Nastradini

[Zero Cool]

Nastradinit i ngordhi gomari. "Pa gomar s'bëjmë dot, - i tha gruaja, - shko e bli në pazar një gomar, ja ku i ke gjashtë pjastra." Nastradini bleu në pazar një gomar dhe pa u kthyer mbrapa, e tërhoqi atë prej kapistre. Duke ecur kështu, i dolën dy vagabondë, të cilët, pa u ndjerë, ia hoqën kapistrën gomarit. Njëri prej tyre e çoi gomarin në pazar dhe e shiti, për t'i ndarë pastaj paratë, kurse tjetri vuri kapistrën në kokë dhe kështu shkoi me Nastradinin në shtëpi. Sapo Nastradini u rrotullua dhe pa njeriun në vend të gomarit, ngriu menjëherë. "C'më shohin sytë kështu! Kush je ti ore?" - e pyeti Nastradini. Hileqari, pasi gërhiti dhe u mblodh, tha me keqardhje: "E gjithë kjo erdhi nga injoranca; njëherë unë bëra çamarrokllëqe dhe e mërzita shume nënën. Nëna më mallkoi, "U bëfsh gomar!", - tha ajo. Dhe unë u bëra përnjëherësh gomar. Mua më çuan në pazar dhe më shitën; ju më bletë, kurse tani nga dora juaj e lehtë u bëra përsëri njeri". Njeriu e falenderoi Nastradinin dhe Nastradini e lëshoi atë, duke e këshilluar që tani e tutje të sillet mirë.

Ditën tjetër Nastradini shkoi përsëri në pazar për të blerë një gomar, por shikon që agai tërheq po atë gomar të cilin ai e bleu dje. Atëherë Nastradini iu përkul te veshi gomarit dhe duke qeshur i tha: "Ah ti qerrata! Duket që nuk më dëgjove mua dhe përsëri e ke zëmëruar nënën tënde."

[Zero Cool]

Një herë në mbrëmje, në të ftohtët e madh të dimrit, fqinjët u morën vesh ta ftonin Nastradinin në një gosti dhe gjatë bisedës i thanë: "Dëgjo, Nastradin efendi, duam të vëmë bast me ty; nëqoftë se ti fiton, ne do të shtrojmë ty një gosti marramendëse, por nëqoftë se ti humbet, ti do na përgatitësh një pilaf të mirë si në medrese, dhe hallvë 'gazi', e të tjera që ti i di. Nastradini tha: "Hë-hë! Po kam fuqi unë ti bëjë këto?" Njëri tha: "Sigurisht s'mundesh. Po të ishte e lehtë, ç'kuptim ka që të dikutojmë?" Nastradini i lodhur tha: "Hë fol, ç'na qënka kjo gjë që unë nuk mund ta bëj? E çudiçme!" Kurse ai tha: "Sonte gjithë natën do të rrish në sheshin e qytetit. Në mëngjes ne do të takohemi në xhami. Nëqoftëse ti do të rezistosh, atëhere ti ke të drejtë për gosti; veç ama mendohu mirë: të qëndrosh si i ngrirë jashtë në acar, ku çahet edhe mermeri, ku s'ka aluzjon për ngrohje, pra këtë nuk e përballon dot ç'do djalë. Nga ana tjetër, nuk duhet të futesh diku e pastaj ndaj të gdhirë të dalësh në shesh, sepse shtëpia e atij apo e tjetrit të gjitha dalin në shesh. Ne deri në mëngjez do të ruajmë ty."

Po sa më shumë ai i përshkruante rreziqet, aq më shumë qetësohej Nastradini. "Mjaft më, lëre tani, e kuptova, - tha Nastradini. - Po deshët një batalion me ushtarë më vini të më ruajë. Përderisa unë thashë që do ta përballoj, do të thotë se do t'ia dalë mbanë dhe fund".

Dikush, duke qeshur me tallje tha: "Ja heroi! Pse more, mund ta marrësh përsipër një barrë të tillë? Po pas sheshit ku do të qëndrosh ti janë varrezat. Prandaj në fillim mendoje mirë, se pastaj faji të mbetet ty. Përshëndety me të afërmit e shtëpisë. Nqs të ka borxh ndonjëri ose i ke fshehur paratë diku, thuaji; nqs i ke borxh ndokujt ose ke ndonjë hall, ngarkoja këtij njeriu: ai i ka shpatullat e gjëra dhe mban."

Atëherë Nastradini tha: "Zakonisht unë nuk merrem me budallallëqe të tilla, por për inatin tuaj, e pranoj bastin. Unë po ju tregoj se Nastradini është i derdhur prej hekuri, kurse zemrën e ka të fortë si mermer. Unë vij nga fukarallëku. Shpesh më ka ndodhur që të flë jashtë, në rrugë e në male, në të ftohtë. Kurse këtu tek ne në qytet, lavdi Zotit, nuk ka ujqër, as hajdutë nuk ka. Ndërsa, përsa i përket 'lagjes së të heshturve', unë merrem vesh më mirë me ta se me këdo tjetër. Unë ndoshta me qindra herë kam fjetur në varreza. Tu lë lamtumirën, t'i lë amanet diçka ndokujt? S'është nevoja. Unë s'kam asnjë njeri, që ta kem vështirë për t'u ndarë; s'kam as punëra të lëna për nesër. Dhe sa për paratë, ju të gjithë e dini se ç'kam patur i kam harxhuar, nga xhepi drejt e në gojë, i kam ngrënë dhe s'kam më!"

Ja pra, kështu, më në fund ata vendosën që Nastradini ta kalonte natën në këmbë në një vend përjashta.

Në mëngjes Nastradini i gëzuar e plot shëndet, duke qeshur erdhi tek ata. Ata e pyetën se si e kaloi kohën. Nastradini filloi të tregojë: "Rreth e rrotull ç'do gjë zbardhëllonte. Vetëm dëgjohej se si ulërinte tufani, kurse pemët përkuleshin poshtë dhe sa nuk binin për tokë, pastaj papritur drejtoheshin dhe përplaseshin tek njëra tjetra. Atje tutje, në largësinë prej gati një milje, nuk di se ku shëndriste një qiri." Sapo shqiptoi këto fjalë, përnjëherësh njëri prej tyre bërtiti: "E humbi bastin, e humbi! Në marrëveshjen tonë nuk bëhej fjalë për ngrohje, kurse ti, siç del, na je ngrohur tërë natën nga kjo dritë. Marrëveshja, pra, nuk është përmbushur."

Të gjithë të tjerët e aprovuan këtë mendim dhe meqënëse Nastradini nuk e plotësuar marrëveshjen, e dënuan me një gosti. C'nuk bëri Nastradini t'ua hidhte poshtë gjykimet pa kuptim, por ata e ngatërronin atë dhe nuk e linin të fliste. Nastradini, donte s'donte, u detyrua të pranonte.

Darkën e caktuar erdhën miqtë; u falën; biseduan; vajti ora dymbëdhjetë dhe për të ngrënë s'po ndihej gjë fare. Miqtë më në fund e humbën durimin dhe thanë: "Dëgjo këtu, Nastradin efendi, ne nuk presim dot më, na jep të paktën atë që ke pregatitur." Kurse Nastradini iu kthye: "C'thoni, o miq! S'ka lezet kështu, kini pak durim." Në këtë mënyrë ai i bëri ata të durojnë, por kur ora vajti tre e natës, miqtë filluan ta shajnë ashpër Nastradinin. Atëherë Nastradini doli, gjoja sikur do t'u sillte darkën. Ata pritën dhe ca, pastaj thanë: "Ky llafazan po tallet me ne. Hajde të shohim njëherë se ç'po bën."

Ata u nisën ta kërkojnë atë në kuzhinë, por atje nuk kishte as ushqim, as Nastradin. Ata shkuan në oborr dhe panë Nastradinin që kishte varur në një pemë një goxha kazan dhe nën të kishte vënë një qiri që mezi shëndriste. Miqtë i thanë: "Nastradin na ngordhe për të ngrënë. Kjo s'është më shaka, po dreqi e di se ç'është!" Nastradini iu përgjigj: "Ju e shikoni, unë me dorën time po ua gatuaj gjellën. Prapë s'jeni të kënaqur?" "Ej, ti, budalla, - thirrën miqtë, - kazanin e ke varur në qiell, kurse këtu poshtë tij ke vënë një qiri. Po a mund të ziejë kazani në këtë lartësi, edhe pishtar sikur të ishte, e jo më një qiri?" "Si thatë miqtë e mi? Ju paska lënë kujtesa, - tha Nastradini. - Tri ditë më parë ju më dënuat se duke ndënjur më këmbë tërë natën në mes të akullit, qënkam ngrohur nga qiriu që dukej së largu në një largësi prej shtatë kilometrash. Po ta krahasoj me atë, ju them me bindje se këtu është më nxehtë se sa në stufën e banjës. Qiriri sipas jush mund të ngrohë në largësinë prej 7 kilometrash, atëhërë pse i njëjti qiri nuk mund të valojë kazanin në një largësi gjithë e gjithë tre kut?"

[Zero Cool]

Nastradini u mërzit duke i dhënë ushqim gomarit prandaj i tha gruas: "Qysh sot shikoje ti gomarin." Por gruaja nuk ra dakort dhe midis tyre u ndez sherri. Më në fund të dy ata vendosën të heshtin dhe kush do të flasë i pari, ai do ta ushqejë gomarin.

Nastradini u largua në qoshe dhe gjatë disa orëve qëndroi pa folur. Kjo heshtje e mërziti gruan, prandaj ajo hodhi shaminë në kokë, shkoi te fqinja dhe ndenji atje deri në mbrëmje. Erdhi koha e darkës. Gruaja i tregoi fqinjës se ç'i kishte ndodhur me burrin. "Kokëderr është burri im, - tha ajo, - ai nga urija vdes dhe për të folur nuk do të flasë. Ti çojmë një sahan me supë." Gratë i dhanë çunit një sahan me supë dhe ia çuan Nastradinit. Por duhet thënë se kur gruaja shkoi tek fqinja, në shtëpi hyri hajduti, i cili, mbasi mori çdo gjë të çmueshme, hodhi një sy në dhomën ku rrinte Nastradini. Ai shikon, Nastradini rrinte në qoshe dhe as nuk shqetësohej fare për zhurmën. Në fillim hajduti u shtang, po kur pa që Nastradini nuk shprehte as një shqetësim dhe as bërtiste, por rrinte statujë e gurtë, vendosi me mëndjen e tij që me siguri është i paralizuar; në sy të Nastradinit ai merrte ç'do gjë që i nevojitej. Pastaj i hipi në kokë dhe mendoi: "Po ja, t'ia heq nga koka qylafin me sarëkun e të shohim, do të flasë apo jo." Ai ia hoqi Nastradinit qylafin me sarëk dhe pasi hodhi plaçkat në kurriz, iku.

Në këtë kohë vjen djali, i cili, pasi iu drejtua Nastradinit që rrinte në qoshe si hu, pa folur, tha: "Ju dërguan supën." Nastradini, si të donte ti jepte të kuptonte djalit se këtu ndodhi një plaçkitje dhe se atij i hoqën edhe qylafin nga koka dhe prandaj duhet të vinte gruaja, bile të vinte sa më shpejt, filloi të vërshëllejë dhe duke bërë shenjë me dorë, tregoi kokën e tij. Kurse djali e kuptoi se Nastradini kërkonte që t'ia rrotullonte tri herë sahanin me supë në kokë. Kështu e kuptoi dhe kështu bëri; ai ia derdhi supën në kokë Nastradinit. Supa me oriz i rrodhi nëpër fytyrë dhe nëpër mjekërr, por megjithatë, Nastradini heshtëte me kokfortësi.

Djali u kthye në shtëpi dhe në përgjigje të pyetjeve tha se në shtëpi ishte hapur ç'do gjë në të dy kanatat: dyert, dollapi, sundukët - kudo ishte rrëmujë e madhe, plaçkat e hedhura dhe të shpërndara. Pastaj ai tregoi historinë e supës.

Gruaja e mori me mend se këtu diçka s'ishte në rregull dhe ia mbathi me të shpejtë për në shtëpi. Sapo ajo pa atë shkatërrim e rrëmujë, e shqetësuar iu sul burrit, që rrinte në qoshe si dordolec, dhe i bërtiti: "Oj, oj unë e zeza, ç'është kjo e keqe kështu?" "Hë, shko tani dhe jepi gomarit ushqim të hajë," - tha Nastradini dhe shtoi akoma: "Ja ç'na solli kokfortësia jote!"

[Zero Cool]

Nastradini u mërzit duke i dhënë ushqim gomarit prandaj i tha gruas: "Qysh sot shikoje ti gomarin." Por gruaja nuk ra dakort dhe midis tyre u ndez sherri. Më në fund të dy ata vendosën të heshtin dhe kush do të flasë i pari, ai do ta ushqejë gomarin.

Nastradini u largua në qoshe dhe gjatë disa orëve qëndroi pa folur. Kjo heshtje e mërziti gruan, prandaj ajo hodhi shaminë në kokë, shkoi te fqinja dhe ndenji atje deri në mbrëmje. Erdhi koha e darkës. Gruaja i tregoi fqinjës se ç'i kishte ndodhur me burrin. "Kokëderr është burri im, - tha ajo, - ai nga urija vdes dhe për të folur nuk do të flasë. Ti çojmë një sahan me supë." Gratë i dhanë çunit një sahan me supë dhe ia çuan Nastradinit. Por duhet thënë se kur gruaja shkoi tek fqinja, në shtëpi hyri hajduti, i cili, mbasi mori çdo gjë të çmueshme, hodhi një sy në dhomën ku rrinte Nastradini. Ai shikon, Nastradini rrinte në qoshe dhe as nuk shqetësohej fare për zhurmën. Në fillim hajduti u shtang, po kur pa që Nastradini nuk shprehte as një shqetësim dhe as bërtiste, por rrinte statujë e gurtë, vendosi me mëndjen e tij që me siguri është i paralizuar; në sy të Nastradinit ai merrte ç'do gjë që i nevojitej. Pastaj i hipi në kokë dhe mendoi: "Po ja, t'ia heq nga koka qylafin me sarëkun e të shohim, do të flasë apo jo." Ai ia hoqi Nastradinit qylafin me sarëk dhe pasi hodhi plaçkat në kurriz, iku.

Në këtë kohë vjen djali, i cili, pasi iu drejtua Nastradinit që rrinte në qoshe si hu, pa folur, tha: "Ju dërguan supën." Nastradini, si të donte ti jepte të kuptonte djalit se këtu ndodhi një plaçkitje dhe se atij i hoqën edhe qylafin nga koka dhe prandaj duhet të vinte gruaja, bile të vinte sa më shpejt, filloi të vërshëllejë dhe duke bërë shenjë me dorë, tregoi kokën e tij. Kurse djali e kuptoi se Nastradini kërkonte që t'ia rrotullonte tri herë sahanin me supë në kokë. Kështu e kuptoi dhe kështu bëri; ai ia derdhi supën në kokë Nastradinit. Supa me oriz i rrodhi nëpër fytyrë dhe nëpër mjekërr, por megjithatë, Nastradini heshtëte me kokfortësi.

Djali u kthye në shtëpi dhe në përgjigje të pyetjeve tha se në shtëpi ishte hapur ç'do gjë në të dy kanatat: dyert, dollapi, sundukët - kudo ishte rrëmujë e madhe, plaçkat e hedhura dhe të shpërndara. Pastaj ai tregoi historinë e supës.

Gruaja e mori me mend se këtu diçka s'ishte në rregull dhe ia mbathi me të shpejtë për në shtëpi. Sapo ajo pa atë shkatërrim e rrëmujë, e shqetësuar iu sul burrit, që rrinte në qoshe si dordolec, dhe i bërtiti: "Oj, oj unë e zeza, ç'është kjo e keqe kështu?" "Hë, shko tani dhe jepi gomarit ushqim të hajë," - tha Nastradini dhe shtoi akoma: "Ja ç'na solli kokfortësia jote!"

[Zero Cool]

Kur Nastradini ishte akoma fëmijë erdhi nga vendlindja e tij Sivrihisari në Akshehir dhe pa se muzeini thërriste nga minareja lutjen e mbrëmjes. Duke e keqkuptuar qëllimin e saj, ai i bërtiti atij që nga poshtë: "Hë, po ç'mund të bëj unë me ty xhaxha? Ti ke hipur në një pemë që s'ka degë as gdhënka, si mund të të ndihmoj?"

[Zero Cool]

Ishte një djalë kokëfortë e mëndjemadh që gjithnjë bërtiste: "Mua s'më gënjen dot asnjeri." Nastradin hoxha, që atëherë ishte djalë i ri, i dëgjonte shpesh këto deklarata të djalit. Njëherë ai u nevrikos dhe i tha djalit: "Ti rri këtu. Unë tani do kthehem dhe do ta shikosh se me ç'mënyra do të të gënjej." Me këto fjalë e la djalin dhe iku. Djali qëndroi me orë të tëra duke pritur, por Nastradini humbi si kripa në ujë. Ai u mërzit, megjithatë po priste dhe seç pëshpëriste me vete. Në këtë kohë erdhi një moshatar i tij dhe i tha: "Pse qëndron këtu dhe llomotit?" Djali e sqaroi. Kurse moshatari që erdhi, duke qeshur me budallallëkun e djalit, tha: "Po ja që ai të gënjeu ty. C'do më ti mburravec?"

[Zero Cool]

Nastradini u ndal për punë në Bursë dhe donte të blinte në pazar shallvare të leshta për pesëmbëdhjet akça. Ai e porositi që t'ia mbështillte shallvaret dhe kur u bë gati të paguante paratë dhe të ikte, mendoi se shallvaret që kishte veshur nuk ishin dhe kaq të vjetra, prandaj vendosi që më mirë të blinte një xhube të lehtë në vend të shallvareve. Dhe i tha shitësit: "Unë doja të blija shallvare, por ndërrova mëndje. Në vend të tyre më jep një xhybe për pesë akça." "Mirë," i tha tregëtari dhe i gjeti një xhybe të përshtatshme. Nastradini e mori dhe shkoi, por tregëtari filloi të bërtasë: "Ej, ti! S'më ke dhënë paratë!" "Po unë ti lashë shallvaret." "Po, por ti edhe për shallvaret nuk më pagove paratë," i vuri në dukje tregëtari. Nastradini i çuditur bërtiti: "Si? Aj-aj-aj! Këta bursakët qënkan të çudiçëm. Po nuk i mora shallvaret, çfarë të paguaj për to?"

[Zero Cool]

Pasi u kthye në pikun e vapës në shtëpi, Nastradini i tha gruas: "Më sill tasin me kos! S'ka gjë më të dobishme dhe më të mirë për stomakun në këtë vapë!" Gruaja iu përgjigj: "Tasin? Po ne s'kemi as një lugë kos në shtëpi!" Nastradini tha: "Epo mirë, bile më mirë që s'ka. Kosi është i dëmshëm për njeriun." "Njeri i çudiçëm je ti, - i tha gruaja, - një herë thua se kosi është i dobishëm, një herë i dëmshëm. Cili nga mendimet e tua është i drejtë?" Nastradini u përgjigj: "Në qoftë se ai gjendet në shtëpi, është i drejtë mendimi i parë, por në qoftë se nuk ka, atëherë është i drejtë mendimi i dytë."

[Zero Cool]

Predikimi në xhami
Njëherë hoxhë Nastradini (hoxhë në Turqinë e vjetër thirreshin me respekt njerëzit e shkencës dhe të arsimit -- mësues, pedagogë dhe udhëheqës shpirtërorë) u ngjit në faltore në Akshehir (qytet në Turqi) për të predikuar dhe tha: "Besimtarë, a e dini se çfarë do t'u them?". Ata iu përgjigjën: "Jo, nuk e dimë". Atëherë hoxha tha: "Kur ju nuk e dini, atëherë ç'mund t'u flas?". Me këto fjalë ai zbriti nga faltorja dhe shkoi në punën e vet.

Herën tjetër kur ai hipi përsëri në faltore dhe u drejtoi të njëjtën pyetje, njerëzit iu përgjigjën: "E dimë". "Pra, përderisa ju e dini, domethënë që s'është nevoja që unë t'u flas". Kështu tha dhe përsëri u largua. Besimtarët, të habitur, vendosën që, kur hoxha të hipi prapë në faltore t'i përgjigjen: "Disa nga ne e dinë, kurse të tjerët nuk e dinë".

Pasi u ngjit për herë të tretë në faltore Nastradini, sipas zakonit, iu drejtua popullit me të njëjtën pyetje. Përgjigja ishte: "Disa prej nesh e dinë, të tjerët jo". Nastradini, duke mbajtur seriozitetin, tha me zë të lartë: "E mrekullueshme! Atëherë, ata që e dinë le tua tregojnë atyre që nuk e dinë".


Huazuar nga Nastradin Hoxha

ZC

[luckyman]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Predikimi në xhami
Njëherë hoxhë Nastradini (hoxhë në Turqinë e vjetër thirreshin me respekt njerëzit e shkencës dhe të arsimit -- mësues, pedagogë dhe udhëheqës shpirtërorë) u ngjit në faltore në Akshehir (qytet në Turqi) për të predikuar dhe tha: "Besimtarë, a e dini se çfarë do t'u them?". Ata iu përgjigjën: "Jo, nuk e dimë". Atëherë hoxha tha: "Kur ju nuk e dini, atëherë ç'mund t'u flas?". Me këto fjalë ai zbriti nga faltorja dhe shkoi në punën e vet.

Herën tjetër kur ai hipi përsëri në faltore dhe u drejtoi të njëjtën pyetje, njerëzit iu përgjigjën: "E dimë". "Pra, përderisa ju e dini, domethënë që s'është nevoja që unë t'u flas". Kështu tha dhe përsëri u largua. Besimtarët, të habitur, vendosën që, kur hoxha të hipi prapë në faltore t'i përgjigjen: "Disa nga ne e dinë, kurse të tjerët nuk e dinë".

Pasi u ngjit për herë të tretë në faltore Nastradini, sipas zakonit, iu drejtua popullit me të njëjtën pyetje. Përgjigja ishte: "Disa prej nesh e dinë, të tjerët jo". Nastradini, duke mbajtur seriozitetin, tha me zë të lartë: "E mrekullueshme! Atëherë, ata që e dinë le tua tregojnë atyre që nuk e dinë".


Huazuar nga Nastradin Hoxha

ZC

Goja t`lumt ZC.. ...................hade more gzuar!!!