Reflektime

[panta_rhei]

Vërtet jetojmë në kohë të errëta;
Fjala e sinçertë është budallaki.
Një ballë pa rrudha mungesë ndjeshmërie do të thotë.
Ai që qeshë, me siguri lajmin e tmerrshëm ende nuk e ka marrë.

Çfarë hamam kohësh janë këto,
kur një bisedë për lisat e për bukurinë e fushës është gati-gati krim,
e heshtja në vetvete fshehë një mal me krime!
Ai atje që rrugës shkon i qetë, s’e çan kokën për shokët që kanë hall?

Është e vërtetë: ende fitojmë sa për bukë të gojës.
Por, më besoni, është thjesht një rastësi.
Asnjë punë që e bëjmë s’na siguron të ngopemi sot e nesër.
Rastësisht kemi shpëtuar. (Po na braktisi fati, paq e kemi!).

Më thonë: ha edhe pi!
Kënaqu me atë që ki!
Po si mund të ha e të pi, kur atë që ha e pi ia rrëmbej atij që ka uri;
kur gota ime me ujë i mungon atij që ka etje? Megjithatë unë ha edhe pi,

Do të doja të isha edhe unë njeri i urtë.
Qe, për shembull, çka shkruajnë librat e lashtë për urtësinë:
Të mos përfillësh grindjet e botës,
kohën e shkurtër pa brenga ta kalosh.
T’ia dalësh mbanë pa dhunë,
të keqes t’i përgjigjesh me të mirë,
Dëshirat e tua të mos i plotësosh, por t’i harrosh,
kjo, thonë, qenka urtësia,
Por këto unë s’mund t’i bëj:
Vërtet, jetojmë në kohë të errëta!

...

Unë erdha në këtë qytet në kohë rrëmuje,
kur mbret ishte uria.
Erdha mes njerëzve në kohë luftash,
u rebelova së bashku me ta.
Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

Bukën e hëngra mes betejash
Dhe rashë të fle në mes vrasësish.
Bëra dashuri pa çarë kokën,
natyrën e sodita pa durim.
Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

Në kohën time nëpër baltë treteshin rrugët.
Fjala më tradhtonte tek xhelatët.
Pak gjë kisha në dorë. Pa mua
më të sigurtë ishin sundimtarët; këtë shpresoja. Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

Fuqitë ishin të pakta.
Qëllimi ishte tepër i largët.
Ishte krejt i qartë, ndonëse për mua thuajse i pambërritshëm.
Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

...

Ju që do të dilni përmbi dallgë nën të cilat u fundosëm ne,
kur të flisni për dobësitë tona
kujtojeni edhe kohën tonë të errët,
prej së cilës ju shpëtuat.

Ecëm ne, duke ndërruar vende
më shpesh se këpucë,
përmes luftash (jo)njerëzore, të dëshpëruar që kish vetëm padrejtësi e asnjë kundërshti.

Megjithatë e kemi dijtë:
Edhe urrejtja kundër padrejtësisë t'i prishë tiparet njerëzore.
Edhe piskama ndaj padrejtësisë
E bën zërin të shtjerrur.

Ah, ne,
ne që deshtëm të mbillnim farën e njerëzishme, s’arritëm dot të ishim vetë të njerëzishëm.

Por ju, kur të vijë ora e bardhë që njeriu njeriun ta ndihmojë
kujtonani me zemërgjerësi.

[panta_rhei]

Më 17 korrik të 1466 , dymbëdhjetë ditë pas sulmit të parë mbi Krujë, Sulltani shkoi në bregun e Erzenit, atje ku mbaheshin robërit shqipëtarë.
Nga turma prej 5 mijë vetash ishin hequr vajzat, ato u shitën në ushtri për 300-400 akshe si dhe djemtë nga 7 deri në 12 vjeç, që u nisën për në Stamboll.

Të tjerët, burra, gra, pleq e fëmijë u vunë më gjunjë në një zallishte të pastruar nga bimët.
Ushtria prej 50 mijë vetash, që do të ikte me Sulltanin, u vendos në trajtë unaze rreth zallishtes. Dy gropa të gjata e të thella ishin hapur përpara turmës së robërve.
Sulltani doli mbi një kodër të vogël, ku ishte ngritur për të një tendë me fier. Mehmeti e sodiste pamjen në këmbë, më pas ai u ul në një shilte të lartë dhe ngriti duart nga qielli për të dhënë lejen që të niste plotësimi i vullnetit të Allahut!!!
Rrëzë kodrës, te këmbët e Sulltanit, ishin ngritur 5 kulla druri dhe mbi çdo kullë ishte fiksuar një hu me majë të mprehtë, i lyer me dhjamë.
Sulltani bëri shënjë dhe në hunjtë u futën deri në gjysmën e trupit 5 "agallarët" shqiptarë që ia patën premtuar Krujën! Ata do të vdisnin pak nga pak me fytyrën nga kështjella.
Pas kësaj, në disa trarë të vendosur një pash lartësi nga toka, filloi sharritja e 50 burrave që u dorëzuan në besë në kalanë e Rodonit. "Ju kam falur kokat", - tha Sulltani. Me sharritjen në mes të trupit, koka i mbetej gjysmës së trupit. Burrat e sharritur u hodhën në të dyja gropat, gjysma e trupit në njërën dhe gjysma në tjetrën gropë, dhe nga kjo mbeti e thëna: "Sulltan Mehmeti ta bën varrin dy herë".

Pak më tutje disa boshta prej druri po u dërrmonin eshtrat robërve të tjerë të lidhur në ta. Këto ishin dënime të veçanta! Xhelatët e ushtrisë, filluan të zvarritnin te gropat rradhën e parë të robërve, t'i thernin ose t'i rrëzonin me një goditje. Robërit po e pranonin vdekjen në heshtje! Mbi zallishte dëgjohej vetëm goditja e xhelatit dhe ndonjë rënkim i mbytur!
Kjo heshtje dhe ky pranim heroik i vdekjes, Sulltan Mehmetin siç duket e acaroi në kulm, ai bëri shenjë të ndalohej therja, dhe dha urdhër që të zgjidheshin nga turma e robërve 300 burra, të armatoseshin për të vrarë robërit e tjerë dhe si shkëmbim do të liheshin të lirë!
Burrat e parë që nuk pranonin të vrisnin, u sharritën në mes, të tjerët ngritën armët kundër xhelatëve!
Kur gropat u mbushën përgjysëm, xhelatët filluan të silleshin si të dehur, ata i kishte zënë gjaku! Ata kërkuan që të hiqeshin nga ajo punë! Edhe një herë bota u bë e kuqe në sytë e Mehmetit! Ky vend duhej të ngrinte nga tmerri, kur të dëgjonte emrin e Sulltan Fatihut!
Nga turma e robërve u zgjodhën ata më pleqtë, nja 200 veta, dhe u çuan përpara gropave për të parë therjen. Mehmeti bëri shënjë dhe therja filloi me tërbim. Xhelatët të dehur e të këputur i hidhnin njerëzit gjysëm të gjallë në gropa.
Kur mbi zallishte s' kishte mbetur asnjë rob, u verbuan 200 pleqtë dhe pastaj u lanë të lirë, që të tregonin nëpër rrugët e Arbërisë atë çka u panë sytë për herë të fundit!


P.S.

Përshëndetje për të gjithë dinçer ahmet dav mut ogllutë!

[sherri]

E SHKEQYESHME DHE E TMERRSHME

Bekim Fehmiu

-Nuk i kam pase as gjashtemdhjet vjet kur u martova. Pa i mush as pese jave nusnie,prej kapixhiku ne kapixhik ikem prej xhandarve dhe dolem ne mal... Knej na njekte serbi, e atje Ahmet Zogu,i cili i pat dhane njemij napoleona ari per koken e tij ose per mue,gjalle. E kam njek kam-mas-kame tane jeten,sepse besen ja kam dhane. Ia kam dhane besen se do ta percjell ne te mire edhe ne te keq,ne pikllim edhe ne gezim. Ia kam dhane besen se do t'ia shkolloj femite dhe se do ta varrosi me flamur shqipetar.....sa i perket shkollimit nuk e di a ka me ma dhan Zoti, i qofshim fal atij,por per flamurin une pergjigjna...
-Flamuri eshte i ndaluem,oj moter mbledhi ment e eja ne vehte....., mundohen qe ta bindin dajet....

[panta_rhei]

Sa eshte i fuqishem atdheu yt, qaq eshte i fuqishem edhe Zoti yt.
Kane thane njerezit e menqur.
Sa ki mundesi me i besu shtetit tend, atdheut tend, qaq ki mundesi me i besu Zotit tend.

Nuk duhet dyshuar kurre ne keto thenie.

Kqyre na shqiptaret!

Qysh i kemi pase edhe qysh i kemi punmet me atdheun e me shtetin, krejt njesoj i kemi pase punet gjithmone edhe me besimin ndaj Zotit.

Qashtu sot.

Pa e zhvillu shtetin tone dhe atdheun tone e ta bejme te fuqishem, kurre s'do te mund te jemi besimtare te mire e te ndershem, as ndaj zotit as ndaj askujt. Servila do te jemi e dyfytyresha, edhe ndaj turqise edhe ndaj arabise edhe ndaj amerikes edhe ndaj serbise edhe ndaj zotit edhe ndaj njeri tjetrit.

Pra,
duhet se pari ta bejme atdheun te fuqishem, pastaj patjeter qe do t'i kemi punet mire edhe me zotin.
E kunderta, u pa qe ishte dhe do te jete deshtim dhe mjerim.

Realisht, (te jemi eksplicit ne shprehje):
Ma i mire eshte ujku e derri i atdheut tend, sesa hoxha ose prifti ma i mire i turqise ose vatikanit.

S'ka pse e mashtrojme vetveten. Duaje dhe mundohu ta besh atdheun tend sikur parajsen e Zotit, me siguri qe kur te vjen dita do ta meritosh dhe do ta shijosh ate.

Sot, libia, siria, afganistani, iraku, sudani e algjeria... duken tamam sikur qe pershkruhet xhehenemi, ferri.
Mjerim. Vdekje per se gjalli.
A mundet ta beje vendin e vet ashtu, ne ate gjendje, nje popull qe eshte besimtar???

Po m'vjen keq, por,
nuk ka popull te krishtere, shtet te krishtere, sot ne bote i cili vuan nga uria, mjerimi ose varferia.
Nuk ka.
(thojne "dy maca e hajne nje qen" ... po thojne "te krishteret i kane tre zota, e muslimanet vem nje zot"... pra, rezultati qysh ne fillim eshte 3 me 1 ... hajgare pak, pa idhnim)

Thash, po m'vjen keq edhe po ndihem keq nga ky fakt e ky krahasim (ne parim edhe fyes), por, kjo po qe eshte nje arsye e mire per te reflektuar.

nejse

.....pika me e para, e para prej ma te parave duhet me kan njeri, qe do te thot me pas njerzi me pas ftyre, me pas karakter, me pas kultur. Po si pate keo te gjitha te tjerat te bien ne uje.Prandaj kush nuk i posedon keto veti eshte me e rruges me i lane kshillat per te tjeret, se ato keshilla me kujtoin mjaullimen e maces dhe asgje me shume.

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

... me kujtoin mjaullimen e maces dhe asgje me shume.

He bre hajrullë, sa po tham qe tash jam rrite kishe i madh e s'bon me kallzu prralla, qe prap po del diçka po bahet sebep! (Jaaa gati jam me hjek dore prej doreheqjes nga perrallat).
Beso qe si ma ki permend macen mu ka kujtu qeshtu niher nifar rasti qe m'ka pas noll qeshtu me maca:

Ishte një ditë e mërzitshme me shi, gati njëjtë si sot. Më kujtohet që sapo u pata kthy nga një udhëtim i gjatë. Me kishte munguar puna, shokët, filmat, librat, gjithçka. Edhe shëtitjet buzë lumit, nëse kjo të intereson .
Atë ditë u pata qu vonë. Pata bo be të mos qohem deri në drekë. Kah fillimi i pasdites, telefoni ma kujtoi që nuk isha harruar nga bota.
Mirë.
Ishte Rogjeri.
Hey, ke ardhur? më pyeti ai.
Po, po, jam kthyer para dy ditësh.
Oh, do të shihemi atëherë, ma priti ai.
Po, ndonjë nga këto ditë, i përgjigjem unë.
E ç’thua për sonte? më thotë ai, i sigurtë që nuk do të qes bende.
Mirë, i them unë duke e siguruar që bendet nuk janë sport për mua, në sa?
Kah ora shtatë, përgjigjet ai, shkojmë kah shtëpia edhe shohim ndonjë film, e kam ble një videoprojektor, do ta shohësh sa mirë është.
Mirë, i them unë, do të vij. OK, shihemi në darkë. OK. Biiiiiiiiiiiiiiiip… telefoni u mshel.

Kah ora gjashtë e gjysë dola nga shtëpia.
U enda pak nëpër vitrina t'dukatgjive (seç m'u pat tekë në mendje që më duhej një unazë, palidhje) edhe pak para orës shtatë, thirra në telefon Rogjerin edhe i thashë që jam para shtëpisë.
Dera u hap, hyra brenda.
Mirëmbrëma, iu thashë të gjithëve që gjendeshin brenda.
Mirëmbrëma, më tha baba edhe nana e Rogjerit. Ke hup krejt kohëve të fundit, vërejti kjo e fundit.
Po bre, kam qenë me pushime, i thash
Mirë ishin?
Mirë bre tybe, falemnderit.
Pante, më thirri Rogjeri, hajde ngjitemi lart.

U ngjitëm shkallëve edhe u gjendëm para derës së "kinemasë". Rogjeri e hapi derën.
Melanie, ka ardhë Panta, tha ai.
Oohh, Pante, ku je more tii… dhe u ngrit të më përqafonte. Një puthje, dy puthje. Mirëpo në disa rajone, bëhen katër puthje edhe qeshtu, nuk e di pse, pata njëfar si çast hutimi. Atëherë ajo i shtoi dhe dy të tjera.
Melanie dhe Rogjeri janë motër e vëlla. Ajo studion për farmaciste. Në përgjithësi, ajo ofron një pamje mjaft të këndshme për sytë e tjetrit përballë.

Çka të pëlqen, Pante? më pyeti Melanie.
Winona Ryder, iu përgjigja me njëfarë frike mos kërkesa ime nuk do të plotësohej. Rogjer, thirri ajo, gjeje pak atë filmin Autumn in New York, është shumë i bukur.
Në tabelën e bardhë ngjitur pas murit filluan të shfaqen sekondat e para të filmit. Richard Gere, Winona Ryder, ueee! ia bëra vet me vete, çfarë kombinimi fatal.

Tu kqyr qaty, nuk vonoi shumë edhe Rogjeri, ndoshta i kapur nga ndonjë nevojë e paparashikuar, por ndoshta dhe nga ndonjë punë e harruar në ngutje e sipër, tha që nuk do të vonohet. U drejtua kah dera, e arriti atë, e hapi edhe, në çastin e fundit, u kthye kah unë dhe Melanie që po e përcillnim me sy duke na thënë: "Hey, ju të dy, kqyr se mos po bëni ndonjë sherr", dhe pastaj tërhoqi derën duke buzëqeshur. M'u duk se e kapa edhe një shkelje të lehtë syri.
I hutuar, paksa i turbulluar bile, i ktheva sytë nga Melanie. Ajo buzëqeshte. Mirë boll.

Filmi ishte futur tashmë në dhjetëminutëshin e dytë. Pas pak dëgjoj një zhurmë të lehtë, nga ana e derës. Nuk e fshehi, në ato çaste, megjithëse sytë në ekran, mendjen e kisha tek fjalët e Rogjerit para se të dilte. Zhurma e derës ngjante me një gërrithje të lehtë. Melanie u ngrit. E qetë, ajo hapi pakëz derën dhe në dhomë u fut një mace. Ishte një mace e vockël, me qime të përhimta, të buta, oh sa t'buta. Macja u ngjit mbi kauq dhe u struk në prehër të Melanie. Ktheva sytë kah macja. Kishte prehër vërtetë të bukur. Melanie kishte veshur një minifund të zi, pak përsipër gjunjëve. Filmi vazhdonte. Hidhja sytë herë kah Winona herë kah macja.
Dora e Melanie kishte filluar t’ia përkëdhelte barkun. Macja shtrinte qafën e kënaqur, fort e kënaqur. Atëherë, Melanie ktheu kokën nga unë dhe më thotë: - A të pëlqen macja ime?
- Po, më pëlqen.
- A t'pëlqen shumë?
- Po, shumë.
- A ke ndonjë mace ti?
- Jo, nuk kam.
- A dëshiron ta kesh një?
- Oh, jo edhe aq…
- Sa keq, macet janë kaq të buta…
- Po, ashtu duken…
- A dëshiron ta ledhatosh?
- Hmm… mos po më bën me qime se?
- Oh jo, unë e laj për çdo ditë, nuk i bien qimet aq shumë.
- Mirë, po e ledhatoj.
- Edhe pak, edhe pak, ajo ka aq shumë dëshirë ta ledhatosh.
Vërtetë, macja kishte filluar të shtrihet sikur kur i shpin këmbët, për mrekulli.
- Qenka shumë e ndjeshme.
- Po, ashtu ështe.
- Edhe për mua, megjithëse s’kam njohur shumë. - Winona është shumë e bukur, ke të drejtë që e pëlqen.
- Po, vërtetë, shumë e bukur. Është si një macë e vockël.
- Po, por jo aq e bukur sa macja ime.
- Jo, ke të drejtë, jo aq e bukur.
- Ledhatoje, ledhatoje, asaj i pëlqen kjo.
- Mirë.
Në këtë çast, dora ime përkëdhelëse ndjeu një dridhje të lehtë. Macja ishte eksituar! Melanie e ndjeu dhe ajo. Dhe ajo qeshte, herë duke e shikuar macen herë sytë e mi të hutuar.
- S’është asgjë, mos u ban merak, kështu ndodh edhe vet kur e ledhatoj për njëfarë kohe.
- Ah, thashë mos preka ndonjë gjë që s’duhet…
- Jo, bash, ke prekë aty ku duhet…
- Hmm…
- Po, edhe macet kanë nevojë për pak ngrohtësi, ato janë kaq të vetmuara. Gjithë ditën mbyllur. Mërziten. - A nuk e qet asnjëherë jashtë?
- Rrallë, shumë rrallë, është shumë kurreshtare, s’mund ta fus më brenda, ka dëshirë të shëtitet.
- E pabindur, pak a shumë…
- Po, le të themi e pabindur, megjithëse unë e kuptoj shumë mirë. Winona po qeshte. Sa bukur që qeshë, I love her.

Macja i kishte mbyllur sytë. Melanie e kishte vënë dorën e majtë mbi të edhe i lëvizte ngadalë gishtat e hollë. Dhe pastaj, fola unë:
- A po ka shumë mace këndej?
- Jo dhe aq, por nuk e shoqëroj me to.
- E përse? Ngase janë të egra ndoshta…
- Jo, jo, thjesht ngaqë kjo e imja është e pashoqërueshme. Shiko ç’më ndodhi një ditë. Kisha dalë jashtë bashkë me macen. Ajo dukej aq e lumtur. Dukej kjo, një mace e tregon gjithmonë lumturinë e saj. Kur po ecnim anash gardhit, nga një kaçube e vockël doli një maçorr. Ishte i madh e i zi, të shtinte frikën. Sigurisht, ajo u tremb.
- Dhe pastaj, çfarë ndodhi? Filmi po përfundonte.
- Maçorri kërkonte shoqëri. Luante me macen time, i fërkohej, i ledhatohej e gjithçka kështu. Por siç të thashë, maçorri ishte shumë i madh e i frikshëm, dhe nuk e di çfarë, por një lëvizje e pavend e maçorrit bëri që macja të kërcente nga vendi dhe të strukej tek unë.
- Hmm…
- Po, dhe që nga ajo ditë, e kam qitë jasht shumë rrallë, thjesht sa për të marrë ajër.
- Po t'kuptoj.
Në këtë çast, dera trokiti dhe në dhomë u fut Rogjeri. Hë, foli ai me buzëqeshje, nuk keni bërë ndonjë sherr, hë?
Jo, jo, u përgjigj Melanie, kemi biseduar mbi macet. Mbi macet? u habit ai. Po, ra fjala tek macja ime dhe pastaj kemi ndërruar dy fjalë. Po filmin, a e patë? pyeti ai duke i hedhur një sy tabelës së bardhë. Po, po, thashë unë, shumë i bukur. Melanie mendon që Winona dhe macka e saj ngjajnë, shtova unë. Nuk e di, ma ktheu ai, nuk i kam parë ndonjëherë me atë sy.
Pati një copë heshtje.
Pastaj u dëgjua dhe një trokitje e lehtë dhe në derë u shfaq e ëma e dy të rinjve. Ejani hamë bukë, tha ajo. Jo, po qohem të iki, i thashë unë. Po pse bre bash qeshtu? më tha e ajo.
Hajt se viij viij? ia ktheva une edhe dola, kur bash n'qato momente m'u ka kujtu tezja Pranverë.

Tek dikur vonë mbase jam shtri me fjetë m'ka ra ndërmend që këtë shprehjen "Hajt se viij viij" e përdorë Buqja Ilazit.
Hejj taksirati që na ka gjetë me këto mace!

Nejse
Qashtu.

Hajt turqeta ihere

......sa e pa natyrshme me duket kur flasin diktatoret ose njerzit e krisur, per moral, me vie sikur dikush te mos flas me goje por me b..., prandaj betohem qe as mendja nuk me shkon te lexoi.A ndegjohet "filozofia" nga njerez pakurrizore qe ju mungon thelbesorja qe nuk e meritoin te quhen njeri, asnjeher.

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

......sa e pa natyrshme me duket kur flasin diktatoret ose njerzit e krisur, per moral, me vie sikur dikush te mos flas me goje por me b..., prandaj betohem qe as mendja nuk me shkon te lexoi.A ndegjohet "filozofia" nga njerez pakurrizore qe ju mungon thelbesorja qe nuk e meritoin te quhen njeri, asnjeher.

Mbase nuk eshte shume e shijshme t'ta them keshtu, por une besoj ne kauzalitet (causality). Dmth cdo gje qe bejme, patjeter do te kete efektin e vet. do te ndiqet nga pasoja.
E dij qe disa gjera qe i them une, nuk para kane shume kuptim per ju, pervec si prralla...
...por thjesht, kam pershtypjen qe kjo pjesa qe do ta them ne vazhdim eshte ma e asimilueshme per cdo mendje, ma e kapshme, pavaresisht nga bindjet apo besimi;

Ne, secili, por sidomos si popull jemi ketu ku jemi per nje aresye. Nuk jemi bash badihava e bash nga rrethanat historike ne mjerim e te prapambetur keshtu si jemi.
Ne jemi produkti i te kaluares sone.

Edhe sot, kur na buzeqeshi liria, ne i mbyllem syte para vjedhjeve, mashtrimeve, hipokrizise, uzurpimeve, degjenerimit familjar e kombetar, e lloj e soj krimesh te tjera... edhe, qe tek jemi sot; hala me sy te mbyllur, nje komb i tanë, i hutuar, i rraskapitur. Të mbyllur ne rrethin vicioz te dobesise sone kolektive.
Ka vetem nje menyre per te dale nga ky rreth: t'i hapim syte. Qikaq.
Cdo gje mund te rifilloje bre.

Restart, mein freund, restart.

Me kqyr holle e holle, teorikisht, cdokush prej nesh, edhe ma i keqi, eshte tashme ne rrugetim personal per permiresimin e vetvetes; mundesite gjithmone jane aty, mundesite na ofrohen perdite, sprovat, tundimet, mundimet qe na ofrohen me te vetmin qellim qe njeriu te mesohet t'i kaperceje...

Mjafton qe njeriu te kete pak konsiderate edhe respekt per vetveten;
te mos pranoje te rrije i zhytur ne llum e ne felliqesi te analfabetizmit te vet per nje kohë aq te gjate sa te arrije deri ne ate fazen e poshtersise e t'ia nise t'i vije lezet nga budallakia e nga padituria e vet.
Jo, shoq, na jemi me te mire se kaq. Na jemi me te mençur se kaq.
Ne mundemi.
Nichts ist unmöglich!
Asnje gje nuk eshte e pamundur.

Mjafton bre veç sytë me i çelë që ta shohim.
Mjafton veç sytë me i çelë.

[panta_rhei]

Kohë të gjatë kam menduar se Zoti është E Vërteta.
Tashmë jam bindur se kisha qenë gabim në këtë mendim.
Zoti nuk është e vërteta,
por
E Vërteta është Zot.


Mohhandas Ghandi

[Antika]

"Vleren tonë, trifetarizmit tonë të shpërndarë në katër komunitete fetare, harmonine tonë ndërfetare, bota tenton ta marre si model per ta paqtuar ate, për të sjellë harmoni dhe paqe botërore. Mos te marrim modele që nuk perkojne as me kulturen e as me traditat tona te lashta. Mos ta rrezikojme palcën tonë kombëtare. Kemi pune më të medha para nesh e më të rëndesishme për brezat qe vijne, te cileve mos tjerash po u leme Amanet Lirine. Kurt ë arrijmë nivele shtetesh të fuqishme ekonomike dhe politike, atëherë mund t’i lejojmë vehtes të merremi me çështje krejtësisht perfiferike, por në asnjë mënyrë nuk guxojmë të lejojmë që këto çështje të bëhen prioritet i debatit tonë, i jetës tone të përditshme. Për hir të së ardhmës së ndritshme që na pret!
Kohë më pare, shkrimtari i njohur amerikan Edgar Alan Poe kishte shkruar: “Mjafton që të mirët të mos bëjnë asgjë që e keqja të triumfojë!”

B.F

[e-uritura]

Në mes jetës dhe vdekjes!

Për ku je nisur?
Për në vdekje!
Rënie të mbarë!

Jeta është rënie?
Padyshim!

Mund të krahasojmë jetën me një parashutist!

Jeta fillon atje nalt! Në fillim vetëm mësojmë si të drejtojmë rënien!

Rrugës për poshtë, ne hasim në shumë gjëra. Ato fluturojnë lirshëm paralel me ne. Ne marrim ato që duam, dhe tjerat vazhdojnë të fluturojnë të lira..

Shpesh, pasi që ne largohemi nga këto gjëra, kuptojmë se ndoshta do të duhej t`a grabisnim edhe atë, edhe këtë.. por nuk mund
të kthehemi t`i marrim, pasi që parashuta shkon vetëm në një drejtim, pra teposhtë..

Rrallë, shumë rrallë, ndodh që e njëjta gjë të kaloje në afërsinë tonë, edhe njëherë!
Atëherë, humbja e parë n`a shërben si mësim!

Nuk kuptoj përse ne zgjedhim të biem nga gjëra që vërtetë n`a nevojiten, edhe pse kemi kohë të mendojmë!
Por, ne njerëzit, shpesh prioritojmë gjërat e gabuara!
Disa herë, ne mendojmë me mendjen e një adoleshenti!
Herave tjera, vlerësojm gabimisht!
Dhe herave tjera, ne nuk i shohim fare gjërat që janë shumë me rëndësi, kjo sepse fokusohemi në gjërat që për momentin na duken të mëdha!

Ne, gjithmonë harrojmë, se në fund, kur rënia të përfundojë, dhe ne të biem në tokë, atëherë tokë do të bëhemi që të gjithë!

[jadore]

mu kujtua ..besimi i mitollogjise egjiptase per vdekjen ..
tek porta e perjetesise thuhej shtroheshin 2 pytje kyqe qe te orjentonin per parajse apo ferr !
1. ke ditur ta jetosh jeten i lumtur ..!
2. lumturija jote ne jete i bente te tjeret te lumtur ..!


p.s.
verdamm !edhe e Uritura qenka me postim paraprak mbi jeten .. efekt fund viti...?

[lovely]

Jo rastesisht vendosa te shkruaj tek reflektimet e Panta_rhei!

Kur hapim dardanine, automatikisht futemi ne nje bote tjeter.
Ku luajme, qeshim, argetohemi,qajme, diskutojme, nencmojme, vallzojme, manipulojme, lexojme gjera qe na pelqejne e nuk na pelqejne, ku ndajme me te tjeret edhe gjera nga jeta reale, ku njoftohemi me te tjeret, bejme miq e "armiq". Ku dikush shkruan me nje nik e dikush me dy e tre.

Ku virtualisht njohem Bond-in, Uliks-in, Panta_rhei-n dhe të gjithe te tjeret.

Kur mbyllim kete faqe, i kthehemi jetes reale. Dardania na largohet nga mendja, por ka raste kur e mendojme, edhe kur nuk jemi ne te.
Si kur vdiq Bondi, dhe te gjithe e ndjem ate dhimbje. Pastaj Uliksi...

Dikush me pak obligime e dikush me shume, por te gjithe kthehemi ketu, kur te na ipet rasti.
Dhe kur te kthehemi ketu, ne kete bote tjeter, e ndiejme mungesen e tyre. Sigurisht qe koha sheron plaget, dhe po ti themi ndonjerit i cili dardanine nuk e ka pjese te jetes;
"Panta_rhei eshte larguar nga forumi, dhe do e ndiej mungesen e shkrimeve te tij",
te thote;
"porosite nje ore te mjeku, ti nuk je mire!"

Efekt fundviti - tha Jadore!

[lovely]

A bëhemi të varur nga të afërmit, që n`a rrethojnë?

Apo vetëm ndiejmë mungesë, zbrazëti kur ata shkojnë, edhe nëse vetëm për 10 ditë ose 2 javë.

Me ta ndihemi të fortë, të pathyeshëm.
Stres? Po! Shumë punë? Definitivisht. Por aty është knaqësia, apo jo?
Në mëngjeset plot ngutë, dikush në punë e dikush në shkollë..
Në ngutjen nga puna për në shkollë që të marrim fëmijët tanë sa më shpejt.
Në të dëgjuarit si ka qenë dita e tyre.
Drekë. Detyra. Aktivitete. Lojëra. Gjumë..
Pak a shumë, përditshmëria kjo!

Pastaj, ndodh dicka e pazakonshme. Ata shkojnë diku, një apo dy javë, dhe ti mendon;
Do të pushoj nga obligimet e përditshme. Do të mendoj vetëm për veten, do të mbush bateriat.

Ata shkojnë. Gjithcka është në rregull, derisa mbetesh vet.
Atëherë vjen vetmia fshehurazi, ndihesh e lënduar. Ndihesh e thyshme, nga i forti shndrrohesh në të ligun.
30 herë brenda ditës sytë të mbushen lot.
Rrugës për në shtëpi, asnjë ngjyrë nuk e sheh. Gjethet e pemëve me ngjyrat e bukura të vjeshtës, të gjitha të duken të largëta dhe të përhitura.

Papritmas, të mungojnë ditët e mbushura me stres, plot obligime.

[e-uritura]

Dardania.de!

Ne, antarët, regjistrohemi. Dikush n`a sugjeron, apo papritur dardania.de n`a shfaqet në ekranin tonë, pas një kërkimi në internet apo dicka të ngjajshme.

Shkruajmë, lexojmë, me kohë i njohim pak më shumë bashkëbiseduesit. Mendimet e tyre.

Dikush apo dicka, për dreq nuk po n`a lënë të qetë.
Nuk na lënë të qetë, të debatojmë nxehtë!
Janë këta moderatorët e kësaj faqeje.

Ne, si antarë, pas një kohe, ndihemi sikur dardania është pjesë e jona, dhe beso ose jo ndihemi si pronarë.
Ne edhe besojmë se ne mund të ankohemi, të përqyrravemi, të bëjmë llugë e katastrofë këtuhen, sepse ne jemi pronarë.
Ne jemi shumë të sigurtë se rregullat në faqen e parë, janë gabim, dhe se ato duhet të ndryshojnë sipas qejfit tonë, të secilit.
Ne tentojmë t`ia fusim tjetrit mendimet tona në kokë, tentojmë edhe fenë t`ia ndrrojmë tjetrit.
Ne, edhe kërcnojmë!
Nganjëherë, hajmë edhe nëna, edhe të gjithë të gjallët dhe të vdekurit!

Moderatorët.

Këta ishin dikur antarë, si secili prej nesh.
Morrën përgjegjsinë e të moderuarit! Epo, ka edhe të tillë që e keqpërdorin, por sot nuk dua të flas për ta!

Janë edhe këta si secili nga ne, kanë përgjegjësi edhe në jetën e tyre reale, kanë familje, obligime, detyra të ndryshme, dhe në krye të të gjithave, kanë edhe dardaninë.

Këta, as nuk guxojnë të shprehen lirshëm, sepse, këta nuk janë individ, atëherë këta kanë folur në emër të të gjithë staffit. Atëherë këta përkrahin njërin nga ne, dhe shkelin të drejtën e tjetrit. Shih ti!

Kur ne kemi thyer rregulloren, nuk u jepim shumë zgjedhje! Pas shpjegimit të shumëhershëm, zgjedhja e fundit mbetet pushimi.

Ne, që jemi pronarë të kësaj faqeje, nuk guxon të n`a ndodh një gjë e tillë.
Ne kemi të gjitha të drejtat në këtë faqe.
Ata po gabojnë, shumë herë kanë gabuar.

Ne, antarët, po harrojmë disa gjëra; S`pari rregulloren, për të cilën jam shumë e sigurtë se shuuuumë pak nga ne e lexojmë para se të regjistrohemi.
Po harrojmë, se dardania është një faqe shqiptare, me qëllime të mira, ku ne mund të shkruajmë, e të shkruajmë , të lexojmë, e të mësojmë, të pajtohemi, e të mos pajtohemi, por nuk është ahër lopësh.

Këtu ka rregulla, të cilat duhet ndjekur, dhe këto rregullat nuk janë ligj i shtrëngueshëm, nëse më pyet mua!

Të gjitha ato rregulla shpjegohen në një fjalë të vetme; Të sillemi si të rritur, brenda kufinjëve njerëzor!

Më qesharakja është, kur ne kalojmë këtë kufirin njerëzor, si psh. duke ngrënë nëna, dhe banni n`a ipet si rezultat i moskontrollit të vetvetes, neve n`a është bërë padrejtësia më e madhe në botë.

Atëherë, jemi në gjendje të angazhojmë edhe avokatë, që e drejta në sytë tanë, të fitojë.

A është kaq e vështirë t`i thuhet tjetrit; Ke të drejtë? Apo, vërtetë jemi kaq të paaftë në gjykimin e gjërave?

Dhe, si rezultat, ne largohemi, kështu duket s`paku në sytë e tjerëve, bile kam lexuar raste, ku edhe kanë kërkuar që të gjitha shkrimet t`iu fshihen!


Hajt; Iu zgjattë jeta!