Aleks Stavri Drenova-Asdreni

[Drinni]

Drinit

Drin o lumë, o i madh lumë
që sjell valë,e gurë shumë;
Që shkon udhës me buqime
dhe mbush malet me gjëmime;
Që lag anash fusha e fshatra
Kur ti rëndën me të katra;
Pse je sot i egërsuar
Vetullvrëjtur, zemëruar?
Vall' e ndien ti robërinë
Që ka mbytur Shqiptarin,
Vargonjë lidhur këmbë e duar;
Nga të huajt qe e rrethuan
Që e prishen qe e dërmuan,
Krejt qe ç'veshën dhe e ropen
Dhe e thithen gjersa u ngopen?
Që kur zoti të ka bër
Drin o lumë, i gjat, i gjërë,
Shqipëris ç'i ka ngjarë
Ti të gjitha i ke parë!
Se çdo luftë qe ka krisur
Kundër armiqëve që është nisur
I pe mundjet plot shkelqime
Që përmenden si kujtime!
Ata trimat e vërtetë
Që dëftonion se në jetë
Kurr strembet Shqipëtari
Që ka zemër, gjak si zjarri!
Kohë e keqe apo e mirë
Mot i bukur apo i nxirë;
Qoft natë, qoft ditë
Si n'errsir si në dritë;
I ke parë i ke dëgjuar
Kur pran teje ata kan shkuar
Dhe kaluar edhe më këmbë
T'armatosur gjer në dhëmbë,
Luanë e Trima të pavdirë
Kryelart , zemërlirë!
Burr e grua, plak e djalë
Gjithë me zemër jo me fjalë;
Si fatosa që luftonin
Shqipërin ta shpëtonin
Dhe të lirë dhe të mirë,
Plot me gaze, plot me hirë
Në mes tyre rronin shkonin
Mëm atdhen s'e harronin!

[vjeshta]

Vegim Perendimi


Me sy habie shoh tej largesiren
dhe rete nen vetull si dremitin,
shoh rrezet qysh e prekin erresiren,
me mijra shtiza syresh qe rreshqitin.

I lodhur dalngadale po zhduket dielli,
sikur dikush e heq pareshtur,
porsi nje liber i madh mbyll faqet qielli
me pamjet e madheshtise se tij te heshtur.

Dhe hije e murrme vjen me fletet hapur,
me hovin e paprehur t`ameshimit,
nder thonjet e saj shpirtin duke ma kapur
si bisha pa kurrefar perdellimi .

Del hena me syte e saj depertonjes
dhe me veshtrim te thelle me magjistari,
qdo send e namatis me hov qellonjes
me deh me plot menyra genjeshtari .

Ne heshtje dhe ne enderra bote se paprekur
e qaj mergimi e ndjenjave te mia,
me mendje tej pafundin duke ndjekur,
vezhgoj qdo yll ta shikoj mbi vigje e vija.

Nis endet dita prej pelhures zeze,
sa nates gjurme fare me si mbetet,
mbi toke, gjere shtrihet nje tryeze,
ku drita derdhet posht si ar qe tretet .

I dehur jam prej bukuris se dites,
prej kaltersise se qiellit te kulluar,
qe kqyr si qdo send me sy shetites,
plot etje te nje endjes se pashuar .

[Drinni]

E shoh si derdhet rrezja magjistare
Në faqet si më puth me mall dashnoreje
Sikur që lart një dorë shpëtimtare
Që lotet lajn një emër që s'harrohet
Ma fal sërisht atë që dje ma more

[Drinni]

Postimi origjinal është bërë nga Drinni

Drinit

Drin o lumë, o i madh lumë
që sjell valë,e gurë shumë;
Që shkon udhës me buqime
dhe mbush malet me gjëmime;
Që lag anash fusha e fshatra
Kur ti rëndën me të katra;
Pse je sot i egërsuar
Vetullvrëjtur, zemëruar?
Vall' e ndien ti robërinë
Që ka mbytur Shqiptarin,
Vargonjë lidhur këmbë e duar;
Nga të huajt qe e rrethuan
Që e prishen qe e dërmuan,
Krejt qe ç'veshën dhe e ropen
Dhe e thithen gjersa u ngopen?
Që kur zoti të ka bër
Drin o lumë, i gjat, i gjërë,
Shqipëris ç'i ka ngjarë
Ti të gjitha i ke parë!
Se çdo luftë qe ka krisur
Kundër armiqëve që është nisur
I pe mundjet plot shkelqime
Që përmenden si kujtime!
Ata trimat e vërtetë
Që dëftonion se në jetë
Kurr strembet Shqipëtari
Që ka zemër, gjak si zjarri!
Kohë e keqe apo e mirë
Mot i bukur apo i nxirë;
Qoft natë, qoft ditë
Si n'errsir si në dritë;
I ke parë i ke dëgjuar
Kur pran teje ata kan shkuar
Dhe kaluar edhe më këmbë
T'armatosur gjer në dhëmbë,
Luanë e Trima të pavdirë
Kryelart , zemërlirë!
Burr e grua, plak e djalë
Gjithë me zemër jo me fjalë;
Si fatosa që luftonin
Shqipërin ta shpëtonin
Dhe të lirë dhe të mirë,
Plot me gaze, plot me hirë
Në mes tyre rronin shkonin
Mëm atdhen s'e harronin!

.................................................. ............
.................................................. ............

Po sot vallë sot si janë?
-Kryeunjur an' e mb' anë!
Sot më s'është ai zjarri
Që e kishte Shqipëtari!
Ay gjaku që vëlonte
Kur detyra ia kërkonte,
Me një fjalë e me një besë
Për atdheun ai të vdesë!
Pasurin ,gjën mos ta kursejë
Trimërin ta rrëfejë!
Sot një heshtje e një përtes
Me një t'rrojtur në shërbesë,
Është i ftohur, është i ngrirë
Pa një ndjenjë -Porsi i mpirë;
DHE NGA FEJA I VËRBUAR
Rronë në t'errët i mbuluar!

[~AmaZonA~]

Po postoj edhe une nje poezi nga Asdreni


Lulekuqja

Lulekuqja e mjera
Asgjekundi s’ka shtepi
E shkon jeten n’arrati
Ajo s’eshte si te tjera
S’ka stoli!

Fushes, kodres, del vetiu
Veres ngrohet, dimrit ngrin
Vete shkunde, vete mbin
Dhe, kur skuqe, vjen veriu
Dhe e perfshin

Neper kembe gjith’ e shkelin,
Vend ne kopshtet ajo s’ka
Dore ndihme kurrre s’pa;
As e mbjellin, as e vjelin
Shkoi u tha…

Po vec ngjyra e saj si zjarri,
Si nje yll qe xixellon
Tere bota e imiton
Eshte shenje per se mbari
Nga shikon

Ajo ngjyre kur ze shfaqet
Mbreti frone shkon e le
Njerez rober fare s’sheh
Vjen e drejta del ne faqet
Si Zot je

Ajo ngjyre nd’ato flete
Eshte shpresa qe tregon
Nje te ardhme q’enderron
Eshte flamuri yne vete
Qe valon!