Nga ditari i nje te dashuruari!!!!!!!!

[Paradox_13]

Ja pra edhe une duke u munduar te nderlidhemne temat e FD po filloj me disa poezi:
Shpresoj te ju pelqejn.


Thirrje
Nesër kurë të lindë dielli
eja ,të presë
në livadhin e luleve
të zgjuara.

Prej nënqmimit se s’di
të dashuroj
të thrrasë në
dashuri.

Do të qëndrojmë
njëri kundrej tjetrit
në lulen shumëngjyrëshe
dhe rreth brigjeve të
zogjve këngëtarë.

Do të qëndrojmë njëzet hapa
njëri largë tjetrit
të armatosur vetëm me kujtime.
Do të kthehem unë nga ti e ti nga unë
Ngadalë,pa u skuqur e pa u dridhur
Sy më sy,zemër më zemër.

Syri shef e zemra e din
dhe paramendonë prushë dashurie.
Do të humbë ai syri i të cilit
së pari kthehet ndaj luleve për rrethë.

Eja të presë
në livadhin e luleve të zgjuara
rrethë brigjeve të shpezëve këngëtarë
të cilët me këngën e tyre
i tërheqin vëmendjen
edhe ma të dashuruarve.

[Paradox_13]

Provojmë

Provojmë të gjejmë
paqen tonë
Në pikat e vesës së
mëngjezit.
Në valët e barit
pranverorë
Provojmë të gjejmë
fatin tonë
Në rrezet e diellit
mëngjezor
Në muzgjet e bukura
pranverore
Provojmë të dashurohemi
pa kufi
Në kët të vërrtet të thjeshtë.

[Paradox_13]

Dëshpërimi
Me bebëzën e përlotur
pres agun e ditës.
Me zemër të thyer
mbërri muzgun e mbrëmjes.
Pres…
Por kot ti je larg
diku prapa maleve të larta
afër luginave të etura
jashtë zemrës së vyshkur.
Pres...
Në shkretëtirë
por kot
ajo nuk gjelbëron.
Pres...
Në oazën e gjelbër
ajo mbeti pa lule
Pres...
Me zemër të ndezur
por nuk erdhe.
Kur do të vijë ?
Mos vallë pretë
të gjelbërohet shkretia
apo të lulëzoj oaza e gjelbëruar.
A do të shuhet zemra
apo dëshira e ndezur
apo do të pret kalljen e zjarrit
diku maje bjeshke.

[Paradox_13]

Unë dhe ti

Unë dhe ti një dashuri
unë dhe ti një rini
unë shpresë ëndrrimtare
ti lule pranvere
dy të dashuruar
në bardhësi
unë dhe ti

[Paradox_13]

Tretja
Kur zemra ngadalëson të rrahurit
njeriu s’mendon për jetën e ëmbël
për botën pa mbarim.

Kur mendja tretet në mesin e yjeve
hapësira është e ngushtë për të gjitha dëshirat.

Koha s’ka kufi
në mes dritës dhe errësirës
yjet prapë fillojnë rrugën e rëndomtë
jeta tretet.

Koha është kufiri i ndarjes
së të mirës nga e keqja
që nuk shihet
dhe nuk është amshim.

[Paradox_13]

Për një buzëqeshje

Me dëshirën e zemrave tona
shtruam rrugën e fatit,
nëpër të cilën kalojmë të lumtur tani.

Me gjakun e tyre
njomen zemrat e djegura
nga dashuria për një buzëqeshje
ku zhduken ëndrrat rinore.

Nëpër dejtë e gjakut që vlojnë në zemrat tona
qarkullon një fije e lumtur
që ngjallë shpresën për lumturi
të tretur në mesin e ditëve të kaluara.

Me eshtrat e trupit do të caktojmë
fatin për të cilin besojmë
në zemër do të mbjellët
urrejtja ndaj hyjneshave
që na tradhtuan fatin e jetës

[Paradox_13]

Kujtimi
Ditë vjeshte 18 dhjetori
zemrën ma puthi një flakë zjarri
më puthe ti apo kujtimi
në atë ditë vjeshte 18 dhjetori

[Paradox_13]

Në mesnatë
Në mesnatë kur bota fle
e në qiell vallëzojnë yjet
unë s’mund të qetsohem
zemra s’më le

Në tokë është qetësi
në dhomë një heshtje e rëndë.

Në mesnatë kur lehin qentë
prishet qetësia...
atëherë ngjallet tmerri
dhe humb lumturia.

U shkëput një yll dhe ra në tokë
e tronditi qetësin
e treti lumturin
në mesin e natës

[Paradox_13]

Pika e ujit në mesin e shkretirës

Kur ulesh mbi karrige që nuk din të flasë
mendon ardhmërinë.
Kur kundërmon erën e gjelbërimit
të kujtohet ardhmëria.

Në karrigen që s’flet
ke dëshirën e pashuar të zemrës.
Në gjelbërim
njollën e pashlyer të rinis
dhe barrën e kaluar mbi supe.

Sikur karrigia të dinte
do të këndonte vet për dashurin tonë,
Për ngrohtësinë
për dëshirën e patretur.

Sikur hëna të jetë pa zjarr
nuk do të ekzistonte shkretia
Sikur uji të jetë i pastër
nuk do të ketë nevojë për lot dashurie.

Lotët të pakët janë
që të zhdukin zakonet,
që të njomin shkretirat e djegura
nga zemrat e shkrumbuara.

[Paradox_13]

Dy shkëndija

Dy shkëndija dolën nga oxhaku i zi
filluan të qarkullojnë të lira në ajr
u hapën e u zgjeruan
dhe u fundosën në gjithsi

Dy shkëndija dolën në mesnatë
shndritën natyrën e lirë
u ndan dhe lëshuan
vetëm një ofshamë
Të mjerë ata që jetojnë në vetmi

[Paradox_13]

Dy lule

Dy lule u qelën në një pranverë
Dy ishin të njëjta
Dy patën një erë
Dy u rritën përnjëherë
Por të dyja u vyshkën
në një verë....

[Paradox_13]

Dy yje

Në mesin e natës u fikën dy yje
U ndan dy zemra të njoma rinore
Njëra shkoj në perëndim
E tjetra në lindje
Njërën e goditi tërmeti
E tjetrën e kapërdin të tjerët
Dhe ja fikën jetën
U ndan në pa mbarim
U tretën në pa kthim.

[Paradox_13]

Një pikë ujë

O shok,o njerëz !
një pikë ujë më jepni
të freskoj zemrën e shkrumbuar
Një pikë ujë
të lajë plagët e vjetruara
që më hapi dashuria.

Ju lutem një pikë ujë !
në këtë natë
të shuaj etjen time
e buzët e ndezura flakë.

Një pikë ujë
që të më çelen sytë
të shoh mëngjesin
duke shndrit.

[Luana]

Te lumt Paradox .....

I lexoj me endje poezit e tua , vetem vazhdo , sukses ....!

[Paradox_13]

Postimi origjinal është bërë nga Luana

Te lumt Paradox .....

I lexoj me endje poezit e tua , vetem vazhdo , sukses ....!

Falemnderit per komplimentin Luana.
Komplimentet tuaja jan njeherit edhe nje inspirim per mua qe me shtyn apo obligon qe te vazhdoj edhe me tutje.
Ju falemnderit.