Paradoksi I Kohës Sonë

[Dr. Leone]

PARADOKSI I KOHËS SONË

Përkundër kohës në të cilën jetojmë dhe stilit të jetesës në pasuri e begati, i kemi shpërfillur vlerat tona si dhe ato civilizuese.
Besoj se do t´iu nxisë në përsiatje. Paradoksi i kohës sonë është se kemi ndërtesa më të mëdha por nervat i kemi më të dobëta, rrugët i kemi më të gjëra por pikëpamjet më të ngushta. Harxhojmi më tepër por kemi më pak, blejmi më shumë por kënaqemi më pak…
I kemi shtëpitë më të mëdha por familjet më të vogla, kemi më tepër komoditete por më pak kohë për t´i shijuar ato. Kemi më tepër diploma e dituri e më pak gjykojmë drejtë. Më tepër ekspertë e sërish më tepër probleme, më tepër medicinë por më pak shëndet.
Hamë tepër, pimë tepër, harxhojmë pamaturë. Pak jemi të disponuar, shpejt i ngasim automjetet, shumë shpejt hidhërohemi. Vonë biem të flejmë, zgjohemi shumë të lodhur, shumë pak lexojmë, tv-në e shikojmë së tepërmi, rrallë i lutemi Zotit.
Flasim tepër, dashurojmë pak, shpesh urrejmë. Shumë improvizojmë. Jemi mësuar si të mbijetojmë e jo si të jetojmë. Kemi arritur gjer në Hënë por kemi vështirësi ta kalojmi rrugën e ta njohtojmë fqiun tonë të ri. E kemi pushtuar hapsirën e jashtme por jo edhe brendinë tonë. Kemi bërë gjëra të mëdha por jo edhe më mirë. I kemi pastruar shtëpitë por e kemi ndotur shpirtin. E kemi sunduar atomin por jo edhe paragjykimet. Planifikojmë më tepër por më pak arrijmë, jemi mësuar të nxitojmë por jo edhe të presim. Gjithnjë e më shumë prodhojmë por komunikojmë gjithnjë e më pak.
Janë këto kohëra të të ushqyerit të shpejt e të tretjes së ngadalshme, ”njerezve të mëdhenjë” e karaktereve të imta, fitimeve të shpejta e marrdhënieve të cekëta. Janë kohëra të tendereve dhe të shkurorzimeve në rritje, shtëpive më luksoze e familjeve të shkatërruara. Janë këto kohëra të udhëtimeve të shpejta, pelenave të njëpërdorshme, trupave të mbingarkuar me peshë dhe tabletave për çdo qëllim: ato ushqyese, kundër dhimbjeve e gjer ato mbytëset.
Por përkujtojani vetës – kaloni më tepër kohë me të dashurit tuaj, ngase ata nuk do të jenë përherë këtu. Le t´iu bie ndërmend ta përqafoni ngrohtësisht atë që keni pranë ngase është ajo pasuria e vetme të cilën mund ta jepni me gjithë zemër. Përkujtoni tu thoni TË DUA, të dashurëve tuaj por mbi të gjitha sinqerisht mendoni ashtu. Buzëqeshja e përqafimi do ta sanojnë lëndimin kur të vijnë thellë nga zemra. Mos ngurroni t´ia shtrini dorën njëri tjetrit ngase do të vie një ditë kur nuk do ta kemi njëri tjetrin pranë. Jepini kohë dashurisë, jepini kohë bisedës dhe jepini kohë shkëmbimit të mendimeve me të tjerët.

JETA ËSHTË E SHKURTËR.

Me respekt
Dr. Leone