Adrian DULE - KRIJIME

[adidu]

Postimi origjinal është bërë nga Linka_pz

Eshte Roman qe me ka pelqyer jasht zakonisht dhe jam shume e nderume qe kam pas rastin ta kem dhurat elektronike nga vete
Autori nje pjese te ketij libri .
I uroj suksese ne krijimet ne vazhdim te nderuarit Adrian Dule .

Ndjehem edhe une shume i gezuar qe romani te ka pelqyer e nderuara linka dhe njekohesisht te falenderoj nga zemra per urimet qe me transmeton.

[adidu]

Ne respekt te antaresise se ketij forumi po postoj dhe nje tregim te cilin e kam pjese te vellimit me tregime dhe novela qe sapo kam derguar per botim.
Me respekt,
Adrian Dule


Monologu i Tokës

Një mëngjes u zgjova tokë. Jo tokë me lule shumëngjyrëshe në kopshtin e vilës së një pasaniku. As tokë e madhe bujqësore e mbjellë me drithra. As shesh ndërtimi i pastruar për të hedhur themele ndërtesash shumëkatëshe.
U zgjova vetë Toka me tërë madhështinë e saj sferike.
Ndjeva të rrotullohesha rreth vetes. Njëkohësisht rreth diellit. Së bashku me planete të tjerë, dielli na rrotullonte me qëndër vetveten, rreth një qëndre tjetër. Ndjeva se edhe qëndra që i rrotullohej dielli me ne në sqetull, rrotullohej rreth një qëndre tjetër. Kjo qëndër në një qëndër tjetër , e ajo qëndër në një qëndër tjetër.
Mu morën mënd për pak nga rrotullimet, e rrotullimeve pa fund. Pa kufi.
Mbylla sytë. U përqëndrova.
Së pari u përshtata me rrotullimin rreth vetes. Së dyti me rrotullimin rreth diellit, e më pas me morinë e rrotullimeve rreth qëndrave të qëndrave të pafundme.
-Kaq ishte - i thashë vetes.
Nga përshtatja kalova në lumturinë e rrotullimeve. I shijoja me kënaqësinë e fëmijëve një lojë të re në Luna Park.
Isha Toka.
Nuk isha më njeri.
Isha foleja e njerëzve. Foleja e njerëzimit.
Isha një njeri i kthyer në Tokë. Në vetë Tokën, që dikur e kisha parë njerëzisht të filmuar nga satelitët dhe anijet kozmike.
- Jam në gjumë dhe ëndërr po shoh - i thashë vetes.
Mora frymë thellë.
U mbusha me re.
Shfryva ajrin nga mushkritë.
Tufane, gjëmime, e vetëtima më mbuluan trupin sferik. Vullkane e tërmete më pllakosën lëkurën. Mijëra njerëz u shuan sakaq në disa pjesë kontinentesh.
U trondita.
Dhimbja më kaplloi.
Përshtata frymëmarrjen me frymën njerëzore.
Ra qetësi.
Nuk isha në ëndërr.
Isha vërtet Toka.
Mijëra pyetje shpërthyen nga brëndësia e trurit Tokësoro - njerëzor. E ndjeja të nxehtë. Të përvëluar. Donte të ftohej nga përgjigjet. Sakaq luftra mes njerëzish shpërthyen ndër kontinente. Armët flakë e zjarr lëshuan. Mijëra njerëz u shuan sërish. E sërish u trondita. E sërish dhimbja më kaplloi. Duhej të mendoja qetë. Me dilemat e mia mund të shuaja njerëzimin.
Isha vërtet Toka, por kisha qënë dikur njeri. Isha njeri i transformuar në Tokë dhe si i tillë duhej të kisha kujdes.
Nuk doja kurrsesi të isha një Tokë pa njerëz. Nuk do të isha më tokë pa njerëzimin. Do kthehesha si vëllezërit e mi planetet rrotull, pa gjallim, e shpirt.
Isha njeri pa u bëra Tokë.
Jam Tokë pse isha njeri.
Kuptova se njerëzimi është shpirti im. unë trupi i tij. Kuptova se më ishte dhënë mundësia e madhe të bëja dicka të mirë për njerëzit që jetonin mbi trupin tim. Për njerëzimin që po e fundoste veten në poshtërsi, padrejtësi dhe keqësi. Këtë e kisha vënë re që kur isha njeri mes njerëzve. Madje kur isha njeri, shpesh e kisha kapur veten në turp që isha njeri, teksa dëgjoja dhe shihja makutërinë e paskrupullt njerëzore.
Largova mijëra pyetjet, treturazi në hapsirat pa fund të universit. Fillova të mendoj sa më qetë të mundesha. Trurit tim të nxehtë ja vura fajin për luftërat ndërnjerëzore me armë të tmerrshme mbi trupin tim. Si tokë, njerëzit nuk po më dukeshin aq të këqinj, sa kur isha njeri.
Nga moria e pyetjeve mbajta vetëm dy. E para:
“A kish qënë Toka një njeri i transformuar në Tokë, kur unë isha njeri mbi tokë?! Pra isha unë njeriu i parë i transformuar në tokë, apo dikush tjetër kishte qënë i transformuar në tokë kur isha njeri?!”
E dyta:
“Isha unë dhe truri im i nxehtë që me dilemat e mia i vinte njerëzit në luftë mes vetes, apo interesat njerëzore më shkaktonin mijëra pyetje duke e detyruar të luftojë mes vetes njerëzimin? Pra isha unë trupi, shkaku që i vija në grindje mes vetes, apo ishin ata (shpirti im) që më përdornin për të përfituar sa më shumë nga trupi im?”
Pas kësaj truri m’u qetësua disi. Nga mijëra pyetje kishin mbetur vetëm dy. Luftrat ndërnjerëzore reshtën. Njerëzit filluan të rindërtonin shkatërrimin, e të varrosnin të vdekurit.
Ndërkohë, unë Toka, dikur njeri, vrisja mëndjen për të gjetur përgjigje. Topi kishte mbetur tek unë. I pasuar nga njerëzimi tek unë, apo i pasuar nga unë tek vetja ime? Kjo varej nga zgjidhja e përgjigjeve që duhej ti jepja vetes. E rëndësishme ishte të ndihmoja njerëzimin. Pavarësisht se kush e kishte fajin.
Së pari duhej të zgjidhja pyetjen e parë. U mendova, e u mendova rrotullimtaz, pa mundur të gjej dot një zgjidhje.
Ku ta dija unë se ç’kishte ndodhur më parë se të isha unë Tokë, megjithëse e dija si njeri i dikurshëm, që toka kishte egzistuar pa qënë unë Tokë?
Më duhej dikush që të më fliste për Tokën kur kisha qënë njeri.
Më kaplloi një ndjesi shprese për një çast. Sërish u dëshpërova. Asgjë që kish qënë dikur njeri dhe ishte kthyer më pas në planet nuk ndodhej rrotull meje, pasi askush nuk kishte pasur njerëz mbi trupin e vet. Edhe nëse kishte pasur(siç dëgjoja për Marsin kur isha njeri) tashmë kishte vdekur. Nëse Marsi kishte patur dikur njerëz dhe vetë kishte qënë një njeri i kthyer në planet, tashmë ishte i vdekur.
U drodha. Hodha vështrimin nga Marsi. Imagjinova veten të vdekur, nëse njerëzit shkatërronin vetveten me keqësitë e tyre dhe mua bashkë me veten.
E mblodha veten. Duhej të gjeja një përgjigje për dy pyetjet e mia me qëllim që të gjeja një zgjidhje për të mos shkatërruar njerëzimin, e veten bashkë me të.
Hëna më erdhi në ndihmë. Nuk e kisha vënë re gjatë kësaj kohe. Ose më saktë e kisha vënë re, por nuk i kisha dhënë aspak rëndësi. Që kur kishin shkelur njerëzit për herë të parë në të, një njeri ishte kthyer në Hënë. Hëna nuk kishte gjallesa, e aq më pak njerëz mbi trupin e saj, por kishte shpirtin njerëzor të mbjellë.
Hëna është si unë. Një njeri i shëndrruar në Hënë. Unë kam gjallesa mbi trup. Ajo nuk ka gjallesa, por vetëm shpirtin e gjallesave.
Mos ka gjallesa brënda trupit?
Më foli.
Më uroi ditëlindjen.
E falenderova .
Njëkohësisht i thashë se ditëlindjen si njeri e kisha patur një ditë tjetër dhe jo atë ditë që kisha lindur i zgjuar si Tokë.
Qeshi.
“ Ditëlindja jote si Tokë, është ditëvdekja jote si njeri” – tha.
E kuptova. Kisha lindur si njeri nga balta e trupit të Tokës dhe pasi kisha vdekur më kishin kthyer në brëndësinë e baltës ku linda. Dita e kthimit në baltën nga ku u krijova, ishte dita e lindjes time si Tokë.
Pse pikërisht unë nga aq njerëz të krijuar nga balta dhe të ndrydhur nën baltë, duhej që kur të vdisja të kthehesha në vetë Tokën që na krijoi?
Nuk e kuptoj. Pyeta Hënën.
“Atë e di Zoti” – u përgjigj.
“Ku është Zoti që ta pyes?” – e pyeta.
“Kur nuk e di ti që je Tokë se ku është Zoti , ta di unë Hëna që rrotullohem rreth teje?” – ma ktheu pa arritur të mbaroj deri në fund pyetjen time.
“Atëhere kë të pyes për Zotin dhe përzgjedhjen që më bëri, kur c’ka kemi rrotull në vërtitjen rrotulluse rreth qëndrave, të qëndrave të pambarimta, janë të vdekura? “
“ Pyet njerëzit. Ndoshta e dinë”
“ Nëse njerëzit do ta dinin se ku është Zoti, nuk do të luftonin mes vetes për të më shkatërruar mua dhe vetveten”
Qeshi e shtoi nëpër buzë:
“Njeriu Tokë përpara teje nuk e vriste mëndjen kaq shumë.”
Pyetja e parë u zgjidh. Dikush përpara meje kishte qënë tokë. Sigurisht edhe dikush tjetër përpara këtij dikushit kishte qënë tokë.
Toka prej krijimit kishte qënë njeri i kthyer në Tokë.
Mendova se pyetja e parë u zgjidh.
U bëra më shumë lëmsh.
Sipas kësaj, njeriu kishte egzistuar përpara tokës. A ishte e mundur kjo? Edhe nëse ishte, pse duhej që herë pas here njerëz të ndryshëm të ktheheshin në vetë Tokën? Kjo e fundit më fuste dridhmat.
C’kishte ndodhur me njeriun Tokë përpara meje?
U mërzita.
Ju ankova Zotit, që më kishte zgjedhur pikërisht mua për të më shëndruar në tokë.
Si njeri dilemohesha kur jetoja në tokë. Tani po pësoja akoma më keq si tokë. Kur isha njeri, sado të përsiatesha për të panjohurat që hasja në tokë dhe univers, gjeja një çast qetësie, duke shëtitur në një breg deti, apo në një majë mali, tretur vështrimin në horizont.
E pranoja vogëlsinë time.
Shijoja bukuritë e tokës, duke u munduar të lë mjënjanë padrejtësitë njerëzore. Tani që isha vetë Toka, të panjohurat jo vetëm më ishin shumëfishuar, por nuk kisha asgjë rrotull të më qetësonte. Thjesht disa planete rrotull meje dhe të gjithë bashkë që vërtiteshim në errësirën pa fund të ndriçuar nga një diell dhe galaktika në horizontin pa horizont, që ndriçonin si metropolet gjigande të tokës kur i shihje nga avioni natën.
Zgjidhja e pyetjes së parë më futi në panik. Harrova pyetjen e dytë. Nuk më interesonte pyetja e dytë për ta zgjidhur. Nëse isha unë fajtor si tokë me njerëzit, apo ata me mua dhe veten, kjo nuk më interesonte më aspak. Këtu vihej në pikpyetje egzistenca ime si njeri i kthyer në tokë. Toka edhe pa mua, sërish do të egzistonte. Do të zgjidhej dikush tjetër të më zëvëndësonte.
Duhej përsëpari të zgjidhja mbijetesën si njeri i transformuar në tokë. Duhej të kuptoja se ç’duhej të bëja që të mbijetoja sa më gjatë si tokë. Duhej të kuptoja se c’gabim kishin bërë parardhësit e mi që ishin zhbërë dhe zëvëndësuar njëri pas tjetrit. Duhej të kuptoja pse njerëzit kishin arritur deri në atë pikë keqësie me veten.
Mbi të gjitha duhej të përmblidhja veten e ti zgjidhja me gjakftohtësi të gjitha. Duhej të ndrydhja emotivitetin tim që ishte shkatërrues për njerëzimin.
Por…nuk po mundja. Kurrë nuk do gjeja përgjigje, e aq më pak zgjidhje.
Frymëmarja m’u rëndua. Nuk mbushesha dot me frymë. Emocionet më shpërthyen. Brëndësia ime e nxehtë filloi të derdhet në sipërfaqe. Polet po më shkrinin me shpejtësi marramendëse. Toka po shkatërrohej. Hëna më shihte e venitur pa mundur të flasë. Kishte humbur gojën.
Kalova në përhumbje të thellë.

[adidu]

* * *
Nuk di sa kohë kalova në përhumbje.
Hapa sytë. Gjelbërim i mrekullueshëm më rrethonte.
Pashë… duart dhe këmbët e mia.
U lumturova.
Vrapova me klithma ngazëllimi.
- Jam njeri sërish. Jaaaam njeeeri…njeeeri – ushtonte zëri im në atë kopësht të mrekullueshëm me pemë, e lule shumëngjyrëshe.
I lodhur nga lumturia, u shtriva në tokë me krahët hapur, e fytyrë nga qielli. Shikimi u përplas në atë kaltërsinë e pafund, të cilën e kujtoja me mall kur isha tokë dhe sytë më shihnin vetëm errësirë kozmike. Dielli më dukej i vogël si një portokall.
Mendimet dilematike filluan të më vrundullojnë në kokë si dikur kur isha tokë.
- Jam në tokë, apo në parajsë?
Mbaja mend se toka po shkatërrohej, teksa përhumbesha. Nuk dija nëse ishte shkatërruar plotësisht, por edhe me aq sa pashë nuk arrija të besoja se mund të kishte mbetur gjë në këmbë. E për më pak njerëz, apo gjallesa.
- Jam në parajsë – pëshpërita ngadalë me një fije bari në buzë.
Lumturia u këput si lule. U tha sakaq. Dhimbja, nga maja e thoit rozë, e deri në skajin e fundit të fijeve flokore.
Shkatërrova tokën me dilemat dhe emocionet.
Shuajta njerëzimin.
Ktheva tokën në planet të vdekur.
Lotët më rridhnin të nxehtë.
Parajsa m’u kthye në ferr.
Imagjinoja çastet e fundit të llahtarit njerëzor. Qiellin të flakëronte. Dheun të villte zjarr dhe gjëmonte. Fëmijë me sy të pafajshëm të ngjeshur pas prindërve të dridhur. Prindër që shtrëngonin fëmijët për ti mbrojtur. Femra shtatzëna me duart në bark që mallkonin ditën kur u mbarsën. Pleq të përgjunjur që i luteshin zotit me kokën nga qielli.
- Mos më ler në parajsë o Zot… më dërgo në ferr të vuaj flakët, siç vuajti njerëzimi prej meje – bërtita me klithmë gjoksore duke u ngritur mbi këmbët që më dridheshin.
- Nuk je në parajsë, por në tokë, o njeri që Zoti të bëri tokë dhe toka të bëri njeri. – dëgjova një zë femëror që vinte pas një peme molle diku aty pranë.
Ktheva sytë. Me dorën të mbështetur në një degë të mbushur me mollë u shfaq ajo…femra e atyre fjalëve. Ishte e bukur sa lulet dhe gjelbërimi, por me sy trishtë. Më kujtoi vështrimin e fundit të hënës.
- Jam Hëna – tha duke u afruar ngadalë, sikur t’ më kishte lexuar mendimin.
Ishte kthyer edhe ajo në njeri pas shkatërrimit tim. Unë mashkull, ajo femër. Të dy në tokë dhe jo në parajsë.
- Mos qa, e mos dhimb për atë që ndodhi. Njerëzimi ja bëri vetes. Ti thjesht kuptove se nuk mund të bëje asgjë dhe dëshpërimi yt ishte një zgjidhje, të cilën Zoti e dinte se do ndodhte që ditën kur vendosi të të shëndrojë në tokë.
- Pse më zgjodhi pikërisht mua?! Mua që vuaja për njerëzimin, qoftë si njeri dhe qoftë si tokë.
- Ndoshta që të të sjellë këtu së bashku me mua, e të krijojmë një njerëzim të ri – tha me nënqeshje në cepin e buzëve.
Këputi një mollë të kuqe që xixëllonte nën rrezet e diellit ngjyrë portokalli.
Duke vërtitur mollën në dorë u afrua pranë meje. Hiri i saj, fjalët e saj dhe aroma trallisëse femërore më qetësuan sakaq.
Tek e fundit ndodhesha në tokë, e jo në parajsë dhe toka lulëzonte sërish.
Adrian Dule