Citate nga dijetaret islam

[Kosova19]

Postimi origjinal është bërë nga emine

,dhe fatkesisht kudo flitet ne cdo fe per vlersimin dhe dashurin ndaj gruas po e verteta ka tregu krejt diqka te kunderte

Gjithashtu Allahu thotë:
“Zoti i tyre iu përgjigj lutjes së tyre (e tha): Unë nuk ia humbë mundin asnjërit prej jush, mashkull qoftë apo femër.” (Ali Imran 3-195)

“Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do ti japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t’u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre.” (En Nahl, 97)

“Kush bën ndonjë nga punët e mira, qoftë, mashkull ose femër duke qenë besimtar, të tillët hyjnë në xhennet dhe nuk u bëhet fare padrejtësi.” (En Nisa, 124)

Nuk ekziston religjion, popull, shoqëri apo ligj, i cili mund të krahasohet me nderin që gruaja ka në islam.

Në qoftë se vështrojmë statusin e gruas në hebraizëm, vendimi dhe statusi i saj në Dhjetën e vjetër është siç vijon:
“Dhe fillova të mendoj për të kuptuar,
Të hetoj dhe të gjurmoj mençurinë dhe konspektin e gjërave
Dhe të kuptoj idiotësinë e keqdashjes
Dhe marrëzinë e budallallëkut
E gjej më të hidhët se vdekja gruan e cila është kurth,
Zemra e së cilës është grackë, e duart e së cilës janë zinxhir…”
(Ecclesiastes 7:25-26 – versioni i ri internacional)


Sa i përket gruas bashkëkohore në Evropë, Amerikë dhe nga vendet e tjera industriale, ajo është krijesë, e cila është e degraduar dhe e abuzuar për qëllime komerciale.

Ajo është tipar e shoqërive reklamuese, dhe gjërat kanë arritur në atë fazë sa që ajo zhvishet për të reklamuar produktet nëpër pllakate, dhe ajo shet dhe ekspozon trupin e saj sipas një sistemi të shpikur nga meshkujt, kështu që ajo nuk është asgjë më tepër se një objekt kënaqësie për ata në çdo vend.

Gruaja është e respektuar përderisa mund të japë dhe kontribuon fizikisht dhe mentalisht. Kur ajo do të plaket dhe nuk ka më se çka të shërbejë, shoqëria, individët dhe institucionet e braktisin atë dhe ajo jeton vetëm në shtëpinë e saj apo në spital mental.

[Kosova19]

Domethënia e përemrit "Ne", siç përdoret në Kuran
"Kjo është një tipar i stilit letrar në arabisht, që personi mund t'i referohet vetvetes me përemrin nahnu [Ne], në shenjë respekti apo lavdie. Ai, po ashtu, mund të përdorë fjalën ene [Unë], që tregon një vetë, apo vetën e tretë huwe [Ai]. Të tria këto stile përdoren në Kuran, ku Allahu u drejtohet arabëve në gjuhën e tyre". [Fetaua el-Lexhne el-Da'imeh 4/143]
"Allahu, qoftë i lavdëruar e i lartësuar Ai, nganjëherë i referohet vetvetes në njëjës, me anë të emrit apo me përemër, dhe nganjëherë në shumës, si në frazën:'Vërtet, Ne të kemi dhënë një fitore të qartë' [el-Fet'h, 1] dhe të tjera fraza të ngjashme. Por, Allahu asnjëherë nuk i referohet vetvetes në dysi, sepse shumësi i referohet nderit që Ai e meriton dhe mund t'i referohet emrave dhe cilësive të Tij, kurse dysia i referohet një numri të veçantë [dhe asgjë më shumë], dhe Ai është larg nga kjo". [el-Akide el-Tedmurije e Shejh-ul-Islam Ibn Tejmije, f.75]
Këto fjalë, inna [Vërtet Ne] dhe nahnu [Ne], si dhe të tjera forma të shumësit mund të përdorën nga një person, që flet në emër të një grupi, apo mund të përdoren nga një person për qëllime nderi dhe lavdi, siç veprohet nga disa mbretër, kur japin ndonjë deklaratë apo ndonjë vendim në të cilin thonë:'Ne kemi vendos..." Në të tilla raste, vetëm një person po flet, por shumësi përdoret për respekt. Ai që është më meritor për respekt se të tjerët, është Allahu, qoftë i lavdëruar e i lartësuar Ai. Kështu, kur Ai thotë në Kuran inna [Vërtet Ne] dhe nahnu [Ne], kjo bëhet në shenjë respekti dhe lavdie, jo për të treguar shumësi numrash. Nëse një ajet i këtij tipi shkakton hutim, atëherë është me rëndësi t'u kthehemi ajeteve të qarta për sqarim. Dhe, nëse një i krishterë, për shembull, këmbëngul për t'u thirrur në ajetet si 'Vërtet, Ne, jemi Ne që e zbritëm Dhikrin [dmth Kuranin]' [el-Hixhr, 9], për të dëshmuar shumësinë hyjnore, këtë pohim mund ta hedhim poshtë me anë të ajeteve të qarta si
'Zoti yt është një Zot. Kurrkush nuk meriton të adhurohet, përveç Tij, Përdëllestarit, më të mëshirshmit', dhe
'Thuaj: Ai është Allahu, një' [el-Ikhlas, 1]
dhe të tjera ajete, që mund të interpretohen vetëm në një mënyrë. Kështu, hutimi do të largohet për kërkuesin e së vërtetesës. Sa herë që Allahu përdor shumësin për t'iu referuar vetvetes, kjo bazohet në nderin dhe respektin që Ai e meriton dhe në numrin e shumtë të emrave dhe të cilësive të Tij, si dhe në numrin e madh

www.mburoja.net

[Kosova19]

Shembulli i Jezusit është si shembulli i Adamit

Autor: el-Alame ‘Abdul-Muhsin el-‘Abad
Burimi: ‘Kutub ue Rasa-il ‘Abdul-Muhsin el-‘Abad’

All-llahu i Lartësuar thotë (përkthimi kuptimit të ajetit):
“Rasti i Isait për All-llahun është si rasti i Ademit që e krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” - dhe ai u bë. E vërteta është nga Zoti yt, andaj mos u bëj nga ata që dyshojnë!” (Ali Imran: 59 – 60)
Isai biri i Merjemes (Jezusi biri i Mërisë), salavatet dhe selamet qofshin me të, në Ligjin Islam është rob dhe i dërguar i All-llahut, Fjala e All-llahut të cilën Ai ia dha Merjemes dhe një shpirt nga Ai.
Pra, ai është rob (i All-llahut) dhe nuk bën të adhurohet, është i Dërguar (i All-llahut) dhe nuk bën të mohohet. Çifutët dhe të krishterët ose e kanë tepruar, ose e kanë cunguar realitetin për të.

Çifutët ishin të vrazhdë dhe cungues të pozitës së tij, pasi ata e cilësuan atë si një fëmijë kopil. Përderisa të krishterët e tepruan duke e adhuruar atë bashkë me All-llahun.
All-llahu e krijoi atë me Fuqinë e Tij nga Merjemja pa baba, ashtu siç e krijoi Ademin nga toka, Havanë (Evën) nga Ademi dhe njerëzit e tjerë nga një mashkull e një femër.
Këto janë katër kategoritë e krijimit në të cilat është kufizuar njerëzimi. All-llahu e ka përmendur krijimin e Ademit dhe Havasë dhe pjesën tjetër të njerëzimit – me përjashtim të Isait – në fillimin e Sures en-Nisa’, ku thotë (përkthimi kuptimit të ajetit):
“O njerëz! Frikësojuni Zotit tuaj, i Cili ju krijoi prej një njeriu, ndërsa prej atij krijoi bashkëshorten e tij, kurse prej këtyre të dyve krijoi shumë meshkuj e femra.” (enNisa’: 1)
Pastaj, All-llahu i plotëson (kategoritë e krijimit) me krijimin e Isait pa baba, i cili është një kategori më poshtë (dhe më lehtë) se krijimi i Ademit që u bë pa baba dhe pa nënë. Për këtë arsye All-llahu thotë (përkthimi kuptimit të ajetit):
“Rasti i Isait për All-llahun është si rasti i Ademit që e krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” - dhe ai u bë.” (Ali Imran: 59)
Krijimi i Isait u bë me fjalën ‘Kun’ (Bëhu!), ashtu siç u bë edhe krijimi i Ademit me ‘Bëhu!’. Kjo është ajo që e thotë Ligji Islam dhe ajo është e vërteta pa asnjë dyshim. Prandaj, All-llahu më pas tha (përkthimi kuptimit të ajetit):
“E vërteta është nga Zoti yt, andaj mos u bëj nga ata që dyshojnë!” (Ali Imran: 60)
Ai, gjithashtu, në Suren Merjem, thotë (përkthimi kuptimit të ajetit):
“Ky është Isai, i biri i Merjemes. Kjo është fjala e vërtetë, për të cilën ata dyshojnë dhe diskutojnë. All-llahu nuk ka mbetur të marrë dikë për bir. Qoftë i Lavdëruar Ai! Kur vendos diçka, Ai vetëm thotë për të “Bëhu!” dhe ajo bëhet.” (Merjem: 34)
Duke komentuar këtë ajet, Ibën Kethiri ka thënë:
“Rasti i Isait për All-llahun është si rasti i Ademit që e krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” - dhe ai u bë.” (Ali Imran: 59)
All-llahu i Lartësuar thotë: “Rasti i Isait për All-llahun”, në lidhje me fuqinë e All-llahut, pasi Ai e krijoi atë pa baba, “është si rasti i Ademit”, sepse All-llahu i Madhëruar e krijoi atë pa baba e pa nënë. “E krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” - dhe ai u bë. E vërteta është nga Zoti yt, andaj mos u bëj nga ata që dyshojnë!”
Pra, Ai i Cili e krijoi Ademin pa baba edhe më parë dhe më thjeshtë është i Fuqishëm që ta krijojë edhe Isanë, dhe nëse pretendohet se Isai është bir i All-llahut, ngase ai u krijua pa baba, atëherë mund të pretendohet, gjithashtu, se Ademi është biri i Allahun për të njëjtën arsye apo akoma më tepër, kurse kjo gjë dihet unanimisht se është e pavërtetë. Prandaj, të pretendosh se Isai është biri i Allahun për këtë arsye është një pavërtetësi më e madhe dhe kontradiktë më e qartë. Por, Zoti Krenar e Madhështor donte t’u tregonte krijesave fuqinë e Tij kur krijoi Ademin pa baba e pa nënë, Havanë nga një mashkull e pa një femër, Isanë nga një femër e pa një mashkull, dhe pjesën tjetër të njerëzimit nga një mashkull e një femër.”
Një rast tjetër i ndarjes së krijesave në katër kategori, siç ishte ndarja e origjinës së njerëzve, është edhe krijimi i vetë bijve të Ademit: ku All-llahu, disave prej tyre u dhuron djem, disa të tjerëve vajza, disave u jep edhe djem edhe vajza, kurse kë të dojë prej tyre e bën steril. All-llahu thotë (përkthimi kuptimit të ajetit):
“I All-llahut është pushteti mbi qiejt dhe Tokën. Ai krijon çfarë të dojë. Ai i dhuron vajza kujt të dojë e djem kujt të dojë. Disave u dhuron të dyja gjinitë: djem e vajza; e, kë të dojë e lë pa fëmijë. Vërtet, Ai është i Gjithëdijshëm dhe i Fuqishëm.” (eshShura: 49 – 50)
Njëjtë janë edhe katër kategoritë në lumturi dhe mjerim. Ka njerëz që kanë lindur besimtarë dhe vdesin të tillë, të tjerë kanë lindur si mosbesimtarë dhe vdesin të tillë, disa kanë lindur si mosbesimtarë e vdesin si besimtarë, e të tjerë që lindin si besimtarë e vdesin si mosbesimtarë. Argument për dy kategoritë e fundit është Hadithi i Ibn Mes’udit radijAll-llahu anhu, në të cilin thuhet:
“Pasha Atë, përveç të Cilit nuk ka të adhuruar të drejtë! Ndonjëri prej jush bën vepra të banorëve të Xhenetit derisa mes tij dhe Xhenetit mbetet një hapësirë sa një krah, dhe pastaj atë do ta zërë ajo që është shkruar për të, bën vepra të banorëve të Xhehenemit dhe kështu hyn në të; kurse, ndonjëri prej jush bën vepra të banorëve të Zjarrit derisa mes tij dhe Zjarrit mbetet një hapësirë sa një krah, pastaj do ta zërë atë ajo që është shkruar për të, bën vepra të njerëzve të Xhenetit dhe kështu hyn në të.” – Transmetuar nga Buhariu (nr. 3208) dhe Muslimi (nr. 6723).

Përktheu: Alban Malaj
Kontrolloi nga arabishtja: Xhemal N. Jakupi

[GURI SYLAJ]

Ky shkrim qe keni sjelle qe ne tituill fillon me nje te pavertete.
Shembulli i Ademit a.s dhe i Ises a.s nu eshte i njejte sepse njeri nuk ka prind kurse i dyti ka Nene .
Njani krijohet nga balta dhe Fryma e Shenjet kurse tjetri vetem nga Fryma e shenjet.
Jan te njejte vetem ne kete : Behu dhe ajo Behet !!
Jan te njejte sepse jan krijesa te Allahut sikur te gjitha krijesat tjera dhe se qe te dyt ja te Derguar te Allahut!!
Titulli eshte jo real!

[4peace]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

Ky shkrim qe keni sjelle qe ne tituill fillon me nje te pavertete.
Shembulli i Ademit a.s dhe i Ises a.s nu eshte i njejte sepse njeri nuk ka prind kurse i dyti ka Nene .
Njani krijohet nga balta dhe Fryma e Shenjet kurse tjetri vetem nga Fryma e shenjet.
Jan te njejte vetem ne kete : Behu dhe ajo Behet !!
Jan te njejte sepse jan krijesa te Allahut sikur te gjitha krijesat tjera dhe se qe te dyt ja te Derguar te Allahut!!
Titulli eshte jo real!

Shnetje GURI
E verteta, e verteta... eshte krejt relative.
Dyja shembujt nuk jane te njejte, por jane te ngjashem (deri ne njefare mase) me njeri-tjetrin. Por, cka eshte me kryesorja ne gjithe kete eshte se ne te dyja rastet kemi te bejme me simbolikë (apo/ose metaforë). Kurse, porosia e simbolikes ka karakter krejt tjeter nga dëshirimet e njerezve, neve gabimtarëve...

Kurse, ne gabimtaret, ne vend qe te merremi me mesazhin kryesor qe permban Kur'ani, merremi me ceshtje dytesore (me mire me thene: gjera te kota) dhe e perdorim si molle sherri ndermjet veti duke e akuzuar njeri-tjetrin me "Ti e ke gabim! Nuk eshte ashtu". Tjetri: "Jo! S'eshte ashtu por keshtu"...dhe, sic e dijme tashme nga pervoja...perfundojme me sharje e ofendime...

Kur'ani Fisnik, pra, per mesazh ka SHERIMIN dhe LIDHJEN: Me LIDHJE nenkuptohet Lidhja me Krijuesin dhe, sa me teper arrin te lidhesh, aq me teper sherohesh, shpëlohesh (jo shpetohesh por shpëlohesh)...


...

[Kosova19]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

Ky shkrim qe keni sjelle qe ne tituill fillon me nje te pavertete.
Shembulli i Ademit a.s dhe i Ises a.s nu eshte i njejte sepse njeri nuk ka prind kurse i dyti ka Nene .
Njani krijohet nga balta dhe Fryma e Shenjet kurse tjetri vetem nga Fryma e shenjet.
Jan te njejte vetem ne kete : Behu dhe ajo Behet !!
Jan te njejte sepse jan krijesa te Allahut sikur te gjitha krijesat tjera dhe se qe te dyt ja te Derguar te Allahut!!
Titulli eshte jo real!

A është më leht krijimi i njeriut veq pa bab, apo pa bab dhe pa nënë?

[GURI SYLAJ]

Shnetje i nderuari 4peace

Pajtohem dhe e kam te kjarte edhe porosine e edhe simboliken.
Ate qekeni thene per Kuranin qendron dhe une pajtohem plotesisht.
Por si te mos reagohet !

Shih kete pyetjen e fundit !!


Oj kosove 19.Per ate qe munet nuk eshte veshtire as e para e as e dyta kurse nper te treten demek per njeriun me babe e nane egziston nje thenje shume e qelluar.

"Njeriu eshte qenja me e persosur ne Toke por e maron turlifar.... qyrri!"

[roadrunner]

Zoti Krijoi Ademin, Haven...ata dy bane f'mi...e pastaj.........kah gjith kta te zi, japanca, e lloj lloj....

[Makresh]

Un mendojq e s'mund te behem avokat i te gjitheve, dhe te mbrojm nje qeshtje qe as vet nuk i besojm, dhe e gjithe kjo, vec per te then qe edhe islami qenka i kritikueshem.

Titulli mund te tingellon si i gabueshem, po sikur ta kishit lexuar shkrimin do ta kishit kuptuar edhe titullin e nuk do ta kishit trajtuar si 'gabim'.

Sidoqoft, keto "kritika" un po i shoh si mikro-sulme, e jo si ndonje kritik qe mund ta ndihmon debatin apo lehtesim per kuptim te temes.

[Kosova19]

Keqkuptim: Islami është fe vetëm për Arabët
Burimi: Vegjilenca Islame

Mënyra më e shpejtë që të dëshmojmë se kjo është plotësisht e pavërtetë, është që të cekim faktin se vetëm afro 15% deri në 20% të muslimanëve në botë janë Arabë. Më shumë ka muslimanë indianë sesa musliman Arabë, dhe më shumë muslimanë indonezianë sesa muslimanë Indianë! Të besohet se Islami është fe vetëm për Arabët, është një mit që është përhapur mga armiqtë e Islamit më herët në histori. Ky supozim i gabuar me gjasë është i bazuar në faktin se shumica e muslimanëve të gjeneratës së parë ishin Arabë. Mirëpo, mësimet e Islamit dhe historia e përhapjes së tij tregon se muslimanët e hershëm bënë përpjekje për ta përhapur porosinë e tyre të së Vërtetës nëpër të gjithë popujt, racat dhe njerëzit. Për më tepër, duhet të sqarohet se të gjithë Arabët s’janë muslimanë dhe të gjithë muslimanët s’janë Arabë. Arabi mund të jetë musliman, i krishterë, çifut, ateist – apo i ndonjë feje apo ideologjie tjetër. Poashtu, shumë vende, të cilat disa njerëz i konsiderojnë të jenë "Arabe", s’janë fare "Arabe" – siç është Turqia dhe Irani (Persia). Njerëzit që jetojnë në këto vende flasin tjetër gjuhë nga ajo Arabe si gjuhë të tyren autoktone dhe janë prej një trashëgimie tjetër etnike nga Arabët. Është më rëndësi të kuptohet se prej fillimit të misionit të pejgamberit Muhamed, paqja qoftë mbi të, pasuesit e tij erdhën nga një spektrum i gjerë individësh – ishte Bilalli, robi Afrikan; Suhejbi, romako-bizantin; Ibn Seilem, rabi çifut; dhe Selmani, persiani. Meqë e vërteta fetare është e përjetshme dhe e pandryshueshme, dhe njerëzimi është një vëllazëri universale, Islami na mëson se shpalljet e Zotit të Gjithfuqishëm ndaj njerëzimit gjithmonë kanë qenë të vazhdueshme, të qarta dhe universale. E vërteta e Islamit është menduar për të gjithë njerëzit pa marrë parasysh racën, nacionalitetin apo mjedisin gjuhësor. Të vështruarit në botën Islame, prej Nigerisë deri te Bosnja dhe prej Malajzisë deri te Afganistani, mjafton që të dëshmohet se Islami është porosi universale për tërë njerëzimin – të mos e përmendim faktin se një numër domethënës i Evropianëve dhe Amerikanëve i të gjitha racave dhe prejardhjeve etnike janë duke hyrë në Islam.

mburoja

[premium]

Islami eshte per te gjithe njerezimin , per te shpetuar nga zjarri i xhehnemit.

Ne gjuhen Arabe eshte zbritur Kur'ani , ngase gjuha arabe eshte nje gjuhe ma e persosur e gjere , e ma adekuate per te deshifruar Kur'anin.

[Zanzi/M]

Postimi origjinal është bërë nga premium

Islami eshte per te gjithe njerezimin , per te shpetuar nga zjarri i xhehnemit.

Ne gjuhen Arabe eshte zbritur Kur'ani , ngase gjuha arabe eshte nje gjuhe ma e persosur e gjere , e ma adekuate per te deshifruar Kur'anin.

Po pajtohem se eshte keqkuptim nese mendohet se Islami eshte vetem per Arabet, sepse natyrisht nuk eshte vetem per arabet, mirepo eshte per te gjithe ata qe dojne ta perqafojne. Mirepo nese ben qe ta deshifrosh me mire rendesine e gjuhes Arabe, sepse nuk e kuptova mire.

[premium]

Postimi origjinal është bërë nga Zanzi/M

Po pajtohem se eshte keqkuptim nese mendohet se Islami eshte vetem per Arabet, sepse natyrisht nuk eshte vetem per arabet, mirepo eshte per te gjithe ata qe dojne ta perqafojne. Mirepo nese ben qe ta deshifrosh me mire rendesine e gjuhes Arabe, sepse nuk e kuptova mire.

Deshifrimi i Kur'anit ;
nje ajet ne Kur'an nenkupton shume sure
per te zbatuar korigjimin ne gjuhet e tjera duhet per te gjetur fjalorin ma e gjere , ngase Arabet kane fjalorin ma e gjere me shume domethenje.

[Makresh]

Postimi origjinal është bërë nga Zanzi/M

Po pajtohem se eshte keqkuptim nese mendohet se Islami eshte vetem per Arabet, sepse natyrisht nuk eshte vetem per arabet, mirepo eshte per te gjithe ata qe dojne ta perqafojne. Mirepo nese ben qe ta deshifrosh me mire rendesine e gjuhes Arabe, sepse nuk e kuptova mire.

Zanzi,


Te sygjeroj qe ta hapesh nje tem tek komuniteti yt, dhe te na sqarosh se pse na duhet me besu Zotin tend arab (Jezus Krishtin).

Keshtu, t'vim edhe na kajhere ne vizit e ti bojm disa muhabeta, muhabet burrash a ?!

[Kosova19]

LIBRAT E NXËNËSIT TË DIJES

Në fillim të këtij kapitulli duhet patjetër që të sqarojmë disa çështje të rëndësishme për nxënësin e dijes. Ato çështje janë:
1. Si të sillemi me librin?
Sjellja me librin bëhet me disa gjëra:
E para: Njohja e subjektit të librit me qëllim që të përfitosh prej tij në fushën që kërkon, pasi që mund të jetë libër magjie, fallesh apo me gjëra të pavërteta. Pra duhet patjetër që të njohësh subjektin e librit me qëllim që të arrish dobinë e kërkuar prej tij.
E dyta: Njohja e termave të përdorura në libër, gjë e cila zakonisht tregohet në parathënien e librit. Kjo është e rëndësishme pasi që kështu ti kursen shumë kohë, dhe prandaj dijetarët i vendosin parathënie librave.
P.sh: Ne e dimë se kur autori i librit “Bulugul Meram” thotë: “Ky hadith është Muttefekun Alejhi”, ka për qëllim Buhariun dhe Muslimin, ndërsa autori i librit “Munteka el Ahbar” ka për qëllim gjë tjetër. Kur thotë “Muttefekun alejhi” ai ka për qëllim se atë hadith e transmeton Ahmedi, Buhariu dhe Muslimi.
Po kështu në librat e Fikhut bëhet dallim mes termave “dy thënie”, “dy drejtime”, “dy transmetime”, “dy mundësi” e kështu. “Dy transmetimet” janë nga imami i medhhebit. “Dy drejtimet” janë nga shokët e tij, dijetarët e mëdhenj të medhhebit ata të cilët i japin drejtim gjërave në medhheb. “Dy mundësitë” përdoret kur ka lëkundje mes dy thënieve dhe “dy thëniet” janë më të përgjithshme se të gjitha këto.
Po kështu duhet të dish p.sh. se kur autori thotë “ixhmaan” – në unanim, apo “uifakan”-në përputhje, në këtë rast me fjalën “unanim” është për qëllim unanimi i metit dhe kur thotë “në përputhje” d.m.th. në përputhje me tre imamët, siç e përdor këtë shprehje autori i librit “El Furu”-Degëzimet, në fikun hanbeli. Po kështu edhe dijetarët e medhhebeve të tjerë, secili ka termat e veta, kështu që duhet të njohësh termat që përdor autori.
E treta: Njohja e stilit dhe shprehjeve të librit, ndaj kur lexon një libër, dhe veçanërisht kur është libër shkencor i mbushur me dije, ndesh me shprehje të cilat kërkojnë meditim dhe mendim të thellë që t’i kuptosh, për shkak se ende nuk je mësuar me stilin e tij, por kur e lexon përsëri, mësohesh me të.
Ekziston edhe diçka tjetër jashtë sjelljes me librin, dhe bëhet fjalë për shënimet poshtë apo anash faqes. Nxënësi i dijes duhet t’i shfrytëzojë këto vende bosh në faqen e librit për të shënuar sqarimin, argumentin apo analizimin e një çështje që ndesh në libër dhe ka frikë se mos e harron. Shpesh njeriut i shpëtojnë këto dobi të cilat sikur t’i shënonte, nuk do i merrnin veçse një apo dy minuta kohë, dhe kur i kthehet përsëri atij libri, harxhon kohë të gjatë deri sa të kujtojë ku e ka lexuar atë dobi të caktuar, madje ndoshta nuk e gjen më.
Pra, nxënësi i dijes duhet të kujdeset për këtë gjë, sidomos në librat e fikhut. Shpesh në librat e fikhut ndesh një çështje të caktuar bashkë me gjykimin e saj, për të cilën ti stepesh dhe ajo çështje të bëhet problematike. Kur kthehesh në librat e fikhut më të zgjeruara se libri që ke në dorë, dhe gjen atje një thënie e cila e sqaron plotësisht çështjen tënde, atëherë ti duhet ta shënosh këtë thënie me qëllim që të kthehesh tek ajo herë tjetër në rast nevoje, pa u kthyer përsëri tek libri i madh nga i cili e ke marrë atë. Kjo gjë të kursen shumë kohë.
2. Leximi i librave bëhet në dy mënyra:
E para: Lexim me vëmendje dhe përqendrim për të kuptuar. Në këtë mënyrë të të lexuarit, njeriu duhet të mendohet dhe të përqendrohet.
E dyta: Lexim dhe shfletim për të parë se për çfarë bën fjalë libri dhe çfarë kapitujsh përmban, duke e shfletuar shpejt atë, gjë në të cilët nuk përkushtohet vëmendje dhe përqendrim si në mënyrën e parë të leximit.

3. Grumbullimi i librave
Nxënësi i dijes duhet të kujdeset për grumbullimin e librave, por duhet të fillojë nga më të rëndësishmit në më pak të rëndësishmit. Nëse njeriu ka pak mundësi financiare, nuk është prej hajrit dhe as prej urtësisë që të blejë shumë libra dhe të fus veten në borxhe për çmimin e tyre. Kjo është prej menaxhimit të keq. N.q.s. nuk ke mundësi të blesh një libër, atëherë ti mund ta marrësh atë hua nga ndonjë bibliotekë.

4. Përkujdesja për përvetësimin e librave të rëndësishme
Nxënësi i dijes duhet të kujdeset për përvetësimin e librave nënë dhe bazë, dhe jo librat e shkruara së fundi, pasi që disa autorë të rinj nuk janë në dijen e thelluar dhe me baza, ndaj kur lexon atë që kanë shkruar këta, i gjen gjëra sipërfaqësore. Mund edhe të kenë përcjellë shprehje të librave të vjetër, por me ndryshim të shprehjes duke e zgjatur atë me fjalë të shumta të pavlera.
Ndaj, kujdesu për librat nënë të selefëve, sepse ato janë shumë më të mira dhe më të begata se librat e halefëve (të mëvonshmëve), dhe kjo sepse shumica e librave të këtyre të fundit janë kuptimpakë dhe shprehjeshumë, sa që lexon një faqe të tërë dhe mund ta përmbledhësh atë me një apo dy rreshta. Ndërsa librat e të parëve i gjen të lehta, të thjeshta, të arritshme dhe të matura. Madje nuk gjen një fjalë të vetme pa pasur kuptim.
Prej librave më madhështore për të cilat duhet të kujdeset nxënësi i dijes janë librat e shejhut të Islamit, Ibën Tejmijes (Allahu e mëshiroftë!) dhe librat e nxënësit të tij, Ibnul Kajjim (Allahu e mëshiroftë!). Siç është e njohur, librat e Ibnul Kajjim janë më të lehta dhe të thjeshta se ato të Ibën Tejmijes, sepse Ibën Tejmije përdor shprehje të forta për shkak të dijes së tij të gjerë dhe forcës së intelektit të tij. Ndërsa Ibnul Kajjim pa një shtëpi të ngritur dhe u preokupua me zbukurimin dhe renditjen e saj. Nuk kemi për qëllim këtu të themi se Ibnul Kajjim është kopje e Ibën Tejmijes. Përkundrazi, Ibnul Kajjim ka qenë i lirë në mendimet dhe zgjedhjet e tij, dhe kur shihte se shejhu i tij e kundërshtonte diçka që ky e shihte të saktë, atëherë ai fliste, siç ka bërë në lidhje me obligueshmërinë e shndërrimit të Haxhit në Umra për atë që nuk e sjell me vete kurbanin ndërkohë që ka bërë nijet për Haxh Mufrid apo Kiran, siç ishte edhe mendimi i Ibën Abasit (Allahu qoftë i kënaqur me ta!). Ndërsa Ibën Tejmije kishte mendimin se kjo gjë ishte e obliguar në këtë mënyrë posaçërisht për sahatet. Pasi përmend fjalën e Ibën Abasit, ibnul Kajjim thotë: “Unë më shumë anoj nga fjala e tij se sa nga fjala e shejhut tonë.” D.m.th. shprehu kundërshtimin e tij.
Pra Ibnul Kajjim (Allahu e mëshiroftë!) ka qenë i pavaruar dhe i lirë në mendimet e tij, por nuk ka çudi që ai të përputhet me shehun e tij në atë që mendon se është e saktë dhe e vërtetë, dhe nuk ka dyshim se nëse ti i mendon thellë shumicën e zgjedhjeve të Ibën Tejmijes, i gjen se ato janë të sakta, gjë të cilën e njohin mirë ata që lexojnë librat e atyre dyve (Ibën Tejmijes dhe Ibnul Kajjim).

5. Vlerësimi i librave
Librat ndahen në tre lloje:
Lloji i parë: Libra të hajrit
Lloji i dytë: Libra të sherrit
Lloji i tretë: Libra as të hajrit dhe as të sherrit
Ti kujdesu që libraria jote të mos përmbajë libra në të cilat nuk ka hajër, apo në të cilat ka sherr.
Ekzistojnë edhe disa libra të cilave u thuhet “Libra letërsie”, por në të vërtetë këto libra e therin kohën dhe e vrasin atë pa përfituar dobi. Si dhe ekzistojnë gjithashtu libra të dëmshme që përmbajnë ide të caktuara, as këto mos i fut në librarinë tënde, qofshin ato në menhexh apo në akide, siç janë librat e bidatçnjve të cilat dëmtojnë akiden dhe librat revolucionare të cilat dëmtojnë menhexhin.
Në përgjithësi, çdo libër të dëmshëm mos e fut në librarinë tënde, pasi që librat janë ushqim për shpirtin njësoj si ngrënia dhe pirja për trupin, dhe nëse e ushqen shpirtin me libra të tillë, ty të shkaktohet dëm i madh dhe merr drejtim të kundërt me rrugën e saktë të nxënësit të dijes.

Librat e nxënësit të dijes

Së pari: Në Akide
1. Libri “Tre parimet”
2. Libri “Katër bazat”
3. Libri “Largimi i dyshimeve”
4. Libri “Kitabu et Teuhid”
Të katërta këto libra janë të shejhut të Islamit, imam Muhamed ibën Abdulvehab (Allahu e mëshiroftë!).
5. Libri “Akidja el Vasitije” e cila përmban sqarim të Teuhidit El Esma ue Sifat dhe është nga librat më të mirë që janë shkruar në këtë temë dhe e meriton të lexohet dhe të referohesh tek ai.
6. Libri “El Hamavije”
7. Libri “Et Tedmurije”, që të dy këto libra janë më të zgjeruara se libri “El Vasitije”. Të tre këto libra janë të shejhut të Islamit Ibën Tejmijes (Allahu e mëshiroftë!).
8. Libri “Akidja Tahavije”, e shejh Ebu Xheafer Ahmed ibën Muhamed et Tahavi.
9. Libri “Sqarimi i Akides Tahavije”, i Ebu el Hasen Ali ibën Ebil Iz (Allahu e mëshiroftë!).
10. Libri “Margaritarët shkëlqyes në përgjigjet Nexhdije”, grumbullim i shejh Abdurrahman ibën Kasim (Allahu e mëshiroftë!).
11. Libri “Margaritarët ndriçues në akiden e grupit të pëlqyer”, i Muhamed ibën Ahmed es Sefarini el Hanbeli, por duhet pasur parasysh se në të përmenden disa shprehje të cilat e kundërshtojnë menhexhin e selefëve, siç është fjala e tij:
Zoti ynë nuk është as materie dhe as gjë aksidentale
As trup nuk është Ai, i Larti në lartësi
Prandaj nxënësi i dijes duhet ta mësojë akiden në duart e një shejhu i cili e njeh mirë akiden e selefëve, me qëllim që t’i sqarojë atij shprehjet dhe bindjet që janë në kundërshtim me akiden e selefëve.

vijon...