Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Le jardin des disparus]

Heshtja jote

Unë mburrem se thur vargje me zjarr
ti hesht, por ti dashuron më bukur
të matesh me mua, nuk është garë
gara me ty është garë e humbur

Unë shkruaj gërma pa fund në letër
ti më rimon shenja dhëmbësh në mish
unë them sa ty nuk dua asnjë tjetër
ti qeshë a tallesh me mua, ku ta dish

Unë llafazan si të gjithë poetët
ti e kthyer në heshtje, si vetëm ti
unë rrëmbej yje të të ndrijë netët
ti bëhesh hënë e me merr në gji

Unë flas kaq shumë, se nuk hesht dot
ti hesht, se ti di të flasësh më bukur
të matesh me mua, garë e kotë
gara me ty, më shumë se e puthur...

Sokrat Habilaj

[YanYan]

Do cash mes udhëve ku ata nuk shkuan ndonjëherë
në gremina ku nuk guxuan të hedhin dot as vështrimin
mes shkretëtirës ku vec ti e di që një lule akoma fle
mes brigjesh ku përrenjve do ua ndryshosh drejtimin…

Do njohësh të dëshpëruar me gurin në qafë varur
të pashpresë që harruar i ka fat’ i keq
do njohësh dhe njeriun...atë që akoma s’ka ardhur
atë që nga pas turmat zvarrë tërheq…

Në shpirtëra njerëzish që nga vetvetja kanë frikë
mes atyre që nuk njohin as besën e as nderin
kufomat që do ndeshësh mëshiroi cdo ditë
dhuroju parajsën kur njohin vec ferrin…

©Artan Gjyzel Hasani

[vjeshta]

DHE SIKUR NJË ÇAST

Ajo buz’e saj, buz’e ndezur prush
Yjet rënë nga qielli lule nëpër gushë.
Në pasqyrë të syrit i pash edhe shpirtin
Zot, o Zot im ma bëj një çast vitin!

Shtrat bëje dhe qiellin që të vdes dy herë
Në muzën e vargut do çelet pranverë
Do rënkoj dhe deti, dallga bëhet valë
Zot të lutem shumë, mos ma shuaj zjarrë.

Digjmë në buzë të saj le të bëhem hi
Nese nuk është ëndërr do jet një magji!
Dhe sikur një ças të jetë vetëm ëndërr
Do lutem për të me shpirt e me zemër!

Se ja vlen të rrosh edhe për një çast
Të digjesh me puthje, të dehesh me flakë.
Nuk beson poetin kush s’e ka provuar
Po s’je pak i çmendur, s’je i dashuruar


Myrteza Mara

[Le jardin des disparus]

Ty...

të dua si bukën me krip e piperka që ha
si çastin kur natën i djegur zjarrmie zgjohem
dhe shkoj e vë gojën në çesme të shuhem pak

si çastin kur plot ankth, padurim e gëzim
hap pakon e rëndë postare që s'di nga me vjen

të dua si çastin kur për së pari kapërcej detin
si shumë gjëra që drithërohen në mua
kur mbi ne butësisht bie nata

si atë shprehjen e përditshme:
"gjallë jemi shyqyr" - TY TË DUA!

Nazim Hikmet

[vjeshta]

E DUA NJË SHKAK

Nuk jam harraq, siç ti më quan,
Unë enkas lë diçka nga pas.
Sa herë largohem iki shpenguar
Të kthehem shpesh dua një shkak.

Një buzëqeshje bëj sikur harroj
Diku një përqafim, një puthje
Se shpejt kthehem edhe i kërkoj
Dhe prapë largohem me ngutje!

Ndodh që harroj më shumë
Dhe kthehem si det i etur
Ti-dallgë e ndezur me shkumë
Më pret në gjoks e mekur.

Kështu jam gatuar, me erë harrimi
Harroj plagët, harroj lotët
Por nuk harrroj portën e betimit
Si të harroj dritën e Zotit?!

Ti qesh, si lulja në pranverë,
Të pëlqen që unë di të harroj
Dhe s’do të ndreqem asnjëherë
Këtë sëmundje nuk do e mjekoj!

***
Nuk jam harraq, siç ti më quan,
Unë enkas lë diçka nga pas
Sa herë largohem iki shpenguar
Të kthehem shpesh dua një shkak!


Myrteza Mara

[Zero Cool]

Eja edhe një herë

Eja!
Eja dhe pastaj ik prapë e me më ler ta shijoj dhimbjen e ndarjes
E ëmbël është vuajtja që shkaktohet nga mungesa jote
Sepse mungesa jote gjithmonë ma kujton praninë tënde
Eja edhe një herë dhe më godit mu në zemër
Që të bindem se ende kam fuqi të përballem me dhimbjet!

Kur unë të jem dënuar nga harresa
Eja dhe më bëj të vuaj edhe një herë
Eja se dua ta kem plagën e freskët
Që edhe kujtimet për ty të jenë të freskëta
Eja edhe një herë dhe më çmëso
Se më kanë mësuar aq shumë sa desh m’u zbraz zemra nga ndjenjat
Eja të bashkohemi edhe një herë që ta kuptoj sa të fortë më ka bërë ndarja!

Kur unë të jem harruar pothuajse nga krejt bota
Eja ti me vesën e të gjitha mëngjeseve të jetës
Dhe m’i kujto lulet që u thanë pa ua ndier aromën
M’i kujto gjynahet e mia që kanë arritur majat e maleve
Kështu s’do ta harroj se nuk ka mal pa majë
Dhe do ta kujtoj sot e përmot që edhe pse majat e maleve janë më afër diellit
Prapë se prapë ato jetojnë me borën.

Kur shpirti im të jetë nisur drejt Qiellit
Eja ti me lotët e krejt syve të të dashuruarve të Tokës dhe laje trupin tim
Që ta ndjej edhe një herë se në botë lashë njerëz më të dashuruar se vetja
Që shpirti im t’i thotë gjithë botës se nuk ka ndarje që s’na e kujton takimin,
Nuk ka pendim që s’na e kujton gabimin,
Nuk ka ikje që s’na e kujton kthimin.

Nëse s’jam i denjë të vish derisa unë të jem këtu
Ti eja kur të kem shkuar unë atje
Dhe thuaja gjithë botës Të Vërtetën për të cilën u lavdërova e u shava
Thuaju që unë edhe pse u largova, nuk u ndava
Edhe pse nuk derdha lotë, prapë qava
Se që kur u ndanë Ademi e Hava
Edhe rrugët e njerëzve u ndanë në dy:
E para: “Kam nevojë për ty se të dua”,
E dyta: “Të dua se kam nevojë për ty”.

[Le jardin des disparus]

Ëndërr

E shoh shpesh këtë ëndërr të cuditëshme

e drithëruese

Të një femre të panjohur,

që më do dhe e dua

E që s’ështe krejtësisht e njëjta,

as krejtësisht një tjetër

Ajo më dashuron e më kupton

E përderisa më do e më kupton,

zëmra ime e çiltër, e tejdukëshme,

vëtëm asaj tashmë i është falur.

Djersën e ballit,

veç ajo di ta freskojë

Ështe brune a bjonde, s’e di

Emri i saj është…

është i ëmbël

Si ai i të dashurve,

që jeta i mërgoi

Shikimi i saj i ngulitur, si i statujave

Zëri i saj…

I qetë, i rëndë, i largët,

ka dridhjen e zërave të dashur,

e që tani kanë heshtur!


P. Eluard

[vjeshta]

AJO ERDHI

Ajo do të vijë nga çasti në çast,
Me erën e mallit, ëndërr e gjallë.
Ajo do të vijë siç vjen një varkë,
Etur për bregun rrëshqet mbi valë.

Ajo po vjen, ia ndjej hapin,
Dhe zërin e ëmbël pranë ia ndjej.
E para herë që jemi kaq afër,
Herë të tjera jemi takuar në qiej!

Ajo erdhi, tek dera po troket,
Prit të lutem të mbaroj këtë varg!
Po ku të le zemra, ajo s’di të pres,
Lavdi Zotit!- dhe unë brohoras!

Ajo është me mua, unë jam i saj,
Dy trupa, një shpirt, një zemër.
Më vjen turp, por dua të qaj,
Qaj nga gëzimi që s’jam në ëndërr!



Myrteza Mara

[vjeshta]

PAJ, JAM DASHNOR

Krah Dall´ndyshe atë çerpik,
moj mbretëreshë që pret kurorë,
do ta vjedhi diten për dritë,
në më thënçin mua dashnor!

Buzën tënde kuq si gaca
që pa e prekur më përvëlon,
do ta puthë moj unë, lum baca,
n´ballkon tëndin sonte vonë!

Në Natë të Sh´Mitrit më raftë lia,
po nuk të erdha sonte në lamë,
qyqan t´vetëm më zëntë pleqnia,
mi marrtë dreqi krejt çka kam!

N´Ditë Shën Gjergji m´qëlloft reja,
po nuk ti putha moj ata sy,
teshat n´trup m´i brejtë teja,
n´zemrën tënde po s´munda t´hy!

Nuk i trembem plumbit t´pushkës,
n´konak tëndin sonte pa t´ra,
se jam nipi i Cub Kolushës,
që kaloi jeten me shkallë në krah!

Jo jo, baca nuk është zagar,
po jam dashnor moj të lënça shkret,
shumëçka n´jetë mund t´bën zarar,
por dashnia, jo kurr përjetë!
...
Mentor Thaqi VS., 15.05.2014

[power8]

Ëndërr

E shoh shpesh këtë ëndërr të cuditëshme

e drithëruese

Të një femre të panjohur,

që më do dhe e dua

E që s’ështe krejtësisht e njëjta,

as krejtësisht një tjetër

Ajo më dashuron e më kupton

E përderisa më do e më kupton,

zëmra ime e çiltër, e tejdukëshme,

vëtëm asaj tashmë i është falur.

Djersën e ballit,

veç ajo di ta freskojë

Ështe brune a bjonde, s’e di

Emri i saj është…

është i ëmbël

Si ai i të dashurve,

që jeta i mërgoi

Shikimi i saj i ngulitur, si i statujave

Zëri i saj…

I qetë, i rëndë, i largët,
rancez
ka dridhjen e zërave të dashur,e poetit te madhe f

e që tani kanë heshtur!


P. Eluard
__________________________________

Poezi e perkryer por jo e P.Elouard por Paul VERLAINE (1844-1896)

"Mon rêve familier".

C'est du grand art. C'est l'apogée de la pola prose poésie française. Elouard c'est de la prose à côté !

[elvio]

Kur ikja larg ,drejt teje vija
Kur vija afër ,ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark.
As e kuptoja si të desha
Një mjegull pus ,një çmenduri
Si një poet që shkruan vjersha
Dhe ndez një shkrepse , i bën hi
Dhe ndoshta kjo ish dashuria
E çakërdisur kuturu…
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia gjithashtu...



|Dritero Agolli|

[Le jardin des disparus]

Postimi origjinal është bërë nga power8

Poezi e perkryer por jo e P.Elouard por Paul VERLAINE (1844-1896)

"Mon rêve familier".

C'est du grand art. C'est l'apogée de la pola prose poésie française. Elouard c'est de la prose à côté !

http://pleiadesblog.blogspot.com/201...poezi.html?m=1

...megjithatë, keni të drejtë!

Ditët pa hije

Ti e do jetën
unë e dua lindjen
ti e do lumin
unë e dua burimin

asnjë mjegull
nuk na ka mbuluar
unë ty do t'takoj
përsëri në dritë...

P. Eluard

[elvio]

SHPIRTI
Ç’ta bëj, si ta mbroj këtë shpirt
të ngrënë nga përdorimi?
Ky kurm që e barti çdo ditë -
bregore e lartë pikëllimi.
Sa trupa, sa trajta braktisi
ky shpirt i pangushëllim?
Mos ndoshta Udhën që nisi
e ngryska në kurmin tim?
Dua t’ia di gjitha Udhët,
bujtinat, sfilitë ndër shtresa.
Ç’më solli nga kohë e mugët
dhe cilat reminishenca?
Që ditën kur kurmin ma veshi
si rrobë dhe m’u ngul në ashtnor,
ky shpirt m’i kalli gjithë pengjet
e fatit të lashtë njerëzor.

[Le jardin des disparus]

Mungesat nuk thuhen

Qysh t’i them mungesat?! S’mundem,
mungesat nuk thuhen,
mungesat veç ndjehen, të zënë si ethet
e s’ke më gojë as fjalë, mbytesh në ankth e mall,
veç sytë të thonë se je gjallë.

Po t’i fal sytë. Merri sytë!
Me dy drita syri të flas nga thellësitë,
të them je gjëma ime, je shpresa ime –
e heshtura me gjëmime. Të them – je muzikë,
gjëmëtare kundër gjëmës, këngë e mbushur prej ëndrrës.
Me dy drita syri të them je e vërtetë
që më mban në jetë, plagë që dhemb e vdekjen
e tremb.

Q t’i them mungesat?!
Druhem, mungesat nuk thuhen,
mungesat me ty shkrihen, flenë dhe ringrihen,
në ty përpëliten, dridhen, të shtojnë dhimbën –
drita i largon, terri i afron.
Po t’i fal sytë! Merri sytë!
E në dy drita syri, në dy drita syri të ndiej
si më ndrit ylli.

Agim Spahiu

[Le jardin des disparus]

Në këtë botë

Ti më shoqëron kudo në këtë botë të ndërtuar keq
pesha jote është më e lehtë se avujt e ditës së parë
të frymoj përmes tërë poreve të lëkurës sime të trishtë
dhe gjaku yt e njeh pa vështirësi labirintin përvëlues
të venave të mia

Në këtë stinë hekuri nuk e ndiej më veten fillikat
se ti më jep forcë të jem ai që jam
i përziej shpresën e brengën, gëzimin e vuajtjen
i pikturoj frikën dhe kurajën me të njëjtat ngjyra
u jap hithrës e grurit shiun e diellin
i vë kokrrën e kallirin në të njëjtën peshore

Pa zgjedhur midis tyre i pranoj lotët dhe dashurinë
heq dorë nga qielli për këtë tokë të hidhur
por i mbyll sytë për të mbajtur në ta hijen tënde
që rri në këmbë pa lëvizur në gjakun tim të lëbyrur
vetëm me ty flas për jetën, për vdekjen.

A. Ayguesparse