Dhuna familjare...

[Antika]

Nusja e lodhur
- Nuk është ende darka gati?- pyeti ai me një zë të lartë, qortues dhe ndezi televizorin duke u shtrirë në divan. Mori gazetën në dorë, i hodhi një shikim titujve të faqes së parë dhe e hodhi mbi tavolinë.
- Unë punoj tërë ditën dhe kjo është dhurata, që më bën ti mua?!
- E pata djalin te mjeku,- u përgjigj Albana.
- Sapo u ktheva nga puna, pesë minuat para teje.
- Aha! - psherëtiu ai.
- Darka është gati, duhet vetëm të nxehet,- u dëgjua përsëri zëri i saj nga kuzhina.
- Vetëm të nxehet! - tha Luani me vete dhe solli kokën.
- Ti kurrë nuk bëhesh njeri, fajet i ka nëna jote”, shtoi ai i nevrikosur dhe i padurim.
- Për pesë minuat është gati, të lutem, vetëm pesë minuta..., e luti ajo me zë të ngrohtë.
- Lopë je ti, për fat nuk e sheh veten! - tha Luani. Ajo doli nga kuzhina me një lugë të madhe druri në dorë dhe u ndalë në pragun e sallonit.
- Lopë më thua, - dhe shtrëngoi lugën e madhe.
- Po, lopë je ti! - përsëriti Luani duke e parë herë atë, herë lugën e gjatë. Këtë herë u ndje i detyruar ta rrisë zërin akoma më shumë, për t´i bërë asaj të qartë, se nuk frikohej nga luga.
- Atëherë, më blej një këmborë, pasi qenkam lopë, - i tha ajo duke humbur durimin. Albana qe kthyer një orë më herët se burri nga puna dhe pasi mori dy fëmijët nga vjehrra, vrapoi te mjeku se djali i vogël kishte ethet, prandaj edhe darka u vonua. Luanit nuk i pëlqenin këto rrëshqitje të orarit. Darka duhej të hahej me orarin e njëjtë dhe të saktë. A i ka për çdo ditë uri në të njëjtën orë, kështu kishte qenë edhe në shtëpinë e tij dhe tani, nuk kishte arsye, në bashkëshortësi, të krijohen rregulla të reja.
- E pse të duhet këmbora? - pyeti ai duke vazhduar me ngucjen.
- Nëse dinë të blesh këmborë për lopë, atëherë fqinjët kuptojnë se nuk je dem i tredhur! - i tha ajo duke qenë e vetëdijshme se po futej në një fushëbetejë të re, që nuk kishte pasur guxim ta provojë kurrë. - Dreq o punë! - tha me vete, - ku mora guximin të shprehem kështu?
- Nesër kur kthehem nga puna, ta sjellë një,- i tha ai dhe nënqeshi me cinizëm. Nga floriri apo argjendi, si të pëlqen? - pyeti në mënyrë provokuese.
- Të lumtë! Më blej një nga zinku, kështu bota e kupton se mbete çoban!- i tha ajo dhe përsëri u habit me guximin e vet.
- Mbylle gojën! - bërtiti Luani duke humbur toruan, sa u dëgjua edhe jashtë. Albana nuk foli më. Tryezën e bëri gati, ai u ngrit dhe u ulën me fëmijët e tyre.
- Më jep ujë!- tha ai i nevrikosur. Albana i mbushi gotën. Luani e mori në dorë dhe vështroi Albanën duke sjellë kokën i turbulluar në mendje.
- Më jep bukë!- u dëgjua përsëri zëri i tij nervoz. Albana i preu një fetë dhe ia lëshoi mbi tryezë pranë dorës së tij.
- Pse nuk flet?- u çor ai befasisht duke i rënë tryezës me shuplakë. Fëmijët ia plasën vajit.
- Respektova dekretin, i tha ajo shkurt dhe u kthye nga fëmijët. - Më tha më parë ta mbyllë gojën,- dhe u largua pakëz me karrige nga tryeza. - E mbylla si deshe ti! Si mund të flasë me gojë të mbyllur? Po prisja dekretin e ri! Lirinë për hapjen e gojës,- dhe e vështroi atë drejt në sy pa përpëlitur qerpikët. U shikuan ashtu një copë herë, ndalën përtypjet, pastaj Luani uli shikimin mbi tryezë dhe vazhdoi t´i lëvizë nofullat. Albana gëlltiti kafshatën dhe nuk hëngri më. Ajo u kujdes t´i qetësojë fëmijët dhe t´i ushqejë. Në këtë çast kuptoi se sa më shumë që heshtte, aq më shumë shtypej, keqtrajtohej, dhunohej dhe ofendohej prej tij. Tani vendosi t´i japë fund viktimizimit dhe gradualisht ta kërkojë nderin, që meritonte. Tre vitet e fundit rrallë kishte dëgjuar ndonjë fjalë të mirë prej tij apo ndonjë mirënjohje: Kryesisht përbuzje, sharje dhe piskama. -Mjaftë më, - tha ajo me vete. - Erdhi dita e V-së së madhe. Dita e vendimit!
Luani kishte fituar një pozitë më të lartë dhe mendonte se tani i duhej një grua e re, që i përshtatet karrierës së tij. Nga keqtrajtimet e përditshme, shpresonte se Albana del nga shtëpia, i lenë fëmijët aty dhe ky i dërgon te nëna e tij dhe kështu i krijohet mundësia e re. Kohëve të fundit ëndërronte një grua sorkadhe, më të re, flokëgjatë dhe gjoksfryrë, e cila do të vishej shumë bukur, sexy dhe për të cilën ai nuk do të ndjehej xheloz. Fundi fundit, nuk do t´ishte nëna e fëmijëve. Për Albanën kurora dhe familja e krijuar ishin të shenjta dhe, as që mendonte për ndarjen. Çdo ditë përpiqej me fjalë të mira të krijojë një raport të durueshëm, por, aq sa më e sjellshme tregohej ajo, aq më shumë acarohej dhe merrte guxim ai.
Të premteve zakonisht Luani kthehej më herët nga puna dhe ajo vendosi që pikërisht atë ditë të flasë me të dhe t´i kërkojë ndryshimin e sjelljeve. Pas bisedës, shpresonte Albana, mund të dalin edhe së bashku në qytet apo në kinema. Herën e fundit kishte parë me të një film derisa ishin të fejuar, më vonë, jo. Pak para orës njëzet e dy shkuan në shtrat dhe ashtu pa folur, i kthyen shpinën njëri tjetrit. Luanin e zuri gjumi me një herë. Albanën, jo. Fjalët e rënda, që ia tha ai, nuk e linin të qetë. Jeta e përditshme ishte bërë e padurueshme. Deri në orën tre të mëngjesit mendoi mënyrën se si ta organizojë bisedën dhe sapo e përfundoi planin, mbylli sytë. Të nesërmen, kur i dërgoi fëmijët te vjehrra, e luti atë t´ i gatuajë një pite, siç i pëlqente Luanit, sepse piten që i përgatiste ajo, ai gjithmonë e kishte përfolur, edhe pse gatuhej sipas udhëzimeve të vjehrrës.
Duke u kthyer nga puna, shkoi te ajo mori fëmijët dhe piten. Luanin luante shah me një fqinj. Pas pak, fqinji iku, Albana përgatiti tryezën dhe Luani u ngrit dhe i telefonoi nënës për ta falënderuar për piten e mrekullueshme...

E premte. Binte një shi i imët, me pika të rralla. Fillimi i pranverës dhe nuk i dihej: herë vranët, herë diell. Ajo mbylli çadrën rregulloi pakëz flokët dhe hyri në oborr. Sot ishte veshur bukur, me rrobe që theksonin linjat e saja femërore, me taka pak të larta, një fustan deri në gjunjë dhe pak para se të dilte nga puna, i bëri edhe buzët të kuqe. Pranë derës së shtëpisë pa një bisht të lopatës mbështetur për muri, që kishte blerë Luani për të punuar në kopsht. E futi bishtin e lopatës nën sqetullën e krahut të majtë dhe me dorën e djathtë, hapi derën e hyrjes. Bishtin e lopatës e mori t´ia përkujtojë Luanit, sepse edhe ajo kishte ndërmend të mbjellë lule. - Edhe pse e ka blerë bishtin, me siguri zgjatë dy a tri javë deri sa t´i a vejë lopatës,- mendoi ajo. Lëshoi çantën në korridor, vari mantelin dhe mbështeti bishtin e lopatës në kuzhinë që ta shohë Luani.
-Luan, ai more fëmijët?- pyeti ajo me zë të ëmbël nga kuzhina. Luani nuk u përgjigj. Shkoi në dhomën e ndejës dhe e pa duke fjetur. Ai gërhiste në gjumë të thellë.
- Luan, ku janë fëmijët? - tha ajo me një zë të zvargur. Luani ngriti kokën ngadalë, me sytë gjysmë të hapur u ulë dhe hodhi jastëkun në fund të divanit i egërsuar.
- Çka je lyer e ngjyer si një grua e përdalë? – bërtiti ai. Albana ofshani thellë dhe uli kokën.
- Shko merri ti fëmijët! Ti e ke për detyrë. Ti je nënë! Ec më shpejt!- urdhëroi ai i acaruar.
- Jam shumë i lodhur dhe kam shumë uri dhe, shko e vishu si grua serioze, laje fytyrën! - bërtiti ai dhe u shtri përsëri, por tani në anën tjetër të divanit.
- Luan burri, më dëgjo këtu! Unë do të shkoj t´i marrë fëmijët, por, brenda dhjetë minutave kthehem dhe kur të kthehem, kur të kthehem darka duhet të jetë gati. - Darka duhet të jetë gati,- e shqiptoi ngadalë, si në klasën e parë, duke bërë nga një pushim të vogël pas çdo do fjale dhe duke i theksuar mirë e mirë fjalët me një përsosmëri fonetike. Me zanore të pastra shqipe dhe bashkëtingëllore të shqiptuara mirë e drejtë. Luani u kthye në anën tjetër dhe rregulloi jastëkun. Albana mori mantelin dhe doli furishëm përjashta duke murmuruar ndërmjet dhëmbëve.

(Disa burra të gjitha gratë i shohin si nëna. Ata janë mësuar të dremisin dhe të dergjen, si në shtëpitë e tyre. Bashkëshorten nuk e konsiderojnë si partnere të barabartë, por si një dhuratë, një nënë e dytë në shërbim të tij. Ata nuk kuptojnë kurrë se shoqja, nuk është vetëm nënë e fëmijëve, por edhe bashkëshorte, me dëshira dhe plane për jetën, kryesisht për rrjedhën e saj. Burrat e tillë, ndaj gruas së tyre, gjatë ditës, sillen si me nënën e vet, bën dallim vetëm trysnia ndaj gruas dhe mirënjohja ndaj nënës. Këta burra, ndaj nënës sillen me shumë dashuri, ndaj gruas me shumë arrogancë. Ata, disa vite pas martese, humbasin gjallërinë dhe ca nga ca, por sigurt, përpiqen nga gruaja ta rikrijojnë nënën e tyre të dytë. Ky soj, kjo racë e burrave, shumë rrallë apo kurrë nuk del me gruan jashtë, përjashtim bëjnë ndejat te të afërmit. Ata nuk çajnë kokën për lumturinë e gruas, por për rehatinë e vet! Grave të tilla fatkeqe dëshpërimi në fytyrë u lexohet edhe në rrugë! Mungesa e vetëveprimit, rënia shpirtërore dhe plogështia u shihen në ballë! Ata burra nuk falënderohen kurrë dhe shpërndajnë vetëm urdhra! Disa gra pas martese gjallojnë si në një strehimore refugjatësh. Refugjatët mund të dalin kur të duan në qytet, por jo jashtë qytetit. Gratë e pafat, me burra të tillë, kanë të drejtë të shëtitën në oborr ose në banesë!)

[Antika]

Luani zakonisht të shtunën dhe të dielën nuk punonte, por për Albanën nuk kishte pushim kurrë. As katërmbëdhjetë shkurti, as tetë marsi, as një maji,: të gjitha ishin ditë pune. Për Luanin ditë pushimi ishin jo vetëm ditët e fundit të javës, por natyrisht edhe të gjitha festat tjera shtetërore.
Pas një çerek ore, u kthye ajo në shtëpi me dy fëmijët e vegjël. Njërin e kishte në krahë, tjetrin e mbante për dore. I hodhi një shikim kuzhinës dhe pa se nuk ishte lëvizur gjë nga vendi. I dërgoi fëmijët në dhomën e tyre dhe mbylli derën. Luani zakonisht kur rrihte gruan, nuk lodhej a janë fëmijët aty a jo. Ai ishte i bindur se burri i vërtetë nuk duhet të shikojë këto rrethana, por të reagojë ashtu si e kërkon nevoja, çasti. Luani ishte eksploziv dhe sillej ashtu, kolerik. Albana ishte introverte dhe implozive. E hante veten, por nuk i tregonte askujt për gjendjen e vet të mjerë.
-Jeanne d´Arc, Shota Galica, Jeanne d´Arc, Shota Galica,- përsëriti me vete Albana dhe mori bishtin e lopatës nga kuzhina dhe e lëshoi majtas në korridor, në qoshe, pranë hyrjes së sallonit.
- Pse nuk bën ti darkën gati? - bërtit ajo duke e parë shtrembër nga pragu i derës.
Luani ngriti kokën, shikoi i habitur dhe nuk u besoi veshëve.
- Pse nuk e bëra darkën gati? - Dëgjova mirë apo jam në ëndërr? - pyeti ai me një vështrim të hutuar dhe ton arrogant. Për një çast iu duk se u shemb shtëpia.
- Po, dëgjove mirë! Të pyeta, pse nuk e bëre ti darkën gati për fëmijët tu dhe për shoqen tënde,- përsëriti ajo tani duke ngritur zërin më shumë se ai.
- Mos je çmendur? Unë të bëjë darkën ty?- piskati ai. - Unë Luani Kreshta, burrë, trim me flet, të marrë fultere në dorë! Mos vallë ke dëshirë të vishem edhe me fustan? - pyeti ai edhe një herë duke qenë i bindur se krejt kjo ishte një keqkuptim.
- Po! Ti Luani Kreshta, ti ke krijuar familje dhe ndihmo atë!- i tha Albana e vendosur.
- Tash të tregoj ty darkën!- vikati Luani i inatosur, i zemëruar, i pezmatuar dhe u ngrit me vrull drejt Albanës. U prish kjo botë, tha me vete dhe e zuri për flokë duke i përplasur kokën për muri. Albana e shtyri me dy duar nga vetja, ai shkeli mbi një makinë të fëmijëve dhe u rrëzua në dysheme. Ishte hera e parë në jetë që po mbrohej. Luani mori makinën dhe hodhi me tërë fuqinë drejt Albanës, ajo uli kokën dhe lodra fluturoi drejt kuzhinës. Ai u ngrit me tërbim, solli kokën i egërsuar duke sharë, shtrëngoi nofullat dhe gjersa po përgatiste grushtet, Albana e goditi me shqelm me tërë fuqinë ndërmjet këmbëve. Luani nuk e priti këtë. Ishte goditje e befasishme dhe e shpejtë si vetëtima. Atij iu errësuan sytë dhe u mblodh kruspull duke gjëmuar, pastaj i futi dy duart poshtë dhe mendoi: - E patën bolet! U prishën vezët! Rënkoi dhe ofshani thellë dhe luhatej herë para, herë pas duke gjëmuar.

(Luani dinte se të drejtën e dhunës e kishte vetëm ai. Kjo që përjetoi iu duk fundi i botës: i moralit, i traditës, i roleve gjinore dhe i bashkëjetesës. Me një fjalë: Luani në gazep ekzistencial! U shemb muri kinez! A të bëjë vetëvrasje apo ta vrasë gruan?! Sot duhej të merrte vendime të mëdha! Jetë a vdekje! Krenari apo kompromis? Çfarë kompromisi!

[Antika]

Albana zgjati dorën e majtë pas dhe mori bishtin e lopatës në dorë. E shtrëngoi me dy duar dhe deri sa ai po ngrihej, e qëlloi me tërbim dhe me tërë forcën në kokë dhe në shpinë. Luanit iu shfaq një tufë xixash para vete me plot ngjyra; mbyllte dhe hapte sytë shpejt, përpëliste qerpikët me shpresë se xixat do të pakoheshin dhe do të perceptonte, do të kapte me shqisa vendin ku ishte, por, ato, shtoheshin akoma më shumë, shpërndaheshin si fishekzjarre dhe pastaj në vend se të zhdukeshin, mblidheshin së bashku në një pikë, për të shpërthyer përsëri me mijëra ngjyra, xixa-xixa.
- Truri- tha me vete Luani, - truri më krijon imazhe të çuditshme, por unë jam burrë dhe tani ngrihem dhe e dërgoj në spital bushtrën, siç e kam dërguar disa herë. Kur mendoi spitalin, pa një korridor ndërmjet xixave, që vezullonin: Një korridor të gjatë e të pafund spitali dhe u përplas përsëri në dysheme. I vuri duart në gungën e freskët në kokë dhe deshi të qajë, por, qarja para gruas dhe prej gruas, kjo nuk bëhet dot!- tha me vete. - Jo! Edhe nëse sot vdes duke mbrojtur nderin e burrave, - mendoi ai. Në atë gjendje kllapie, pa varrin e vet dhe shumë burra, që përkuleshin për ta nderuar. Aty shkruante: - Varri i trimit të panjohur, që u flijua për të drejtën e burrave! – Anonim! - tha me vete - pa emrin tim, edhe pas këtyre dhembjeve, edhe pas kësaj vuajtje tronditëse! Ai mbante duart akoma mbi kokë. Këtu Albana kuptoi se tani dhimbja kishte ndryshuar vendin, intensitetin dhe me një shpejtësi marramendëse kishte kaluar nga poshtë, lart. U përpoq të ngrihet, por iu terruan sytë dhe iu tretën edhe xixat, u zhduk edhe korridori i spitalit dhe u plandos përsëri. Errësirë e plotë, por disi këndellëse.
- Jeanne d´Arc, Shota Galica, Jeanne d´Arc, Shota Galica,- përsëriti Albana me vete.
I hodhi edhe një shikim, Luani nuk lëvizej. Mbështeti në derë të sallonit bishtin e lopatës, Luani lëvizi gishtin e vogël të dorës së djathtë dhe ajo shkoi ngadalë në kuzhinë. Mori një brokë me ujë dhe nga një largësi e sigurt, ia derdhi mbi kokë. Luani pikë së pari lëvizi këmbën e majtë, pastaj dorën e djathtë, pastaj këmbën e djathtë, pastaj dorën e majtë, futi duart ndërmjet këmbëve, preku kokën dhe e shkundi si luan i tmerruar. Albana mori përsëri bishtin e lopatës. -Jeanne d´Arc, Shota Galica...”, përsëriti dhe e shtrëngoi ndërmjet duarve.
- Kurvë, bijë kurve...bërtiti ai duke iu dridhur zëri, por akoma pa përfunduar shprehjen, mendimin e lirë demokratik, ballkanik, Albana e goditi për herë të dytë në kokë. Luani ra përmbysë, i shtrirë gjerë e gjatë, në mes të dhomës. Ajo bëri disa hapa rreth tij duke tërhequr bishtin e lopatës pas vete mbi qilim dhe vështroi se mos vallë po ngrihej përsëri. Iu afrua pranë këmbëve, u përkulë pak për ta parë më mirë në fytyrë se apo merrte frymë dhe në këtë çast iu kujtua shuplaka në qendër të qytetit, vetëm pse pat përshëndetur me buzëqeshje një koleg; pastaj disa herë rrenat te mjeku, se ishte rrëzuar nëpër shkallë, se kishte goditur derën me kokë, se kishte thyer dhëmbin me një arrë e shumë gënjeshtra tjera në punë. Luani lëvizi vetëm gishtin e madh të dorës. - Po ngrihet,- tha me vete Albana. Ngriti bishtin e lopatës në ajër dhe e goditi në këmbën e djathtë. U dëgjua një ushtimë e fortë, e shurdhët dhe një ofshamë e madhe.
- Tash shëno gola me këmbën e majtë, çdo të diele,- tha Albana me vete. Luani nuk lëvizi më. Nuk dihej, ishte alivanosur apo kishte frikë të tregojë shenja gjallërie nga goditja e re.
Albana e shihte nga lart dhe nuk i besonte syve të vet se burri saj, Luan Kreshta, ai që e kishte rrahur dhjetëra herë, ai trimi me flet, që e kishte kërcënuar edhe me thikë në fyt nga xhelozia, tani gjendej para saj, i shtrirë dhe i pafuqishëm.
Mori gazetën në dorë dhe ia i hodhi pranë kokës: - Lexo se si rrihen gratë të ne! - i tha atij fytyrëvrenjtur dhe me plot mërrola. - Unë pata gënjyer! U thashë burri im më trajton vetëm me dashuri...
Luani lëvizi disa herë qerpikët, por mendoi se nuk i konvenonte tani të flasë, jo nga kjo pozitë dhe i mbylli sytë përsëri. Në të vërtetë, ai nuk kishte zhvilluar kurrë dialog nga poshtë lartë, por nga lartë poshtë. - Më mirë po fle,- tha me vete. Ashtu si në komë deshi ta lëvizë këmbën e djathtë, por u rimendua. Pati frikë se mund të vërehet nga Albana dhe goditja e fundit mund të ishte lamtumirëse. E fundit në këtë jetë. Fatale. Albana u ulë, ndezi një cigare dhe mori telefonin në dorë. Një copë herë u mendua, të thërrasë policinë apo ndihmën e shpejt. Pasi u mendua mirë, vendosi për ndihmën e shpejt. Futi duart në flokë, i rregulloi, i leu edhe një herë buzët me të kuq dhe tha me vete: - Nëse e thërras policinë, i merret fytyra burrit, më mirë mjekun një herë...
-
-Ejani ju lutem... Po! Sa më shpejt... Burri im është rrezuar nëpër shkallë...Ndoshta...Gati ka thyer këmbën apo e ka thyer. Ndoshta ka pësuar dridhje truri apo mund të thuhet se ka pësuar dridhje truri, - pastaj i tregoi adresën dhe mbylli telefonin.
Iu kujtua sa herë Luani e kishte tërhequr zvarrë për flokë nëpër dysheme, duke e sharë dhe duke e shqelmuar, pse ishte dashur të punojë më gjatë. Gjersa po përkujtonte ato poshtërime, ato përbuzje, tha me vete: - Erdhi çasti t´ia falë edhe këtë përjetim! U ngrit ngadalë, qetë-qetë, e kapi me njërën dorë për jakën e këmishës, me tjetrën në rrip dhe u përpoq ta tërheq. Iu duk i rëndë Luan Kreshta, shumë i rëndë. U ngrit dhe doli në anën tjetër dhe e kapi për dy këmbë dhe e tërhoqi deri te dera e korridorit dhe e lëshoi aty si një thes me patate. Kur e lëshoi, Luani deshi të ofshajë, sepse po të hapej dera, me një herë djathtas, nisnin shkallët e bodrumit.
- Një rrokullisje të tillë, vështirë se do ta mbijetonte edhe Mic Sokoli në këtë gjendje- tha me vete. Parapëlqeu heshtjen dhe nuk bëri as gëk e as mëk. Ajo fërkoi duart para dere, u drejtua mirë nga dhembja që ndjeu në kurriz nga pesha e Luanit dhe hyri në kuzhinë.
-Jeanne d´Arc, Shota Galica!- përsëriti në vete.
Kur Albana ndezi cigaren e tretë, u dëgjua sirena, pak më vonë, trokitja në derë. Ajo e shtyri Luanin pak anash për ta hapur derën. Mjeku i shikoi pulsin, vështroi Albanën i çuditur, sikur dëshironte të pyes, pse gjendej burri para dere, por nuk tha gjë.
- E afrova pranë dere në mënyrë që të jetë më afër spitalit!- i tha ajo. Ai tundi kokën i tronditur.
- Si quhet? - pyeti mjeku.
- Luan Kreshta...Luan Kreshta,- përsëriti Albana pasi u mendua pak. Mjeku e thirri disa herë, por u dëgjuan vetëm disa ofshama nga goja e tij. Ai u bëri shenjë me kokë dhe dy infermierë e ngarkuan në një barelë dhe dolën.
Disa sekonda më vonë njëri u kthye dhe pyeti se a do të vinte edhe ajo në spital.
- Duhet t´ia bëjë darkën fëmijëve,- tha Albana dhe mbylli derën. Sirena e ndihmës së shpejt, aq sa më shumë largohej, aq më pak dëgjohej.
Të nesërmen shkoi Albana në spital dhe mjeku i tha se kishte pasur një dridhje të lehtë të trurit, por ishte jashtë rrezikut. Mjekët i kishin lidhur kokën me një fashë të bardhë. Këmbën e kishte në gips dhe të varur pezull mbi krevat me një rrip. Ai po flinte thellë. Nëna e tij, që gjendej pranë krevatit, kur pa Albanën, u ngrit me nxitim drejt saj. E përqafoi me lot në sy dhe i tregoi se kishte folur para një ore me të dhe se Luani i kishte treguar fill e për pe, se si kishte rrëshqitur në një lëvozhgë bananeje, që e kishin hedhur fëmijët dhe kishte rënë shkallëve të bodrumit. Mozomakeq, këtë herë patëm fat! - i tha ajo.- Ky bodrum më duket shumë ogurzi - shtoi vjehrra. – Dy herë ti, tash Luani, më mirë ta mbyllni për gjithmonë,- i tha ajo resë. Albana pohoi duke bërë shenjë me kokë dhe shtoi: - Do ta mbyllim për gjithmonë nënë, ke të drejtë! Është bodrum shumë misterioz!”

Pas tri ditëve nisen mesazhet nga spitali. Mesazhi i 499 ishte ky: - Më mirë të ndahemi. Nuk mund të vazhdojmë më! - Luani. Mesazhi i 500: - Nëse edhe një herë më thua këtë, mora bishtin lopatës dhe erdha në spital. ” Mesazhi i 754. - Natën e mirë Luan! Mesazhi numër 755: - Natën e mirë Albana!
Ndërkohë e vizituan Luanin edhe miqtë e partisë së tij dhe i premtuan se në zgjedhjet, që do mbahen së shpejti, ai mund të kandidohet për deputet... Mesazhi i 800: - A të shkojë në polici dhe të deponoj një deklaratë? Jam e gatshme ta pranojë dënimin. Mesazhi 801: -Jo! As policisë e as shtypit, asgjë!

[Antika]

Ndoshta bëhem deputet! Luani. Pas një jave cingëroi celulari me mesazhin e 999: -, Nesër në orën dhjetë, eja më merr të lutem! Luani.
Pak minuta pas orës dhjetë doli Luani me paterica para derës së spitalit. Albana nuk dukej akoma. Iu kujtua se kur dilte e shoqja nga spitali, edhe pas lindjeve, ai shkonte së paku me një orë vonesë. - Po ma kthen edhe këtë - mendoi ai. Qëndroi një çerek ore me paterica para derës së spitalit me këmbën e djathtë të ngritur ca dhe Albana nuk shihej. Me shumë mundime dhe ngadalë zbriti tri shkallët dhe u ulë në një stol në oborr. Në orën njëmbëdhjetë parkoi makinën Albana para spitalit...

Luani ndryshoi shumë: Harmonia e humbur dhe dashuria u kthyen si vetëtima, tok me mundësinë për deputet. U bë ëmbëlak dhe vendosi për zgjedhjet ta përdorë këto parulla: “Stop dhunës në familje! Në luftë dhunë, në shtëpi dashuri!” Nëse fiton, ka ndërmend të raportojë për përjetimet e tija dhe kështu me shembull konkret të tregojë se dhuna, dhimbja fizike e shpirtërore, nuk duhet të kenë vend në familje. Madje, ai ka ndërmend të tregojë para gjithëve në kuvend, se ku bazohet ai kur flet kundër devijimeve të tilla, por për këtë, nuk i tregoi asaj. Kur të vijë çasti, Albana do ta shohë edhe këtë në televizor...

[Dallandyshja_718]

Antika, bofsh hajr qe n'a e solle kete "reçetë", po shume dashka me kris dajaku ...Kur e ka gjetë kjo "Luan Mbretin", kuku çka paska me i gjiet te tjeret...hahahha

[Murgesha]

Ha,hahahahahaahahahahahahaaaaaaaaaaaa.

Jo te gjitha grate jan Albana, e Luana fatkeqesisht ka shumë!

Edhe vetem nje rrefim i thjeshte qofte, porosia eshte shum e qarte.

[rastesishT]

Kete ngjarje e kam pare filem.

[LaDy_Diaspora]

Kam dashur t'hap një debat për këtë temë shumë të dhimbshme.
Edhe pse nga shumëkush nuk diskutohet, ky fenomen negativ është aktual në mesin tonë.

Keni përjetuar ju ndonjëherë dhunë në familje?
Keni dëgjuar për ndonjë rast?
C'mendoni ju për dhunën në familje dhe si mendoni ju që ky problem trajtohet më së miri?

Ju mirëpres në debat...

Me respekt,
LaDy_Diaspora

[LaDy_Diaspora]

Një video nga emisioni "Jeta në Kosovë" ...

http://vimeo.com/30281753

[LaDy_Diaspora]

E keqtrajtuar pse s'kishte "letra"... (1)

Dikur i bashkonte dashuria dhe fëmija që prisnin. Pastaj ndërhynë vjehërria që e shtynë të abortonte pa qenë ajo e vetëdijshme. E rrahën dhe e përulen edhe kur lindi fëmijën e dytë sepse donin nuse me ‘letra’ perëndimi. M.B. tash jeton në Qipro ndërsa Afrim Hajdari në Zvicër - të dy të rimartuar. Por, një tragjedi e pashlyeshme mbetet në mes tyre.

Kur në vitin 2003 u martua me Afrim Hajdarin nga Gjilani, ajo asnjëherë nuk kishte menduar se historia e saj e dashurisë do t’i bëhej ankthi më i tmerrshëm i jetës. E tërë dhimbja iu shkaktua ngase vjehërria nuk e kishin dashur për nuse të djalit, sepse, ajo nuk posedonte ‘letra’ të Zvicrës ose të Gjermanisë.

Ishte vetëm një vajzë e thjeshtë dhe e njomë e cila ia hapi zemrën djalit të vetëm të kësaj bote - kështu është zakonisht - të cilin e mendonte dashurinë e jetës së vet. M. B. (identitetin e së cilës gazeta e mbron), ishte vetëm 17 vjeçare kur vendosi unazën e gjilanasit në gishtin e dorës së saj. Ajo kishte mbetur shtatzënë.

“U martuam se na ka lidhë dashuria”, rrëfen ajo. “Në atë kohë unë kam qenë edhe shtatzënë”.

Gjithmonë ka një ‘por’. Siç duket këtë lidhje nuk e kanë mbështetur të gjithë. Prindërit e burrit të saj, Metush dhe Sevdije Hajdari kanë preferuar një nuse me ‘letra’ të Zvicrës e jo një vajzë të thjeshtë si M. B.

“Vjehrra dhe vjehrri mua nuk më kanë dashtë, gjithmonë kanë preferuar një nuse me letra të Zvicrës që ju çon pare, e unë nuk kam pasur pare, kam qenë një vajzë e thjeshtë”, rrëfen ajo duke shtrënguar duart për të mbajtur emocionet. “I kam pyetur shpeshherë pse nuk më doni, çfarë ju kam bërë, pse po më rrihni...por, ata thjeshtë më kanë thënë se nuk të duam edhe pikë”.

Ndonjë herë jeta është thjesht rrëfim dhimbje.

M.B. ishte në muajin e tretë shtatzëne dhe vet në moshë të mitur kur vjehrra i kishte thënë se do të duhej ta abortonte fëmijën ngase ka pirë hapa dhe do t’i lindte fëmija me pasoja.

Nusja nuk kishte pranuar të abortonte fëmijën, të cilin, në pikëpamjen e saj, po e prisnin me padurim së bashku me bashkëshortin.

Dukej një ditë rutinore si të tjerat, të paktën në mëngjesin e saj, kur Sevdije Hajdari e kishte dërguar M.B. në ordinancën e doktorit Ramadan Maliqi, në Gjilan.

“Ka qenë diku mesdita kur kemi shkuar në atë ordinancë. Kemi hyrë brenda, aty ka qenë edhe një motër medicinale e cila ka qenë shtatëzënë…Më kanë thënë se do të më kontrollojnë”, rrëfen ajo. “Pastaj ka filluar me aletet e veta me ma mbyt fëmijën”.

M.B. kishte filluar të bërtas. Ajo nuk i besonte mjekut i cili po i thoshte se fëmija është tashmë i vdekur dhe se duhet larguar nga mitra.

Nuk është skenar i ndonjë filmi horror, është historia e vërtetë e një gruaje e cila sot, pas gjashtë vitesh, ka vendosur të flasë për tragjedinë e saj.

Vjehrrit nuk e donin dhe për ta ndarë nga djali i tyre bënë gjithçka, duke tejkaluar çdo kufij morali. Sot ajo i akuzon se ia kanë abortuar fëmijën pa dijeninë e saj dhe se e kanë paguar doktorin Ramadan Maliqi nga Gjilani për ta kryer këtë abort të dhunshëm.

Këtë deklaratë M.B. e kishte bërë edhe në dokumente zyrtare dërguar policisë, prokurorisë dhe gjykatës në Gjilan, që në vitin 2005.

Pavarësisht kësaj, ajo ishte kthyer atëherë tek burri sepse, siç thotë, ka qenë e re dhe ka pasë frikë të rrëfej të vërtetën. “Jam kthyer me shpresën se do të rregullohet gjithçka”.

Pas një viti e gjysmë ajo kishte mbetur prapë shtatëzënë mirëpo, këtë nuk kishte guxuar t’ia rrëfente askujt me frikën se do t’ia abortonin fëmijën edhe një herë. “Përveç burrit, nuk e ka ditur askush që jam shtatzënë. E kam lidhë barkun me gjithçka vetëm për t’u mos vënë re se jam shtatzënë”, rrëfen ajo.

Për gjëra të tilla shpesh kujdesen fqinjët. Njëra prej fqinjave e ka përhapur lajmin për shtatzëninë e re të M.B. ndërsa dhuna ndaj kësaj u shtua sërish. Për çdo ditë, dy vjet me radhë, ajo përpiu shumë dhunë.

“Vjehrra e ka kuptoi që kam mbetur shtatzënë edhe atëherë kanë vazhduar me dhunë”. Ajo thotë se vjehrri i saj e ka rrahur aq sa ia ka shkulur flokët me rrënjë. Ishte luftë gjigante e një individi fatkeq.

Rrahja vazhdoi edhe pas lindjes së vajzës së saj që mundi të dalë në këtë botë. “Edhe pasi kam lindur, dhuna e tyre nuk ndalej”, tregon M.B. “Ata asnjëherë nuk e kanë marrë çiken me këqyrë. Asnjërën nuk na donin”.

Atij nuk mund t’i thuhet dorëzim. M.B. nuk kishte rrugë tjetër. Më 26 prill 2006 ajo përfundimisht kishte dalë nga shtëpia e cila iu kishte bërë ferr mbi tokë.

Atë ditë, më herët, ajo e kishte marrë vajzën e saj për ta pastruar në koritën me ujë të vakët në dhomën e ndejës ngase kishte qenë tepër ftoftë për ta larë në dhomën e vet. Kjo nuk iu kishte pëlqyer vjehërrve të saj, të cilët e kishin qortuar për këtë gjest.

“Vjehrri më ra shuplakë dhe më bërtiti…I thash se s’kam ku tjetër se është ftohtë, por ai nuk më dëgjoi dhe e kapi një karrige për me më ra”, rrëfen ajo.

Nga ai çast M.B. e kishte lënë vajzën në koritë dhe kishte dalë zbathur nga shtëpia për të mos u kthyer kurrë më. “Kam ikur sa kam mundur derisa kam dalë në rrugë dhe e kam taku një patrullë policore. Ata më kanë dërguar në stacion dhe më kanë marrë deklaratën.

Kjo nuk kishte qenë hera e parë që M. B e kishte rrëfyer tregimin e saj në organet e sigurisë. Policia kishte qenë disa herë në shtëpinë e saj, me të raportuar rastin si dhunë në familje.

Arbnora Leka dhe Shaban Hajdari ishin dy policët nga departamenti për dhunë në familje, të cilët ia kishin marrë deklaratën ditën kur vjehrri i saj ia kishte shkulur flokët me rrënjë.

Mirëpo, deklarata e viktimës nuk iu ka mjaftuar atyre ngase, sipas saj, ata i paskan thënë se duhet të durojë vjehrrën se është më e vjetër.

Është e rrallë të dëgjohen akuza ndaj zyrtarëve policorë të cilët u sugjerojnë viktimave të dhunës në familje që ta durojnë dajakun.

Këta dy policë nuk kanë pranuar me asnjë kusht të flasin publikisht. Me të kuptuar qëllimin e bisedës, ata u zhdukën nga stacioni policor në Gjilan. Zëdhënësi i policisë për këtë rajon, Ismet Hashani ka mohuar akuzat të cilat janë bërë ndaj dy policëve. “Absolutisht nuk mund të besojë se është e vërtetë. Policia e ka kryer punën në mënyrën më të mirë”.

Prokurori i Qarkut në Gjilan, Fahri Nuhiu, më 24 maj 2005, kishte ngritur kallëzim penal ndaj Metush Hajdarit me akuzën për lëndim trupor ndaj resë së tij, M.B, të cilën Gjykata e Qarkut në Gjilan e kishte pranuar po me atë datë por të cilën lëndë asnjëherë nuk e ka përfunduar.

Emine Salihu, ish-gjyqtarja e Qarkut në Gjilan, e kishte pasur këtë lëndë. Ajo ka lejuar që këtë lëndë ta mbulojë pluhuri dhe të bie në parashkrim duke mos ftuar për gjashtë vite me radhë asnjëherë palët në shqyrtim, gjë të cilën edhe Prokurori Nuhiu e konfirmon. “Nuk kemi marrë asnjëherë ftesë për këtë rast dhe e kemi kuptuar që lënda është parashkruar”, tha ai.

Në vitin 2009, gjyqtarja Drane Simani ka marrë aktvendim që të pushohen procedurat penale për rastin ngase lënda tashmë veç ishte e parashkruar sepse kishte kaluar dyfishi i afatit kohor për të cilin ishte paraparë që ky rast të përfundohet.

As Policia e as Prokuroria nuk mbajnë përgjegjësi për parashkrimin e kësaj lënde. Zëdhënësi i policisë së Gjilanit, Ismet Hashani, tha se Policia e ka kryer punët e vet si duhet ndërsa prokuroria ia hedh fajin gjykatës për mosmarrjen e veprimeve ndaj rastit.

Gjyqtarja Emine Salihu, ndërkaq, nuk ka dashur të deklarohet. Ajo gjatë kohës kur ka qenë gjyqtare e ngakruar me këtë rast, ka pranuar edhe lëndë më të reja se kjo dhe i ka përfunduar ndërsa rastin e kësaj gruaje nuk e ka marrë fare në dorë.

Për juristin Kolë Ramaj kjo paraqet shkelje drastike të të drejtave të njeriut si dhe keqëpërdorim të pozitës zyrtare nga ana e gjyqtarës. “Nëse ajo ka kryer lëndë më të reja dhe këtë e ka lënë të parashkruhet, atëherë ka vend për dyshime se ajo qëllimisht nuk e ka kryer lëndën”, tha ai.

Prokuroria ndër të tjera ishte e njoftuar edhe për abortin e dhunshëm mirëpo, nuk kishte shkuar fare në ordinancën e Ramadan Maliqit për të verifikuar nëse aty ka abortuar vitkima në fjalë. Prokurorit Nuhiu iu ka dukur më e logjikshme që të bisedojë personalisht me doktorin në Spitalin Rajonal të Gjilanit, ndërsa ky i fundit i paska thënë se nuk e ka M.B. në regjistrin e personave që kanë bërë abort. Përndryshe Policisë, Maliqi i kishte thënë se nuk ka regjistër fare. “Mjeku na ka thënë se nuk mban regjistër për pacienta”, tha zëdhënësi Ismet Hashani.

Në ordinancën ‘Nataliteti’ te gjinekologu Ramadan Maliqi, ku ndodhej edhe M.B., mjeku është pyetur nëse e kishte këtë grua në regjistrin e tij, mirëpo ai nuk ka pranuar të deklarohet. Maliqi thoshte vetëm se nuk i kujtohen gjërat nga viti 2003.

[LaDy_Diaspora]

E keqtrajtuar pse s'kishte "letra" ... (Pjesa e dytë, vazhdon)

...

Sot, pas gjashtë vitesh, gruaja e zhgënjyer M.B. nga neglizhenca e institucioneve në rastin e saj, provon që ta marrë vajzën e saj ndonëse atë e kishte kërkuar edhe në vitin 2009 përmes një shkrese drejtuar Qendrës për Punë Sociale në Gjilan.

Reshat Zeqiri ishte punëtori social i cili e ka pasur përsipër rastin e saj. Mirëpo, si duket ky i fundit e ka lënë kërkesën diku në sirtarët e asaj Qendre ngase ajo asnjëherë nuk u maur parasysh. Reshat Zeqiri nuk ka dashur të prononcohet, ndërsa eprori i tij, shefi i shërbimeve sociale në Gjilan Mehar Berisha, ka pranuar se kjo qendër ka marrë kërkesë nga nëna për ta marrë fëmijën.

Miodrag Pavic është gjyqtari i cili më 15 tetor të viti të kaluar ia ka besuar fëmijën Afrim Hajdarit, i cili tash jeton në Zvicër dhe ka nuse me ‘letra’.

Këtë nuk e ka ditur fare e ëma bilogjike. Ajo e kishte kuptuar këtë zhvillim vetëm në verën e këtij viti dhe është habitur se si kërkesa e saj fare nuk ishte marrë parasysh.

Pavic ka thënë se gjykata asnjëherë nuk ka qenë në dijeni se e ëma biologjike e ka kërkuar fëmijën.

Metush Hajdari, vjehrri shkaktar i gjithë tragjedisë, i ka mohuar akuzat ndaj tij ndonëse ka folur vetëm përmes telefonit. Ai madje thotë se i ka rregulluar të gjitha punët në gjykatë.

“I kam kry unë me të (M.B.) para shtatë vitesh dhe krejt njerëzit i kam aty në gjykatë”, tha Hajdari.

M.B. tash është 23 vjeçare.

Ajo jeton në Qirpo, e rimartuar me një turk me të cilin ka një djalë, por nuk i ka asnjërin nga dy fëmijët me burrin e parë - njërin të abortuar dhunshëm dhe vajzën që i është bashkëngjitur babait i cili tash jeton në Zvicër.

Marrë nga Drejtësia në Kosovë-Gazeta JNK









Për ju që nuk e keni ndjekur këtë emision në RTK:
http://vimeo.com/30281707

[roadrunner]

Nje tregim tipik, shume i vertete dhe jo i vetmi ne komunen e Gjilanit.

....dhuna nuk i ka hije njeriut, prandaj si e tille nuk eshte e mireseardhur askund.

[LaCoStA]

Postimi origjinal është bërë nga LaDy_Diaspora

Kam dashur t'hap një debat për këtë temë shumë të dhimbshme.
Edhe pse nga shumëkush nuk diskutohet, ky fenomen negativ është aktual në mesin tonë.

Keni përjetuar ju ndonjëherë dhunë në familje?
Keni dëgjuar për ndonjë rast?
C'mendoni ju për dhunën në familje dhe si mendoni ju që ky problem trajtohet më së miri?

Ju mirëpres në debat...

Me respekt,
LaDy_Diaspora

Secili nga ne ndoshta ka kaluar ndonje faze te dhunes ne familje, e kam fjalen kur kemi qene te vegjel (per mua dhune konsiderohet qoft vetem nje qortim me ze te larte apo qoft vetem nje shuplake). Shpresoj qe asnjeri nga anetaret e ketij forumi te mos kete perjetuar dhune te vazhdueshme, dhe uroj qe askush ne bote te mos perjetoj nje gje te tille.

Une nuk ka perjetuar nje gje te tille, por kam pare dhe ndegjuar lloj lloj rasti, nga me te ndryshmit. Puna me lidhe te ndegjoj dhe shoh keso raste (dhe ate vetem ato qe raportohen nga viktimat), sepse ne te kunderten nuk kisha dashur kurr qe ndegjoj dhe te shoh gjera te tilla.

Per mendimin tim, raste te tilla jane vepra shume te uleta, dhe ato shkaktohen nga njerez shume te ulte.

[emine]

qka njeriu ban dhune nder njerz as kafsha ma e eger nuk mundet ta bej,e ma keqja dhuna vjen prej atyre ku fmija ska shans te mbrohet prinderve te tij /saj,kjo foto ma shpoj zemren ,mbase shifet kjart qe nuk eshte montazh ,,,,,,,dhe kto vepra mbi femijte me bejne te dyshoje qe ZOT nuk ka.......