Poezi me krah lakuriqe nate!

[Era1]

Kam një dinozaur brenda meje,
nuk e di në kë moment të jetës sime të shkurtër
arriti brenda meje të futet,
ndoshta kur isha e vogël,
o ndoshta kur flija,
o ndoshta në ndonjë moment,
kur ndjen se jeta të këputet.
Kockat e mia më duken të mëdha
(sigurisht janë të tijat),
kurbat, krahët, muskujt i kam si tepër
(edhe këto të tijat duhet të jenë),
kam një dinozaur brenda meje sigurisht,
më pëlqen një dinozaur më shumë se një hienë.
Çfarë tipi të jetë ?
T-Rex ?
E kam ngrënë të gjallë,
apo ndoshta si fosil e kam kapërdirë?
Nëse ai nuk ankohet,
atëherë e paskam përtypur mirë!
Është mashkull a ndoshta femër?
Ah harrova : që të flas për të ,
më parë më duhet ta pagëzoj
me një emër.



Te gjitha te drejtat te rezervuara nga Era1

[Era1]

Ti!
Këngë oqeani,
vjen përmes çelësit tënd të preferuar,
që nuk të kthen në bravë të kyçur,
injoron fjalët dhe shkrimet e emrit në portë.
Ti!
Engjëll i plagosur,
që nuk të mbulojnë mendimet,
dhe pse krijuesi yt “avokat”,
në një qelizë të ka vendosur,
ti nuk shtrydhesh ,as shtrëngosh,
nuk asfiksohesh.
Ti!
Pemë kristali,
rrënjëzohu në një kopsht,
ku hapat janë të lehtë,
ku për ty kujdeset dora e kopshtarit,
dhe të bënë të braktisesh hapësirën tënde,
shije artificiale.
Ti!
Hije e shqisës së tetë,
ke shumë për të dhënë,
krijon mëngjeset kavalierë,
bën të më zgjojë një klithmë memece,
dhe kurrë nuk e harron lojën,
që shpesh luajmë bashkë.

Te gjitha te drejtat te rezervuara nga Era1

[Era1]

Nganjëherë dua të shkruaj një poezi,
gri,
me krah të një lakuriqi nate,
dhe me gjemba nëpër shpatulla,
një poemë vertikale,
tokësore,
vetmitare,
me rrënjë,
dhe me madhësinë e një gurí,
një poemë pa formula,
pa sekrete të trembura,
që të mendoj,
që të shkruaj vetveten,
e gatshme të hidhet nga ura,
ose të rrëzohet nga një avion.
Por shumë herë poezia më del e prerë,
dridhet,
ikën, vjen,
nuk është konstante,
e sëmurë,
maniake,
depresive,
dhe unë çdo natë tendos vargjet,
shtrihem në shpirtin tim,
e gatshme që të nis një poezi pa moshë,
pa frikë,
një poemë pa kocka dhe gjak,
memece dhe transparente,
sepse poezitë nuk flasin,
ato preferojnë të thonë gjërat në heshtje.

Te gjitha te drejtat te rezervuara nga Era1

[Era1]

Nëse një natë dimri,
një diell udhëtar do të vinte tek unë,
mes buzëve të thara do takonte:

një dhomë ta pamobiluar,
një dyshek të vetmuar,
dhe një dyshek tjetër në dysheme,
(një kuti shpresash të mbushur),
një mal me enë për tu larë,
trupin tim mes djersës që provokojnë duart e tua,
një portë të mbyllur,
që fsheh një djall të vogël,
që herë pas here arratiset,
një ylber që thyhet e ngjitet,
disa filma të vjetër në bardhë e zi.

Nëse një natë dimri,
një diell udhëtar do të vinte tek unë,
do të më gjente të mbyllur nga “reformat”

Te gjitha te drejtat te rezervuara nga Era1

[Era1]

Ju faleminderit per kujdesin tuaj

Shikoji ata po qajnë!
Të lutem,
tregoju këmbët e tua të stërgjata,
muskujt e tu të rrëzuar nga koha,
ngjyrën e venave të tua,
jepu pak gjak nga plagët e tua,
mbuloji me lëkurë nga jotja,
trajtoji si ëndrra.
Shikoji ata po qajnë!
Të lutem,
mos i lër të heshtin,
shikoji si dhembin,
kafshojnë me dhëmbët e rënë,
klithin me zërin e fikur,
jepu pak frymë nga jotja,
rriti si ëndrra.
Shikoji ata po qajnë!
Të lutem,
mos i lër të qajnë,
janë vargjet e mia.....


Te gjitha te drejtat te rezervuara nga Era1

[jadore]

...ERA , Komplimente !, Respekt , per nderlidhjen aq te bukur te fjale se menduar e te shprehur ne formen e vargut poetik ...
....Vazhdim te suksesshem ...

[mret1]

a je poete ti era se me pelqyn shum poezit e tua nese jan tuat

[Era1]

Buzëqeshjet e mia
jane piramidale,
cilindrike,
sferike,
kubike,
paralelogram,
pa anë.
Buzëqeshjet e mia
s’kanë hipotenuzë,
as katet,
as kënde të drejtë,
ato qeshin,
heshtin,
s’reshtin,
lakohen,
gjysmohen,
s’thermohen,
përthyhen,
s’thyhen.
Buzëqeshjet e mia
s’kane kufi,
s’kane fund
as fillim,
jane rimë.

[Era1]

Dhembin më shumë lamtumirat memece
ato që nuk shqiptohen
që lëshohen tinzisht
lamtumirat hileqare
ato që ndihen
... në gurgullimën e qetë
të plagës që hapin.
Dhembin lamtumirat pa fytyrë
ato që janë grimca në buzëqeshje
ato që zhyten nëpër xhepa
dhe fshehin të vërtetën
Dhembin ato që janë mjegull
linjë e paqartë e horizontit
ato që ngërthejnë shpirtin
pa të parë në sy
Dhembin lamtumirat pa fjalë
lamtumirat frikacake

[Era1]

Unë nuk dua t’i di dhimbjet
zemra ime është e thjeshtë,
deri atëherë kur fjalët
pushojnë për ta puthur,
kafshuar.
... Pastaj ferrat,
të egrat ferra hyjnë gjithandej
sa gjithçka muzikën e hijes luan;
dhe lulet, dhe pemët,
zogjtë; friksohen të trishtuar.
Nëse nata më arrin
e shumë afër trupit tim vallëzon
është
më e shkëlqyera përsëritje e mërzitshme
që lëvizja e tërheq zvarrë në përjetësi.
Nuk dua të më ndjekin
e s’dua as të vrapoj.

[Era1]

Janë ngjyrat gri që fundosen
në kënetën e frikës së tyre
e prapë nga dyshimet e padukshme
nuk shpëtojnë
vuajnë nga llogaria, jo nga morali
tremben nga liria (ta përdorin s’duan),
asnjëherë
nuk duan ta takojnë,
janë ata që për dalje hyrjen shohin
kotësinë fytyrës si shuplak
i ndriçon veç
drita e verbura
hyjninë e tyre e kanë larg,
ata me gjysmë hapi shkelin rrugën
nuk ecin në trotuaret që prek dielli
hijet
i veshin bukur përmbi shtat
kurse dashurinë... dashurinë
e hedhin,
ata nuk janë punëtor të thjeshtë,
nuk janë nga ata që përkulen mbi lopatë,
as nga ata që me pagë minimale sigurohen,
as nga ata që tek vetja strehon më pak
as nga ata që fjalën e mbathin pa teklif,
por janë nga ata
me vargje të pluhurosura
që s’kanë asnjë flamur
nga ata pa klorofil, pa ngjyrë,
ata që kalldrëmin si kallëzues kanë
rrënojat e tyre të hedhin në fytyrë,
dhe s’të lënë të jetosh
sepse ata jeta jote i bezdis
dhe kujdes...
se po ta prenë rrugën....
në strofkën e tyre do rrish
në sahanin e tyre do të bëjnë të hash
e me luspat e tyre do të mbulojnë
prandaj kujdes…
mediokrët lutjet i injorojnë.