Postuar: Tue Nov 23, 2004 10:41 am Titulli i mesazhit:

--------------------------------------------------------------------------------

Një natë dimri në Prishtinë!

Prishtina ishte mbuluara me petkun e natës së zezë. Dëbora mundohej ta zbardhte sadopak. Pemët, anës trotuareve, të veshura me kristalin e acartë. Rrugët me ngrica dhe policë mbi asfalt. Prishtina rënkonte e tëra nën peshën e hekurt, që gjithçka e rëndonte dyfish atë natë. Unë dhe vetmia ime po shkonim diku! Mes për mes peshë së trishtët, si zvarritje e ndërgjegjshme për të mbijetuar. Mendime të mëdha, gati të krisura, me rëndonin kokë time të vockël, të ngulitura thellë në tru, sikur te mos mjaftonte gjithë kjo peshë e hekurt dhe gjithë ky ftoht! Vetja me dukej si nje zog i lehtë. Ecja mbi asfaltin e ngrirë, apo fluturoja mendimeve diku larg, nuk e di. Zhurma e hapave te mia me kujtonte ku jam. Sikur shtypje nervash degjoja krikëllimën e shtypjes se akullt të një haperimi që akoma nuk dija ku më shpiente. Qellimi ishte i largët. Sa qielli i lartë. Dëshira e flakët. Mundimi apokaliptik. Dhe, pesha e hekurt policore aq e trishtët. Ngricat e kristalta më dukeshin pallat. Gjithçka ngrinte përreth. Edhe mua më kishte ngrirë mendimi i kristaltë për një jetë më të mirë dhe më jepte forcën rinore dhe bindjen e gurtë për të mos u kthyer. Vazhdova çapitjen time për të arritua atje ku dua një ditë. Isha i humbur në mendje, por nuk do të humbja kurrë në rrugë. Udhëkryqeve e kam kuptuar gjithmonë kah lind dielli! Ndoshta e kisha harruar edhe dashurinë e rinisë, apo e kisha strukur në brendinë e një dashurie te madhe, që më kishte përfshirë si përbibndësh dhe forcën e përbindëshit sikur më jepte çdo ditë. Sa pak njerëz shikoja në rrugë. Edhe në ditët me diell të paktë ishin ata. Më dukej sikur i kërkoja me pishë. Sa të pakta bukuritë i kishte Prishtina dhe prapë më e bukura ishte. I ri isha dhe, ah, as bukurinë femrore nuk e shihja! Gjithëçka mbulohej nën peshë të dhunës dhe hije policësh. Gjithëçka sikur psherëtinte si bukuri që vret. Dhe unë, gati i vetmuar, mes gjëmës që ndjeja shkoja tutje. Me ëndërrën time të bukur si medalon rinie në xhep. për ta sjellur në një ditë në pranverën si trofe, gëzimin tim të vetëm. Magjepsjen e një copë jete të ëndërruar, me kuptimin dhe shijen e saj të vërtetë.
Dhe sot e shoh sa e bukur është Prishtina dhe sa të bukra paska ky qytet. Jetoj jetën time, të ëndërruar dikur, sot realitet. Medalonin e lirisë, shtrënguar akoma e mbaj në xhep!
_________________
Rasti është mbret, sexi mbretëreshë

Loloku

Jetè pa ftesè


Njè bardhesi mbi qytet,mbi floket e mija po bijen fjollat e bores.Nje pritje e gjat me priste nuk dia se qka do te thot jeta,perse prisja aty nuk dia se qka do te thot e ardhmja fare kuptimin e jetes nuk e dia athua ende nuk isha e gatshme te qendroja ne atè vend se ku u gjindesha?
Athua vetum ishe strengimi ne shpirt ajo qe u lajmrua tek un,a ishte dashurija qe ende nuk e kuptoja se ajo ishte thell ne mua?

E kuptova se ku isha...ja fala engjullin e shpirtit tim ati qe me emrojè lulèborè ati qe me verboj,ati qe me beri te vuaj,ati qe ma shemtoj qysmen e jetes,bukurin e te ardhmes qe ma morri hmmmmm..a jam kjo unè qe keto i perjetova apo vetum po me duket se ènderr ka qenè?Njè gezim te shkurter me solli nje genjeshter ma dhurojè,pse i besova pse nuk e morra ket per seriozisht pse nuk ma pranoj zemra nga fillimi qe vetum tradhti ishte qenè?

Pse nje dashuri te hudhet ne askund?Zot pse dashurija nuk mundet te jet afer atyre qe dashurojnè,pse ka denim,pse ka dhe te zi vetum per ta vorrosur dashurin?pse nuk ka knaqesi a vetum pse nuk don ti,pse dashurojm nese te lendon pse ka largesi e nuk ka perqafim?a ka knaqesi nese je i verbur ne te dy sy?a ka harres apo gjith duhet tè marrum te kaluaren me vete?a do te thahen ndjenjat ndaj ati qe me lendojè?a do te kem shpres dhe knaqesi nese e di qe nuk do ta kem atè kur afer meje ne xnetesinè time?

Me respekt mickoja
_________________

Dashuri ,Ëmbëlsirë e Pashirjuarë!?


Mëngjesë Janari ,fillimi i vitit , melenium i ri, ishte pra pikrsiht viti 2000. Në këtë mëngjes mbretronte një acarë i vërtet ,bora s'kishte të ndalurë. Për derisa rrugëtoja për në kryeqytetë, si cdo herë rasti mbëret i botës ,pikërishtë në këtë mëngjesë të ftohët më ndodhi edhe një rastësi! Ora po shkonë në 10:00 dhe unë duhët të nisja për në rrugën time. U nisa në atë drejtimë ,ku më mirë mos të merrja atë rugë fare ,e të qëndroja në shtëpi?! Por ja , e kisha për detyrë të marrë atë rrugë!
Papriturë u gjenda në atë rastë ku se dija se, si jamë duke vepruar?! Ishte vërtet një befasi e cmendur që më kaplojë të tërën, ku se disha dot në jamë ëndërr apo zhgëndërr?! Ishte rastësis që më ndodhi pikrishtë në Dashuri,ashtu sic ishte rastësi ku si befasi që ishte , befasë u shua!!
Jo ,joo befas ,më qëllim u shua!!
Me qëllim??? Se njëri nga protagonistet e rastit luftojë ndjenjat ,dhe qellimi ishte që të shuhët ajo dashuri!! Jo me dëshirë ,por i impunuar nga vetëvetja duke ditruë faktin se s'do pranohët nga të tjerët!!
Pse ??? Sepse kjo dashuri s'kishte të drejtë të mbijetojë!
Vallë ,c' tëmerrë???
Mos të ketë të drejtë të mbijetojë Dashuria???
O Zotë ,nuk është kjo qesharake???
Ishte apo s'ishte qesharake ,e vërteta ishte kjo, sa do e hidhurë fundja realitet!!! Dhe u deshtë që të ndërrmerët një hapë i till!
Dhe a s'kam të drejtë ta quajë "Dashuri Ëmbëlsirë e Pashijuarë"?! Natyrishtë se po! Se vërtet ishte e till. Dashuri po ,ama e Pashijuarë!!

Pra në atë mëngjes ,lindi një dashuri ku si e till që ishte s'pati të drejtë të mbijetojë! Me qenë se si e till akoma mbijetonë dhe ka për të mbijetuar në zemrat tona ,por vetëm në zemra të dy përosnavë, përderisa për syt e botës nuk ka ekzistuar fare dhe s'do ekziston ndonjëherë!!
Që në shikimin e parë lindi gjithcka në atë mëngjes të fothtë .Mirë po ndjenja që lindi mes njëri-tjetërit ,ani pse u krijuar mbrenda vetëm dy mintuave ishte aq e fortë dhe e madhe sa që s'diktonte asgjë përrethë dhe s'ndjente fare të ftohtit që mbretronte, luftojë gjithcka për momentin ,përfshirë edhe ndjenjat! Kjo dashuri nuk munde dot të ekzistojë dhe s'kishte për t'u pranuarë kurr nga të tjerët, ndajë edhe u shua gjithcka ,pos dy zemra të cilatë u lidhën pa dashje nga vetë ne dhe sot e asaj dite mbetën ,ku të tilla do mbetën gjerë në vdekje!
Që nga ajo ditë në zemrën time s'mbeti vendë më për askend! Sepse zemrën time e rrëmbeve ti, pikrisht ti që farë se s'ktheve më!! Për këtë do jeshë përgjegjës pra vetëm ti!Sepse Zemra ime u hapë atë ditë dhe u mbyllë, me një copë akulli , që po edhe rrezja më e fortë e dilleit s'do e shkrinë dot! Dhe me një mbishkrimë që e gëdhende me shkronja ari "Të Dua Vetëm Ty...!"do mbetët gjithëmon aty i pashlyër!
Ndajë ,për vuajtëjen time që më përciell në cdo hapë ,do përgjegjësh vetëm ti !!! Qe besa jo ti ,po unë !! Se unë isha pikrishtë ajo që bëra këtë!! Ndoshta një ditë do japë llogari për të dytë!?
Dhe ti do dalësh i pastër se vërtet i tille qe ,i till je dhe do mbetësh i till!! Të gjithë do i pranojë dhe do i përballojë, vetëm një s'mundem dot!? Atë që nuk ta shpreha të sinqertë ,por gënjeva vetën dhe gënjeva ty. Ty që aq pak e meritove , e këtë s'do ia fali vetës kurr!!
Por ,ndoshta ju do më falni??!! Se nuk e bëra me qëllim për të lënduar Ty ,e bëra për të mos lënduarë askend e aq më pak Ty. Por më vonë e kuptova se ,vërtet të tjerët si lëndova . Se në favorë të tyre veprova. Por lëndova zemrën time e cila s'do gjenë asnjëherë prehje dhe mbi të gjitha të lëndova Ty që vërtet se meritove! Por me kohë do e kuptoshë se, pse veprova ashtu ??!!
Për këtë do ta ktheja kohën sërish.Të tregojë se të dashurojë gjerë në pafundësi. Dhe të themë më fal që luftova ndjenjën për hirë të të tjerve!? Por kot! Koha që ikën s'kthehën dot!!
Tashë mendohëm e c'mëndohëm kot! Vuajë e c'vuajë kot!! Tashë është shumë voooonë..............!!

Shejtonka

Postuar: Sun Nov 21, 2004 1:44 am Titulli i mesazhit:

--------------------------------------------------------------------------------

Ishte një ditë Marsi.
Ato ditë zemra ime lëngonte, kërkoja diçka përtej mundësive të mia, dhe pasi nuk mund ta arrija, nuk ndjehesha aspak mirë.
Ishte ora 10 paradite, e unë duhej të shkoja në orë të mësimit.
Atë ditë kishim Histori të Letërsisë Shqiptare. Edhe pse e doja shumë këtë lëndë dhe e studioja me zell, prap se prapë më mungonte dëshira që të shkoj në orë.
Profesori që na ligjëronte ishte shumë i përmbajtur, spjegonte shumë thatë dhe nuk na e bënte interesant orën.
Ama duhej patjetër të jem aty, se në mungesë të literaturës merrnim spjegime me shkrim. Më vinte gjynah për dorën që do lodhej duke shkruar.
Po mendoja për këto gjëra dhe as që e vërejta se vetëm kisha hyrë në lokalin e shkollës.
Më duhej të ngjitja shkallët për tu gjend në katin e dytë.
Nuk e di as vetë pse e ngrita kokën duke ngjitur shkallët, por një forcë e paspjegueshme po komandonte me mua. Në krye të shkallëve pash një palë sy. Sy të gjelbër të qelur e të qeshur që kishin magjinë e tërë botës.
Vallë kishin magnet ata sy që nuk po mundja ta largoja shikimin???
Po këmbët çkanë që janë bërë të rënda e nuk lëvizin????
E zemra, zemra mos u çmend vallë që po rrah me kaq forcë???
Po vallë pse ata sy nuk zbresin shkallëve te poshtë, pse rrijnë të palëvizur e më vështrojnë??
Sa kohë kaluan në këtë gjendje kurr në jetë nuk kam mundur ta kuptoj??
Dhe, dhe pas një shekulli më duket ula kokën dhe fillova të ngjes shkallët, kur më ndali zëri më melodioz që ndonjëherë e kam ndëgjuar.
-Ju lutem a mund të më ndihmoni diçka???
Mundohem të flas, por zëri më tradhton dhe nga goja ime del një belbëzimë apo një akord fjalësh të pa kuptimta.
-Pppo poo ssi jjo. Urdhëroni!!!
Ngrej kokën dhe e shoh prapë në sy, dhe prap një drithërimë më kaplon trupin. Pyes veten çka dreqin kam që e kam humb kështu kontrollin??
-Unë po kërkoj lokalin dramatik.
Vet me vete.
Mua më dramatizove kokën e po kërkon lokal dramatik.
-Po i thashë tani po të përcjell gjer atje.
Harrova se kisha orë mësimi, harrova monotin që më paraqiste ajo orë, ika ti ndihmoj atij. E më shumë vetes, se e ndjeja thellë në vete se pikërisht afër tij doja të isha në atë moment.
Dhe kam një jetë që jam afër tij, deri në pafundësi planifikojmë.

Mbrapsht në krye


Mbretersha I Murgesha

Ditari

"....... kam shkruar edhe me pare se u rritem bashke me Tanen.
E morem ne shtepi qe te pakten te shkurtonim ate vuajtjet e Tanes te ciles i u desh per cdo dite te udhetoj 5-6.km.rruge deri ne fshatin tim,per te vijuar mesimet ne shkollen fillore.
Perkrah shtate femive qe ishim,Tana per prindit e mi u be pjese e pandare e familjes,bile,prindrit emi me shum perkujdeseshin per Tanen se sa per neve.
Nje vajze e zgjuar.Edhe pse akoma ishe e vogel ojo qendronte perkrah Nenes dhe e ndihmonte ato per punet e shtepis.
Cdo te premte pas dreke Tana ikte per te shkuar ne fshatin e vet per te kaluar uikendet ne mesin e familjes.
Dy dite te javes per mua dhe per terre familjen ishin dite me te veshtira,memzi pritnim te vije dite e diell e mbremjes qe te na kethehet Tana.Sa her qe vinte e puthte Nenen ne sy,na perqafonte te gjidhve.

Afrohej mbarimi i shkolles tetvjeqare.Tanime edhe ne e kishim te qarte se Tana do te na ike pergjithmon.Edhe une isha i gezuar qe do te mbaroje klasen e tete.Por ndjesha ne shpirte nje mall dhe nje brenge se kurre nuk do te shoh Tanen.
Erdhi edhe dita e ndarjes.Edhe familja e Tanes ishin te gezuar qe pas tete vjetesh Tana do te kethehet ne mesin e tyre.
Ishte nje ndarje e dhimbshme.Lotet s`kishin te ndalur.Duarte e perqafuara sikur s`deshen te ndahen.S`deshen Jo!Na iku nje shpirte i nje vajze te bukur, te ndershme,nje pjese e jetes tone,nje moter me te cilin tetetvjet rradhasi ndame te miren dhe te keqen,nete te terra kaluam ne nje mbuloj,sikur te na kishte linde nje Nene.
Ne shtepin tone mbreteroj heshtja.Nje heshtje e cila me shume i ngjante nje "morti".Largimi i Tanes me se shumti godati motren me te vogel.
E kerkonte dhome me dhome,skaj me skaj.Thirte.dada eja eja!."
Me shume ndoshta njeher tjeter.Ditari.........!?.
_________________
Bota nuk ka nevoje per lotet e tua ti linde lulet,por per buzeqeshjen tende qe ti bej te celin.......

Mbrapsht në krye

Kercovari

Ishte një ditë e zakonshme marsi. Viti i largët 1990. Dita e parë e stinës së pranverës, edhe pse kjo stinë e vitit kaherë sikur kishte humbur shkëlqimin e saj të vërtetë në Kosovë.
Po afrohej fundi i javës, kurse unë me padurim prisja që sa më shpejt të përfundoj ushtrimet dhe ligjëratat e asaj dite dhe të kthehem në gjirin familjar, për të pushuar pak nga lodhjet që di nganjëherë t’i bëjë ai orar i stërngarkuar i Fakultetit të Mjekësisë.
As që më kishte shkuar mendja se kjo ditë marsi do të ishte një ditë që do të më mbetet në kujtesë për tërë jetën, së paku jo e ndërlidhur me një ngjarje të tillë për të cilën po shkruaj.
Koncentrimin ushtrimeve që kishim nga lënda e sëmundjeve interne e prishi një zhurmë e parëndomtë e automjeteve dhe piskamë e njerëzve jashtë ndërtesës së spitalit. Dhe përderisa akoma nuk kishim të qartë se çfarë në realitet po ndodhë, hyrja e vrullshme në klasë e një motre të shastrisur medicinale e ngriu gjakun në damarët tanë: “Zotëri Profesor, studentë, më falni por poshtë është rrëmujë e vërtetë, shumë pacientë ia kanë mësyer spitalit, nuk di se çfarë po ndodhë, dëgjohet zhurmë e piskamë! Ndihmoni ju lutem!” Pa diskutuar dhe pa zgjatur shumë u vërsulem shkallëve teposhtë për të parë se për çka është fjala. Atje, në hyrje të spitalit, tollovi e vërtetë: njerëzit bartin në krahët e tyre vajza të reja e djem të rinj, kurse veturat me sirena të lëshuara nuk zgjedhin rrugën për të arritur sa më shpejt deri te spitali. Të sëmuarit lëshonin zëra lemeritës, kurse simptomet dominuese ishin shtangimet, vështirësitë në frymëmarrje, të qajturit dënesës i përcjellur me skuqje dhe djegije të syve, alivanosje.
“Të gjithë këta janë nxënës të shkollave të mesme. Gjatë procesit mësimor nëpër shkolla janë hedhur gazra të dyshimtë. Fëmijët janë helmuar!”, ishin fjalët e vetme që kishin mundësi të thonë ata që me shumë vështirësi kishin sjellur këta të rinj e të reja të pafat para dyerve të spitalit.
U mobilizua atë ditë pothuasje i tërë personeli i fakultetit të mjekësisë, kurse studentëve të këtij fakulteti pa planifikuar dhe padashje iu mundësua një kalitje profesionale në një gjendje kaq të rëndë.
Në gjendje të tillë morbide nuk ishte vetëm Prishtina, por të sëmurë të panumërt vinin edhe nga qytetet tjera të Kosovës. Në valën e tërë atij kaosi dhe aktiviteti për ndihmë urgjente, një taksi vozitës privat më një zë gjysmë të shterrur na informoi për shumë nxënës e qytetarë tjerë që kishin nevojë për ndihmë në qytetin e Ferizajt. Pa menduar shumë, bashkë me dy kolegët tjerë u futëm në veturën e tij dhe ia mësyem këtij qyteti. Edhe pse shumë shpesh kam kaluar rrugën Prishtinë - Ferizaj, si asnjëherë më parë kjo rrugë m’u duk e gjatë dhe e paarritshme. Dhe vërtet doli e paarritshme për qëllimin për të cilin ishim nisur! Nuk arritëm t’u ndihmojmë të helmuarve nga Ferizaj, nga shkaku se në hyrje të qytetit, te Qendra Policore e Sigurimit, na ndaloi policia e pozicionuar serbe dhe na prangosi me pretekstin se ishim duke prishur rendin dhe qetësinë dhe ishim duke përhapur dezinformata mbi helmimet e nxënësve shqiptarë! Manteli i bardhë ishte kartela jonë identifikuese. Arma dhe mjeti ynë dezinformues!
Pasuan bisedat informative të shoqëruara me sharje dhe ofendime, kurse aty - këtu edhe me grushtime, shqelmime dhe goditje kërbaçi. Punë serbësh! Pastaj na futën të treve në një qeli betoni që nuk kishte më tepër se katër metra katrorë. Mbi 20 orë pa gjumë, pa bukë, pa ujë, pa mundësinë e kryerjes së nevojave fiziologjike… Por nuk ishte kjo asgjë, vërtetë asgjë krahas dhembjes shpirtërore që ndjenim që nuk arritëm të bëjmë më tepër për fëmijët e helmuar. Kurse edhe më tragjik dhe prekës ishte fakti se nxënës dhe qytetarë të helmuar kishte sjellur policia serbe edhe në Qendrën e Sigurimit! Jo për t’ju ndihmuar, por për të zbuluar dhe vërtetuar “mashtrimin” dhe “aktrimin” që bënin këta njerëz të pafat që kinse simulonin helmim! Në vend se të dërgohen në spital për t’ju dhënë ndihmë, ata ishin sjellur në polici për biseda informative. Burgosja jonë në krahasim me atë të nxënësve dhe qytetarëve të helmuar ishte asgjë!
Të nesërmen na dërguan në Gjykatën komunale për kundërvajtje në Ferizaj, me akuzat e sipërpërmendura të prishjes së rendit dhe paraqitjes së dezinformatave. Fati ynë në gjithë këtë fatkeqësi ishte se atë kohë akoma nuk ishin larguar nga puna të gjithë shqiptarët me gjak shqiptari, kështuqë gjykatësi I. H. vendosi për lirimin tonë nga aktpadia që kishte ngritur policia serbe…
Ishte ky marsi i vitit 1990, kur në kuzhinat nacionalshoveniste serbe ishte përgatitur ky plan morbid për helmimin e disa mijëra nxënësve dhe qytetarëve shqiptarë.
Sot kur po shkruaj këtë tekst, 14 vjet më vonë, një ndjenjë e dyfishtë ka kapluar qenien time: ndjenja e dhembjes dhe mërzisë për gjithë atë tmerr që përjetoi popullata kosovare ato ditë marsi, por edhe ndjenja e dinjitetit dhe krenarisë se pata rastin dhe mundësinë të bëj sado pak për vëllëzërit e mi dhe motrat e mia që kishin nevojë për ndihmë mjekësore.
Por, poashtu sot, 14 vjet më vonë, disi kam përshtypjen se sikur kjo ngjarje është zbehur dhe shmangur nga vetëdija jonë kolektive, se e ka mbuluar një pluhur mashtrues i harresës, sikur edhe shumë katrahura tjera që kemi përjetuar nga pushteti fashizoid serb për disa dekada me radhë. Kurse kjo nuk guxon të ndodhë, ngase mendoj se kjo ngjarje megjithatë paraqet një pjesë të rëndësishme të historisë sonë më të re, ajo simbolizon në mënyrë të denjë qëndrueshmërinë dhe sakrificën tonë para tentimit makabër për shfarosjen kolektive të qenies sonë, paraqet një tullë të rëndësishme në kalanë e quajtur LIRI.


Albanam

Postuar: Sun Jun 13, 2004 11:22 pm Titulli i mesazhit:

--------------------------------------------------------------------------------

Plage Dashurie ... mall qe pervelon...

--------------------------------------------------------------------------------

Fryn sot era dhe kaloj faqe perpara ne ditarin tim. Syte me shkojne rembimthi tek emri yt. Perseri faqja e ditarit u nderrua aq shpejt sa nuk e pashe me emrin tend sikur ai te mos kish ekzistuar kurre.
Por ti ekziston, ekziston bashke me historine tone pavaresisht qe as une dhe as ti nuk e dime se cbejme apo nuk dime se cpo behet me ne. Pa e kuptuar, apo pa dashur, isha zhytur ne shtjellen e syve te tu dhe kisha humbur ne universin brenda tyre pa mundur aspak qe prej andej te dal. Si ndodhi?!Pse ndodhi??
Pa e kuptuar krejt papritur ti fillove te beheshe vet persekutimi, nje persekutim i pambaruar.
Netet beheshin te gjata kur nuk te shihja, zemra me rrihte fort kur te mendoja, rruget dukeshin bosh,po krejt bosh pa ty. Tani dua te pyes veten: Çkam qene une per ty? Kam frike se shoh te dalin para dy alternativa. Dashuri e paster apo loje interesante. Mendoj per to dhe me ther ne zemer. Po filloj te qaj. Ndoshta sdo arrij kurre ti sqaroj vetes se c´jane keto caste magjike qe sot me duken si skenat e nje filmi te vjeter. Çdo gje me ben te te kujtoj dhe kete e urrej. Pra, urrej kohen qe me sjell keto kujtime... sepse, vuaj. Dhe une u lodha se vuajturi. Vuaja kur me thoje fjale te bukura dhe tani vuaj qe nuk me thua asnje fjale.
Kaloj kohe me shikimin e tretur nga rruga duke pritur nje telefonate...sigurisht telefonaten tende.
Vuaj vetmine dhe perpiqem ti jap shume kurajo vetes. S'guxoj te mendoj se te kam humbur. Ditet terheqin zvarre njera tjetren dhe kalojne per nje moment para dhimbjes dhe pastaj zhduken ne skutat e kohes. Dikush po qesh. Sa deshire kam te qesh edhe une, te ndihem e lumtur, sepse kam dite qe vetem qaj, dhe qaj duke shkaterruar veten.Mos ndoshta e dija qe sdo te me doje kurre ashtu, sepse njeriu vetem njehere dashuron ne jete dhe ti me siguri s'me kishe mua dashurine e madhe. Ti flisje shume por une s'e besoja.
Ti e le cdo gje ne heshtje. Pse?! Apo mos valle isha une ajo qe nuk e vija re? Apo mos isha une ajo qe kerkonte kete heshtje per ne te dy??? Oh, une s'di me asgje, s'kuptoj me asgje.
Mua, qe dua te harroj veten me rritet pa pushim deshira te eci mbi lotet e mi, te shkel mbi dhimbjen time, per ty!
Po, eshte kjo qe me ben te shoh nga telefoni i heshtur. Ndoshta do te beja mire te shetisja dhe te takoja dike qe te me dashuronte, por jam e bindur qe kjo per mua ska asnje rendesi. Une te dua vetem ty me gjithe dhimbjen qe po me jep.
Ka ndodhur qe ka rene telefoni, kam, kam ngritur receptorin...por asgje. Thuaj qe je ti, se vetem ti kembengulje dhe ti e di se une kenaqem me ate pak qe me jep nga vetja jote. Po dal ...
Kjo zile s'do te bjere dhe per shume e shume kohe...edhe nese do te bjere une s'do dua te jem ketu. Do iki ne vetmine time, do mbyllem si guacka ne det. Qe ti mos te shohesh dhe ndjesh dhimbjen dhe mallin qe kam per ty.
Ani se ndoshta nje dite do te mbytem ne detin e loteve te mi, ti jeto se jeta pa ty, per mua spaska kuptim.
_________________

Murgesha

Moderator/e


Anëtarësuar: 30 Sep 2003
Mesazhe: 3161
Vendodhja: Në Metropolet e Shëngenit
Postuar: Tue Sep 21, 2004 1:54 pm Titulli i mesazhit:

--------------------------------------------------------------------------------

Fetyrat te paraftyrura nga shkrimet mbrapa monitorit sikur zgjojne nje kurreshtje ,fotografit ideale te imagjinuar ne mendjen dhe koken marrin pamjen Objektive.
dashurija dhe sinqeriteti qe aq shume per mes tastatures se PC eshte theksuar merre nje ciklon deshirash te njohesh dhe te komunikosh sikur te ishim rritur se bashku,te shkembejme tregime te gjata qe shume here jane edhe emocionale,qe te prekun ne qdo qelize te trupit.
nje deshire e shumices eshte qe ndarja te mos jete e fundit,shoqerija pertrihet ne nje trende te ri,qdo kufi gjeografik i bashkone ne nje inzel
te quajtur MSN.
_________________
Poeti-Naki

Prishtinas28_ch



Anëtarësuar: 10 Nov 2004
Mesazhe: 41
Vendodhja: irak
Postuar: Mon Nov 22, 2004 8:56 am Titulli i mesazhit:

--------------------------------------------------------------------------------

***Tash shko dhe mos u kthe me kurre***

Te kam dashte me gjithe qenjen time. Te deshta por ti shkove duke me lene vetem me gjithe dashurine qe kisha dhe ndjeja per ty. Ti ishe me e dashura e jetes sime te cilen kurr nuk deshta ta humbas.
Ti me dhurove qastet me te kendshme te jetes, bere gjithe ate per mua, me dashte aq marrezisht por ne fund m´harrove e u trete sikur te mos kishe qene kurre.

Vetem ti e din se qka ndodhi e humbi e gjithe ajo dashuri, ajo dashuri me te cilen mua ma pushtove zemren, mi pushtove ndjenjat, me bere ta ndjej ate “fuqine e shpirtit”, ti je ajo qe t´ kujtova me mall e ky mall i mallkuar per ty renkoi aq gjate dhe aq rende ne mbrendesine e thelle te shpirtit tim. Ti ishe diqka e veqante dhe e tille do mbetesh pergjithmone ne kujtesen time.

Qastet me ty me percollen kudo dhe nuk me linin te qete as ne gjume, do mundohem sado pak ti ruaj sepse ato qaste e ato ndjenja ishin te shejta. Une te puthja me endje e ti klithje dhe luteje qe dashuria jone mos te humbas kurre.

Tash mos e genje veten se e din shume mire se edhe une te kam dashte. Ti ishe me e vlefshmja ne jeten time, kete e dija mire por ndoshta une i gjori asnjehere nuk dita ta shprehi apo ta ruaj kete dashuri te magjikshme qe e pata dhe ndjeja per ty.

Por ja qe sot jeta vazhdon edhe pa ty. Vetem kaq e paska pase dashuria jone te cilen ti gjithmone e quajte te pafund. Jam i lumtur qe e ndjeva dashurine tende, jam krenar qe te pata dhe qe te shijova ty se ti ishe ajo qe i tejkalove endrrat e mia.

Sot gjitheqka ka ndryshuar dhe rruget tona jane te ndara, kane marre kahje te kunder per tu mos u takuar me kurre. Sot une te them:

"Paq me me shume fat ne nje dashuri tjeter ish e dashura ime"! Sot keto fjale i flas nga zemra, mu nga kjo zemer qe dikur ma rrembeve ti. Tek une ke lene vetem kujtimin. ***Tash shko dhe mos u kthe mo kurre***

P.S. Ne ditet e ardhshme feston ditlindjen. Kesaj radhe nuk do t´me kesh prane. E gezofsh dhe gjitha t´mirat e jete ish e dashura ime.

Me nderime per ty, dikur i yti
***Tash shko dhe mos u kthe me kurre***

Te kam dashte me gjithe qenjen time. Te deshta por ti shkove duke me lene vetem me gjithe dashurine qe kisha dhe ndjeja per ty. Ti ishe me e dashura e jetes sime te cilen kurr nuk deshta ta humbas.
Ti me dhurove qastet me te kendshme te jetes, bere gjithe ate per mua, me dashte aq marrezisht por ne fund m´harrove e u trete sikur te mos kishe qene kurre.

Vetem ti e din se qka ndodhi e humbi e gjithe ajo dashuri, ajo dashuri me te cilen mua ma pushtove zemren, mi pushtove ndjenjat, me bere ta ndjej ate “fuqine e shpirtit”, ti je ajo qe t´ kujtova me mall e ky mall i mallkuar per ty renkoi aq gjate dhe aq rende ne mbrendesine e thelle te shpirtit tim. Ti ishe diqka e veqante dhe e tille do mbetesh pergjithmone ne kujtesen time.

Qastet me ty me percollen kudo dhe nuk me linin te qete as ne gjume, do mundohem sado pak ti ruaj sepse ato qaste e ato ndjenja ishin te shejta. Une te puthja me endje e ti klithje dhe luteje qe dashuria jone mos te humbas kurre.

Tash mos e genje veten se e din shume mire se edhe une te kam dashte. Ti ishe me e vlefshmja ne jeten time, kete e dija mire por ndoshta une i gjori asnjehere nuk dita ta shprehi apo ta ruaj kete dashuri te magjikshme qe e pata dhe ndjeja per ty.

Por ja qe sot jeta vazhdon edhe pa ty. Vetem kaq e paska pase dashuria jone te cilen ti gjithmone e quajte te pafund. Jam i lumtur qe e ndjeva dashurine tende, jam krenar qe te pata dhe qe te shijova ty se ti ishe ajo qe i tejkalove endrrat e mia.

Sot gjitheqka ka ndryshuar dhe rruget tona jane te ndara, kane marre kahje te kunder per tu mos u takuar me kurre. Sot une te them:

"Paq me me shume fat ne nje dashuri tjeter ish e dashura ime"! Sot keto fjale i flas nga zemra, mu nga kjo zemer qe dikur ma rrembeve ti. Tek une ke lene vetem kujtimin. ***Tash shko dhe mos u kthe mo kurre***

P.S. Ne ditet e ardhshme feston ditlindjen. Kesaj radhe nuk do t´me kesh prane. E gezofsh dhe gjitha t´mirat e jete ish e dashura ime.

Me nderime per ty, dikur i yti
V

Mbrapsht në krye

Postuar: Mon Dec 27, 2004 7:17 pm Titulli i mesazhit:

--------------------------------------------------------------------------------

Diku ne kete bote, ne nje vend te larget, larg vendit ku u lindem si te gjithe shqiptaret atje jeton edhe babai im me mallin per vendin e tij i percjellur ne qdo hap, ne qdo vrime, ne qdo enderr dhe qdo dite e qdo nate, trupi me rrenqethet kur degjoj tregimet e tij se si qdo nate viziton vendlindjen (ne enderr), po ai me thot mua sonte isha ne K.... dhe pashe kete ate, te nesermen me thoshte sot isha tek shtepija bera ket pune ate pune,trupi me rrenqethet me tregimet e tija malli e ka kapluar ne boten e huaj larg te gjitheve ,vendit ku u lind dhe femijeve te tij, nuk e di se q`vale te jetes e derguan atje, dita e dites e ka kuptuar qe eshte vetem ne enderr sepse kur u zgjua nje dite tha sot isha ne Kl.... pashe A.... dhe me tha he Sh.... paske ardhur a, u ktheva dhe i thash jo jo A..... nuk kam ardhur po ne enderr jam. Une ula kryet nje pike loti shpetoi ika nga dhoma se nuk desha te me shohe nga qaje. Ky eshte malli yne per atdhe, mbesim me shpres se nje dite do te behet me mire

DEA

Sikur te isha afer jush,ndoshta do ta kem me leht,se kohev te fundit as Boten nuk e kuptoj,po qfar kuptimi ka Bota pa ju qe sa e sa koh?! Sikur ta dini se sa me mungoni,sikur ta dini se kjo munges veq vjen e shtohet,sidomos diteve te veqanta siq jan keto. Mundohem te jem e fort,dhe behem per sy te dikujt,por veq un e di se qka ka Zemra,qe ende shpreson se nje dite do te behet mire,dhe at dite e pres qe sa e sa koh me gezim. Me thojn se ka keq e me keq,dhe ashtu esht,por edhe esht mjaft keq te jesh pa ata persona qe i don me se shumti me vite te tera.

Genta

Cingërrima e telefonit më zgjoi.
Zëri nga ana tjetër dridhej, përpos që ishte i gëzuar ishte edhe nostalgjik, dhe më dukej se po vjen nga fundi i dheut.
-"Me Fat Festa bija ime"- dhe çudi edhe pse në lidhje telefonike unë i shihja lotët e tij.
Të falemnderit baba i thashë me Fat edhe Ty.
-"O sikur ta dije sa po më mungon"- i thashë dhe lotët më rrodhën faqeve.
Po i shihja lotët e tij që më lagnin fytyrën dhe ndjeja psherëtimat e tij.
Ama ishte e vërtetë, shumë e vërtetë sa që as që kisha më të voglin dyshim se ishte vetëm një ëndërr. Ëndërr e gëzuar pasojë e mendimeve të mia të djeshme. Eh sa më ka marrë malli, që në momente të tilla të jem atje, atje ku gëzimi është gëzim, e jo gëzim e vuajtje bashkë si këtu...
_________________
Murgesha

Castet kalojne ne heshtje pa lene gjurme.
Me nevrikos pakapshmeria e kohes qe me ruan vetem surpriza te pakendshme,qe shpesh here me bejne te zgurdulloj e te ferkoj syte ne pritje te nje zgjimi apo te nje kthjellimi te ketij realiteti kaq te turbulluar.Nga ana tjeter pres me padurim se kur do te marri fund kjo pritje qe po me mprehteson shqisat sidomos ndaj nje shenje te re prej saj.
Por ne fund te fundit kam arritur ne perfundimin se nje kohe e gjate ankthi,stresi,melankolie, i le vendin qofte edhe per nje dite te vetme,nje gezimi fare pa arsye.
Eshte me te vertete nje frymemarrje e fresket per atmosferen e rende qe me ishte krijuar perreth.Sikur njeriu mos te ishte shpresues i pandreqshem, s'ka dyshim qe edhe keto dite te pakta entuziazmi nuk do te peshonin fare ndaj diteve te plumbta te merzitjes.
Dhe ja,nen tingujt e nje kenge,ne faqet e nje romani,rastesi e pritshme.
Dashuria,kjo fjale here-here kaq e embel,here te tjera mizore dhe ne ca momente jo me pak absurde,me kujton ne kundershtim me emrat,vendet,ndodhite qe me degjojne veshet,gjithmone ate,fjalet e saj,buzeqeshjet e saj,enderrimet e saj qe per mua shnderrohen ne ideale.
Prej te ardhmes pres vetem qe diçka befas,t'i trondise themelet e asaj qe tani po e quaj te zakonshme dhe te me beje te le pas kraheve dhjetrat e kilometrave qe na ndajne.
Me ate magjine e gjerave qe ndodhin te pakontrolluara e qe s'te lene kohe te kuptosh se çfare po ndodh.
Nje moment i imagjinuar,qe mbase i jetuar do te me dukej akoma me shume imagjinar .
_________________
Honesty

Sonte perseri ra erresira!
Sonte per qudi eshte ndryshe, nga netet e tjera.
Sonte per qudi hena shendrit, se bashku me yjet.
Sonte kjo nate, eshte pjese e neteve te mija pa gjume.
Eshte thejsht moment i duhur per nje kafe expres, e pire nga deshira,per te ndierenje hidhesi ne fyt,ne stomak, e thelle ne shpirte.
Netet pa gjume nuk jane te pelqyeshme,per mendjen time.meteori i saj vihetne levizje dhe une nuk e shuaj dot aparatin e fikjes ne erresire.
Sonte eshte e diel,mesnata ende nuk ka kaluar,nuk dua ta programoj diten, pasi nuk me pelqejne suprizat qe ajo me dhuron.
Veshtroj henen dhe yjet prane saj,qetsin e kesaj nate e thejne valet e detit tek valviten njera pas tjetres. Mua me vjen nje mendim fluturues kur i degjoj valet, sa i quditshem ky mendim. Valet e detit sikur qojne loje dashurie mes veti, sa i degjoj me endje, por diqka me grryen ne shpirt e nuk dua ti degjoj gjate tek valviten, Valeve te detit tek lozin njera me tjetren, sa ua kam zili. Me shtyejn te mendoj ne dashuri,te cilen nuk e kam, me shtyejn te mendoj tek TI qe mua me takon, peisazh i shpirtit te pazbuluar.
Mjafton ti mbylli syte e permalluar dhe vertet te shoh,
Te shoh TY qe me takon
Te shoh TY qe te takoj
Shoh syte e tu me pafundesi
Shoh syte e tu si gure shkembi
Shoh duart e tua te nxehta
Shoh gushen tende si gushe pellumbi
Ndegjoj zerin tend te embel
Ndjej doren tende tek me shterngon
Ndjej aromen tende te veqante
Ndjej frymemarrjen tende
Sa e quditshme kjo nate te pashe, sonte prap TY te pashe.
Nuk dua ti mbylli prape syte, se perseri te shoh TY
Sa e quditshme kjo nate,mua me lodh kjo rutine.
Dua ta thej qetsin e kesaj nate UNE me TY, e jo valet e detit.
Po shoh nje yje tek shuhet, po shoh ghurmen e tij flakeruese pas.
Do doja me kurreshtje ta pyesja,
Ku eshte AI i cili me takon mua?
Ku eshte AI te cilit i takoj une?
Por prape do heshti nuk do pyes fare se e di se nuk do kem pergjegjen.
Athua kush eshte fajtor qe nuk kam gjume ne sy?
Erresira,nata,hena,yjet,deti,valet,kafja,koha,UNE apo TI?
Perseri nje nate me kujtime qe i pershtatet kohes se kaluar.
Sa me lodhe prap kjo rutine.
Nuk e dua edhe nje nate sikur kjo.
Dua qe naten tjeter, te jem me TY qe me takon MUA, dua te jem me TY ketu prane detit,te valvitemi sikur valet e detit qe ato te na kane zili.
Tani gjumi troket ne dritare.
Po shkoj ne shtrat pa i mbyllur perdet fare.
Dua te flas me yjet dhe henen ndoshta me thone diqka per TY.
Perseri ne gjume
Perseri ne enderr me TY
************************************************************
Me dashuri te kesaj nate Flaka

Jashte filloje te bije shi.Qaje une qane natyra...
Kety jam,jam vetem tani,ne kete moment per ty,me ty.Shpresoje se do ta mbijetojme jeten dhe te na mbajen kujtimet..
E ndjeje se ti ndjen dhimbje,fetyra jote tashe eshte vec kujtim....I tretur ne endrra te nates degjova zerin tend...Zgjohu te lutem zgjohu..
Disi i hutuar nga klithjet tuja te embela hapa syte,fetyren tende kishte kapluar pikllimi e nga syte e tu pikonin lotet...Mendova qe ti je hena ime qe me perqafone e une ylli i juaj qe shkelqen,por ne zemrat tona ra kjo plage qe ngadal na shkatrron...Me dore po shkruaj me zemer po vuaj,me lot ne sy po mendoje per ty...
_________________
Të dua aq shumë,sa dashurin ndajë vetëvetës e harrojë


Mbreti I Lazdrani