Njëqindë vjetë Nënë Terezë. Njëqind vjetë, Nder i Kombit. Njëqind vjetë Nënë e Botës.

[Neferta]

Nese e urren dikush te madhin ai e larteson

[uck_aksh]

nene moj NENA TEREZ ter bota te respekton
nen moj NENA TEREZ krejt boten e ndimove
nen moj NENA TEREZ vetem popullin tend e harrove
nen moj NENA TEREZ sidoqoft je Shqiptare dhe te respektojm

autor:uck_aksh

[Neferta]

Ajo la gjurme ne histori

[Zero Cool]

“Të besosh domethënë të jetosh (...) Besimi është e vetmja gjë që qenësisht është e jona.”

Nena Tereze

[Zero Cool]

[Zero Cool]

Nuk mund t bejme gjera te medha ne kete bote. E rendesishme eshte te bejme gjera te vogla me dashuri te madhe.

[Neferta]

Ekspozite per Nene Terezen ne Muzeun Historik Kombetar




Viti 1970, mbi kërkesën e Ministrisë së Punëve të Jashtme franceze lidhur me Roza dhe Age Bojaxhiun.

Kjo është përgjigja zyrtare nga Ministria e Jashtme shqiptare pas kërkesës së bërë në vitin 1969 nga ambasada franceze lidhur me strehimin e nenës dhe motrës së Nënë Terezës pranë Caritas-it.

Ky dokument siguruar nga Ministria e Jashtme shqiptare publikohet për herë të parë në prag të ditës së lumturimit të Nënë Terezës.

Në këndin kushtuar njërës prej figurave me origjinë shqiptare me dimensione mbarëkombëtare, Nënë Terezës, në Muzeun Historik Kombëtar i është kushtuar vëmendje dhe ekspozimit të këtyre dokumenteve të rralla.

Në këtë ekspozitë, janë përfshire dhe një set fotografish e objekte personale të ekspozuara edhe më parë, që i përkasin figurës së Nënë Terezës.

Po pjese e këtij këndi, është edhe një dokumentar i vitit 2010 “Ikona e dashurisë”, një realizim i Muzeut Kombëtar dhe RTSH-së, me skenar të Luan Malltezit dhe regji të Ilir Hashorvës.

8-vjet nga Dita e Lumturimit të Nënë Terezës më 19 tetor pritet të zhvillohen aktivitete në kuadër të kësaj dite ndërsa në arkivin qendror të shtetit u shfaq dhe një dokumentar mbi jetën dhe veprimtarinë e bamirëses mbarëkombëtare.

[Zero Cool]

MOTHER TERESA : “BY BLOOD I AM ALBANIAN”


And they questioned Mother Teresa:
“Why are you wearing white?”
And she revealed a little bit of
Her white and blue striped veil
Showed them a piece of cambric underneath
And said peacefully:
“I am an Albanian woman,
We have our hair tied up
In a white cotton head kerchief
Our good omen…our tradition—is this…”
The whiteness of her spirit made her ready for Heaven.
And they questioned Mother again:
“What will you do when you retire?”
And she pronounced modestly:
“I am a good cleaner,
As all Albanian mothers and sisters,
We wash the wooden floors with brush and soap
Making them bright like a mirror,
There is no woman who can do a better job!”
She desired to clean the surface of the globe
From diseases, wounds and poverty…
Didn’t she transform, this queen of humanism,
Because she was an Albanian—nurtured
By her birthplace’s tradition of self-denial?
Teresian virtue—the sinless humanity
Is an ancient piece of the Albanian’s genes
At the beginning on Illyria’s antique lands
Echoing and revealing civilization’s first morning…
Mother Teresa ended:
“What the world needs now is Love.”


Nga: Rozi Theohari

[Zero Cool]

Nëna jonë Terezë
Me 1978 paqja të ra në emër
At vjet nëno
Unë erdha në ketë botë
Tash
Kur më duhet krenaria
Shkoj në Krujë te Kastriotët
E i thërras Gjergjit
Kur më duhet një yll
Universi
Dal në Kodër të Diellit
I bëj zë Rugovës
Nëna jonë Terezë
Me lutjen tënde kam rënë e jam
Zgjuar
Dardan
Engjëjt që jetojnë në qiell
Buzëqeshën dhe pritën
Shkuarjen tënde
Të madhe
Sa vjet u bënë
Dhe atdheu po bëhet gati
Për një ditë tjetër
Albanika
Vazhdo lutu për njerëzimin
Jetimët tu
Për tokën e shtrenjtë
Që i thonë
ILIRI

Kaluan sa mote
Që shkove
Këndej po vijnë do tjerë
Gonxhe
“E di një fjalë prej guri”
E mësova n’Shkrel
Edhe një pallat ëndrrash e kam diku
Tha Kadare
E tash
Bekoj edhe gjurmët e Prekazit
E të Gllogjanit
Ato zhgjëndrra i pamë me sy
Ati ynë në qiell
Na shikon me simpati

Thuaje edhe një fjalë
Shqip
Zoti e bekoftë Arbërinë
Ndize një kandil
Ndriçoje atdheun
Ilirikase
Kjo është e para
Çdokush e din
Nënë ti je vetë drita

Shkuarja nuk është e lakmueshme
Për kurrkënd
Veç kur shkohet si ti nënë
Është shkuarje e mrekullueshme

Edhe Jezusi dinte për albanët
Po moti i keq na pat marrë
E çka t’i bësh fatit t’zi
Fqinjët na qëlluan të tillë

Përtej vetes ke jetuar
Dhe tani ke ardhur po jeton në vetveten
Përjetësi
Bashkë me engjëjt

Të ardhmen tonë të nesërme
Sillna sot

Lutu bre Nënë edhe një herë
Se dhjetori m’ka frikësuar
E nuk di çka po më shohin sytë

Më bëhet se të ftohtit të Dardanisë
Po i vonohet pranvera
Dardanika
Mos harro edhe katër pjesë
T’ndara
Nënë, ti je emri ynë që shndrit në qiell
E tokë

[Zero Cool]

Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem Shqipëtar Shumë luti Zotin që paqja e tij të vijë në zemrat tonaNë gjithë botën. Lutem shumë për fukarate e mij- dhe për mua , dhe motrat e mija. Unë lutem për juve.

(Teresa Bojaxhiu)


Ishte fëmija e trete e prindërve Kole Bojaxhiu nga Prizreni dhe Drane Bojaxhiu (Barnaj) nga Novo Sella e Gjakoves. Lindi ne Shkup, ku i ati merrej me tregti dhe mblidhte ne shtëpinë e vet artiste dhe patriote shqiptare. Mësimet e para i beri ne një shkolle shqipe te Shkupit, ndërsa gjimnazin, po ne atë qytet, ne gjuhen serbo-kroate. Pasionet e saj te rinise ishin tre: te behej mësuese, te shkruante dhe te recitonte poezi, te kompozonte dhe te luante muzike. Emrin Tereza e mori kur ishte 18 vjeçe dhe u be murgeshe. Motër Tereza pa u ndare nga poezia dhe muzika u largua nga Shkupi dhe u vendos ne Kalkuta (Indi) ku fillimisht u be mësuese dhe shume shpejt drejtore e shkollës se vajzave. Nënë Tereza e Kalkutës e quajtën kur themeloi urdhrin "Misionaret e Dashurisë" (1951) për t'u shërbyer me te varfërve dhe me te pashpresëve te Kalkutës, Indisë dhe gjithë planetit. Në vitin 1979, kur mori çmimin Nobel per Paqe, e gjithë bota mësoi se Nënë Tereza ishte shqiptare. Por Shqipëria heshtte. Republika Popullore Socialiste e Shqipërisë nuk i kishte dhëne vize nobelistes se ardhshme as sa për të parë nënën e saj qe jetonte në Tirane, as për te marre pjese ne varrimin e saj me 1974, as... për të parë varrin. Madje ketë vize nuk ia dhanë as kur fama e saj kishte marre dhëne ne te katër anët e botes deri ne fillim te viteve '90. Shqiptarja trupvogël ishte kthyer ne një legjende te gjalle. Ajo ishte nene kujdestare e 7 500 fëmijëve ne 60 shkolla, ishte nene qe mjekonte 960 000 te sëmure ne 213 dispanseri, ishte e vetmja në bote qe trajtonte 47 000 viktima te lebrozes ne 54 klinika, kujdesej për 3 400 pleq te braktisur e te lenë rrugëve, ne 20 shtëpi pleqsh, kishte birësuar 160 fëmijë ilegjitim e bonjake. Këto janë shifrat e mesit te viteve '80. Deri sa Nene Tereza ishte gjalle dhe sot e kësaj dite shifrat kane ndryshuar shumë. Nënë Tereza nuk qe ndonjë perëndeshë dhe me të mund të fliste çdonjëri. Madje ajo kishte edhe adresë të saktë: një godinë ngjyrë hiri në Bose Road, të ndërtuar rishtas në një lagje të zhurmshme dhe çjerrëse, të stërmbushur me njerëz, e cila vlonte nga çajbërësit, shitësit dhe tregtarë të tjerë të pjesëve më të ndryshme këmbyes si dhe lëngështrydhësit. Këtu, mu në qendër të Kalkutës shtrihej shtabi i përgjithshëm i Rregullit, „Shtëpia e Nënës", pranë portës të së cilës qe vendosur një tabelë druri ku shkruante: „Mother Teresa. IN/OUT".Në shtëpinë e Nënë Terezës kishin hyrë edhe vetë mbretëresha britanike, pastaj njerëz të tillë siç janë kryetari amerikan Georg Bush, ish kryetari amerikan Jimmy Carter, Yasser Arafati, princesha Diana e shumë të tjerë.

Kronologjia biografike

27 gusht 1910 - U lind Ganxhe Bojaxhiu në Shkup si bija e Kolë Bojaxhiut dhe Drane Bernajt nga Prizreni, me prejardhje nga Novosella e Gjakovës. 27 gushti i vitit 1910 ia shtoi familjes Bojaxhiu fëmijën e tretë pas dy të parëve, Ages dhe Lazrit. Në familjen Bojaxhiu, Ganxhja thithi nektarin e parë të fesë së Krishtit dhe të gjakut të të parëve të vet. Që nga fëmijëria e hershme, së bashku me familjen shtegtoi në shenjtëroren e Zojës Cërnagore në Letnicë.

Fati i mirë i Nënës Terezë ishte edhe lindja e saj në një familje të shëndoshë, apo siç thotë vetë Nëna Terezë: "Ishim të gjithë të bashkuar... jetonim njëri për tjetrin... Ishim familje e bashkuar dhe shumë e lumtur".

1919 - Në rrethana të dyshimta i vdes babai, Kolë Bojaxhiu, tregtar i zgjuar, veprimtar i zellshëm dhe besnik për pavarësinë dhe lirinë e Shqipërisë.

1915-1924 - Shkolla dhe jeta në famulli. Vijon me zell shkollimin dhe ishte e rregullt në veprimtarinë e jetës famullitare: në meshë dhe katekizëm. Lazri, vëllai i saj, dëshmon: "Jetonim afër kishës famullitare të Zemrës së Krishtit. Nganjëherë nëna dhe motrat e mia, Agëja dhe Ganxhja, më bënin mbresa se po rrinë sa në shtëpi, aq në kishë, sepse kaq shumë ishin të preokupuara me korin e famullisë, me shërbimet fetare dhe temat për misione".

26 shtator 1928 - Thirrja rregulltare. Pikërisht më 26 shtator të vitit 1928, niset për në Zagreb në përcjelljen e nënës Drane dhe motrës Age, ku do të qëndrojë deri më 13 tetor. Në ditën e 13 tetorit, së bashku me zonjushën Betike Kanjc, niset për në Irlandë. Udhëtimi u bë nëpër Austri, Zvicër, Francë, pastaj me anije nëpër kanalin Lamanche, kurse prapë vazhduan rrugën kah Londoni, prej kah vazhduan për në Dublin. Në Dublin qëndruan rreth dy muaj të angazhuara në mësimin e gjuhës angleze.

6 maj 1929 - Mbërrin në Darjeeling, rrëzë Himalajeve, ku pas një prove të vogël, më 23 maj 1929, filloi noviciatin, duke u quajtur Terezja e Krishtit të Vogël.

25 maj 1931 - Dha kushtet e para te Motrat e Loretos. Pas kushteve të para u dërgua në Bengal për të punuar si misionare.

1931-1937 - Motra Terezë, pasi një kohë shërbeu si infermiere, për së shpejti u emërua mësuese e gjeografisë në St. Mary High School në Kalkutë. Nga kjo kohë kemi këtë dëshmi të saj: "E kam fituar edhe një fushë të punës: shkollën e Shën Terezës. Kjo shkollë është mu në Kalkutë. Mu të njëjtën ditë, kur ma besuan këtë detyrë, shkova ta shoh. Është shumë larg, por udhëtoj me qerre indiane.Kur më shikuan ata të vegjël për herë të parë, pyetnin njëri-tjetrin se a jam hyjneshë apo shpirt i keq. Për ta nuk ka mes. Kush është me ta i mirë, atë e nderojnë si hyjnitë e veta, ndërsa kush është i mrrolshëm, i frikësohen porsi shpirtit të keq, dhe vetëm e adhurojnë. Me të shpejtë përvola krahët, shkova në dhomë, mora ujë dhe fillova të laj dyshemenë. Kjo i befasoi shumë, sepse ende nuk kishin parë që ndonjë mësuese të merrej me atë punë. Kur më vërejtën fytyrëgëzuar dhe të hareshme, vogëlushet filluan të më ndihmojnë, ndërsa vogëlushët sillnin ujin. Për dy orë vendi ku ishim u bë i përshtatshëm për klasë mësimi, u bë krejt i pastër.

Kur erdha këtu kishte vetëm 52 fëmijë, ndërsa sot janë rreth 300... Pasi u njohëm, nënat filluan t'i sjellin fëmijët për bekim. Në fillim pakëz më befasuan me lutjet e veta, por në misione duhet të jemi të gatshme për çdo gjë, ndër të tjera, edhe të ndajmë bekimin".

24 maj 1937 - Pasi i kaluan kushtet e përkohshme rregulltar, motra Terezë i kushtohet Zotit me kushte të përjetshme te Motrat e Loretos, të cilat u themeluan në vitin 1609 nga anglezja Mary Ward. Te motrat e Loretos fitoi një përvojë të mirë rregulltare dhe shpirtërore. Më vonë u bë edhe drejtoreshë e St. Mary High School. Për këtë përvojë të punës do të dëshmojë: "Në Loreto isha rregulltarja më e lumtur e botës. Isha dhënë pas arsimit. Ajo punë e udhëhequr prej Zotit ishte apostullat (të dërguar) autentik që më pëlqente shumë".

1942 - Ante Gabric, misionar kroat, në revistën "Katolicke Misije" të vitit 1942 shkruan: "Motra Terezë ishte tejet e sëmurë, dhe s'kemi pasur fort shpresë se do të shpëtojë, por tash përsëri është në këmbë dhe po punon sa dhjetë veta".

10 shtator 1946 - Pasi kishin kaluar paksa vështirësitë e luftës dhe ishin kthyer përsëri kuvendet e motrave të Loretos të cilat i kishte përdorur ushtria, motra Terezë, duke udhëtuar për në ushtrime shpirtërore në Darjeeling, fiton edhe një thirrje të re. 10 shtatorin vetë Nëna Tereze do ta quajë "Ditë inspirimi". Tashmë e rryer në jetën fetare dhe e regjur me vështirësitë e popullsisë së vendit, si edhe duke sjellur nëpër mend Jezusin, të cilit ia kishte kushtuar fëmijërinë dhe rininë, vendosi të lëshojë motrat e Loretos dhe t'u kushtohet krejtësisht më të varfërve ndër të varfër, duke u njëjtësuar me ta në veshje, në banim, në ushqim...

Për këtë thirrje të dytë do të dëshmojë: "Isha duke udhëtuar me tren për Darjeeling prej Kalkutës. Atje shkoja për ushtrime shpirtërore. Derisa isha në lutje intime dhe isha në gjendje prehjeje, fitova qartas një thirrje mbi thirrje. Porosia ishte tejet e qartë: duhet të lë kuvendin dhe t'u kushtohem të varfërve, duke jetuar në mesin e tyre. Ishte një dërgim. E kuptova porosinë, por nuk e dija si do ta njëmendësoja".

7 shkurt 1946 - I shkruan Kongregatës së Rregulltarëve dhe kërkon lejen që të lë kuvendin e Loretos dhe t'u kushtohet tërësisht më të varfërve ndër të varfër. Letra në Romë u shkrua pas shumë orvatjesh dhe marrëveshjesh që Nëna Terezë i kishte pasur me ipeshkvin e Kalkutës, Ferdinand Perier, i cili ia kishte ofruar veshjen e parë rregulltare më 1929, si dhe me eproren e Loretos.

7 gusht 1948 - Mori lejen nga Papa Piu XII që të lëshojë Loreton dhe të ndjekë zërin e ndërgjegjes ku i fliste Zoti. Kjo leje ishte e nevojshme që çdo gjë të shkojë në rregull, sepse asohere Nëna Terezë kishte kushtet e përjetshme kështu që duhej leja e Kongregatës së Rregulltarëve.

16 gusht 1948 - Doli nga kuvendi i Loretos, e brumosur me dije dhe aftësi intelektuale, ku gjatë qëndrimit në këtë kuvend ishte 20 vjet profesoreshë, e më vonë edhe drejtoreshë e St. Mary High School. Pastaj kishte marrë në mbikqyrje ehd eKongregatën dioqeziane të motrave indiane, të quajtura "Bijat e Shën Prenës".Ishte kjo dita kur Nëna Terezë mori një rrugë të cilën ia tregoi Zoti porsi Abrahamit: e pasiguritë, plot rreziqe, përplot frikë, por sikurse edhe Abrahami, Nëna Terezë, atëherë ende motra Terezë, besonte se thirrja e "dytë" është vullneti i Zotit.

Kjo ishte ajo ditë kur Nëna Terezë pa hamendje la kuvendin, mirëqenien, kënaqësinë, miqësinë e madhe të bashkëmotrave dhe u nis (doli në rrugë) duke mos ditur qartë se kah po shkon, pos që e kishte të qartë se duhet ta kryejë vullnetin e Zotit. Dhe sikurse Zoti i premtoi Abrahamit: "Prej teje do të bëj një popull të madh dhe do të të bekoj. Do ta bëj të madh emrin tënd. Ti vetë do të jesh bekim" (Zan 12, 2), ashtu edhe Nëna Terezë, duke ecur rrugës të cilën ia kishte treguar Zoti, u bë emër i madh dhe bekim për mijëra e mijëra njerëz. Daljen nga kuvendi i Loretos do ta përshkruajë kështu: "Hyji ynë dëshiron që të jem rregulltare e lirë, e veshur me varfërinë e kryqit. Sot e kam mësuar një mësim të madh: Varfëria për të varfëritë është tepër e rëndë! Kur e kam kërkuar shtëpinë (për qendër) kam ecur e ecur, derisa më kanë dhimbur këmbët dhe duart. Kam menduar: sa shumë vuajnë të varfëritë në trup dhe në shpirt kur kërkojnë strehim, bukë dhe shërim. Atëherë e mendoja këndshmërinë e Loretos, më ishte tundim, por për shkak të zgjedhjes sime të lirë, për shkak të Zotit tim durova dhe duroj, rri dhe do të rri duke e kryer vullnetin e Zotit për të varfëritë e mi. Më ndihmo, o Zot!"

18 gusht 1948 - Ndërroi veshjen. La veshjen rregulltare të motrave të Loretos dhe veshi sari të bardhë të përshkuar me vijë të kaltër dhe me kryq në parzëm. Pastaj shkoi rreth tre muaj në Patna te Motrat Mjeke Misionare (Medical Missionaries) për të kryer edhe një kurs intensiv për infermiere.

21 dhjetor 1948 - Merr lejen për hapjen e shkollës së parë, lokali i së cilës ishte një kasolle. Nga lagjet më të varfra të Kalkutës, Tilje dhe Motijil, bashkon fëmijët e lënë dhe të braktisur në atë shkollë, ndërsa vetë banonte te Motrat e Vogla të të Varfërit.

19 mars 1949 - Në banesën e parë të improvizuar, në shtëpinë e Michael Gomes, pranoi në vizitë një të re bengaliane me emrin Subashini Das, dhe e nxiti ta ndjekë misionin e saj. Kështu misioni i saj kishte filluar të mbarën. Kjo ishte shenjë se vepra e Nënës Terezë është vullneti i Zotit; kjo ishte shenjë se çka Zoti dëshiron, atë edhe e bekon dhe ia ftillon të mbarën.

Nëntor 1949 - Tashmë Nëna Terezë ishte bartur në shtëpinë e familjes Gomes, e cila ia kishte lënë në disponim tërë katin e sipërm. Pos Subashinit Das që në pagëzim e kishte marrë emrin Agnes, kishin ardhur edhe vajza tjera të cilave Nëna Terezë u kishte dhënë mësim. Në nëntor të vitit 1949, Nëna Terezë do të shkruajë: "Tani jemi pesë motra. Lutuni që bashkësia e vogël të rritet në shenjtëri dhe në numër, nëse është vullneti i Zotit".

Po këtë vit fiton shtetësinë indiane.

vazhdon

[Zero Cool]

Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem Shqipëtar Shumë luti Zotin që paqja e tij të vijë në zemrat tona në gjithë botën. Lutem shumë për fukarate e mij- dhe për mua , dhe motrat e mija. Unë lutem për juve.
(Tereza Bojaxhiu)



7 tetor 1950 - Sipas porosisë së ipeshkvit të Kalkutës, Ferdinand Perier, Selia e Shenjtë e miraton Kongregatën e Misionareve të Dashurisë si kongregatë ipeshkvore. Për këtë flet vetë Nëna Terezë:
"Zoti ishte i mahnitshëm ndaj nesh, sepse siç rritej puna, ashtu rriteshin edhe thirrjet. Ati i Shenjtë, në tetor të vitit 1950, bashkësinë tonë të vogël e bëri kongregatë ipeshkvore. Pesëmbëdhjetë vjet më vonë na bëri kongregatë të së drejtës papnore. Kjo do të thotë se ne jemi drejtpërdrejt të nënshtruara Atit të Shenjtë. Kjo është thjesht një mrekulli, sepse rëndom një kongregatë nuk ngritet aq shpejt në rendin e së drejtës papnore. Për shumë rreguj nevojiten 30 deri në 40 vjet për të fituar pranim të tillë. Kjo tregon dashurinë e madhe dhe kujdesin e Atit të Shenjtë për punën dhe kongregatën tonë. Kur u shpall kongregata jonë kongregatë ipeshkvore, ne ishim vetëm 12 veta. Kjo ishte në vitin 1950. Dhjetë vjet nuk kemi dalur nga Kalkuta, sepse duhej t'i përgatitnim motrat tona për punë. Kur në vitin 1959 hapëm shtëpinë në Runchi, e pastaj edhe në Delhi, numri i motrave tona filloi të rritej. Filluan të vijnë vajza nga ato vende ku kishim hapur shtëpitë".

1952 - Hapi shtëpinë e parë pranë tempullit të hyjneshës Kalli në Kalkutë. Përurimi i saj u bë më 22 gusht, në festën e Zemrës së Papërlyer të Marisë. Këtë shtëpi e pagëzoi si Nirmal Hriday (Shtëpia e zemrës së pastër). Me këtë emër do t'i quajë edhe shumë shtëpi tjera në mbarë Indinë dhe më gjerë.

1953 - Për shkak të numrit të motrave që rritej gjithnjë, ndërroi shtëpinë, kështu që mori shtëpinë e një avokati mysliman në rrugën Lawer Circulr Road 54. Kjo shtëpi u bë qendra e kongregatës dhe së shpejti, jo larg saj, themeloi qendrën për fëmijë të lënë të cilën e quajti Nirmala Shishu Bhavan (Vatra e fëmijëve të lënë).

1960 - Në tetorin e këtij viti, Nëna Terezë për herë të parë doli jashtë Indisë që prej kur kishte ardhur. Së pari shkoi në Amerikë, pastaj në Romë, ku u takua me vëllaun e vet Lazrin, të cilin nuk e kishte parë që nga mosha tetëmbëdhjetëvjeçare, kur u nis në misione.

1962 - Pasi fama e Nënës Terezë kishte filluar të rritej me të madhe, së shpejti filluan t'i jepen edhe shpërblime. Kështu, shpërblimi i parë që mori Nëna Terezë ishte ai i qeverisë indiane në vitin 1962: Padna Shri. Këtë shpërblim ia dorëzoi Pandit Nehru.

31 gusht 1962 - Qeveria filipine ia dhuroi shpërblimin Ramon Magsaysay. Në arsyetimin e këtij shpërblimi thuhet: "Komisioni për ndarjen e shpërblimit e shpërblen Nënën Tereze për shkak të përkujdesjes së saj për më të varfërit në një tokë të huaj, si edhe për themelimin e bashkësisë së re për t'u shërbyer të varfërve".
Me këtë rast, Nëna Terezë u shpall gruaja më e merituar e Azisë.
25 mars 1963 - Në bashkësinë e Nënës Tereze themelohen edhe vëllezërit, të cilët do të quhen: "Vëllezërit Misionarë të Dashurisë", të cilët do t'i udhëheqë jezuiti australian, Travers-Ball, i cili e ndërron emrin e vet në: vëlla Andreu - misionar i Kalkutës.

1 shkurt 1965 - Misionaret e Dashurisë, me të ashtuquajturin decretum laudis, marrin nga Papa Pali VI miratimin papnor.
Që nga ky vit, Nëna Tereze e fillon veprimtarinë e vet edhe jashtë Indisë: në Kokorotë të Venecuelës.

26 mars 1969 - Papa Pali VI miraton Shoqatën e Bashkëpunëtorëve të Nënës Tereze si pjesëtare të Misionareve të Dashurisë me statut të veçantë.

1965-1971 - Pas Venecuelës vazhdon të hapë qendrat e veta nëpër të gjitha kontinentet: Afrikë (Tanzani), Australi (Melbourne), në Evropë (Angli dhe Itali), Amerikë (New York).

6 janar 1971 - Mori shpërblimin ndërkombëtar për paqe Gjoni XXIII, të cilin ia dorëzoi Papa Pali VI. Ky ishte shpërblimi që themeloi Papa Gjoni XXIII më 10 maj 1963, ndërsa për herë të parë iu nda Nënës Tereze. Me këtë rast, Papa Pali VI pati thënë: "Po i ndahet për herë të parë një rregulltareje të heshtur, por jo edhe të panjohur për ata që përcollën veprat e saja të mëshirshme në botën e të varfërve. Kjo rregulltare quhet Nëna Terezë, eprorja e kongregatës Misionaret e Dashurisë, e cila tashmë 20 vjet vepron në të gjitha anët e Indisë duke kryer vepra dashurie ndër të gërbulur, ndër të vjetër dhe fëmijë të braktisur. Si shembull për të gjithë ua bëjmë me dije këtë zëdhënëse të patrembur të Krishtit, duke dëshiruar që pas hapave të saj të shkojnë sa më shumë në shërbim të vëllezërve, si edhe sa më shumë të rritet në botë ndjenja e bashkimit në mes të njerëzve".

Shtator 1971 - Mori shpërblimin Samaritani i Mirë në New York. Në arsyetimin e këtij shpërblimi thuhet: "Duke e shpërblyer Nënën Terezë, dëshirojmë për t'i dhënë nderim punëve të saja vetëmohuese që bëri për zvogëlimin e mjerimit të të varfërve. Me këtë punë u jep guxim edhe të tjerëve dhe ofron shembull të mahnitshëm se si duhet përkujdesur për njerëz. Me shpërblimin e 'Samaritanit të Mirë' dëshirojmë për ta theksuar më fort shembullin e saj".

16 tetor 1971 - Mori shpërblimin Kennedy me këtë arsyetim: "Në gjeografinë e vet të veçantë përdëllestare, Nëna Terezë di ku duhet të ndihmojë dhe me fenë e vet të veçantë nuk dyshon kurrë se s'do t'i gjejë mjetet e nevojshme për këtë".

29 tetor 1971 - Nga universiteti katolik amerikan mori doktoratën e nderit nga shkencat shoqërore. Me këtë doktoratë nderi iu pranua puna e saj e madhe rreth kapërcimit të krizave sociale. Nëna Terezë, me fuqinë dhe me dashurinë e vet kundrejt Krishtit në figurën e të varfërve i tregoi botës se si rregullohen shumë probleme ekonomike e sociale të cilat e mundojnë dhe e ngarkojnë shoqërinë njerëzore.

1972 - Hapi qendra të reja në Bangladeshin e shkatërruar.

12 korrik 1972 - Në moshën 83 vjeçare, në Tiranë i vdes e ëma, Drane Bernaj. Në varrimin e nënës nuk mori pjesë, sepse regjimi i atëhershëm komunist antinjerëzor dhe diktatori, E. Hoxha, i cili nuk e meriton t'i përmendet as emri, nuk e lejuan hyrjen e saj në Shqipëri, për pavarësinë e së cilës u vra babai i saj, Kolë Bojaxhiu. Nëna Dranja, pati rol të rëndësishëm në rrugën flijimtare për të varfër të Nënës Terezë. Kjo ishte ajo nënë e mirë dhe e përshpirtshme e cila e përcolli të bijën e vet për Indi duke e bekuar me lot, por duke mos e kujtuar se nuk do të shihen më; kjo është ajo nënë e cila në vitin 1938 do t'i shkruajë vajzës së vet në Indi: "... Të bie ndërmend, bija ime e dashur, se ti ke shkuar atje për të varfër. A të kujtohet Filja jonë? Ajo është bërë krejt varrë e gjallë... por edhe më tepër e mundon mendimi se s'ka askënd... Ne po mundohemi, sipas mundësive tona, t'i ndihmojmë... Dhembja më e madhe për të nuk janë varrët, por që është harruar prej të vetëve..."

15 nëntor 1972 - India edhe një herë tregoi se sa e çmon punën dhe dashurinë e Nënës Terezë për popullsinë e varfër indiane kur ia dorëzoi shpërblimin Jawaharlal Nehru. Këtë dhuratë ia dorëzoi presidenti Giri, duke e quajtur Nënën Terezë Koruna-dut - Engjëll i mëshirës.

Komisioni për marrëdhënie kulturore, për shpërblimin "Nehru" dha këtë arsyetim: "Një flijim i tillë vetëmohues dhe i palodhshëm sikurqë ka treguar Nëna Terezë rrallë mund të shihet. Shërbimi i saj vetëmohues pa dallim feje, kombi, fisi... duke mos pritur as dhurata për punën e bërë, është shembull i mahnitshëm se si puna në heshtje e përkushtim mund të rrisë miqësinë dhe marrëveshjen në mes të popujve". Ndërsa Nëna Terezë, me rastin e pranimit të këtij shpërblimi, pati deklaruar: "Ky shpërblim nuk po më jepet mua, por mijëra atyre që kanë nevojë për dashuri. Ju faleminderit që më zgjodhët mua ta marr këtë shpërblim në emër të tyre dhe t'u përcjell porositë tuaja të përkujdesit dhe të dashurisë. Të varfërit janë të mahnitshëm, ata janë të mëdhenj..."

1973 - Hap qendra të reja nëpër qytetet e Indisë: Viayawada, Coimbatore, Shivpur, Takdah.

25 prill 1973 - Pranoi shpërblimin Templeton i cili jepet vetëm për ata që kontribojnë në rritjen e fesë. Këtë shpërblim ia dhuroi princi Filip në London. Vetë Nëna Terezë na bën me dije për këtë shpërblim: "Para 17 vjetëve, zotëriu Templeton ka shkruar porosinë në të cilën ka lënë një shumë parash në fondacionin Templeton, prej të cilit për çdo vit pas vdekjes së tij do të ndahej një shpërblim për ata të cilët në veçanti mundohen rreth përhapjes së fesë. Para dy vjetësh ai ka ndërruar mendimin. Ka vendosur që shpërblimi të jepet për të gjallë të tij, sepse ka dëshiruar ta përjetojë vetë gëzimin kur ta ketë ndarë. Dikush ka lutur për të varfëritë tanë.

Kjo është dhuratë e Zotit që do të përdoret për lavdinë e Tij e për të varfër.
Paraja nuk mjafton. Njerëzit tanë kanë nevojë për dashurinë e zemrës suaj dhe për shtrirjen e dorës suaj.
Krishti po më përdor si mjet nëpër të cilin dëshiron t'i lidhë të gjithë njerëzit. Për këtë gjë jam i bindur rreth e rrotull: njerëzit po afrohen njëri me tjetrin, sepse kanë nevojë për Zotin..."

1973 - Mori në Los Angelos shpërblimin St. Louis of Marillak "Për mirësi dhe dashuri të pashoqe".

7 tetor 1975 - 25 vjetori i themelimit të Misionarëve të Dashurisë. Këtë përvjetor të çmueshëm Nëna Tereze me bashkëpunëtorët e vet e kremtoi me lutje dhe adhurim. Mirëpo, në një letër të adresuar "motrave të mia të dashura, vëllezërve, të varfërve tanë, bashkëpunëtorëve dhe të gjithë atyre që marrin pjesë në punën tonë kudo në botë", Nëna Tereze thotë: "25 vjet kemi punuar së bashku në shërbim të së mirës duke dhënë krejt zemrën tonë, duke i shërbyer vullnetarisht Krishtit në figurën e tij të dhimbshme, dhe në këtë shërbim kemi jetuar së bashku, punuar dhe jemi lutur së bashku, këndej edhe tanimë të themi së bashku:

Të faleminderit, Jezus, që na zgjodhe të jemi Misionaret Tua të Dashurisë!
Të faleminderit, Jezu, që na do me dashuri personale dhe kaq të thellë!
Të faleminderit, Jezu, që na ushqen me Korpin dhe Gjakun tënd!
Të faleminderit, Jezu, për privilegjin që t'mund t'u shërbejmë të varfërve!
Të faleminderit, Jezu, për të gjitha, në veçanti që je Jezus për të gjithë ne dhe që na do sikurse Ati të do Ty!"

1975 - Vëllezërit Misionarë të Dashurisë hapin shtëpinë e parë jashtë Kalkutës, në Vietnam.

29 dhjetor 1975 - Javorja amerikane Time ia kushton Nënës Terezë kopertinën me titull: "Shenjtërit e gjallë: porositësit e dashurisë dhe të paqes".

17 janar 1976 - Javorja franceze Paris Match ia kushton Nënës Terezë kopertinën dhe shkresën me titull: "Ka ende shenjtër: Nëna Terezë në mes të gjallëve dhe të vdekurve të Kalkutës... Në këtë humnerë të pafund siç është Bota e Tretë, çka mund të ndërrojë Nëna Terezë? Për ekonomistët, asgjë. Një pikë uji në oqean. Por çfarë dëshmie dhe çfarë dashurie!"

13 qershor 1976 - Në festën e Zemrës së Krishtit, Nëna Terezë vendosi të themelojë edhe një degë të motrave të veta: Misionaret Kontemplative të Dashurisë, misioni i të cilave është "të jetuarit sipas Fjalës së Zotit duke e adhuruar euharistinë, duke kundruar dhe shpallur Fjalën e popullit të Zotit; për ta bartur me Marinë, Nënën e Kishës, Fjalën e mishëruar në zemrat e njerëzve".
vazhdon

[Zero Cool]

Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem Shqipëtar Shumë luti Zotin që paqja e tij të vijë në zemrat tona në gjithë botën. Lutem shumë për fukarate e mij- dhe për mua , dhe motrat e mija. Unë lutem për juve.
(Tereza Bojaxhiu)



31 dhjetor 1976 - Për një kohë të shkurtër, Nëna Terezë bëri aq shumë për botën e varfër dhe të lënë, saqë për shumë njerëz ishte e pabesueshme. Kështu, një statistikë e shpallur më 31 dhjetor 1976 na bën me dije se Nëna Terezë kishte 66 shtëpi në Indi, 34 shtëpi jashtë Indisë nëpër vende të ndryshme. Numri i motrave, postullanteve, aspirantëve dhe bashkëpunëtoreve ishte 1343, ndërsa numri i përgjithshëm i spitaleve, shkollave, strehimoreve, dispanserive, qendrave për asistencë në Indi dhe jashtë saj ishte 729. Numri i fëmijëve, jetimëve, të gërbulurve, të vdekurve dhe përgjithësisht pacientët tjerë të shërbyer mbërrijnë në 6.544.864.


1 mars 1978 - Nëna Terezë pranoi shpërblimin "Balzan" nga duart e kryetarit të Italisë, Sandro Pertini. Ky shpërblim jepet për humanitet, paqe dhe vëllazërim në mes të popujve. Me rastin e ndarjes së shpërblimit, si arsyetim u theksua:

"Për vetëmohim dhe dashuri të veçantë gjatë tërë jetës së saj në shërbim të të varfërve, të uriturve, të mjerëve, të sëmurëve..."

Ndërsa Nëna Terezë, "një grua shtatvogël, por më e madhja", theksoi: "Dëshirojmë që çdo fëmijë i dëshiruar apo i padëshiruar të vijë në botë. Aborti është krim. Jemi të krijuar për të bërë sende të mëdha: nuk jemi në botë vetëm për të plotësuar një numër".

1980-1985 - Pas marrje së çmimit Nobel për paqe, Nënës Tereze iu hapën mundësitë për veprimtari më të mëdha. Kështu, gjatë periudhës pesëvjeçare, qendrat e saj u rritën me të madhe. Filloi të hapë qendrat e veta për të mirën e të varfërve dhe njerëzve të lënë në Spanjë, Belgjikë, Etiopi, Francë, Guinenë e Re, Argjentinë (të gjitha këto në vitin 1980). Ndërsa në vitin 1981, në Gjermaninë Lindore, Çile, Kolombi, Bolivi, Japoni, Korenë Jugore, etj. Në vitet vijuese, hapi qendra edhe në Irlandë, Portugali, etj.



25 janar 1980 - Nëna Terezë shpallet Qytetare nderi e Shkupit. Edhe pse Shkupi ishte vendlindja e saj, Nëna Terezë kishte kohë që ishte shtetase indiane, e titulluar Bharat Ratna - Zbukruesja e Indisë.



23 tetor 1980 - Papa Pali II në Vatikan ia dhuron çelësat e ndërtesës Shën Injaci Papë për shërbime të fëmijëve të lënë, që gjindet në Romë, në zonën Primavalle. Misionaret e Dashurisë, pos Romës, gjinden edhe në Palermo, Napoli, Corato (Bari), Calabri, Ragusë, Milano...



27 qershor 1982 - Nëna Terezë fitoi në Kanada Shpërblimin ndërkombëtar të spitalit të Shën Bonifacit dhe Urdhërin e gjuetisë së bizonëve.



1983 - Në këtë vit u nderua nga mbretëresha e Anglisë, Elizabeta II, me Urdhërin e Nderit. Në arsyetim thuhej: "Për punën e saj të gjatë humanitare". Po të njëjtin vit në Taranto mori Dhuratën e Paqes 1983.



1 tetor 1984 - Themelohet kongregata Etërit Misionarë të Dashurisë në SHBA nën kujdesin e Atë Joseph Langford.



20 tetor 1985 - Bashkohet kapitolli i Misionareve të Dashurisë. Me këtë rast, Nëna Terezë zgjedhet për herë të tretë udhëheqëse e këtij rregulli, që bëri kaq shumë të mira, që shpëtoi aq shumë shpirtra. Zgjedhja e saj për herë të tretë në krye të Misionarëve të Dashurisë nuk ishte në përputhje me të drejtën kanonike. Për këtë rizgjedhje ishte e nevojshme leja nga Kongregata e Rregulltarëve në Vatikan. Kongregata në fjalë me gjithë dëshirë dhe nderim të madh dha dispencën nga ky ligj.



21 qershor 1985 - Nga kryetari i SHBA-ve Ronald Regan, mori shpërblimin Medalja e Lirisë.



26 tetor 1985 - Nëna Tereze thirret nga sekretari gjeneral i Kombeve të Bashkuara Xavier Pérez de Cuéllar, t'i flasë Asamblesë gjenerale. Gjatë këtij takimi, sekretari i përgjithshëm de Cuéllar e prezentoi Nënën Tereze me këto fjalë: "Ua prezentoj gruan më të fortë të botës". Me këtë rast u tregua edhe një film për punën dhe jetën e Nënës Tereze. Duke iu drejtuar të pranishmëve, Nëna Terezë, ndër të tjera, tha: "Ky është vend ku popujt bashkohen për të biseduar për paqe, ta lusim Zotin për paqe... Jemi bashkuar për ta falënderuar Zotin me rastin e dyzetvjetorit të punës së mirë të Kombeve të Bashkuara për të mirën e njerëzimit. Raca, feja dhe kombi nuk mund të na ndajnë: të gjithë jemi bij të Zotit. Kur e shkatërrojmë një embrion në kraharorin amnor, mëkatojmë drejtpërdrejt ndaj Zotit. Kemi frikë nga lufta bërthamore, nga ky tmerr kanoset shkatërrimi, por nuk frikësohemi kur i mbysim fëmijët. Aborti është kanosja më e madhe e paqes".



13 dhjetor 1985 - Ishte kënaqësi e veçantë për Nënën Terezë kur hapi shtëpinë në qytetin e New Yorkut për të sëmurët nga AIDS-i. Shtëpia u quajt Gift of Love (Dhurata e Dashurisë). Më vonë hapi edhe shtëpi tjera në SHBA për së sëmurët nga AIDS-i.



Janar 1986 - Nëna Terezë shkoi për herë të parë në Kinë dhe u takua me kryetarin Deng dhe me djalin e tij të hendikepuar. Së shpejti edhe në Kinë do të dërgojë motrat e veta. Kjo u realizua në vitin 1988. Më 19 janar 1988, Nëna Terezë u ftua nga arqipeshkvi i Kalkutës, i cili ia kumtoi se ishte lejuar hapja e shtëpisë në Kinë, por me dy kushte: motrat guxojnë të ndërmarrin punë sociale e jo religjioze, si dhe nuk guxojnë të vishen në sari, por në veshje kineze.



Nëna Terezë edhe këtë vend komunist e pushtoi me përvuajtërinë dhe dashurinë e vet.



4 shkurt 1986 - Papa Gjon Pali II, gjatë udhëtimit të vet në Indi, vizitoi qendrën Hirmal Hriday (Zemra e Pastër, shtëpia e atyre në fill të vdekjes) në Kalkutë. Kjo vizitë e papës e gëzoi shumë Nënën Terezë, saqë pati deklaruar: "Ishte dita më e gëzueshme e jetës sime".



24 gusht 1987 - Nëna Tereze shkon në Moskë, dhe merr dhuratën Medalja e Paqes "në shenjë falënderimi për kontributin e dhënë për afirmimin e paqes dhe të miqësisë ndërmjet popujve". Pas kthimit të saj nga ish-Bashkimi Sovjetik, i shkruan letër presidentit të atëhershëm Gorbachev, duke ia shprehur dëshirën për hapjen e një qendre. Miratimin për këtë e mori në vitin 1988.



21 maj 1988 - Realizohet dëshira e Nënës Terezë të hapë shtëpinë brenda mureve të Vatikanit. Shtëpia u quajt Dono di Maria - Dhurata e Marisë, dhe u çel së shpejti me dëshirën e papës. "Papa na dha këtë dhuratë - tha Nëna Terezë - një kënd të shtëpisë së vet ku mund të përkujdesemi për të sëmurët dhe për të varfëritë. Këta njerëz të varfër janë Krishti, dhe si mund të lihet Krishti, i trishtuar dhe i mërdhirë, jashtë shtëpisë së papës?"



1988 - Nëna Terezë ishte për një operim të syve në New York.



21 dhjetor 1988 - Shkon në Bashkimin Sovjetik për t'i shoqëruar katër motrat e para të cilat kishin ndërmend të fillojnë punën në një spital pediatrik të Moskës. Njëherit ishin edhe ditët e vështira të tërmetit në Armeni, me ç'rast Nëna Terezë dërgoi edhe disa motra të tjera për t'u ndihmuar të dëmtuarve.



Gusht 1989 - Më në fund, Nëna Terezë shkon në Shqipëri. Shkon në vendin, për pavarësinë e të cilit aq fort u mundua babai i saj, Kolë Bojaxhiu. Qe e pritur nga e veja e diktatorit, Hoxha. Ishte e krishtera e parë që shkeli këtë tokë prej që Shqipëria e shpalli veten shtet ateist (1967) dhe vuri jashtë ligjit çdo religjion.



5 shtator 1989 - Nëna Terezë kishte probleme shëndetësore.



Dhjetor 1989 - Nëna Terezë shpallet Femra e vitit.



Prill 1990 - Për shkaqe shëndetësore ia paraqet papës dorëheqjen nga udhëheqja e Misionareve të Dashurisë.



Maj 1990 - Nëna Tereze përuron shtëpinë e parë në Çekosllovaki.2 maj 1990 - Shkon në Romani për të përuruar edhe atje shtëpinë e parë të Misionareve të Dashurisë. Kjo shtëpi u hap për përkujdesjen e atyre që vuajnë nga sëmundja AIDS. Mirëpo, deri në fund të vitit 1992, atje çeli katër shtëpi.



27 gusht 1990 - Nëna Terezë mbush tetëdhjetë vjet. Me këtë rast mori përurime nga të gjitha anët e botës. Në veçanti rëndësi të madhe i kushtoi shtypi botëror. Vepra e saj e madhe nuk mbeti në heshtje. Prej librit që kishte shkruar Malcolm Muggeridge me titull: Something Beautiful for God (Diçka e bukur për Zotin), London 1971, një ndër librat e parë që fillimisht i dha popullaritet të madh Nënës Terezë e deri në vitin 1990, u shkruan dhjetëra libra e qindra artikuj, ishin dhënë ehde mijëra mendime dhe lavdërime për Nënën Tereze, prej burrave të shteteve, shkencëtarëve, poetëve e deri te ata që në heshtje e lavdëronin veprën e saj dhe e shëmbëllenin në jetë (numri i këtyre të fundit kap milionat).



8 shtator 1990 - Fillon punën Kapitolli gjeneral që ishte thirrur për të emëruar superioren e re të përgjithshme të Misionareve të Dashurisë. Mirëpo, edhe pse Nëna Terezë i kishte mbushur tetëdhjetë vjet, përsëri u zgjodh udhëheqëse e Misionareve të Dashurisë, sepse përkundër trupit të harxhuar, shpirti dhe mendja e saj ishin të fortë dhe gjallërues.



7 tetor 1990 - Misionaret e Dashurisë kremtuan dyzetvjetorin e themelimit. Statistika e këtij viti dëshmon se ishin 3500 motra të shpërndara nëpër 470 shtëpi në 95 shtete të botës.



Tetor 1990 - U bë përurimi i shtëpisë së parë të Misionareve të Dashurisë në Kamboxhë.



Mars 1991 - Nëna Terezë shkon përsëri në Shqipëri. Ishte kjo hera e dytë. Nëna Terezë filloi të bashkëpunojë me presidentin e atëhershëm komunist, Ramiz Alinë, për të hapur qendrat e veta edhe në këtë shtet "ateist". Me këtë rast, Nëna Terezë bëri përurimin e dy shtëpive: në Tiranë dhe Shkodër, dhe mori pjesë në rihapjen e dy kishave: të Shën Ndout dhe katedrales së Zemrës së Krishtit e cila ishte shndërruar në kinema (Kinema Rinia). Kësaj here kishte mundësi të shkojë edhe te varri i nënës dhe motrës së vrarë nga regjimi komunist dhe të vë lule mbi varrin e tyre, si edhe dy kryq të bronzit.

Deri në fillim të vitit 1992, në Shqipëri u hapën pesë shtëpi.



23 korrik 1991 - Nëna Terezë vazhdon udhëtimin nëpër botë dhe mbërrin në Irak, në Bagdadin e rrënuar nga lufta e Gjirit. Ja si e përshkruan gjendjen e hasur: "Ishte një mrekulli autentike e mirësisë së Zotit fakti se kryetari i Irakut qe i gatshëm të lejojë hapjen e një qendre në Bagdad, të cilën do ta japë ai vetë. Me ne bashkëpunuan shumë njerëz me ndikim. Ata na ndihmuan në përgatitjen e shtëpive. Kryetari na fali edhe një furgon për bartjen e klinikës lëvizëse, duke parë se të varfrit jetonin larg dhe s'kishin mundësi të mbërrinin në qendra të mëdha..."



Dhjetor 1991 - Nëna Terezë qëndroi për mjekim në një klinikë të La Jollas (Kaliforni, SHBA) pasi gjendja e saj shëndetësore ishte vështirësuar.



Mars 1992 - Nëna Terezë kthehet në Kalkutë dhe vazhdon punën e vet në përkujdesje ndaj më të varfërve ndër të varfër.



25 prill 1993 - Papa Gjon Pali II vizitoi Shqipërinë. Ishte kjo vizita e parë që një papë i bënte shtetit tonë amë. Me këtë rast tejet të gëzueshëm për mbarë popullin tonë, mori pjesë edhe Nëna Terezë. Papa ia kushtoi një mendim të veçantë Nënës Terezë: "Nuk mundem të mos përshëndes një njeri fort të përvuajtur që ndodhet mes nesh. Kjo është Nëna Terezë e Kalkutës. Të gjithë e dinë prej nga vjen dhe cili është atdheu i saj. Atdheu i saj është këtu. Edhe në kohën e izolimit të plotë të Shqipërisë, kjo rregulltare e përvuajtur ishte ajo që e përçonte emrin e atdheut tuaj në mbarë botën. Në personin e Nënës Terezë, Shqipëria është nderuar gjithmonë. Ky është misioni i saj dhe i gjithë atyre që, porsi ajo, ndjekës të vërtetë të Krishtit, apostuj të Krishtit, apostuj të dashurisë e të dhembshurisë. Ju falënderoj sot në emër të Kishës Katolike për këtë bijë të tokës suaj e të popullit tuaj".



28 nëntor 1996 - Shpallet Qytetare Nderi e Kosovës nga kryetari Rugova. Në dekretin e shpalljes së dr. Rugovës, ndër të tjera thuhet: "Nëna Terezë, me punën e flijimin e pashoq, u bë simbol dhe krijuese e filozofisë së bamirësisë dhe e dashurisë njerëzore.

vazhdon

[Zero Cool]

Shenjtëreshë e gjallë, Nëna Terezë është shëmbëlltyrë e një nëne shqiptare që u ngrit në figurë të një Nëne të gjithë njerëzimit. Nëna Terezë për së gjalli u bë mishërim i miliona njerëzve, të cilët tek Ajo gjetën dashurinë e madhe njerëzore, ndihmën e pakursyer dhe shpresën për jetë.E lindur në qytetin e Dardanisë antike, në Shkup, rrënjët e familjes së Nënës Terezë ishin në Prizrenin e lashtë të Kosovës".

1996 - Presidenti i Shqipërisë Sali Berisha i akordoi Nënës Terezë Urdhërin e Artë Nderi i Kombit me këtë arsye:"Shqiptares më të shquar të të gjitha kohërave, shenjëtores së gjallë Nënës Terezë që me mirësinë njerëzore dhe fisnikërinë e shpirtit shqiptar pushtoi zemrën e mbarë njerëzimit, trimëroi mbi dhembjen e tij; gruas shqiptare, që është simbol i amshuar dhe tokësor i forcës hyjnore të dashurisë së njeriut për njeriun, të dhimbshurisë, për atë që vaun dhe që ka nevojë për ndihmë, të dashurisë së Zotit për lirinë, në shenjë mirënjohjeje të thellë që kombi shqiptar ushqen për misionaren e Zotit, simbolin e mirësisë dhe të shpresës, të nderit dhe të krenarisë së tij".

Mars 1997 - Në marsin e vitit 1997, Nëna Terezë u shpërblye me Çmimin për shkëlqyeshmëri. Ky çmim, i cili iu dorëzua Nënës Terezë nga ana e presidentit të shoqatës Indo-Amerikane, Jasu Shah, iu dha në shenjë mirënjohjeje për kontributin e saj të pamohueshëm në promovimin e shërbimit humanitar.



24 prill 1997 - Me rastin e trazirave në Shqipëri, Nëna Terezë, shqiptarja më e famshme e botës, apeloi për paqe në vendlindjen e saj. Nëna Terezë, ndër të tjera, tha:"Lajmet për rrëmujën që kaploi shtetin tonë më shkaktuan dhembje. E dini sa shumë e dua Shqipërinë. Ndjej shumë dhembje për jetërat e humbura dhe për njerëzit e plagosur me dhunë. Kuptoj mllefin e atyre që humbën paratë, porse do t'i lusja të mos i shkaktojnë njëri-tjetrit edhe më shumë vuajtje.



20 maj 1997 - Papa Gjon Pali II priti në audiencë private Nënën Terezë. Nëna Terezë qëndroi disa ditë në Romë. Pos takimit me Atin e Shenjtë, ajo u takua edhe me kryetarin e Baskisë së Romës, Françesko Rutelin, të cilit ia paraqiti një seri kërkesash në favor të aktivitetit të saj.



9 qershor 1997 - Nëna Terezë mori Medaljen e Artë të Kongresit Amerikan, medaljen më të lartë që jep organi më i lartë ligjdhënës në SHBA. Kjo medalje iu nda Nënës Terezë në praninë e shumë anëtarëve të Dhomës së Përfaqësuesve të Kongresit Amerikan. Fjalën e hapjes e pati kongresmeni Henri Hajd, ndërsa lutjen e mbajti kapelani i Kongresit Amerikan Lori Zogolvi. Në këtë tubim miqësor kushtuar 87-vjeçares, shqiptares famëmadhe, kongresmeni Xhekson Junior, përfaqësues i shtetit Ilinoi, lexoi tekstin e aktit nëpërmjet të cilit Kongresi Amerikan i jep Nënës Terezë Medaljen e Artë. Në mes tjerash u lexua: "Kongresi Amerikan vlerëson se Nëna Terezë ka ndikuar thellë mbi jetën e personave të ndryshëm në të gjitha sferat e jetës, në çdo kënd të botës. Ajo ka themeluar Rregullin Misionar të Bamirësisë, i cili ka mbi 3000 anëtarë në 25 vende. Nëna Terezë, për mendimin e Kongresit të SHBA-ve, është një instrument i vullnetit të Zotit. Dashuria e Zotit që rrjedh nga Nëna Terezë ka ndikuar në mënyrë të pashlyeshme në historinë e njerëzimit. Nëna Terezë udhëheq nëpërmjet shembullit personal dhe u tregon njerëzve se si të jetojnë me dashuri për njerëzimin".

Më pastaj, duke ia dhënë një kopje të aktit të Kongresit, kryetari i Dhomës së Përfaqësuesve Njut Gingriç, tha:

"Nënë Terezë, nuk jemi ne që të nderojmë me këtë akt. Jeni Ju që na nderoni duke pranuar të vini këtu dhe të ndani kohën tuaj me ne. Përjetë ne jemi borxhlinj".

Pastaj, Nëna Terezë, si gjithnjë e përvuajtur dhe e përshpirtshme, i ftoi të pranishmit në lutje për punën e Rregullit të vet dhe shtoi:

"Jam tejet mirënjohëse për dhuratën që më bëtë. Do të lutem për Ju, për bijtë dhe bijat që bëjnë pjesë në Rregullin Misionar të Bamirësisë, që ata të kenë sukses në përpjekjet e tyre që t'u japin të varfërve dashurinë dhe kujdesin që na mëson Zoti".



Gusht 1997 - Sipas një ankete të cilën e realizoi Instituti Infratest Berk në Gjermani, Spanjë, Francë, Britani të Madhe, Holandë dhe Suedi, Nëna Terezë u shpall personalitet i shekullit XX.



5 shtator 1997 - Nëna Terezë ndërroi jetë. Shpirti i saj e la trupin i cili u harxhua për vëllaun njeri dhe kaloi në përjetësinë e Zotit, kaloi në jetën e Zotit e cila është gjithmonë jetë. Me këtë rast u dhanë deklarata të shumta, u mbajtën ditë zie dhe pikëllimi. Lajmin për vdekjen e saj e dhanë pothuajse të gjitha kanalet televizive botërore. Ndër mendimet që dhanë njerëzit e politikës, eprorët e bashkësive fetare dhe të pendës, po veçojmë:





Papa Gjon Pali II: "Nëna Terezë, shembull i transformimit njerëzor të dashurisë së Zotit";

William Bill Clinton (president amerikan): "Vigani i shekullit tonë";

Sali Berisha: "Bija më e shquar e kombit tonë";

Chirac (kryetar i Francës): "Më pak dashuri në botë pas vdekjes së Nënës Terezë";

Tony Blair (kryeministër britanik): "Shpirti i saj do të rrojë si inspirim për të gjithë ne";

Dr dom Shan Zefi: "Shenjtëreshë e ditëve tona";

Dr dom Lush Gjergji: "Ajo ishte dashuri në vepër";

Dr dom Prekë Lazri: "Njeri i shekullit që i shtyri njerëzit të besojnë në Zotin";

Imzot Mark Sopi: "Do të mbetet në kujtim të përhershëm derisa të ekzistojë njerëzimi";

Imzot Rrok Mirdita: "Nëna Terezë ishte princeshë e dashurisë";

Akademik Mark Krasniqi: "Simbol i traditës sonë";

Bekim Fehmiu (artist): "Pas Skënderbeut u largua edhe Nëna Terezë";

Sabri Koçi (kryetar i Komunitetit shqiptar të besimit islam): "Vdekja e Nënës Terezë ishte vdekja më e rëndë për kombin tonë";

Ismail Kadare: "Bota dhe populli ynë mbetën jetim pa të".



13 shtator 1997 - U varros Nëna Terezë me nderimet më të larta që organizoi qeveria indiane. Në varrimin e saj morën pjesë shumë burra shtetesh, njerëz me famë dhe ndikim në botë. Mijëra zëra iu drejtuan Romës për ta shpallur sa më shpejt shenjtëreshë, edhe pse tashmë bota edhe pa këtë shpallje zyrtare e njeh si shenjtëreshë dhe e nderon si të tillë. Në shenjë nderimi dhe miradije ndaj Zotit që na dha këtë bijë dhe që familja e saj vinte nga Prizreni, kjo famulli, nën udhëheqjen e dr dom Prekë Lazrit, mbajti katër ditë lutje. Meshë, lutje, takime komemorative u mbajtën në të gjitha zyrat politike shqiptare.

Nëna Terezë i bëri nder të madh kombit të vet, por edhe kombi i saj i bëri nder dhe e përcolli vdekjen e saj me krenari.



Fund

[Zero Cool]

Qy cka gjeta ne fb per Nenen Tereze, nuk di se sa eshte kjo thenje autentike, sodoqofte po e sjelli ketu:


Fjalët e mira janë të shkurtëra dhe të lehta të thuhen, por jehona e tyre është e përjetshme...
Nënë Tereza

[murrizi]

Nese ka zot diku, askush me shume se Nena Terez nuk iu lut atij per Shqiptaret.