju .


Une personalisht po ju pyes nje pyetje juve dhe "dijetarve" tu .

Ne fillim ishte vetem Allahu ne nje kohe qe ishte e pakohe ,dhe Allahu vendosi ti krijoi te gjitha krijesat .Me tregoni se nga i mori Allahu te gjitha kto krijesa.

[taxisti]

Me shume per sufizmin mund te lexoni ne kete faqe http://livingislam.org/index.html.

me falni por faqja eshte ne anglisht per fat te keq ende nuk ka shume publikime ne shqip.

Ne kete faqe mund te lexoni per sufizmin e vertet. Ketu i gjeni edhe dijetaret me te medhej qe e kane studiuar sufizmin dhe mund te lexoni disa nga theniet e tyre.

Ne kete faqe gjendet edhe pergjigjet e sufistve kunder akuzave qe i bejne ibni tejmija dhe mendimtaret si ai .
Ne kete faqe gjenden edhe shume shkrime nga Myhyi al-Din ibn Arabi me shume shpjegime nga sufistet per shkrimet e tij.

Ne kete faqe shpjegohet se si gjykojne ibni tejmija me wehabistet dhe disa "dijetar" te tjere.

Do te mundohem pas disa diteve te perkthej diçka nga keto shkrime.