Adrian DULE - KRIJIME

[adidu]

Po postoj nje novele , e cila uroj t'ju nxise per te dhene mendimet tuaja, qofte pro, apo kundra per menyren e trajtimit artistik dhe social.


Mbylla kompiuterin dhe rregullova nxitimthi shkresat me shifra pa fund, të sapo printuara. Shplodha sytë për pak në faqen bosh të murit të zyrës, (nuk jam aq romantik sa të shoh pemët nga dritarja) dhe u bëra gati të dal me stomakun në dorë, që filloi të ulërasë i fyer. Nuk isha marrë fare me të që darkën e shkuar. Tringëlliti zilja e mesazheve të celularit. E hapa me bezdi, se mos ishte ndonjë klient idiot, i cili kujtohej në castin e fundit për të ndryshuar dicka në përllogaritje. Punë muti, kur je nënpunës banke dhe duhet të merresh me paratë e pafund të të tjerëve dhe pret si qen rrogën në fund të muajit. Varja. Gjysma e së keqes, se mund të isha kamarier, apo murator në Greqi, apo Itali, si ca shokët e mi. Mesazhi fatmirësisht më shplodhi akoma më shumë sytë, e më qetësoi ulërimat e stomakut për pak sekonda. Vinte nga një mikesha ime, e cila më ftonte për drekë në një restorant afër bankës. U lëshova poshtë shkallëve pa pasur durim të pres ashensorin. Përfundova në rrugë, duke shkopsitur këmishën dhe lëruar kollaren. Mora rrugën drejt restorantit ku ajo priste me një shoqen e saj, sic më shkruante në sms, të cilën nuk e njihja.
Kishim kohë pa u takuar. Arsyet ishin të shumta. Më thelbësorja mendoj se lidhej me faktin që më kishte dalë nga qefi dhe nuk më shkohej më me të në krevat. Gjithsesi jam aq i sinqertë dhe i ndershëm, sa t’ja transmetoja gojarisht edhe asaj. Natyrisht që kur ja thashë më mirëkuptoi, aq më tepër që bashkëjetonte prej vitesh me dikë dhe prisnin të martoheshin së shpejti. Tek e fundit patëm një marrëdhënie seksuale të vrullshme për njëfarë kohe, që besoj se pati vlerë si për atë e si për mua. Ajo shkundi pluhurin e monotonisë që e mbante të shtrënguar në darët e bashkëjetesës së gjatë dhe unë shkunda allatet e mia, sic thoshte gjyshi im rafmet pastë. Epo ajo qënka e përdalë se ka tradhtuar atë të gjorin dhe ti i pacipë që paske shkuar vetëm për shkundje allatesh, do thoni ju. Ehh…sa mirë do të ishte në rast se do të ishin kaq të thjeshta gjërat në përcaktim. Njeriu i shkretë qënka kaq i komplikuar, sa rregullat e moralit i rrinë si një palë këpucë me numër më të vogël se këmba dhe ja bëjnë gjak. Sidoqoftë janë pa fund ato femra të shkreta që kanë ndjekur rregullat e moralit një për një dhe ju rroftë që e futën këmbën një jetë në këpucët me numër më të vogël se këmba e tyre. Së fundmi kur jeta ju ikën për lesh (sic thonë), mallkojnë fatin e zi dhe moralin, si gjyshja ime, që nëpër dhëmbë shpesh pëshpëriste: “Pac fatin e kurvës” – kur shihte të bijën të ngelur në derë. Dhe kishte të drejtë rafmetpaslia, po aq sa kishte të drejtë burri i saj gjyshi im, me shkundjen e allateve, megjithëse iku me peng në zemër që nuk i shkundi allatet sic deshi dhe gjyshja iku me peng në zemër, që nuk pati fatin e kurvave me gjyshin i cili e kishte mendjen vetëm tek shkundja e allateve.
Me pak fjalë, shoqja ime solli organet në formë me mua, pa i shkuar aspak mendja ta braktisë atë delen e perëndisë me të cilën e lidhnin shumë më tepër gjëra se sa seksi. E di që me këtë frazën e fundit do të acaroheni shumë, meshkuj dhe femra së bashku dhe do të më quani të përdalë, të pacipë e kudiunë dhe shoqen time kurvë me damkë.
Arrita në restorant si vetëtimë dhe syri më kapi dyshen e ulur në tavolinë. Prisnin me një piatë afetato në mes, një shishe verë dhe dy gota të mbushura me lëngun e rubintë. Pa e zgjatur me prezantime dhe përshkrime të tepërta, putha në faqe fshiktas mikeshën time, i dhashë dorën tjetrës dhe u ula me një ndjesi të këndshme, por të cuditshme. Mikesha ime ishte bionde origjinale dhe solucioni që ja forconte të verdhën ishte i vënë në masën e duhur. Shkurt nuk hynte tek biondet e shplara. Shoqja e saj ishte brune e theksuar. Nëse ishin me bojë, apo pa bojë flokët e saj, nuk arrita ta konstatoj. Ajo që i bënte shumë të ndryshme përvec flokëve ishin sytë. Biondia me sy të blertë dhe brunia me sy të thellë në ngjyrë ulliri si kadife, ose më saktë si sy kaprolli. Ja fus kot, se vetëm një herë kam parë një kaproll të sapovrarë, që i ndriste një pikë loti teksa jepte shpirt. Po jepte shpirt them . . . nuk e di a ka shpirt kaprolli, por atë ndjesi më la atë cast që e pashë, pas ca sacmeve cifteje që ja kish ngulur xhaxhai im. Një njeri i fandaksur, i cili me diplomë kishte mbaruar matematikë, e për profesion quante gjuetinë dhe urrejtjen më të madhe e kishte klasifikuar matematikisht, për femrën dhe artin në tërësi. Arti dhe femra sipas tij e kishin bërë botën lëmsh dhe i kishin vënë vulën e shkatërrimit njerëzimit që në zanafillë. Nejse, varja edhe xhaxhait të fandaksur. Tek arti hajt se po i jap një farë të drejte, por tek femra ja mbyste i ndjeri, se pa femrën kot rrojmë dhe s’ka kuptim jeta. I ndjeri, sepse edhe ai ka vdekur, ashtu sic ka vdekur edhe im atë që një jetë u zu me të. Im atë i jepte të drejtë përsa i përket femrave, por duke u munduar ti mbushë mëndjen se arti është gjëja më e bukur që karakterizon njeriun, meqënëse time më e donte aq shumë sa ajo i kishte hedhur trutë e gomarit meqënëse vetë ishte artiste. Ziheshin kaq shumë me xhaxhain sa hynte halla ime me tërsëllëmë për ti ndarë (nuk po e quaj e ndjera se nuk ka vdekur akoma) dhe i qetësonte duke i thënë se: “Kam shkuar me dhjetëra meshkuj dhe të tërë ishin idiot përvec burrit tim”. Burri i saj ( për sqarim) është një plak i rrjedhur pasanik italian që ka nja tre barqe me fëmijë dhe së fundmi bëri edhe një djalë me hallën. Vëllezërit i fusnin një kurvë nëpër dhëmbë për të motrën dhe e linin sherrin si me magji, sepse ajo kur nxehej nuk përmbahej dhe jo vetëm kaq, por ju kërkonte paratë që ju kishte dhënë borxh burri i saj, po ta detyronin të arrinte deri në atë “dhimbje shpirtërore” sic e quante ajo.
Sidoqoftë po kthehem tek ndjesia e këndëshme dhe e cuditshme e rezervuar nga ato të dyja, e lidhur fillimisht me portretet diametralisht të kundërta, por jo për të kundërtën se sa për atë që i bënte të përbashkëta këto të kundërta. Ishin kaq të kundërta, qoftë edhe në dhënien e dorës dhe qëndrimit në tavolinë, sa mua në vend të më jepnin ndjesinë e të kundërtës që është normale, më dhanë një ndjesi ngjashmërie. Ti je i fandaksur si gjyshja, gjyshi, xhaxhai dhe halla të cilët sapo i përmende do të thoni, teksa në dy qënie ekstremisht të kundërta sheh ngjashmëri. Ndoshta, madje edhe unë atë moment këtë mendova dhe të tëra këto përsiatje jua thashë me disa fjali shpejt e shpejt, ndërsa e pastrova pjatën me copra sallami dhe proshute duke i shoqëruar me verën që e piva si ujë. Ato filluan të qeshin me lot dhe shihnin njëra - tjetrën ndërkohë që erdhi kamarieri për të marrë porosinë. E pyeta kamarierin nëse e kishte gjallë babain dhe xhaxhain dhe kur më tha – po - me kokë i hutuar, ju luta të më thotë se cfarë mund të më sugjerojë, sepse isha i uritur dhe nuk kisha nerva të rrija e të lexoja menunë. Filloi të recitojë një lumë gjërash dhe e ndërpreva duke i thënë të më sillte atë që atij i pëlqente më shumë dhe që e kishte ngrënë vetë më shumë se tre herë gjatë kohës që punonte në atë lokal. E humbi seriozitetin për një cast. Filloi të qeshë me dorën përpara gojës dhe u kthye tek femrat për të marrë porosinë, ndërsa mu krijua ndjesia që ju duka si karagjos që bën humor pa i qeshur buza. Ato pa u përmbajtur në të qeshur i porositën një pjatë të dytë të cilën e kishte ngrënë vetë më shumë se tre herë, por të mos ishte njësoj me atë timen. Ai u u pre në fytyrë. Ndoshta ju duk sikur po talleshim me të dhe i nguli sytë me përvuajtje tek brunia, e cila vazhdonte të qeshte me të madhe. Më erdhi keq për të, sepse nuk ja kisha bërë porosinë me humor dhe aq më pak me karagjozllëk, për më tepër që kishte pak thinja mbi vesh që e fisnikëronin. I fola me nervozizëm asaj të ndërpresë të qeshurën dhe u ktheva nga kamarieri duke i kërkuar të falur, e njëkohësisht duke i thënë që kur të sillte porosinë të mos pështynte tek pjata ime, sepse po i dilja në krah. Kamarieri filloi të qeshë sërish dhe e qeshura plasi deri në barin e restorantit, madje më erdhi edhe një e qeshur nga kuzhina. Në restorantin e vogël dhe tepër konfort e të shtrenjtë ishim vetëm ne klientë në atë orë dhe stafi. Të tërë qeshnin përvec meje që fillova të lutesha për të ngrënë dhe kapa një pjatë në dorë si sanduic.
(vazhdon)

[adidu]

Si përfundim porosi nuk dhamë, të qeshurat mbaruan dhe kamarieri iku pa folur, por duke vazhduar të qeshë dhe unë që u kujtova dhe pëllita për një shishe verë tjetër të mirë dhe jo si ajo plera që po pinim. Ato të dyja filluan të qeshin sërish akoma më keq dhe brunia u ngrit nga tavolina dhe mori drejtimin përnga bari.
- Përfundimisht ti je alien – tha biondja dhe më puthi në buzë me afsh, por shpejt dhe shkarazi.
- Pse? – e pyeta duke fshirë buzët nga shija prej fruta pylli që më lanë buzët e saj të lyera, në buzët e mia dhe më sollën si të përzjerë në stomakun e uritur.
- Kjo shoqja ime është pronarja e lokalit së bashku me të shoqin, i cili nuk është këtu dhe më shumë rri jashtë, pasi kanë shumë bisnese të cilat duhen ndjekur prej andej.
- Për këtë jam alien?
- Oooo ti je i poshtër, sepse e kupton shumë mirë që nuk e kisha për këtë, por për natyrën tënde dhe...
- Dhe ti më ke thirrur që të më thuash se përderisa unë nuk kam më qef të shkoj me ty, të më bësh nder e të më njohësh me këtë shoqen tënde që e paska harruar burri me kohë se është i zënë me bisnese jashtë vendit?
- A ka mundësi të paktën një herë në jetën tënde të mos jesh kaq banal ? – tha dhe jo vetëm qeshja, por edhe humori shpirtëror i castit ju largua nga portreti.
U ndjeva keq me veten dhe njëkohësisht irritimi i urisë të cilin e kisha transformuar në egzaltim të ambientit më preu oreksin dhe më hapi farfallën grykore për të pirë. Ktheva gotën e verës duke e zbrazur dhe ja lashë kamarierit mbi tabaka, ndërkohë që po ndërronte gotat për të sjellë verën tjetër. Ndërkaq pronaria e lokalit u afrua me një shishe verë Barolo në dorë dhe ma vuri përpara duke ndenjur në këmbë përpara meje e sigurtë që ndërkaq isha sqaruar për pozicionin e e saj dhe njëkohësisht e qetë për situatën e krijuar pak më parë. Instiktivisht dhe pacipërisht sic mund të thoshte dikush në të tilla raste, shëtita vështrimin në trupin e saj nga maja e këpucëve firmato që mbathte në këmbën e vogël e tepër të hijshme, drejt pulpëve, kofëshëve, bacinit dhe torsit ku fekste një gjoks dysh, e deri tek portreti me buzët tepër virgjërore për këtë grua të martuar. Shkurt një mrekulli fizike e mirëmbajtur me shumë shije, mbante përpara meje një shishe verë Barolo. Të qëndronte në atë pozicion pak përpara budallallëkut që këputa me bionden time, do të ishte mrekullia vetë dhe... nuk e di se cndjesi të bukur do të kisha, por atë cast nuk reagova fare përvec një lëvizje të thjeshtë koke për aprovim, pa e parë aspak në sy. Aq sa i adhuroja femrat po aq edhe më kapte një sfazim idiot delirant ti dhunoja padashje pikërisht kur ndjehesha jo thjesht mirë pranë tyre, por i lumtur. Këtë vuajtje po përjetoja atë cast dhe teksa ajo u ul dhe kamarieri filloi të hapë shishen e verës u ngrita dhe pasi kërkova leje me një delikatesë të sajuar dukshëm, u nisa drejt tualetit. Edhe në tualet ndjesia e mrekullueshme e pronares së lokalit shpërndahej paqësisht dhe higjenikisht, duke filluar nga aroma dhe deri tek aksesorët e tualetit të vëna me kujdes. Hoqa xhaketën, kollaren, këmishën dhe fillova të freskohem duke u lagur i tëri, pasi më kishte hypur në trurin tim pervers një ndjesi pisllëku që buronte nga vetvetja, aq sa edhe tualeti më dukej shumë më i pastër dhe higjenik se sa vetja. Mbarova dhe u pashë në pasqyrë duke mbërthyer këmishën dhe shtrënguar kollaren dhe fillova të qesh me gjendjen prej të prekuri që më kish kapllyer, por sidoqoftë oreks nuk kisha më dhe doja të largohesha sa më parë nga ato të dyja. Ngrita celularin dhe fillova të kërkoj mes emrave femërorë për të gjetur atë që do më bënte të ndjehesha më mirë pas ezaurimit të asaj tavoline që përcaktova se nuk do të më hante më shumë se një orë pas daljes nga tualeti. Diku ndalova dhe klikova. Pas tringëllimës së ziles u dëgjua zëri i saj dhe pa ja zgjatur shumë lash takim pas një ore. Pa kuptuar zgjodha një beqare që jetonte në ëndërrën e saj që vetëm mua më kishte të dashur, pavarësisht se e takoja rrallë. Hëm... beqare, e shkreta sapo kishte mbaruar fakultetin dhe ishte turp ta quaje beqare, por kur merresh me të bashkëjetuara që duan të shkundin pluhurin, apo të martuara që duan të kruajnë zhulin, beqare do thuash.
Dola nga tualeti dhe u drejtova tek tavolina i freskët dhe me humor të mirë, i bindur që do gjeja dy fytyra të heshtura që kishin dialoguar gjatë kohës që unë isha në tualet, por...ato po qeshnin pa fund dhe të egzaltuara për dicka që nuk ma thonin, por vetëm kur u afrova ma bënin me dorë si për të më treguar që nuk ka të bëjë me mua. U ndjeva i squllët dhe tërë optimizmi mashkullor mu përdhos deri në fund të këmbëve dhe rrrija si i shushatur me gotën që e ktheja cdo tre sekonda pa ditur ctë bëja. Të qeshja, keq, se do dukesha budalla, të rrrija serioz budallallëku mund të merrte përmasa akoma më të mëdha. Më shpëtoi kamarieri që solli pjatat dhe fillova të ha si i uritur pa pasur pikë urije dhe ato vazhdonin batutat e pakuptueshme me njëra tjetrën dhe qeshnin duke më kërkuar herë pas here të falur. Hakmarrje e pastër femërore do të thoshte xhaxhai im i ndjerë dhe do të më vinte ciften në dorë atë cast për ti vrarë si sorkadhe femrat e tavolinës. “Trajtohe artistikisht situatën dhe mundohu të mos i shohësh si femra që shkund allatet”- do të thoshte im atë. “Shkund allatet biro dhe mos e vrit mendjen se c’bëjnë e kush janë” - do të thoshte gjyshi. “Pac fatin e kurvës, e kurvë mos qofsh thuaju zuskave” - do thoshte gjyshja . Po halla cdo thoshte në këtë rast? Ke halla fillova të qesh edhe unë me të madhe, sepse ndërkohë tërë meditimin tim pa dashje e kisha bërë me zë të lartë dhe ato të heshtura më dëgjonin. Qeshja u bë më keq se qeshje, sepse u kthye në dilemë qeshëse, pasi as ato nuk arrinin të gjenin se cdo thoshte halla ime në atë rast. Ndërkaq biseda me gjithë verën filloi të shkojë lumë duke hedhur hipoteza pa fund, se kush do të ishte mendimi i hallës kur dy femra merren me njëra tjetrën dhe nuk ja varin një mashkulli. Unë as e mendoja se si duhej të kisha vepruar vetë si mashkull, por as atyre nuk ju shkonte mëndja të më pyesnin për mendimin tim, pasi halla ime një kurvë e lashtë na e kishte marrë mendjen komplet për të marrë me mend se cdo të më thoshte mua nipit në këtë rast. Megjithatë halla pa dashje më kishte dhënë një zgjidhje edhe pa pasur nevojë të gjeja konkretisht se cduhej të bëja, sepse ato ndjeheshin të clira që unë e quaja hallën time kurvë dhe kërkoja mendim prej saj, pra ato edhe kurva po të ndjeheshin atë cast, më keq se halla ime që unë e kisha pranuar vetë, nuk ishin. Shkurt biondja ime duke mos qënë kurvë u ndje keq kur mendoi se u soll si kurvë duke më njohur me shoqen e saj, aq më tepër nga e thëna ime troc. Me shoqen e saj sic duket e kishte biseduar variantin e shkundjes së pluhurit nga monotonia dhe unë i isha dukur si më i përshtatshmi në këtë rast, aq më tepër që bashkë kishim kohë që nuk shkonim më, por kur kujtonte situatën që kaloi me mua i ishte krijuar përshtypja se isha thjesht një recetë farmacie, që mund ta sugjeronte edhe tek shoqja e saj. Me pak fjalë varianti i hallës time të shkretë që në fakt kishte qënë e virgjër derisa vëllezërit i gjetën me shkesi një italian me një këmbë në varr, më doli si ultrakorten për reaksionin që bëra si ilac me fjalët troc që i thashë biondes time. Dhe vëllezërit mbyllnin gojën kur fliste ajo jo për faktin e borxhit që e dinin se nuk do e kthenin kurrë por për shitjen që i kishin bërë hallës nën justifikimin për të shpëtuar hallën. Ato gjenin motiv hallën time kurvë për të shpëtuar nga dilema se si do të dukeshin përballë meje, ndërsa unë uroja castin kur ma dha truri ta bëj hallën kurvë që ta shpëtoja nga virgjëria e saj e lashtë, që kur u martua e shante veten dhe tërë familjen me gjithë fjalorin e rrugës, pse e kishin lënë në atë derexhe duke i bërë moral ndershmërie. Po ik moj hallë dhe gje ndonjë të lash vitet që të ikën i thashë një ditë, por halla më lëshoi një tigan tefal të blerë në itali që e kishte bythen aq të rëndë sa shyqyr kapi cepin e kolltukut se përndryshe do ma kishte carë kafkën në dysh. Ngriva në kolltuk pa lëvizur derisa hallës i ranë nervat dhe erdhi mori tiganin që nuk i kishte lëvizur qimja dhe më tha me maksimumin e përkëdhelisë” “ Po kush ma var mua mor mut muti, tani që jam katandisur si sharabajgë.”
(vazhdon)

[adidu]

Shyqyr këtë variantin e virgjërisë së lashtë të hallës nuk e thashë me zë të lartë, sepse na kishte rrëmbyer të treve budallallëku i kurvërisë së hallës dhe nën avujt e verës sajonim lloj lloj dashnorësh që kishte shkuar halla. Madje një nga dashnorët e hallës e bëra ministër që ishte ndarë me gruan për tu martuar me hallën dhe halla i kishte dhënë duart duke i thënë se nuk ishte nga ato që hante clinin rrugës të tjerat. Ato u shqyen gazit dhe donin medoemos tju thoja emrin e ministrit, por që një cast u bëra serioz dhe ju thashë se mos më telendisnin deri në atë pikë sa të nxirrja edhe emra.XXXXXX
Ndërkohë kishin kaluar ca orë dhe vera na kishte sjellë në qejf në atë farë feje sa donim të dilnim dhe të bënim jetë nate, megjithëse jashtë ishte akoma prag muzgu. Sidoqoftë dolëm dhe unë propozova të shkonim në shtëpinë time të pinim ndonjë dicestiv sa të vinte nata dhe pastaj të lëshoheshim në ndonjë pub, gjë që u pranua me kënaqësi nga të dyja njëzëri. Bionden e kishte marrë malli të shihte shtëpinë për të kujtuar castet e tërbimit seksual dhe brunia kurioze të shihte shtëpinë që do të shkundëte pluhurin e monotonisë martesore. Rrugës ndërsa i jepja makinës së brunes një peogeot 604 me 2000 km mu dhimbs aq shumë ëhisky dhe fernet branca që kisha në shtëpi, sa ndalova kundravajtje përpara një supermarketi dhe e bëra si gjyshi që i thoshte hallës të blente ëhisky për të qerasur burrin e saj italian sa here i shkonin ne shtepi. Sapo halla zbriste poshtë me vrap dhe linte italianin në dhomën e ndenjes përballë gjyshit pa folur asnjë fjalë se nuk kishte kush tju përkthente, gjyshja shpërthente duke e sharë gjyshin se i kishte turpëruar dhe i tundëte shishen e rakisë përpara syve. Kur vinte halla gjyshi mbushte një gotë ëhysky për vete dhe italianit i hidhte një teke raki për të mos ja prishur gjyshes dhe pjesën tjetër të ëhiskyt e ruante kur ti vinin djemtë. E kështu si gjyshi i thashë biondes që ti thotë brunes të blejë pijen që ka dëshirë, se ndoshta nuk i pëlqenin pijet e mia me klasin e pronares që ka. Brunia u vu në sedër dhe erdhi pas pak me tërë pijet e supermarketit të shkarkuara në bagazh aq sa për një moment më shkoi mendja të hap ndonjë lokal vetë në ditët në vazhdim.Pas pak arritëm në shtëpinë time dhe ndërsa u futa në banjë për një dush të mirë, zonjat përgatitën tavolinën me pije fruta dhe gjithshka. U habita që kisha aq shumë gjëra në shtëpi dhe nuk e dija. Në këtë pikë isha si halla, sepse italiani i saj merrej me kuzhinën. Kisha kohë që nuk e dija se c’kisha në frigorifer, sepse o pas pune bridhja nëpër restorante e më pas në pube, ose cdo femër që vinte sajonte c’gjente brenda tij dhe kur nuk gjente, dilja i “turperuar” dhe bleja dicka. Madje u habita kur brunia më bëri komplimenta që shtëpia ndriste nga pastërtia, por mesa dukej ime më kishte dërguar fshehurazi pastruesen e saj atë ditë, për ti futur një dorë pastrim. Sa herë e bënte këtë gjë hante të shara prej meje që më “dhunonte” privacinë, por këtë rradhë e vendosa të mos i bëj fjalë, sepse më shkoi për fije . Jo vetëm kaq, por ju luta biondes të më ndërronte carcafët e krevatit, ndërsa filluam të pinim një koktejl të sajuar nga brunia. Ndeza cd player – in dhe vura muzikë të qetë, por ishte e pamundur ta dëgjonim pasi “vajzat” ishin shumë të egzaltuara dhe donin pak ritëm. Si përfundim plasi për qef kërcimi në dhomën time të ndenjes , pasi koktejli i saj në dukje ishte i butë, por i tërboi më keq ato të dyja, që filluan të tunden e shkunden me lëvizje tepër ndjellëse e eksituese. Natyrisht u bëra edhe unë pjesë e kërcimit dhe fërkimi sa me njërën e sa me tjetrën po më tërbonte keq, aq më tepër që të dyja ishin mjaft të mira dhe ndjellëse. Biondia ishte e gjatë e dobët dhe me gjoks të vogël si dardhë (do thoshte gjyshi im), por pjesën e belit dhe këmbët i kishte mrekulli më vete. Kur ecte, (akoma më tepër kur kërcente), elasticiteti i belit dhe vitheve të ndillnin pa mundur të përmbaheshe, megjithëse atë cast vëmendjen e kisha të përqëndruar më së shumti tek brunia. Biondes ja kisha nxjerrë ujin e zi dhe nuk më tërhiqte dhe aq, por brunia po më torturonte atë cast me egzaltimin dhe nxehtësinë seksuale, që i shpërthente nga të tëra pjesët e trupit.Vinte më e shkurtër se biondia dhe me forma më të buta e të rrunbullakosura. Teksa kërceja, shihja nga lart kofshët e saj të veshura me pantallona të zeza që tundeshin nën ritmin e kërcimit dhe më krijohej një ndjesi e papërmbajtshme të fusja njërën dorë mes tyre në pjesën e brëndshme për ti përkëdhelur.
Një cast biondia u shkëput, uli zërin e cd playerit dhe ndërsa hapte celularin na bëri një shenjë me gishtin tregues në buzë si për të mos folur. Bashkëjetuesi natyrisht e kishte marrë në celular dhe kjo ishte situata më e dhjerë me të bashkëjetuarat, fejuarat të martuarat e uarat. Foli, madje i nxori edhe brunen për të folur, si për ti treguar që të qetësohej se ishin bashkë dhe pasi la takim me të e mbylli. U ul e para dhe shfryu e bezdisur që ju pre kënaqësia , e pas saj u ulëm edhe ne në heshtje. Ndezëm nga një cigare dhe bëmë gëzuar me gota në dorë me buzëqeshje fajtore, ndërsa unë si shenjë afrimiteti dhe ndjelljeje preka lehtë me majat e gishtave faqen e brunes, të nxehtë dhe tërë epsh nga kërcimi. Që biondia do të largohej u kuptua, por pata frikë se po më ikte edhe brunia dhe mbesja thatë fare, prandaj e përkëdhela si për ti lënë të kuptojë që ajo të paktën nuk doja të largohej. Kthehu kokën dhe më pa me një vështrim pranues të butë dhe të ëmbël që rrezatohej nga sytë e saj të ullinjtë. Ndërkohë u ngrita kinse për të vajtur në tualet me qëllim që ti lija pak kohë vetëm, që ti jepnin një zgjidhje situatës. U ktheva pas pak dhe vura re që situata ishte zgjidhur më së miri. Biondia do të largohej për pak orë dhe do të vinte sërish aty, pasi e kishin rregulluar që atë natë do të rrinin të dyja. Se ku dhe qysh e tek nuk pyeta, sepse afshi i epshit mu ngrit si tajfun në trup dhe lumturia më kaplloi të tërin.
Kur biondia u largua filluam të bisedonim qetë për tema të ndryshme, por vetëm pak caste, pasi nuk duroja dot më dhe fillova ta përkëdhel ngadalë e me afsh dhe ajo u këput si pras në prehërin tim me një shenjë vuajtjeje të rrallë, që vetëm sytë e saj mund ta shprehnin aq dhimbshëm. E mora në krahë dhe e shtriva butë në divan. Fillova ta zhvesh ngadalë duke filluar nga këpucët e vogla të zeza. Flokët e saj të zi pis i kish hedhur mbi fytyrë pa mundur të më shohë në sy. Filloi të dridhej si virgjëreshë. Ishte vërtet i habitshëm reagimi i saj dhe vrulli i egër epshor i para disa casteve më ra si gjethe e tharë vjeshte. E kisha menduar ndryshe marrëdhënien seksuale me të. Të vrullshme, të fortë si me një femër të martuar që do të shfryjë inatin dhe kontraktimin nga hallet e familjes, aq më tepërr kur shihja egzaltimin e saj tek kërcente. Kjo që po ndodhte nuk është se nuk më pëlqente, por më ndrydhi dicka në shpirt pa mundur ti jap një shpjegim për momentin dhe vazhdova në heshtje e ngadalë ritualin. Ndërkaq mbrëmja kishte rënë dhe fika dritën përpara se edhe veshjet e fundit në trupin e saj, pra mbathjet dhe recipetat t’ja flakja në dysheme.
(vazhdon)

[adidu]

- Faleminderit që e fike – pëshpëritën buzët e saj teksa errësira na mbështolli të dyve dhe psherëtiu si një kone e vogël që e kanë lënë prej ditësh të mbyllur, e pa i bërë xhiron e zakonshme në natyrë.
Nuk më kishte ndodhur kurrë kjo më parë me një femër, përvecse me virgjëresha, me të cilat kisha kohë që nuk kisha nerva të merresha dhe ju shmangesha si vampiri kryqit. Megjithatë tek kjo femër sec kishte dicka shumë ndryshe, dicka të panjohur, e të pa zbuluar më parë, që po më eksitonte ndjelltas në vorbullën e keqardhjes për dhimbjen misterioze që fshihte nën gjoksin e saj të bukur.
Nuk u nxitova ti heq të mbeturat pasi fika dritën, por fillova të zhvishem ngadalë në këmbë, ndërkohë që ajo lëvizi dhe hoqi me qetësi recipetat dhe më pas perizomat dhe pasi vuri parakrahun në portret, hapi këmbët në pritje nënshtruese që unë të lëshohesha mes tyre, sapo të mbaroja të zhveshurën time. Një drithërimë pakënaqësie dhe impotence më përshkoi të tërin dhe cdo ndjesi seksuale mu fshi në cast, aq sa vegla ime mashkullore mes këmbëve mu var dhe madje mu duk sikur më hyri brenda në trupin tim.
“Jo unë nuk jam keq të bëj seks me një viktimë” – thashë me vete atë cast dhe pasi u përkula e mora në krahë, e ula në prehërin tim dhe fillova ta përkëdhel në të tëra pjesët e trupit me mollëzat e gishtave. Në fillim shprehu habi, kur nuk ju futa mes këmbëve por e mora në prehër, e pastaj mesa duket u ndje mirë dhe me ndrojë lëvizi ngadalë duart në trupin tim si të isha një qënie e rrallë dhe e paparë prej saj ndonjëherë. Dalëngadalë afshi i ndërsjellë po na rritej dhe akoma pa penetruar tek njëri – tjetri ajo filloi të psherëtijë dhe të bëhet më energjike, ndërsa unë i fërkoja me prekje të lehta zonën e flaktë femërore.
- Më thuaj ti kur ta ndjesh se e do brenda – i thashë me pëshpërimë në vesh dhe lëshoi një ofshamë të dhimbshme dhe më ngjiti buzët e nxehta pas të mijave me afsh.
- Boll nuk duroj dot më – shpërtheu pas pak dhe i ulur sic isha ja kalova këmbët rrëth belit tim duke penetruar në brëndësinë e flaktë, e të magjishme femërore.


* * *


Të ulur mbi divan akoma të zhveshur po pinim nga një cigare nën dritën e zbehtë të televizorit, pa e ndezur dritën. Nuk kisha abazhur, sepse nuk më ishte dashur kurrë. Për më tepër që nuk më shijonte seksi në errësirë, megjithëse atë cast e ëndërrova dritën e zbehtë të abazhurit, që do lante me dritën e tij të butë trupin e saj magjik, me forma të buta e të rrumbullakta. Ajo rrinte pa folur dhe më kalonte lehtë majat e thonjve të mirëmbajtur të dorës së saj të vogël, e të bardhë, mbi kofshën time. Ndërsa unë mendueshëm për atë që kish ndodhur i mbaja kokën në gjoks duke i ngacmuar herë pas here kokrrën rozë të gjirit gjë që i jepte kënaqësi të avashtë.
Pak më parë kishte kaluar një orgazëm të gjatë, që sa vinte për ti shpërthyer i kthehej sërish në honet e dhimbshme të shpirtit të saj, aq sa një cast bashkë me kënaqësinë i buruan edhe lotët pa mundur të arrijë përmbylljen e orgazmës, megjithëse vuante për ta pasur. Nuk u tërhoqa megjithëse më lutej që ta ndërprisnim aktin sepse i dukej sikur unë vuaja njësoj si ajo, por vazhdova me tërbim akoma më të madh për të arritur së bashku shkuljen e atij makthi torturues. Kur e heshtur dëneste nën afsh dhe shpresat e mia po avullonin , e kapi një ngërc drithërues dhe nguli thonjtë e mprehtë në krahët e mi duke ulëritur si shtazë e plagosur, pa mundur të vetpërmbahej dhe duke më hedhur edhe mua ndërkohë në ekstazën e një kënaqësie të cuditshme dhe të papërjetuar ndonjëherë në atë formë. U ngjeshëm pas njeri – tjetrit dhe nuk ndaheshim për minuta të tëra nën shijimin e shpërthimit vullkanor, në pritje të ftohjes së llavës që zbriste ngadalë në shpatet e bëra një të trupave tanë. Mbi thonjtë e saj ngeli lëkura e trupit tim, që pas pak filloi të më diqte me ëmbëlsi. Kur ja shpreha këtë më tha se në plagët e trupit tim kishte gdhendur shpirtin e saj.
Nuk kishim nevojë të flisnim sic ndodh rëndom, për të treguar honet e thella që na mbanin të robëruar, atë shumë më tepër se sa unë. Nuk kishte nevojë të më qahej, apo të më shpjegonte asgjë nga dhimbjet e saj që megjithëse kishte cdo të mirë materiale vuante të thjeshtën, vuante njerëzoren, vuante të mos qënit femër. Atë natë kuptova se cdo të thotë të jesh femër dhe mbi të gjitha femër e dhunuar pa të vënë dorë fizike mashkulli, femër e dhunuar në thelbin e të qënit femër. Nuk ka dhunë më të madhe për një femër kur arrin deri në atë pikë sa të mos ndjehet as vetë femër, por nuk ka reaksion më të madh shkatërrues kur femra kupton se është femër dhe e kanë detyruar të mos e shohë veten si të tillë. Pikërisht në këtë gjendje ndodhej ajo pas kontaktit seksual që patëm dhe një zile alarmi kumboi në qënien time, sepse mund të isha unë motivi dhe leva e Arkimedit të revolucionit të saj femëror, në raportet që kishte me bashkëshortin. Me aq sa ma priste truri atë cast mendoja se, pas kësaj do të më ngjitej dhe do të më shihte si një pjesë plotësuese e organizimit të jetës së saj familjare aq më tepër që ishte e qartë se i shoqi e kishte të zgjidhur dilemën seksuale dhe ndoshta edhe shpirtërore me jetën që bënte. Këtë e kisha të thjeshtë tek e fundit se ja bëja të qartë që unë nuk mund të isha këmba mbështetëse e urës së qënies së saj dhe familjes së saj, por prap kur më kalonte qoftë edhe vetëtimthi nëpër mend që ajo tashmë kishte gjetur celësin dhe do të dilte të kërkonte dikë tjetër në rast se unë e braktisja, më krijonte një ngërc në shpirt. Mos ndoshta ishte mirë ashtu sic ishte për veten e saj dhe familjen dhe unë panvarësisht se e bëra koshiente, në fakt i mbolla shkatërrimin?
Pas kësaj u ngrita dhe i dërrmuar shkova drejt tualetit i nervozuar njëkohësisht për këtë vrarje ndërgjegje. Sapo hyra dhe fillova të bëj sërish një dush më erdhi për të qeshur se mu kujtua gjyshi i ndjerë që as më shumë e as më pak do më thoshte:
“I shkunde allatet biro? Mirë bëre dhe mos e vrit mëndjen se jo vetëm që i shkunde, por tregove që je nipi im që nuk e fut vetëm për të shkundur allatet, por tja shkundësh edhe asaj dhe ta kuptojë se cdo të thotë mashkull”.
Megjithatë paralel më fliste dhe gjyshja e ndjerë e cila do thoshte:
“ Të hëngërt mortja, se vetëm për të shkundur allatet e ke mendjen si yt gjysh, pa llogaritur që ka një familje ajo e zeza dhe se ndoshta e ka fajin vetë që nuk i pëlqejnë allatet e burrit. Ka femër të martuar që nuk i pëlqejnë allatet e të huajit mor rezil?”
“Epo kur edhe gjyshes time i paskan pëlqyer allatet e të huajit, megjithëse gjyshi e shkepte jo se i pëlqente (nuk kishte i shkreti kë të shkepte), vaj hallit me të tjerat e kohës së sotme” – thashë me vete duke qeshur dhe dola në dhomën e ndenies i zhveshur.
(vazhdon)

[adidu]

Biondia kishte ardhur ndërkohë dhe më lëshoi një pantofël, gjoja si e prekur nga pamja ime.
- Kjo më sheh ke syri magjik dhe ma hap derën pa hedhur asnjë copë rrobë në trup, ti del karkacul nga tualeti. Epo këtë se marr vesh fare. – tha kinse e nervozuar, por me buzëqeshje të lumtur në fytyrë, sepse e kishte ndjerë transformimin e shoqes së saj.XXXX
Ju afrova dhe i vura dorën pas kokës duke e tërhequr nga vetja dhe puthur në buzë. Tentoi pak të largohet, pastaj u lëshua në puthje të gjatë epshore pa e vrarë shumë. Kur u shkëput pa si me faj nga shoqja, që thjesht qeshi në përhumbjen e kënaqësisë së saj që akoma nuk i kishte kaluar.
- Më ka marrë uria – shpreha instiktivisht, pasi në drekë pothuaj nuk kisha ngrënë fare, ndërsa fillova të vishem.
Brunia qetësisht ngriti celularin dhe foli me dikë në lokalin e saj dhe u kthye për të më pyetur se cfarë të porosiste. Me brekë nëpër këmbë ju afrova dhe i mora celularin nga dora dhe e mbylla.
- Prej kohësh kam ca bërxolla vici në frigorifer që mi ka sjellë ime më dhe nuk i kam gatuar. Ka mundësi ti shkrij në mikrovalë dhe ti gatuaj, sepse po më pëlqen të gatuaj me duart e mia dicka për ju dhe veten. – i thashë dhe i mbështeta kokën në gjoksin tim duke marrë frymë thellë për ti ndjerë edhe një herë erën e orgazmës që akoma plluskonte në trupin e saj.
I lashë në shoqërinë e tyre dhe hyra në kuzhinë vërtet i lumtur që do të gatuaja dicka për to, pavarësisht nga cthoshte gjyshi dhe gjyshja. Gatuaja rrallë, por më pëlqente kur kisha një motiv për të gatuar, e në këtë rast ishin ato të dyja që vendosa të mos i ndaj në ndjesinë time atë moment. Ndjeja dicka komplet ndryshe së brëndshmi nga cdo herë tjetër. Më dukeshin të dyja një dhe i kisha nevojë fizike dhe shpirtërore pa mundur ti ndaj. Nuk arrija të kuptoja se c’po ndodhte me mua. Vrisja mëndjen nëse më ishte krijuar vetëm mua kjo gjëndje apo edhe atyre.
Këto përsiasja me një drithërimë më shumë shpirtërore se sa seksuale në thellësinë time, teksa vura të shkriheshin në mikrovalë bërxollat. Ndërkohë qërova ca thelbinj hudhra dhe fillova të kërkoj për piper të zi kokërr. Vërtitesha si somnambul pa arritur të gjej edhe piperin të cilin e kisha përpara syve. Më në fund e gjeta. I vërvita të gjitha në tenxheren me presion, së bashku me pak dafinë dhe u ktheva në kuzhinë. Mbështetur tek njëra - tjetra rrinin në heshtje ngjitur faqe më faqe me sytë nga dera e kuzhinës në pritje të shfaqjes time.
- Jeni të kundërta në imazh fizik, por ngjani shumë me njëra – tjetrën dhe nuk arrij ta shpjegoj këtë ndjesi që ma krijuat që në momentin e parë kur erdha në tavolinë – ju thashë dhe ato nuk reaguan aspak, por si me komandë katër sy më ndiqnin edhe veprimin tim fizik më të vogël.
Ju mbusha gotat me koktejlin që kishte mbetur dhe jua vura përpara, ndërsa për vete hodha ëhisky Dimple. Celulari i brunes tringëlliti dhe u ngrit qetë me drejtimin përnga dera me pantoflat e mia në këmbë, duke shtypur ndërkohë butonin e mbylljes në celular. Hapi derën dhe doli.
- Ku po shkon?! – pyeta bionden
- Porositi verë dhe nja dy gjëra të vogla për të shoqëruar gatimin tënd – më tha duke u ngritur dhe ulur në prehërin tim dhe pasi u ngjesh butë pas meje vazhdoi:
- Nuk do të ta harroj kurrë atë që ke bërë sot për të. Vetëm me ndjesinë tënde të mirë, jo vetëm ke shpëtuar një njeri nga vetvrasja, por i dhe motiv të jetojë dhe të luftojë për të gjetur veten.
Pas këtyre fjalëve filloi të qajë ngadalë në heshtje me kokën të mbështetur në gjoksin tim. Një mpirje e pakuptueshme më kapi kolonën vertebrale dhe truri më vurbulloi në pafundësi, duke më theksuar akoma më shumë ndjesinë e frikës që më kishte kaplluar përpara se të shkoja në tualet, por nuk kisha kurajo që ti bëja pyetjen e thjeshtë “Pse”. Nuk ishte e nevojshme, sepse e mblodhi veten në cast dhe ngriti kokën drejt syve të mi të hutuar dhe tha:
- Pas të shoqit që e zhvirgjëroi përpara dhjetë vjetësh, je mashkulli i parë që kryen marrëdhënie seksuale dhe je mashkulli i parë që ajo arrin në orgazëm. Do të thuash se ke frikë mos të të qepet pas dhe kur ka arritur deri në pikën e vetvrasjes mendo se cmund të bëjë cmenduria e saj.
Ndaloi dhe priti në heshtje reagimin tim, por ishte e pamundur të mendoja dhe jo më të flisja , pasi i kisha ndjerë gjatë aktit me të fjalët e saj dhe paniku më mbështolli të tërin në jetën time të thjeshtë, që seksin e shihja thjesht për shfryrje dhe kënaqësi momentale.
- Mos ki frikë, sepse ajo të vlerëson, por nuk të dashuron dhe aq më tepër të bëjë si e cmendur pas teje. Të vlerëson për faktin që i ndryshove jetën dhe se do të dijë të luftojë me të shoqin që sot e tutje, i cili është i dashuruar me një femër tjetër dhe madje ka fëmijë me të. Ai e nisi jetën me mentalitet të mbrapshtë duke zgjedhur një femër që ta zhvirgjëronte vetë dhe ta rriste vetë, me qëllim që ta kishte vetëm për vete. Këtë e arriti aq, sa kur ndryshoi vetë duke arritur të dashurohet me një prostitutë dhe të bëjë fëmijë e të jetojë me të, kuptoi se ka bërë krim ndaj së shoqes. Përvecse e zhvirgjëroi , nuk e coi kurrë deri në atë pikë sa ti japë të paktën një herë orgazëm, sepse mendonte se ishte e dëmshme për gruan dhe orgazma i përkiste vetëm kurvave. Së fundmi arriti deri aty sa ti kërkonte gruas së tij që ka dy fëmijë që ta falte dhe të gjente një njeri që të shkonte seksualisht, por jo të ndaheshin dhe ajo nuk arrinte ta perceptonte dot dhe arriti deri në tentativë vetvrasjeje, megjithëse plluskon në para pa fund të cilat i kanë vënë me mundin e tyre të përbashkët.
- Në këtë pikë hyre ti dhe i sugjerove atë që kishe bërë vetë me mua? – i thashë me zë të trishtë.
- Po, dhe në rast se me këtë quhem kurvë dhe ajo kurvë jam gati ta pranoj dhe të them se kurvllëku qënka jo vetëm zgjidhje, por gjëja më e mirë për ne femrat – tha dhe u ngrit për të hapur derën pas tringëllimës së ziles.
Më erdhi për të qeshur nga mënyra se si u shpreh dhe njëkohësisht ndjeva clirim të menjëhershëm brenda vetes nga ajo frazë e thjeshtë dhe tepër e sinqertë.
- Do flini sonte këtu tek unë o kurva? – i thashë duke qeshur, sapo ajo mbështeti dorën në dorezën e derës për ta hapur.
- Natyrisht o kurvar tek ty do ta gdhimë sot duke pirë e duke kërcyer – u përgjigj po duke qeshur, lëshoi një të puthur në ajër drejt meje dhe hapi derën.
(vazhdon)

[adidu]

Brunia u shfaq me dy qese që i rëndonin duart dhe sapo hyri brënda i lëshoi në dysheme ngadalë. Instiktivisht ju afrova dhe e mbështolla në gjoks. Ngriti kokën drejt meje me sy të perënduar dhe zgjati buzët që ja putha duke ja kafshuar paksa. Në vënd ti largojë duke u tërhequr, rënkoi lehtë me kënaqësi dhe u ngjesh më fort në gjoksin tim. Më dha një ndjesi të vecantë, aq më tepër që vendimi i marrë prej saj për të gëzuar sadopak jetën ma shkuli menjëherë keqardhjen e mbjellë pak orë më parë. Ndoshta atë cast edhe unë pa e kuptuar veten mora një vendim të thjeshtë: që do ti jepja sa më shumë kënaqësi duke e bërë të ndjehet femër në cdo qelizë të saj. Ajo ishte femër, ndoshta më shumë se cdo femër që kisha njohur deri atëhere, por dhunimi i vetvetes për hir të normave të dhunshme të moralit patriarkal e kishin ndrydhur deri në krizë identiteti, duke ja kthyer veten dhe familjen në një vdekje për së gjalli.
Ndërkaq biondia kishte marrë qeset dhe po rregullonte tavolinën e mesit në heshtje dhe dukshëm e prekur, por e lumtur edhe ajo për vendimin e shoqes së saj që me sa dukej e donte si vetja. U shkëputa me vrull nga brunia që u habit, por filloi të qeshë kur më pa se vrapova si i tërbuar në kuzhinë për të kontrolluar tenxheren me presion që po turfullonte. Bërxollat kishin zënë pak në fund dhe më erdhi inat me veten se u hoqa si specialist, por filluan të dyja të më ngushëllojnë me ledha dhe njëkohësisht duke qeshur si të marra me njëra – tjetrën, më pyesnin se cdo të thoshte halla në atë rast.
- Mos e rruaj trapin fare o nipce se vetë u krruajte – ju përgjigja duke qeshur edhe vetë dhe pasi lëshova në lavapjat kapakun e tenxheres me presion u nisa për në dhomën e ndenies, duke ja lënë atyre vazhdimin e shkuljes së bërxollave të ngjitura në bythën e tenxheres.
Hapa një shishe verë të kuqe dhe mbusha përgjysëm gotat. Provova paksa verën duke e rrotulluar gllënjkën e parë në gojë dhe u mrekullova, por sakaq kuptova se duhej të rrinte e hapur që të vinte tamam në shijen e saj. “Edhe brunia është si verë e përzgjedhur që duhej të rrijë pak hapur për ta shijuar sa më mirë” – më vetëtiu në tru. Brunia si verë e mbyllur në shishe dhjetë vjet përpara u hap sot me tërë shijen dhe aromën e saj dhe unë do ta shijoja ngadalë gllënjkë pas gllënke. Cdo sekondë që kalonte konstatoja që ajo vinte në vetvete dhe rrumbullakosej shpërthimtas më të mirën e ndrydhjes dhjetëvjecare në paretet e brëndshe të shishes hermetike. Të jem kaq me fat? – përsërita me veten dhe mendimi mu pre teksa ndjeva hyrjen e tyre të zhurmshme me pjata në dorë.
- Po gjyshi cfarë do thoshte në këtë rast ? – u ngacmua “vera ime e vjetër” me shkëlqim të zjarrtë në sytë e ullinjtë, sikur sapo i kishte lyer me vaj në kuzhinë. U përgjigj po vetë, duke u munduar të trashë zërin me flokët e saj të zeza të vëna mbi buzë si për të imituar mustaqet e gjyshit.
- Shkundi edhe për mua allatet biro, por vetëm në tenxhere me presion mos i vër se do marrësh veten në qafë.
Qeshëm të tre si krismë armësh ndërsa biondia më hodhi një shikim mirënjohës si për të më thënë se kurrë nuk e kishte parë shoqen e saj aq të lumtur.



* * *



Mesnatën prej kohësh e kishim lënë pas, por askujt nuk i binte ndërmend të shihte orën nën kapllimin e avujve turbullues të verës dhe kërcimit nën tingujt e hip hopit që brunia e kërcente shumë bukur. Në shtëpinë e saj shpesh kërcente e vetmuar përpara pasqyrës për të shkarkuar (as ajo vetë se dinte cfarë) dhe njëkohësisht si gjimnastikë për të mbajtur trupin në formë. Atë cast dukej sikur ora e mbetur në adoleshencën e saj filloi sërish ti punonte pas dhjetë vjetësh, pra në moshën tetëmbëdhjetë vjec kur ra në dashuri me të shoqin. Pas kërcimit hidhej në prehërin tim mbi kolltuk dhe më puthte me afsh , pastaj tërhiqej dhe shkonte pranë biondes i shpupuriste flokët dhe i pickonte me gishta buzët duke e ngritur sërish për të kërcyer pa e lënë të marrë frymë. Jo pa qëllim kërceva pak atë natë pavarësisht se kisha shumë dëshirë të ngjitesha pas tyre dhe të shijoja castin e mrekullueshëm të trupit të femrës kur kërcen. Në mënyrë të pakontrollueshme llogjikisht, apo me rregullat e kërcimit ngjiteshin, fërkoheshin dhe prekeshin me njëra – tjetrën duke transmetuar në tërë hapsirën e dhomës epsh dhe eksitim të papërballueshëm. Vetëm femrat mund të krijojnë një situatë të tillë, kur janë të cliruara nga cdo makth dhe shpërthejnë vetveten si lulet pjalmin tek goja e bletës.
Dikur vura re që biondia e eksituar ndjehej pak ligësht që nuk më afrohej dot dhe të më puthte dhe të puthej nga unë, megjithëse me koshiencë të plotë më kishte afruar me shoqen e saj. Edhe ajo femër ishte dhe me mua e lidhnin shumë momente të bukura që padyshim i plluskonin nën lëkurë në ato caste eksitimi të përgjithshëm, por nuk ja lejonte vetes të lëshohej drejt meje për ti prishur magjinë brunes. Vetëm më hidhte ndonjë sy ndjellës, por të përmbajtur. U ngrita dhe menjëherë brunia mu ngjit duke futur dy kofshët e saj në mes të kofshës time dhe vazhdoi të kërcente duke u fërkuar, ndërsa zgjata dorën dhe tërhoqa bionden që u shmang paksa për të na lënë vetëm.XXX Ngjita buzët e mia pas biondes, e cila u lëshua pa mundur të rezistojë, e sakaq sytë i hodhi tek shoqja e saj për të parë reagimin. Brunia stepi një cast e turbulluar, ndërsa e eksituar vazhdonte të kërcente. Pa ja lënë turbullimin e beftë ti zmadhohet, e tërhoqa kokën e saj pranë dy kokave tona, duke u bashkuar të tre në një trup. Vetvetiu lëvizjet e kërcimit reshtën, teksa filluam të puthemi ngadalë. Kur buzët e tyre u prekën me njëra tjetrën, një shkëndijë magjike i ndezi si eshkë, ndërsa unë i përkëdhelja lehtë sikur të isha një tufë kashte e tharë, që mëzi pret të marë flakë nga buzët - eshka femërore.
Dridhem edhe tani kur e përshkruaj atë cast. E kam të pamundur ta rradhis në gërma magjinë ajër shkundëse dhe trupat tanë që u këputën njëherësh në dyshemenë me pllaka të ftohta të dhomës së ndenies. Në ato caste isha motivi i tyre në tokë dhe ishin shkarkesa elektrike e atij qarku të shkurtër, që i hodhi në honin e paprovuar të prekjes femrore. Kurrë nuk kishte ndodhur dhe as mund të ndodhte mes tyre ajo shkarkesë sensuale ndjenjash pa prezencën time, që në mënyrë instiktive shtyja urët e zjarrit femëror të digjej mes vetes. Urët flakëruan me dritë verbuese dhe nxehtësi vullkanore, teksa fillova ti zhvesh me duart të dridhura nga emocioni i asaj situate, që ferrin me parajsën i bashkonte në një, duke i transformuar në ar të shkrirë që rridhte si llavë në dyshemenë e shtëpisë time. Sa më shumë perceptonin eksitimin tim, aq më shumë ngjiteshin me njëra – tjetrën, për të më falur universin e pamasë femëror, në pritje të përplasjes së galaktikave, që i mbanin nën një ritëm të rregullt lëvizjeje prej kohësh, pa mundur ti shpërthejnë për të krijuar një sistem të ri galaktikash. Unë isha një element i hapësirës, që po bëja të mundur c’ekuilibrimin e galaktikave, drejt një katastrofe yjore me përfundim kaosin. Kaos universal shkatërrues, e njëkohësisht krijues i galaktikav të reja.
(vazhdon)

[adidu]

Fillova së pari me brunen që vloi kur penetrova në galaktikën e universit të saj femëror, duke u tendosur si hark. Gjoksi i bardhë ju ngjesh pas buzëve të biondes dhe njëra dorë kapi me ngërc dorën e tjetrës dhe ... në një kohë të të papërcaktuar të hapësirës universale shpërtheu në klithmë të frikshme dhe me të dy duart ngjeshi akoma më shumë kokën e tjetrës pas gjoksit të saj, si për ta futur edhe atë thellë brenda vetes. U lëshua si albatros i plagosur në shkëmbinjtë e bregut, duke shijuar jetën në tokë në ngërthimet vdekore të fluturimit të këputur.
U shkëputa prej saj duke u munduar të përmbaj shpërthimin tim, që po më errësonte sytë. Një dhimbje e mprehtë në kurriz më shpëtoi duke më risjellë dritën e tokës. Biondja duke më njohur mirë, lëshoi thonjtë e saj në kurrizin tim, për të mos më lënë të humbas në honet e hapsirës shkreptitëse mashkullore, që do ta linte pa shkatërruar e hedhur në kaos pluhuri, tymrash galaktikën e saj. U gjesh pas meje duke më rrethuar me të dyja këmbët në hapësirën bosh të krijuar nga shkëputja me brunen, e cila ofshante në dysheme e këputur. Vlimi i bjondes ishte ndryshe. Ishte i gjatë dhe i thellë në kohë dhe hapsirë, me një tërbim vuajtës. Shtriu drejt brunes si për ti kërkuar ndihmë, llërën me dorën, e gishtat delikat, që dridheshin si puplat e një ëngjëlli mëkatar. Ishte një shenjë e heshtur dhe e pazbërthyeshme e universit femëror, që në këndvështrimin tim mashkullor përkthehej si, kërkesë për të shijuar të dyja kufirin e artë ndërmjet vdekjes dhe jetës, ndërmjet kaosit dhe rikrijimit.
Në brëndësinë e saj dhe timen të bërë njësh, stuhia shkulte me rrënjë pemët e epshit, e fluturuar në ajër gjethet e shpirtrave, që i mblidhte me përvujtmëri brunia me buzët e saj.
Dikur ndjeva të vidhisesha në hapsësirën shkrepëtitse mashkullore, teksa shihja shpërthimin ndëryjor të bjondes dhe brunes, të kapërthyera në kaosin e orgazmës. Ndjeva ftohtësinë e pllakave dhe ngjyra pa fund që lodronin në errësirën e mrekullueshme që ëmbëlsisht më ktheu të tërin në një qënie amorfe.
I humbur në përjetësinë e momentit, ndjeja përkëdheljet e katër duarve dhe dy buzëve që kishin harruar tashmë njera – tjetrën dhe merreshin vetëm me mua si qënie jashtëtokësore e shtrirë përvuajtshëm mbi pllakat e ftohta. Ngrita krahët dhe i mbështolla në gjoks për ti pasur sa më ngjitur pas meje, duke uruar të më thithnin edhe pak jetë që më kishte mbetur pa pasur nevojë të jetoj më.

* * *

Pasi ndënjëm në dysheme heshtazi një kohë të pacaktuar, u ngritëm një nga një dhe shkuam drejt tualetit. E para shkoi bjondia. Brunia në ato pak caste që po rrinim të ndërthurur në gjymtyrët e njëri – tjetrit, më shihte në sy qetësisht dhe thellë, pa folur. Ishte e pamundur ta përcaktoje atë vështrim, aq sa të lumtur, e të hutuar, po aq edhe të vendosur. Instiktivisht më erdhi për ti thënë unë faleminderit këtë rradhë. Si përgjigje, më vuri dy duart në faqe dhe më puthi butë në buzë, me buzë – eshkat e saj tashmë të djegura e bërë shkrumb, nga stuhia ndëryjore.
- Megjithëse kam vuajtur shumë, familja është e bukur dhe nuk dua që ti të zhgënjehesh me femrën në tërësi, duke u nisur nga ne që u sollëm kështu. Nuk dua të mendosh asnjë cast se ne femrat të tilla jemi...pra... – më tha, por sakaq i vura gishtat në buzë për të mos e lënë të vazhdojë vetgjykimin e saj, me përcaktimin kurva dhe perverse.
I ngula edhe unë sytë pa mundur ti jap një përgjigje, pa mundur ti them se atë cast dëshëroja që pikërisht ajo të ishte gruaja ime, qoftë edhe duke ngelur në mes të katër rrugëve pa lokalin, e makinën e saj të modelit të fundit. Nuk e dija as vetë nëse ishte ndjesi e momentit dhe të nesërmen do të më shuhej si me gomë, apo ishte vërtet fillesa e të ndjerit dhe të konceptuarit të familjes time të ardhshme që jo pak herë e kisha menduar. Gjithsesi e kuptoi nga reagimi im i heshtur dhe vështrimi, që vetëm si kurva nuk i shihja.
Ndërkohë bjondia erdhi dhe ne u ngritëm për të shkuar në tualet. Teksa u ngrita së bashku me të, ndaloi dhe hapi rrugën që unë të shkoj përpara saj, por më erdhi vetiu dhe e shtyva që të shkonim të dy njëherësh. Qeshi nën zë dhe nuk e zgjati, por filloi të ecë me kurrizin të mbështetur në gjoksin tim dhe këmbët që i zvargëte nën shtysën time drejt tualetit. U ul në bide me ndrojtje duke ndjerë siklet nga prania ime. Me shenjë dhe buzë të mbledhura si vajzë e vogël, më bënte me shenjë të mos shihja në drejtim të saj. Pa mundur të përmbaj të qeshurën fillova të urinoj në krah të saj në ëc duke tundur lehtas kokën nga drithërima e zakonshme që na kap ne meshkujve në vrullin e parë. Ktheu kokën dhe filloi të shihte e habitur trajektoren e urinës që shpërthente prej meje dhe më kërkoi të falur që po më shihte ashtu, por ishte hera e parë që shihte një mashkull të urinonte. Qesha në mënyrë të pavullnetshme dhe u përkula duke puthur buzët e asaj femre të zhvirgjëruar fizikisht përpara dhjetë vjetësh, por e mbetur e virgjër në shpirt. U ndje keq dhe më shpulloi vithet aq fort sa më dhëmbi. Kur pa reagimin tim filloi të qeshë pa vetpërmbajtje. U fshiva shpejt e shpejt me peshqir dhe dola duke e lënë në intimitetin e saj femëror, që gjithsesi është i magjishëm në procedurën e vet të fshehtë dhe banal në prezencën e një mashkulli.
(vazhdon)

[adidu]

Hyra në dhomën e ndenies dhe gjeta bionden të shtrirë në divan me tangat e saj ndjellëse që sapo i kishte veshur dhe gjoksin e vogël që rinte përpjetë i zbuluar. Ju ula pranë me kujdes dhe i ngula vështrimin në sytë e blertë. Dora instiktivisht më shkoi në pjesën e barkut që gjithmonë më ndillte për tja përkëdhelur kur mbaronim aktin seksual.
- Nuk e kisha menduar kurrë këtë gjë, por...ishte vërtet e rrallë – tha si për të më lënë të kuptoj shumë gjëra njëherësh, e njëkohësisht si për të matur pulsin për të provokuar mendimin tim pas asaj që ndodhi.
Tashmë ndjehej e coroditur në ndjesinë e saj që nuk mund ti jepte dot emër dhe i dukej vetja lezbike, pa qënë e tillë dhe pa i shkuar kurrë mëndja që do të ndodhej në një situatë të tillë. I dukej vetja më shumë se kurvë tashmë, i dukej vetja perverse dhe akoma më keq, nuk arrinte të përcaktonte ku fillonte ndjesia normale dhe ku mbaronte ndjesia perverse.
- Ndjehem mirë që ajo arriti të kalojë barrierën e saj dhe tashmë nuk paragjykon më atë që ty ka fillur të të mundojë – i thashë dhe i futa duart poshtë mbathjeve për ta ndjellë, me qëllim që të shmangë vuajtjet morale që e kishin kaplluar.
- Ndoshta ke të drejtë, por nuk dua që ti të kesh me të marrëdhënie dhe unë të mos jem me ju, sepse do të vuaj shumë. Mundohu të na shohësh njësoj dhe mos na nda. Mos na gjyko dhe braktis të lutem – tha me vështrim të përvuajtur, teksa më tërhoqi dorën dhe filloi të më puthë fshiktas mollëzat e gishtave.
Brunia ndërkohë erdhi ngadalë nga tualeti dhe mu ul në prehër. Ngjiti buzët pas të miave, ndërsa dora ime qëndronte tek buzët e tjetrës.
Hodha sytë matanë dritares. Po fillonte të agonte. U ngrita dhe i “urdhërova” të shkonim në dhomë për të fjetur. U shtrimë në krevatin e madh dopio dhe ndjeva mishin e ngrohtë të tyre të ngjitej në të dy anët e trupit tim, si për tu mbrojtur në gjumë nga ëndërat e këqia. Dora e njërës gjeti dorën e tjetrës dhe si rastësisht i ngërthyen me dashuri mbi gjoksin tim, si një pakt i fshehtë që ne meshkujt nuk do të arrimë ta kuptojmë dot kurrë. Kishin shkarkuar trupin dhe shpirtin në një marrëdhënie seksuale. Për moralin që na rrethonte ishim treguar imorale deri në perversesitet, ndërkohë që mënyra se si sillej me të i shoqi i saj dhe bashkëjetuesi i tjetrës, quhej tepër e moralshme.
Dicka mu këput në brëndësi të stomakut, duke kuptuar se isha gjithshka dhe asgjë për ato. Isha gjithshka për to një moment si qënie pa komplekse që i bëja të ndjeheshin vetvetja pa u paragjykuar dhe të shfrehnin e të merrnin fuqi, për ta vazhduar në mënyrën si e kishin ndërtuar, pa qënë e nevojshme ta shkatërrojnë. Kurajoja e tyre nuk arrinte dot deri në forcën dhe riskun për ti ndryshuar raportet me meshkujt që kishin ndarë fatin, por thjesht për t’jua kthyer me të njëjtën monedhë mosvlerësimin dhe përdhosjen femërore që ndjenin nga ta. Njëkohësisht nuk isha asgjë, sepse jepja dhe merrnin castin nga unë, pa më llogaritur si dicka thelbësore.
Sakaq mu kujtua ajo femër që më donte, të cilën e kisha shkelur me këmbë atë ditë, duke i thënë se do ta takoja dhe as që e kisha parë celularin nëse më kishte dërguar ndonjë sms, apo zile në celular. Merresha me vuajtjet e tyre dhe shkarkimin e vuajtjeve të tyre, duke mos i dhënë rëndësi vuajtjes së një tjetre për dashurinë që kishte për mua. Ndoshta edhe ajo një ditë, ndoshta që atë natë kishte përfunduar në krahët e dikujt tjetër, për të përballuar vetminë dhe dhimbjen nga përdhosja ime. Për të isha gjithshka, e njëkohësisht tjetri që mund ti ngjeshej në trup sonte nuk ishte asgjë, por c’vlerë kishte kjo kur të tërë nëpër krevate tashmë ishim gjithshka dhe asgjë për njeri – tjetrin? Ato ishin fatkeqe për hir të meshkujve dhe jo të vetes, ndërsa unë isha fatkeq për hir të vetes dhe jo prej tyre. Të më vinte keq për to, apo për veten, shtrohej cështja dhe lëviza trupin për të marrë celularin mbi komodinë. E hapa dhe lexova një sms të saj. Më shkruante se do të kishte qënë më mirë të mos i thoja se do ta takoja.
“ Pse më bën të vuaj kur e di që nuk do të më takosh, sepse të ka dalë ndërkohë ndonjë femër për të shfryrë epshin tënd?” – e mbyllte mesazhin e saj të gjatë e të dhimbshëm.
Me sa dukej nuk isha ndryshe nga meshkujt e tjerë, megjithëse për ato isha ndryshe nga ata. Në errësirë lotët më rrodhën ngadalë dhe qetë pa ngashërim. Fatkeqi më i madh në botë është ai që e ka në dorë vetë të mbjellë fatkeqësinë e tij, pra pikërisht unë mashkulli.
“Pastaj kërkon të korrë kënaqësinë në kurriz të tokës me emrin femër” – përsiata me vete dhe lotët u zhdukën sakaq, për ti lënë vendin gjumit dhe seksit që më priste i vrullshëm si korrje me dy fatkeqe, që nuk ndjeheshin fajtore për fatkeqësinë e tyre, por thjesht më kishin gjetur mua për ta sfiduar fatkeqësinë që meshkujt i kishin mbjellë. Ashtu sic gjeja unë tek to motivin për të sfiduar fatkekësinë që mendoja se kisha mbjellë tek vetja kur isha nën pushtetin e delirit të madhështisë dhe marrëzisë mashkullore. Sfida femërore për meshkujt dhe deliri mashkullor për femrat organizon në mënyrën më të larmishme raportet e trupit me shpirtin, duke mos u bërë në asnjë cast pjellë e ndërsjellë e skemave të sfidës femërore, apo delirit mashkullor. Fatkeqësia është njëkohësisht sfidë e delir për të tërë e për asnjë, panvarësisht se mashkulli e mbjell dhe femra e përjeton, sepse e vuajnë dhe e transformojnë në sfidë dhe delir për hir të kënaqësisë të një casti të përbashkët.
“Tek e fundit: pa fatkeq, fatkeqe dhe fatkeqësi nuk ka lumturi, nuk ka kënaqësi” – shpreha fjalët e fundit përpara se gjumi të më pushtonte dhe clironte nga mëkatet, i mbështjellë nga dy trupa të lakuriqtë femëror.
(fund)

[adidu]

Kjo novele ka per autor Adrian Dule( postuar me lejen e autorit nga forumi www.albforum.us)

[adidu]

Per hir te se vertetes teksa shkruaja kete novele, heshta nje cast dhe meditova me vetveten. Fundi i meditimit me "polli" kete poezi qe po e rradhis me poshte, pasi ndjej se brendshmi qe novela e mesiperme eshte si nje cung pa kto vargje.

Lakuriq i përhumbur në ballkon dola,
Në mëngjes trupkëputur nga afshi krevator,
Rrufe të flakta horizontin ngjyen,
Shi me dritë nga qielli zbriste,
E dielli zgjimin me dy bulëza uji ndriste.

Tre koka në një nënkresë u mbështetëm at natë,
Tre qënie nën mbulesë në një trup u kthyem,
Tre shpirtra në agim dashurinë mbollëm me shkreptimë,
Shi me dritë nga qielli zbriste,
E dielli zgjimin me dy bulëza uji ndriste.

Të duam o njeri, ju dua o bulëza të qiellit,
Njeri tjetrit i thamë në përqafim kapërthyer,
Mbi krevatin mëkatbardhë,
Nën shiun me dritë që nga qielli zbriste,
E dielli mëngjesin me dashuri ujiste.

I ndritur lakuriq në ballkon dola,
Dashurimëkatin me dy bulëza uji mbolla,
Me dy femra që më donin, duheshin, doja,
Nën shiun me dritë që nga qielli zbriste,
E dielli mengjesin me dashuri ujiste.

[legenda]

Adrian Dule




Adrian Hektor Dule ka lindur në Tiranë, në 11/5/1966.

Gjatë viteve 1984-1988 ai ka kryer studimet e larta në Akademinë e Arteve të Bukura për skulpturë të aplikuar (qeramikë).

Midis viteve 2003-2004 ai punon si researcher në universitetin e Art Design në Helsingi (Finlande).

I rritur nën 'frymen' e pikturës dhe të artit, ashtu si dhe babai i vet Hektor Dule ( ARTIST I POPULLIT ), paraqet gjatë periudhës në vazhdim punime të ndryshe: piktura dhe skluptura në galeritë e Greqisë, Italisë, Skocisë

eshte nderuar duke ju perzgjedhur nje veper qe eshte vendosur ne galerine mbreterore te Gllazgut ne gjinine e peizazhit e titulluar:Varrezat e Dhermiut


"Shpirtra në korridor" është romani i tij i parë, i pritur me mjaft sukses nga publiku.


marr nga www.albforum.us

[legenda]

ORKESTRA E QENIES PA DIRIGJENT
-----------------------------------------------------------------


Korenti u ndërpre.Errësira pllakosi sakaq dhomën e ndenies dhe sytë e mi. Kondicioneri shfryu si njeri i stërmadh ajrin e fundit të mbetur në mushkritë e tij. Heshtje për pak caste. Zhurmë lufte erdhi nga jashtë. Si mjete të motorrizuara të një ushtrie që sapo ka marrë urdhërin për të sulmuar, gjeneratorët filluan betejën me natën.
Ngrita të ndenjurat nga kolltuku. Me lëvizje të verbëta kërkova cakmakun për ti dhënë paksa dritë vetes. Po më lodhte. Nuk po e gjeja dot. E gjeta. E ndeza. U vara drejt guzhinës për të marë, e ndezur një qiri. Fitili ishte ngjitur pas buzëve të ngrira të parafinta. Me thonj e ngacmova për ta cliruar, për ta c’ngjitur, e kokën t,ja ngre lart. Cakmaku u nxeh. Më përveloi thekshëm gishtin. E kisha mbajtur shumë të ndezur, apo u bë nevrik me mua? Mos ndoshta u bë xheloz për qiriun?! Apo u mërzit me veten që vlente aq pak sa për të ndezur dy sekonda një cigare dhe maksimumi dhjetë sekonda një qiri?
E lashë të ftohej pak dhe ti binin nervat e mërzitshme. Pas pak e shkrepa. Nuk u ndez. E mora me qetësi për ta zbutur. E shkrepa dy, tre herë me pauza, si për tu pajtuar. Asgjë. Nervat e tij më kaluan mua dhe i mbeti dëshpërimi. E shkrepa disa herë me inat, teksa pëshpërisja me mllef fjalën magjike “ndizu”. E përplasa diku me forcë. Sherri mes nesh mbaroi. Unë flakën e vogël të tij për të ndezur qiriun që do të më ndriconte paksa dhe ai përdorjen. Ndoshta as vetë nuk donte të përdorej më.
Mblodha sytë e mësuar tashmë deridiku me errësirën dhe i hodha në ambientin rrotull. Nuk më zhgënjyen. E dija që nuk do më linin në baltë. Ndonjëherë nxeheshin edhe ata me mua dhe merrnin flakë, e nxirrnin xixa, por më donin gjithsesi. Pranonin me dashuri të përdoreshin nga unë. Ndoshta një ditë do mërziteshin së dashuri dhe do më braktisnin, të lodhur nga përdorimi si cakmaku. Sidoqoftë cakmakë do blija me qindra dhe do ti përdorja, hidhja, humbja, por sy që më duan dhe i dua vetëm këta janë.
Me dashurinë e tyre të pamasë filluan të më shquajnë objektet rrotull. Këmbët i ndoqën sytë urtë e butë. Ishin të hutuara dhe nuk dinin ku të shkonin dhe aq më pak se cfarë donin, të gjorat këmbë. Mbathën këpucët me nxitim. Duart të lodhura e djegura me cakmakun, as që morën mundimin të prekin lidhëset e këpucëve, por dorezën e derës e ulën me forcë. E dinin prej kohësh se ajo dorezë kapricioze vetëm me dhunë merrte vesh. Shpesh ishin të pavarura dhe as donin t’ja dinin për mua. Sidomos me trupat femror e tepronin dhe ndërhynin vend e pa vënd me nxitim, megjithëse i urdhëroja të mos guxonin të vepronin. Grindeshin me duart e femrave që donin ti largonin, por mesa dukej e dinin më mirë se unë, që trupi trupi i femrave i mundëte duart e veta për hir të kënaqësisë që i jepnin duart e mia.
Këmbët të bezdisura nga këpucët e palidhura, shanë duart dhe u varën shkallëve në errësirë. Diku u ngatërruan nëpër shkallë. E kuptova fare mirë që e bënë me kast. Donin të mundonin duart që sakaq u vunë në veprim dhe u lëshuan në mur mbështetazi për të mos më lënë të thyej turinjtë nga rrengu i këmbëve. Dhimbën. Më erdhi keq për to dhe i ulërita këmbëve të bënin kujdes, madje edhe i kërcënova. Qeshën talltaz me frazën time kërcënuese. E dinin që pa to nuk bëja dot. Duarve i erdhi nervi në kulm dhe donte ti godiste, por u tërhoqën se dhimbnin nga përplasja në mur. Thellë thellë nuk kishin faj. I kishte lodhur vetmia. Rutina e përditshme punë – shtëpi, shtëpi punë. Veprimet e pakta dhe të njëjta prej kohësh, i acaronin dhe i bënin të grindura.
Me duar e këmbë të sherrosura mes vetes dola në rrugë. Sytë u ankuan. Nuk kishin faj dhe u mundova ti mar me të mirë. Rruga ishte errësirë e plotë. I drejtova diku në një dritë gjeneratoreske që fekste disa dhjetëra metra më poshtë, tek një lokal. U qetësuan disi. Së bashku; sy, duar e këmbë u nisëm për atje. Stomaku u përmënd nga goja që i lëshoi një piskamë. U morën vesh sakaq për kafe, një gotë ëhisky dhe cigare. Tek cigaret sytë u bënë të vëmëndshëm dhe u rrotulluan. I drejtuan këmbët tek një kioskë pak përpara lokalit, që ndrydhte së brëndshmi gjithfarëlloj cikërrimash dhe një plak kryecikërimë të përvuajtur. Duart kapën paketën e cigareve. Sytë më kujtuan për një cakmak. Duart, mosbesuese nga cakmaku që i përvëloi, e shkrepën disa herë. Punonte. Bënte një flakë të këndshme dhe të gëzuar. Ishte cakmak i ri dhe nuk e njihte akoma vuajtjen e përdorimit.
Këmbët në paqe me veten, por me inatin e duarve në kurriz, u lëshuan të kalojnë ato pak metra që i ndanin nga lokali. Sytë të habitur ju lutën të ndalojnë. Ndodheshin përballë vështrimit të syve të blertë, të një vajze të hajthme. Njiheshin mes tyre fare mirë, por kishin kohë pa shkëmbyer vështrime. Duart u mpinë. Sa e sa herë kohë më parë kishin shëtitur në trupin e asaj femre, përkëdheltaz me epsh. Këmbët ngrinë pa mundur të lëvizin. Me këmbët e saj ishin ngërthyer në krevat dikur, ishin lodhur lumturisht në bregdete mahnitëse dhe lëndina me bar e luleshumëngjyrëshe.
Pas pak sekondash sytë e saj larguan habinë nga sytë e mi. I dhanë dritë, kërkimtaz falje që i kishin braktisur prej disa kohësh. Kishin kujtuar se do të merrnin më shumë dritë nga sytë e një tjetri. Por drita e syve të mi e futur thellë në sytë e saj, i kish mbjellë lot pendese dhe mall.
Duart e saj të lagura me përdëllim shtrënguan me përkëdheli duart e mia, të mpira, të grindura, të dhimbura nga përplasja në murin e shkallëve, prej rrengut të këmbëve. U ngrohën, e u drodhën nga prekja me mall e duarve të saj.
Këmbët puqën majat e këpucëve puthtas këmbërisht. Si dikur, këmbët e mia të mëdha u tallën me këmbët e saj të vogla, e këmbët e saj duke u përkëdhelur për brishtësinë e tyre u tallën me këpucët e palidhura të këmbëve të mia. Më pas këmbët e mia u ankuan. Që nga braktisja e këmëbe të saj, nuk kishin ecur të zbathura në bregdet. Nuk kishin shkelur bar të blertë, e vrapuar mes lulesh shumëngjyrëshe. Këmbët e saj, kofshët ngjitën pas të miave trishtueshëm. Për lodhjen ngërthyer mes këmbëve të tjera u ankuan. Për ecje të kota pa kuptim në rrugë pa rrugë, por të lumtura që prisnin prej orësh atë ditë këmbët e mia të dilnin në rrugë, e për ti takuar.
Zemra ime filloi të rrahë. Atë cast kuptova se e kisha në gjoks. Ishte harruar nga unë e braktisur deri në harresën fatale që kisha një zemër. Kishte ndalur, e zënë merimanga kaq kohë, e tharë që ditën që zemra e saj e braktisi për një zemër tjetër. Zemra e saj u përpëlit . Me falje, e pendesë rrjetën e merimangës më largoi dhe gjakun e kuq jetdhënës pikë, pikë si serum e lëshoi ngadalë me dashuri në zemrën time.
Buzët u afruan ngadalë. Puthja e nxehtë shpërthyese flakëroi. Këmbë, duar, sy u bënë një si dikur dhe goja ngeli pa gojë.

(2 Shkurt 2008/adrian dule)

[legenda]

....te i ruajme GISHTERINJET.....na duhen,shuuume....
Korenti u ndërpre.Errësira pllakosi sakaq dhomën e ndenies dhe sytë e mi. Kondicioneri shfryu si njeri i stërmadh ajrin e fundit të mbetur në mushkritë e tij. Heshtje për pak caste. Zhurmë lufte erdhi nga jashtë. Si mjete të motorrizuara të një ushtrie që sapo ka marrë urdhërin për të sulmuar, gjeneratorët filluan betejën me natën.

....Kush e nderpreu KORENTIN- ENERGJINE????

.....zhurme lufte.... -.mbrenda ne shpirtin e autorit,apo nga jashte..????

beteja me naten...-dhe me te PAPRITURAT qe flejne ne gjirin e saj.....



Ngrita të ndenjurat nga kolltuku. Me lëvizje të verbëta kërkova cakmakun për ti dhënë paksa dritë vetes. Po më lodhte. Nuk po e gjeja dot. E gjeta. E ndeza. U vara drejt guzhinës për të marë, e ndezur një qiri. Fitili ishte ngjitur pas buzëve të ngrira të parafinta. Me thonj e ngacmova për ta cliruar, për ta c’ngjitur, e kokën t,ja ngre lart. Cakmaku u nxeh. Më përveloi thekshëm gishtin. E kisha mbajtur shumë të ndezur, apo u bë nevrik me mua? Mos ndoshta u bë xheloz për qiriun?! Apo u mërzit me veten që vlente aq pak sa për të ndezur dy sekonda një cigare dhe maksimumi dhjetë sekonda një qiri?

...nje flake qe plagos gishtin -PLAGOSJA e gishtit,a nuk eshte edhe plagosje e SHPIRTIT????

nje flake,sa nje shkendije,e cila do te rritet pa dyshim,dhe ka droje e kaplon tere trupin....e merr dhene...




E lashë të ftohej pak dhe ti binin nervat e mërzitshme. Pas pak e shkrepa. Nuk u ndez. E mora me qetësi për ta zbutur. E shkrepa dy, tre herë me pauza, si për tu pajtuar. Asgjë. Nervat e tij më kaluan mua dhe i mbeti dëshpërimi. E shkrepa disa herë me inat, teksa pëshpërisja me mllef fjalën magjike “ndizu”. E përplasa diku me forcë. Sherri mes nesh mbaroi. Unë flakën e vogël të tij për të ndezur qiriun që do të më ndriconte paksa dhe ai përdorjen. Ndoshta as vetë nuk donte të përdorej më.
Mblodha sytë e mësuar tashmë deridiku me errësirën dhe i hodha në ambientin rrotull. Nuk më zhgënjyen. E dija që nuk do më linin në baltë. Ndonjëherë nxeheshin edhe ata me mua dhe merrnin flakë, e nxirrnin xixa, por më donin gjithsesi. Pranonin me dashuri të përdoreshin nga unë. Ndoshta një ditë do mërziteshin së dashuri dhe do më braktisnin, të lodhur nga përdorimi si cakmaku. Sidoqoftë cakmakë do blija me qindra dhe do ti përdorja, hidhja, humbja, por sy që më duan dhe i dua vetëm këta janë.


SYTE - pjesa me VIGJILENTE,apo dylbite qe sodisin Boten,e edhe ne ERRESIRE....

SYTE si pjesa me e vlefshme....cilet jane keta?
me te cilet prezentojme Shpirtin ne boten qe na rrethon...


Me dashurinë e tyre të pamasë filluan të më shquajnë objektet rrotull. Këmbët i ndoqën sytë urtë e butë. Ishin të hutuara dhe nuk dinin ku të shkonin dhe aq më pak se cfarë donin, të gjorat këmbë. Mbathën këpucët me nxitim. Duart të lodhura e djegura me cakmakun, as që morën mundimin të prekin lidhëset e këpucëve, por dorezën e derës e ulën me

ehhh cili artist i don lidhsat,asnje,te gjith e duan lirine....jo lidhje...

forcë. E dinin prej kohësh se ajo dorezë kapricioze vetëm me dhunë merrte vesh. Shpesh ishin të pavarura dhe as donin t’ja dinin për mua. Sidomos me trupat femror e tepronin dhe ndërhynin vend e pa vënd me nxitim, megjithëse i urdhëroja të mos guxonin të vepronin. Grindeshin me duart e femrave që donin ti largonin, por mesa dukej e dinin më mirë se unë, që trupi i femrave i mundëte duart e veta për hir të kënaqësisë që i jepnin duart e mia.

kjo lufte e mbrendshme me gjymtyre,pjeset e nje trupi....koordinimi i te cilave vie me pas spntanishte,indirekt nen komanden e UNI-it....

....Energjia derdhej nga nje trup ne trupin tjter,e trupi i dyte mblidhte forcen dhe kanalizonte ne nje qellim -ne hapjen e nje PORTE-qe te dilej nga erresira....

Këmbët të bezdisura nga këpucët e palidhura, shanë duart dhe u varën shkallëve në errësirë. Diku u ngatërruan nëpër shkallë. E kuptova fare mirë që e bënë me kast. Donin të mundonin duart që sakaq u vunë në veprim dhe u lëshuan në mur mbështetazi për të mos më lënë të thyej turinjtë nga rrengu i këmbëve. Dhimbën. Më erdhi keq për to dhe i ulërita këmbëve të bënin kujdes, madje edhe i kërcënova. Qeshën talltaz me frazën time kërcënuese. E dinin që pa to nuk bëja dot. Duarve i erdhi nervi në kulm dhe donte ti godiste, por u tërhoqën se dhimbnin nga përplasja në mur. Thellë thellë nuk kishin faj. I kishte lodhur vetmia. Rutina e përditshme punë – shtëpi, shtëpi punë. Veprimet e pakta dhe të njëjta prej kohësh, i acaronin dhe i bënin të grindura.
Me duar e këmbë të sherrosura mes vetes dola në rrugë. Sytë u ankuan. Nuk kishin faj dhe u mundova ti mar me të mirë. Rruga ishte errësirë e plotë. I drejtova diku në një dritë gjeneratoreske që fekste disa dhjetëra metra më poshtë, tek një lokal. U qetësuan disi.

Së bashku; sy, duar e këmbë u nisëm për atje. Stomaku u përmënd nga goja që i lëshoi
një piskamë.

U morën vesh sakaq për kafe, një gotë ëhisky dhe cigare. Tek cigaret sytë u bënë të vëmëndshëm dhe u rrotulluan. I drejtuan këmbët tek një kioskë pak përpara lokalit, që ndrydhte së brëndshmi gjithfarëlloj cikërrimash dhe një plak kryecikërimë të përvuajtur. Duart kapën paketën e cigareve. Sytë më kujtuan për një cakmak. Duart, mosbesuese nga cakmaku që i përvëloi, e shkrepën disa herë. Punonte. Bënte një flakë të këndshme dhe të gëzuar. Ishte cakmak i ri dhe nuk e njihte akoma vuajtjen e përdorimit.
Këmbët në paqe me veten, por me inatin e duarve në kurriz, u lëshuan të kalojnë ato pak metra që i ndanin nga lokali. Sytë të habitur ju lutën të ndalojnë.

Ndodheshin përballë vështrimit të syve të blertë, të një vajze të hajthme. ....-apo ndodheshin te gjithe sy,kembe,duar,kurriz,stomak e goje para nje SFIDE????....

...hmm,ngjyra e blerte....pra nje SFIDE qe duhet te perballohet me nje NGJYRE TE BLERTE...misterin e te ciles e din vetem AUTORI.


Njiheshin mes tyre fare mirë, por kishin kohë pa shkëmbyer vështrime. Duart u mpinë. Sa e sa herë kohë më parë kishin shëtitur në trupin e asaj femre, përkëdheltaz me epsh. Këmbët ngrinë pa mundur të lëvizin. Me këmbët e saj ishin ngërthyer në krevat dikur, ishin lodhur lumturisht në bregdete mahnitëse dhe lëndina me bar e luleshumëngjyrëshe.
Pas pak sekondash sytë e saj larguan habinë nga sytë e mi. I dhanë dritë, kërkimtaz falje që i kishin braktisur prej disa kohësh. Kishin kujtuar se do të merrnin më shumë dritë nga sytë e një tjetri.

Por drita e syve të mi e futur thellë në sytë e saj, i kish mbjellë lot pendese dhe mall......-largimi i nje PJESE nga TRUNGU i saj,per nje kohe...por ?


Duart e saj të lagura me përdëllim shtrënguan me përkëdheli duart e mia, të mpira, të grindura, të dhimbura nga përplasja në murin e shkallëve, prej rrengut të këmbëve. U ngrohën, e u drodhën nga prekja me mall e duarve të saj.

Këmbët puqën majat e këpucëve puthtas këmbërisht.


Si dikur, këmbët e mia të mëdha u tallën me këmbët e saj të vogla, e këmbët e saj duke u përkëdhelur për brishtësinë e tyre u tallën me këpucët e palidhura të këmbëve të mia. Më pas këmbët e mia u ankuan. Që nga braktisja e këmëbe të saj, nuk kishin ecur të zbathura në bregdet. Nuk kishin shkelur bar të blertë, e vrapuar mes lulesh shumëngjyrëshe. Këmbët e saj, kofshët ngjitën pas të miave trishtueshëm. Për lodhjen ngërthyer mes këmbëve të tjera u ankuan. Për ecje të kota pa kuptim në rrugë pa rrugë, por të lumtura që prisnin prej orësh atë ditë këmbët e mia të dilnin në rrugë, e për ti takuar.
Zemra ime filloi të rrahë. Atë cast kuptova se e kisha në gjoks. Ishte harruar nga unë e braktisur deri në harresën fatale që kisha një zemër. Kishte ndalur, e zënë merimanga kaq kohë, e tharë që ditën që zemra e saj e braktisi për një zemër

....merimanga eshte mbrojtje...

tjetër. Zemra e saj u përpëlit . Me falje, e pendesë rrjetën e merimangës më largoi dhe gjakun e kuq jetdhënës pikë, pikë si serum e lëshoi ngadalë me dashuri në zemrën time.
Buzët u afruan ngadalë. Puthja e nxehtë shpërthyese flakëroi. Këmbë, duar, sy u bënë një si dikur dhe goja ngeli pa gojë.
(2 Shkurt 2008/a.dule)

************************************************** ******************************


........ne shikim te pare gjate leximit tregimi ngjan ne nje PIKTURE APSTRAKTE-SUREALIZEM,,,qe eshte shuuume e THELLE.
gjymtyre te hedhura ne skaje diametralishte te kunderta,dhe te keputara njera me tjetren,...gishti,dora,kemba,goja,stomaku,syri...t e hudhura neper skajet e nje dhome-nje REALITET qe DHEMB,,,qe autori mundohet te i ve ne koordinim,te iu caktoj detyrat dhe te i orientoj te gjitha ne nje qellim,....ne nje shteg...pra BETEJA ME NATEN....e ne NATE fshehen lloj lloj HIJE dhe HIJENA....

a eshte ai shtegu i DASHURISE,apo,ndonje shteg tjeter...C´´fare fshehet ne PRAPASKENE???
sigurisht nje qellim me MADHOR,nje IDEAL......


.....dhe TERRI qe ka mbulu cdo gje rreth UNIT i cili ne lufte me veteveten me pjeset e Tij,te shkaperderdhura,qe mundohet te i permbledh,te gjitha ne nje TRUP-TRUNG,,,nen nje UN- pra nen nje UDHEHEQJE....

dhe te fillojne se pari me nje ndezje flake,me nje SHKENDIJ-e cila patjter se me vone do te behet e madhe,e ndoshta edhe do te kaploj dhene....


dhe duart jo nuk duan te lidhin lidhsat ( ...koencidence,por kjo eshte shprehia ime,ahaha,sa here qe mbath kepuce me lidhsa,nuk i lidhi kurre ,ashtu dal ne qytet-e kam paksa IMIXH-por cili shpirt artisiti i do lidhsat,e,asnjeni...te gjithe e duam lirine...)...ehhhh,CILI ia lidh kembet VETES????...

dhe kemba kembesishte,bie ne puthje me majen e kepuces-kisha me pagezu kete metafor-SURELIZEM I LLOJIT TE SALVADOR DALIT.

-kreativiteti i autorit verehet dukshem,ai pos metaforave,krijon fjale te reja ,gje qe me magjeps:
"
Këmbët puqën majat e këpucëve puthtas këmbërisht. "....kemberisht,e pra KEMBERISHT,se si do te puthnin kembet ndryshe pos qe kemberisht.....

......dikur duhet menduar edhe per stomakun,...ah ,ekonomiaaaa,po ketu goja cilin AUTORITET e luan,si duket DIKTATORIN,goja ulerine...urdheron ....
por merren sakaq vesh per nje Kaffe,per nje UISKI,arijne te mbyllin se bashku nje KOMPROMISS,...dalengadale edhe duart edhe kembet edhe goja e stomaku po beheshin -NJE.....po beheshin nje TRUP-TRUNG nen nje UDHEHEQJE-UNI,,,
dhe se fundi po bashkohen me trupin tjeter...qe aq shume i ka munguar pjeses se vet.....


..po SYTE????

Ata derdhen ENERGJINE ne syte binjak ,te cilet filluan te RI_NGJALLEN....
SHPIRTI perjetoi RI_NGJALLJEN...


kam edhe shuuume,e shuuume per te thene....sikurse ky tregim i paperfunduar...

Legenda

[legenda]

....ne ditet ne vijim do te sjell referime nga libri

"Shpirtera ne koridor "

liber ky qe ka ba jehone ne publik....

[adidu]

Nepermjet temes te hapur ne emrin tim nga Legenda gjej rastin ta falenderoj personalisht per iniciativen dhe njekohesisht falenderoj murgeshen e cila postoi nje tregim dhe me kerkoi nje mendim. Sinqerisht ndjehem shume i vleresuar nga keto dy femra kosovare, qe me shembullin e tyre me kane mikpritur me mendje dhe zemer. Ju uroj gjithashtu lexim te mbare te gjithe vizitorve dhe antareve qe me kane lexuar dhe i falenderoj nga zemra.
Por ve re se "klanet" e krijuara ne kete forum, nuk i kane fort per zemer intelektualet nga Shqiperia dhe me vjen keq. Jam i zhgenjyer ne kete aspekt, pasi me duket vetja sikur kam hyre ne nje forum te huaj qe thjesht flasim ne nje gjuhe.
Ne forumin qe drejtoj (www.albforum.us) kosovaret nga Kosova dhe diaspora jane pjese organike e jona( ka shume antare ketu qe mund ta vertetojne), ndersa ne shqiptaret e Shqiperise trajtohemi ketu si apendisit(zorre qorre). Uroj te jem nje rast i vecante qe ndjehem keshtu dhe jo sinjifikacion i mentalitetit qe mbizoteron ne kete forum.
Ju perqafoj me shume dashuri te gjitheve dhe njekohesisht ju lutem ta fshini kete teme te hapur ne emrin tim. Nuk me ka vlere publiciteti aty ku nuk ndjehem pjese e te teres, por akoma me keq qenie bezdisese.Mund ta kem gabim , por i tille ndjehem ne kete forum.