Keshtu foli TAHIR ZEMAJ.

[Honesty^uk.]

http://www.trepca.net/2001/zemaj/tahir-zemaj-libri-v.jpg
Përmbajtja e librit:

- Unë kam për nder të jem shërbëtor i Kosovës, siç e kam për turp t’i rri
asaj mbi qafë !
- Kush është Tahir Zemaj ?
- Në tymnajën politike të 81-shit, shqiptarëve po u ngushtohej laku nga
të gjitha anët
- Kush e ka ndihmuar Tahir Zemën të arratiset nga Burgu i Dubravës ?
- Kontaktet me njerëzit e Qeverisë së Kosovës dhe projektet e para
- Pse nuk shkoi në SHBA të specializohej për një vit Tahir Zemaj ?
- Ministria e Mbrojtjes që u burgos në Kosovë !
- Si u krijua Ministria e Mbrojtjes në krye të së cilës u emërua Ahmet
Krasniqi ?
- Punët e para, vështirësitë dhe fërkimet !
- Formimi i brigadës 134 dhe bërthamave të brigadave 133, 131
- Takimi i parë me Sali Veselin, Naim Malokun, dhe Ramush Haredinajn
- “Kthehuni nga keni ardhur ose do të ndeshni në dhunë... !!” na është
thënë shqip, jo serbisht !?
- Një incident i lig dhe kriminal para Betejës së Loxhës
- Beteja e Loxhës – beteja e parë serioze me shkie
- Pas betejës, “luftë” me “togerin” dhe komandantët e tij. Takimi i Llukës
- Jeta në kazermën e Prapaqanit
- Pse u sulmua dhe si u mbrojt Lluka
- Formimi i Komandës së Drejtorisë Operative të rrafshit të Dukagjinit
- Kujtime dhe pjesë nga diskutimi i z. Rrok Berisha, pjesmarrës në
mbledhjen për formimin e SH.O.RR.D
- Ke dy minuta kohë për të hequr portretin e Rugovës !!
- H. Thaçi . Do të luftoj me ty Tahir Zemaj si me shka, me ty dhe njësitë
tua !
- Tërheqja e detyruar dhe shmangia e masakrës mbi civilët
- Takimi i fundit me Ahmet Krasniqin
- Pengesa, akuza, atentate të dështuara !
- Brigada "Mërgimi" rrethohet nga kalashët e Mejdanit dhe të Nanos !
- Gra dhe vajza, luftëtare të Kosovës
- Pëgjigje akuzave nëpërmjet një interviste
- NJË PASTHËNJE EDHE PSE E PANEVOJSHME
- Album fotografish
_______________________________________

1) Unë kam për nder të jem shërbëtor i Kosovës, siç e kam për turp t’i rri asaj mbi qafë !


--------------------------------------------------------------------------------



- dy fjalë si hyrje –

Kisha dëgjuar prej vitesh se shumë ushtarakë kanë qenë bërë të famshëm nga ditarët që kishin mbajtur gjatë luftës. Në fakt edhe unë kam dashur të mbaj ditar, por angazhimet e shumta më kanë penguar. Nga ana tjetë, ne kemi hyrë në luftë si njësi të organizuara dhe kemi mbajtur dokumentacion të rregullt për çdo veprim, ngjarje, aksion apo ndryshim plani. Për çdo takim kemi mbajtur protokolle, ku janë të shënuara fjalë për fjalë ato që janë thënë, vendimet që janë marrë.

Nga ana tjetër kam pasur përshtypjen që shumë prej ushtarëve dhe oficerëve të mi do të mbanin ditarë personalë, të cilët do ta hijeshonin rrëfimin për luftën, do ta mbushnin me detaje të imta e të papërceptueshme nga të gjithë, do ta paraqisnin luftën nga një kënd njerëzor, intim, gjë që së bashku me dokumentacionin e ruajtur, do ta plotsonin historinë e luftës dhe të rezistencës së njësive tona. Shumë gjëra nuk janë realizuar, shumë të tjera presin të realizohen në të ardhmen, veç gjëja më e rëndësishme, ajo për të cilën kishim hyrë në luftë, Liria e Kosovës, u realizua. Para kësaj ngjarje të gjitha të tjerat zhvlerësohen, zhyten në hije dhe humbin kuptimin e tyre të mëparshëm.

Rrjedhimisht unë kurrë nuk do të kisha marrë mundimin të dilja para lexuesve me kujtimet, me dëshmitë e mia. Veç ka disa kohë që kam vërejtur me shqetësim se si ndryshohen faktet, se si manipulohen ngjarjet, se si përdoren disa njërëz, ose si denigrohen disa të tjerë, se si e si për të kënaqur ambicjet e veta politike. Unë nuk kamkurrfarë xhelozie për politikanët. Kurrë s’kam pasur. Unë jam ushtarak dhe i tillë do të jem deri deri sa të mos më kërkohet ndryshe nga populli im. Unë e ndjej se si ushtarak mund të jap maksimumin tim në të mirë të qytetarëve të mi, në të mirë të Republikës së Kosovës. Megjithatë nuk mund të hesht, kur shoh se si janë lëshuar epshet e përvetësimit të fitoreve të të tjerëve, se si nuk kontrollohen pasionet e egra për të sulmuar gjithçka e gjithkënd që mund t’i bëjë hije në rrugën e pushtetit, dikujt. Edhe njëherë po e them, më shkurt me më saktë:

Ky libër nuk synon të bëjë elektorat as për Tahir Zemën, as për ndonjë parti.

Ky libër synon të qartësoj të vërtetën për përpjekjet e luftëtarëve të atyre brigadave, eprorëve të tyre, për përpjekjet e Shtabit Suprem të Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës për të organizuar rezistencën e armatosur ndaj okupatorit. Ato që dëshmohen në këtë libër janë pjesë e asaj të vërtete, në të cilën unë kam qenë pjesmarrës, krijues dhe dëshmitar okular. Misioni i këtij libri është ky pra: Ta ndriçoj, ta mbrojë dhe ta bëjë publike të vërtetën që merr përsipër të pasqyrojë.

Në cilësinë e komandantit të Zonës së Tretë Operative të Rrafshit të Dukagjinit, kam nderin të shpalos me krenari heroizmin e të rënëve të saj, të premtoj dhe ta mbaj premtimin se, sa të jem gjallë, do të luftoj për idealet për të cilat dhanë jetën. Si bashkëluftëtar i tyre, ndaj dhimbjen dhe krenarinë me familjet që i lindën dhe i rritën. Si epror i lartë ushtarak shpreh mirënjohjen time të thellë dhe vlerësimin tim më të lartë për kolegët e mi oficerë, të cilët me ndjenjë të lartë përgjegjësie, me zotësi dhe kurajo burrnore iu përegjigjën urdhërit të atdheut.

I falenderoj ata për bashkëpunimin e shkëlqyeshëm, për mirëkuptimin dhe respektin që kanë treguar, në radhë të parë ndaj luftëtarëve të thjeshtë, por edhe ndaj meje si epror i tyre. Unë e çmoj lart punën e institucionit nën urdhërat e të cilit kam luftuar. Kolonel Ahmet Krasniqi, Ministër i Mbrojtjes së Republikës së Kosovës do të mbetet për mua një shembull dinjitoz i ushtarakut atdhetar, një model i shkëlqyer i ushtarakut madhor. Unë i kam njohur dhe respektuar Institucionet e Republikës së Kosovës.

Presidentin e Republikës e kam konsideruar si Komandant Suprem të Ushtrisë Çlirimatre të Kosovës. Kjo, jo se unë kam demonstruar afinicione politike, por se për të kishin votuar 90 përqind e qytetarëve me të drejtë vote. Unë kam hyrë në Kosovë pikërisht në mbrojtje të atyre qytetarëve, që nën bajonetat dhe zinxhirët e tankeve serbe kishin votuar për udhëheqësin e tyre, ne kemi hyrë në Kosovë jo për të ndryshuar sistemin dhe strukturën politike ndërshqiptare të saj, por për t’ia hequr qafe zgjedhën shekullore serbe. Ja sepse e kam respektuar Presidentin Rugova, Parlamentin, Qeverinë dhe Ministrinë e Mbrojtjes së republikës së Kosovës., dhe ja sepse do t’i repektoj gjithë jetën ata që zgjidhen me vota nga qytetarët e mi.

Do të jem gjithë jetën kundër atyre që vijnë në pushtet në Kosovë, siç kanë ardhur serbët me luftë dhe me vrasje, pa pëlqimin e shumicës së popullsisë së saj. Unë e kam për nder të jem shërbëtor i Kosovës siç e kam për turp t’i rri asaj mbi qafë. Mirënjohja ime shkon edhe për ata burra e gra trimnesha, për ata djem e vajza të Rrafshit të Dukagjinit e të gjithë Kosovës, që na mbajtën me bukë, na strehuan në shtëpitë e tyre, na i zbutën plagët dhe dhimbjet, na e lehtësuan jetën e ashpër të ushtarit, duke na u gjetur pranë me çka u gjendej.

Mirënjohja ime e thellë shkon edhe për ata qytetarë të Republikës së Shqipërisë, veçanërisht të atyre rretheve buzë kufirit shqiptaro-shqiptar, që u shëndrruan në mbështetje të sigurtë dhe na ndihmuan duke rrezikuar, e jo rrallë duke dhënë edhe jetën për lirinë e Kosovës. Mirënjohje për mjekët e spitalit ushtarak në Irzniq dhe Krushevc, për ata të spitalit civil të qytetit Bajram Curri dhe spitalit Ushtarak në Tiranë që bënë të mundur shërimin dhe riaftësimin e sa e sa luftëtarëve të plagosur.

Mirënjohje për shtetet demokratike, Amerikën dhe mekanizmin e tyre të fuqishëm ushtarak NATO-n, që shkurtoi ditët e vuajtjes së popullit tonë, dhe që bashkë me gjakun e derdhur nga të rënët tanë, sollën lirinë e Kosovës.

U jam mirënjohës gjithashtu gjithë miqve të mi, lista e të cilëve do të ishte shumë e gjatë. Ata më kanë inkurajuar, nxitur dhe ndihmuar për t’i kryer sa më mirë detyrimet e mia, si qytetar i Kosovës dhe ushtarak në shërbim të saj.

Së fundi, por jo përnga rëndësia, falenderoj autorët, Arbër Ahmetaj dhe Sefedin Krasniqi, redaktorin e këtij libri, zotin Shefqet Jashari-Strofci që punuan aq shumë dhe bënë të mundur realizimin e tij.

Çdo dobësi e mundshme e këtij libri më përket mua dhe jo autorëve apo redaktorit të tij.

Dua t’u kërkoj falje të gjithë atyre bashkëluftëtarëve, emërat e të cilëve për arsye të ndryshme nuk figurojnë në këtë libër. Ata nuk janë harruar, por ka qenë e pamundur të përmenden të gjithë. Faleminderit edhe lexuesve, për mirëkuptimin e të cilëve jam i sigurtë.(Fq.9-12)

Tahir Zemaj
Gjermani
__________0_____________

2) Kush është Tahir Zemaj ?


--------------------------------------------------------------------------------


Ka lindur me 28 dhjetor 1951 në Strellc të Epërm. Shkollën fillore dhe tetëvjeçare i mbaron në Strellc dhe Isniq.

Pas tyre ndjek gjimnazin “11maji”, në Pejë, pas vitit të dytë orientohet në drejtimin shkencor. Ai rrjedh nga një familje punëtore e fshatare, ka katër vëllëzër dhe tri motra. Dëshira e babës së tij, si e çdo prindi të etur për arsimin e fëmijëve të vet, ka qenë t’u krijonte mundësi fëmijëve për shkollim. Zemaj përmend dëshirën e babës së tij që njëri nga djemtë të studjonte në një akademi ushtarake. “ Vëllai i madh nuk ka qenë shumë i lidhur me familjen dhe prindërit, ndaj kam pranuar të konkuroj dhe kam fituar të drejtën për t’u regjistruar në Akademinë Ushtarake. Kam kaluar pa asnjë pengesë kontrollet psiqike dhe fizike.

Kështu kam filluar studimet në Akademinë Ushtarako-Teknike në Zagreb. Gjatë vitit të parë kam pasur vështërsi të jashtëzakonshme lidhur me gjuhën. Të gjitha provimet i kam dhënë duke përdorur fjalorët dy gjuhësh dhe ia kam arritur.

Megjithatë, Zagrebi ishte larg nga shtëpia ime, gjë që më pengonte edhe në mësime. Ndaj kam kërkuar të takohem me gjeneral Ramiz Abdylin, Kryeshef i Akademisë Ushtarake në Zagreb. Në atë takim ai më ka sugjeruar që të vazhdoja vitin e dytë në Beograd në akademinë e forcave toksore.

Rrjedhimisht vitin e dytë. Me disa provime shtesë, e fillova në Beograd. Kemi qenë 28 shqiptarë të regjistruar. Aty kam gjetur edhe Ahmet Krasniqin. Kjo kohë i përket vitit 1969. Plan-programi mësimor ka qenë shumë i ngarkuar. Ka pasur më tepër lëndë shkencore se sa ushtarake. Matematika, fizika, mekanika, kibernetika, elektroteknika etj, program i ngjeshur mësimor që nuk përballohej lehtë nga studentë që kishin ardhur nga gjimnaze apo shkolla të mesme pa një traditë të konsoliduar.

Në fund të vitit të dytë kemi mbetur vetëm dy vetë, unë dhe Ahmet Krasniqi. Në vitin e tretë dhe të katërt kemi vazhduar specializimin në Sarajevë, ku edhe jemi diplomuar. Gradën e parë si “nëntoger” e kemi marrë në Beograd. Në qershor të vitit 1973, kemi filluar punë.

Kam kërkuar që të emërohem në Pejë, për fatin tim kërkesa më është pranuar dhe kam filluar punë në kazermën e Pejës. Aty kam qenë komandues i togës së përzier që përfshinte lloje të ndryshme armësh, të lehta e të mesme. Në atë post kam qëndruar një vit. Nënkolonel Ali Muhaxheri, i cili ka qenë një njeri dhe ushtarak i mrekullueshëm, me vizione të qarta atdhetare, punonte në degën e korparmatës së Kosovës. Kam kontaktuar me të. Ai njeri ka pasur dije të gjëra ushtarake, por edhe për shumë gjëra të tjera.

Ai më ka nxitur të mësoj e të përvetësoj më thellë disa dije speciale ushtarake. Aty kanë qenë fillesat. Jam promovuar në postin e komanduesit të kompanisë. (Në ndryshim nga terminologjia që përdoret në Shqipëri, në ushtrinë Jugosllave të asaj kohe, pozitat e drejtuesve ushtarak deri në rang batalioni janë quajtur komandues dhe jo komandant. Një ndikim i tillë është reflektuar edhe gjatë luftës në Kosovë, ku, një drejtues skuadre është quajtur komandant – kjo mund ta ketë krijuar edhe atë përshtypjen që ka pasur “shumë komandantë” në luftën e Kosovës. Kur janë mbledhur tre veta, njërin e kanë shpallur komandant ! Rrjedhimisht, ka pasur dhjetëra “komandantë” në një fshat). Deri në nivel batalioni e sipër, kemi të bëjmë me komandant, hiearki që shkon deri në komandant armate.

Shkallën e dytë të kualifikimit ushtarak, magjistraturën e kam pasë regjistruar në Beograd dhe ato provime i kam dhënë me sukses. Në Sarajevë jam specializuar për komandant dhe aty kam njohur edhe një epror shqiptar, i cili më vonë është përfshirë në Shtabin Suprem të Republikës së Kosovës, zotin Agim Mehmeti. Ai ka qenë mësimdhënës në akademinë e ulët ushtarake në Sarajevë.

Pas pak kohe ai u burgos për shkaqe politike, humbi edhe karrierën ushtarake. Kam qenë komandant në krahinën e Timokut, pastaj kam punuar në organet e zbulimit dhe të kundër-zbulimit pranë organit të Sigurimit për shtete ballkanike. Përsëri ka qenë Muhaxheri, i cili në atë kohë bënte stazhin për komandant divizioni për të marrë gradën e gjeneralit, që më ka sygjeruar “t’i lë punët nëpër shtabe dhe të filloj të aftësohem për komandant – do të thotë të punoja me trupat dhe jo në administratën ushtarake”.

Propozimi i tij ka qenë që unë të kaloja në njësitë operative dhe të merrja postin e zëvëndës komandantit të batalionit. Vetëm pas një viti jam emëruar komandant batalioni në Zajeqar, në një moshë shumë të re për atë detyrë. Kjo në vitin 1980. Nuk kam përmendur disa kurse, speciale për zbulim dhe kundër zbulim, pastaj një tjetër për një armë-raketën tokë-tkë të tipit “malutka” 9K11M, minahedhësit 82 milimetra, madje kam qenë i vetmi instruktor i kësaj arme në Armatën e Dytë. Armë të cilën e kam përdorur më vonë në luftë kunër forcave serbe në Kosovë. Ka qenë e vetmja armë artilerike e këmbësorisë, vonë kemi marrë disa minahedhësa 120 në luftën e Kosharës.

Më kujtohet - thotë Zemaj – i ashtuquajturi « kundërrevolucion » i vitit 1981 në Kosovë. Ushtria, edhe pase me kushtetutë e kishte të ndaluar që të përzihej në trazirat e brendshme, i futi hundët. Eprorët shqiptarë e kanë kundërshtuar një gjë të tillë duke e paguar disa herë shumë shtrenjtë. Presioni ndajh eprorëve shqiptarë u rrit jasht mase, ndërkohë, që në mënyrë enigmatike disa kolegë disa kolegë të mi, oficerë shqiptarë « u zhdukën » !

Kjo gjë ka ndodhur edhe me shumë ushtarë shqiptarë. Në Krahinën e Timokut, ku unë shërbeja gjatë asaj kohe, nuk kanë ndodhur këto gjëra dhe jo krejt për meritë timen, pasi edhe komandanti i divizionit ka qenë shqiptar. Për pesë vite nuk ka ndodhur asgjë, asnjë ushtar i plagosur apo i vrarë, asnjë epror i zhdukur. Sigurisht që tentimet për të na provokuar, me qëllim që të na akuzonin e më vonë edhe të na gjykonin nëpër gjykatat ushtarake, kanë qenë të shpeshta, por kanë dështuar.

Ndoshta kemi qenë edhe me fat, por edhe e kemi mbështetur njëri-tjetrin. Ali Muhaxheri avancoi në gradën gjeneral dhe u kthye në Kosovë në postin e kryeshefit të Korpormatës së Kosovës, më vonë edhe komandant i mbrojtjes territoriale të Kosovës. Eshtë po ai që ka kontribuar në afrimin tim në Prishtinë, ku fillova punë në Shtabin e Mbrojtjes territoriale të Kosovës.


_____________0 ________________

3)Në tymnajën politike të 81-shit, shqiptarëve po u ngushtohej laku nga të gjitha anët


--------------------------------------------------------------------------------



Duke parë rreziqet që i kanoseshin popullit shqiptar, pas vitit ’81, më kujtohet një detaj, kur gjenerali hynë në zyrën time në shtabin e Korparmatës në Prishtinë dhe më thotë : « Deri tani ti mund të kesh lexuar vetëm këtë shtyp, duke më treguar një gazetë « Politika » që ndodhej në tavolinë, tani e tutje dua të të shoh duke lexuar së pari « Rilindjen ». Duhet fillimisht të flasësh gjuhën letrare shqipe, pasi që tani e tutje çdo kontakt juaji me shtabet rajonale do të jetë në gjuhën shqipe ».

Shihej nevoja që eprorët shqiptarë të mësonin sa më shumë për luftën antiterroriste dhe antidiversioniste, një lloj i luftës speciale. Më vonë filluan të formohen njësite të tilla pranë shtabeve komunale dhe rajonale. Këtë punë e kam udhëhequr nga Komanda në Prishtinë. Gjatë gjithë kohës që gjeneral Muhaxheri ka drejtuar në Kosovë, serbët nuk kanë mundur t’i fusin shumë hundët në aftësimin e kuadrove shqiptarë, sigurisht që ka pasur edhe serbë. Në atë kohë krijuam qendrën e parë në Ajvali. Qendra për aftësimin e Kuadrove Ushtarak të Mbrojtjes territoriale të Kosovës nën drejtimin e kolonelIsmail Maliqit, i cili është vrarë në rrethana misterioze-me një përplasje me makinë në dalje të Tunelit të Mitrovicës, bashkë me familjen.

Në këtë qendër trajnimi kanë kaluar të gjithë eprorët shqiptarë. Kjo ka nisur në vitin 1985, si projekt i mbrojtjes territoriale deri në fund të 1987. Në vitin 1986 kam pasur rast të njihem edhe me Sali Çekun. Njohja ime me të, që nga ajo kohë, ka luajtur rol dhe ka pasur peshë. Tek ai, unë vura re dëshirën e thellë për të përvetësuar të gjitha programet dhe llojet e luftrave speciale. Më kujtohet sidomos çasti, pasi ishte bindur se me mua mund të fliste hapur, kur më ka thënë : « Ne shqiptarët vetëm me armë mund të çlirohemi, veç nuk duhet ta lëmë kurrë prapa as diplomacinë ! »

Në atë kohë më thërret zoti Muhaxheri, i cili më njofton për fjalët që qarkullonin rreth meje, për të cilat u garantova se nuk kishin asnjë lidhje me mua, as me të vërtetën. Kam pasur mundësi të largohem, « të arratisem » por nuk kam dashur, sepse e ndjeja veten të pastër. Të nesërmen më kanë thirrur për bisedë informative e më kanë dërguar fillimisht në Nish, pastaj në Beograd. Aty për aty është fabrikuar akuza se gjoja « qenkësha i lidhur me mafian shqiptare, e cila qenka e interesuar për të nduhmuar kundërrevolucionin në Kosovë ». Më thanë se më kishin parë me atë e me këtë. Asnjë dëshmi nuk ekziston për lidhjet e mia me njerzë të tillë. Personalisht, kurrë nuk kam besuar se do të jetë Mafia, ajo që do të mund të bëjë diçka për çlirimin e Kosovës. Jo, veç djemtë dhe vajzat e saj, gjaku dhe djersa e tyre e ndershme mund ta çlironin dhe e çliruan.

Megjithatë serbët formuluan një akuzë – do ta tregoj aktakuzën – « keqpërdorim i detyrës zyrtare dhe financim i kontrarevolucionit në Kosovë nëpërmjet kontrabandës ». Jam dënuar gjashtë vjet. Në gjykatën e shkallës së dytë ma kanë zbritur në katër vjet, prej të cilave tre, i kamë bërë në burgjet e Nishit, Leskovcit, Mitrovicës, Prishtinës, Gjyrakovcit, Pejës dhe Dubravës

_____________0__________

4)Kush e ka ndihmuar Tahir Zemën të arratiset nga Burgu i Dubravës ?


--------------------------------------------------------------------------------


Dezintegrimi i Jugosllavisë sapo kishte filluar dhe serbët po përpiqeshin të eliminonin të gjithë personat e rrezikshëm, ata për të cilët mendohej se do të rrezikonin edhe me armë kundër planeve të tyre. Në mesin e tyre ka qenë edhe Tahir Zemaj.

Plani ka qenë që ai të "transferohej" në një burg tjetër, në të cilin ai kurrë nuk do të mbërrinte i gjallë. "Kur ka ardhur puna për të më likuiduar në burg, me ndihmën e disa gardianëve shqiptarë, të cilët kishin kryer shërbimin ushtarak në njësitë e mia, kam marrë vesh se ishte mbajtur një mbledhje dhe se "do të më transferonin në burgun e Pozharevcit" në fakt do të më eleminonin. Me ndihmën e atyre ushtarëve jam arratisur nga burgu i Dubravës".

Zemaj i përmend me konsideratë dhe mirënjohje emrat e Xhavit Balës, mbikqyrës, Mehmet Demaj, Sherif Thaçit si edhe të komandantit të burgut të Dubravës, Sokol Blakaj. Zemaj shpjegon se kjo ka ndodhur në vitin 1991 dhe historia e arratisjes është një sagë e vërtetë, por së cilës ai nuk dëshiron t'i kushtojë vëmendje në këtë libër.

Pas tre katër ditësh me ndihmën e familjes dhe të disa djemve të fshatit të tij, largohet nga Kosova për në Slloveni, Zvicër dhe së fundi në Gjermani. Në Berlin ai strehohet tek disa të afërm të tij. "Në ato ditë më janë gjetur shumë njerëz" kujton koloneli.

_________________0________________

5) Kontaktet me njerëzit e Qeverisë së Kosovës dhe projektet e para


--------------------------------------------------------------------------------


Në atë kohë sa kishte filluar veprimtarinë Qeveria e Republikës së Kosovës në ekzil. Me ndihmën e Ramush Tahirit, ndihmës i Kryeministrit për Problemet Ushtarake dhe të Sigurisë, si dhe të Sali Çekut në Shtutgart, Tahir Zemaj vendos kontaktet e para dhe pajiset me një pasaportë kroate. Aty ka filluar punën për krijimin e programeve të vetëmbrojtjes së popullatës në kushtet e luftës speciale që zhvillonte Serbia ndaj popullit shqiptar të Kosovës. Aty janë vendosur lidhjet me një pjesë të madhe të eprorëve shqiptarë që e kishin braktisur ushtrinë Jugosllave.

Po aty, Tahir Zemaj është takuar për herë të parë edhe me Safet Zhulalin, i cili ka premtuar se "do të ndihmonte me të gjitha mundësitë përpjekjet e tyre". "Ky premtim i Ministrit të Mbrojtjes së qeverisë së parë demokratike shqiptare të pas Luftës së Dytë botërore - thekson Zemaj, - është reflektuar me formimin e bërthamave të para, në një prej të cilave ka qenë Sali Çeku". Tahir Zemaj urdhërohet nga Qeveria e Republikës së Kosovës për të udhëtuar për në Çekosllavaki, të bisedojë për kontraktimin e armëve në vitin 1992. Atje ai ka bërë përzgjedhjen e gjithë arsenalit luftarak që duhej, ka sjellë gjithë dokumentacionin shoqërues, katalogjet.

"Ai armatim ka pasur vlerë 2 milion marka, që nuk u paguan nga qeveria e Bujar Bukoshit, pasi fondi i saj ka qenë në fillimet e veta. Ato armë u morën nga disa djem shqiptarë nga Maqedonia dhe me sa di unë ai armatim ka përfunduar në Shqipëri. Nuk e di saktësisht se çka ndodhur me të. Kam marrë vesh më vonë, që ai armatim është ripaguar edhe njëherë për të hyrë në Kosovë. Ka pasur pushkë snajper, mortaja krahu, automatikë, bomba dore, raketa "Malutka" të prodhimit rus, antitanke etj. Atë armatim e ka ripaguar për së dyti Ahmet Krasniqi.

Pas shumë hallesh ai armatim përfundimisht ka hyrë në Kosovë" saktëson Zemaj. "Nga Gjermania kemi filluar - siç përmenda, kontaktimin me ushtarakët shqiptarë në Perëndim, por edhe me ata që kishin mbetur nëpër shtetet e ish Jugosllavisë. Në Kroaci kishim disa kolegë që ishin përfshirë në luftime krah forcave kroate, shumica e ushtarakëve shqiptarë kishin dezertuar nga ushtria jugosllave, ata që patën mbetur qenë një numër shumë i papërfillshëm. Ata me të cilët kemi kontaktuar, kanë treguar entuziazëm dhe gatishmëri.

Mirëpo brenda resorit tonë diçka nuk po shkonte në rregull, kanë ndodhur disa probleme me dorëheqjet, fillimisht ishte Ramush Tahiri, pastaj Nik Gjeloshi. Unë jam ushtarak dhe nuk mund të gjykoj politikisht eprorët e mi civil dhe ushtarak, por vërtetë diku nuk shkonte puna. U bënë shumë ndryshime, u dhanë dorëheqje, kush ishte shkaktari ? A qe kryetari i Qeverisë shkaktar që njerëzit dhanë dorëheqje, apo qenë këta të fundit që nuk qenë të zotët ta drejtojnë atë resor?

Siç thash nuk jam kompetent për të dhënë përgjigje të tilla, por di se punët nuk po shkonin siç duhej, mjerisht u vunë re edhe simptomat e para të një smundje të vjetër: përçarjet.

Megjithatë grupi i Sali Çekut kishte filluar punën dhe na informonte vazhdimisht se si shkonte stërvitja. Personalisht kam kërkuar që të përfshihem në stërvitjen e ushtarëve dhe oficerëve shqiptarë, por nga Shqipëria na është thënë se " nuk ishte e nevojshme pasi ata kishin kuadro të mjaftueshme dhe të afta për ta bërë vetë një punë të tillë"

______________0_______________

6) Pse nuk shkoi në SHBA të specializohej për një vit Tahir Zemaj ?

--------------------------------------------------------------------------------


Ka qenë vet sali Çeku që i ka sugjeruar dhe e ka nxitur Tahir Zemën të shkonte për bisedime lidhur me ndonjë bashkëpunim të mundshëm në interesa të çështjes shqiptare, me forcat amerikane në Qendrën për Zbulim dhe Kundërzbulim për Europën Juglindore në Ausburg.

Gjërat që janë biseduar atëherë me amerikanët, në vitin 1993, kanë dal të vërteta dhe janë realizuar gjatë luftës në Kosovë. "Në parantezë më duhet të them se në intervistën time gjatë procedurës së kërkimit të azilit politik në Gjermani - saktëson Zemaj - ka marrë pjesë edhe një oficer amerikan. Ata qenë të bindur që unë isha një oficer dhe që dija shumë gjëra që u interesonin lidhur me ushtrinë Jugosllave, informacione që u interesonin sidomos njerëzve të asaj qendre që përmendëm më sipër.

Ata më propozuan të punoja me ta. Me thënë të drejtën përveç që kam pasur frikë për familjen time që ndodhej në Kosovë, kam hezituar ta pranoj ftesën e tyre edhe për shkak se unëm isha i angazhuar ushtarakisht dhe kisha në një farë mënyre eprorët e mi, civil dhe ushtarak. Nuk mund të veproja më në kokën time, ndaj, e kam refuzuar kërkesën e tyre për një specializim njëvjeçar kundërzbulimi në Amerikë.

I kam njoftuar eprorët e mi ushtarak dhe civil për çdo bisedë apo ofertë të tyre dhe sigurisht që edhe atyre, amerikanëve, u tregoja se qeshë njeri i angazhuar me institucionet e vendit tim. Në vitin 1993-94 Ahmet Krasniqi ka qenë në Kroaci, pa punë, i burgosur dy herë. Kam treguar për njohjet e mia me të. Kam qenë i bindur që ai mund t'u printe punëve dhe këtë gjë, edhe e kam sugjeruar. Puna e qeverisë ka pasur herë rënie e herë ngritje.

Ndërkohë, Kosova gati zbrazej nga të rinjtë. Ne nuk mund t'u sugjeronim të rinjëve tanë të bënin shërbimin ushatrak në armatën serbe. Ndërsa ushtrimi i tyre në vendet e tjera ka qenë i pamundur. Kemi bërë përpjekje nëpërmjet disa klubeve të sporteve luftarake. S'kemi arritur gjë. Jemi përpjekur t'i dërgojmë në Turqi për t'i stërvitur, por edhe atje kemi dështuar. Rrjedhimisht nuk kemi mundur t'i përgatitim ata për luftë në Kosovë. Donim të përgatisnim jo më shumë se dy-tre qind vetë për fillim dhe këta pastaj, do të mund të përgatisnin të tjerët.

________________0________________

7) Ministria e Mbrojtjes që u burgos në Kosovë !


--------------------------------------------------------------------------------


Me një bujë të jashtëzakonshme organet serbe në vitin 1993 thanë se qe "zbuluar dhe shpartalluar në Kosovë një strukturë politiko-ushtarake, ministria e Mbrojtjes së Republikës së Kosovës". Njerëzit që bënin pjesë në të u arrestuan dhe nëpër disa gjyqe propagandistike morën dënime të rënda. "Kam qenë në dijeni se ishte formuar një Ministri e Mbrojtjes Civile të Kosovës, pastaj mësimdhënës në Universitet) si dhe disa eprorë që unë i njihja, si Zaim Berisha, që janë kyçur në atë sistem, bashkë me disa komandantë të shtabeve rajonale të mbrojtjes territoriale në pothuajse të gjitha komunat e Kosovës.

Ajo mua më është dukur një punë e mirë, por ata u burgosën shpejt, dhe ndoshta, bashkë me burgosjen kanë ruajtur deri më sot edhe enigmën se pse ndodhi ashtu, a ka pasur njerëz që nuk do të qe dashur të përfshiheshin, pasi ndoshta ajo edhe ka sjell burgosjen.

Ata, në se janë gjallë dhe të liruar nga burgu do të ndihmonin shumë po të shpjegonin vetë se si ka ndodhur, si janë organizuar, çfarë kanë bërë dhe në fund të fundit si ka ardhur deri tek burgosja e tyre. Nejse, edhe kjo përpjekje nuk pati ndonjë sukses dhe jo për shkak të paaftësisë apo përkushtimit, ata kanë qenë shumica profesionist, thjeshtë ata janë dekonspiruar nga dikush dhe rrjedhimisht janë shkatërruar dhe burgosur. Por procesi i përpjekjeve nuk është ndalur. Ekspertët tanë janë përpjekur përsëri".

____________0___________________

8) Si u krijua Ministria e Mbrojtjes në krye të së cilës u emërua Ahmet Krasniqi ?

--------------------------------------------------------------------------------


"Eprorët dhe ekspertët tanë ushtarakë kanë qenë gjatë gjithë kohës të angazhuar, në të gjitha shtetet. Në Gjermani punonte Sali Veseli, në Zvicër Agim Mehmeti, në Slloveni punonte Ismet Ibishi, Kemal Shaqiri punonte në Kroaci etj. Këta njerëz kanë bashkëpunuar me njëri-tjetrin dhe me nënshkrimin e tyre ka ardhur deri tek emërimi i Ahmet Krasniqit, si koordinator i të gjithë ushtarakëve brenda dhe jashtë Kosovës. Dokumenti ku ndodhet nënshkrimi i tyre gjendet në arkivin e Ministrisë së Mbrojtjes. Kështu është formuar Këshilli Drejtues i ushtarakëve për t'iu përgjigjur situatës kanosëse në trojet tona.

Personalisht kam qenë i informuar për aktivitetin dhe angazhimin e grupeve të para të luftëtarëve në kuadër të Qeverisë së Republikës së Kosovës, për bërthamat e para të luftëtarëve ndër të cilët kanë qenë Sali Çeku, Adem Jashari, Zahir Pajaziti etj.

Kanë qenë operacionet e tyre ilegale, si vendosja e eksplozivëve, vrasjet e policëve etj, të vetmet veprime luftarake në Kosovë gjatë asaj kohe.

Kur është dhënë nënshkrimi për krijimin e këtij Këshilli të Ushtarakëve, aty është pranuar që Ahmet Krasniqi të jetë koordinues për gjithë diasporën si dhe për brenda Kosovës, koordinues për formimin e Shtabit Suprem dhe Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës. Kjo gjë është bërë në konsultime edhe me zotni Bujar Bukoshin, kryeministër i Qeverisë së republikës së Kosovës, i cili ka pranuar sygjerimin tonë dhe ka nënshkruar emërimin e Ahmet Krasniqit. Dikush më vonë, dhe pikërisht Sali Veseli, e ka mohuar faktin që kryeministri ka firmosur emërimin e Ahmet Krasniqit. Ai dokument, siç thashë ekziston në arkivin e Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës, dhe jo veç Veseli, por kushdo mund ta verifikojë.

Pas vrasjes së legjendës së trimërisë shqiptare Adem Jasharit, Sali Çeku më lajmëron dhe më propozon që urgjentisht të takohemi në shtëpinë e tij në Shtutgart që të më fliste për kontaktet e tij me Adem Jasharin. Unë e kam njohur nëpërmjet tij thjesht si luftëtar dhe atdhetar, nuk kam pasur dije tjetër, as për aftësitë e tij ushtarake, as politike. Aty kam marrë informacion më të plotë rreth tij. Gjatë gjithë natës nuk kemi fjetur në përpjekje për të gjetur një mundësi për të vepruar.

Atë natë kemi marrë kontakt me Zotni Ahmet Krasniqin dhe Agim Mehmetin, që gjendeshin në Zvicër, pasi ato ditë qe formuar grupi koordinues dhe po hidhte themelet Ministria e Mbrojtjes së Kosovës. Të nesërmen kemi udhëtuar për në Zvicër dhe atje u takuam me zotin Krasniqi. Prezentë kanë qenë Agim Mehmeti, Hilmi Nebihu dhe ushtarakë të tjerë. Pas shumë voitesh ky ishte takimi i parë me zotni Krasniqi. Kemi shkëmbyer mesazhe të shkurtëra miqësore dhe i jemi vënë punës.

Aty janë marrë vendimet e para për t’iu përgjigjur detyrave ushtarake dhe për një organizim profesional dhe institucional të luftës së armatosur kundër pushtuesit. Pastaj me zotni Çeku jemi kthyer në Gjermani dhe kemi filluar përgatitjet për luftë.

Ndërkohë, kolonel Krasniqi me disa oficerë është nisur për në Oslo për t’u takuar me Adem Demaçin. Në ato bisedime është rënë dakord për këto gjëra:

- Së pari, për formimin e shtabit të përbashkët me qendër në Tiranë.
- Së dyti, do të njiheshin të gjitha njësitë që vepronin në Kosovë, emërtimi i tyre i përbashkët – UÇK dhe stema e saj.
- Së treti, të gradoheshin dhe të plotsoheshin me oficerë profesionistë ato njësi, për të krijuar kështu hierarkinë ushtarake dhe institucionale.
- Së katërti, do të ekzistonin të dyja fondet, ai i Emërgjencës që menazhohej nga Qeveria dhe ai që thirrej “Vendlindja Thërret”.
- Së pesti çdo informatë apo komunikatë shtypi do të duhej të kalonte përmes Shtabit në Tiranë.
- Së gjashti, të sigurohej komandimi i të gjitha njësive nga oficerë profesionistë.

Kolonel Ahmet Krasniqi, “i armatosur” me këtë marrëveshje është nisur për në Tiranë për të ngritur infrastrukturën e nevojshme për vendosjen e Shtabit Suprem. Për të gjitha këto – thotë Zemaj, - jam informuar nga Tirana, dhe kol. Krasniqi më ka urdhëruar që të nisem menjëherë për Tiranë bashkë me Sali Çekun dhe disa eprorë të tjerë.

______________0________________


9) Punët e para, vështirësitë dhe fërkimet !

----------------------------------------------------------------------
Në pjesën e dytë të dimrit të vitit 1997-98, represioni në Kosovë u rrit shumë, mijëra forca të reja policore dhe ushtarake, të mbështetura nga njësi tankiste dhe autoblinda u përqëndruan në Kosovë. Nga ana tjetër edhe shqipotarët kishin vendosur t’i përgjigjeshin me forcë, pa llogaritur nëse do të vdisnin apo jo, gjithë asaj dhune që po ushtrohej mbi ta. Në pothuajse të katër anët e Kosovës, kishte grupe të vogëla të armatosura, të cilat vepronin ilegalisht duke sulmuar forca të veçuara policie, objekte ushtarake, policore etj. Për t’iu përgjigjur kësaj situate shpërthyese duheshin bërë përpjekje më serioze. Faktikisht ballafaqimi i madh ushtarak po afrohej me shpejtësi marramendëse, ndaj punët dhe detyrat konkrete për mbrojtjen e Kosovës nuk prisnin më gjatë.

“Gjatë asaj kohe është rritur mjaft intensiteti i veprimeve tona – kujton Kolonel Zemaj. Mendonim se si t’i nisnim eprorët dhe si t’i shpërndanim ata nëpër zona të ndryshme ku kishin influencë. Për këtë gjë u është bërë thirrje një numri të madh eprorësh, shumë prej të cilëve janë paraqitur. Bie fjala, Ismet Aliu i ka lënë të gjitha punët e tij në Bosnje dhe është paraqitur. Lufta kishte filluar dhe Ministria e Mbrojtjes u ka propozuar – sipas marrëveshjes – dekorime dhe grada atyre që po vepronin në terren. Ne kishim ndërmend t’i përfshinim të gjithë, për t’i injoruar akuzat serbe se gjoja UÇK-ja qe një organizatë e fraksionuar në dhjetra nëngrupe terroriste, marksiste, fondamentaliste e kësi lloj fabrikimesh të propagandës serbe.

Ne nuk na interesonte, po mendoj nuk ajo puna jonë, se kush e kishte njohur Republikën e Kosovës, Shqipëria, Italia, Franca apo dikush tjetër, për ne si ushtarakë rëndësi ka pasur që e kishte njohur populli i saj. Për ne me rëndësi ishte që gjithçka të bëhej me hierarki ushtarake, të kishte një drejtim vertikal dhe horizontal në luftën tonë. Kjo do të lehtësonte jo veç luftën, por edhe kontaktet me aleatët tanë të shprehur si dhe me ata që do të mund të na ofronin ndihmën e tyre më vonë.

Aty kanë filluar të shfaqen fërkimet e para, si dhe ata , që do ta pengonin më vonë luftën në Kosovë. Ka pasur mjerisht edhe mungesë informacioni. Ne si ushtarakë pak jemi interesuar se cilat kanë qenë rrymat politike, ne kemi menduar se mund të bisedojmë me këdo për të mirën e luftës dhe të së ardhmes së Kosovës.

Befas, vumë re, që ato që qenë biseduar në Oslo me përfaqësuesin politik të UÇK-së, nuk po realizoheshin. Ne kurrë nuk kemi menduar se fërkime të tilla politike do të mund të reflektoheshin edhe në terren. Maksimumi që kemi menduar ka qenë se ndonjë politikan do të dëshironte të përfitonte nga lufta.

Gjatë atyre ditëve në Tiranë janë përpiluar planet për formimin e brigadave dhe njësive operative. Pak ditë më vonë nga mesi i muajit maj jemi vendosur në Viçidol, Tropojë me disa oficerë mes të cilëve Sali Çeku, Fadil Hadërgjonaj, Sefedin Kuçi, Bajram Stojkaj, Ismet Ibishi, Farush Thaçi, Ismet Çeku, Saim Tahiri etj. Në Viçidol kemi gjetur një depo logjistike të shtabit Suprem për të cilën kujdesej Zenun Idrizi. Në atë depo kishte armatime dhe municione. Shtabi ka qenë i vendosur në një shtëpi-shkollë, pronë e Muharrem Tafës, një ish punonjës i kufirit shqiptar, i cili gjatë gjithë kohës ka punuar me eprorët tanë në vëzhgimin e kufirit, në gjetjen e shtigjeve dhe vendeve të sigurta për kalim.

Falë njohjeve të tij dhe punës së përbashkët me eprorët tanë, ne kemi pasur njohje të thellë për zonën kufitare, për vendëndodhjen e trupave dhe rojeve serbe deri në Stanet e Stubles, disa kilometra brenda territorit të Kosovës.

Çdo ushtarë që vinte nga Kosova, pajisej me armë dhe, nuk I shiteshin armë, siç për turpin e dikujt, edhe ka ndodhur gjatë luftës. Ministria e Mbrojtjes dhe Shtabi Suprem kishte filluar blerjen e armatimit dhe shpërndarjen e tij nëpër fshatra. Armatimi, siç thashë, jepej falas. Lufta në Dukagjin po ashpërsohej. Vendosëm kontakt me luftëtarët në terren. Nëpërmjet telefonit satelitor, biseduam së pari me Adem Ukëhaxhajn dhe pesë eprorë të tjerë që vepronin në zonën e Dukagjinit. Pasi na informuan për situatën, ata na kërkuan që të hynim sa më shpejt në Kosovë, pasi Rrafshit të Dukagjinit po i kërcnohej shkatërrimi.

Nga kufiri kalonin çdo ditë të rinj dhe qytetarë të dëbuar të Kosovës. Atyre që vinin vetëm, u kërkonim që menjëherë të mobilizoheshin, ndërsa atyre që vinin me familje, u jepnim disa ditë kohë sa për t’i stabilizuar familjet dhe pastaj të ktheheshin për t’u monilizuar. Në një prej atyre ditëve, kam shkruar një letër dhe me tre korrierë, në mes tyre edhe Xajë Çela nga fshati Viçidol, e kam nisur për në Rrafshin e Dukagjinit në adresë të eprorëve në adresë të eprorëve Gani Gjukaj nga Strellci i Ultë, Kapiten, Skender Rexhahmetaj dhe Shaban Avdimetaj. Nëpërmjet asaj letre kam kërkuar një numër të caktuar djemsh që të vinin në Shqipëri dhe të fillonin të përgatiteshin.

Për të mos u larguar nga ky subjekt më duhet të përmend me konsideratë dhe respekt shumë të lartë luftëtarin Xajë Çela nga rrethi i Tropojës, i cili ka qenë i angazhuar në luftime gjatë gjithë kohës. Ka shërbyer si korrier i sigurtë dhe guximtar, ka hyrë e dalë në Kosovë duke dërguar lajme, armë dhe duke sjellë me vete rekrutë, civilë etj. Kur kemi hyrë së bashku në Kosovë, ai ka mbetur në fshatin Jasiq nën komandën e Rrustem Berishës dhe të Agim Ramadanit, ku ka luftuar deri në fund. Në betejën e Kosoharës kam marrë vesh se ishte plagosur shumë rëndë.

T’i kthehemi edhe njëherë bazës sonë stërvitore. Ne mendonim të bënim një bazë stërvitore, ku të stërvisnim ushtarë për 7-12 ditë.

Kjo bazë u vendos të bëhej në Papaj, për sigurimin e së cilës na ka ndihmuar jashtë mase komandanti i Kufirit për rrethin e Tropojës zoti Selim Demushi. Ky njeri kishte vite që ishte i angazhuar për t’I ndihmuar njerëzit që luftonin për Kosovën.

Mua më ka njohur me të Sali Çeku, i cili kishte vite që e njihte dhe bashkëpunonte. Ne i jemi mirënjohës për jetë për kontributin e madh që ka dhënë, jo veç me njohuritë e tij të thella për kufirin me situatën në të, por edhe për ndërhyrjet e guximshme pranë autoriteteve shqiptare të policisë dhe ushtrisë në Tropojë për të na bërë të mundur të veprojmë, për të shmangur incidentet dhe për t’i zgjidhur ato, kur na ndodhnin të imponuara. Ai na ka ndihmuar për të siguruar kazermën në Papaj dhe na ka dhënë gjithë ndihmën e mundshme për të filluar funksionimin e saj normal.

Zoti Demushi ka qenë mik i ngushtë i Sali Çekut, për Sali Çekun ai mund të bënte gjithçka. Pasi morëm kazermën në Papaj, u bënë investimet e para, futëm dritën elektrike, ujin, kuzhinën, thjesht bëmë një kazermë shumë të mirë. Përpara kishte qenë kazermë artilerike. Ajo ka qenë një depo dhe bazë shumë e sigurtë. Pas disa ditësh erdhën ushtarët nga Kosova.

Në Papaj filloi jeta ushtarake. Eprorët merreshin me stërvitjen fillestare dhe të avancuar tekniko-ushtarake, dikush tjetër u mësonte ushtarëve qitjet e para me armë zjarri, automatikë, mitrolozë, mortaja. Nga pikpamja ushtarake kemi pasur tre faktorë në favorin tonë dhe një kundër. Kundër ka qenë faktori teknik, armatimi ynë i lehtë dhe jo adekuat. Kishim epërsinë faktorin njeri, kohë dhe terren. Prisnim të na vinte teknikë më e përsosur, por edhe me atë armatim do të na duhej dhe kishim vendosur të futeshim në Kosovë

_____________0______________

10) Formimi i brigadës 134 dhe bërthamave të brigadave 133, 131.


--------------------------------------------------------------------------------


Kur është lajmëruar në TV-satelitor – rreth katër muaj me vonesë, - krijimi i Brigadave të para shqiptare me luftëtarë dhe komandantë profesionistë, nuk ka pasur ditë më të gëzuar për shqiptarët. (Fillimet e bëra me datë 21 qershor janë sekuestruar nga bandat e Fatos Nanos dhe paramilitarët e Fatos Klosit, megjithatë një kasetë i ka shpetuar sekuestrimit, xhirime që çuditërisht janë lejuar të transmetohen vetëm pak ditë para vrasjes së kolonel Ahmet Krasniqit !) Më së fundi në Kosovë do të luftonin dy ushtri, ajo shqiptare dhe ushtria serbe. Nuk do të bëhej më fjalë për grupe, për çeta komitësh, për aksione të veçuara ilegale, për masakra etj.

Jo, shqiptarët mund të kishin ushtri më të vogël dhe më pak të pajisur, por ama do të kishin ushtrin e tyre e cila do të rritej dhe fuqizohej çast pas çasti, do të kishin komandë hierarkike dhe organizim e disiplinë ushtarake moderne. Nuk do të vepronte kush me kokë në vet, nuk do të kishte aksione të dyshimta dhe të pavlera. Le të shohim se si u formuan këto tri brigada, dhe a kishte të tjera ? Përderisa kishte 131, do të duhej të kishte edhe 132 ose 130 !!

Ja se si shpjegohet Tahir Zemaj: “Deri me 21 qershor janë bërë përgatitje, kjo datë është caktuar për të bërë betimin brigada 134, 131 dhe ajo 133. Këto kanë qenë brigadat e para në kuadër të Shtabit Suprem të Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës.

Emërtimi i një brigade është një shifër. Ajo thjesht ka efekt moral, ndërsa armikut i krijon hutim. Eshtë një metodë që përdoret në të gjitha ushtritë profesioniste të botës. Ka pasur tri brigada dhe ato kanë pasur ato numra që përmenda.

Me 21 qershor 1989 caktohet dita e betimit për Brigadën 134 dhe për bërthamat e dy brigadave të tjera, të cilat qenë të plotësuara me kuadro ushtarake dhe me një pjesë të trupave, pjesa tjetër pritej të plotsohej. Në ceremoninë e betimit ka qenë e ftuar edhe këngëtarja jonë e njohur Leonora Jakupi, e cila ka kënduar këngën-hymn, « Besa-besë, besën ta kemi dhanë ». I ati i saj, eprori Qazim Jakupi ka rënë në krye të detyrës bashkë me Muharrem Tafën që përmenda pak më parë. Komandant i Brigadës 134 me dekret të Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës jam emëruar unë. Ministri i Mbrojtjes, kolonel Krasniqi më ka dorëzuar flamurin e luftës duke më urdhëruar që ai të mos binte kurrë në duart e armikut, kam pranuar flamurin dhe jam betuar se ai « kurrë nuk do të binte në duart e shkieve ».

Ai flamur bashkë me flamurin kombëtar u ka prirë të gjitha veprimeve tona luftarake. Ndihmësi im për moral është emruar Sali Çeku. Komandant i Batalionit të Parë ka qenë Sefedin Kuqi, i Batalionit të dytë Bajram Stojkaj, i të tretit Fadil Hadërgjonaj. Farush Thaçi ka qenë kryeshef i artilerisë dhe komandues i njësitit artilerik pranë brigadës 134. Lumni Surdulli, që ka rënë në betejën e Loxhës, dhe disa të tjerë kanë pasur detyrat e drejtuesve të kompanive. Kanë qenë të emëruar gjithashtu edhe ndihmësit e komandantit për xhenjeri, sanitet etj.

Në brigadën 131 ka qenë emëruar komandant Rrustem Berisha, ndërsa i brigadës 133 Kemajl Shaqiri bashkë me komandantët e batalioneve dhe komandën e tyre. Fillimisht ka qenë paraparë që brigadat të hynin në Kosovë me luftë, pra ta çanin kufirin dhe të ruanin shtegun e furnizimit nga Shqipëria. Ky plan u ndryshua për shkak të « ruajtjes » së paanshmërisë së Shqipërisë, pasi një sulm nga territori i saj do të konsiderohej agresion ndaj kufijve ndërshtetrorë të njohur botërisht. Sipas planit të ri, përpiluar nga Ministria e Mbrojtjes, ka qenë vendosur që të futeshin në Dukaxhin këto tri brigada të lokacionitdhe më vonë të formohej komanda e Korparmatës së parë. Në fakt më vonë u formua Komanda e Zonës së tretë Operative e Rrafshit të Dukagjinit.

Pas dhënies së betimit, menjëherë jam informuar nga organi për zbulim dhe kundërzbulim, të cilin e drejtonte Ismet Ibishi, se kishte disa elementë të dyshimtë që silleshin rreth kazermës sonë dhe që do të mund të na krijonin probleme gjatë hyrjes sonë në Kosovë. Para disa ditëve në Viçidol kisha biseduar me Azem Sylën, Adem Grabovcin, Jashar Salihun dhe me një pseudonim, « Qorri ». Aty ka qenë prezent edhe Rrustem Berisha dhe nga fundi ka ardhur edhe Sali Çeku. Ata kërkonin që ne « t’u bashkangjiteshim » dhe na lanë të kuptonim se në të kundërt, nuk do të ishim të mirëpritur ! Në fakt as nuk e dija se kush ishin dhe as nuk e kisha shumë të qartë se kë përfaqësonin. Sali Çeku më ka sqaruar më vonë se kush qenë ata në të vërtetë. Megjithatë vendosa të bëja një modifikim në planin e hyrjes në Kosovë. Kam marrë vendim për të bërë marshimin deri në Prapaqan, ku është formuar edhe komanda e zonës së tretë. Të mërkurën, më 24 qershor 1998 në orën 02 të natës, kam urdhëruar që brigadat tona ta fillojnë marshutën, të cilën e kisha konceptuar në tri faza.

Faza e parë, nga Papajt deri në Livadhet e Padeshit. E dyta nga aty, përmes vijës kufitare pranë piramidës C2, rrëzë Rrasës së Zogut, deri në fshatin Jasiq, brenda territorit të Kosovës dhe më pas, faza e tretë, deri në Isniq e Prapaqan. Ndoshta, po të kishim hyrë në luftë në Kosovë në atë kohë, shumë më pak dëme do të kishim pasuar,pasi forcat e armikut kanë qenë shumë të dobëta atëherë, por… ai qe një urdhër, të cilit unë i jam bindur,pasi njerëzit që e kishin dhënë, Kryeministri dhe Ministri Mbrojtjes, qenë eprorët e mi. Në fakt, kemi hyrë jashtë çdo logjike ushtarake, kemi thyer rrethimin, jo për të dalë prej tij, por për të hyrë brenda rrethimit ! Në prapaqan kemi qenë të rrethuar nga të katër anët. Forcat serbe na kishin ndërprerë të gjitha furnizimet.

T’i rikthehemi edhe një herë marshutës. Gjithçka ka qenë e planifikuar me detaje. Kemi qenë mbi 150 persona, ushtarë dhe oficerë. Në orën 5 të mëngjesit jemi ndalur në Livadhet e Padeshit. Gjatë ditës kemi zhvilluar ushtrime për t’u ballafaquar me rste sulmi apo prite, të cilat mund të na ndodhnin gjatë fazës së dytë, për kthimin e mbrojtjes në sulm etj. Në orën 2 e 30 të datës 25 qershor, pas një shpjegimi të hollësishëm të të gjitha porosive të dhëna më parë, kam mbajtur edhe një fjalë ku kam kërkuar zbatimin e tyre me rigorozitet. Në mesnatë kemi mbërritur në kufi. Armiku nga baza e vet në Koshare, ndezi një raketë ndriçuese. Menjëherë zumë pozicionet. Për pak sekonda kam menduar se ramë në pritë dhe se të gjitha përpjekjet tona për ta ruajtur fshehtësinë, kishin dështuar. P.sh. ndalimi i marshimit në Padesh është bërë vetëm për t’iu shmangur vëzhgimit që na bëhej.

Pak më vonë kemi dëgjuar disa fishkëllima, një zë që thërriste në gjuhën shqipe dhe një breshëri. Kjo ka ndodhur pak mbi Shkozën e Jasiqit, jo shumë larg karaullit të serbëve. Ka qenë një situatë shumë e paqartë. Komandantët prisnin urdhërin tim për të vepruar. Zërat u dëgjuan përsëri dhe shpejt morëm vesh që ata ishin shqiptarë që po kalonin kufirin në mënyrë të paorganizuar dhe që kishin humbur lidhjen me njëri-tjetrin. Pararojën tonë e drejtonte Sali Çeku, që e njihte kufirin, pasi e kishte kaluar me dhjetra herë. Në krye të kolonës printe flamuri i brigadës 134. Me të kemi hyrë dhe kemi luftuar në Kosovë. Në 5 të mëngjesit kemi mbrritur tek Stanet e Jasiqit. Kemi pushuar pak dhe pas dy orësh kemi përfunduar në Jasiq. Rojet e fshatit na kanë lajmëruar se fshati mund të sulmohej nga çasti në çast. Të shtënat dëgjoheshin qartë.

Pas një ore pritjeje nuk ndodhi asgjë. Kur zbritëm në Jasiq na pritën banorët. Nuk ka pasur gjë më të mrekullueshme se sa ajo pritje. Ata filluan të qanin, të puthnin flamurin, shpreheshin se tani që e kishin pranë ushtrinë e tyre të rregullt, edhe nëse vdisnin nuk do të mërziteshin. Vullnetarë nga fshati kërkuan të strehonin luftëtarët. Ne do të rrinim disa kohë në Jasiq në pritje të armatimit. Ka paur zëra shumë skeptik, që më kishin paralajmëruar se ndoshta ai armatim edhe nuk do të vinte, por ne e kishim vendosur të hynim dhe ta prisnim aty armatimin. Instruktova trupat për çdo eveniment. Në atë kohë në Jasiq nuk ka pasur luftime, edhe pse krismat e artilerisë serbe dëgjoheshin nga larg. Kemi zhvilluar orë teorie dhe stërvitjeje fizike me ushtarët që iu bashkangjitën brigadave tona, po ashtu edhe me ata që shërbenin nëpër fshatra.


REPUBLIKA E KOSOVËS
FORCAT E ARMATOSURA
DREJTORIA INFORMATIVE Kosovë, 15 Qershor 1998

Komunikatë Nr.6
Në bazë të urdhërit nr.3/10 të Komandantit të Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura të republikës së Kosovës, Drejtoria Informative njofton se në të gjitha njësitë do të përdoret një tekst i betimit. Teksti i betimit është ky :


TEKSTI I BETIMIT
Unë ……………………………ushtari i popullit tim BETOHEM në emër të ATDHEUT dhe KUSHTETUTËS, përpara ZOTIT dhe FLAMURIT kombëtar, se do të jem besnik dhe i pakursyer në luftën për çlirimin e Kosovës, kundër pushtuesit dhe tradhtarëve të vendit, deri në pikën e fundit të gjakut tim.

Do të jem ushtarë i bindur dhe i diciplinuar, dhe do të zbatojë me korrektësi urdhërat dhe detyrat e komandave eprore që lidhen me luftën çlirimtare, ushtrinë dhe sekretin ushtarak.

BETOHEM


http://www.trepca.net/2001/zemaj/zema-flamuri-betimi.jpg
http://www.trepca.net/2001/zemaj/zema-flamuri-betimi.jpg

_____________0_____________




--------------------------------------------------------------------------------


Gjatë qëndrimit tonë në Jasiq erdhën dy vetë nga Juniku. Më ftuan të shkoja në Junik dhe të njihesha me ta. Së bashku me Rrustem Berishën dhe Kemajl Shaqirin, të shoqëruar nga komandanti i fshatit Jasiq kemi zbritur në Junik, ku jemi takuar me eprorët Sali Veseli, Naim Maloku dhe Ramush Haradinaj. Sali Veselin e njihja që më parë, për Naim Malokun kisha dëgjuar, ndërsa për Ramush Haradinajn nuk kisha dëgjuar kurrë. Aty më thanë që “ai ishte komandant i Zonës së Dukagjinit, Sali Veseli Kryeshef i Shtabit, ndërsa Naimi, Komandant i Rekës së Keqe”, kështu u prezantuan. Unë shkurtimisht u kam treguar që kisha hyrë me aq ushtarë, eprorë dhe brigada. Fatkeqsisht, vërejta se nuk qeshë i mirëpritur për ta, përkundër faktit që populli, banorët e atyre anëve na kishin pritur me një entuziazëm të jashtëzakonshëm.
11) Takimi i parë me Sali Veselin, Naim Malokun, dhe Ramush Haredinajn
Sali Veseli i ka befasuar të gjithë eprorët, edhe mua sigurisht, pasi ne e dinim që ai kishte nënshkruar vetë për Ahmet Krasniqin, e aty shprehej se ne nuk qemë të mirëseardhur dhe se do të ishte mirë të riktheheshim në Shqipëri ( ! ) I kam thënë se ai “nuk mund të na ndalojë tokën e Kosovës, se ajo është toka jonë dhe ne do të punojmë për të si ushtarë të thjeshtë. Nuk kemi ardhur këtu për të marrë pushtet, por për të bashkëpunuar dhe hapur rrugë profesionalizmit në drejtimin e luftës”.Në uniformat tona ka qenë emblema e UÇK-së, gjë që nuk lejonte askënd të gabohej se ne kishim hyrë si fraksion në luftë, përkundër shpifjeve që qenë hapur nga gazeta dhe njerëz dashakeqë. Kjo ka qenë edhe pjesë e marrëveshjes së bërë në Norvegji, të cilën e përmenda më lart. Në bisedë ka ndërhyrë edhe Naim Maloku. Ne kemi qenë të informuar për vështërsitë që kishte hasur zotni Maloku gjatë hyrjes në Kosovë, për humbjet që kishte pësuar njësiti i tij etj..

Biseduam atë ditë shumë gjatë dhe nuk arritëm asgjë. Unë deklarova se jam nën komandën e Shtabit Suprem të Republikës së Kosovës, se kemi ardhur të kontribojmë, por ata gjithmonë përdornin fjalën e fundit: “Kthehuni në Shqipëri, pasi këtu nuk keni vend ! “ Megjithë këmbnguljen dhe qëndrimin tonë të arsyeshëm, nuk arritëm gjë. Kur jemi kthyer , kam informuar trupat dhe eprorët se si qëndronte puna dhe të gjithë janë befasuar, pasi ne e dinim se ishte arritur një marrëveshje mes Shtabit Suprem dhe komandantëve të UÇK-së që vepronin në terren. Ata na propozuan që formacionet tona të shpërndaheshin në të gjithë Kosovën, që eprorët tanë të bëheshin komandantë fshatrash. Këtë gjë unë e kam kundërshtuar, megjithatë i kam ftuar ata që të vinin në bazën tonë, në fshatin Jasiq dhe të flisnin edhe me oficerët tjerë. Ne kishim me vete 22 oficerë. Kishim ndërmend të organizonim të gjitha komponentet e mbrojtjes.

Deri në atë kohë ekzistonin njësi të mbrojtjes territoriale nëpër fshatëra, formacione të dobëta vetëmbrojtëse nëpër disa vija të papërcaktuara mirë të frontit. Megjithatë, në parantezë po them se në 72 fshatra të Rrafshit të Dukagjinit kam pasur rast të takoj jo 72, por më shumë se 150 komandantë, çdo fshat i kishte dy a tre komandantë. Thirrej komandant edhe drejtuesi i një grupi prej dy-tre vetësh. Është fakt që ata e pranuan ftesën time dhe në bisedë me oficerët e tjerë, kur u pa që asnjëri prej tyre nuk kishte ndërmend të vepronte sipas kërkesës së tyre jo logjike, ata të tre, në mënyrë fyese, denigruese janë ngritur dhe e kanë braktisur takimin duke u shprehur se “Nuk kishin se çka të bisedonin më me ne”.

Me thënë të drejtën kjo gjë më ka brengosur shumë. Kisha dhënë urdhër që në hyrje, se asnjë nga luftëtarët e brigadave tona nuk do ta përdorte kurrë pushkën e tij kundër shqiptarëve. Veç, si të them, kur të gjendeshim me shpatulla për muri, për të mbrojtur jetën. Ua kam bërë të qartë se si shqiptarë që ishim ne nuk kishim se pse t’i frigoheshim njëri-tjetrit, por për hirë të Kosovës dhe popullit të saj, unë isha i gatshëm të lëshoja pe, të përkulesha para tyre, ve4 që të mos arrinte puna deri në konflikt me njëri-tjetrin, gjë që do të na bënte gazi i botës dhe do të çonte ujë në mulli të okupatorit. Isha i bindur që sistemi serbi spiunazhit punonte pa ndërprerje, dhe ata këtë gjë prisnin

[MemphiSx]

Sa keq qe malushet e nanoistat skane sy me i lexu e me i pa keto fakte

[Honesty^uk.]

12) “Kthehuni nga keni ardhur ose do të ndeshni në dhunë... !!” na është thënë shqip, jo serbisht !?

--------------------------------------------------------------------------------


Kur panë që ne qemë shumë të vendosur e kompakt, dhe që nuk kishim ndërmend të shpërndaheshim si zogjtë e korbit nëpër Kosovë, se ne nuk lëshonim pe në pikën tonë kryesore, siç qe ajo e hyrjes dhe e veprimit tonë luftarak në të mirë të Kosovës, ashtu siç ishim, atëherë ata na kërcnuan se “ ju nuk do të guxoni dhe s’keni për të pasur shans ta kaloni fshatin Junik”. Sali Veseli na dërgoi një letër, në të cilën thuheshin fjalët e mësipërme, duke na paralajmëruar që të mos e nisnim marshimin për në fshatin Junik pasi “do të priteshim me dhunë”.

Pasi e informova dhe u konsultova me Shtabin Suprem dhe me Zotni Krasniqin për këto fërkime, kam kërkuar mendimin e tij. Iniciatorë kryesorë të këtij incidenti kanë qenë Sali Veseli dhe Naim Maloku. Ramush Haredinaj qe më i pavendosur, nuk ka ngulur shumë këmbë, të paktën në ato dy takime. Ai dukej se punonte me kokën e dikuj tjetër dhe ndoshta ka qenë edhe i manipuluar. Nga Shtabi më porositën të mos humbja kohë, ta kryeja fazën e tretë të marshimit. Më sugjeruan të lija në fshatin Jasiq dy oficerë për të kontaktuar me dërgesat e armatimeve që prisnim. Kam vendosur të lë aty Rrustem Berishën dhe Agim Ramadanin.

Përpos detyrës së pranimit të armatimit, u lashë si detyrë që të angazhoheshin, si në Junik edhe në Jasiq, për stërvitjen e atyre djemveqë nuk kishin njohuri ushtarake, me qëllim që të aftësoheshin. Në një betejë në fshatin Gjocaj, ata djem dhe vajza, të stërvitura, kanë vrarë jo veç ushtarë, por edhe oficerë serbë. Ka pasur spekullime rreth qëndrimit të rrustem Berishës dhe Agim Ramadanit në Jasiq. E vërteta është kjo: ata janë urdhëruar nga Shtabi Suprem të rrinë aty për të kryer ato detyra që përmenda, pra për të mbajtur të hapur korridorin e furnizimit dhe ndërkohë për të ndihmuar organizimin e mbrojtjes dhe stërvitjen e vullnetarëve. Unë kam pasur gjatë gjithë kohës kontakt me ta. Kam biseduar pothuajse çdo ditë në telefon, kemi shkëmbyer informacione dhe të dhëna të ndryshme.

Po ashtu edhe Sefedin Kuqi me lutjen e eprorëve dhe luftëtarëve të fshatit Junik, ka mbetur në Junik për t’u ndihmuar në aftësimin luftarak dhe në organizimin profesional të mbrojtjes në atë zonë. Ramadani, Berisha dhe Kuqi kanë komunikuar dhe koordinuar në mënyrë të vazhdueshme. Në postin e komandantit të brigadës 131 është emëruar si kryes i detyrës së komandantit, Nazif Ramabaja, shef i shtabit i po së njëjtës brigadë. Asnjë shpjegim tjetër nuk i përket të vërtetës. Ata, pas ofensivës së ashpër serbe në Rekën e Keqe kanë marrë urdhër të tërhiqen në Shqipëri dhe janë tërhequr. Më vonë kanë vazhduar luftimet, siç dihet nga të gjithë duke ndihmuar edhe popullsinë e deportuar.

Shpejt, gjatë kohës që kemi qenë në Jasiq, njerëzit që përmenda më sipër, pra Veseli, Maloku dhe Haradinaj dërguan një “toger” me pesë ushtarë dhe më ftuan të shkoja në Junik. Kur po bëhesha gati, Agim Ramadani ka ndërhyrë dhe më ka thënë “jo komandant, ju muk do të shkoni, do të shkoj unë bashkë me dy oficerë të tjerë që mund t’i caktoni ju. Kam përshtypjen dhe një parandjenjë të keqe që ata duan t’ju marrin peng !”. Më vonë i kam dhënë të drejtë, pasi kam marrë vesh që një plan i tillë kishte ekzistuar. Agim Ramadani shkoi në takim bashkë me Fadil Hadërgjonajn dhe Nazif Ramabajën. Ata kanë paraqitur planin tim operativo-ushtarak për fazën e tretë të marshimit tonë. Agimi nuk solli gjë të re nga bisedimet. Më tha se ata akoma pretendonin senuk do të na lejonin të marshonim.

Aty kemi marrë vendimin për të marshuar, dhe në se do të na hapnin luftë, do të luftonim. Por duke i njohur karakteret e tyre, llafazërinë e Veselit dhe dobësitë e Naimit, kisha njëfarë sigurie se ata nuk do të bënin gafa të tilla. Megjithatë urdhëri ka qenë që, nëse na godisnin, do të luftonim. Me 30 qershor në orën 22 kam urdhëruar fillimin e fazës së tretë së marshutës. Nga Jasiqi në Junik kemi marshuar në këmbë duke respektuar të gjitha masat e sigurisë dhe të luftimit, ndërsa nga Juniku, ku “do të na bëhej rezistenca”, na kanë pritur makinat e Jasiqasve që na dërguan deri në fshatin Pacaj. Në Junik jam takuar edhe njëherë me ata njerëz. Ky veseli më pyeti “në se kishim nevojë që ata të na bënin përcjellje deri në Prapaqan ?!” dhe filloi të justifikohej se egjitha ajo që kishte ndodhur s’kishte qenë gjë tjetër veç përpjekje e tyre për të na siguruar rrugën!!

Sali Çeku kishte shkuar para nesh në Rrafshin e Dukagjinit për të parë situatën, për të vënë kontaktet me eprorët dhe njërëzit tjerë, për të krijuar kushtet për vendosjen e Brigadave dhe të Komandës. Ai më kishte informuar se gjithçka ishte përgatitur. Ai më kishte lajmëruar se do të na priste në fshatin Kodrali në orën 4 të mëngjesit. Rreth mesnatës kemi kapërcyer magjistralen Deçan-Gjakovë. Pas kalimit të saj kemi mbërritur në fshatin Hereqë, në orën tre të mëngjesit në Gramaçel për të vazhduar drejt Dubravës, ku na prisnin automjetet që do të na dërgoninnëpërmjet Gllogjanit në Isniq, Pozharë, Prapaqan.

Në Isniq kemi qenë në orën 5 të mëngjesit. Na ka pritur Sali Çeku me rrustem Bruçin, i cili ka dhënë një kontribut shumë të madh për vendosjen e shtabit dhe njësive operative. Kështu mbërritëm. Jemi vendosur në të njejtën mënyrë si në fshatin jasiq, nëpër shtëpitë e vendasve. Me një korrik jemi vendosur në Isniq. Menjëherë kemi filluar zgjedhjen e luftëtarëve për në radhët e njësive operative. Aty kam kontaktuar me shumicën e komandantëve të fshatrave të Rrafshit të Dukagjinit. Aty kam takuar edhe nënën time, pas 11 vjetësh. (Ndërsa flet për nënën e vet, Koloneli humb ashpërsinë dhe vendosmërinë e ushtarit, zhytet në kujtime – të na fal lexuesi për këtë shpjegim – por atij gati i shpëtuan lotët, ndërsa ne po mendonim se sa çnjerëzore është ta ndash njeriun nga nëna e tij! Nëse për 11 vite Zemajn e kishin ndarë nga nëna dhe të afërmit e tij, burgu serb, burgu serb dhe emigrimi, kush ishin këta të tjerët, që u përpoqën ta pengojnë, ta bëjnë të përjetshme ndarjen e tij me nënën, me Kosovën ??)

Deri në atë moment – vazhdon Zemaj duke iu referuar komandantëve të fshatrave të Rrafshit të Dukagjinit – ata kishin vepruar nën detyrat e shtabit ekzistues. Ka qenë Gani Gjukaj i Strellcit të Ulët, oficer, Skënder Rexhahmetaj i fshatit Isniq, oficer, Rrustem Tetaj i fshatit Llukë i Ulët, Shemsedin Çeku i fshatit Irzniq. Këta i kemi gjetur në veprim. Ata komandonin rajone nën komandën e shtabit të Dukagjinit të cilin e udhëhiqte Ramush Haredinaj. Në atë takim Gjukaj, Rexhahmetaj dhe Çeku janë përfshirë, ndërsa Tetaj mbeti anash, fillimisht luajti një lojë që në fakt nuk i kishte hije, por më vonë ka reaguar pozitivisht. Pastaj kanë ardhur edhe të tjerë si Besim Gashi, Imer Ahmetaj, Haxhi Imeraj, Isuf Haklaj, Rrustem Bruçi, Shkelzen Idrizaj, Idriz Elezaj, Haxhi Gashi, Florim Çelaj, Bashkim Boshktrakaj etj. Ata kishin besim në forcën dhe organizimin tonë. Dhe është fakt se gjatë gjithë kohës që kemi qëndruar aty nuk ka pasur asnjë masakër.

Përpara ka pasur masakra në fshatra të ndryshme, bie fjala në Lubeniq. Strellcin e Epërm, Gllogjan etj. Janë zhvilluar gjithë ato veprime luftarake, beteja e Loxhës, mbrojtja e Llukës, mbrojtja e disa fshatrave në Rekën e Keqe, betejat e Agim Ramadanit, Rrustem Berishës dhe Sefedin Kuqit në Junik etj. Kam vërejtur se komandantëve lokalë të fshatrave, që siç thashë ishin nga tre e katër, nuk u pengonte fakti që ne ishim nën komandën e Shtabit Suprem të Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës, pasi edhe ata ishin të bindur që nuk ekzistonte shtab tjetër më profesional dhe më adekuat për mbrojtjen e Kosovës. Ata kishin dëgjuar për shtabin e Haradinajt, shtab që i ngjante plotësisht Shtabit të Përgjithshëm, për të cilin vetë ky i fundit është shprehur më vonë se “ka qenë shtab i dobët dhe i paplotësuar me kuadro profesionistë”, një shtab ku mbizotëronte familjariteti, ku gradat dhe meritat shpërndaheshin sipas afërsisë së gjakut.

Në një ndërprerje të rrëfimit të tij, Tahir Zemaj pranon se Ramush Haredinaj, personalisht, ka qenë një lufttëtar-diversant shumë trim dhe është e pamohueshme që ka bërë edhe disa përpjekje për të organizuar rezistencën. “Eshtë e trishtueshme – thotë ai – se disa njerëz rreth Ramushit nuk e kanë merituar të punonin me të. Disa komandantë lokalë- specifikon Zemaj – nuk merreshin me luftën,ata prisnin zhvendosjen e fshatarëve dhe qenë të parët që vidhnin, serbët kanë ardhur në radhë të dytët. Ata përhapnin panik, silleshin si kaubojs nëpër fshatra, kanë qenë këto gjëra dhe fakti se ata vërenin se një forcë e organizuar dhe profesionale do t’ua humbte shanset që edhe më tej të zhvillonin veprimtarinë e tyre, që ka bërë që ata ta kundërshtonin praninë tonë dhe të na shkaktonin probleme.

Pas takimit në Isniq, ku dhjetëra eprorë pranuan të viheshin nën komandën tonë, disa të tjerë si Veseli, Maloku dhe Teta i kanë vazhduar presionet ndaj nesh edhe për një kohë. Beç nuk duhet harruar, është fakt i mrekullueshëm që shumica dërmuese e komandave të fshatrave kanë kërkuar takim me mua, aq sa e kam pasur të vështirë t’i pres të gjithë. Ata donin të informoheshin dhe të inkuadroheshin në njësitë tona. I kam inkuadruar të gjithë oficerët e fshatrave që ishin në zonat buzë vijës së frontit. Me këtë mënyrë kam synuar përvijësimin e vijës së frontit nga Loxha deri në Gjakovë, gjatë tërë magjistrales, pastaj nga Lugu i Baranit deri në Jabllanicë.

Kjo ka qenë një punë dhe angazhim i madh. Kohën që kam humbur me oficerët e mi, për të futur frymën e konsultimit dhe mirëkuptimit, ta kisha përdorur për aftësimin ushtarak të trupave, sigurisht që do të kishim pasur rezultate më pozitive se ato që arritëm. Megjithatë, jam i bindur se një punë e tillë ka qenë e domosdoshme, pasi kam arritur që të shmangë konfliktet e armatosura mes nesh, gjë që do të ishte me pasoja tepër të rënda për luftën po se po, por shumë më tepër për paqen që do të vinte një ditë bashkë me lirinë. Ato që kanë ndodhur gjatë luftës, nuk mund të harrohen, veprimet e mira, pozitive, heroike janë dhe do të mbeten gjithmonë frymëzuese, ndërsa për gabimet, presionet dhe krimet e ndodhura do të përgjigjen të gjithë shkaktarët e tyre, pavarësisht nga kombësia apo përkatësia politike”.

__________________0_______________

13) Një incident i lig dhe kriminal para Betejës së Loxhës


--------------------------------------------------------------------------------


Një incident ka ndodhur si pasojë e këtyre fërkimeve, i cili jo veç mua, por gjithë rajonin e Dukagjinit e ka mlefosur.

Me 4 korrik 1998 urdhërova që ushtarët Ismet Çeku, Idriz Ukhaxhaj. Petrit Lokaj dhe Azem Gashi të kryenin detyrën e pranimit që erdhi nga Shqipëria në fshatin Pacaj. Gjatë rrugës, në fshatin Irzniq kanë hasur në pengesa nga një njësit i UÇK-së, i komanduar nga një person me pseudonimin “Toger” .

Ne ishim të njohur me atë pseudonim dhe atë person. Sipas dëshmive të ushtarëve, ata janë urdhëruar të paraqiten në shtabin e UÇK-së në Gllogjan. Aty, Ismet Çeku ka deklaruar se Haradinaj e ka pritur mirë duke i thënë se “ti nuk ke nevojë për leje dhe mund të vazhdosh rrugën bashkë me luftëtarët e tjerë”, por sapo ka dalë, ka filluar një ngatërresë, gjatë së cilës dy ushtarë janë plagosur me armë zjarri, ndërsa dy të tjerët janë lënduar nga dhunimi fizik.

Ushtarët kanë deklaruar se në aktin e plagosjes ka marrë pjesë edhe vet Ramush Haredinaj.m Fillimisht ushtarët janë goditur me sende të forta nga “togeri”, por edhe nga Ramushi bashkë me vëllain e vet. Më pas luftëtarët janë detyruar nga këta persona të largohen nga Gllogjani dhe të kthehen në drejtim të Isniqit. Ata janë zhveshur dhe detyruar të ecin para një makine që i ndiqte nga prapa, makinë të cilën e ngiste “togeri”. Në Isniq kanë mbërritur rreth orës 22, pas pak ka mbërritur edhe Ismet Çeku i plagosur në krah të djathtë me armë zjarri, Azem Gashi në këmbën e djathtë po me armë zjarri, Idriz Ukëhaxhaj i lënduar në pjesën e prapme të kokës, Petrit Lokaj me lëndime më të lehta.

Në deklaratat e tyre thuhet se sulmuesit i kanë fyer rëndë dhe se gjatë kohës kanë përdorur shprehje ofenduese në drejtim të Institucioneve të Republikës së Kosovës. Menjëherë, bashkë me disa bashkëpuntorë, jam nisur për në Gllogjan për të sqaruar ngjarjen. Në bisedë me Ramushin, ai ka kërkuar falje dhe i ka arsyetuar ato veprime si një gabim, që kishte rrjedhë nga disa sjellje të luftëtarëve – krejtësisht një gjë e paqartë.

Duhet saktësuar edhe njëherë se luftëtarët kanë mbërritur në Isniq të zhveshur, të gjakosur, pa automjetin, pa paratë që kishin marrë me vete, para personale. Më vonë, Ramushi m’i ktheu rrobat e ushtarëve, por jo paratë, automietin dhe armatimet. Ky incident, kaq i rëndë, ra në sy për shumë keq në të gjithë Rrafshin e Dukagjinit, madje ka shkaktuar një tronditje shumë të madhe. Personalisht kam qenë tepër i fyer, i lënduar nga ky incident. Ë mendimet e mia vinin gjithfarë idesh, por një s’e kam lejuar kurrë t’i afrohet mendjes time: kundërpërgjigjen me forcë ! Kam pasur mundësi dhe forca të mjaftueshme për t’u përballur me ta, por i isha betuar vetvetes, që forcat e mia do të përdoreshin vetëm për luftë kundër okupatorit.

______________0_____________

14) Beteja e Loxhës – beteja e parë serioze me shkie


--------------------------------------------------------------------------------


Njëri prej veprimeve luftarake më profesionale dhe më me shumë bujë në të gjitha përpjekjet e luftëtarëve të lirisë në Kosovë, ka qenë Beteja e Loxhës. Aty serbët morën për herë të parë një leksion të fortë, një mësim të vyer, se nuk ishte më koha kur ata luftonin kundër dy-tre vetëve, që gjuanin nga larg e pastaj iknin duke e lënë popullsinë civile në mëshirën e “tigrave” të Arkanit dhe kriminelëve të tjerë të policisë dhe ushtrisë serbe. Jo, në Loxhë serbët panë me sytë e tyre se çka do të thoshte të ballafaqoheshin me forca të organizuara, të përgatitura ushtarakisht dhe të drejtuara me profesionalizëm. Në betejë kanë marrë pjesë rreth 160 luftëtarë shqiptarë të brigadës 134, ndërkohë që burimet serbe komentonin se qenë ndeshur “me 4-5 mijë forca rebele”. Komandanti i kësaj beteje, Kolonel Tahir Zemaj shpjegon detajet e asaj faqje të lavdishme të luftës së UÇK-së, ku dhanë jetën tre luftëtarë të lirisë dhe u plagos rëndë një tjetër:

“Ne, sa mbërritëm në Prapaqan, morëm masa për ndërtimin e kazermës, të cilën e kishte nisur më parë Ramush Haradinaj, për krijimin e kushteve për jetesë dhe stërvitje të luftëtarëve. Si ushtarak, thotë Tahir Zemaj, jam tepër kërkues në këtë drejtim, kam luftuar gjithmonë që luftëtarët t’i kenë të gjitha kushtet normale të jetesës dhe të stërvitjes, në përshtatje me rrethanat, sigurisht. Kjo më jepte dorë t’u kërkoja atyre maksimumin në stërvitje dhe në fushën e betejës. Pra, sapo kishim filluar të krijonim kazermën. Në fshatin Loxhë vepronte Shaban Shala, i cili udhëhiqte njësitë e mbrojtjes territoriale. Por ka qenë e pamundur për të dhe për forcat që ai ka pasur në dispozicion të bëjë ndonjë rezistencë kundër armikut. Një gjysmë orë pas fillimit të sulmit serb mbi Loxhë, ai është tërhequr bashkë me popullsinë dhe ka dërguar një korrier në Prapaqan, i cili pasi kontakton me Zemajn i shpjegon atij gjendjen në fshat dhe i sjell apelin e zoti Shala, “për t’i ardhur në ndihmë, atij dhe popullsisë së fshatit !”. Kjo shënon edhe çastin e parë të angazhimit në betejë të forcave të Brigadës 134, betejë e cila ka zgjatur deri ditën tjetër në orët e para të mëngjesit.


Ora 5 e 45 minuta e ditës 6 Korrik 1998

Komandant Zemaj pret korrierin e dërguar nga Shaban Shala në emër të shtabit të mbrojtjes territoriale të fshatit Loxhë.
Zemaj informohet se trupa policore dhe ushtarake të okupatorit kishin bombarduar fshatin Loxhë dhe pastaj me këmbësori ishin futur në qendër të tij.


Ora 6 e mëngjesit

Komandant Zemaj jep alarmin dhe rreshton njësinë në oborrin e kazermës dhe urdhëron : Batalioni i parë i brigadës 134, me komandant Sefedin Kuqi, i cili nuk ndodhej në ato çaste në kazermë pasi ishte me detyrë tjetër të përkohshme në Junik dhe në Rekë të Keqe, në vend të tij si kryes i detyrës së komandantit të atij batalioni është emëruar Nazif Ramabaja bashkë me eprorët Faruk Xhemajli dhe Esat Ademaj. Batalionit të parë i është dhënë urdhër të pajiset me të gjitha mjetet e nevojshme luftarake për një batalion këmësorie dhe urgjentisht me dy kamionë të nisej drejt Loxhës.


Ora 6 e 45 minuta

Batalioni është nisur nën komandën e Nazif Ramabajës. Pjesa tjetër e trupave ka mbetur në Kazermë. “Komandanti i Strellcit më kërkon që ne të merrnim pjesë në varrimin e ushtarit Avni Avdimetaj, i cili qe vrarë një natë më parë gjatë kalimit të kufirit. Fadil Hadërgjonaj, vazhdon zemaj, ka marrë urdhër të përgatitë skuadrën e ceremonisë ushtarake të varrimit të luftëtarit të vrarë”. Fshati Strellc i Ulët është shumë afër Prapaqanit. Varrimi i tij është bërë në orën 9, dhe vetëm 40 minuta më vonë është paraqitur një korrier e bashkë me të Esat Ademaj, të cilët informojnë Kolonel Zemajn për gjendjen në fushëbetejë.


Ora 9

Batalioni i përfshirë në luftime kishte hasur në rezistencë të fortë të okupatorit. Gjysma e fshatit ishte marrë nën kontroll nga forcat serbe. Ramabaja ka pasur pak informacione mbi terrenin, pas dy orë luftimesh ai ka raportuar përmes korrierit se kishte një epror të plagosur, Faruk Xhemajlin dhe kishte humbur një luftëtar, Enver Alajn nga fshati Drenoc. Enver Alaj ka depërtuar në oborrin e një shtëpie të fortifikuar dhe ka tentuar të hedhë bomba ofensive brenda saj. Aty është goditur nga një polic i fshehur jashtë shtëpisë, fillimisht me plumba, pastaj edhe me një bombë. Eprori Faruk Xhemajli ka penetruar edhe ai në oborrin e një shtëpie serbe, ku një shkin iu ka lutur që ai të mos e vriste. Ai e ka liruar dhe ajo pasi ka hyrë brenda, nga kati i dytë i shtëpisë e ka goditur me armë duke e plagosur rëndë. Nga ana e armikut kishte dy oficerë të likuiduar dhe disa mjete radiolidhjeje të tyre kishin rënë në duart e luftëtarëve tanë. Armiku ka kërkuar përforcime, Ramabaja po ashtu i kërkon komandantit të tij përforcime dhe intervenim të menjëhershëm, pasi situata paraqitej e rëndë. Forcat serbe po riorganizoheshin dhe po u mbërrinin përforcime.


Rreth orës 10

Eshtë ndërprerë ceremonia mortore për ushtarin dhe të gjithë janë kthyer në kazermë, në Prapaqan. Efektivi është plotësuar me ushtarë dhe armatim më të rëndë, mitroloza dhe topa pa dridhje.


Ora 11

Fillon marshimi drejt Loxhës. Trupat këndojnë këngën “Besa besë besën ta kemi dhënë” morali i tyre qe tepër i lartë. Askush prej tyre nuk ka treguar as më të voglin hezitim. Ata e dinin se po luftonin për Kosovën. Sali Çeku dhe rrustem Bruçi insistojnë për të marrë pjesë në betejë, edhe pse kanë qenë të ngarkuar të merreshin me një detyrë tjetër, formimin e gjyqit ushtarak, për të hetuar dhe gjykuar ngjarjet dhe krimet e ndryshme që ndodheshin në rrafshin e Dukagjinit. Që të dy kanë qenë juristë. Që të dy kanë insistuar dhe kanë marrë pjesë në betejën e Loxhës. Edhe vajzat luftëtare, Zyla, Afërdita, Hava, Kosovarja etj, megjithëse u është kërkuar që të rrinin në kazermë dhe të merreshin me detyra të tjera, kanë shprehur gadishmërinë për të marrë pjesë në betejë pa iu trembur syri, njëlloj si vëllezërit e tyre.


Orën 12

Zemaj flet para luftëtarëve: “Kemi një ushtar të vrarë dhe një epror të plagosur. Gjendja është e rëndë por ne duhet të fitojmë këtë betejë. Logja është në duart e serbëve për momentin, por ajo është e jona dhe ne do ta marrim atë.” Pastaj kanë vijuar instruksionet ushtarake dhe organizative. Nazif ramabaja jep informacionet e para, informacione të përftuara nga pjesa e parë e betejës. Ato informacione kanë qenë tepër të vlefshme.


Ora 13

Eshtë bërë evidentimi i pikave të forta të armikut, i rrugëve të lira dhe kalimeve të bllokuara, rigonicioni i plotë i fushëfultimit. Në pikën e vrojtimit kanë qnë komandantët e batalioneve Ramabaja, Stojkaj dhe Hadërgjonaj, komandanti i njësisë artilerike Farush Thaçi. Ndihmës Komandanti i Brigadës për Moral Sali Çeku, rrustem Bruçi etj. Gjithashtu në marrjen e detyrave kanë marrë pjesë edhe komandantët e njësive territoriale të fshatrave Loxhë, Shaban Shala, i Prapaqanit, Avdi Krasniqi, i fshatit Strellc i Ulët, hasan Kamaj, i fshatit Krushevc, Baran, Dubovik e Broliq etj. Aty janë dhënë urdhërat për të krijuar vijën e frontit, në krahun e djathtë të frontit është vendosur Fadil Hadërgjonaj me Batalionin e Tretë, në Krahun e majtë Bajram Stokaj me batalionin e dytë, në vijën e të frontit ka qenë Farush Thaçi me njësinë artilierikë, ndërsa në vijën e tretë të frontit janë zhvendosur forcat, të cilat deri atëherë kishin qenë të angazhuara në luftime, forcat e komanduara nga Nazif Ramabaja. Një njësi luftarake e mbështetur edhe nga luftëtarë të fshatrave, është lënë në rezervë. Kështu është bërë plani për sulmin e parë kundër forcave serbe. Ajo nuk ka qenë një pritë e fshehtë, as një luftim mbrojtës, ai ka qenë sulmi i parë i organizuar kundër forcave të okupatorit.


Ora 14.07 minuta.

Komandant tahir zemaj urdhëron vartësit e tij dhe luftëtarët për të zënë pozicionet në vijën e përcaktuar të frontit. Në krahun e djathtë ekzistonte mundësia e penetrimit të forcave paramilitare serbe nga drejtimi i fshatit Gorazhdevc. Atje janë vendosur një njësi e batalionit të tretë, armatosur edhe me një top, si dhe disa njësi të fshatrave Broliq e Dubovikë:batalioni i dytë ka qenë i përforcuar me forca të fshatrave të Strellcit,Isniq dhe Prapaqan, pak më lart nga hyrja e Raushiqit, kanë qenë vendosur vullnetarë nga fshati Krushevc, Loxhë, Beran, Broliq dhe vullnetarë nga qyteti i Pejës dhe i Gjakovës. Ata pengonin prerjen e vijës së frontit nga forca që mund të vinin pas shpine. Komandant tahir zemaj dëshmon se ka pasur vende në vijën e frontit, ku distanca e luftëtarëve të tij nga armiku ka qenë vetëm tre metra. Vetë ai ka qenë veç pak metra larg strehës së një shtëpie bunker të mbushur me snajperistë shkie.


Ora 14

Komandant Tahir Zemaj u bën thirrje përmes një megafoni forcave armike të dorëzoheshin,pasi nuk kishin asnjë mundësi për të shpëtuar dhe i ka garantuar se do të trajtoheshin sipas të gjitha konventave ndërkombëtare, që merren me trajtimin e robërve të luftës. U ka dhënë pesë minuta kohë. Shkiet nuk kanë pranuar të dorëzohen. Pas kësaj kolonel Zemaj u ka “dhënë kurajo” duke u thënë: “Atëherë mbahuni pra, shkie !”


Ora 14.15

Ka filluar sulmi mbi forcat armike. Batalionet dy dhe tre kanë vepruar sipas të gjitha udhëzimeve. Njësia e vëzhgimit ku merrte pjesë edhe Rrustem Bruçi komunikonte me luftëtarët nëpërmjet tabelave, me shenja të koduara. Radiolidhja nuk është përdorur për shkak të afërsisë me forcat e armikut. Drejtuesi i kompanisë Cufë Kurtulaj ka bërë një shpërthim tepër energjik dhe të guximshëm për t’iu afruar shtëpisë tjetër bunker. Eshtë paralajmëruar nga Komandant Tahir Zemaj që të ketë kujdes nga ana e djathtë e tij, nga ku derdheshin breshëri të pafund zjarri. Ai ka shpëtuar, por në vëzhgim e sipër të lëvizjeve të tij, është vrarë Rrustem Bruçi. Bruçi ka qenë vetëm katër-pesë metra larg Komandant Zemës. Të gjithë kanë menduar se ai nuk është vrarë, por veç është plagosur, pasi rënia e tij ka qenë shumë e butë (sikur të mos donte t’i shkaktonte dhimbje tokës për të cilën dha edhe jetën). Këndi i zjarrit të forcave serbe ishte aq i plotë sa që tërheqja e menjëhershme e Rrustem Bruçit, qe tepër e vështirë.


Ora 15

Me urdhër të komandantit të luftimeve, kolonel Tahir Zemajt, janë ndërprerë veprimet luftarake. Luftëtarëve u është dhënë urdhëri të tërhiqen deri në 50 metra larg. Zemaj ka menduar se ekzistojnë akoma shanset për ta tërhequr Rrustem Bruçajn. Si rezultat ka dhënë urdhër që shtëpia-bunker të mos rrëzohet nga ana e djathtë pasi gërmadhat e saj mund të binin mbi trupin e luftëtarit. Eshtë ngarkuar zv. Komandanti i batalionit të dytë Lumni Surdulli, epror nga Vushtria, të udhëhiqte grupin për rrëzimin e shtëpisë në anën e majtë. Goditja do të bëhej me mortaja krahu. Pas këtij urdhëri Surdulli merr vet mortajën e parë, një mortajë krahu e tipit “Ambruz” amerikan dhe nga një distancë 7-8 metra larg shtëpisë, godet. Predha prek në një objekt të paparashikuar dhe bën rikoshetë (ndryshon drejtimin) pa mundur të godas në objektiv. Në këtë çast, ai ngre dorën në shenjë dëshpërimi dhe nervozizmi, gjë që u ka dhënë mundësi snajperistëve serbë ta identifikojnë pozicionin e tij dhe ta qëllojnë. Pas rënies së Lumni Surdullit është dhënë urdhëri plotësues për shkatërrimin e të gjitha shtëpive, për rrafshimin e tyre.


Ora 16.30

Njësitë e vendosura në pritë nga ana e Grozhdevcit, nga ku pritej të ndërhynin paramilitarët serbë, kanë zmbrapsur me sukses një sulm të këtyre të fundit, duke mos i lejuar ata të përforcojnë trupat serbe që ishin të angazhuar në luftime brenda vijës së frontit. Nga ana tjetër kanë ardhur forca të SUP-it, me një transportier të blinduar M-60. Drejtuesi i kësaj autoblinde është goditur nga luftëtarët tanë dhe autoblinda ka mbetur e bllokuar. Drejtuesit e operacionit serb kanë kërkuar përforcime nëpërmjet radiolidhjes, përgjimi i komandave serbe është bërë nëpërmjet atyre aparateve që ishin zënë në luftimet e mëngjesit të udhëhequra nga Nazif ramabaja. Serbët nuk kanë pasur dijeni që ato radio kishin rënë në duart tona. Humbja e autoblindës ka shkaktuar goditje psikologjike tek armiku. Armiqtë jepnin urdhra të pakoduar në radio, kaq të zënë ishin në luftime.


Ora 17

Dy shtëpitë e para bunker, në vijën e parë të frontit asgjësohen përfundimisht. Mbeten edhe dy të tjera. Ka pasur informacion se ato qenë edhe më të fortifikuara dhe me më shumë forca armike brenda. Për të siguruar asgjësimin e tyre pa humbje Kolonel zemaj, urdhëron pushim zjarri, në pritje të rënies së plotë të muzgut. Urdhërohen njësitë për maskim dhe përmirsim të pozicioneve. Janë urdhëruar luftëtarët të formojnë “koktejet molotov” dhe bashkimin e bombave ofensive në formë të tre-katër bombave. Ato do të përdoreshin për sulmin. Gjatë kësaj periudhe nuk ka pasur shkëmbime të fuqishme zjarri në gjithë vijën e frontit. Ndërkohë një njësi vëzhgimi e drejtuar nga Cufë Kurtulaj është urdhëruar të futej në prapavijën e armikut për të vëzhguar se çfarë mbështetje kishin forcat serbe nga prapavija e tyre. Kjo njësi e ka kryer misionin e saj me sukses duke sjellë prej andej informacione të rëndësishme. Në lajmet e orës 19.30 një komunikatë e forcave serbe njofton se “njësitë e tyre në Loxhë kishin hasur jo në grupe terroriste si deri atëherë por me njësi të rregullta operative”. Janë dëshmitarët fshatarët e Pejës dhe të Berzhenikut që i kanë parë forcat policore ushtarake serbe duke u tërhequr të terrorizuara nga ideja se në Loxhë tashmë po luftonin njësi të rregullta ushtarake, profesioniste shqiptare. Radioja ka dhënë një shifër të ekzagjeruar të numrit të forcave tona, rreth 3 mijë, gjë që nuk i përgjigjej realitetit. Ai ekzagjerim “bazohej” në fuqinë sulmuese dhe taktikat e përdorura gjatë luftimit, të cilat ishin të panjohura deri atëherë prej forcave serbe në Kosovë. Sipas gjithë këtyre informacioneve, të përfituara nga njësiti vëzhgues, nga përgjimi i urdhërave dhe bisedave në radiolidhjen e tyre, nga lajmet e transmentuara, është kuptuar se armiku kishte pësuar një goditje të rëndë dhe tashmë pritej vetëm kurorëzimi i fitores me ndërmarrjen e fazës së tretë të luftimeve fill pas rënies së natës.


Ora 20.30

Fillon faza e tretë e sulmit. Komandantët dhe drejtuesit e njësive kanë marrë urdhëra dhe instruksione shtesë. Angazhohet edhe batalioni i vijës së dytë. Bëhen disa ndërrime në vijën e parë të frontit. Rifreskohen forcat. Në luftën e Loxhës është dalluar përveç të tjerëve edhe luftëtari Rexhë Osaj, i cili me një trimëri dhe guxim të rrallë ka hyrë brenda këndit të zjarrit serb dhe ka bërë përfundimisht tërheqjen e trupit të Rrustem Bruçit.
Kjo ka ndikuar në rritjen e ashpërsisë së sulmit, pasi deri vonë është menduar se Rrustem Bruçi ka qenë i plagosur dhe jo i vrarë. Fadil Hadërgjonaj me një njësi ngarkohet të hedhë “ koktejet molotov”. Edhe Bajram Stojkaj nga një hangar ka filluar goditjen dhe ndezjen e shtëpive. Mendohej se forcat e fshehura brenda shtëpive do t’i lëshonin ato dhe në ikje e sipër do të asgjësoheshin.


Ora 21

Janë djegur hangarët, por një shtëpi nuk ka marrë flakë kurrsesi. Atëherë është përdorur gjithë fuqia goditëse e njësive për ta rrafshuar atë me dhe. Shtëpitë për të cilat bëhet fjalë, kanë qenë stëpi banimi të serbëve. Ato shtëpi kanë qenë të vizituara nga dy të dërguar të shtabit të fshatit Loxhë, Xhemajl Shala dhe Shaqir Shala, për të biseduar për “mossulmim reciprol mes fqinjëve”. Ata dy persona për një kohë janë mbajtur të arrestuar nga brigada 134, deri sa janë liruar pas ndërhyrjes së shtabit të fshatit Loxhë. Ekzistojnë dokumente me dëshmitë e pyetjes së tyre. Në fakt, ato shtëpi serbe jo vetëm që nuk iu përmbajtën “marrëveshjes”, përkundrazi u shndrruan në pika më të forta të armikut. Shtëpitë janë asgjësuar pas disa orë luftimesh dhe forcat tona kanë marrë nën kontroll të plotë gjithë fshatin.


Ora 02.15 minuta e natës

Armikut i janë numëruar 14 trupa të vrarësh, për të cilët është urdhëruar që të varosen. Të plagosurit dhe të vdekurit e tjerë nga ana serbe mund të jenë tërhequr. Fshati i është dorëzuar komandantit të njësisë territoriale të fshatit, zotni Shaban Shalës. Atij i janë dhënë instruksione se cilat objekte duhet të ruhen, ku duhet të organizohet mbrojtja etj. Duke par¨¨e se ai nuk kishte forca të mjaftueshme dhe ekzistonte mundësia që armiku të përpiqej për ta rimarrë Loxhën, Komandant Tahir Zemaj urdhëron njësitë e pesë fshatrave rërreth, t’i vinin në ndihmë dhe të bënin shërbim herë pas here në Loxhë.

Ora 3

Pas betejës, një luftëtare shqiptare, Shemsie Shala, (Shema) e cila kishte luftuar gjatë gjithë kohës, me armë në dorë, përgatitë ushqim për rreth 300 luftëtarë që kishin marrë pjesë në betejën e Loxhës.


Ora 4

Fillon marshimi drejt kazermës në Prapaqan. Trupat këndojnë përsëri këngën “ Besa – besë, besën ta kam dhanë “. Të nesërmen me 7 Korrik është bërë varrimi i luftëtarëve të rënë, tek xhamija e e isniqit, ku kanë marrë pjesë mijëra qytetarë të Rrafshit të Dukagjinit dhe të rënëve u është bërë një nderim dhe ceremoni dinjitoze. Qytetarëve u është kërkuar të shpërndahen shpejt për arsye sigurie. Në kazermë është një analizë e plotë e të gjitha veprimeve luftarake gjatë betejës dhe është konsideruar si një sukses ushtarak. Nga ajo mbledhje i është dërguar edhe një raport i hollësishëm informues Shtabit Suprem të Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës.

(Në vijim lexoni dy telegrame të dërguara nga Kolonel Tahir Zemaj, i pari me rastin e përkujtimit të dy vjetorit të betejës së Loxhës dhe i dyti, në përkujtimin e rënjës së tre dëshmorëve të Loxhës.)


TË NDEUAR MOTRA E VËLLEZËR !
TË DASHUR BASHKËLUFTËTARË !

E kam pritur me emocion të veçantë ftesën tuaj për të marrë pjesë në përkujtimin e dy vjetorit të betejës së Loxhës. Në këtë ditë përkujtimi, mua më vijnë ndërmend së pari ata që ranë dhe u plagosën në betejë.

Kujtoj me dhimbje të thellë dhe respekt shumë të lartë rrustem Bruçin, Enver Alajn dhe Lumni Surdullin, kujtoj Faruk Xhemajlin e plagosur dhe mundin e përpjekjet e gjithë luftëtarëve dhe eprorëve trima të brigadës 134, kujtoj Sali Çekun dhe nazif Ramabajën, Fadil Hadërgjonajn, bajram Stojkajn, Esat Ademin, Cufë Kurtulajn, Rexhë Osajn e Shaban Shalën dhe gjithë komandantët e mbrojtjes territoriale që kanë marrë pjesë dhe kontribuar në fitoren e asaj beteje. Më lejoni të kujtoj me respekt luftëtaren trime, Shemsie Shalën, e cila pasi luftoi 18 orë me pushkë në dorë, po me pushkë në dorë përgatiti ushqim për më tepër se 300 luftëtarë. Loxha ka hyrë në historinë tonë më të re si betejë e fituar nga trimëria, mençuria, profesionalizmi dhe përkushtimi i luftëtarëve trima të UÇK-së, pjestarë të brigadave institucionale e profesioniste. Ajo u dha shkieve shijen e hidhur të humbjes, ajo u tregoi atyre se shqiptarët kishin vendosur të luftonin e të vdisnin seriozisht për lirinë e Kosovës.

Në një zelegram nuk është e lehtë të thuhen të gjitha. Lejomëni të them diçka: Për ju si luftëtarë dhe dëshmitarë, si dhe për mua si ushtarak dhe drejtues i luftimeve, beteja e Loxhës është një krenari, është një ngjarje e lavdishme e cila do të hyjë në histori me gjithë madhështinë e saj. Ata që dhanë jetën në këtë betejë, kanë hyrë në altarin e kombit për të mos vdekur kurrë.
UÇK-ja është nderi i kombit shqiptarë ndërsa brigada 134, 133 dhe 131 do të mbeten krenaria e përhershme e UÇK-së.

Unë sot nuk munda të vij mes jush, të festoj e gëzohem me ju, veç më lejoni të brohoras bashkë me ju:

Rroftë Amerika dhe NATO-ja që çliruan tërë Kosovën !
Lavdi e përjetshme të rënëve të UÇK-së !
Rroftë Republika e Kosovës e Lirë dhe e Pavarur !
Zoti e Bekoftë Kombin Shqiptarë !
Kolonel Tahir Zemaj, Berlin me 6 korrik 2000





Të nderuara familje të dëshmorëve !
Të dashur motra e vëllezër !

Ju përkujtoni sot rënjen heroike të tre luftëtarëve të atdheut rrustem Bruçi, Enver Alaj dhe Lumni Surdulli. Nëna Kosovë që i lindi e i rriti krenohet me veprën e tyre, me jetën e jetuar ndershëm dhe me rënjën e tyre heroike në emër të saj. Ata kishin ëndrra dhe projekte të mëdha e të pastra. Dy vjet më parë, kur po merrja pjesënë varrimin e tyre më është dukur se po varrosja edhe një pjesë nga shpirti im. Sot ata prehen të qetë në altarin e atdheut, në tokën e lirë të Kosovës martire.

Edhe pse fizikisht ata nuk janë më në mesin tonë, me ne është ëndërra e tyre, ideali i tyre për një Kosovë të lirë dhe të pavarur.

Duke përkujtuar këta tre heronj, ne përkujtojmë njëherësh edhe mundin, sakrificat dhe gjakun e derdhur për liri të qindra djemve e vajzave të Kosovës, luftëtarë të UÇK-së dhe viktima të terrorit shkinor. Për mua, personalisht, si bashkëluftëtar i tyre kjo ditë përkujtimi është e përzier me dhimbje e me mërzi, me krenari e me mall. Në pamundësi për të vendosur sot një tufë me lule mbi varret e tyre, lejomëni të premtoj se do të jem gjithë jetën krah idealit për të cilin luftuan dhe ranë bashkëluftëtarët e mi, vëllezërit e mi Rrustem Bruçi, Enver Alaj e Lumni Surdulli.


Paqja e Zotit pushoftë mbi shpirtrat e tyre !
Lavdi e nder u qoftë për jetë !
Zoti e Bekoftë Kombin Shqiptar !
Kolonel Tahir Zemaj, Berlin 07 07 2000




____________________0__________________

15) Pas betejës, “luftë” me “togerin” dhe komandantët e tij. Takimi i Llukës

--------------------------------------------------------------------------------


Kjo ka qenë beteja më ashpër deri atëherë me serbët (fjala për Betejën e Loxhës) dhe deri në luftën e Kosharës, nuk ka pasur ndonjë betejë tjetër më të sukseshme. Në analizë me shtabin dhe me të dërguarit e shtabeve lokale të fshatrave, ajo është konsideruar një fitore e rëndësishme, një shenjë e pjekurisë dhe forcës së njësive tona. Po ashtu edhe populli i Kukaxhinit vuri re, se si dhe sa mund të luftojë një forcë e organizuar, aty kemi fituar jo veç mbi forcat e armikut, por çka është shumë e rëndësishme, kemi fituar simpatinë e plotë të popullit.

Me tetë korrik nga Isniqi kemi lëvizur për në Prapaqan. Aty brigada është vendosur në kazermë sipas vlersimit tim mund të organizohej mirë, kemi pasur problem me ujin e pijshëm, rrjedhimisht edhe me higjenën. Por terrenet e stërvitjes dhe të strehimit kanë qenë normale pë kushtet e luftës. Me datën dhjetë korrik në oborrin e kazermës ka ardhur Ramush Haradinaj me disa ushtarë, me ta ka qenë edhe “togeri”. Ata hynë të armatosur brenda oborrit të kazermës. Bashkë me Sali Çekun kemi qenë në një revistë të objektit, kur Haradinaj më ka kërkuar që të tuboheshin të gjithë ushtarët dhe eprorët. Kërkova arsyen e këtij tubimi.

Haradinaj nuk dha asnjë shpjegim, veç filloi të shtinte me armë në ajër. Eprorët në ato çaste po mbanin mësim me ushtarët. Kam ndërprerë mësimin dhe kam kërkuar që ushtarët që vinin në pistë para flamurit dhe eprorët të rreshtoheshin para objektit. Haradinaj filloi të fliste para ushtarëve – thelbi i atyre fjalëve ka qenë se “eprorët tuaj janë të padëshirueshëm, jo vetëm në këtë objekt, por në të gjithë Rrafshin e Dukagjinit”. Na akuzoi se kishim nxitur urrejtje në popull, pastai na akuzoi si dorë e huaj. Në fund ka lëshur një ultimatum: “ Brenda 30 minutave duhet ta lëshoni objektin ! “.

Në konsultim me Shtabin Suprem kemi vendosur që ta lëshojmë objektin, për t’iu shmangur me çdo kusht konfliktit, vëllavrasjes. Haradinaj bashkë me Rrustem Tetën filluan t’u flisnin prapë ushtarëve, të cilët me lot në sy po u luteshin që të bisedonin përsëri, të mos krijonin konflikte etj. Ne, të gjithë eprorët, u larguam dhe i lamë ushtarëve në kazermë. Kanë qenë me qindra ushtarë, ata që kemi pasur në fillim dhe të tjerë që na qenë bashkangjitur gjatë asaj kohe.

Ushtarëve u kam premtuar se do të kthehemi shpejt dhe se ai problem do të zgjidhej. Në Isniq, vendosëm të shkonim në një takim me Shtabin e UÇK-së. Ndërkohë shumë njerëz na thoshin se kishim vepruar me urtësi dhe dinjitet, se kishim shmangur një ngjarje të ndyrë, ndoshta një gjakderdhje që nuk do të harrohej lehtë. Në mbrëmje, vjen Rrustem Tetaj dhe më thotë që “Haradinaj është penduar për ato që ka bërë sot dhe kërkon që ne të takohemi sonte dhe të bisedojmë në Llukë”.

U nisëm për në Llukë, unë, Sali Çeku, Kemal Shaqiri, eprorët e brigadave, Shemsedin Çeku, Nazif Ramabaja dhe Shaban Dragaj. Në atë takim nga ana e tyre ka marrë pjesë Ramush Haradinaj, Sali Veseli, Faton Mehmetaj, një tjetër me pseudonime që nuk i njihja. Për Faton Mehmetajn do të ndalem pak më gjatë. Eshtë ky njeri që ka qenë bartësi kryesor i ngatërresave, i shpifjeve dhe propagandës më të zezë kundër nesh. Në këtë kryqëzatë të ndyrë është ndihmuar edhe nga Fitnete Ramosaj. Por për të mos mbetur veç në nivelin e fjalëve dhe të sharjeve, për Fatonin duhet thënë se është angazhuar edhe në ekzekutimin e njerëzve, në zhdukjen e tyre misterioze. Emri i Faton Mehmetajt lidhet me ngjarjet më të neveritshme gjatë luftës në Rrafshin e Dukagjinit.

Kemi biseduar për një kohë të gjatë dhe përfundimisht kemi rënë dakord në këto pika:

1. Të shfrytëzojmë bashkarisht objektin në Praraqan.
2. T’i angazhojmë eprorët në vijat e frontit për ndihmë të kualifikuar.
3. T’i dërgojmë disa eprorë, në ndihmë të komandave territoriale të fshatrave.
4. Të takohemi një herë në javë për referime, shkëmbime informacioni etj.
5. Të takohemi çdo ditë, në se kjo gjë është e domosdoshme nga situata në terren.
6. Të mos ndodhin më “ngatërresa” si ato që na kishin ndodhur deri atëherë.

Në atë takim është biseduar edhe rrethë marrëveshjes së Oslos, rreth furnizimit, prapavijës, rreth mënyrës së përshëndetjes ushtarake etj. Ka pasur një “debat” rreth mënyrës së përshëndetjes. Ramushi dhe disa pranë tij kërkonin që të përshëndetej me grusht, gjë që unë nuk e kam lejuar. Ne do të përshëndesim siç pëshëndesin të gjitha ushtritë e vendeve Perëndimore, që ne shpresonim se do t’i kishim aleate në luftë, dhe jo si ushtria sovjetike apo simotrat e saj

______________________0___________________

16) Jeta në kazermën e Prapaqanit


--------------------------------------------------------------------------------


Të nesërmen në mëngjes, pas takimit në Llukë, jemi rikthyer në objekt tek ushtarët dhe kemi rifilluar jetën normale ushtarake, por duke u ballafaquar me mungesë furnizimi me armë, municion dhe rekrutë. Djem të rinj vinin çdo ditë, por më duhej t’i ktheja mbrepsht, pasi nuk kisha armatim. Apeloja që sa më parë të futeshin mjete të premtuara nga Ministria e Mbrojtjes. Përsa i përket furnizimit me produkte ushqimore dhe të tjera që duheshin për të jetuar në kushte lufte, kisha caktuar furnizues të cilët me disa mjete financiare të Brigadës ta blinin atë ku të mundnin, gjë që i shtohej atyre që na ofronin banorët e Kosovës, të cilët na i kishin dhënë edhe automjetet e veta.

Ushtarët kanë pasur ushqim, pastërti dhe disiplinë. Kjo gjë, për çudinë time, është bërë për shkak që të më akuzojnë, nuk e di se pse. Unë gjithëmonë kam synuar që luftëtarëve t’ua plotësoj të gjitha kushtet, sipas rrethanave, me qëllim që të kisha të drejtë t’u kërkoja maksimumin në fushën e stërvitjes dhe të betejës.Furnizimet i kemi marrë kryesisht në zonën e Malishevës.

Duhet cekur këtu që, të gjitha mjetet financiare që duheshin për mbarëvajtjen, ushqimin dhe furnizimet tjera janë përdorur me korrektësinë më të madhe dhe gjithçka ka qenë e dokumentuar e mund të verifikohet me shumë lehtësi. Brigada nuk i ka përdorur të gjitha mjetet financiare, pasi ushqimin dhe automjetet e transportit në shumicën e rasteve na i ka dhënë falas popullsia e asaj ane. Ambulanca dhe një karburant kanë funksionuar pranë kazermës tonë. Në oborr të saj kam urdhëruar ndërtimin e dy strehimoreve të mëdha. Në projektimin e tyre kanë marrë pjesë Komandanti i njësisë së Xhenjos dhe dy inxhinjerë ndërtimi. Ne kërkonim që ajo t’u rezistonte bombardimeve, ndaj nga 180 cm betonarme, që është e parashikuar në parametrat minimalë ne i kemi mbuluar me një shtresë 280 cm. Për ndërtimin e saj kanë kontribuar fshatarët me dërrasa, trarë, hekur, beton etj. Njëra prej tyre ka qenë parashikuar për strehim gjatë bombardimeve, ndërsa tjetra për vendosjen e spitalit ushtarak.

Gjatë sulmit të dytë të Logjës ajo ka shërbyer si spital ushtarak. Kur është fjala për spitalin ushtarak më duhet të theksoj se pas një konsulte të gjerë me mjekë dhe ndihmës mjekë të zonës, me ndihmën e eprorit Ali Osmani. Ndihmës i Komandantit për çështjet shëndetsore, kemi bërë organizimin e shërbimit shëndetsor dhe krijimin e spitalit ushtarak.

Drejtoreshë dhe Koordinatore për shëndetësi është emëruar doktoresha Ryvë Loshaj, një njeri i mrekullueshëm, një humaniste dhe luftëtare e shquar. Ajo e ka kryer me devotshmëri detyrën e saj. Kemi bërë, siç thashë, organizimin e qendrave mjeksore dhe ambulancave në Rrafshin e Dukagjinit të cilat janë furnizuar me ilaçe nëpërmjet organizatave të huaja të ndihmës mjeksore, ku sigurisht rolin kryesor e ka luajtur dr. Ilir Zolaj bashkë me kolegun e tij Shpetim Robaj, i cili ka rënë në krye të detyrës. Dr. Ilir Tolaj ka dhënë një kontribut të pazëvëndsueshëm, ka mundësuar shpëtimin e shumë jetëve të ushtarëve të plagosur, ka siguruar furnizimet e domosdoshme me medikamente dhe mjete të tjera spitalore. Njëkohësisht, me ndërhyrjet e tyre pranë organizatave të sipërpërmendura është bërë i mundur transferimi i të plagosurve rëndë nëpër spitalet e zonave ku nuk kishte luftime dhe kishte më shumë mundësi t’u vihej në ndihmë. Spitali ynë ushtarak ka qenë i pajisur më së miri.

Të rikthehemi edhe njëherë tek strehimoret. Nxënësia e atyre ka qenë 600 dhe 400 vetë respektivisht, dmth, shumë të mëdha, me të gjitha mjetet e nevojshme. Kanë qenë të maskuara, nuk vëreheshin nga lart. Ato i kam konsideruar të rëndësishme, pasi ndodheshim në rrethim të plotë. Në rast të çdo bombardimi ne do të dilnim të paprekur, të gatshëm për ta përballuar forcat tokësore të armikut. Gjatë gjithë kohës, mund të them se ka pasur një bashkëpunim shumë të frytshëm me shtabet lokale të fshatrave. Të gjithë eprorët i kam dërguar herë pas here për organizimin e punës, për përpunimin e taktikave luftarake në varësi të terrenit, numrit të ushtarëve dhe llojit të armatimit të tyre. Ndërkohë që vazhdonte stërvitja e luftëtarëve , të cilët pa përjashtim bënin të gjitha qitjet luftarake me armët që posedonim. Për sigurimin e poligonit të qitjes ka ndihmuar jashtë mase Zymer Sefaj i fshatit Kotradiç. Në atë fshat ka qenë poligoni i qitjeve luftarake.

Pra, pavarësisht nga ato incidente që u përmendën më lart, morali i trupave ka qenë shumë i lartë dhe vinte duke u rritur dita ditës. Ata, thjesht nuk donin ta besonin se incidente të tilla ndodhnin, mes njerëzve që luftonin për një qëllim. Ndërkohë kam pasur rastin të takoj edhe atasheun ushtarak të misionit të OSBE-së me zyrë në Pejë, një ushtarak gjerman, Wolfgang Kaufman, që drejtonte gjithë grupin e atasheve ushtarak të vendeve antare të kësaj organizate.

Në atë takim, më ka kërkuar që të deklarohesha nëse isha pro Rugovës ? I kam thënë se ne “jemi pro Kosovës dhe veprojmë nën urdhërat e organeve të zgjedhura nga Populli i Kosovës”. Ata kanë pasë kërkuar takime edhe me persona të tjerë që mbaheshin si komandantë nëpër rajone të ndryshme, por këta të fundit i kishin refuzuar ato takime, nga frika se mos zyrtarët e OSBE-së qenë spiunë ! Eshtë e justifikueshme deri diku një frikë e tillë, pasi ata vërtet komunikonin jo veç me organizatën dhe qeveritë e tyre por edhe me organet serbe. Nejse, dihet doza e gjërave që mund t’u tregohet njerëzve të tillë dhe unë, nuk kam pasur asnjë arsye se pse të mos kontaktoj me ta. Ai ka qenë një kanal që funksiononte edhe për ne. Nëpërmjet tij ne donim t’ua bënim të qartë organizatave ndërkombëtare dhe qeverive Perëndimore se ne edhe në luftë ishim të vendosur të fitonim të drejtat tona.

Kur them me luftë, kam parasysh luftën e organizuar, me njësi që drejtoheshin nga një hierarki vertikale civilo-ushtarake. P.sh. për sa i përket sekretit, unë kurrë nuk i kam lejuar ata t’i afroheshin objekteve tona, as të deklaroj shifra apo të dhëna të tjera, që do ta nxirnin sekretin ushtarak të njësive tona. Nga ana tjetër, takimi ynë me ta ka ndihmuar edhe në shpërndarjen e mjegullës dhe akuzave që bënte Serbia, se gjoja luftëtarët shqiptarë janë ekstremistë komunistë, fundamentalistë, anarkistë, forca të pakontrolluara etj.

Duke parë organizimin tonë, popullata e terrorizuar nga bombardimet e përditshme serbe, ka lëvizuar në mënyrë të vazhdueshme duke iu afruar zonës ku kemi qenë të përqendruar ne, pra në Prapaqan, fshatin Isniq, Strellcin e Ulët, Dubovikë, Krushevc dhe Broliq. Aty është bërë një përqëndrim shumë i rrezikshëm i popullsisë. Kjo ka sjellë shumë probleme. Ata donin të largoheshin nga Kosova. Jemi përpjekur t’i bindim që të mos largoheshin. I kemi garantuar se asnjëherë këmbësoria serbe nuk do të mund t’i masakronte. Unë nuk mund t’i mbroja nga sulmet e artilerisë,por kam qenë i bindur se me forcat e mia do t’i mbroja me sukses nga këmbësoria dhe policia serbe. Ne kemi komunikuar me këta përfaqësues të faktorit ndërkombëtar me dijeninë dhe miratimin e Shtabit Suprem dhe e kemi informuar atë për rezultatet e takimeve

___________________0_________________

17) Pse u sulmua dhe si u mbrojt Lluka


--------------------------------------------------------------------------------


Në kontaktet me këta përfaqësues të faktorit ndërkombëtar në Kosovë Kolonel Tahir Zemaj kishte vënë re se ata kishin informacione, të cilat vështirë besohej se ata mund t’i kishin. Zemaj shprehet se nuk ka qenë e lehtë të hetohej se nga i merrnin ata informacionet rreth të gjitha ngjarjeve dhe veprimeve tona, dhe ka vendosur në atë kohë që të ndërpriten telefonat, radiolidhjet pasi dyshohej se kishte individë që i kishin transmetuar të gjitha mosmarrëveshjet dhe fërkimet mes nesh.

Duket se këto gjëra ata ua kanë rrëfyer edhe serbëve. “Kam angazhuar njerëz profesionist që t’i kundërviheshin kësaj dukurie, me në krye zotin Idriz Elezaj e disa inspektorë të tjerë, të cilët kanë vepruar si kundërzbulim. Ata kanë pasur suksese të cilat nuk është e nevojshme të përmenden dhe përfundimisht kanë parandaluar rrjedhjen e mëtejshme të sekreteve.

Të informuar nga njësitë e kundërzbulimit të cilat drejtoheshin nga Ismet Ibishi, e kemi pasur plotësisht të qartë plotësisht situatën në terren, përgjatë gjithë vijës së frontit, nga Peja deri në Gjakovë, pastaj deri thellë në Lugun e Baranit dhe të Dushkajës. Kishim informacion edhe për gjendjen në prapavijat e forcave armike. Kur kemi mbrojtur fshatin Llukë kemi qenë në dijeni të përgatitjeve të armikut dhe kemi arritur ta mbrojmë.

Ja sepse është sulmuar Lluka sipas kolonel tahir Zemajt: “Shkak është bërë një ushtarë nën komandën e Shtabit të Gllogjanit, me pseudonim “Maliqi”, i cili çdo ditë gjuante nga një predhë me një minahedhës 82 mm. Ai ka shkaktuar dëme shumë të mëdha në fshatrat Carrabreg, Beleg dhe Llukë. Ai gjuante një predhë ashtu në tym, thoshte se “ia kam qëlluar në objektiv !! “ Nuk merrej vesh se për çfarë objektivi e kishte fjalën. Pas kësaj vinte përgjigja e ushtrisë serbe e cila niste në atë drejtim 20-30 predha të fuqishme artilerie, duke shkaktuar dëme shumë të mëdha.

Me hyrjen e njësive tona operativë, fshatrat Carrabreg, Prilep, beleg dhe të qytetit të Deçanit, luftëtarët e të cilit kanë qenë të vendosur në vijën e frontit Beleg Carrabreg, kanë bërë një peticion në të cilin kërkonin urgjentisht largimin e “Maliqit” nga ai pozicion, pasi po u shkaktonte humbje të mëdha. Ai vendosi të mos largohet, por pas një urdhëri “të përforcuar”, është tërhequr dhe ka shkuar në drejtim të Gllogjanit. Edhe më vonë ka tentuar disa herë të na nxjerrë probleme, duke provokuar luftë në fshatrat Isniq, Strellc etj., se gjoja i kishte mbetur hatri që e kishin zhvendosur prej “istikamit”!

Pra si rezultat i veprimeve të tij të pakontrolluara, forcat serbe kanë vendosur ta sulmojnë Llukën. Brigada 134 është vendosur në pozicione mbrojtëse. Atëherë kam urdhëruar njësinë artilerike të brigadës me komandant Farush Thaçin, të godasë pozicionet e armikut që ndodheshin vetëm 500 metra larg. Goditja është bërë me minahedhës 82 mm dhe 60 mm dhe ka qenë mjaft ekektive. Pas kësaj goditje armiku ka filluar të tërhiqet në drejtim të Deçanit për të kërkuar përforcime. Kam përgjuar nëpërmjet radiolidhjes (dy radiot që janë zënë në betejën e Loxhës). Ata kanë kërkuar ndihmë nga Peja. Në atë çast kam ndërhyrë në lidhje dhe “ i kam urdhëruar” trupat serbe të tërhiqen. Ata e kanë zbatuar “urdhërin” dhe janë tërhequr ! Nga pozicionet tona kemi parë autoambulancat e armikut duke tërhequr të vrarët dhe të plagosurit nga goditja e artilerisë sonë.

Unë kam qenë i bindur – thotë Zemaj – se po të sulmoja do t’i kisha pushtuar të gjitha punktet policore në seksionin Pejë-Gjakovë, veç nuk kam pasur mjetet dhe fuqitë për t’i mbajtur nën kontroll. Asaj aventure i jam shmangur. Po e përmend këtë fakt, për të kujtuar se vrasja apo plagosja e një polici apo ushtari serb, ashtu në tym, sa për të qitur një trimni, është shoqëruar me masakra të pamëshirshme nga ushtria serbe mbi popullsinë civile. Kësi lloj “trimash”, kur viheshin para një numri të caktuar forcash serbe, braktisnin jo veç popullsinë, por edhe armatimin e tyre personal.

Ka pasur raste kur fshatarët më kanë sjellë në kazermë plot një karroceri traktori me armë të hedhura ferrash ! Unë nuk i gjykoj pse janë trembur, i gjkoj pse kanë sulmuar pa marrë parasysh pasojat dhe fuqitë e veta. Lufta nuk është lojë fëmijësh, as si ajo loja e ligë hidh gurin e fshih dorën. Ka ndodhur një paradoks i rrallë: fillimisht kur kam pasur ushtarë të bollshëm s’kam pasur armatim për ta, kur ata janë larguar, natyrisht nuk kishin se pse të rrinin në kazermë të paarmatosur. Kam pasur armë për të armatosur edhe dyfishin e numrit të tyre.

______________0________________

[color=green:4b55003969]18) Formimi i Komandës së Drejtorisë Operative të rrafshit të Dukagjinit
[b:4b55003969]
--------------------------------------------------------------------------------


Duke parë këtë gjëndje, me 17 korrik 1998 i kam kërkuar Sali Çekut, ndihmësit tim kryesor, të shkojë në Shqipëri në Shtabin Suprem dhe të kontaktojë drejtëpërsëdrejti me Ministrin e Mbrojtjes dhe Kryeministrin e republikës së Kosovës. Unë doja që zoti Çeku t’ua sqaronte direkt situatën, ndërsa mua të më informonte se si qëndronin punët lidhur me furnizimet.

Zotni Çeku, shkoi në Shqipëri dhe pas bisedave që ka zhvilluar, më informoi se ishte tepër e vështirë të dërgohej armatim dhe se gjithë ato që ishin premtuar, kanë mbetur pa realizuar si rezultat i një bllokimi, “prandaj merr masat me ato që ke, ruaj sa të mundësh efektivin dhe popullsinë, ruaj një farë ekuilibri deri në një njoftim të ri apo deri sa të mund të të dërgojmë ndonjë furnizim”. Në atë kohë ofensiva serbe mori përmasa shumë të egra në rekën e keqe. Duket se armikut iu hap drita jeshile për të na sulmuar.

Agim Ramadani dhe rrustem Berisha rezistuan dhe luftuan, duke dhënë një kontribut shumë të vyer. Duke qenë i informuar për atë gjendje të rëndë në rekën e Keqe, në konsultim edhe me ramushin, u kam dërguar një batalion në mbështetje nën komandën e Shkëlzen Idrizit, por batalioni ka hasur në njësi të blinduara të ushtrisë serbe, duke mos pasur mundësi t’u ndihmonte shumë. Pas njëfarë kohe ata janë tërhequr duke shoqëruar dhe mbrojtur popullsinë civile në drejtim të Shqipërisë. Atje ata kanë filluar të riorganizohen në kazermën që e kishim lënë para dy muajve në Papaj.

Pas bisedës telefonike me Sali Çekun, kam menduar fillimisht për spitalin që ndodhej në fshatin Irzniq, S’i t’i tërhiqja të plagosurit ? Ofensiva serbe avanconte dita-ditës me të gjitha forcat. Shtabi i Gllogjanit, ai që rrihet dhe u kërkonte lejekalimi ushtarëve shqiptarë, i braktisi me shpejtësi rrufeje të gjitha pozicionet që mbante. U tërhoqën pa asnjë rezistencë drejt Prapaqanit. Ka qenë pikërisht në atë kohë që njerëzit u ndjenë krejtësisht të braktisur prej tyre, prej “ushtrisë dhe komandantëve të vetëshpallur”. U kërkua të bëhej një takim i zgjeruar në Prapaqan për të gjetur një mundësi për të rezistuar dhe për t’iu shmangur masakrave. Ky takim do të bëhej mes të gjitha shtabeve të fshatrave të Rrafshit të Dukagjinit, rreth 72 shtabe lokale-fshatrash, Komanda e rrafshit të Dukagjinit dhe Eprorët e brigadave.

Takimi është bërë me 20 gusht të vitit 1998. Në atë takim është shprehur haptas pakënaqësia e popullatës, se deri atëherë ishin bërë shumë shkelje. Ata me vendosmëri kërkuan dhe vendosën që të gjithë ata që kishin luftuar deri atëherë në atë zonë të futeshin nën ombrellën e shtabit tonë, nën drejtimin e Brigadave tona. Pjesëmarrësit kërkuan që të më “votonin” si komandant, ashtu siç kishin bërë më parë me njëri-tjetrin. Unë ua bëra të qartë se isha ushtarak dhe nuk mund të zgjidhesha me vota. Ata do të duhej të bënin propozimin e tyre pranë Shtabit Suprem dhe nëse Shtabi më urdhëronte dhe pranonte kërkesën e tyre, atëherë unë do të isha i gatshëm të vihesha në krye të tyre, më saktë, në krye të përpjekjeve të tyre për të luftuar e mbrojtur me sa më shumë dinjitet vendin dhe popullsinë tonë. Pjesëmarrësit kanë formuluar kërkesat e tyre, mbi bazën e të cilave kam bërë një informacion dhe e kam nisur për në Shtabin Suprem.


Republika e Kosovës Sekret ushtarak
UÇK Tejet sekret
K.da SH.O.Rr.D
Prapaçan
21.08.1998


Njoftim dhe propozim Ministrisë së Mbrojtjes


Me 20.08. 1998 në ora 17.00 në objektin e kazermës në Prapaçan, Shtabi Operativ i rrafshit të Dukagjinit në një takim pune me Shtabet lokale të UCK-së së komunës së Deçanit, Lugut të Baranit e të Dushkajës si dhe të tri K-dave të brigadave 134, 131 dhe 133 kërkuan më këmbëngulje që të formohet K-da e Drejtorisë Operative e Rrafshit të Dukagjinit dhe të plotsohet me kuadra profesional nën udhheqjen e institucioneve të Republikës së Kosovës.

I njejti Shtab me takimin e të nesërmes, 21.08.1998 në Ora 08.00 propozoi dhe zgjodhi K-den me këtë përbërje:


Komandant......................................... .................................................. ..... Tahir Zemaj
Zvendës K-ti................................................ ............................................... Ramush Haradinaj
Kryeshef i Shtabit........................................... ............................................ Nazif Ramabaja
Ndihmës K-ti për Zbulim dhe Kundërzbulim...................................... ............. Ismet Ibishi
Ndihmës K-ti për Moral............................................. .................................. Sali Çeku
Ndihmës K-ti për Informim.......................................... ................................. Faton Mehmetaj
Ndihmës K-ti për Sigurim........................................... ................................. Idriz Elezaj
Ndihmës K-ti për Logjistik......................................... .................................. Rustem Tetaj


Në kuadër të kësaj Komande u propozue edhe Shemsedin Çeku si Ndihmës K-ti për Mbrojtjen Teritoriale dhe për Mbikqyrjen e të gjitha vijave të frontit në Zonat e Mbrojtjes Teritoriale.

Shtypur në tri kopje
- Arkivit
- Ministrisë së Mbrojtjes
- Komandës SH.O.Rr.D
Komandant
Tahir Zemaj
(nënshkrimi)


Informacion-propozimi është shqyrtuar me urgjencë nga Shtabi Suprem. Në atë takim merrte pjesë edhe shtabi i Gllogjanit, i kryesuar nga ramush Haradinaj. Kritikat më të ashpra i janë drejtuar kryesisht atij. Eshtë fakt që ai ka reaguar me vetëkritikë dhe ka deklaruar se ka bërë të pamundshmen sipas tij për t’i rezistuar armikut në atë rajon dhe se qysh në atë moment ai do të “ishte i gatshëm të vihej nën komandën time, apo të cilitdo oficer profesionist, qoftë edhe si ushtar !”. Me thënë të drejten ai sinqeritet ma ka ulur shumë zemërimin që kisha ndaj tij për incidentet që kishte sajuar më parë.

Ndëkohë shumë anëtarë të “shtabit të tij” nuk qenë dakort me të. Megjithatë, të nesërmen kemi rënë dakort të formohej Shtabi i Zonës së Tretë Operative për rrafshin e Dukagjinit. Shtabi Suprem më ka emëruar mua komandant të tij. Zv. Komandant është emëruar Ramush Haradinaj. Kryeshef i shtabit operativ është caktuar Nazif ramabaja. Ismet Ibishi është caktuar ndihmës i parë i imi për zbulim dhe kundërzbulim. Për shkak të mungesës së Sali Çekut i cili ndodhej siç thashë në Shqipëri, kryes i detyrës së ndihmësit tim për moral dhe marrëdhënie publike është caktuar faton Mehmetaj. Ndihmës për sigurim u emërua Idriz Elezaj, ndihmës për Logjistike është emëruar rrustem Tetaj dhe ndihmës i komandantit për mbrojtjen territoriale është emëruar Shemsedin Çeku.
http://www.trepca.net/2001/zemaj/zemaj-urdher-dokum.jpg



Eshtë vendosur edhe riorganizimi i shtabeve të mbrojtjes territoriale në të gjitha fshatrat e rajonit, në formë të shtabeve të vogla për katër-pesë fshatra së bashku. I gjithë Dukagjini u vendos nën drejtimin e institucioneve të Republikës. Kjo ka pasur një jehonë shumë pozitive në moralin e qytetarëve të këtij rajoni të rëndësishëm të kosovës. Menjëherë shtabeve rajonale u ka shkuar urdhëri që të mobilizonin në radhët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës të gjithë personat e shëndoshë fizikisht dhe psiqikisht të moshës 18 deri 55 vjeçare.

REPUBLIKA E KOSOVËS
USHTRIA ÇLIRIMTARE E KOSOVËS
Sh.O.Rr.D
Prapaqan

sekter ushtarak
(e besueshme)


Më 28.8.1998
SHTABEVE TË MBROJTJES TERRITORIALE

Duke u nisur nga situata aktuale luftarake në Rrafshin e Dukagjinit, nevoja për mbrojtjen e këtij rajoni, duke pasur parasysh gjendjen momentale dhe shkapërderdhjen e luftëtarëve në vijat e frontit. Drejtoria Operative e rrafshit të Dukagjinit nxjerrë këtë:


URDHËRESË

Të mobilizohen në radhët e UÇK-së, Mbrojtja territoriale në rajon, të gjithë personat e aftë psiqikisht dhe fizikisht prej moshës 18 deri në moshën 55 vjeçare.

Mobilizimit duhet t’i përgjigjen të gjithë personat e këtij rajoni që janë të strehuar në fshatrat përrreth, të cilët duhet të lajmërohen në shtabet përkatëse.

Ndaj të gjthë personave që nuk i përgjigjen mobilizimit në rajon do të merren masat ndëshkuese në bazë të kushtetutës dhe ligjeve ushtarake në fuqi.

Sipas organizimit më të ri të Mbrojtjes Territoriale në rajon do të formohen komandat Mbrojtëse territoriale, të cilat do të kenë një seli, ku do të koncentrohen fshatrat në vijën e frontit.

Në të gjitha komandat Mbrojtëse territoriale në vijat e frontit do të formohen Njësitë Operative të Mbrojtjes Territoriale me strukturë dhe formacion që do t’i merrni nga kordinatori.

Në bazë të gjendjes së krijuar të mirren masat për ngritjen e gatishmërisë luftarake si dhe moralit luftarak në shkallën më të lartë, për hirë të tejkalimit të kësaj situate.

Për zbatimin e kësaj urdhërese urdhërohen të gjithë komandantët e Mbrojtjes Territoriale të rajonit që deri me 26.08.1998 në orën 8 të mëngjesit, të njoftohet Komandanti i Drejtorisë Operative, kolonel tahir zemaj.


Kjo urdhëresë hyn në fuqi menjëherë
Komandanti
TAHIR ZEMAJ
(nënshkrimi)



Këtij mobilizimi duhej t’i përgjigjeshin të gjithë. Sipas riorganizimit do të formoheshin komandat e mbrojtjes territoriale në fshatrat që ishin në vijën e frontit dhe bashkë me to edhe njësitë operative të mbrojtjes territoriale.

Pas krijimit të Shtabit të zonës së tretë Operative dhe lëshimit të urdhëresës së mësipërme për mobilizim , janë ndarë detyrat mes të gjithë anëtarëve të shtabit për të vazhduar bisedimet dhe konsultimet me shtabet e rajoneve. Kolonel tahir zemaj, në cilësinë e Komandantit të Zonës së Tretë Operative, takimin e parë e ka bërë në Shtabin e Jabllanicës së Gjakovës, ku është pritur nga Dritan Zeneli.

Zemaj pasi ka pranuar informacionin nga komandanti i trupave, ka bërë revistën e 600 luftëtarëve dhe ka folur para tyre. Fjala e tij është pritur shumë mirë nga luftëtarët. Pastaj, Zemaj ka inspektuar luftëtarët në Bardhaniq, ku është pritur nga vetë zëvëndësi i tij, ramush Haradinaj. Zemaj kujton se pas atyre aktiviteteve të tija dhe të disa anëtarëve të tjerë të shtabit, UÇK-ja është rigjallëruar dhe institucionalizuar. Ai tashmë kishte mundur të bashkonte dhe bashkërendonte punën e shtabeve, të institucionalizonte dhe profesionalizonte rezistencën në Rrafshin e Dukagjinit.

Furnizimi me armë dhe municion po bëhej gjithnjë e më i vështirë. Në fakt ai kurrë nuk ka qenë sipas parashikimeve dhe nuk arriti as minimumin e nevojave. Një sasi armatimi dhe municioni, e nisur nga Shtabi Suprem, ra në pritë në bjeshkët e Belegut. Në atë përleshje me forcat serbe, per të bërë të mundur çarjen e rrethimit, kanë dhënë jetën 6 lutëtarë. Naim Bajraktari, Beqir Mehmetaj, Isa Balaj, Ramush Shala, Hilmi Shala, Naim Gjukaj dhe janë plagosur Idriz Çelaj dhe Ilir Kameraj.

Duhet përmendur-thekson Kolonel zemaj – që personi që ka qenë pengesë gjatë gjithë kohës, Sali Veseli, ka vazhduar përsëri të jetë pengesë. AI qe larguar duke e gënjyer edhe Ramushin se “po shkonte të mblidhte dhe përgatiste ushtarë për t’u kthyer me një ushtri të madhe në Kosovë !”. Në fakt ai nuk u kthye më as vetë. Eshtë interesant se atë njeri nuk e donte askush, as në fshatin Somolicë, aty ku kishte lindur. Përçarjet dhe pengesat që ka sjellë ai njeri janë të pallogaritshme. Në 4astet e fundit të takimit, me datën 21 gusht 1998, Ramushi bashkë me Fatonin kanë pyetur të gjithë eprorët se “deri kur kishin ndërmend ta luftonin shkaun?” Kjo pyetje ishte krejtësisht e panevojshme, por ata kishin qejf të shisnin mend me atdhedashurinë e tyre !

Pothuajse të gjithë janë përgjigjur pyetjes, që e kishin bërë vetë, në këtë mënyrë: “ne do të mbajmë pushkën në dorë deri ditën që do t’i shohim të bashkuara të gjitha trojet shqiptare !” Ramushi ka shtuar: “Edhe vetëm në mbetsha, maleve do të endem deri në vdekje me pushkë në dorë për ta realizuar atë ëndërr !”

Atëherë këto deklarata janë prit

[Honesty^uk.]

19 )Kujtime dhe pjesë nga diskutimi i z. Rrok Berisha, pjesmarrës në mbledhjen për formimin e SH.O.RR.D

--------------------------------------------------------------------------------


Në jabllanicë të Dushkajës individ të caktuar si vëllezërit Nazmi dhe Lahi Ibrahimaj që ishin dajë e nip me ramush Haradinajn, pastaj hajdar Dula, të cilin e kishin caktuar si Komandant të Lugut të Baranit për të masovizuar luftën në këtë mjedis, sillen në mënyrë të panjerëzishme dhe kërcënojnë njerëzit. Nazmiu, në Maj të vitit 1998 erdhi në Gllogjan me një vendim të rrejshëm kinse “jemi marrë vesh me Qeverinë e Bukoshit dhe duhet që në fshatrat e Lugut të Baranit t’i formojmë Shtabet e UÇK-së”.

Dy persona, prej këtyre, s’bashku me dy femra ushtare, asgjësuan shënimet e dy gazetarëve amerikanë në fillim të gushtit, gazetare që kishin ardhë në Lug të Baranit për të shkruar një reportazh rreth luftës dhe organizimit tonë të mbrojtjes institucionale. Gazetaret, shoqëroheshin nga një ushtarë i njësive operative të Lugut të Baranit, të Brigadës 131. Kishin hy në kishë të Gllogjanit dhe me dhunë i kishin nxjerrë jasht oborrit të kishës; arsyeja për nxjerrje ishte se ata, “nuk guxonin të hynin në atë zonë pa lejen e faton Mehmetajt, se ai qenkësh zëdhënës i SHQRRD”. Natyrisht unë, (Rrok Berisha), u dola në ndihmë gazetareve dhe kërkova nga “Maxhupi” që ky dhe ato dy vajza që i kishte në përcjellje, të largohen sa më parë nga Lugu i Baranit, pasi në këtë territor veprojnë njësitë operative të Brigadës 131, e cila është e vendosur në Baran. Njëra nga gazetaret, e indinjuar nga ajo që ndodhi tri herë radhazi, shante në anglisht dhe disa herë solli në Lahin shqelma dhe shuplakë.

Ata m’u kërcënuan se do të më vrasin. Ju thashë se ja ku jam. Armët që i keni duhet të përdoren kundër shkijeve dhe jo kundër shqiptarëve. Gjatë këtyre dialogjeve, ushtari i njësisë operative të Baranit, përkatësisht të Brigadës 131 u tërhoq në qetësi. Pas kësaj, së bashku me gazetaret u kthyem në kazermën e Baranit, ku Komandanti i Brigadës 131, zoti Ramabaja, i ka qetësuar dhe pas një ore së bashku me gazetarët kemi ardhë dhe një herë në Gllogjan dhe kemi biseduar përzemërsisht me ato gazetare për të gjitha problemet tona. (Më vonë ato kanë shkruar reportazhin në gazetën “New York Times” dhe shumë drejt e kanë informuar opinionin ndërkombëtar mbi luftën në këtë anë.

Pas ofensivës së parë në Lugun e baranit më së tepërmi e pësoi fshati Nepolje dhe shtatë shtëpi të fshatit Gllogjan. Pal Koci ishte major (rezervë) i MT, dhe njëherit Komandant i SHT dhe qe i rreshtuar në rrugën institucionale. Për këtë arsye ata të Jabllanicës në krye me Dr. Din Krasniqin nga Vranoci, erdhën dhe deshën ta likuidojnë Palin në tradhti, por me ndërhyrjen e shpejtë të komandant ramabajës, në çastet e fundit, e keqja u eleminua.

Në gusht të vitit 1998 organizohet mbledja në kazermën e Prapaqanit ku morën pjesë 72 përfaqsues të fshatrave të Dukagjinit. Kjo për mua dhe për të gjithë banorët e rrafshit të Dukagjinit mbetet mbledhje historike, sepse populli tregoi pjekurinë, dëshirën dhe përkrahjen e vet për ushtrinë e profesionalizuar dhe nën komandën e institucioneve të Republikës së Kosovës. Dëshira e të gjithëve ishte që të çliroheshim nga çizmja e shkaut me sa më pak viktima njerëzore e jo përmes rebelimit nanoist dhe “revolucionit të vonuar”. Në atë takim unë diskutova në emër të 25 fshatrave të Lugut të Baranit që përfshihen nga Bjeshkët e Nemuna e deri në Dri, territor që ishte i organizuar dhe i kontrolluar nga Brigada 131, me qendër në Baran. Unë e dija mirë disponimin politik të banorëve të këtyre fshatrave, sepse këtë e kishin shprehur përmes tri komunikatave të cilat i kishin transmetuar edhe në mjetet e informimit.

Në atë takim, kërkova që UÇK-ja të jetë e sjellshme dhe e disiplinuar, sepse populli ynë mjaft ka vuajtur nga uniforma e huaj dhe mos t’i sjellim vuajtje dhe ne, sepse disa të ashtuquajtur ushtarë po ulin moralin e ushtarit. Atij që ka vendosur me vdek për Kosovë, këto sjellje nuk i takojnë dhe se masa po irritohet nga UÇK-ja, sepse populli në vend që ta mbështesë ushtrinë, po distancohet prej saj. Ne nuk mund të lejojmë që të kemi ushtri private apo partiake. Ushtria duhet të vihet nën mbikëqyrjen e institucioneve dhe shpjegova rastin konkret në lidhje me vendimet e rrejshme në emër të Qeverisë së Kosovës për formimin e Shtabeve të UÇK-së në Lugë të Baranit nga ana Nazmi Ibrahimit. Pyeta se si shpjegohet rasti i “Ujkut” që deklaron haptas se “unë më Zanë Qaushin e shokët jemi ata që kemi nxjerrë nga burgu Fatos Nanon dhe me ndihmën tonë është rrëzuar Qeverija Demokratike në Shqipëri”.

Kjo sipas tij ka bërë, me demek, që ne të vijmë deri te armët ! Po ashtu është thënë se do t’i vrasim që nga Presidenti, ministrat, gazetarët. Kryetarë partish dhe deputetët sepse të gjithë qenkëshin në shërbim të Serbisë. Pastaj theksova se, në emër të kujt po plaqkitet populli, kush është urdhërdhanës, sepse kemi një numër të madh të vjedhjeve si vetura, bagëti, të holla, marrjen e armëve që vijnë nga Shqipëria dhe stërshitjen e tyre ? Duhet ndalur krimi nga ana e disa pjesëtarëve të UÇK-së, sepse peshqit po majen në basenin e Radoniqit nga mishi i njerëzve të pafajshëm.

Eshtë e vërtetë e hidhur dhe panjerëzi ajo që është ba në basenin e Radoniqit, mjerisht aty më së paku ka shkije. Në basen ka të vrarë, të dhunuara shqiptare. Aktet barbare janë të kryera nga vetë shqiptarët pa gjygj dhe pa e zbuluar të vërtetën. Prandaj askush nuk ka të drejtë, me asnjë ligj të botës të vras dikënd pa gjyq e lëre më civilët pa marrë parasysh përkatësinë e tyre. Herët a vonë dikush për këtë do të japë llogari. Në luftë vriten ushtarët e armikut e jo civilët e pafajshëm, prandaj nëse duam të fitojmë duhet të zhvillojmë luftë të pastër, sepse është e drejta jonë për t’u mbrojtur. Baseni i radoniqit kurrë nuk do të jetë mburrja, por turpi ynë.

Në dikutimin tim jam munduar që ushtria e shtetit të Kosovës të jetë e pandarë dhe e bashkuar. Ne nuk duhet të ngrejmë. Armët kundër njëri-tketrit, por t’i bashkojmë ato kundër okupatorit. Banorët e Lugut të baranit janë të interesuar që ushtria e shtetit të udhëhiqet nga njerëz me përvojë dhe të autoritetshëm sepse dhe besimi i popullit do të forcohet te Ushtria dhe se çdo veprim i pakujdesshëm po shkakton dëme të pa llogaritshme te populli dhe pastaj edhe besimi po zvogëlohet. Kam kërkuar nga të pranishmit që të zhbllokohen mjetet e informimit dhe të hiqet mjegulla e krijuar informative. Në këtë takim kam kërkuar të dihen rezervat e popullit dhe ato të kalojnë në rezerva për njesitë operative ushtarake. Gjithashtu kam kërkuar nga të pranishmit që të hiqet dorë nga aksionet e pa planifikuara.

Rrok Berisha

__________0_______________

20 ) Ke dy minuta kohë për të hequr portretin e Rugovës !!


--------------------------------------------------------------------------------


Nga fundi i gushtit, jam informuar nga vendroja, se po afroheshin disa personaqë kishin shfaqur dëshirë të më takonin. I pranova dhe m'u prezentuan si "Shtab i përgjithshëm" i Ushtrisë Çlirimtare. Kisha dëgjuar pak për ta por nuk dija se kush ishin të organizuar etj. Në përbërje të tij ka qenë Hashim thaçi, Rexhep Selimi, Bislim Zyrapi etj.

Në zyrën time, ish zyra e drejtorit të shkollës së Prapaqanit, në mur kanë qenë të varura fotografitë e Skenderbeut, Presidentit Rugova dhe fotografia e Jusuf Gërvallës. Sapo kanë hyrë më kanë kërkuar që të hiqja fotografinë e Rugovës. "Ke dy minuta kohë për të hequr portretin e Rugovës ! " më thanë, "Jo u thash, ai ka qenë dhe mbetet për mua Komandant Suprem i Forcave të Armatosura të Kosovës dhe President i saj !". Nejse ata u tërhoqën nga ai qëndrim dhe ne i vazhduam bisedimet diku tjetër, në sallën operative të shtabit. Fillimisht kanë kërkuar se përse në të gjithë dokumentacionin tonë figuronte Republika e Kosovës ?

Ata argumentonin se ne nuk paskeshim republikë ! U deklaruam hapur se ishin kundër, nuk e njihnin dhe se ishin për rrëzimin e qeverisë. Më kanë pyetur në se isha edhe unë apo jo për rrëzimin e saj. U kam thënë : "Po, madje jam për kapjen dhe dënimin edhe të Millosheviçit !" "Jo, nuk po flasim për atë më thanë, a je ti për rrëzimin e Bujar Bukoshit ?" I kam thënë Thaçit se do të ishte mirë të flisnim rreth unitetit dhe bashkimit, se sa për gjëra të tilla. I kam deklaruar se, nëse ai angazhohej seriozisht në atë drejtim, unë do të ndërhyja pranë kolonel Ahmet Krasniqit që ai ta tregonte në Kosovë, kryeshefin e Shtabit, Halil Bicajn bashkë me disa eprorë të tjerë, të bëhej njëherë e mirë unifikimi i shtabeve dhe ne si luftarë të mos kishim më këso problemesh.

Më kanë pyetur se kush i ka përpiuluar disa komunikata të cilat kishin dalë pa dijenin e tyre. U thashë se ato ishin hartuar nga Faton Mehmetaj, i emruar para disa ditëve si shef i informimit të Sh.O.Rr.D. Dhe kjo ka qenë e vërtetë. Fatoni i kishte dërguar ato komunikata në Gjenevë tek Xhafer Shatri, ish ministër i informimit të Qeverisë së Republikës së Kosovës. Fatoni mbante lidhje të ngushta dhe të vazhdueshme me të.

(Bëhet fjalë për disa komunikata rreth të cilave në atë kohë është zhvilluar një polemikë e hapur në shtyp mes Jakup Krasniqit dhe Xhafer Shatrit). Pastaj bisedimet janë zhvilluar rreth strukturave, rreth profesionalizimit, por ata nuk e kishin hallin atje. Kuptohet që qysh në fillim të atij takimi, ne jemi prezentuar , bashkë me të gjithë kolegët e mi ushtarakë.

Ata u prezentuan po ashtu, i vetmi ushtarak mes tyre qe rreshter Bislim Zyrapi, të tjerët nuk kishin formim ushtarak. Për komandantin e tyre thanë se "ishte sekret" dhe nuk e përmendën. Edhe për marrëveshjen tonë të 20-21 gushtit për formimin e Drejtorisë së Tretë Operative të Rrafshit të Dukagjinit deklaruan se do ta shqyrtonin me organet e tyre dhe se në fakt nuk ishin dakord !

__________0________________

21) H. Thaçi . Do të luftoj me ty Tahir Zemaj si me shka, me ty dhe njësitë tua !


--------------------------------------------------------------------------------


Jam larguar dhe pas tre ditësh më kanë ftuar në fshatin Bardhaniq për t'I vazhduar bisedimet në lidhje me këtë komandë. Unë kam shkuar me të gjithë kolegët e mi. Detyrën e komandantit të Brigadës së tretë, pas emërimit të Shemsedin Çekut në detyrën e Ndihmës Komandantit për Mbrojtjen territoriale, e kryente Musa Gjakova. Pas revistës me brigadën dhe raportimit të komandantit të saj Gjakova, kemi filluar bisedimet. Rexhep selimi që ishte prezentuar si Inspektor Gjeneral i Ushtrisë së kosovës, kishte nënshkruar një dekret, ku vendi im me atë të ramush haredinajt ishin ndryshuar. Pra Ramushi komandant ndërsa unë zëvëndësi i tij.

Të gjithë njerëzit e tyre ishin ngritur në përgjegjësira ndërsa tanët ishin ulur ose hequr fare. Përderisa bëhej fjalë drejtëpërdrejtë për mua, kam thënë se nuik kisha kurrfarë kundërshtimi nëse Komandanti i Shtabit Suprem, apo Kryeministri i Kosovës e urdhërojnë një gjë të tillë, unë si ushtarak zbatoja vetëm urdhërat. Kanë ndërprerë takimin dhe me telefon kanë thirruar Zotni Ahmet Krasniqin dhe për rreth një orë në prezencën time të Thaçit dhe Rexhep selimit, kolonel Krasniqi nuk ka pranuar. Ai u ka thënë atyre se ata po shkelin një marrëveshje dhe se nuk mund të zëvëndsonin Tahir Zemën.

Përpara se ta mbaronte bisedën me Kolonel Krasniqin, Thaqi i ka thënë telefon : "Me ty shumë shpejt do ta kryej misionin " dhe ka filluar të shajë. (Në këtë moment Tahir Zemaj hap një parantezë dhe shton : Është fakt se Hashim Thaçi, një natë para se të vritej Kolonel Krasniqi, takohet dhe flen në Tiranë në banesën e Ibrahim Kelmendit, ky person është i përmendur jo rrallë në histori të ndyra atentatesha kundër figurave nacionaliste shqiptare. Zemaj pyet : Çfarë misioni do ta kryente Thaçi kundër Kolonel Krasniqit ?! A thua është thjeshtë rastësi prezenca e tij në Tiranë një ditë para vrasjes së Krasniqit dhe takimi i Thaçit me Kelmendin ?!

Sigurisht që përgjigjen e pyetjeve të tilla mund ta japë deri në fund vetëm drejtësia, e cila vonon por nuk harron !) Ata e kanë mbyllur dikur telefonin dhe më janë drejtuar mua, tekstualisht dhe personalisht Hashim Thaçi : " Do të luftoj me ty Tahir Zemaj si me shka, me ty dhe me njësitë tua !". Pushka top t'u bëftë i thashë veç po të them që është mirë të merremi vesh, se unë jam i gatshëm të luftoj veç kundër shkieve, qoftë edhe nën komandën tënde. Unë nuk mund t'i tradhtoj eprorët e mi sa herë më del rasti, se kështu do të tradhtoja edhe ty nesër. Prandaj, merruni vesh dhe ejani ta luftojmë shkaun njëherë. Atë "dekretin e tyre" nuk e mora.

I kam thënë Ramushit të ngrihej e të fliste, "ti e di shumë mirë si mendon rrafshi i Dukagjinit, ti e di se sa probleme do të kemi me komandimin e forcave në këtë rajon. Pasi njerëzit do të respektojnë vetëm marrëveshjen e 20 gushtit. Ramushi u ngrit dhe tha se ai "nuk dinte asgjë, se të tjerët e kishin vendosur", e kishte fjalën për Shtabin e Përgjithshëm. Atij në fakt po i pëlqente vendimi i tyre.

Deri në ato momente ai i zbatonte urdhërat luftarake që i kishte marrë nga komanda e përbashkët. U larguam. Ata mbetën në Jabllanicë, pa mundur të qajnë në drejtim të Drenicës. Pas dy ditësh kanë kërkuar ndihmë prej meje. Ramushi nëpërmjet një korrieri më ka kërkuar që t'i dërgoja një njësi në ndihmë për të përballuar ofensivën që i qe vërsulur asaj zone.

Kam dërguar një njësi nën komandën e Haxhi Imerajt, i cili ka luftuar dhe kontribuar me sa ka mundur për t'i mbrojtur ato fshatra. Ai ka mbetur i bllokuar në luftime tri ditë dhe veç më vonë ka mundur të tërhiqet, bashkë me një pjesë të brigadës së Musa Gjakovës, matëherë kur është tërhequr edhe Ramushi në Bjeshkët e Nemuna dhe ka kaluar kufirin për në Shqipëri. Sigurisht kjo situatë pasigurie ka pasur pasoja, por ne jemi mobilizuar që me luftë dhe rezistencë ta dëshmonim përkushtimin tonë ndajqytetarëve të Kosovës. Pas rënies së rekës së Keqe dhe fshatrave përreth ofensiva u shtri në drejtim të fshatrave të Gjakovës dhe Lugut të Baranit.

Situata u ashpërsua shumë. Armiku sulmonte nga Loxha. Lugun e Baranit deri në Dri të bardhë. Nga ana tjetër Lugun e dushkajës deri në Bistricën e Deçanit. Gjatë kësaj kohe forcat e Zonës së Tretë Operative kanë qenë në këto pozicione, brigada 131 në mbrojtje të Lugut të Baranit, 133 në Lugun e Dushkajës, brigada 134 ka qenë e vendosur në ndihmë të Lugut të Dushkajës, një batalion në Lumbardhin (Bistricën) e Pejës, një tjetër në ndihmë të Lugut të Baranit. Me datë 8 shtator jemi sulmuar me aviacion. Njësitë tona gjatë kësaj kohe kanë qenë gjithë kohën në pozicione.

Loxha u sulmua për së dyti. Për herë të parë, siç thashë, ushtria Jugosllave përdori edhe aviacionin. Gjatë kësaj kohe e kemi ndjerë shumë mungesën e municionit. Kishim armatim të mjaftueshëm këmbësorie por municioni na ishte harxhuar. Kam apeluar për municion dhe kam shpjeguar situatën në terren. Rreth 50-60 mijë njerëz, (dendësia e popullsisë në këtë rajon ka qenë e tillë, sa që një predhë artlerike që ka rënë në oborrin e një shtëpie në Prapaqan, ka vrarë 4 persona dhe ka plagosur 3 të tjerë). Për situatën e rëndë që zotëronte në ato rajone të Kosovës bën fjalë edhe dokumenti i mëposhtëm, në anglisht, nga i cili janë përkthyer vetëm frazat e nënvizuara.


Shoqata Për Popujt e Rrezikuar

"Ka dhjetëra mijëra refugjatë, pothuajse t¨werësisht gra, fëmijë, të moshuar dhe njerëz të sëmurë në Lugun e Baranit. Ata kanë ngritur kampe në qiell të hapur; në mes të vapës, afër fshatrave Strellc, Isniq, Broliq, Prapaçan, Dubovik dhe Vranoc. Bëhet fjalë për të paktën 50.000 vetë, por megjithatë mund të jenë edhe 80.000, i ka thënë burimi, Shoqatës për Popujt e Rrezikuar (GfbV). Gjendja e tyre humanitare është e tmerrshme."

"Përveç kësaj, artileria serbe është duke goditur zonat përreth. Refugjatët janë nën kërcënimin e rrezikut të vazhdueshëm se mos gjinden dhe vriten nga trupat serbe, ndaj njerëzit nuk guxojnë as të ndezin zjarre të gatuar."

Society for Threatened Peoples
Human Rights Organisation For Ethnic Minorities
Press Release
Desperate calls fpr help from Kosovo
5,000 refugees unprovided for in the open air in the Barani valley





Göttingen, 17 August 1998

An Albanian journalist in Kosovo turned to the Society for Threatened Peoples ( Gesellschaft für bedrohte Volker; GfbV) by telephone on Monday morning, with a desperate plea for help. He is in the emergency area, Lugu i Baranit (Barani valley) between Decani and Klina in western Kosovo.

According to statements made by the informant, a humanitarian catastrophe is threatening in the coming days. “The International red Cross and the UNHCR must act immediately”, said the President of the GfbV, Tilman Zülch.

There are tens of thausands of refugees, almost exclusively women, children, old people and needy in the Barani valley.

They are camping in the open air, in the heat, near the villages of strellc, Isniq, Broliq, Prapacan, Dubovik and Vranoc. It is a question of at least 50,000 people. It could however be 80,000, the informant told the BfbV. Their humanitarian situation is drastic. They only have the food they were able to bring with them during their flight. The locals tried to share their bread with them, but because of the large number of refugees are in continual danger: Serbian artillery fire is hitting the nearby area. Out of fear of being found and killed by Serbian troops, the people do not dare to light fires for cooking. The GfbV informant described the situation in the Barani valley as extremely tense. From tomorrow it is to be reckoned with that the food will come to an end. There is no medicine, not to mention medical care. Because there are no sanitary facilities, the danger of infectious illnesses is increasing. Amongst the refugees, there are heavily pregnant women: they must give birth in the open air. The area is sealed off by Serbian troops. A group of 6,000 refugees, who were on the way to Montenegro, had already been intercepted by the police in Strellc, shortly before Peja. (Fq.99)




Luftëtarët e njësive të fshatrave duke parë pqfuqinë për t’u mbrojtur pëballë sulmeve të fuqishme artilerike dhe me mjete të blinduara të armikut, kanë filluar t’i lëshojnë armët dhe të largohen. Me disa që kam pasur rast të komunikoj – thotë kolonel Zemaj – u kam thënë se ata nuk duhej t’i linin armët ashtu, duhej t’u gjenin një vend, pasi ato ishin pasuria e tyre, ata duhej të konsultoheshin me shtabet lokale se si do t’ia bënin, dhe nuk kishin pse t’i sillnin armët tek ne. Ne nuk mund të merrnim kurrfarë përgjegjësie për ato armë. Ata që i kanë hedhur armët e kanë bërë këtë gjë me kokën e vet, të friksuar dhe nga nxitimi për t’i ndihmuar të largoheshin pjesëtarët e tjerë të familjeve të tyre. Ka pasur manipulime se gjoja unë paskam urdhëruar njerëzit që t’i dorëzonin armët. Kjo nuk është e vërtetë.

Thjeshtë, nuk kanë lënë mjet as moment pa gjetur një akuzë, si e si të më njëllosin. Në këto kushte, kur rrezikohej që populli të masakrohej dhe njësitet e UÇK-së të ziheshin rob, ose të vriteshin, është parë e arsyeshme që forcat tona të tërhiqen për në Bjeshkët e Nemuna. Prandaj me 8 shtator 1998, në mes të natës kam mbledhur shtabin, kemi bërë analizën e situatës në të gjithë Rrafshin e Dukagjinit dhe kemi informuar Shtabin Suprem për këtë gjendje. E vetmja rrugëdalje ka qenë tërheqja e njësive operative drejt Bjeshkëve të Nemuna për t’i shpëtuar ato nga shkatërrimi i tyre i plotë apo zënja rob.

Të nesërmen e asaj dite, forcat serbe synonin të merrnin bazën tonë në Praraqan. Pas konsultimit me Shtabin Suprem kam sjellë vendimin për lëvizjen e trupave pas mesnatës së datës 8-9, të kaloj magjistralen Pejë-De4an. Kam bërë kalim deri në orën 4 të mëngjesit me 6-7 mijë vetë dhe jam vendosur në bjeshkët e fshatit Strellc i Epërm. Rreth mëngjesit forcat serbe e kanë bllokuar kalimin. Kam bërë revistën e trupave, kam verifikuar gjendjen e armatimit dhe municionit. Dua të jap tani një shifër të trupave: Pas formimit të Zonës së Tretë Operative, Brigada 134 ka qenë e plotësuar më së miri, ka pasur rreth 600 ushtarë, brigada 131 ka pasur 400 ushtarë, brigada 133 ka pasur 150 ushtarë, por kur kam bërë atë revistë të trupave kam parë se numri ishte shumë më i madh, rreth 1800 ushtarë. I kam pyetur se, cilës njësi i përkisnin? Dhe më janë përgjigjur se “të gjithë ishin të njësive tona!”

Sasia e municionitqë posedonim nuk mjaftonte as për të zhvilluar një betejë një orëshe. Kamriinformuar Shtabin Suprem për këtë gjendje. Ata më kanë urdhëruar edhe njëherë që bashkë me trupat të nisesha në drejtim të Bjeshkëve të Nemuna, të rikthehesha në Shqipëri, të bëja rikonsolidimin e efektivit, furnizimin etj. Kam pritur me ankth për 24 orë se mos gjendej ndonjë mundësi për të më furnizuar me municion. Kur shpresat u shuan vazhdova marshimin drejt Shqipërisë.

Përpara se të nisesha edhe njëherë jam informuar nga drejtoresha e spitalit ushtarak në Krushevc, Ryvë Loshaj se spitali ishte evakuar, me të gjitha mjetet dhe të plagosurit. Më ka informuar se vetën disa, të plagosurit shumë rëndë kishin vendosur të rrijnë vetë, me çdo çmim, pasi donin të vdisnin në Kosovë dhe nuk dëshironin të pengonin lëvizjen e trupave dhe të civilëve të deportuar. I kam thënë se ne mund t’i merrnim edhe ata por përgjigja ka qenë se ata përfundimisht e kishin vendosur të mbeteshin në Kosovë. Për 12 të plagosurit që kam pasur me vete më është dashur të angazhoj një grup shumë të madh njerëzish për mbrojtjen dhe transportimin e tyre. Terreni ka qenë shumë i vështirë dhe mjetet me të cilat i mbartnim shumë primitive. Masat e mëdha të qytetarëve që kishin mbetur prapa të bllokuara nga forcat serbe përbënin shqetësimin tim kryesorë. Sipas bisedimeve me tre atashe ushtarak të OSBE-së, ditë më parë, ata më kishin premtuar se, “nëse bashkë me popullsinë civile nuk gjendeshin trupa ushtarake të UÇK-së, ata do të mund të ndërhynin për të shmangur masakrimin e popullsisë civile”. Në fakt, ata kanë ndikuar dhe nuk ka ndodhur ndonjë masakrim masiv siç isha trembur.


____________0_____________

22) Tërheqja e detyruar dhe shmangia e masakrës mbi civilët


--------------------------------------------------------------------------------


Në tërheqje e sipër, në Qafë të Milishevcit, në Bjeshkët e Isniqit, në atë vend ku kishin rënë në pritë dhjetëra djem e vajza të Kosovës që kalonin për t’iu bashkangjitur njësive të UÇK-së apo duke transportuar armë dhe furnizime të tjera, kemi kaluar pa probleme, pavarsisht se terreni ka qenë shumë i vështirë. Qenë marrë të gjitha masat e sigurimit të kolonës, e cila përpos ushtarëve dhe të plagosurve (mes tyre ka qenë edhe vëllai i Ramush Haradinajt) kishte edhe 4-5 mijë civlë që s’mund t’i braktisja maleve. Pararoja ka qenë e përbërë nga njësia speciale e Brigadës 131. Kemi mbërritur deri tek vendi i quajtur Huni i Magjupit. Aty na ka zënë nata. Konfiguracioni i tokës ka qenë tepër i thyer. Kam dhënë urdhër për një pushim deri në orët e para të mëngjesit.

Pararoja jonë të nesërmen në mëngjes ka rënë në pritë në vendin ku takohen kufinjtë e Kosovës, Shqipërisë dhe Malit të Zi dhe pas një shkëmbimi të fuqishëm zjarri kanë humbur jetën dy ushtarë, njëri nga Lubeniqi Shpetim Bobaj, tjetri nga Belegu Sadri Mehmet Vishaj. Pas kësaj prite kam komunikuar me Sali Çekun, Agim Ramadanin dhe Rrustem Berishën, të cilët ishin ngarkuar nga Shtabi Suprem të bënin pritjen e kolonës së luftëtarëve, civilëve dhe të plagosurve. Ata ndodheshin rreth 3-4 kilometra larg vendit, ku pararoja jonë kishte rënë në pritë. Praktikisht ata kanë qenë të vendosur përmbi Stanet e Stublës. Aty, ata kanë pritur disa ditë kolonën tonë. Kam urdhëruar një njësi tjetër t’i afrohej të ngjarjes, të bënte tërheqjen e të vrarëve dhe të bënte të mundur vëzhgimin e vendit dhe mundësisht çlirimin e rrugës. Njësia e dytë është komanduar nga eprori Skender Rexhahmetaj. Nga kjo njësi në luftime me shkiet, ka rënë luftëtari Xhevat Musliaj, nga Gllogjani.

Për një kohë shumë të shkurtër, armiku ka ndërhyrë nga ana e Malit të Zi, nga karaulli i Gjerovicës, me forca të reja, 12 kamionë me ushtarë që erdhën në përforcim të pritës dhe është vendosur në pozicione të fortifikuara dhe dominuese. Ka qenë shumë e vështirë të merrej aj kalim nën kontrolll, edhe pse armiku humbi dy ushtarë. Kuptova se ata ishin në pozitë më të favorizuar dhe do të mund të na shkaktonin humbje të mëdha. Kam mbledhur eprorët dhe kemi ardhur në përfundim se kalimi i asaj prite, për shkak të konfiguracionit të tokës, dominimit të pozicioneve të armikut do të ishte shumë i vështirë dhe me humbje. Menjëherë kam urdhëruar ndarjen e civilëve nga trupat ushtarake, duke i nisur bjeshkëve poshtë në drejtim të Malit të Zi. Bashkë me takam liruar edhe një pjesë të ushtarëve që i kishin të afërmit me vete. Kam komunikuar rishtas me Shtabin Suprem, Bujar Bukoshin dhe Xhafer Shatrin, duke i informuar për të gjithaveprimet e mia. Me trupat tjera kam vendosur të kthehem në drejtim të Rugovës.

Gjatë tërë natës kemi marshuar drejtë Rugovës. Rreth mëngjesit jemi takuar me komandantin e Shtabit të Rugovës dhe një pjesë të anëtarëve të këtij shtabi. Kemi vendosur që ushtarët të heqin uniformat dhe të dorzojnë armatimin. Armatimi i është dorëzuar kryetarit të LDK-së së Rugovës, Smajl Hajdari, që ishte edhe komandant i shtabit lokal bashkë me Sulejman Lajqin dhe ramiz Muriqin. Komandantit të Shtabit i është dorëzuar i gjithë armatimi i ushtarëve, ai as nuk është hedhur, as braktisur, por është depozituar në depot e shtabit të Rugovës. Këta njerëz kanë bërë mrekullira, pasi kanë shpëtuar jetën e shumë të plagosurve, të cilët i kanë transportuar për në Shqipëri dhe vende të tjera të sigurta.

Ushtarët kishin mbi 24 orë të paushqyer, pasi gjatë marshimit, jemi ushqyer veç me boronica bjeshkëve. Fshatarët e Rugovës kanë përgatitur ushqim dhe ka filluar organizimi i grupeve të vogla të ushtarëve të cilët do të përziheshin me civilët dhe do të largoheshin për në Shqipëri, ku do të rivendosnim kontaktet dhe do të fillonim riorganizimin e njësive tona. Kolegët e mikanë kërkuar që të largohesha i pari nga Rugova, por me thnë të drejtën më është dashur të këmbëngul jashtë mase deri sa i kam bindur se unë do të isha i fundit që do të largohesha, pasi të kisha marrë vesh se edhe ushtari i fundit gjendej i sigurtë. Lidhur me dorëzimin e armëve ka pasur spekullime. Unë u kam deklaruar të gjitha shtabeve të mbrojtjes territoriale të fshatrave se “ai është armatimi juaj, se, nëse ju tërhiqeni, ai armatim duhet të ruhet, të depozitohet në ndonjë vend të sigurt, pasi është pasuria e jauaja”. Unë e kam gjetur atë armatim në duart e tyre dhe pas tërheqjes e kam lënë përsëri në duart e tyre. Mënyra se si është vepruar me të është përgjegjësi personale e atyre që e kanë poseduar.
Pas tërheqjes time, duke parë sulmet që po më bëheshin, për ta informuar opinionin është lëshuar një kumtesë e Shtabit Suprem. Në kumtesë thuhet tekstualisht: “Tahir Zemaj nuk ka ikur, por është tërhequr me urdhër të Shtabit Suprem dhe të Qeverisë së republikës së Ksoovës, pas situatës së krijuar. Kushdo që thotë të kundërt e kësaj të vërtete, ka si qëllim thjesht njëllosjen e autoritetit dhe profesionalizimit të tij.”


______________0______________

23) Takimi i fundit me Ahmet Krasniqin

--------------------------------------------------------------------------------


Rrjedhimisht, kam pritur aty me truprojet e mia, me mjeken e spitalit ushtarak Shehrije Sadriaj dhe zëvendësin tim Nazif Ramabaja. Kur jam informuar nga Shtabi Suprem se të gjithë eprorët dhe shumica dërmuese e ushtarëve kanë kaluar në Shqipëri kam vendosur të largohem edhe vetë bashkë me ata njerëz që përmenda.

Me ndihmën e Ramiz Muriçit dhe disa të tjerëve, kemi arritur të kalojmë kufirin dhe të hyjmë në Shqipëri ku jemi pritur nga Agim Mehmeti dhe Hilmi Nebihu. Ka pasur një çast vërtet shumë emocional nga takimi im me zotni Ahmet Krasniqin. Fillimisht u shpreh se ndjehej tepër i lumtur që po më shihte edhe një herë: “Të kam urdhëruar të futeshe në mes të zjarrit pa pasur mundësi të të ndihmoj !”, më tha. Këto fjalë ma kanë zbutur zemërimin. Në fakt isha përgatitur t’i “vërsulesha”, t’i thosha “po si komandant... e kështu e ashtu”. Premtimet nuk qenë realizuar, unë u kisha thënë qytetarëve të Kosovës se shumë shpejtë “ne do t’i shndërronim kuajt në kamiona dhe se ndihmat nuk do të ndaleshin”.

Menjëherë kemi filluar analizën e tërë veprimtarisë që kishim bërë deri në ato çaste. U informova për të gjitha problemet që kishin ndodhur që nga ngjarja e Komanit, ku Ahmet Krasniqi bashkë me një pjesë të Shtabit Suprem ndeshën në një grup banditësh që i kishin plaçkitur, më informuan për grabitjen që i ishte bërë zyrave të Ministrisë së Mbrojtjes, për presionet dhe çarmatimin e tij, bastisjet, tentimet për t’i arrestuar, bllokimin e furnizimeve me armatim etj. Aty ai ka thirrur Shefin e Sigurimit të Shtabit Suprem dhe i ka thënë: “Shikoni, mua mund të më ndodhë gjithçka, veç kini kujdes që Komandant Tahir Zemës të mos i ndodhë asgjë. “Kundër nesh kishte filluar një histeri shpifjesh nga më të egrat, nga më të paparashikueshmet. Veçanërisht propaganda negative ndaj meje kishte marrë përpjestime të çuditshme.

Çdo gabim i joni, sado i vogël dhe periferik, paraqitej si krim dhe tradhëti e madhe kombëtare. Momentalisht ato sulme qenë të drejtuara ndaj meje. Përpara se të tërhiqesha kam pasë lëshuar një komunikatë nga terreni ku kam shpejeguar arsyet e largimit tonë për t’i shpëtuar nga masakrimi 50-60 mijë njerëz. Në atë analizë kam kuptuar se pse nuk kishte ardhur armatimi, se ku e kishin bazën ngatërresat, incidentet dhe kurthet e ndyra që na kurdiseshin. Ishin po ai grup njerëzish që kishim takuar në Kosovë, që bashkë me Qeverinë Shqiptare kishin bllokuar, minuar gjithë përpjekjet tona për të formuar një ushtri profesioniste dhe të suksesshme në luftën kundër serbëve. Si ushtarak e kam pasur të vështirë t’i kuptoj këto gjëra, por po vëreja se në palën që na bënte karshillëk dominonte aspirata politike për eliminimin e institucioneve të Kosovës, në vend se të dominonte aspirata kombëtare për ta parë Kosovën të lir”nga thundrat serbe.

Shtabi Suprem dhe ministria e mbrojtjes kanë lexuar dekretin e dekorimit dhe të gradimit për mua dhe shumë eprorë dhe luftëtare të njësive tona, për kontributin që kishim dhënë gjatë asaj periudhe që kemi vepruar në Kosovë. Kam shprehur dëshirën që të hanim një darkë së bashku me të gjithë oficerët e Stabit Suprem dhe me zotni Krasniqin po ashtu edhe me oficerët që kishin qenë në luftë. Mbrëmjen që ishte caktuar kjo darkë, në orën tetë të mbrëmjes, shërbimi i sigurimit të Ministrisë së Mbrojtjes ka ndërhyrë dhe ka kërkuar që unë të mos merrja pjesë në atë darkë, dhe më është thënë se do të ishte më mirë të shkoja pranë Përfaqësisë së Republikës së Kosovës për të pushuar. Kemi rënë dakord dhe i kam thënë zotni Krasniqit se do të mund të shiheshim të nesërmen për të biseduar më gjatë. Kam shkuar në Përfaqësi, aty kam gjetur Iliaz Ramajlin, Muhamet Bicajn, Isa Mustafën.

Pasi kemi biseduar pë rreth një orë, kam rënë për të fjetur. Rreth orës 11 e 3 minuta më ka zgjzar nga gjumi një oficer që merrej me sigurimin e përfaqësisë, Xhevat Ibraj, dhe më ka dhënë lajmin për atentatin ndaj Ahmet Krasniqit. Kam kërkuar të shkoj menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk më kanë lejuar. Nuk mund ta besoja ! lajmi më ka tronditur aq shumë sa që nuk kam qenë në gjendje të kontrolloja valët e emocioneve dhe të dhimbjes që ndjeva. Kam menduar se Kosovës po i përgatitej një kurth i tmerrshëm, po i futej një thikë e helmuar pas shpine. I pari ministër i Mbrojtjes së Kosovës vritet në zemër të kryeqytetit të Shqipërisë !?

Kur njeriu ndodhet në fushën e betejës, nuk e di se me çfarë forcash u reziston dhembjeve të plagëve sa do të pamëshirëshme të jenë ato, veç në atë dhomë të Përfaqësisë së Kosovës në Tiranë, atë mesnatë të datës 21 shtator kam ndjerë që dhimbja po m’i bluante eshtart dhe nervat njëkohësisht. Thjesht qeshë shndërruar në një grumbull të madh e të paformë dhimbjeje. Mora vesh se trupin e të ndjerit e kishin dërguar në Spitalin Ushtarak por nuk kishte asnjë shpresë. Pak më vonë aty kanë ardhur Hilmi Nebihu, Agim Ramadani, Rrustem Berisha, Sali Çeku, Halil Bicaj, Agim Mehmeti. I kemi shprehur ngushëllimet njëri-tjetrit, kemi biseduar se si do të vepronim më tutje. Së pari ka qenë në pyetje se si do të bënim me varrimin, por edhe për probleme të tjera të vijimësisë së punëve. Nekishim humbur një njeri shumë të vyeshëm, kishim humbur Ministrin e Mbrojtjes, por lufta nuk kishte mbaruar, ajo duhej të vazhdonte deri në çlirimin e plotë të Kosovës.

____________0______________

24) Pengesa, akuza, atentate të dështuara !


--------------------------------------------------------------------------------


Më urdhëruan të pushoja, vazhdon rrëfimin e tij kolonel tahir Zemaj, përkundër dëshirës time për të rifilluar menjëherë jetën në kazermën e Papajt, për të rivendosur kontaktet me ushtarët që kishin filluar të paraqiteshin çdo ditë.

Kanë qenë të caktuar dy eprorë Gani Gjukaj dhe esat Ademaj që të përcillnin ushtarët që paraqiteshin pranë Ministrisë së Mbrojtjes për në Popaj. Unë jam larguar për disa kohë nga Shqipëria, (ushëtimi me skaf drejt Italisë është një histori më vete). Pas disa ditëve jam lajmëruar tek Agim Mehmetaj dhe Halil Bicaj. Ata më thoshin se nuk ka ardhur koha për t’u kthyer. Bicaj, dikur u emrua Ministër i Mbrojtjes dhe unë kamqenë në pritje që ata të më thërrisnin. Kur pash se nuk e kishin ndërmend, por nuk e di se kur, atëherë vetë jam kthyer në Tiranë. Kur më kanë parë janë habitur dhe më kanë thënë se “qenkësha ngutur pasi akoma nuk ishte marrë asnjë vendim, akoma nuk ishin hartuar planet, strategjitë dhe taktikat e reja, se forcat gjendeshin akoma në mobilizim e sipër etj, se do të më duhej të prisja edhe pak, dhe e gjitha kjo për arsye të “sigurisë” sime.

Unë nuk i kisha hyrë kujt kurrë në borxh, nuk kisha shkelur mbi asnjë rregull, urdhër apo ligj të Republikës së Kosovës, gjatë luftës kisha bërë maksimumin për t’iu shmangur incidenteve, kisha luftuar kundër shkieve dhe kisha mbrojtur popullatën civile. Kush më akuzon qoftë edhe për gjënë më të vogël, hyn në borxh personal me mua, pasi përsa i përket veprimtarisë, jam i gatshëm të përgjigjem dhe të mabj përgjegjësi për të gjitha veprimet dhe mos veprimet e mia ushtarake, politike dhe morale. Gjyqin moral unë e kam fituar nga përkrahja e gjithanshme që më ka dhënë popullsia, qytetarët e Kosovës. Zemaj nuk ua ka bërë asnjëherë të njohur autorëve të këtij libri, faktet që ai ka, me arsyetimin se “ato nuk janë për botim, janë për në gjykatë”. Ajo ditë nuk do të jetë shumë e largët. Nuk është rastësi që shumica e njerëzve që akuzohen për krime dhe vepra të tjera penale gjatë luftës, ata që me veprimet dhe mosveprimet e veta kanë shkaktuar gjakderdhje, djegie dhe vjedhje, fill pas çlirimit të Kosovës kanë vrapuar të formojnë parti politike duke menduar se kështu fitojnë imunitet politik.

Megjithatë, për mua që atëherë, po bëhej gjithnjë e më e qartë selinja destruktive kishte fituar terren, kishte zënë vend të rëndësishme, paraqitej agresive dhe mjaft e rrezikshme ndaj njerëzve që nuk ndanin të njejtat pikëpamje me ta. Elementë të tillë i vërejta edhe pranë Ministrisë së Mbrojtjes. Po përpiqesha t’u bëja një lidheje organike gjitha ngjarjeve që kishin ndodhur, gjithë atyre që transmentonte televizioni i Tiranës, i cili ka luajtur një rol jashtëzakonisht përçarës, atyre që shkruheshin në shtyp dhe njohjeve të mia dhe vërejta se ata që luftonin për rrëzimin e qeverisë së Bukoshit në kohën që Kosova përgjakej nga shkiet, kishin avanczar mjaft. Jam munduar ta arsyetoj atë gjendje duke vlerësuar gatishmërinë e institucioneve tona për të krijuar një gjendje ballance dhe ekuilibri në të gjitha aspektet e mundshme, gjë që shpresohej se do të sillte çtensionim të situatës. Mjerisht, ata që ne i pranuam në gjirin tonë veç për të arritur pajtimin dhe shmangur përçarjen, penguan çdo inisiativë të përbashkët, ndërkohë që të nxirrnin sytë për të marrë mjete financiare apo logjistike.

Shumë komandantë janë financuar, duke u deklaruar se janë komandantë të kësaj njësie apo të atij regjioni. Në takim me kolegët e mi, duke e ditur se eprorët me të cilët kisha punuar më parë ishin në rrugë të zotit dhe të atdheut, vendosëm t’i përvishemi punës për përgatitjet ushtarake në Papaj. Veç, çdo tentim i imi për të shkuar në Papaj është penguar me gjithëfarëlloj justifikimi, si bie fjala nuk është e nevojshme, akoma nuk ka aq forca sa të kërkohet puna dhe përgjegjësia jote etj. Ata, siç duket kishin depërtuar deri edhe në hierarkinë e Ministrisë së Mbrojtjes duke e shpartalluar atë, pothuajse krejtësisht. Psh. Rrustem Berisha, financohej, pajisej dhe zbatonte një pjesë të urdhërave të Ministrisë, veç, siç është marrë vesh, pas bisedave e takimeve që ka pasur me Jakup Krasniqin, Azem Sylën e ndonjë tjetër, ka ndërruar qëndrimin, ka vepruar në krye të vet, nuk i ka informuar më eprorët e tij. Praktikisht ka vepruar pas shpinë së tyre. Unë mora në telefon në Papaj dhe i lajmërova se do të shkoja për një vizitë. Kisha vendosur të merrja përsipër të gjitha përgjegjësitë që kisha pasur. Ministria më tha se nuk ishte mirë të shkoja, por unèe e kisha vendosur.

Duke parë se diçka bluante nën dhe, bëra një dredhë të vogël. Nuk shkova në orën që kisha lajmëruar se do të gjendesha atje, por nja 8-9 orë më vonë. Në orën katër e gjysmë të mëngjesit, dy ditë para fillimit të Luftës në Koshare, jam futur në kazermë me tetë ushtarë. Kam kontaktuar me disa persona dhe ata më kanë treguar planin që ishte përgatitur “për të më pritur mua”. Një njësi nën komandën e njëfarë Nasim Haradinaj, të cilin unë nuk e njoh, ka pas përgatitur atentatin. Ushtarët e kishin marrë vesh dhe kishin ndërhyrë. Ishte krijuar një situatë shumë e rrezikshme. Me ndërhyrjen e disa eprorëve ishte shmangur gjakderdhja. U informova me detajerreth kësaj gjendje dhe duke mos dashur që problemet të ndërlikoheshin edhe më tej, jam tërhequr. Të nesërmen kam informuar Ministrinë e Mbrojtjes.

Atentate kundër meje kanë qenë përgatitur edhe më parë, gjatë kohës që kam qenë në Dukagjin. Faton Mehmetaj ka pasë futur një njeri, një ish bashkëpunëtor të serbëve, (për këtë atentat të dështuar ekziston një dosje e plotë), një njeri i fshatit Kosuriq për ta kryer atentatin. Ata kanë pasë vendosur të më vrisnin mua dhe Sali Çekun, të cilin gjatë gjithë kohës e kanë pasur problem. Donin ta eliminonin, ta largonin, sepse kishin shumë frikë nga potencialet e tij, nga njohjet e gjera, nga cilësitë dhe virtytet e tij. Ka pasur krime të tjera, për shembull vrasja e Sanie Balë, që është vrarë për motive të ulëta, për t’ia vjedhur disa deviza, (më vonë ata e akuzuan se ajo paskësh bashkëpunuar me serbët !). Pasi e kanë vrarë, e kanë djegur dhe hedhur në liqenin e Radoniqit. Janë vrarë një burrë e një grua dhe shumë të tjerë. Hetimin e këtyre ngjarjeve e kanë bërë organet e brigadës për zbulim dhe kundërzbulim. Ekzistojnë prova, dëshmi dhe dokumentacion i plotë rreth tyre. Sapo në Kosovë të rindërtohet një sistem i besueshëm drejtësie, ata që kanë vrarë e djegur në “emër të popullit”, kanë për të dhënë përgjigje në emër të po atij populli.


***


REPUBLIKA E KOSOVËS
UÇK – Brigada 131
Zonës III Operative
Baran 26.08.1998
KOMANDANTIT

Shenim zyrtar

I përpiluar nga ana puntorit operativ lidhur me përgaditjen e atentatit ndaj Komandantit të Zonës së III Operative-kolonel tahir ZEMAJ.

Siç jam informuar nga lidhja ime operative. Faton MEHMETAJ në cilësin e komesarit politik, i ka dhënë leje të përhershme qarkullimi në tërë Dukagjinin Sali SHKRELIT dhe djalit të tij nga fshati Kosuriq. Ky person sipas puntorit zyrtarë dhe tërë Lugut të Baranit ishte i njohur si bashkëpunëtor i ngusht i policisë serbe. Gjithashtu është bërë rehabilitimi i Sali Shkrelit dhe familjes së tij nga ana e Faton Mehmetajt, Metë Krasniqit dhe Dr. Dinë Krasniqit, në shtëpinë e Sali Shkrelit në fshatin Kusuriq në shtëpinë e Sali Shkrelit ku qëndruan me orë të tëra, për përgaditjen e atentatit ndaj Komandantit të zonës së tretë operative – Tahir zemajt. Në përgatitjen e atentatit kanë marrë pjesë vetëm Fatoni dhe Dina. Pas një kohe Salihu krijon miqësi të ngushtë me Metën dhe i tregon për detyrat e marra nga Faton Mehmetaj dhe gjitha imsirat për kryerjen e atentatit. Për të gjitha këto Meta e ka informuar puntorin operativ dhe ky i fundit e ka informuar Komandantin e brigadës 131 në Baran.

Komandanti i Brigadës 131 këto informata ia përcjell Komandantit Tahir Zemajt për të marrë masa kundër këtij plani.



***
Ky shënim zyrtarë është i përpiluar nga puntori operativ i Brigadës 131.


Këta persona ngatërrestar kishin arritur të fusnin një njësit të tyrin brenda kazermës gati me dhunë, duke pretenduar se edhe ata donin t’i bashkoheshin njësive tona. Në fakt qëllimi tyre, siç është reflektuar gjatë gjithë kohës, nuk ka qenë të luftojnë përkrah nesh, por të na përçajnë dhe të na sjellin probleme. Vendosa të krijoja një njësi të re për intervenime të shpejta. Në një objekt në Lezhë, fillova krijimin e njësisë së re. Ndërkohë kishte filluar lufta në Koshare.

Pas pak kohësh jam transferuar në Mamurras, ku numri i ushtarëve është rritur ndjeshëm si rezultat i përgjigjes që i është dhënë thirrjes për mobilizim. Ka pasur ushtarë shqiptarë që kishin ardhur nga të gjitha anët e botës, por edhe nga ata që më parë kishin luftuar në të gjithë Kosovën, nga Dukagjini, llapi, Drenica etj. Për katër –pesë ditë është plotësura Brigada “Mërgimi” me personel të kualifikuar ushtarak dhe me armatim të ri dhe funksional. Ai armatim që e kishim pritur prej kohësh, kishte ardhur së fundi. Në stërvitjen e trupave kanë ndihmuar edhe specialistë nga vendet e NATO-s, nga Norvegjia, Suedia, Gjermania etj. Ata qenë specialistë që në bashkëpunim me oficerët tanë i stërvisnin ushtarët për ndërhyrje të shpejta sipas modeleve më të avancuara perëndimore.


REPUBLIKA E KOSOVËS Sekter ushtarak
Ministria e Mbrojtjes Tejet Sekret
05. Nr.11 / 1- 1
Prishtinë 16.05.1999


Në bazë të nenit 52 paragrafi 2 të Dekretligjit të Mbrojtjes të Qeverisë së Republikës së Kosovës 01. Nr. 17/93 për emrimin e kuadrove në njësi, lëshoj këtë



U R D H Ë R

Me këtë urdhër caktohen eprorët të cilët do ti kryen detyrat në organizimin, aftësimin e njësive si dhe në momentin e caktuar të angazhohen me këto njësi në teritorin e Republikës së Kosovës


Komandant Tahir Zemaj – BESNIKU
Eprorët: Rustem Demaj
Burhan Jahiu
Sami Shabanaj
Shaban Shkreli
Bernard Përlaskaj
Izet Krasniqi – përkthyes për instruktorët Norvegjes e Suedes
Fazli Rugova
Ramadan Behluli
Shaban Morina
Bashkim Thaçi
Avni Kastrati
Sali Rexhaj
Ramadan Sadiku
Alush Myrtaj
Ramiz Muriqi
Sadri Lipaj



Ramadan Behluli pas angazhimit të brigadës MERGIMI në Teritorin e Republikës së Kosovës i mer kompetencat e repartit në Mamurës.


Ky urdhër hyn në Fuqi menjëher


Shtypur në tri Kopje Ministri i Mbrojtjës
- Arkivit (vula zyrtare) HALIL BICAJ
- 2 X njësisë



Edhe në Mamurras ka pasur një tentativë për të më bërë atentat, kjo ka qenë e treta me radhë pas asaj në Dukagjin dhe në Papaj. Siç kam përmendur, pranë njësive që kam drejtuar, gjithmonë kam krijuar organet e kundërzbulimit, të cilat më kanë informuar se në kazermën tonë do të vinin “dy ushtarë të rinj”, të ngarkuar për kryerjen e atentatit. Ata kanë ardhur dhe ne menjëherë i kemi vënë nën mbikqyerje. I kemi ndjekur veprimet e tyre deri në 4astin, kur ata kanë dashur të realizojnë punën e tyre të zezë, në bashkëveprim edhe “me forca” të tjera, jashtë kazermës.

“Ushtari” u ndalua dhe pa kurrfarë dhune ka pranuar, dhe haptas ka deklaruar se “urdhërin e kam marrë nga shtabi i përgjithshëm i UÇK-së « . Ky person, nga fshati Istog, fillimisht ka qenë i ngarkuar të survejonte Ministrinë e Mbrojtjes. Kjo është dokumentuar dhe e xhiruar. Personi tjetër i zënë bashkë me të, me mbiemër Ademaj nga fshati Vrellë, ka deklaruar se « qe i lumtur që e kishim zënë, pasi ai nuk kishte nga t’ia mbante pa e kryer atë punë”. Kam informuar Ministrinë e Mbrojtjes dhe ndaj tij ne nuk kemi marrë në atë kohë asnjë masë, ve4 e kemi dikumentuar rastin. Ai sot gjendet në shtëpinë e tij në Vrellë. Ai ka rrëfyer edhe për “instruksione dhe përgatitje të tjera”, por që deri më sot me sa di unë ato punë të zeza kanë mbetur në tentativë.

Ne vazhduam punën. Bujar Bukoshi me disa anëtarë të kabinetit të tij ka bërë inspektimin e njësisë dhe ka qenë i knaqur me nivelin e saj. Ne prisnim vetëmurdhërin për të hyrë në luftime. Urdhër që nuk erdhi kurrë dhe ka qenë një dëm i madh, pasi brigadat 131, 134 po luftonin në Koshare. Efektivat e tyre mbusheshin me ushtarë të pa stërvitur. Rrustem Berisha pranonte dhe fuste në luftime djem e vajza të papërvojë, gjë që ka sjellë edhe humbjen e shumë prej tyre. Ndërkohë, disa ushtarë dhe eprorë të cilët kishin qenë nën komandën time në Zonën e Tretë Operative gjatë luftës, më kanë pyetur se çfarë duhej të bënin pasi punët me rrustem Berishën kishin ndryshuar ? I kam këshilluar të luftonin krah përkrah me të tjerët, pasi ne ishim njëlloj, luftonim për të njëjtin qëllim dhe se nuk duhej t’ua vinim mendjen gjërave të vogla.

Brigadën “Mërgimi” nuk e urdhëroi askush të përfshihej në luftime, edhe pse dihej aftësia dhe kapacitetet e saj. Pas vrasjes së Agim Ramadanit, Rrustem Berisha ka tentuar të fshijë nga historia kontributin e brigadave 131, 134 si dhe të batalionit diversanto-vëzhgues “Delta”, duke i bashkuar dhe formuar vetëm një brigadë, me një numër të ri, 138 dhe duke i dhënë emrin e heroit Agim Ramadani. Nuk kishte asgjë të keqe që Brigada 131 dhe 134 të merrnin emrin e një prej eprorëve të tyre më të shquar, por rrustem Berisha tentonte të shuante nga faqja e dheut kontributin e tyre të mëparshëm, duke mohuar edhe një pjesë të kontributit të tij personal, veç si e si të akomodohej me rrethanat e reja. Megjithatë, pas daljes në opinion të emërtimeve të reja nuk kam bërë asnjë veprim, duke menduar se nuk qe e udhës të merresha me gjëra të tilla anësore, por edhe për shkak se ato brigada e kishin shkruar historinë e tyre, jo veç me dekrete, por edhe me gjakun e luftëtarëve të vet. Askush nuk mund të fshinte kontributin e tyre nga historia më e re e Kosovës.

Arsyeja se pse po i kushtoj vëmendje këtij detaji qëndron në faktin se dikush po përpiqej të përvetësonte punën tonë, të manipulonte me gjakun e të rënëve të brigadave tona, për t’i përdorur emrat e famshëm të Sali Çekut dhe Agim Ramadanit për kapital të mëvonshëm politik, deri edhe për shtrembërim të realitetit në dobi të interesave të ngushta të politikës së vet ditore. Njëkohësisht donin të përvetsonin kapitullin më heroik dhe më profesional të luftës në Kosovë, duke hedhur pluhur mbi përpjekjet serioze dhe kombëtare të institucioneve të republikës së Kosovës për të organizuar dhe drejtuar rezistencën e armatosur të popullit tonë.

Skema sa është e thjeshtë, është po aq kriminale. Etiketimet që i bëheshin Presidentit Rugova, vrasja e Fehmi Aganit, presionet ndaj Bujar Bukoshit, vrasja e Ahmet Krasniqit, deformimi që pësoi rrustem Berisha e disa të tjerë, shantazhi me shpifje dhe fyerje ndaj meje, të gjitha bashkë synonin të rrëzonin përdhe e të shkelnin mbi të gjitha përpjekjet, mundin dhe përkushtimin e Institucioneve të republikës së Kosovës për të mbrojtur qytetarët e saj. Njëkohësisht, kjo do të ndihmonte në ardhjen në pushtet të një garniture, e cila para dhe gjatë luftës ishte shprehur hapur se luftonte kundër Institucioneve të vozuara, të njohura dhe të respektuara nga populli i Kosovës

_______________0_____________

25) Brigada "Mërgimi" rrethohet nga kalashët e Mejdanit dhe të Nanos !


--------------------------------------------------------------------------------


Ndërkohë që Gjenerali Xhekson me oficerët e Ushtrisë Serbe nënshkruajnë marrëveshjen e kapitullimit të forcave serbe në Kumanovë, menjëherë Presidenti i Shqipërisë dhe Kryeministri i saj dolën me një deklaratë ku kërkohej "çarmatimi i njësive të Bujar Bukoshit, pasi ato rrezikonin pushtetin në Shqipëri"!! Thjeshtë kjo deklaratë , është e zonja të dëshmojë se kush e kishte dëmtuar dhe penguar luftën në Kosovë, se cila aleancë i kishte bërë puç përpjekjeve të jashtëzakonshme të institucioneve të Republikës së Kosovës për të organizuar dhe drejtuar një rezistencë dinjitoze ushtarake ndaj pushtuesit serb.

Një ditë më vonë, pas kësaj deklarate - rrëfen Tahir Zemaj - kazerma jonë në Mamurras është gjendur e rrethuar nga forca të shumta të ushtrisë dhe policisë së Qeverisë Shqiptare. Imagjinoni se çfarë gjendje shpirtërore mund të jenë gjendur ushtarët dhe oficerët e Brigadës "Mërgimi", që kishin ardhur nga të gjitha shtetet e botës për të luftuar për Kosovën e tyre, dhe në një mëngjes të bukur gjenden të rrethuar nga forcat e ushtrisë shqiptare ?!

Në bisedime me drejtuesit e atij "operacioni" dhe në marrëveshje me Ministrinë e Mbrojtjes dhe të Rendit të Shqipërisë dhe Ministrisë së Mbrojtjes, kemi arritur në përfundim që ne nuk do të dorzonim armatimin personal, deri në kalibrin 12.7 mm. Do t'u mbetej ushtarëve, dhe nëse ishte nevoja do t'ua dorzonim forcave të NATO-s dhe të magazinoheshin në Kosovë, pasi ishin pjesë e pasurisë së saj. Armatimin e rëndë : disa lloje topash, minahedhësish, raketash kemi vendosur që me Proçes-Verbal t'I falet Akademisë ushtarake të Shqipërisë.
http://www.trepca.net/2001/zemaj/zemaj-deftesa-mamurras.jpg



Nga ana e Policisë Shqiptare është marrë angazhimi që ata të na shoqëronin deri nhë kufi për të na "mbrojtur" nga incidentet. Mua, me dekret, më kanë emëruar në një detyrë tjetër pranë Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës. Më është thënë që të nesërmen do të takoheshim bashkë me Presidentin e kryeministrin, me gjeneralin Xhekson.

Drejtimin e Brigadës e ka marrë zoti Fazli Rugova, zëvëndësi im. Brigada është nisur drejt veriut për të kaluar në Kosovë. Ndërkohë, ajo është braktisur nga policia ushtarake dhe ajo e rendit e Shqipërisë, që sipas marrëveshjes kishte marrë përsipër shoqërimin e saj deri në kufi, rrjedhimisht ata kanë rënë në një pritë të disa forcave policore - paramilitare afër Tropojës.

Megjithatë kanë mundur të depërtojnë pa luftime, pasi kam komunikuar drejt për drejt me komandantin e Brigadës dhe i kam thënë se, nëse pas pesë minutave nuk hapej rruga atë do ta hapnim ne me të gjithë fuqinë e zjarrit që posedonte brigada. Kam kërkuar të flas me drjetuesin e forcave policore paramilitare, ish shefin e komisariatit të Tropojës, haklaj, e kam informuar se ka një marrëveshje e ai më ka thënë se nuk e njihte atë marrëveshje. Atëherë i kam thënë se, nëse ai nuk i njihte eprorët e tij dhe marrëveshjet e nënshkruara prej tyre, ne do ta hapnim rrugën me zjarrë.

Pas kësaj ai më është përgjigjur që "ne qenkeshim vëllezër" dhe rruga është hapur pa pasur nevojë për shkëmbime zjarri. Në fakt brigada nuk kanë pasur atë itinerar që ka ndjekur. Ajo nuk ka pasur të shkojë fare në tropojë, pasi rruga mes Kukësit dhe Tropojës ndahet në qafë të Malit, në bjeshkët e Fushë Arrëzit.

Pikërisht aty ka filluar vënia në jetë e skenarit të ri ose e marrëveshjes së fshehtë për çarmatimin e plotë të Brigadës. Ja sepse zoti Ramë maraj me një pjesë të policisë Ushtarake të UÇK-së pranë Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës, nuk i ka shoqëruar trupat sipas marrëveshjes. Kam ndjerë se po luhej një lojë e ligë, pasi një pjesë e shtabit me policinë ushtarake kanë hyrë pa asnjë problem në Kosovë, nëpërmjet Kukësit, ndërsa trupat e brigadës kanë kaluar nëpër një kalvar shumë të gjatë. Ram Maraj duhet tashmë vetë të bëjë publik qëndrimin e tij, pse nuk i ka shoqëruar trupat sipas marrëveshjes, pse brigada "Mërgimi" ka devijuar rrugën, çfarë e ka penguar atë të paraqitet në orën e caktuar për fillimin e marshimit të Brigadës etj?

Pasi kanë kaluar pritën në hyrje të Bajram Currit, brigada ka marrë drejtimin e Qafë Luzhës, ka dalë në kam, Has, Krumë, Kukës, pastaj në Qafë të Morinës. Praktikisht ka bërë më shumë se 200 km rrugë të pa asfaltuar, malore, tepër të vështirë në vend se të kalonte sipas planit drejt në rrugën e Kukës-Prizren. Në tokën e Kosovës, brigada fillimisht është pritur nga KFOR-i gjerman, të cilit I është dorëzuar një pjesë tjetër e armatimit me proces-verbal.

Prej në Prizren brigada ka provuar një ferr të vërtet. Tashmë ishin "fitimtarët", ata që ushtruan dhunë mbi brigadën "Mërgimi", disa plehra që qenë organizuar dy-tre ditëve të fundit, si gjoja policia e UÇK-së e të tjera formacione më të vogëla që qenë formuar nëpër male e që kishin zbritur si çlirimtarë qyteteve e fshatrave të Kosovës. Duhet theksuar se ditëve të fundit janë formuar me dhjetëra njësi të tilla, me numra e emra, të cilat kishin një ditë apo dy që ishin kthyer në Kosovë, nga kampet apo nga bregdeti dhe pretendonin se kishin marrë pjesë në luftime për çlirimin e Kosovës !

Po të mos kishin qenë forcat gjermane, do të kishin ndodhur edhe incidente të përgjakshme. Edhe në Gjakovë ka pasur rrahje, fyerje, keqtrajtime deri në orën 24. Po ashtu ka ndodhur edhe në Pejë.

Forcat Italiane nuk kanë qenë të informuara mirë. Këtë gjë e kanë shfrytëzuar "policët" e UÇK-së. Aty është marrë e gjithë njësia dhe është dërguar në drejtim të Dashinocit me urdhër të Shatbit, se gjoja këto ishin bandat e Bujar Bukoshit dhe të Tahir Zemës. Në Ratishë është plaçkitur gjithë arsenali i ndërlidhjes, kamionët, paisjet e tjera automibilistike, çisterant, uniformat, të hollat personale etj. Në ish fabrikën e "Zastavës" kanë ndërhyrë forcart e KFOR-it italian dhe për fat deri në atë çast nuk ka pasur të vrarë.

Të nesërmen me përcjelljen e KFOR-it janë nisur për në Prishtinë ku edhe janë shpërndarë. Kjo rrugë për të hyrë në Kosovën e lirë, ka qenë shumë më e përgjakshme se marshimi i tri brigadave një vit më parë, kur Kosova gjendej e pushtuar nga forcat policore-ushtarake serbe. Nuk mund të harrohet kurrë, dhe dikush do të përgjigjet një ditë për pesë luftëtarët e kësaj brigade, Rexhë Osaj nga Deçani, Bashkim Balaj i Isniqit, Sinan Musaj nga Strellkci i Epërm, Ram Peja nga peja dhe Vesel Muriqi nga Rugova e Pejës, të cilët drejtonin automjete të kolonës e që janë marrë dhe dërguar në zyrën e "Prefektit të Pejës" një kushëri i Agim Çekut, Et'hem Çeku dhe të Ramush Haredinajt.

Aty ata jjanë rrahur barbarisht, u janë thyer brinjët, janë sharë e ofenduar, pastaj është urdhëruar : "të veprohet dhe të dërgohen atje ku duhet !". I kanë nisur në drejtim të Ratishit përsëri nën komandën e "togerit" dhe prej atij momenti nuk dihet më asgjë për ta. Më vonë nga ana e KFOR-it italian është bërë ekspertiza e vendit të ngjarjes, pasi sipas dëshmitarit që ka mbetur gjallë, Vesel Muriqit, ata mund të jenë ekzekutuar. Veseli ka dëshmuar edhe për ato skena të tmerrshme që kanë ndodhur në zyrën e Et'hem Çekut dhe Ramush haredinajt.

Të gjithë ushtarët e tjerë nuk kanë mundur të inkuadrohen asnjëherë, disa prej tyre janë urdhëruar të paraqiten pranë komandave lokale për t'u marrë në pyetje dhe për të dëshmuar prezencën, një imitim i shëmtuar i skemave të policisë serbe. Të gjitha këto gjëra po dokumentohen dhe po përgatiten akuza të mbështetura ligjërisht dhe nuk do të jetë e largët dita që personat përgjegjës do të japin llogari dhe nuk do të jetë e largët dita që personat përgjegjës do të japin llogari për këto sjellje barbare. Tashmë po merret vesh më së miri se kush ishin ata që luftuan për çlirimin e atdheut.

Ata që dikur i shisnin mend popullit se duke qenë bij të tij nuk kishin nevojë për grada dhe për akademi për ta çliruar Kosovën, sot janë vetëgraduar, gjeneralë e nën gjeneralë, kolonelë e marshallë, veç gjeneralisim nuk ka sot në Kosovë. Gjatë gjithë luftës në Kosovë, ka pasur vetëm dy beteja, ajo e Loxhës dhe e Kosharës, nuk duhet ngatërruar pritat apo ndonjë shkrepje armësh me beteja, as marrja e ndonjë poste policie me dy-tre policë, as bombardimet e serbëve ndaj popullsisë civile. Beteja të mirëfillta me luftëtarë të rreshtuar në front, ka pasur vetëm dy, ato që i përmenda.

Eprorët dhe luftëtarët që morën pjesë këto dy beteja dhe që u flijuan nuk janë graduar, janë graduar njerëz të tjerë. Në fund të fundit është e nevojshme të marrim vesh se ku e kishin hallin ata njerëz, çfarë qëllimi kishin, ta digjnin Kosovèn bashkë me forcat serbe, apo ta çlironin atë bashkë me ne ??

Sot është fakt që njerëzit po zgjohen, ata e njohin të vërtetën, ne kemi borxh të ofrojmë dëshmië tona me qëllim që pejsazhi tragjik, por edhe heroik i Luftës së Kosovës të ndriçohet sa më mirë që të jetë e mundur, me qëllim që t'u lëmë brezave dëshmi të pakontestueshme. Vetëm kështu ata do të mund të korrigjojnë gabimet tona pa i përsëritur ato

_________________0_______________


26) Gra dhe vajza, luftëtare të Kosovës


--------------------------------------------------------------------------------


Pas formimit të Zonës së Trtë Operative, sidomos në brigadën 134 ka pasur një numër të konsiderueshëm grash dhe vajzash të cilat kanë dhënë një kontribut shumë të çmueshëm në luftë. Disa prej tyre kanë qenë me të fejuarit e tyre, disa të tjera me vllezërit apo prindin e vet.

Një luftëtare nga Obiliqi, Arjeta Aliu ka qenë me bashkëshortin e saj dhe i kishte lënë tre fëmijë në shtëpi. Ka qenë edhe një vajzë, Sabahatë Tolaj, e cila kishte kryer shkollën e mesme ushtarake në drejtimin kundërajror dhe që gjatë luftës ka qenë në detyrën e ndihmës komandantit për Logjistikë.

Dykë Llullaku ka qenë shefe e zyrës së mobilizimit, disa të tjera kanë kryer detyrat e ndërlidhjes, por ato kanë marrë pjesë aktive drejtpërdrejt edhe në luftime. Përgjat dy ditëve që forcat kanë qenë në pozicione, në mbrojtje të fshatrave të Lugut të Baranit, megjithëse unë si komandant kam kërkuar që vajzat dhe gratë të zëvëndsoheshin, ato kanë këmbëngulur dhe i kanë ruajtur pozicionet e tyre.

Asnjëherë nuk kam vënë re që ndonjëra prej tyre t’i shmangej urdhrave apo detyrimeve të tjera ushtarake. Ato kanë pasur sukses edhe në stërvitje, gjatë gjuajtjeve luftarake, kanë qenë të përfshira në njësitë operative, në policinë ushtarake dhe kudo, vetëm tre prej tyre kanë punuar në administratën e njësive dhe të Shtabit tonë. Të gjitha mjeket dhe infermieret gjatë luftimeve kanë kryer një mision humanitar dhe luftarak shumë të rëndësishëm. Me sakrifica mbinjerëzore, ditën e natën kanë qëndruar te koka e të plagosurve duke u ardhur në ndihmë, duke i mjekuar.

Në betejën e Logjës ka marrë pjesë një luftëtare me emrin Shema, e cila ka luftuar për 20 orë, pas beteje ka përgatitur ushqimin për rreth 300 luftëtarë. Roli i tyre në luftë – shton kolonel Zemaj – nuk mund të kufizohet veç me pjesëmarrjen e tyre të drejtëpërdrejtë në luftime. Gratë dhe vajzat, nënat dhe motrat shqiptare në Rrafshin e Dukagjinit e të tërë Kosovës, kanë dhënë një kontribut jashtëzakonisht të madh në të gjithë rezistencën tonë dhe është e pamundshme të përshkruhet me pak fjalë kontributi i tyre, sa do të mira qofshin ato. Kontributi i tyre përbën subjekt të veçant për një libër tjetër, pasi është një kapitull më vete i historisë sonë.

______________0_________________


[color=green:aec7721036]27) Përgjigje akuzave nëpërmjet një interviste

[b:aec7721036]--------------------------------------------------------------------------------


I pyetur nga Naim Kelmendi në një intervistë për gazetën “Bota Sot” se, si u përgjigjet Tahir Zemaj akuzave që ia bënte një rrymë politike brenda UÇK-së për “tradhti kombëtare”, zoti Zemaj është përgjigjur se “ato akuza janë të fabrikuara” nga frika e atyre që nuk donin që ushtrinë tonë ta drejtonte profesionalizmi, frikë e cila ka ekzistuar para hyrjes, gjatë kohës së qëndrimit në Kosovë dhe më vonë. Ata i frikësoheshin profesionalizimit, sepse e ndjenin se do të dilnin jashtë loje, nuk do të mund t’i arrinin qëllimet e veta egoiste për pushtet.

Gazetari ka këmbëngulur më tej duke i kërkuar shpjegime rreth tërheqjes së tij dhe zoti Zemaj ka thënë: Veprimi i tërheqjes ka qenë i kushtëzuar nga “kërcnimi për një katastrofë totale që i bëhej një numri prej 60 mijë banorësh”. Pra, njerëzish, kombëtarisht dhe ushtarakisht i justifikuar – ai veprim nuk mund të përbëjë bazë për asnjëfarë lloj akuze aq më pak tradhtie. Siç ka dëshmuar Kolonel Zmaj në atë intervistë, vendimet nuk janë marrë sipas dëshirës së tij, apo kokë më vete, por në mënyrë kolegjiale dhe me sugjerim të Shtabit Suprem. Intervistuesi ka kërkuar pastaj të dijë nëse zoti Zemaj mund të fliste për suksese gjatë kohës së luftimeve, në kontekst të organizimit dhe udhëheqjes së luftës në rrafshin e Dukagjinit ? Duke iu përgjigjur kësaj pyetje tahir Zemaj thekson: “ Eshtë mëkat të tentohet të injorohen sukseset që janë arritur (kryer) jo thjesht nga ana ime, por sidomos nga ushtarët dhe eprorët që kanë luftuar.

Do të përmendja luftën e Loxhës, mbrojtjen e Llukës etj. Të ndalemi pak tek Loxha, mund të them se kreu i ushtrisë jugosllave ka shkarkuar personat më të lartë ushtarak për shkak të dështimit të tyre në Loxhë. Pra ka pasur (nga ana jonë) organizim të mirëfilltë me tërë forcat ushtarake, është bërë një luftë ku janë përfshirë të gjitha aspektet e artit luftarak dhe me suksesin më të lartë janë kryer operacione luftarake brenda 18-20 orëve sa edhe ka zgjatur beteja. “Në vijim ai pyet “se deri kur njerëzit do të merren me atë tërheqje taktike, të organizuar dhe me plan operativ të miratuar, veç si e si për t’i shpëtuar nga masakra 60 mijë njerëz të koncentruar në ato fshatra ?”. Më vonë zoti Zemaj është shprehur se “Janë të tjerë ata që kanë sakrifikuar popullsinë civile, duke provokuar aksione diversante të pastudiuara (nuk guxoj të them se mund të kenë qenë të koordinuara me serbët) veç se si e si të bien në sy se janë duke bërë diçka, që ditën kur do të ndaheshin trofetë, ata të kishin vend në tryezën e fitimtarëve, pa llogaritur se sa qindra njerëz mund ta kenë humbur jetën si rezultat i veprimeve të tyre të papjekura, shpesh edhe aventureske, sa shtëpi dhe fshatra janë djegur e shkatërruar, veç që ata (garnitura e komisarëve që më akuzon) të dëshmonin se ishin “duke luftuar” !

Dhe është vërtet interesant të vërehet se si “shtabsat” kanë shpëtuar të gjithë gjallë, me përjashtim të atyre që sipas New York Time-sit, thuhet se i kanë eliminuar vetë, pa u hyrë ferra në këmbë asnjërit, ndërkohë që në njësitë e tyre, të përbëra nga djemë e vajza të Kosovës, që veç dëshirën e kishin të madhe për të luftuar dhe kallashnikovin që ua shisnin me pare në dorë, kanë humbur jetën me dhjetëra e qindra, të tillë.

Një prej arsyeve për humbje të tilla, më kryesorja, duhet kërkuar tek paaftësia ushtarake e “komandantëve dhe komisarëve”., shumë prej të cilëve kishin rrokur pushkën për ta rrëzuar pushtetin e Rugovës dhe të Bukoshit, ndërkohë që Kosova digjej flakë tej e mbanë nga serbët. Kësi komandantësh praktikonin urdhërin “ përpara djema”, ndërkohë që në njësitë e specializuara dhe të drejtuara nga profesionistët urdhërohej: “Pas meje, në sulm ! “ Ky ndryshim, në dukje i vogël në fakt shpejegon se si Brigadat 131, 133, 134 kanë humbur gjithë ata eprorë, ndërsa çetat e komisarëve humbnin përgjithësisht veç ushtarë.

Në intervistën e cituar Zemaj përmend emrin e njëfar Bilal Hadërgjonaj, një njeri që “pasi regjistrohet në akademinë ushtarake, përjash

[Honesty^uk.]

........Në intervistën e cituar Zemaj përmend emrin e njëfar Bilal Hadërgjonaj, një njeri që “pasi regjistrohet në akademinë ushtarake, përjashtohet për shkak të problemeve nuro-psikike”, e që është edhe kallauzi i akuzave bashkë me një rreshter, Bislim Zyrapin, eksperti më i fortë ushtarak (!) i Shtabit të Përgjithshëm ! “Ky farë Zyrapi le të ankohet edhe njëherë me Mahir Hasanin, është shprehur në një intervistë për “Botën Sot” (25 mars 2000) dhe të kujtojnë “ditët e lumtura” kur dëshmonin sipas oreksit të prokurorëve ushtarak në gjyqet e montuara serbe kundër oficerëve shqiptarë në Sarajevë”.

Tashmë, zotni Zemaj sqaron se akuzat e tyre nuk bëhen thjesht për xhelozi profesionale, prapavija politike e tyre duket nga kampi në të cilin bëjnë pjesë këta dy persona. Nga ai kamp që kishte vendosur me çdo kusht ta rrëzonte qeverinë ! Ndërsa për Naim Malokun ai nuk dëshiron të flas më, pasi ai në kulmin e sinqeritetit apo të shtirjes më të ligë, kur ka qenë i plagosur, i ka deklaruar Zemës se “nuk kam pasur mundësi të veproj ndryshe, kam qenë i kërcënuar fizikisht, i rrahur, prandaj për këtë arsye kam vepruar kështu” Këto fjalë – sqaron Zemaj janë thënë në prani të 24 oficerëve dhe janë të regjistruara. Veç e kam të vështirë, është shprehur Zemaj në intervistën e cekur, të kuptoj se si ky njeri del sot e thotë se Tahir Zemaj e ka humbur luftën në Kosovë ?

Tahir Zemaj nuk e ka humbur asnjë betejë, le më luftën në Kosovë. “Ai (Naim Maloku) mund të mirret me politikë dhe shumë mirë që ka filluar të merret me këtë zeje,... sepse dështimet e tij në artin luftarak janë totale dhe s’mund të thirret kurrë më në aftësitë e tij ushtarake”. “Mjafton vetëm fakti që gjatë hyrjes së tij në Kosovë ai ka humbur 35 ushtarë, akoma pa mundur të shkrepin një pushkë për Kosovën. Kjo ka qenë një humbje e rëndë, luftërat vërtetë kanë humbje, por kur vjen puna tek luftëtarët numri i tyre duhet të jetë të paktën i ekuilibruar në të dy anët. Ndryshe qëndron puna me popullsinë civile.

Pushtuesi ka mundësi të vras më shumë civilë, pasi ata mbeten shpesh herë të zbuluar, edhe pse kjo gjë, vrasje e civilëve, bie në kundërshtim me të gjitha konventat dhe protokollet ndërkombëtare të luftrave”. Eshtë e pabesueshme veç shumë prej komandatëve të tipit komisar politik, nuk e kanë pasur problem se sa ushtarë vriteshin, madje ata besonin verbërisht, aq më heroike do të qenë betejat e tyre e aq më shumë mund të shisninh mend se kanë luftuar. Trimëria dhe heroizmi në fakt vihen më së miri në spikam, aty ku vriten ushtarët e armikut. Kjo psikologji stalinisto-sllave, e kopjuar nga shifrat e stërzmadhuara të humbjeve të Bashkimit Sovjetik dhe Jugosllavisë gjatë luftës së Dytë Botërore, është psikologji e viktimës, tipar që nuk gjendet tek shqiptarët, veç tek ata që u është injektuar nga ideologjia sllave.

…

...dhe rrëfimi do të vazhdonte edhe më gjatë, por Tahir Zemaj ndalet e thotë se “shumë gjëra nuk është akoma momenti për t’i thënë, për t’i bërë publike. Disa prej tyre vetë koha ka për t’i kthjelluar, për disa të tjera, qytetarët e Kosovës do të kërkojnë llogari. Prapa mjegullës, tymit dhe errësirës së luftës kanë dëshirë të fshihen vetëm ata që kanë marrë pjesë në luftë jo në përgjigje të thirrjes dhe rënkimeve të atdheut, por që e kanë parë atë si shans për të fituar poste, grada, para. Ata që planifikonin konstruktimin e një zgjedhje të re për popullin shqiptar të Kosovës.

...KËSHTU FOLI TAHIR ZEMAJ e “Fjala nuk ban mort” thuhet në kodin e vjetër juridik të shqiptarëve, në Kanunin e Lek Dukagjinit duke e lënë hapur shtegun për të vepruar e luftuar, shpjeguar e folur për të vërtetat e luftës sa herë të jetë e nevojshme.

____________0______________

28 )NJË PASËTHËNIE EDHE PSE E PANEVOJSHME


--------------------------------------------------------------------------------


”Unë kam qenë dhe jam plotësisht i ndërgjegjshëm që jeta është shumë më e pavlefshme se sa vdekja, kur një okupator i huaj e mabn tokën dhe popullin tim të pushtuar!”
Tahir Zemaj


Lufta po i afrohej Kosovës me shpejtësi marramendëse. Ashtu siç i afrohet objektivit një predhë e komanduar me rreze lazër. Kosova nuk qe para alternativës të bënte apo të mos bënte luftë, por si ta bënte atë ? Kosova kishte traditën e vet të luftërave me gjithë ata pushtues, kishte fitoret e përkohshme dhe humbjet, rënjet e gjata nënë robëri. Ajo kishte një traditë të pasur, të përgjakshme luftërash me komitë e me ilegalë, traditë e mbushur me heronj individual të cilët qenë shuar burgjeve apo vrarë grykave të përrojeve. Përmes atyre humbjeve dhe vuajtjeve ajo kishte pasuruar repertorin e këngëve të trimërisë dhe kishte ruajtur farën e lirisë dhe të revoltës. Historia e rezistencës e pas Luftës së Dytë Botërore qe shënuar fillimisht me eleminimin e njëpasnjëshëm të të gjithë qëndrestarëve nacionalist dhe më vonë u mbush dëng me disident enverist, që e luftonin regjimin titist nga pozitat e “shëndosha” të marksizëm-leninizmit, një specie e veçantë luftëtarësh që aspironin të zëvendësonin pushtimin e mjeshtrit me diktaturën e çirakut të tij, veç që ky i fundit, ndryshe nga i pari fliste shqip.

Fundi i viteve ’80-të e deri në vitin 1997, pothuajse një dekadë u karakterizua nga një represion i shtuar komunisto-fashist shkinor dhe arriti kulmin në vitin 1998-99, kur filloi realizimi i planit të deportimit total të popullsisë shqiptare nga trojet e veta në Kosovë. Në këtë kohë Kosovës iu imponua rezistenca totale dhe pavarësisht nga rrahagjoksjet folklorike, sikur të mos kishte ndërhyrë NATO-ja, ajo do të banohej sot nga njëqindmijë shkiet e ngulur aty kohë pas kohe. Ky vlerësim sigurisht që nuk i pëlqen shumëkujtë. Të vërtetat shpesh herë nuk na pëlqejnë, por kjo nuk është e keqja e së vërtetës, por dobësia jonë. Kosova hyri në luftë e papërgatitur si duhet, pak për faj të saj e pak për shkak të rrethanave në të cilat ndodhej.

Edhe një rrethanë lehtësuese, ekzistenca e një shteti shqiptar në kufijt e Kosovës, që gjithmonë ka qenë llogaritur “në favor”, nga strategët dhe idealistët luftarak të Kosovës, u shemb brenda tre muajve nga sulmet e koordinuara të një konspiracioni greko-sllavo-komunist, duke lënë pas vetes një shkretëtirë me njerëz të dëshpruar e të armatosur. Ata nxirrnin zemërimin e tyre duke gjuajtur në drejtim të qiellit, sikur donin ta vrisnin vet Zotin që kishte pranuar degradimin e tyre deri në atë gjendje. Nga ana tjetër, ai militarizim total i popullsisë, ku njerëzit edhe pse nuk e kishin të sigurtë bukën e përditshme, ruanin mënjanë miliona fishekë, automatike dhe armë të tjera këmbësorie, deri edhe raketa moderne ruse e kineze, solli si rrjedhojë armatosjen edhe të shumë njerëzve në Kosovë, të cilët i blenë ato armë, fillimisht me çmime simbolike. Nga ana tjetër, bërthamat e para të rezistencës së armatosur në Kosovë, siç dëshmohet edhe në këtë libër, qenë formuar mjaft herët dhe qenë pikërisht ato që shërbyen si pikë e kondensimit dhe formimit të njësive të mëvonshme të përgatitura ushtarakisht.. Siç edhe pritej, përveç këtyre njerëzve, siç qenë Adem Jashari, Zahir Pajaziti, Sali Çeku e të tjerë, armët ranë edhe në duart e shumëkujt, të cilët u trimëruan, u bashkuan në grupe të vogla rezistence prej tre-katër vetësh dhe u vetëshpallën komandantë.
Bajraktarizmi dhe sedra e sëmurë si dhe sëmundja e kuqe nga e cila u infektuan shumë shpejt, nuk i lejoi shumë prej këtyre komandantëve që t’i hiqnin “gradat” as atëherë kur u detyruan të largoheshin nga territoret e çliruara” dhe të strehoheshin bashkë me gra, fëmijë e pleq, rreth e rrotull Kosovës që po digjej. Kanë qenë po këta që e kishin hapur luftën në dy fronte, kundër okupatorit dhe armiqve të brendshëm. Në rast se kundër okupatorit nuk patën shans të tregojnë ndonjë sukses të dukshëm, me përjashtim të ndonjë aksioni diversant, bazuar në guxim personal, në frontin tjetër ata vranë “bashkëpuntorë të armikut” në emër të popullit pa asnjëfarë rregulli dhe ndonjë dëshmie të bazuar në fakte. Ka qenë ndoshta kjo psikozë e eleminimeve, që ka krijuar ato dobësi në rekrutimin e lutëtarëve nga radhët e të rinjëve që ndodheshin në Kosovë.

Ekranet e huaja transmentonin lajme nga më të çuditshmet, p.sh. dhjetëra e qindra të rinj shqiptarë që jetonin në Perëndim u nisën drejt Kosovës për të luftuar për të, ndërkohë që në kampet e të deportuarve, radha e burrave dhe djemve që shtyheshin për të ikur në Kanada, Zelandë, Amerikë dhe Finlandë qe e pafund. Ndoshta, ata që iknin, e dinin se çfarë Shtabesh e drejtonin luftën, ndërsa ata që hynin në Kosovë nuk kishin informacione të tilla, ata qenë të dehur nga “sukseset” e propagandës së RTSH-së. Ata që po e braktisnin Kosovën, siç duket kishin dëgjuar për letrën e Sali Veselit në të cilën paralajmëroheshin brigadat 131, 134, 133, për të mos avancuar në drejtim të Isniqit, “ pasi do të ndeshnin në rezistencë”! Në rezistencën e kujt ? Kush do të rezistonte kundër kujt ? Në emër të cilit ideal, cilit motiv ? Pastaj me deklaratën e Thaçit: “Do të luftoj kundër teje Tahir Zemaj, si kundër shkaut”! Ata siç duket kishin dëgjuar për eliminimet e turpshme në radhët e UÇK-së, për të cilat më vonë u shkrua edhe në “New Jork Times”.

Thirrjet për bashkim dhe koordinim të përpjekjeve që vinin nga të gjitha anët, nga të gjitha zemrat e shqiptarëve dhe dashamirëve të tyre, kishin ndeshur në veshë të shurdhër, të atyre që ia “kishin ba benë Rugovës” nëpër bannhof-et e Perëndimit, përpara se t’ia bënin Millosheviçit. Të atyre që e kishin më të shenjtë kadavrën politike dhe njerëzore të Enver Hoxhës, se sa fatin e Kosovës dhe njerëzve të saj. Thonë se Tahir zemaj nuk qe trembur para kërcnimesh të tilla (ata që kanë luftuar me të shpjegojnë se tahir Zemaj nuk e njeh atë ndjesi njerëzore që thirret frikë), por qe trishtuar dhe zhgënjyer për vdekje. Të gjitha nismat e ndërmarra nga Shtabi Suprem i Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës dhe nga Qeveria e saj në egzil, për të ulur tensionet, për të rritur kohezionin dhe fleksibilitetin e trupave të UÇK-së, përpjekjet për të inkuadruar nëpër njësitë luftarake oficerë dhe specialistë, për të ndihmuar në logjistikë dhe mjete financiare e të tjera, u përkthyen nga komandantët pa grada që sot janë bërë gjeneralë, lejtnantë, marshallë e kushedi se çka tjetër si dobësi, si kompleks faji, si detyrim që po të mos plotësohej, ata do të dinin se si do të vepronin.

Në fakt ata vepruan pa ndryshuar as pikë, as presje, sipas planit të parashikuar, plan të cilin e hartuan me ndihmën e komisarëve shqiptarë nga Tirana, siç kishin bërë këta të fundit gjatë Luftës së Dytë Botërore nën udhëheqjen e komisarëve shkie e cernagoras. Ajo që paralajmërohej si rrezik i madh, indoktrinimi politik i luftëtarëve të atdheut ndodhi, dhe ka qenë thjesht tërheqja e njërës palë, tërheqje, që qytetarët e Kosovës si gjatë luftës edhe sot e gjithë ditën po e paguajnë shtrenjtë, por që megjithatë, e ka shmangur me të keqen. Në fund të fundit del se ajo tërheqje dhe pritje për kompromise të thella ka qenë një veprim shumë i matur dhe me përgjegjësi kombëtare, pasi shmangu luftën frontale civile në Kosovë. Shenja dhe dëshmia më e pakundërshtueshme se një gjë e tillë do të ndodhte ka qenë marshimi tragjik i Brigadës “Mërgimi”, e cila u prit si ushtri agresore nga rrugaçët e sapokthyer nga pushimet dhe që kishin blerë 15 marka një uniformë me lara dhe me simbole të UÇK-së, veç pak ditë para hyrjes së forcave të NATO-s. Thirrjet për shuarjen e partive tradicionale, thirrje që dukeshin të pafajshme dhe të bazuaranë situatën dramatike që po kalonte Kosova, çuditërisht u shoqëruan me formim partishë të reja, të cilat u grumbulluan nën udhëheqjen e një shoku akademik !

Këtyre partive u lejohej të armatoseshin, të luftonin pë një “botë të re”, ndërkohë që forcave tjera politikenuk u lejohej të luftonin as për atdhe. Ka dëshmi dhe të dhëna të bollshme, që luftëtarët e atdheut që hynin në Shqipëri për t’u përgatitur për luftë, seleksionoheshin nga komisarët e partive të LPK-së dhe LBD-së, në bazë të devocionit politik ndaj partive të tyre, dhe të “papërshtatshmit” kalonin në duart e disa njësive të turpshme të quajtura Policia Ushtarake e UÇK-së, një farë organizimi terrorizues i mbushur me ekspertë të ish-sigurimit shqiptarë të Enver Hoxhës. Situata në të cilën partitë formojnë krahët e tyre të armatosur është sitiuata e luftës civile, e cila nuk ka ndodhur në Kosovë, në përmasa të mëdha të paktën, për shkak siç thamë të tërheqjes së partisë tradicionale të shqiptarëve, LDK-së dhe për shkak se represioni serb qe aq i madh, sa nga Kosova u larguan dy të tretat e popullsisë së saj.

Që ajo nuk ka vazhduar më tej edhe pas çlirimit, në formën e luftës së klasave si në Shqipëri, falenderimi u takon ushtarëve të NATO-s që ndërhynë shpejt dhe i neutralizuan ekstremizmat, po aq sa edhe rezistencës dhe pjekurisë madhështore që tregojnë në raste të tilla qytetarët shqiptarë. Megjithatë ekzekutimi i listave vazhdon edhe sot e kësaj dite, nën dhe, me vrasje e eliminime të tipit mafioz, Ky tekst si fjalëmbyllje nuk synon e as guxon të deheroizoj aktet e burrnisë dhe të dinjitetit, të qëndresës dhe luftës së vendosur që kanë bërë qindra e qindra djem e vajza të Kosovës, pavarësisht se nën komandën e kujt kanë qenë, e që dhanë edhe jetën që Kosovës t’i rikthehet liria pas kaq shekujsh, t’i rikthehet mvetësia e mohuar prej kaq kohe, t’i kthehet dinjiteti i nëpërkëmbur aq keq, në fund të fundit t’i hapet rruga e jetës normale, të krijojë shoqërinë e saj demokratike dhe shtetin e së drejtës. Askush nuk mund t’ia mohojë dimensionin e heroizmit asaj qëndrese të pashembullt, përballë një agresori aq të armatosur e aq të çmendur, viktimë e të cilit u bënë mijëra qytetarë të Kosovës. Nuk i shkon kujt bira e mendjes të mohojë atë rezistencë personale të qytetarëve të saj, as përpjekjet për të organizuar e disiplinuar njësitë mbrojtëse të UÇK-së, të cilat vërtet erdhën e u rritën, u poqën dhe gati po shndrroheshin në faktor të rëndësishëm në ekuilibrin ushtarak në terren ditëve të fundit të luftës. UÇK-ja lindi si ushtri rezistence ndaj dhunës serbe. Ajo ka pasur gabimet e veta, si çdo lëvizje tjetër për çlirim kombëtar në të gjithë botën. Ajo luftoi për dinjitetin dhe lirinë e shqiptarëve.

Përpjekjet e saj qenë mbinjerëzore, sakrificat e shumë luftëtarëve të saj, sublime. Ajo ka hyrë në historinë e re të kombit shqiptarë si ushtria e parë e organizuar dhe dinjitoze, si ushtri kombëtare që i kontriboi çlirimit të Kosovës. Të tillë duhet ta ruajmë në kujtesën, të tillë duhet ta përshkruajmë edhe në historinë tonë. Përndryshe bëjmë një gabim, të cilin nuk do të na e falin lehtë brezat që vijnë. Vet ky libër, i bën jehonë trimërisë, mençurisë dhe përgjegjësisë që morën mbi vete luftëtarët dhe eprorët e asaj pjese të UÇK-së, aktivitetin e së cilës merr përsipër ta pasqyrojë. Veç askush nuk mund të na e mbyllë gojën, as sot, as kurrë, për të dëshmuar e shqiptuar të vërtetat e luftës, si themel mbi të cilin do të ndërtohet paqja dhe e ardhmja e Kosovës. Gjërat duhen shqiptuar me atë emër që kanë, me atë formë që janë paraqitur atëherë, edhe pse sot kanë marrë tjetër ngjyrë. I duhet dhënë fund njëherë e mirë përpunimit të fakteve për hirë të përpunimit të opinionit. Faktet dhe të vërtetat të thuhen ashtu siç ishin, njerëzit kanë të drejtë të ndryshojnë, siç edhe kanë të drejtë t’i kërkojnë falje opinionit për gabimet që kanë bërë. Në se ato nuk kanë qenë gabime, por vlersohen si krime, atëherë duhet të përgjigjen për to. Drejtësia vonon por nuk harron. Zoti është i madh, dhe nuk harron kurrë. Sikur të na kishte harruar ne shquptarëve, akoma do të ishim nën çizmen e shkieve.

2
Titulli i këtij libri, “Kështu foli Tahir Zemaj” ka dy domethënie. Fillimisht duhet sqaruar se ai është një përshtatje e titullit të librit të famshëm të Fredrih Niçes, “Kështu foli Zarathustra”. Në atë libër me gojën e Zarathustrës, personazhit të tij kryesor, Niçe shqipton disa të vërteta filizofike madhështore, sfiduese lidhur me domosdoshmërinë e lindjes së mbinjeriut, qenjës së përsosur dhe për neverinë që të shkatojnë krijesat e imta e të dobta njerëzore, por që nuk është rasti këtu për t’i analizuar. Nga kjo pikpamje titulli librit, i bënë jehonë Tahir Zemës, si hero i dëshpruar, si njeri që e identifikoi vetveten me vdekjen, veç t’ia mëkonte jetën e tij, dijet dhe kontributin Kosovës me ushtri moderne, institucionale, të aftë për mbrojtjen e saj dhe që aq shumë u lëndua dhe u pengua nga kopeja e imtë njerëzore e popullit të tij. Tahir Zemaj nuk është i dëshpruar për fatin e tij personal, pasi ai si njeri dhe ushtarak është i pajtuar me devijime në fatin e Kosovës. Au i beson thënjes së famshme “the old solders never die” (ushtarët e vjetër kurrë nuk vdesin), pra, ai prap ka energjitë, eksperiencën dhe dijet e nevojshme, të cilat një ditë do t’ia ofrojë Kosovës, pa mbajtur hatër që disa sillen si në elegjinë e famshme të Nolit për Luigj Gurakuqin: “...na e shanë, na i thanë tradhëtor”. Shumica e qytetarëve të Kosovës është bindur dhe ruan me respekt të lartë kujtimin për ato që ai ka bërë, për ato që “...është përpjekur / gojëmjatë e zemër hekur / ky vigan liberator”.
Nga ana tjetër, siç mund të kenë vërejtur lehtësisht lexuesit, libri është i bazuar në rrëfimin e drejtë për drejtë të Tahir Zemës, ai flet vetë, në vetën e parë, nuk është ky libër i ndërtuar në atë mënyrë, ku personazhi kryesor është në vetën e tretë të numrit njejës. Ndaj edhe titulli “Kështu foli Tahir Zemaj” na u duk shumë i afërt me vetë natyrën e librit. Janë të rralla ndërhyrjet e autorëve të këtij libri në rrëfimin tronditës të personazhit kryesor të tij, ne kemi shërbyer thjeshtë si “lëmues të fjalës” pasi dihet që një ushtarë flet ashpër, flet fjalë të prera shkurt, mesazhi i tyre kuptohet shumë më mirë nga shokët e tij të vijës së frontit, dhe është pak i ve4antë ai mesazh, për të mos thënë i rëndë, për kujtesat e rrafshta të disa njerëzve që harrojnë sot atë që u ka ndodhur dje. Pikërisht për këtë gjë dhe, se kësaj rradhe ai kishte vendosur të fliste për një numër më të gjerë njerëzish, lexuesish, ai me modesti ka kërkuar ndihmën tonë.

Rrëfimi i tij është i shtruar, i kujdesshëm, larg emocioneve negative e mohuese, veç, në atë rrëfim, lexuesi heton lehtë se ku kanë qenë dobësitë, se çka mund të bëhej më tepër, si mund të organizohej dhe drejtohej rezistenca, si mund të arriheshin rezultate më inkurajuese në fushëbetejë. Ato janë fjalët e një eksperti, e një njohësi të thellë të doktrinave ushtarake, e një komandanti njësish, luftëtari të vijës së parë, janë dëshmitë e një njeriu që, jo veç e ka parë luftën, por ka marrë pjesë në të, ka luftuar dhe ka fituar beteja kundër shkieve. Personalisht ai e ndjen ndërgjegjen të qetë, ai e ka kryer detyrën e ushtarit të atdheut, i është përgjigjur rënkimit të tokës së robëruar dhe ka nxjerrë hak për poshtrimin që i qe bërë Kosovës dhe njerëzve të saj deri në ato ditë. Ai është udhëhequr nga parimi që e përmend edhe vetë “Unë kam qenë dhe jam plotësisht i ndërgjegjshëm që jeta është shumë më e pavlefshme se sa vdekja, kur një okupator i huaj e mban tokën dhe popullin tim nën pushtim !”
Ky libër flet për një ushtar të atdheut, për një burrë të Kosovës që pjesën e ndërgjegjshme të jetës së tij ia ka kushtuar pikërisht asaj. Që nga dita kur ai i hyn rrugës së studimeve ushtarake e deri më sot, kur kjo dëshmi bie në duart e lexuesit, Tahir Zemaj ka qenë në shërbim të idealit të tij, të idealit të dhjetëra brezave shqiptare të Kosovës, që lirin e saj e kanë pasur kryefjalë të jetës së tyre.
Të gjithë popujt e botës kanë në piedestalin e nderit të tyre përveç figurave të shquara kulturore, shkencore, politike edhe luftëtarët e lirisë, madje në krye të listës. Janë të rralla kryeqytetet e botës që nuk e kanë nga një monument modest apo madhështor qoftë, të luftëtarit të panjohur, simbolit të ushtarit të atdheut, atij që i jep atdheut jetën dhe nuk kërkon prej tij as t’ia përmendë emrin. Ky sublimitet madhështor dhe kjo thjeshtësi e pashoqe është tipar veç i atyre, që gjithë jetën pyesin se çka i kanë dhënë ardheut dhe jo se çka atdheu u ka dhënë atyre.
Lufta për çlirimin e Kosovës ka ndodhur pardje, dje, madje vazhdon edhe sot. Si e tillë nuk është fort e lehtë të veçohen dritë-hijet e saj, nuk është e lehtë të emërtohen gjërat ashtu siç duhet, jo për mungesë kurajoje, por se individët, formacionet, veprimet luftarake dhe ngjarjet më të r¨ndësishme të saj janë akoma të ngrohta, të përgjakura, pa qetësinë dhe qartësinë e domosdoshme. Veç dëshmi si kjo, kanë fuqinë e veçantë të sjellin para lexuesve pamje të freskëta, detaje të paharrueshme, shpesh herë me peshë të jashtëzakonshme për dokumentimin rigoroz të historisë së luftës, si një pjesë e rëndësishme dhe e historisë së paqes së një vendi. Zemaj ka folur thjeshtë, duke iu shmangur fjalorit patetiko-heroik, pasi ai mendon se heroizmi nuk fshihet tek fjalët por tek veprimi, tek akti heroik, dhe të tilla në këtë rrëfim njeriu gjen me shumicë.
Vetë vendimi për të luftuar për Kosovën, akti i hyrjes brenda territorit të saj në kulmin e luftimeve, betejat e fituara me shkie, tërheqjet taktike për të ruajtur civilët dhe luftëtarët, dhe prap sulmet mbi armikun, paraqesin dinamikën reale të luftës. Ndërkohë që organizimi, stërvitja dhe paisja e luftëtarëve nuk përbëjnë kapitull më pak heroik se sa ai i luftës së drejtë për drejtë.
20 vitet e mbrame, në jetën e Tahir Zemës janë vite jete të shpenzuara për hirë të një qëllimi, të cilin ai sot e shikon të realizuar në masën e tij më të madhe por me disa njolla të errëta, që nuk heziton t’i denoncojë, pasi druan se nesër mund të shndërrohen në zgavra të rrezikshme në trungun e brishtë të lirisë.
Arbër Ahmetaj
Korrik 2000

[nota]

Zoteri i nderuar, eshte ne rregull qe e ke bartur ketu nje pjes te librit Keshtu foli Tahir Zemaj por shum ma mir do te njohesh nese e lexon edhe Librin Keshtu beri Tahir Zemaj dhe normalisht edhe disa artikuj te atij libri ti vesh ketu per diskutim


Ateher vertet do ta shohesh se kush ka qene Tahir Zema vertet

[Honesty^uk.]

Zoteri i nderuar, eshte ne rregull qe e ke bartur ketu nje pjes te librit Keshtu foli Tahir Zemaj por shum ma mir do te njohesh nese e lexon edhe Librin Keshtu beri Tahir Zemaj dhe normalisht edhe disa artikuj te atij libri ti vesh ketu per diskutim


Ateher vertet do ta shohesh se kush ka qene Tahir Zema vertet

E/I nderuar , pershednetje per fjalet hyrese tuajat, megjithese une ka kohe qe e kam lexuar ate liber , po te ve ne dijeni se shumicen a atyre ngjarjeve qe KOLONELI i ka trajtuar ne librin e tij une i kam perjetuar, dhe persa i perket njohjes se tij une kam pasur nderin ta njoh personalisht dhe te sherbej nen urdherat e tij, ai ka qene njeriu ushtarak stratek qe e kane njohur Gjenaral dhe Lejtnant te Amerikes dhe te Europes, por disa leckamane qe jane te prirur per te keqen e ketij KOMBI jane munduar dhe mundohen qe ti lene ne erresir meritat e Kolonelit , qe per te s'ka nevoje te flasin njerezit pasi fare qarte flasin veprat.

[bajram emerllahu]

Tahir zemaj ka qene nje njeri i forte dhe me eksperience gjate luftes,por fatkeqesishte e mbyten njerezit e kopukut hashim kalit per tja lane ne qafe ramushit por kjo do te del ne drite nje dite sikurse qe do te dele nje dite ne drite se kush e ka mbyte Fehmi Agollin.kaq

[GASHI75]

Tahir zemaj ka qene nje njeri i forte dhe me eksperience gjate luftes,por fatkeqesishte e mbyten njerezit e kopukut hashim kalit per tja lane ne qafe ramushit por kjo do te del ne drite nje dite sikurse qe do te dele nje dite ne drite se kush e ka mbyte Fehmi Agollin.kaq
KUSHË DHE SI E VRANË PO KUSHË TJETR POS UDBËS DIHETË EDHE FEHMI AGANIN E JO SIQ SHKRUANI JU ZOTRI ,,FEHMI AGOLLIN,,KTO QARQE UDBASHE QË BËJN KRIME TË RANA NË KOSOVË

[Emërllahu]

Ju Falemenderoje Zoteri Gashi75 ,per korixhimin e bere,
Duhet te jete Fehmi Agani e jo siq ka dale Fehmi agolli.
Kerkoj ndjese,per gabimin e bere-Gabimet jane te mundura apo si mendoni ju zoteri.
Me Nderime

[ARSHIK]

Te nderuar bashke lexues, lufta na mori shume njerz , me te kaluaren e mire dhe me te kaluaren e njyllosure por ja lem kete historis , detyre e se ciles eshte kjo e tahir zemes dhe e shume ngjarjeve tjera.Mos te merremi ne gjithemon me te kaluaren se tek e ardhmja nuk do te mberrim K U RR .Lejani HISTORIS mjeshter i se vertetes eshte ajo
. Me nderime i juai [email protected]