Paraqitja fizike e Pejgamberit tonë (a.s.)

[Preshevar]

Paraqitja fizike e Pejgamberit tonë (a.s.)

Ai i kushtonte rëndësi të madhe pastërtisë dhe në mënyrë të veçantë pastrimit të dhëmbëve, gjë të cilën e bënte sa herë që merrte abdes.
Aromat, të folurit, të qeshurit, gjumi
Kur i dhuronin aroma me erë të këndshme dhe pa ngjyrë, Pejgamberi (a.s.) i pranonte me kënaqësi, ashtu siç pranonte edhe lulet me erë të mirë. Në lidhje me aromat që përdorte kemi disa transmetime nga sahabët e tij. Sipas transmetimit të tyre, trupit të Pejgamberit (a.s.) i vinte erë e mirë aromash (parfumesh), siç shprehet edhe Junus Emre në vjershën e tij: "Është djersa trëndafilore e Muhamedit (a.s.)."
Sipas transmetimit të Aishes (r.a.), Pejgamberi (a.s.) fliste ngadalë dhe qartë, i ndante fjalët nga njëra-tjetra, saqë fjalët e tij mund të mësoheshin përmendësh. Fjalët që duhet të kuptoheshin shumë mirë i përsëriste nga tri herë. Kështu, askush s'mbetej pa i kuptuar. Kur fliste, merrte për bazë nivelin e bashkëbiseduesit. Aishja (r.a.) tregon: - Pejgamberi nuk fliste siç flisni ju me njëri-tjetrin, por i ndante fjalët nga njëra-tjetra...
Sipas transmetimit të Xhabir bin Semures (r.a.), Pejgamberi (a.s.) nuk qeshte asnjëherë me të madhe dhe nuk shqetësonte asnjë me të qeshurën e tij. E qeshura e tij ishte buzëqeshja. Sipas Hind bin Ebi Haules, Pejgamberi (a.s.) sa herë që buzëqeshte, dhëmbët i shkëlqenin si kokrra inxhinjsh. Abdullah bin Harith, fytyrën e qeshur dhe të gëzuar të Pejgamberit (a.s.), na e përshkruan me këto fjalë: -Nuk kam parë njeri të buzëqeshë aq shumë sa Pejgamberi (a.s.)!.
Kur shtrihej të flinte, ai kthehej në anën e djathtë dhe bënte këtë dua: "O Allah! Më ruaj nga dënimi i ditës kur do t'i ringjallësh njerëzit përsëri". Thuhet se kur binte të flinte bënte edhe këtë lutje: "Allahu im! Me emrin Tënd flë dhe me emrin Tënd zgjohem", "Falenderimet i takojnë vetëm Allahut. Neve Ai na ushqeu, na dha të pimë, na plotësoi nevojat, na mundësoi të jetojmë në banesat tona. Sa shumë krijesa ka që nuk kanë të hanë, as vend ku të strehohen!"
Kurse kur zgjohej bënte këtë dua: "Falënderojmë Allahun, i Cili na vuri në gjumë e përsëri na zgjoi. Kthimi ynë tek Ai do të jetë!"
Vula e pejgamberisë dhe të ndenjurit e tij (a.s.)
Letrat me të cilat Pejgamberi ftonte mbretërit e shteteve përreth, i vuloste me një vulë në të cilën shkruhej në tre rreshta "Muhamed Resulullah" - Muhamedi i Dërguari i Allahut. Shkrimet bëheshin mbi disa lloj rrasash, ndërsa vula ishte në formë unaze me material argjendi, të cilën e mbante në gisht. Dokumentet zyrtare i vuloste me këtë unazë, pastaj e vendoste përsëri në gisht.
Sahabët transmetojnë se Pejgamberi (a.s.) kishte pamje burrërore dhe fisnike, e cila zbukurohej edhe me të ecurën e tij të butë dhe krenare, që përngjante me të ecurën e një njeriu që ecte tatëposhtë.
Këmbët nuk i tërhiqte zvarrë dhe nuk bënte zhurmë. Ishte i përmbajtur dhe nuk ecte shumë shpejt në mënyrë që të sillte sforcime në trup.
Ulej sipër gjunjëve, këmbëkryq dhe nganjëherë gjunjët i mbështeste në bark, ndërsa duart i mbante lidhur mbi gjunj. Kur shtrihej mbi shpinë për të pushuar, i kushtonte kujdes mbulimit të pjesëve të turpshme. Kur ulej -përveç rasteve kur hante ushqim - vendoste një jastëk në të djathtë apo në të majtë dhe mbështetej. Kur ulej për të ngrënë, nuk ulej në këtë mënyrë, sepse kjo ishte shenjë mendjemadhësie, ndërsa ai ishte modest dhe i sjellshëm.
Veshja, ushqimi, shtëpia e tij
Pejgamberi (a.s.) i kushtonte rëndësi të veçantë pastërtisë dhe estetikës së rrobave të tij. Ishte mjaft i kujdesshëm në veshje. I ruante ato dhe kujdesej vazhdimisht për pastërtinë dhe estetikën e tyre. Në këtë mënyrë, edhe rroba e ruante origjinalitetin e saj. Kur vishte një rrobë të re, falënderonte Allahun (xh.sh.), uronte që ajo rrobë të ishte e hajrit dhe ta ruante nga sherri i organeve që mbulonte. Për shkak të ndonjë dëmtimi, apo zbehjeje të vogël të ngjyrës së rrobës, Pejgamberi (a.s.) nuk e hidhte atë. Rrobat me shkëlqim të tepërt dhe ngjyra të forta e të theksuara, të cilat tërhiqnin vëmendjen e njerëzve, nuk i vishte. Pra, në të veshur i jepte rëndësi optimales dhe estetikës. Nuk krenohej kurrë me veshjen e tij. Për këtë arsye edhe nuk shpenzonte shumë për rroba luksoze. Sepse veshja sipas tij, ishte "mjet që e ruan njeriun nga të ftohtët, të nxehtët dhe mbrojtëse e njerëzve në lidhjet e tyre tradicionale apo miqësore". Me pak fjalë, Pejgamberi në të veshur, i kushtonte rëndësi këtyre parimeve: Pastërtisë, rregullit dhe anës estetike, përshtatshmërisë në trup, thjeshtësisë dhe plotësimit të nevojave themelore. Për këtë arsye, sipas nevojës vishte rroba të leshta, të pambukta deri tek ato me lesh dhie, duke treguar modestinë e tij me këto fjalë: "Unë jam një rob i pafuqishëm".
Në jetën e tij private ka preferuar një jetë të varfër ekonomikisht. Shumicën e dhuratave që ia sillnin shokët, ai i merrte dhe ua shpërndante të varfërve, nxënësve dhe banorëve të Sufes.
Në sofrën e tij nuk mungonte asnjëherë buka e elbit dhe hurmat. Shumë herë ushqehej vetëm me këto të dyja. Para buke lante vetëm duart, kurse pas buke, lante duart dhe gojën. Ushqimin e fillonte gjithnjë me Bismilah dhe e përfundonte me fjalën El-hamdulil’lah. Nuk lejonte që në koshin e mbeturinave të hidheshin ushqimet e tepërta. Nuk e quante të drejtë ngritjen nga sofra para të tjerëve pa marrë leje.
Stomakun asnjëherë nuk e ka mbushur plot e përplot; nuk përbuzte asnjë ushqim; kur i pëlqente e hante, në të kundërt nuk hante; pranonte ftesat kur ishte i lirë. Ujin në gotë e pinte të gjithin. I pëlqente shërbeti i bërë me mjaltë, apo komposto e freskët hurmash ose rrushi. Pejgamberi (a.s.) ka përdorur orendi shtëpiake tradicionale si: sexhade, divan, shtrat, jorgan, mbulesa, ibrik, legen etj.; por nuk i blinte ato që kushtonin shtrenjtë. Rëndësia që i kushtonte rregullit dhe estetikës
Pejgamberi (a.s.) bënte një jetë të rregullt dhe një gjë të tillë ua këshillonte me këmbëngulje edhe shokëve të tij. Një ditë erdhi tek ai një njeri me mjekër dhe flokë të shkapërderdhur. Pejgamberi (a.s.) i bëri shenjë që të rregullohej e pastaj të afrohej. Dhe njeriu ashtu veproi. Më pas, Pejgamberi (a.s.) tha: "A nuk është më mirë kështu se sa me flokë dhe mjekër të pakrehur si të ishte një shejtan".

[Preshevar]

Një herë tjetër, duke treguar një njeri me rroba të papastra, Pejgamberi (a.s.) tha: "A thua ky njeri nuk gjen dot diçka që të pastrojë rrobat?!"
Pejgamberi i Allahut (a.s.) i kushtonte rëndësi pastërtisë së trupit, rrobave, ushqimeve, shtëpisë dhe sokaqeve. Bashkë me këto ai sqaronte me këmbëngulje edhe pastërtinë shpirtërore. Prandaj, në një hadith të tij ka thënë: "Musliman është ai, nga dora dhe gjuha e të cilit muslimanët ndihen të sigurtë."
Me anë të këtij hadithi, Pejgamberi (a.s.) u tërheq vëmendjen muslimanëve që të jenë të besueshëm dhe të respektuar. Prandaj personat që "kur flasin gënjejnë, kur japin fjalën nuk e mbajnë, kur iu besohet diçka tradhëtojnë"; i ka quajtur njerëz hipokritë, dyfytyrësh. Sepse gabime të tilla e largojnë muslimanin nga të qenurit njeri besnik dhe i besueshëm.
Në lidhje me zemrën, Pejgamberi (a.s.) ka thënë: "Bëni kujdes! Në trupin e njeriut ndodhet një copë mishi, e cila po qe e mirë ajo, gjithë trupi është mirë, po qe e keqe ajo, i gjithë trupi bëhet keq. Kujdes, ajo copë mishi është zemra!"
Kur zemra trajtohet mirë nga ana shpirtërore, të zotit të saj ia ndriçon rrugën e drejtë, ndërsa kur zemra prishet dhe dëmtohet nga të këqijat, atëherë tek njeriu është iluzion pritja e ndjenjave të mira dhe estetikës. Pra, muslinani duhet të sigurojë zhvillimin e ndjenjës morale, etike dhe duhet të reflektojë me kujdes një edukatë të mirë dhe ekuilibruese, gjë e cila arrihet vetëm duke ditur që është vazhdimisht nën vëzhgimin dhe kontrollin e Allahut të Madhëruar. Njeriu i cili jeton me një ndjenjë të tillë, sigurisht që herët a vonë do të jetë më i kujdesshëm ndaj gabimeve në punë dhe në sjellje, po ashtu do të arrijë gradat më të larta të mirësisë, bukurisë, drejtësisë dhe estetikës. Allahu (xh.sh.) në Kur'an na urdhëron të lutemi kështu: "Zoti ynë! Na jep mirësi në këtë botë dhe në botën tjetër..."
Nga kjo kuptojmë se muslimani duhet të mendojë edhe për dynjanë edhe për ahiretin (botën tjetër). Por jeta e tij nuk mund të jetë e shthurur dhe e parregullt.
Ndoshta kjo është arsyeja që Pejgamberi (a.s.) urdhëron me këmbëngulje për kënaqësitë e pashembullta. Nga kjo pikëpamje hadithet e tij janë mjaft interesante: "Allahu është i bukur, e do të bukurën"- "Allahu urdhëron mirësi në çdo gjë". "Një njeri i cili bën një punë, Allahu dëshiron që atë punë ta kryejë sa më mirë".
Një ditë, Pejgamberi (a.s.) shkoi në një ceremoni varrimi (ka mundësi të ketë qenë varrimi i djalit të tij, Ibrahimit). Të vdekurin e varrosën dhe e mbuluan me dhe; varri nuk ishte gërmuar siç duhet dhe ishte paksa i shtrembër. Pejgamberi (a.s.) menjëherë urdhëroi rregullimin e tij. Ata që ishin aty, i thanë: A e shqetëson kjo gjë të vdekurin? Pejgamberi ynë (a.s.) iu përgjigj: "Jo, kjo as nuk e ndihmon, as nuk e dëmton të vdekurin, por bëhet që të duket më bukur në sytë e të gjallëve."
Marrëdhëniet shoqërore
Pejgamberi (a.s.) ka mbajtur lidhje shumë të mira me të gjithë njerëzit e të gjitha moshave, profesioneve apo niveleve, duke mos bërë dallime dhe duke i dhënë hakun çdonjërit prej tyre dhe duke arritur si përfundim në formimin e një shoqërie të lumtur dhe model. Këshillat e tij drejtuar besimtarëve ishin që ata ta duan dhe të kenë mëshirë për njëri-tjetrin, të jenë të bashkuar si tullat e një ndërtese, ta mbështesin njëri-tjetrin në ditë të mira apo fatkeqësi, të mos urrehen ndërmjet tyre, të largohen nga inatet dhe mendjemadhësitë e të jenë sa më të sjellshëm më njëri-tjetrin.
Mund të themi me plot gojën se Pejgamberi (a.s.) në lidhjet ndërshoqërore të popullatës synonte këto vlera etike mjaft të rëndësishme: Drejtësinë, mëshirën, tolerancën, dhembshurinë, ndihmën etj. Ai u rrinte vazhdimisht afër të varfërve, ndërsa të pasurit i urdhëronte për modesti ndaj të varfërve. "Punëtorit jupjani hapun para se t'i thahet djersa e ballit"; i urdhëronte ai punëdhënësit muslimanë. Po ashtu edhe punëtorët i paralajmëronte që punën e tyre ta bënin sa më cilësore. Një ditë, një grup njerëzish të cilët dukeshin se ishin të varfër nga rrobat e tyre, erdhën për vizitë tek Pejgamberi (a.s.). Me të parë një gjendje të tillë, ai urdhëroi menjëherë shokët e tij që t'u japin ndihmën e duhur dhe ata i ndihmuan. Në marrëdhëniet shoqërore oratoria (të folurit) zë një vend të rëndësishëm. Pejgamberi ynë (a.s.) kur fliste, fliste ngadalë dhe qartë. Kur fliste ai, ishte e pamundur të mos kuptohej. Dëgjuesit shumë lehtë mund t'i mbanin mësonin përmendësh fjalët e tij. Sado i madh të ishte numri i të pranishmëve, ai përsëri fliste ngadalë, qartë, thjeshtë, natyrshëm, ëmbël dhe në mënyrë të sinqertë.
Brenda mundësive iu përgjigjej ftesave, futej brenda problemeve dhe halleve të njerëzve dhe i ndihmonte ata.
Zejd bin Thabiti (r.a.) përcjell: Pejgamberi (a.s.) bisedonte për çështje të ndryshme me shokët e tij. Në gostitë e përgatitura mjaftohej edhe vetëm me bukë elbi dhe hurma duke mos bezdisur të zotët e shtëpisë. Shpeshherë dilte në pazar, vizitonte dyqanet e ndryshëm, mësonte tregtarët për përdorimin e peshores, i këshillonte të jenë të drejtë në tregti, duke ndihmuar kështu prodhuesin dhe konsumatorin, që të mos bien pre e padrejtësisë. Për çfarëdolloj problemi që kishin, njerëzit shkonin pa ngurim dhe gjenin zgjidhjen e duhur të problemit të tyre tek Pejgamberi (a.s.). Interesohej për të sëmurët, këshillonte në rast nevoje, shkonte në ceremonitë mortore, vizitonte familjet e tyre dhe i mbështeste ata nga ana morale. Të mendosh komshiun është pjesë e besimit. Si pasojë e natyrshmërisë, karakterit dhe sjelljes së tij të lartë, ishte shumë i sjellshëm me gratë, dhe i ndihmonte në zgjidhjen e problemeve të tyre.

[Prizrenali]

te lumt vllu im ,,,, kjo eshte qka duhet te jemi krenar qka jemi ymeti Muhamed a.s

[Prizrenali]

Incidenti i fundit që ndodhi në Danimarkë tregoi qartë se njerëzit jomuslimanë nuk e njohin sa duhet Muhammedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, andaj edhe kanë krijuar stereotipe dhe paragjykime të shumta dhe shumë të gabuara për te.

Dijetarët musliman gjatë kampanjës së tyre në përkrahje të Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kanë thënë se njëra prej mënyrave për ti dalur në krah dhe për ta ndihmuar Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, është edhe prezentimi i pastër dhe i plotë i personalitetit të këtij burri, me qëllim të largimit të paragjykimeve që janë krijuar në mendjen e jomuslimanëve.

Dukja e fizionomisë së Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem

Nëse dëshirojmë të kemi pasqyrë të plotë të pamjes dhe dukjes së fizionomisë së Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, duhet tu referohemi librave që flasin mbi jetën, pamjen, virtytet dhe veprat e tija.

Në mesin e këtyre librave është edhe libri "Virtytet e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem", të Imam Tirmidhiut, libër, të cilin Muhadithi i këtij shekulli e ka përpunuar dhe ka bërë klasifikimin e haditheve që gjinden në këtë libër.

Nëse i përmbledhim të gjitha hadithet që e përshkruajnë Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të kishim nxjerë këto tipare:

Fytyra

Fytyra e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte e bukur, e rrumbullakët, e ndritshme dhe e bardhë në të kuqe. I shkëlqente si hëna pesëmbëdhjetë; kur gëzohej, i shndriste si një copë e hënës. Ballin e kishte të gjerë; i vetëtinte, ashtu siç vetëtinte dielli pas një reje të ngarkuar. Kur e shikoje atë, sikur shikoje diellin kur lindte. Djersët e tij në fytyrë dukeshin si margaritarë; era e djersëve të tij ishte më e këndshme se myshku. Kur zemërohej, dukej sikur shega të kishte derdhur ngjyrën e saj në faqet e tij. Faqet i kishte të lëmuara. Vetullat i kishte si hark dhe të plota, por jo të bashkuara (thuhet edhe se i kishte të bashkuara). Sytë i kishte të mëdhenj. E bardha e tyre ishte e përzier pak me të kuqe. Beben e syrit e kishte shumë të zezë dhe qerpikët i kishte të gjatë e të dendur. Po ta shikoje, do të mendoje se i ka lyer sytë, por ai nuk i kishte lyer ata. Pamjen e tij të bukur e mbulonte një dritë që gjithkush e vinte re. Gojën e kishte të bukur dhe të madhe. Dy dhëmbët e parë i kishte të ndarë nga njëri-tjetri. Dhëmbët e tij shndrisnin; kur buzëqeshte ata dukeshin si margaritarë; kur fliste, dukej sikur dilte dritë nga dhëmbët e tij të përparmë. Kishte gojën më të bukur. Mjekrrën e kishte të bukur dhe të dendur, të mbushur nga njëri vesh tek tjetri. Ajo i mbulonte fytin dhe një pjesë të gjoksit. Ishte shumë e zezë. Anash nofullave dhe mbi fyt ajo ishte pak e bardhë.

Koka, qafa dhe flokët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte ballin të gjerë, kokën të madhe, qafën të gjatë. Flokët i arrinin deri te gjysma e veshëve (thuhet edhe deri në bulat e tyre). Ndonjëherë shkonin edhe më poshtë dhe i arrinin deri te supet. Mbi ballë kishte ca qime të bardha, por sikur të mblidheshin me ato të mjekrës nuk bëheshin as njëzet. Flokët i kishte edhe pak kaçurrela. Flokët i ndante në mes.

Anët dhe gjymtyrët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte kockat të mëdha: bërrylat, shpatullat dhe gjunjët. Ai i kishte të gjata kërsikët dhe të mëdhenj krahët. Shputat e këmbëve dhe pëllëmbët i kishte të shtruara. Duart i kishte të buta, më të buta se mëndafshi, më të ftohta se dëbora dhe me erë më të mirë se myshku. Llërët, krahët dhe gishtat i kishte të mbushur. Kërcijtë nuk i kishte të mbushura. Ishte shpatullgjerë. Gjymtyët i kishte të plota dhe gjoksin të gjerë e pa qime. Nga fyti deri te kërthiza kishte një vijë qimesh të drejta. Përveç këtyre nuk kishte qime të tjera as në bark dhe as në gjoks. Te krahët dhe te shpatullat kishte qime. Nën sqetulla kishte shumë qime. Shpina e tij dukej si argjend i derdhur.

Shtati i tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i pashëm. Trupi i tij ishte i drejtë, as i shkurtër dhe as i gjatë. Megjithatë ai ishte më shumë i gjatë sesa i shkurtër. Kur ecte me ndonjërin, sado i gjatë të ishte shoqëruesi, dukej më i gjatë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Trupi ishte i drejtë dhe i fortë, jo shumë i shëndoshë dhe jo i rrudhur e i thyer. Po të ishte midis dy njerëzve, do të ishte më i bukuri dhe më i miri i të dyve.

Era e tij e mirë

Trupi i tij dhe gjymtyrët e tij kishin një erë më të mirë se myshku. Enesi thotë: “Unë nuk kam nuhatur kurrë ndonjë myshk a erëz tjetër më të këndshme se era e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).” Edhe Xhabiri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thotë: “Në çdo rrugë që kalonte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kuptohej se kishte kaluar ai, nga era e mirë që vinte prej tij.” Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) takonte dikë, tjetri e ndiente erën e mirë të Profetit në dorë, tërë ditën. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e vinte dorën e vet mbi kokën e ndonjë fëmije, fëmija dallohej midis të tjerëve nga era e mirë që kishte. Ummu Sulejmi ruajti djersën e tij në një shishe për ta hedhur në erëzën e saj, sepse djersa e tij ishte më e mirë se çdo erëz.

Ecja e tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte ecjen të shpejtë. Ai ecte si ai, që kalon nëpër treg. Nuk ishte as i ngathët dhe as përtac. Atë nuk e arrinte askush në ecje. Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë: “Unë nuk kam parë ndonjë që të ishte më i shpejtë në ecje se sa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!); dukej sikur toka shtrihej për të. Kur ecnim me të mundoheshin për ta arritur, ndërsa ai nuk sforcohej fare.” Kur e vinte këmbën në tokë e vinte plotësisht, sepse e kishte këmbën të shtruar. Kur donte të shikonte anash, kthehej me gjithë trup. Kur donte të kthente kokën në një drejtim, kthehej andej me gjithë trup. Kur çohej nga vendi, çohej menjëherë. Kur ecte, ecte shpejt, sikur zbriste nga ndonjë vend i ngritur. Ai i hidhte hapat të plotë dhe ecte lehtë.

[Prizrenali]

Zëri i tij dhe fjala e tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte zërin pak të ngjirur, fjalën e kishte të ëmbël dhe në fjalët e tij dallohej urtësia. Kur heshtte, ishte tërë urtësi; kur fliste fytyra e tij zbukurohej. Ai fliste qartë dhe rrjedhshëm, duke i shqiptuar fjalët si rruazat që zbresin pas njëra-tjetrës. Ai e fillonte dhe e mbaronte fjalën qartë dhe kuptueshëm. Fliste fjalë të prera; as nuk e zgjaste shumë fjalën, as nuk e shkurtonte atë. Kur fliste, i dallohej çdo tingull i fjalës. Ai ishte gojëtar. Kishte natyrë të qetë dhe fjalën e kishte me vend. Për këtë nuk ia kalonte kush, sado gojëtar të ishte. Allahu i kishte dhënë atij mundësinë që me pak fjalë të shprehte shumë kuptim. I ishte dhënë urtësia. Ai dinte t’i ndante fjalët. (shiko: "Nektari i vulosur i Xhennetit").

Virtytet e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

1) Personaliteti i tij:

Ishte njeri i madh dhe këtë madhështi e kishte fituar me besimin e madh që kishte në principet e veta dhe qëndrueshmërinë e tij në këto principe. Ky besim dhe qëndrueshmëri ishte e stolisur me moral të mirë, sjellje korekte me dashamirët dhe armiqtë, modesti dhe thjeshtësi, larg çdo komplikimi dhe shtirjeje.

Ishte i sinqertë me vetveten, kishte synime të përcaktuara dhe vizion të qartë.

U mbeti besnik principeve të veta derisa e kumtoi shpalljen hyjnore dhe i përhapi mësimet fisnike, të cilat shumica e atyreve që e armiqësojnë dhe ofendojnë nuk i njohin.

Ky burrë i ka përmbledhur të gjitha tiparet e mirësisë që janë në përputhje me natyrën e njeriut dhe të gjitha tiparet e plota njerëzore që i shpresojnë njerëzit e mençur.

Bukuria fizike, bukuria morale dhe bukuria intelektuale e nxorën këtë diell i cili i dha kuptim jetës në ruzullin tokësor.

2) Sjellja e tij me familjen e vet.

Ai që analizon me vëmendje jetën e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të habitet nga fakti që një njeri që vjen nga një ambient shkretiror e i vrazhd, ku dominon injoranca dhe kaosi të arrijë kulmin e suksesit të themelimit të familjes dhe kujdesit ndaj saj.

Ishte burim i dashurisë, ngrohtësisë, ndjenjave, emocioneve dhe dhimbsurisë për familjen e vet.

E përkdhelte gruan e tij, bënte shaka me te dhe bisedonte me të përplot me emocione të ngrohta. Shikoni se çfarë shembull jep Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në këtë drejtim. Ai e vëndonte gojën e tij aty ku kishte vënduar gruaja e tij, Aisheja, radijall-llahu anha, gojën, duke pirë nga një enë. Ai nuk e kishte haruar as gruan e tij të vdekur, Hadixhen, radijall-llahu anha, të cilën e kujtonte shpesh pas vdekjes së saj.

Edhe pse Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kishte peshë të madhe dhe detyra gjigante sikur kryetar i shtetit, komandant i ushtrisë, udhërrëfyes shpirtëror dhe moral i popullit tëvet, ai nuk neglizhonte që të jetë i dashur dhe i afër me familjen e tij. Këtë e manifestonte duke qenë në shërbim të familjes dhe u ndihmonte grave të tija në punët e tyre shtëpiake.

E kanë pyetur Aishen, radijall-llahu anha: çka bënte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kur ishte në familje të vet? Tha: i kryente punët shtëpiake, kurse kur vinte koha e namazit, ngritej që të falet". (Buhariu).

3) Sjellja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me njerëzit në gjendje të paqës

a) Ishte njeri i të vërtetës dhe drejtësisë

Ishte njeri që e donte të vërtetën dhe drejtësinë dhe gjykonte sipas tyre dhe asgjë nga kjo rrugë nuk mund ta largonte. I dobti trajtohej si i fuqishëm derisa ta merte hakun e vet, kurse i fuqishmi trajtohej si i dobët derisa të mirrej haku nga ai.

Në këtë drejtim nuk e përfillte as njeriun më të afërt te ai, sikurse del në shesh nga ky rast. Një herë kishte vjedhur një grua nga fisi Mahzum dhe kërkuan njeri që do të ndërmjetësonte te Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që mos të ekzekutohet denimi kundrejt asaj. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, u hidhërua shumë nga ky gjest e tha:

"Pasha All-llahun, nëse Fatimeja, bija e Muhammedit do të kishte vjedhur, do tia kisha prerë dorën". (Sahih, Ebu Davudi).

b) Pronar i moralit të lartë.

Ajo që e dallonte më së shumti Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte morali i lart me të afërmin dhe me të largit, me miqt dhe armiqt.

Takohej i buzëqeshur me njerëzit, ishte gojëmbël, të keqen e kthente me të mirë dhe nuk mirej me punë të ulta.

I ka mësuar muslimanët se njerëzit më të mirë janë ata që kanë moral të mirë, sikurse ka ardhur në hadith.

Madje i ka stimuluar pasuesit e tij që të posedojnë moral të mirë sepse me këtë do të jenë afër tij në Ditën e Ringjalljes.

Kur kërkuan prej tij që të lutet kundër idhujtarëve ai u dha përgjigje duke thënë:

"Nuk jam dërguar si mallkues, por jam dërguar si mëshirë". (Muslimi).

c) Njeri i tolerancës

Akuzat e pabaza dhe shpifjet e qëllimta të cilat nuk posedojnë as minimumin e kritereve të besnikërisë shkencore që e paraqesin Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, si njeri intolerantë dhe kundër dialogut dhe debatit. Kurse e kundërta është e vërtetë. Për këtë gjë do tu sjellim një shembull.

Atëherë kur disa çifut kinse po e përshëndesin e mallkuan, duke thënë: "vdekja qoftë për ty", ai u përgjigj me kulturë maksimale dhe butësi të paparë deri në atë kohë: "edhe për ju".

Paramendoni situatën, ai ishte kryetar i shtetit, kishte pushtet dhe fuqi dhe kishte shok dhe ithtar që ishin të gatshëm të bëjnë çmos për ta mbrojtur Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

Mirëpo ai shumë thjeshtë dhe me pak fjalë i dha përgjigjen këtyre çifutëve. Kur e pa Aisheja këtë reagim, u nevrikos dhe u tha përgjigje me mallkim dhe ofendime. Reagoi Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ndaj kësaj sjellje të Aishes, radijall-llahu anha, duke i thënë: "Ngadal Aishe, sepse All-llahu e do butësinë në të gjitha çeshtjet". (Buhariu dhe Muslimi).

d) Njeri i dijes dhe civilizimit

Në këto kohëra nuk është vështirë që të nxitojë dikush dhe ta akuzojë Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, se është kundër shkencës dhe civilizimit, mirëpo nëse ndalemi dhe studiojmë jetën e tij do të shohim se e kundërta është e vërtetë. Do të vëren se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte ai që i vëndoi themelet e shkencës dhe civilizimit, mbi të cilat u ngrit shteti islam dhe e ngjalli ruzullin tokësor shekuj me radhë.

Si ka mundësi që ky njeri mos të jetë pishtar i shkencës dhe civilizimit kur fjala e parë që ju shpall ishte: "lexo".

[Prizrenali]

Nuk duhet haruar në këtë drejtim edhe ngritjen e universiteteve dhe bibliotekave të mëdha si në Bagadad, Kairo, Kajrevan, Andaluzi (Spanjën e sodit) dhe kujdesin për shkencën dhe shkenctratë, saqë në kohën e Harun Reshidit paguhej përkthimi i një librit dhe përpilimi i tij me ari, dmth aq sa peshonte ai libër aq ari i jepeshte.

Kurse muslimanët kanë aritur në këtë gjendje të mjerueshme dhe në këtë prapambeturi nga shkaku i largimit të tyre nga feja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe nga shkaku i kolonijalizimit dhe okupimit europo-amerikan dhe instalimi i qeverive kukulla që pengojnë çdo zhvillim dhe ringjallje shkencore dhe civilizuese.

e) Mëshirë për mbarë botën

- Mëshira e tij ndaj gruas.

Gruaja para ardhjes së Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk kishte aspak të drejta, nënçmohej, mposhtej, madje edhe varosej e gjallë.

Erdhi Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe ia dha gruas lirinë dhe jetën, e konsideroj njeri të barabartë me mashkullin dhe e nderoi ate.

E ndaloi dëmtimin, nënçmimin, padrejtësinë, mbytjen e saj, madje sjelljen e mirë ndaj femrës e bëri si kriter të mirësisë së pasuesve të tij, duke thënë: "Më i miri prej jush është ai që është më i mirë ndaj grave të veta". (Sahih, Tirmidhiu).

Gjithashtu ka thënë:

"Besimtarët me besim më të plotë janë ata që kanë moral më të mirë, kurse më të mirët në mesin e tyre janë ata që janë më të mirë ndaj grave të tyre". (Sahih, Tirmidhiu).

Ka urdhëruar ithtarët e vet që të sillen butë me gratë duke thënë: "Silluni butë me gratë". Sepse janë shumë të ndishme.

Ka ndaluar në mënyrë kategorike padrejtësinë ndaj tyre duke thënë: "Ua ndaloj kategorikisht të nëpërkëmbni të drejtat e dy të dobtive: jetimit dhe gruas". (Hasen, Ibn Maxheja).

Ma shumë se kjo ka bërë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Ai edhe në momentin e fundit, kur ishte duke e dhënë amanetin, në shtratin e vdekjes, kur zakonisht njerëzit merren me gjëra tjera, ai u angazhua me të drejtat e grave dhe nxiti e stimuloi që njerëzit të kujdesen për to duke thënë: "Ju porosis që të silleni mirë me gratë". (Buhariu dhe Muslimi).

- Mëshira ndaj çifutëve dhe kristianëve

Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk ishte i mëshirshëm vetëm ndaj ithtarëve të vet, por ishte i mëshirshëm edhe ndaj kundërshtarëve të vet, qofshin ata çifut apo kristian.

Ja një shembull që flet në këtë drejtim.

Muhammedi, alejhis-selam, kishte një fqinj çifut dhe që e dëmtonte. Ai secilën ditë sillte mbeturinat dhe i vëndote para shtëpisë së Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kurse Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, sillej kundrejt tij me butësi dhe mëshirë dhe këtë vepër të keqe të tij nuk e përballonte me ndonjë sjellje të keqe, por mjaftohej me pastrimin e bërlloqeve. Kështu vepronte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, sepse jetonte për qëllime fisnike dhe mendonte për shpëtimin e njerëzimit nga vështirësitë.

Një ditë u ndërprenë bërlloqet e këtij çifuti, bërlloqet nuk shiheshin para shtëpisë së Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: ndoshta fqiu ynë çifut është i sëmurë, andaj medoemos duhet ta vizitojmë dhe ta ngushëllojmë.

Shkoi te shtëpia e tij që ta vizitojë dhe e gjeti të sëmurë sikurse edhe e paramendoi. I tha fjalë të buta dhe i dha gajret. Çifuti i befasua nga vizita e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, edhe pse ki vazhdimisht e pengonte me bërlloqet e tija. Ai nga ky gjest kuptoi se është Pejgamber i All-llahut dhe nuk duroi dot pa i besuar atij dhe hyri në Islam duke thënë: "Dëshmoj se ska hyjni tjetër që meriton adhurim dhe se Muhammedi është i dërguar i All-llahut".

Shiko, lexues i nderuar se çfarë mëshire ka patur Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i cili kishte dhimbsuri edhe ndaj njeriut i cili i bënte llojlloj problemesh dhe pengesash! Shikoni se çfarë morali të lartë dhe sjellje fisnike kishte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem!

- Mëshirë ndaj idhujtarëve

Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte njeri që ia donte të mirën të afërmit dhe të largit, ishte i mëshirshëm ndaj armikut dhe mikut, kishte një zemër përplot mëshirë dhe dhembshuri, nuk dinte të jetë i ashpër dhe i vrazhdë.

Idhujtarët e munduan, e maltretuan, e persekutuan, e internuan, mirëpo ky krejt këto sjellje neveritëse të tyre ua ktheu me bamirësi, mëshirë dhe kujdesej shumë që ata të udhëzohen. Aq shumë mërzitej për mosudhëzimin e tyre saqë zbritën ajete në Kur'an që ta ngushëllojnë dhe që ti tregojnë që mos të mërzitet kaq shumë.

All-llahu, xhel-le shanuhu, e tregon këtë duke thënë: "…andaj ti (Muhammed) mos shkatërro veten me dëshpërim për ta...". (Fatir: 8).

A nuk është shembull konkret për mëshirën e tij ndaj idhujtarëve rasti i Taifit. Shkoi në Taif, i thirri në fe, në shpëtim, ata lëre që e refuzuan por edhe e gurëzuan dhe e përgjakën. Kur erdhi Xhibrili, alejhisselam, me melekët e kodrave, që ti ofron mundësinë e hakmarjes Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, cili ishte qëndrimi i tij, çka tha ai? E tha një fjalë që ka hyrë në histori, e ajo është: "All-llahu im, falja popullit tim sepse këta nuk dinë".

A ka shembull më të madh për mëshirë ndaj njerëzve.

- Mëshira ndaj të ngratit dhe nevojtarit

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk u kaplua nga mburrja me madhështinë që kishte edhe pse kishte tërë zemrat e ithtarëve të vet në dorën e tij. Ai kishte arritur që në mesin e pasuesve të vet të jetë komandant që respektohet, shok i dashur, i madh që nderohet, nuk ia kundërshtonin urdhërin e as që refuzonin udhëzimin e tij.

Edhe pse kishte këtë pozitë kaq të madhe Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte modest, i donte të ngratët, kishte dhembshuri ndaj tyre, solidarizohej me ta me aq sa ka, rrinte me ta, bisedonte me ta dhe mundohej në të gjitha mënyrat që të fus gëzimin në zemrat e tyre.

Nëse dikush që vinte nga larg e konsideronte veten të huaj, kjo nuk vlente për Muhammedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, por vendas dhe sillej me te maksimalisht mirë.

Nuk i vëndoheshin kushte të rënda dhe problematike, por përkundrazi, sipas mësimeve të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ai kishte të drejtë për ushqim, veshmbathje, vendbanim, punë, shëndet, arsim, etj.

Askush nuk anashkalohej dhe nuk neglizhohej në prani të Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, madje i stimuloi ithtarët e vet që të bëjnë gara në ndihmën e të huajve dhe ofrimin e shërbimeve të ndryshme.

Ska dyshim se Muhammedi, i Dërguari i All-llahut ishte mëshirë për të gjith.

- Mëshirë për popujt e ndryshëm

Popujt në këtë botë bashkëkohore kanë nevojë të madhe për një administratë të cilin e mbikqyr sistemi moral që ua lehtëson marrëdhëniet mes njerëzve dhe secilit ia jep hakun e vet. Sisitem ku njerëzit do ti kryejnë nevojat e tyre lehtë dhe qetë, do të shfrytëzojnë kohën e cila do tu humbej në vrapimin pas procedurave të komplikuara dhe të drejtave të marra.

Nëse shikojmë mësimet e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të gjejmë së baza e administratës së tij ishte lehtësimi i procedurave të njerëzve duke i urdhëruar nëpunësit që të lehtësojnë, të jenë të pastër dhe të moralshëm në sjelljen e tyre me njerëzit.

Kur i dërgoi në Jemen Muadhin dhe Ebu Musa Eshariun si gjykatës, u tha: "Përgëzoni dhe mos largoni, lehtësoni dhe mos vështirësoni". (Buhariu dhe Muslimi).

Administrata e Pejgamberit, kishte edhe seriozitetin dhe vendoshmërinë, duke ndaluar kategorikisht që të përcaktohet nëpunës një njeri , duke pasë tjerë më të aftë se ai.

Administrata e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte shumë e vendosur në llogarinë e nëpunësve dhe atyreve që kanë lëshimë gjat punës.

Andaj Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tregoi se denimi shumë i madh i pret ata që mashtrojnë në veprimet e tyre, e ky denim është privimi nga xhenneti, me të cilin i ka përgëzuar të gjith njerëzit.

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Secilit njeri që All-llahu i jep në përkujdesi disa njerëz dhe vdes duke i mashtruar ata, sigurisht se do ta privon All-llahu nga xhenneti". (Buhariu dhe Muslimi).

[Prizrenali]

Madje Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, është distancuar prej atyreve që i mashtrojnë popujt e tyre, siç tregohet në këtë rast.

Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, tregon: Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kaloi pran një njeriut që shishte ushqim dhe e futi dorën brenda dhe pa se ka mashtrim, atëherë Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "Nuk është prej nesh ai që mashtron". (Sahih, Ebu Davudi).

- Mëshira e tij ndaj kafshëve

Nuk është për tu habitur nëse edhe kafshët përfitojnë nga mëshira e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, sepse ai nuk dëmtonte askend, qoftë njeri apo kafshë, madje edhe ua ndaloi ithtarëve të vet që të dëmtojnë kafshët, andaj:

a) Ndaloi që të ngarkohet kafsha më shumë se mund të mbanë.

b) Ndaloi që ti jepet pak ushqim kurse të lodhet shumë mepunë.

c) Ndaloi që të vritet pa të drejtë.

d) Ndali që të bëhet nishan për të gjuajtur në ta, sepse kjo është maltretim për ta.

e) Ndaloi që njerëzit të bëjnë gara në kacafytjen e kafshëve për argëtim, etj.

shikoni këtë rast që ka ndodhur dhe shikoni se çfarë kujdesi dhe mëshire ka patur Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, edhe ndaj kafshëve apo shpenzëve.

Abdurahman ibën Abdull-llahu transmeton nga Babi i tij, i cili ka thënë: Ishim me Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në një udhëtim. Ai shkoi për disa punë të tija, kurse ne pamë një bylbyl të kuq, i cili i kishte dy zogëza. Kur i morëm zogëzat erdhi bylbyli dhe filloi të i lëviz krahët. Kur u kthye Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "Kush e trishtoi këtë duka ia marë të vegjlit e saja. Kthejani zogëzat". (sahih, Ebu Davudi).

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i afronte enë me ujë macës nga mëshira që kishte ndaj tyre.

Mjafton hadithi që i kërcënohet me të madhe atyreve që nuk kujdesen për kafshët shtëpiake e as që i lënë ata vet të kujdesen duke thënë: "Ka hyrë në zjar të xhenemit një grua për një macë, të cilën e ka lidhur, nuk i ka dhënë ushqim e as që e ka lënë të hanë nga toka derisa ka cofur". (Buhariu dhe Muslimi).

f) Muhammedi, i Dërguari i All-llahut është edhe njeri i fesë edhe burrështeti

Sa e sa njerëz të mëdhenjë në histori janë munduar të ngrisin lavdin dhe të krijojnë mesazh human, mirëpo nuk kanë arritur që ti ofrojnë botës organizim preciz dhe homogjen ku gërshetohen kërkesat e shpirtit me ato të trupit.

Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, arritir që të sjell diçka të re për botën, ku përzihen gjërat shpirtërore me ato materiale në një harmoni aq të madhe të pa parë më herët, duke ndërtuar një shtet ku ska jetë pa fe dhe fe që është e aftë të krijon edhe shtet të drejtë.

Arriti Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që të shëron plagat e shpirtit që i kishte shkaktuar jeta materialiste dhe të mbush boshllëkun që e shkaktoi largimi i njerëzve nga kujdesi për shpirtin.

Ai ishte një mësues i sinqertë shpirtëror, një politikan i pastër dhe një qeveritar i drejtë. Kjo e ndihmoi që të bashkojë fise të egra dhe në luftëra mes tyre në një umet, i cili ndërtoi lavdinë dhe ngriti jetën nën flamurin e besimit në All-llahun Një, la ilahe il-lall-llah Muhammedu resulull-llah.

g) Muhammedi, i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte njeri i pastërtisë dhe kujdesit për ambijentin.

Prej gjërave që e dallonin jetën e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe fenë e tij prej feve dhe ideologjive tjera ishin mësimet e prera që ua kishte dhënë ithtarëve të vet që të kujdesen për pastërtinë dhe ta ruajnë ambijentin.

Ky Pejgamber, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i mësoi pasuesit e tij që të lajnë gjymtyrët e trupit, sikurse është fytyra, hunda, goja, duart, këmbët së paku pesë herë në ditë, kurse larja e tërë trupit, sa ma shumë herë që munden, aq ma mirë, por së paku një herë në javë dhe çdo herë që njeri bëhet xhunub.

Ua ka tërhjekur vërejtjen nga ndotja e vendeve që janë afër njerëzve me mbeturina.

I ka mësuar muslimanët që të pastrohen pas kryerjes së nevojës.

I ka mësuar që të pastrojnë rrobat nga ndytësirat.

U ka mësuar principin e karantinës, domethënë mos të hyjnë dhe mos të dalin nga vendi ku ka epidemi dhe tërë kjo bëhet për të mbrojtur shëndetin e përgjithshëm të njerëzimit.

Me këto mësime dhe shumë të tjera Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ndërtoi një tërësi shoqërore të plotë në një hapësirë të shëndoshë dhe ambijent të pastër.

Ndytësirat dhe papastërtitë nuk kanë vend në mësimet e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, qoftë që kanë të bëjnë me rrobat, trupin apo ambijentin e përgjithshëm