Titulli: Nenes time
 

Nene dua te te kem prane
C'eshte ky mur Berlini qe po na ndan
Pse s'na le te perqafohemi si gjithmone
nga njera-tjetra, pse na largon


Oh, nene te lutem afrohu tek un
se te dua me te vertete shume
je gjeja me e shtrenjte qe kam ne bote
por me ty nuk po takohem dot


Nene te lutem mos u largo pa me takuar
pse mos te jemi perjete te perqafuar
ej ku shkon, nene me prit
nene, nene, te lutem mos ik.


Oh nene te lutem eja perseri
mendo per mua se jam ende femi
nene, te lutem mos me ler
te hedhur, te braktisur, te mjere


Nene, eja perseri me diellin
eja dhe pastroje qiellin
jo vetem ate por dhe zemren time
mos e ler keshtu, te zhytur ne mendime ...

Titulli: Nenes time
 

"Me Mungon "

Nena ime e Dashur
ti mua me mungon
dhe do te me mungojsh
Nene per gjithmon.

Me mungojn mendimet e tua
fjalet e embla qe mi ke then
me mungon koha me ty
qe se bashku e kaluam.

Me mungojn momentet
se bashku me ty
me mungojn buzeqeshjet
qe se bashku i pata me ty.

Ne qell kur shikoj
me shkelqejn keto Yje
se per ty Nene
jam duke mendue.

Mirpo nga njeher
po ri dhe mendoj
Nena ime e Dashur
Ty kurr nuk te harroj.

Titulli: Nenes time
 

LETER NENES

Gjallë je, nënoke? Edhe unë
Gjallë jam. Shëndet më paç, shëndet!
Dritë e bëftë krejt kjo mbrëmje e lume
Izbën tënde, që me mall më pret.

Thonë se je ligur e je tretur
Nga meraku im, po nuk ankon,
Se, pështjellë me një shall të vjetër,
Fillikate rrugës shpesh kalon.

Dhe kur mugëtirë e kaltër bie,
Një vegim i zi të kall ty frikë,
sikur në një sherr diku në pije,
Vjen dikush e ma këput me thikë.

Kot, e dashur, vuan kaq, besomë,
Brenga t’i fanit këto ndër sy.
S’jam aq pijanec i lig sa ç’thonë,
Si do vdes pa të të parë ty?

Unë jam po foshnje, si një herë,
Dhe një shpresë veç ushqej në gji:
T’iki nga ky tym e kjo poterë,
Te shtëpiza jonë aty të vij.

Dhe do vij, kur kopshti ynë i bardhë
Anekënd të vishet me blerim.
Vetëm ti, si tetë vjet më parë,
Mos më zgjo aq herët në agim.

Mos e zgjo atë që shkrumb iu bënë
Endërrat e moshës plot hare.
Më ka vrarë jeta mjaft, o nënë,
Dua veç të shlodhem e të fle.

As t’i lutem Zotit mos më thuaj,
Si dikur në t’artën mituri,
Ti ke mbetur ngushëllim për mua,
Dritë e parrëfyer, vetëm ti.

Ndaj merak ti mos m’u bëj aq tepër,
Tek e liga mendjen mos e ço,
Dhe aq shpesh, me shallin tënd të vjetër,
Fillikate rrugën mos kalo.

Titulli: Nenes time
 

NENE JAM E LODHUR!!

Nene o nene jam mbet e vetmuar shum
Qdo pjese trupit me dhemb nene
Kam shum nete te gjata pa gjum
E tera jam e dermuar nene
Nuk gjej prehje askund!

E dij qe smund te me ndihmosh
E dij qe je shum larg meje
Te lutem lutjen te ma pranosh
Merrem afer teje

Pse nuk me pranon o nene
A je hidherua me mua
Jam e lodhur o nene
Te kesh meshire per mua!

Asnjehere!!

Asnjehere nuk te kerkova me shum o nene
Te te kem pran meje ne kete nate te gjate
Si duket eshte nje nate pa mbarim
Nate e perlotur me fatin tim

Doja te rrefehem per dhembje qe kam
Doja te tregoja si ndihem o nane
Ti tregoj plaget e shpirtit te vram
Dhe plaget e zemres qe sherim nuk kan

Nuk te gjej kot kerkoj mbeshtetje
Edhe qe shpirti flak me digjet
Mallin qe kam si ta shuaj o nane?
Ah sa shum sonte per ty kam etje!!!!!

Titulli: Nenes time
 

Nënë - mbete të pragu i derës
Duke pritur me lotë në sy
Unë në shtigje kërkova mbijetesën!

Dashurinë tënde kurrë se harrova
Gjithmonë në mendje dhe në zemër e kam,
Amanetin me mall e ruaj
Bije,bëhu e shkolluar

Gjaku yt me rrjedh nëpër damarët e mi
Më fal nënë që nuk të gjendëm pranë
Kur mëse shumti të duhem , të mungoj!

Malli për mua i ka vënë thinja pleqërisë sate
Të zbardhen flokët e të rrudhet balli
Duke klith për mua kur do të vijë
Ty, të te shuhet malli

Nënë, mori nënë !
Kurrë s'arrij të te shpaguhem
Përjetësisht të dua se kurrë s'u kurseve!
Po kthehem të të gëzojë!
Dorën të ta shtërngojë
Diplomën të ta tregojë.

Titulli: Nenes time
 

Një nënë e mirë vlen sa njëqind mësuese.

Titulli: Nenes time
 

Nëse nëna yte buzëqeshë,dielli s'prish punë edhe të mos lindë...

Titulli: Nenes time
 

... Kur dilja, ajo ishte në dritare për të qëndruar një minutë më shumë me mua…Ngrija kokën drejt nënës sime, një ose dy herë, i siguruar, i mbrojtur, por pa e kuptuar gjer në fund lumturinë time. Tani, kur dal nga shtëpia, prapë e ngre kokën… Por në dritare nuk ka asnjeri...

Titulli: Nenes time
 

Më ka marrë malli për bukën e nënës,
Për kafen e nënës,
Për përkëdhelitë e nënës...
Dhe fëminia po rritet brenda meje,
Ditë pas dite,
Dhe e dua shumë jetën, sepse
Po të vdisja,
Do të më vinte turp nga lotët e nënës!

Titulli: Nenes time
 

gjithmone ke bere vetem gjera te mira,beje dhe nje te fundit,,,sikur t'me kishe marre prane vetes te lutem!

Titulli: Nenes time
 

Zemra e nenes dhe syte e zotit te percjellin kudo

Titulli: Nenes time
 

[COLOR=Red][B]Sot ne diten e lindjes Tende[SIZE=4]
NENA IME[/SIZE][/B][/COLOR]


Te shoh perdite qe je prane meje..
Ashtu e bute.e thjeshte,
e pabujshme ne brenga e halle.
Syte e vegjel jane zhveshur nga lodhja,
por akoma kane nje dritez qe shpon
ditet per t'i dhene kuptim ekzistences se saj.
Rrudhat nen lekuren tende te pazene nga dielli
kane te gjitha nga nje emer te capkenlleqeve
te femijeve tu te rralle.
Thijnjat e bukura kur te zbulohen nga boja,
te shkojne aq shume..
Edhe psse ne te duam te stolisur
e te mbajtur..
Nene..!
Sa me fat jemi qe te kemi..!
Nene..!
Sa caste ikin kot,
e une nuk te them qe je Dielli im i hapur..!
Nene..!
Vec ty te shkon kjo fjale,
kur te thirrim ne femijet e tu,
qe te shtojme vec jeten me naze..!
Nene..!
Lum une qe te kam ty madheshtorja ime..!
Ne jemi bijte e tu..!
TI.....[B]Nena [/B]jone me fat..!!


[SIZE=3][COLOR=DarkGreen][B]Honesty[/B][/COLOR][/SIZE]

Titulli: Nenes time
 

Mallshem gjuaj token me hapa puthjesh.
E dua shume..shume eren e saj te zeshket.
Me jep dashuri qe askund se kam ndjere.
Me do dhe dhimbjen si nje nene e djegshme.
Ikem larg per te qene me njerez.
Por ty te kishim si lot malli ne sy e zemer..
U rreshkem si drure te thare e ngrene nga i ftohti e vapa.
Na marrin shpirtin me mirsjellje deri ne piken e fundit te gjakut.
Ne vend te emrave kemi pseudonim te klasifikueshem
per te ecur ne tranvaje percmimesh prej europianeve.
Ti toka ime,nena ime do shtrydhesh gjirin te me embelsosh varferine.
Le te vuaj duke mesuar shkollen e sakrifices..
Kjo jete qenka bilete..fati..
Por fat i madh eshte qe te kam ty nene ..
[B]Nene burrneshe,Nena ime..[/B]

[COLOR=DarkGreen][B]Honesty[/B][/COLOR]

Titulli: Nenes time
 

[b]“Nëno moj të ra dëshmor” (Fan Noli)[/b]


Tridhjetë e gjashtë shkronja të Kongresit të Manastirit janë pak për të përshkruar nënën dhe dashurinë e saj për jetën. Një alfabet krejt unik do të duhej për sakrificën e saj. Fëmijët në gëzim e dhimbje fjalën e parë e kanë; nëno moj.

Një shënim për nënat nuk mjafton kurrë. Një roman për nënën sa e sa herë është shkruar, dhe kurrë nuk ka mjaftuar Fjala e parë në jetë ka qenë nënë dhe nëno ka mbet. Asaj, pjesë jete i mbeti ballafaqimi me vdekjen, në çdo orë e në çdo ditë.

Edhe në luftën e fundit në Kosovë, nënës i mbeti barra më e rëndë, ajo e jetës dhe e vdekjes. “Kur lind vajzë, gëzohet gjithë natyra, ndërsa kur lind djalë vetëm kulmi i shtëpisë”, thotë një këngë popullore.

Nëna e këtij shënimi mund të jetë nga cilido fshat a krahinë, nga cila do pjesë e Kosovës.
Atëherë kur luftohej çdo ditë për jetën, edhe atëherë kur nuk i dinte shkronjat, ajo mbajti gjallë fijet e jetës. Ajo kurrë nuk e bëri hesap mortin. Edhe atëherë kur vdekja ia mori zemrën pjesë-pjesë, nuk njohu fjalën dëshpërim. Lotin e konsideronte dobësi. “Vetëm kur mësohesh me punue, ti din me jetue”, thoshte nëna.

Ajo mundë të kishte veç një emër; nëna e jetës

Shënimi për jetën mund të fillonte me emrin e saj. Në çdo mëngjes është zgjuar me një të vetmin qellim; si të mbajë gjallë fëmijët deri sa të perëndojë dielli. Ajo diti ta ruaj zjarrin. Ajo duke lidhur agimet me zjarr mbajti gjallë farën e jetës.

Pastaj, nën saç, pritej të piqej buka që shumë herë nuk kishte më çka të gatuhej. Shumë herë edhe përralla shërbeu si ushqim. Gjumi jo rrallë shërbeu si shpëtim nga vuajtjet. Kaloi edhe një ditë.

Pak hithra apo lakra ishin të mjaftueshëm edhe për një ditë jete më tutje. Peta nëse nuk është djegur, lakror do të ketë edhe një ditë. Kështu errej e zgjohej një nënë , diku në një pjesë të Kosovës. Nuk ka rëndësi as emri e as fshati i saj.

Nëna mbeti e para në frontin e luftës për jetë. Nëna e këtij shënimi, betejën e jetës e zhvillonte përditë, në çdo orë, në çdo minutë. Edhe atëherë kur njeriu ynë e ka pritur të huajin, si më të dashurin, si mbinjeri, pa menduar kurrë kush është,pse është,çka fshihet në fshehtësi, çka mundet në pamundësi, nëna ruajti fijet e jetës, pa u trembur.

Tre vjet thatësi

Shumë kush nuk ka idenë, pse nëna e këtij rrëfimi, derisa e tradhtuan këmbët, nuk mund të largohej nga shtëpia pa një copë bukë. Tri vjet, thonë nuk kishte rënë shi. Timat, atje shumë herë i ka djegur dielli. Nëse vonohej shiu edhe hëna dëmton të mbjellat, thoshin vendasit si për mahi. Jeta ishte aty. Fëmijët ishin aty. Edhe vdekja ishte po aty. Lufta për mbijetesë zhvillohej përditë aty.

Pak mill, qoftë edhe hua , për të bërë një petë. Petën me duar e saj e vendoste në fund të tepsisë. Mbi te lakrat apo hithrat. Fëmijët duhet të hanë aty, por peta duhet të mbetet, mendonte deri në pafundësi. Ashtu edhe mbetej peta derisa digjej, dhe atë nuk mund ta hante më asnjeri.

Ditët e netët e tilla zgjasnin. Thatësia sikur nuk po mbaronte kurrë. Fëmijët ishin mësuar se peta nuk hahet, megjithëse ishin të uritur. Një fëmijë, një ditë nuk u zgjua nga gjumi. Kish vdekur loçka e nënës. Cili ka mbetur pa ngrenë? As kjo nuk ka rëndësi. Dita tjetër agon pa fëmijën tjetër. Kishte vdekur edhe një copë zemre e nënës.

Nëna e jetës përditë i caktonte vetës detyrë për të mbajtur në jetë fëmijët. Kishte vdekur edhe fëmija i tretë një ditë. Nuk ka rëndësi a vdiq ai para agimit apo pasi filloi të ngryset.
Nëna e jetës varroste fëmijët e vetë, një nga një. Dorëzimi, për te ishte fjalë e pa njohur.
I vdiqën tri pjesë zemre, tri pjesë jete. Nëna e jetës, para syve kishte edhe tre fëmijë të tjerë. Dy vajza e një djalë ia kishin dal të mbijetoni pa ngrënë petën e lakrorit. Nëna e jetës kishte ngadhënjyer mbi vdekjen.

Në vitin e katërt, bora ia behu para shiu. Në vjeshtën e vonë apo në pranverën e hershme pak kush pati ndonjë kokërr fare për ta hedhur në arë. Mbolli dikush, tha nëna e jetës, e cila do të priste farën vetëm nga teprica e mundshme në vitin tjetër. Ajo kurrë nuk shihte ëndrra në pik të ditës. U martua dhe djali. Nusja lindi dy vajza e gjashtë djem. Nëna e jetës martoi edhe dy vajzat.

Rapsodët, Salih e Feriz Krasniqi kanë kënduar në të gjashtë dasmat e nipërve të nënës. Nëna priti të martojë edhe djalin e djalit të djalit!

Dy javë para Shën Gjergjit ditëlindjen

Nëna e jetës nuk ishte sëmur kurrë.
Edhe pasi martoi gjashtë djemtë e djalit nuk e pa askush të mos punonte. Një copë buke mbante të lidhur në shami për brezi. Nipërit e thërrisnin “nëna e bukës”. Kushdo që ta ketë takuar, lirisht ka mund të kërkojë bukë prej saj. Jo rrallë, ajo u ka shtruar bukë edhe atyre shtegtarëve të panjohur që kanë rastisur andej.

Edhe kur apoteoza e misrit u harrua, nëna nuk dilte asnjëherë nga shtëpia, pa një copë bukë të mbështjellë në shami. Për askënd që e ka njohur, nuk ka qenë befasi, kur nëna e këtij rrëfimi ofronte një copë bukë. Hajde, hajde, tash duhet ushqyer fëmija.

Ajo nuk kishte kohë për fjalë. Ajo u bë sinonim i jetës. Ajo nuk ka ditur kurrë për datëlindje. Dy javë para Shën Gjergjit.. Nuk ka as datë të vdekjes. Dy javë pas Shën Mitrit.

Kur dimri mbërthente natyrën, ngrohtësia e zjarrit të nënës bëhej më e fortë se acari.
Edhe si vajzë kur po thurte me dorë gjithë veshën e trupit, nga të mbathurat e deri te qilimat, kish pandeh se për të rritur fëmijët do t’i duhen. Ajo kishte deshifruar kodin e jetës.

As në skamje, as në thatësi, as me pushtuesin e vjetër e as me të riun, ajo nuk njohu ligështi. Thellë në shpirtin e saj ngrohtësia nuk shtirrej kurrë. Tjerrja dhe thurja e rrobave për të lidhur pranverën me pranverë zëvendësonin diellin në dimër, kur vetëm pisha nënën shoqëronte.

Agimet e reja shumë u përplasen me ritmin e vekut të nënës që nuk kish fjetur. Çejzi i saj lidhi penjtë e jetës. Ajo fitoi luftën kundër mortit, do të thoshte Kadare.

Njeriu duket ndonjëherë i egër e ndonjëherë i butë. Besimi dhe mos besimi janë krijuar nga vetë njeriu. Brenda njeriut gjithmonë jetojnë dy botë, plotësisht të kundërta; edhe njeriu edhe djalli vetë.

Urtësia dhe egërsia përherë jetojnë bashkë. Njeriut i mbetet vetëm të zgjedhë.
Nëna kishte zgjedhur dhe ia kishte dalë. Rrëfimi për “nënën e bukës”, atje diku në Kosovë, jeton edhe sot.

P. S.
Janë këto vetëm pak shkronja nderimi në letër, për nënat tona,të cilat ia dolën edhe në luftën e fundit. Askush të mos mashtrohet, se nuk ka fjalë që mund ta përshkruaj sakrificën e nënës për fëmijën.

Titulli: Nenes time
 

Tetë gënjeshtrat e Nënës time...
Nëna ime jo gjithmonë e ka thënë të vërtetën… më ka gënjyer tetë herë në momentet e rëndësishme të jetës! Tregimi fillon me lindjen time. Kam lindur si djalë i vetëm në një familje të varfër… aq të varfër saqë nuk kishim ushqimin e mjaftueshëm. Në raste t...ë rralla ndodhte që të kishim pak oriz në shtëpi… Nëna përgatiste shujtën e thjeshtë dhe gjithmonë pjesën e saj të pjatës e hudhte në pjatën time duke thënë: “Ha biri im, unë nuk jam e uritur”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PARË.
Kur u rrita pak, nëna ime pasi përfundonte punët e shtëpisë, shkonte te lumi që gjendej afër shtëpisë, duke shpresuar se do të zinte ndonjë peshk, që unë të kisha ushqim të shëndetshëm dhe të zhvillohesha sikur fëmijët tjerë. Me një rast, falënderoj Zotin, arriti t’i zej dy peshq. Nxitoi në shtëpi dhe i përgatiti dy peshqit dhe i vendosi para meje. Duke parë se unë me shije e ngrëna peshkun tim, ajo vendosi edhe peshkun e saj në pjatën time duke thënë: “Biri im, ja edhe këtë peshk timin, sepse ti e di që unë nuk e dua peshkun”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E DYTË.
Koha kalonte dhe erdhi momenti që unë të hyja në shkollë. Meqë nuk kishim pasuri që unë të shkollohem, nëna hyri si shitëse te një tregtar i pasur. Një natë të ftohtë dhe me shi, nëna u vonua më tepër në punë. I brengosur dola nga shtëpia ta kërkoja. E vërejta duke ardhur me një torbë të rëndë të rrobave në dorë. E thirra: “Nënë, eja në shtëpi, është vonë dhe ftohtë.” Ajo buzëqeshi dhe tha: “Biri im, unë nuk jam e lodhur”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TRETË.
Erdhi koha e provimeve të shkollës. Edhe pse ishte vapë e madhe, ajo dëshiroi të vinte me mua në shkollë. Dielli përcëllonte tokën, ndërsa sipërfaqja e rërës avullonte nga nxehtësia. Hyra në shkollë, ndërsa ajo mbeti duke pritur në oborrin e shkollës. Kur përfunduan provimet, dola nga shkolla e ajo më priti me përqafim amënor, mbushur me dashuri dhe mëshirë. Në dorë mbante një lëng të ftohtë që e kishte blerë për mua. Kur fillova ta pija, e ktheva kokën dhe vërejta atë, nga balli i saj rridhnin pika djerse. Ia ofrova gotën duke thënë: “Nënë, pi edhe ti pak”, ndërsa ajo tha: “Biri im, vetëm ti pije, unë nuk kam etje”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E KATËRT.
Pas vdekjes së babait tim, nëna jetoi një jetë të vështirë si e vejë. Mbi supet e saj mbajti tërë përgjegjësinë për udhëheqjen e shtëpisë, thjeshtë duhej të kujdesej për çdo gjë. Jeta ishte vështirësuar, dhe shumë shpesh ishim të uritur. Pranë shtëpisë sonë jetonte xhaxhai im, njeri i mirë, shpesh na sillte ushqim, por edhe ai ishte i varfër. Fqinjët kur panë që gjendja jonë ishte e papërballueshme, këshilluan nënën, e cila ishte ende e re, të martohej për dikë që do ta ndihmonte. Mirëpo, nëna ime refuzoi këtë këshillë duke thënë: “Unë nuk kam nevojë për dashuri”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PESTË. Pasi përfundova fakultetin, hyra në një punë me pagë të mirë në një firmë dhe vendosa ta marr përsipër kujdesin e shtëpisë. Meqë shëndeti i nënës ishte dobësuar, nuk mund të punonte si shitëse rrobash, filloi të shesë perime në treg. Kur nuk mundi më tej të punonte, unë ndava pjesën nga paga ime dhe ia dhashë asaj, ndërsa ajo i refuzoi duke thënë: “Biri im, ruaji të hollat, unë kam mjaft për vete”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E GJASHTË.
Vazhdova shkollimin e mëtejmë dhe shumë shpejtë u bëra magjistër. Paga ime u rrit edhe më shumë. Firma gjermane më ofroi një punë të mirë në Gjermani. U gëzova pa masë dhe fillova të ëndërroja për jetën e re të lumtur. E ftova nënën të vinte të jetojë me mua, por ajo refuzoi duke më thënë: “Biri im, unë nuk jam mësuar me jetë luksoze”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E SHTATË.
Koha kalonte, nëna ishte plakur dhe shumë shpejtë u sëmur nga karcinomi malinj. Në ato momente në mes meje dhe nënës sime të dashur ishin shumë shtete. I nevojitej përkujdesja e dikujt. I lashë të gjitha dhe u ktheva në shtëpi. Nënën e gjeta në shtrat. Kur më pa, u mundua të buzëqesh. Zemra m’u copëtua, sepse ishte e molisur. Nuk ishte më ajo nëna që e kam njohur… Lotët më shkonin rrëke nëpër fytyrën time, por edhe tani ajo u mundua të më ngushëllojë duke thënë: “Biri im, mos qaj, unë nuk kam dhembje!”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TETË.
Pasi që tha këto fjalë, mbylli sytë dhe më nuk i hapi kurrë. Secilit që ka humbur nënën e tij të dashur, e këshilloj: Gjithmonë kujto se sa ka sakrifikuar ajo për ty.

Nga facebook-u