Magjia e fjales

Perballja


Ne periferi te qytetit ka nje vende teper te vecante, qe per mua eshte si taverna per pianecin.Kur ndihem i renduar, dal e endem ketij cepi te braktisur, me shprese se do te gjeje pergjigje per shume pyetje torturuese mbi rrenimin qe i beme jetes tone.Eshte me teper nje ikje prej vetes, njerezve dhe gjithckaje te ndenjur rreth tyre; ketu me pushton nje ndjenje paqeje me natyren e shkrete rrotull meje, sepse, vete fakti qe te gjithe jemi te huaj ne kete mes, na bene me te denje per njeri tjetrin.
Here pase here godas gjithe vrulle ndonje guralec qe rastis ta keme perpara, thua shfryej mllefin kundrejt moskokcarjes dhe ftohtesise qe tregone kjo rruge e braktisur per mikun. Per nje cast pyes veten: valle a e degjon pulsin time ky perrua qe gjarperon ketej me shekuj; c`munde te kerkoje nga ai shkembe i fjeture rreze kodres; a munde te beje gje per mua ky lise i shkrete, djegur nga rrufeja?
Ata heshtin, nuke belbezoin; sikur duan te thone: s`ke c`kerkon prej neshe, ke njerezit. Po, e drejte, njeriut i duhet njeriu, kete e kuptoj. Thate ti kerkoi njerezit, por ata jane te sakatosur, te ndryshkur, i ka perla kolera; une vete sa i braktisa, prandaje edhe erdha ketu.
Ngrej koken per te pare qiellin; ai eshte krejt i kthjellet, mizore me fatin tim. Kjo me terbon, me shtyen te ulurij: une a munde ti kerkoi gje ketije vendi.
Ne nderkohe e ndale hapin; rruges perballe meje pikas nje qen qe me afrohet krejt i qete; me kalon perberi gjithe dashamiresi, madje me nje veshtrim miqesor qe e ben me te respektuar se pjesen me te madhe te skotes tone. I them vetes tek e shoh te largohet ashtu shtruar, valle mikun tone a e torturon ironia kur merr te gjykoje se c´eshte e mire dhe c`eshte e keqe ne kete cope toke, qe une u mesova ti theme , "vendi ime".
Kthehem e shohe germadhat, ate qytet te mallkuar, ku s`ke si u shpeton perzierjeve brenda vetes, provokuar nga perditshmeria jone e neveritshme; dhe si rrjedhoje kerkesa per kthjellim te behet domosdoshmeri e pakapercyeshme, ku pas cdo reflektimi gjene kafshen e denuar, te zene ngushte nga vetvetja, gozhduar ne moralin e shpifur te zvarranikeve.
Te kerkoshe ngushellim per jeten ne doktrinat e vjetra filozofike eshte mekat, aq me shume denim, kur e di qe se jashte ketije burgu mbytes ajo gjalleron, eshte perplot begati.
Mbase te qenit i ndergjegjshem duhet marre si faj, sepse bene qe nje dite iluzionet te shemben dhe ti ke mundesine ta shohesh boten drejte e ne sy. dhe pasi e rigjen veten ndihesh nje i huaj ne vendin tende.
Sote kuptova perse djalli perbuzi parajsen. Ai kerkoi me plote krenari te mbese gjalle, nuk duronte dote idene te mbetet nje sajese perrallore. Them se qe gjest fisnikrie rebelimi i tij kur i doli ne mbrojtje jetes, qe s`pranoi te perfundoi nje i levduar i tredhur, ashtu siq bejne te gjithe engjujt e tjere.


Agron Celiku