Komentimi i kaptinës “El-Mesed”-perfundim
 

Ky ajet nëse përkthehet fjalë për fjalë, do të dilte se gruaja e Ebu Lehebit, bartte ferra-dru, të cilat natën i vënte nëpër rrugët nga kalonte i Dërguari i Allahut. Ky është mendimi i Ebu Suudit dhe i disa të tjerëve, megjithëse shumica dërmuese e komentatorëve janë të mendimit se këtu qëllimi nuk është bartja e ferrave-druve, por bartja e thashethemeve dhe shpifjeve. Këtë mendim fuqishëm e përkrahin shumë prej komentatorëve të Kur’anit si Ibn Abbasi, Muxhahidi, Katadeja, Suddiu,[7] Muhammed Abduhu[8], etj, duke thënë se Ummi Xhemil ishte një grua aristokrate, e rrethuar e tëra nga një luks i paparë, prandaj është vështirë të besohet se ajo mund të ketë rënë në një nivel të tillë denigrues për të, d.t.th. që vetë të bartte ferra e dru për ta penguar Muhammedin a.s., kur këtë gjë me urdhrin e saj mund ta bënëin robërit-shërbëtorët që i kishte të shumtë. Megjithatë, kuptimin e vërtetë të kësaj metafore kuranore, më së miri e di Allahu xh.sh..

Transmetojnë Ibn Ebi Hatimi dhe Ebu Zer’ah nga Esma bint Ebi Bekr të ketë thënë: “Pas zbritjes së kësaj sureje, në të cilën flitej për Ebu Lehebin dhe gruan e tij, Ummu Xhemil ishte tërbuar e tëra nga ky nënçmim, dhe me nxitim kishte shkuar në oborrin e Qabesë për ta takuar Muhammedin a.s. dhe për ta sulmuar me gurë. Kur kishte arritur tek Qabeja, aty qëndronte Muhammedi a.s me Ebu Bekrin. Në atë çast nga frika e ndonjë të papriture, Ebu Bekri, i tha të Dërguarit të Allahut: “Kam frikë se ajo do të të shohë”, por Muhammedi a.s. së shpejti e qetësoi atë duke e siguruar: “Ajo nuk do të më shohë”, dhe ndërkohë lexoi disa ajete kuranore me të cilat u mbrojt nga dëmi i saj, ashtu siç thotë Allahu xh.sh. në Kur’an: “Kur ti e lexon Kur’anin, në mes teje dhe atyre që nuk besojnë botën tjetër, Ne vëmë një perde të padukshme.” (El-Isra’ë, 45), dhe vërtet Allahu ia mori shikimin e saj ndaj tij, dhe nuk e pa, kështu që iu drejtua Ebu Bekrit me këto fjalë: “Më kanë njoftuar se shoku yt më ka ofenduar dhe përqeshur”. “Jo, - iu përgjigj Ebu Bekri, “Pasha Zotin e kësaj Shtëpie, ai nuk të ka ofenduar”. (Betimi i Ebu Bekrit ishte me vend, sepse kjo nuk ishte kurrfarë fyerjeje, por realiteti ). Pas këtyre fjalëve, ajo iku e tërbuar duke thënë: “Të gjithë kurejshët e dinë se unë jam bija e zotërisë së tyre!” [9]

فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَد
5. në qafën e saj do të ketë një litar të përdredhur (nga zjarri).”

Dënimi dhe nënçmimi më turpërues i saj nesër në Ahiret, është ai që rreth qafës do ta ketë të lidhur një litar, me të cilin do të tërhiqet zvarrë në flakën gllabëruese të Xhehennemit, i cili përpin çdo gjë.

Seid bin Musejjeb ka thënë: “Ummi Xhemil kishte rreth qafës së saj një gjerdan të çmueshëm dhe haptazi ishte betuar në “Latin dhe Uzzanë”, se atë do ta shkrinte në armiqësinë kundër Muhammedit a.s., kështu që Allahu xh. sh. atë gjerdan të artë do t’ia zëvendësojë me një litar të përdredhur nga flaka e Xhehennemit, në ditën e Llogarisë përfundimtare.”



Këndvështrimi i kësaj sureje nga aspekti akaidologjik
Nëse i bëjmë një vështrim të shkurtër kësaj sureje nga këndi i akaidit, do të shohim se këtu kemi të bëjmë me një mrekulli të vërtetë kuranore, me një lajm-njoftim të saktë për të ardhmen, të cilën e di vetëm Zoti i Madhërishëm.

Fjala është për besimin-imanin e mundshëm të Ebu Lehebit, pasiqë më parë pamë se Allahu xh. sh. për të ka thënë: “Qoftë i shkatërruar Ebi Lehebi, e ai më është shkatërruar…”.

Në kohën e zbritjes së kësaj sureje, shumica e parisë mekase, ndër ta edhe Ebu Lehebi, ishin pabesimtarë, por më vonë shumë prej tyre Allahu xh.sh. i udhëzoi, ua hapi zemrat e tyre dhe ata e përqafuan Islamin, si Ebu Sufjani, Halid ibn Velidi, Ikreme ibn Ebi Xhehli e shumë të tjerë. Logjikisht, nuk përjashtohet mundësia që edhe Ebu Lehebi të ishte në mesin e këtyre të udhëzuarve në Islam, mirëpo kjo nuk ndodhi, sepse Kur’ani decidivisht thotë se Ebu Lehebi do të vdesë si qafir-pabesimtar.

A thua ç’do të ndodhte sikur Ebu Lehebi të shkonte në vendtubimin e parisë mekase e t’u thoshte: ”Muhammedi ka thënë për mua në Kur’an, për të cilin pohon se i zbritka nga qielli, se do të vdes si pabesimtar dhe se do të hyj në zjarr, së bashku me gruan time, mirëpo, ja, unë po dëshmoj këtu para jush: “Nuk ka zot tjetër pos Allahut dhe Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij”, në mënyrë që ju të gjithë të bindeni se këto fjalë të tij janë të pavërteta, dhe se Muhammedit nuk i zbret kurrfarë shpalljeje nga qielli!!!”

A thua vërtet çfarë do të ndodhte?!

Po ta kishte shqiptuar Ebu Lehebi fjalën e dëshmisë – “Shehadetin”, qoftë edhe sa për sy e faqe apo nga dyfytyrësia, çështja e besimit do të shkatërrohej me themel. Mirëpo, as kjo mundësi veprimi në favor të çështjes së kufrit-pabesimit apo të paktën edhe shqiptimi formal i fjalës së dëshmmisë nga goja e Ebu Lehebit, atij nuk i shkonte ndër mend, e lëre më t’i shqiptonte.

A nuk është ky një argument i mjaftueshëm për të na treguar se ajo që paralajmëron Allahu, patjetër duhet të ndodhë. A ekziston provokim më i madh se ky, që Allahu t’ia lërë në dorë armikut më të madh të Islamit, me mundësi zgjedhjeje, një çështje kaq të ndjeshme, me të cilën mund të dëmtohej-shkatërrohej kjo fe, por të cilën mundësi Ebu Lehebi nuk e shfrytëzoi.

A nuk është ky argument i bollshëm që të kuptojmë se atë që e përcakton Allahu, qoftë edhe në sferën e “gajbit” – “së fshehtës”, ajo patjetër duhet të realizohet.[10]



Porosia e kësaj sureje:

- Ndalohet rreptësisht t’i bësh keq dikujt, ta mundosh dikë apo ta fyesh pa të drejtë.

- Në tri ajetet e para, ku flitet për Ebu Lehebin, shohim se ato përmbajnë lajme të fshehta nga tri aspekte:

1. Njoftimi për shkatërrimin e tij në këtë botë, gjë që kishte ndodhur vërtet.

2. Njoftimi se Ebu Lehebit nuk do t’i bënin dobi as pasuria e as fëmijët e tij, dhe se nuk do të kënaqej më atë pasuri, gjë që edhe ndodhi.

3. Njoftimi për të se Ebu Lehebi do të jetë prej banorëve të Zjarrit, gjë që faktikisht edhe ndodhi, sepse ai vdiq si pabesimtar.

- Ndalohet rreptësisht të shpifurit e fjalëve të paqena ndaj dikujt apo bartja e fjalëve me të cilat lëndohen ndenjat e njerëzve, sepse kjo i gjason zjarrit që ndizet nga drutë.

- Pasuria e as fëmijët nuk do ta shpëtojnë askënd nga dënimi i Allahut xh.sh., nëse puna e atij njeriu është në kundërshtim me dispozitat e Tij.

- Ai që zgjedh qëndrimin armiqësor ndaj Islamit, do të jetë i nënçmuar, i turpëruar, i zhgënjyer dhe fatkeq, si në këtë botë, ashtu edhe në atë të Amshimit.





--------------------------------------------------------------------------------

[1] Muhammed Esh-Sevkaniu, “Fet’hul Kadiir”, vëll. V, fq. 518.

[2] El Vahidi en-Nisaburi, “Esbabu-n-Nuzuli”, fq. 262; Këtë transmetim e kanë shënuar në koleksionet e tyre të hadithit të gjithë imamët e mëdhenj të Hadithit si Buhariu, Muslimi, Tirmidhiu, Ibn Maxhe, Maliku etj.

[3] Dr. Vehbete ez-Zuhajli, “Et-Tefsirul Munir”, vëll. XXX, fq. 457

[4] Sejjid Kutb, “Fi Dhilalil Kur’an”, vëll. VI, fq. 4000.

[5] “Muhtesar Tefsir Ibn Kethir”, vëll. III, fq. 690.

[6] Muhammed Ali Sabuni “Safvetu-t-Tefasiir”, pjesa e 20-të, fq. 619.

[7] Ebu Bekër el Xhezairi. “Ejseru-t-Tefasiir”, vëll. V, fq. 627.

[8] Muhammed Abduhu, “Tefsirul Kur’anil Kerim-xhuz’u “Amme”, fq. 200.

[9] Fet’hul Kadiir”, vëll. V, fq. 520

[10] Muhammed Mutevel-li Sha’ravi. “Argumentet lëndore mbi ekzistimin e Zotit”, fq. 84-85, botimi i dytë, Prishtinë 1997; Në lidhje me këtë shih edhe: Muhammed el Gazali. “Nahve tefsirin mevduijjin li suveril Kur’anil Kerim”, fq. 547

Komentimi i kaptinës – “Kurejsh”
 

[CENTER][SIZE=2][B]Komentimi i kaptinës – “Kurejsh”[/B][/SIZE][/CENTER]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2]
[CENTER]
[B]1. “(Allahu e zhduku ushtrinë që synoi shkatërrimin e Qabesë) Për hir të (harmonisë ndërmjet) kurejshëve dhe marrëveshjes së tyre (me fiset e tjera),

2. marrëveshjes për sigurinë (që e gëzonin) gjatë udhëtimeve të tyre, dimër e verë,

3. atëherë pra, le ta adhurojnë (vetëm) Zotin e kësaj Shtëpie (Qabesë),

4. i Cili i ushqeu kur ishin në skamje-uri dhe i siguroi nga frika (e çdo armiku).”



[/B]Kaptina “Kurejsh” është kaptinë mekase, ka gjithsej 4 ajete dhe ka zbritur pas kaptinës “Et-Tin”

Transmeton Ibn Merdevije nga Ibn Abbasi të ketë thënë: “Ka zbritur surja (Li Ilafi kurejshin…) në Mekë”.[1]

Në anën tjetër, Dahhaku dhe Kelbiu transmetojnë se kjo kaptinë ka zbritur në Medinë[2], por një transmetim i tillë nuk është i qëndrueshëm, sepse dihet sigurisht dhe, për këtë të gjithë dijetarët e tjerë janë kompaktë, se kjo kaptinë ka zbritur në Mekë.

Disa dijetarë, si Ubejje bin Ka’bi këtë sure e konsiderojnë si vazhdimësi të sures “El-Fil”. Ubejje pohimin e vet e mbështet në një transmetim nga Amr bin Mejmun el Ezdiu, i cili ka thënë: “E kam falur namazin e akshamit pas Omer ibnul Hattabit r.a., kur ai në rekatin e parë këndoi kaptinën “Ve-t-Tini ve-z-Zejtuni…” kurse në të dytin “Elem tere kejfe...” dhe “Li Ilafi Kurejshin...”, pa i ndarë këto dy kaptina me besmele”[3] Sidoqoftë, dihet fare me siguri se kaptina “Kurejsh” është kaptinë në vete dhe po ashtu dihet se në mes kaptinës “El-Fil” dhe asaj “Kurejsh” kanë zbritur edhe nëntë sure të tjera, kurse në Mus’haf janë radhitur njëra pas tjetrës për shkak të lidhmërisë dhe vazhdimësisë tematike[4].



Emërtimi i kësaj kaptine
Kaptina është emërtuar me emrin e kurejshëve, sepse në të bëhet fjalë vetëm për ata, për marrëveshjen, traditën dhe sigurinë e tyre gjatë dy udhëtimeve të famshme që bënin për tregti: në Jemen gjatë dimrit, kurse në Sham[5] gjatë verës.

Nga mufessirët kjo sure njihet edhe me emrin “El-Ilaf”

Meqenëse në këtë kaptinë bëhet fjalë për kurejshët, atëherë është e udhës të themi disa fjalë për këtë fis të njohur arab, fis nga gjiri i të cilit doli edhe i Dërguari i fundit, Muhammedi a.s.

Kurejshët janë bijtë e Benu Nadr bin Kinane bin Huzejme bin Mudrike bin Iljas bin Medarit, d.t.th. vetëm ata që janë të lindur prej bijve të Nadrit, quhen kurejshë.

Kurejshët kanë qenë fisi më i njohur në Gadishullin Arabik. Vetë fakti se ishin në fqinjësi me Qabenë, ndikonte që të gjitha fiset e tjera arabe të kishin një respekt shumë të madh ndaj tyre. Ky nderim ndaj tyre gjeti shprehjen sidomos pas shkatërrimit të ushtrisë së Ebrehesë, ku u shfaq mrekullia e Allahut në asgjësimin e tyre nga tufa zogjsh, dhe prej atëherë kurejshët njiheshin si popull i mbrojtur prej Allahut ose si fqinjë të Shtëpisë së shenjtë.

I Dërguari i Allahut në lidhje me vlerën e kurejshëve, në një hadith që përcjell Ummi Hani’ë, e bija e Ebu Talibit, ka thënë: “Allahu i dalloi kurejshët nga të tjerët me shtatë cilësi që nuk i janë dhënë askujt para tyre dhe as do t’i jepen dikujt pas tyre: Pejgamberia është tek ata, hilafeti është tek ata (d.t.th. halifët e parë do të jenë prej tyre-sqarim yni), veshja e Qabesë është tek ata, dhënia ujë haxhinjve është tek ata, ngadhënjyen me ndihmën e Allahut ndaj ushtrisë së pronarëve të elefantëve dhe të vetmit ata e adhuruan Zotin për shatë vjet, (në një transmetim tjetër për dhjetë vjet), kur të tjerët nuk e adhuronin (fjala është për të parët në Islam si Ebu Bekri, Aliu, etj.-sqarim yni), dhe enkas për ta (në emër të kurejshëve) ka zbritur një kaptinë e posaçme nga Kur’ani, në të cilën nuk përmendet askush tjetër përveç tyre”.[6]

Një hadith me kuptim shumë të ngjashëm me këtë, e transmetojnë nga Zubejr bin Avvami edhe Taberaniu, Ibn Asakiri dhe Ibn Merdevije, të cilin Ibn Hibbani e konsideron si të besueshëm dhe të fortë.[7]

Po ashtu transmeton Muslimi me senedin e tij nga Pejgamberi a.s. të ketë thënë: “Allahu dalloi fisin Kinan nga bijtë e Ismailit, dalloi fisin Kurejsh nga Kinanët, nga Kurejshët dalloi lozën e Hashimit, kurse mua më dalloi nga familja beni Hashim”[8]



Lidhmëria e kësaj kaptine më atë paraprake – “El-Fil”
Lidhmëria mes kësaj sureje dhe asaj paraprake “El Fil”, është shumë e madhe, madje mund të themi fare transparente.

Allahu xh.sh. në suren “El Fil” na tregoi se si shkatërroi ushtarët e Ebrehesë, të cilët kishin ardhur ta shkatërronin Qabenë, si e mbrojti Ai Shtëpinë e shenjtë për hir të kurejshëve dhe për hir të faktit se nga mesi i tyre atë vit do të lindte më i zgjedhuri i njerëzisë-Muhammedi a.s., i cili mbi supet e veta do ta bartte përgjegjësinë e Fjalës së Allahut si misionin e fundit hyjnor të Qiellit drejtuar Tokës.

Fundi i kaptinës “El-Fil” :“Dhe i bëri ata si një gjeth i grimcuar (i përtypur)!”, ndërlidhet fuqishëm me fillimin e kaptinës “Kurejsh”: “(Allahu e zhduku ushtrinë që synoi shkatërrimin e Qabesë) për hir të (harmonisë ndërmjet) kurejshëve dhe marrëveshjes së tyre (me fiset e tjera)”.

Vetë shkronja “Lam” në ajetin “Li Ilafi Kurejshin” është “Lamu-l-akibeti”-“Lam vazhdues-pasues” dhe vetvetiu tregon për një vazhdimësi tematike, kur është fjala për ngjarjen nga surja paraprake. Këtë mendim e përkrahin Ferrai dhe shumica dërrmuese e dijetarëve[9]. Këtë mendim e përkrahin po ashtu edhe Ibni Kutejbe, Sha’raviu etj.





Koment:

áöÅöíáóÇÝö ÞõÑóíúÔò ÅöíáóÇÝöåöãú ÑöÍúáóÉó ÇáÔøöÊóÇÁö æóÇáÕøóíúÝö

1. “(Allahu e zhduku ushtrinë që synoi shkatërrimin e Qabesë) Për hir të (harmonisë ndërmjet) kurejshëve dhe marrëveshjes së tyre (me fiset e tjera),

2. marrëveshjes për sigurinë (që e gëzonin) gjatë udhëtimeve të tyre, dimër e verë,

Kaptina “Kurejsh” fillon me fjalët: “Li Ilafi Kurejshin…”. Komentatorët, pa dallim së pari janë përpjekur të deshifrojnë kuptimin e vërtetë të pjesëzës “Li” apo të shkronjës “Lam” në fillim të kësaj kaptine. Ata rreth kësaj shkronje dhe lidhmërisë së saj, kanë dhënë tri mendime. Më parë cekëm mendimin e parë të Ferrait dhe të xhumhurit të dijetarëve, se ky “Lam” simbolizon “Lamin vazhdues-pasues”, i cili bën ndërlidhjen kuptimore të kësaj sureje me atë paraprake. Mendimi i dytë rreth kuptimit të këtij “Lami”, është ai të cilin e përkrahin Zuxhaxhi, Kesaiu, Ibn Xherir et-Taberiu dhe Ahfeshi, të cilët mendojnë se “Lami” në fillim të kësaj sureje, nënkupton çudinë-habinë, do të thotë “çudituni për mundësinë që u është dhënë kurejshëve nga ana e Allahut xh.sh. për këto udhëtime të tyre dimër e verë”, kurse këta për çdo ditë e më tepër po zhyten në kufër e mosbesim edhe më të thellë[10]; kurse mendimi i tretë është ai i dijetarëve si Halil bin Ahmed, Sibevejhi, Zemahsheriu, Sabuniu etj. të cilët mendojnë se “Lami” këtu është kushtëzues dhe ka lidhje me fjalën “Fel-ja’budu-le ta adhurojnë!”, në ajetin e tretë të kaptinës në fjalë, që do të thotë: nëse kurejshët nuk e adhurojnë Allahun për asgjë tjetër, atëherë të paktën le ta adhurojnë për hir të të mirave të Tij të shumta ndaj tyre dhe për mundësinë që ua dha atyre të udhëtojnë të qetë e të sigurt gjatë udhëtimeve të tyre, dimër e verë[11].

Kurse rreth kuptimit të fjalës “Ilaf” në këtë ajet, dijetarët po ashtu kanë mendime të ndryshme, meqenëse edhe vetë kuptimi i kësaj fjale dallon në kontekst të fjalisë.

Ndër të tjera, duhet të përmendim se kjo fjalë në aspektin gjuhësor nënkupton: lidhje të besës-besatim mes vetes, harmoni, marrëveshje, garanci, bashkim në fjalë, vepra dhe mendime, traditë, prirje, etj., kurse sa i përket kuptimit të fjalës “Ilaf” në këtë pjesë të ajetit, unë do ta preferoja mendimin e mufessirit të mirënjohur El Alusi i cili ndër të tjera shënon se fjala “Ilaf” do të thotë harmoni, lidhje e marrëveshjes me të tjerët për mossulmim, si dhe dhënie e garancive për udhëtim të qetë e të sigurt të karvaneve të kurejshëve. Alusiu në tefsirin e tij shënon se paria kurejshite kishte lidhur marrëveshje të tilla për mossulmin me fiset arabe dhe me mbretërit përreth tyre; Hashimi në emër të fisit kurejsh kishte lidhur marrëveshje me mbretin e Shamit, kurse Abdu Shemsi dhe Nevfeli kishin lidhur një marrëveshje të tillë me mbretërit e Egjiptit dhe të Abisinisë.[12].

Në një transmetim tjetër që e hasim në tefsirin e Kurtubiut, shënohet se katër bijtë e Abdu Menafit kishin lidhur marrëveshje të tilla me mbretërit e asaj kohe, kështu Hashimi kishte lidhur marrëveshje për mossulmim me mbretin e Shamit, Abdu Shemsi me mbretin e Abisinisë (Etiopisë së sotme), Mutalibi me mbretin e Jemenit, kurse Nevfeli me mbretin e Persisë.[13]

Për ta përforcuar këtë mendim, do të sjellim si shembull edhe fjalët e Atait, i cili për shkakun e këtyre udhëtimeve të kurejshëve transmeton nga Ibni Abbasi të ketë thënë: “Në të kaluarën, kur ndonjërin prej kurejshëve e godiste-pllakoste skamja (uria), meqë askush nuk i ndihmonte, ai me tërë familjen merrte udhën në shkretëtirë për të humbur, derisa vdisnin ashtu të uritur. Kjo traditë e tyre e mbrapshtë vazhdoi deri në kohën e Hashim ibn Abdu Menafit (emri i tij është Amr), i cili një ditë duke parë një familje të tillë të varfër që përgatitej të merrte udhën pa kthim në shkretëtirë, doli para popullit dhe u mbajti një fjalim prekës, duke thënë: Jemi dëshmitarë se disa njerëz të fisit tonë i ka pllakosur skamja (uria), dhe asnjëri prej nesh nuk çan kokën për ta, por i kemi lënë në mjerimin e tyre të vdesin urie. Si mund të lejoni një gjë të tillë kurse ju jeni popull i Shtëpisë së shenjtë, jeni më të zgjedhurit e bijve të Ademit dhe njerëzit ju pasojnë në veprimet tuaja?! Atëherë kurejshët u ngritën dhe u besatuan mes vetes duke i thënë Hashimit: Ne do të të pasojmë në çdo fjalë dhe veprim. Dhe prej këtij momenti çdo familje zgjodhi më të mirët dhe i nisën për udhëtimet e tyre të famshme në Jemen dhe në Sham.

Kur ktheheshin, me fitimin prej tregtisë, ushqenin të varfrit, dhe njerëzit më nuk vdisinin urie, por të gjithë jetonin në mirëqenie e bollëk. Kjo traditë e tyre ishte e pranishme edhe gjatë shpalljes së revelatës së fundit hyjnore”[14]. [/CENTER]
[/SIZE]

Komentimi i kaptinës – “Kurejsh”-vazhdim
 

Rreth kuptimit të fjalës “Ilaf” edhe imam Kurtubiu ka pothuaj të njëjtin mendim me Alusin, do të thotë se fjala “Ilaf” sipas tij nënkupton harmoninë dhe marrëveshjen e kurejshëve, së pari ndërmjet tyre e pastaj edhe me të tjerët, që të siguroheshin karvanet e tyre dhe të tregtonin lirshëm.[15]

Kurejshët me këto marrëveshje për udhëtimet e tyre të sigurta në Jemen dhe në Sham, ishin në pozitë të privilegjuar, dhe kur i shtohet kësaj edhe garancia nga fiset e tjera arabe për mossulmim të kurejshëve, meqë këta konsideroheshin nga të gjitha fiset arabe si kujdestarë të Qabesë dhe fqinjë të Shtëpisë së shenjtë, atëherë shohim se vërtetë mirësitë e Allahut kishin rrethuar këtë popull. Karvanet e tyre tregtonin gjithandej në siguri të plotë, në kohën kur karvanet e fiseve përreth tyre plaçkiteshin dhe rrëmbeheshin pa mëshirë. Këtë e vërteton edhe Kur’ani famëlartë :

“A nuk e kanë vërejtur ata se Ne e kemi bërë vendin e shenjtë (Mekën) të sigurt, e njerëzit përreth tyre rrëmbehen (plaçkiten-mbyten). Po , a nuk i besojnë ata së kotës, e të mirat e Allahut i përbuzin”. (El-Ankebut, 67)





ÝóáúíóÚúÈõÏõæÇ ÑóÈøó åóÐóÇ ÇáúÈóíúÊö

3. atëherë pra, le ta adhurojnë (vetëm) Zotin e kësaj Shtëpie (Qabesë),

Pas të gjitha këtyre të mirave të dhuruara nga ana e Allahut xh.sh., do të ishte e logjikshme që kurejshët t’i shprehnin falënderim vetëm Allahut, Atij që i shpëtoi nga ushtria e Ebrehesë, por kot, shumica dërrmuese e kurejshëve ishin zhytur në pellgun e idhujtarisë. Atyre jo vetëm u ishin verbuar sytë e nuk shihnin, por u ishin verbuar mendjet dhe zemrat e nuk logjikonin. Ishin dhënë pas një jete të shfrenuar, një jete të pamoralshme, ku sundonte ligji i të fortit. Madje ishin lënë pas dore dhe ato pak virtyte të mira që kishin nga koha e Hashim ibn Abdu Menafit.

Adhurimi i drejtë kishte humbur çdo kuptim në mesin e tyre, sepse besimi i kotë dhe idhujt kishin zënë vend pothuaj në çdo shtëpi mekase, madje edhe vetë godina e Qabesë ishte mbushur përplot me idhuj të tillë.

Pavarësisht nga këto, Allahu xh.sh. i mbrojti kurejshët, po mbrojti edhe Qabenë që të mos shkatërrohej. Po të ndodhte që Qabeja të shkatërrohej, atëherë do të humbte vlera e saj si Shtëpi e sigurt, kurse së bashku me të do të shkatërrohej edhe fisi kurejsh, i cili më nuk do të kishte as peshë, as respekt e as autoritet në mesin e fiseve të tjera arabe. Deshi Allahu i Plotfuqishëm dhe nuk ndodhi asnjëra prej këtyre të dyjave, Qabeja u mbrojt nga Zoti i saj i Vërtetë, kurse mbijetuan edhe kurejshët dhe vetëmsa fituan autoritet, sepse Allahu xh.sh. kishte filluar ta përgatiste terrenin për ardhjen në jetë të krijesës më të lavdishme, Muhammedit a.s., i cili u lind po atë vit kur Ebreheja sulmoi Qabenë.

Mu për shkak të këtyre mirësive të dhuruara, pason ky urdhër hyjnor i shprehur në ajetin e tretë të kësaj kaptine: “atëherë pra, le ta adhurojnë (vetëm) Zotin e kësaj Shtëpie (Qabesë)”, e të mos i adhurojnë idhujt, adhurimi i të cilëve i kishte larguar ata tërësisht nga feja e pastër e Ibrahimit a.s. (el Hanifijjetu-s-Semha).

Në lidhje me këto mirësi, mufessiri i njohur Fahru Rraziu thotë: “Dije se mirësia është dy llojesh: e para largimi i dëmit dhe e dyta përfitimi i dobisë. Mu për këtë shkak Allahu xh.sh. në suren paraprake “El-Fil” na tregoi se Ai e largoi dëmin që u kanosej kurejshëve dhe Qabesë nga ushtria e Ebrehesë, kurse në këtë sure “Kurejsh”, flet për mundësinë që u është dhënë kurejshëve për të përfituar nga tregtia e tyre dimër e verë.[16].

Kurse Muhammed M. Sha’ravi, në lidhje me kuptimin e këtij ajeti, shprehet: “Allahu xh.sh. ka urdhëruar kurejshët që ta adhurojnë vetëm Atë: “atëherë pra, le ta adhurojnë (vetëm) Zotin e kësaj Shtëpie (Qabesë)”, sepse ata këtë e kanë obligim. Së pari ua mbrojti Shtëpinë e shenjtë-Qabenë, e cila për ta simbolizonte krenarinë dhe autoritetin, pastaj ua mundësoi udhëtimet e tyre tregtare në një siguri të plotë nga rrëmbimet dhe plaçkitjet, atëherë kur në tërë Gadishullin Arabik mbretëronte anarkia dhe ligji i të fortit. Fryt i kësaj tregtie ishte edhe fakti se ata siguronin ushqimin dhe furnizimin e tyre dhe më nuk ndienin as uri e as skamje. Prandaj kurejshët doemos duhej t'i përgjigjeshin kësaj thirrjeje të Allahut, se ndryshe ata do të pësonin fatin e popujve të mëparshëm si dhe nënçmimin e përbuzjen në këtë botë”.[17]

Ja si na tregon Allahu për pësimin e popujve të kaluar, që nuk ishin mirënjohës ndaj dhuntive të Allahut:

“Allahu sjell si shembull një fshat (vendbanim) që ishte i sigurt dhe i qetë, të cilit i vinte furnizimi nga të gjitha anët me bollëk, kurse ata (banorët) i përbuzën të mirat e Allahut. Atëherë Allahu, për shkak të sjelljes së tyre, ua veshi (ua ngjeshi) petkun e urisë dhe të frikës. Atyre u pat ardhur i dërguar nga mesi i tyre, e ata e përgënjeshtruan atë, andaj i kapi dënimi se ishin zullumqarë” (En-Nahl, 112-113).



ÇáøóÐöí ÃóØúÚóãóåõãú ãöäú ÌõæÚò æóÂãóäóåõãú ãöäú ÎóæúÝò

4. i Cili i ushqeu kur ishin në skamje-uri dhe i siguroi nga frika (e çdo armiku).”

Në të kaluarën Meka ishte një vend i thatë, i pabanuar dhe pa tokë pjellore. Nga të gjitha anët ishte e rrethuar me shkëmbinj të thepisur, ashtu siç është edhe sot. Si e tillë ajo nuk jepte kurrfarë shpresash për ndonjë gjallëri, aq më pak që të ishte e banuar me njerëz. Por qe urtësia e Allahut xh.sh. që këtë vend të thatë, me një natyrë kaq të egër, ta vendoste në epiqendër të ngjarjeve që do të pasonin pas disa shekujsh, ngjarje që përfundimisht do t’ia ndërronin kahën jetës së racës njerëzore, ngjarje që do të lëkundnin nga themelet padrejtësitë që kishin marrë hov në botën e atëhershme. Kjo ngjarje do të ishte lindja e Muhammedit a.s. dhe shpallja e revelatës së fundit hyjnore, të cilën Allahu xh.sh. do t’ia shpallte këtij të dërguari të fundit.

Por, t’i kthehemi pak historisë, atëherë kur Allahu xh.sh. me anë të shkaqeve të Tij, përgatiti terrenin që në Mekë, në këtë luginë të thatë, Ibrahimi a.s. të vendoste me porosinë e Allahut xh.sh. pasardhësin e tij, Ismailin a.s.. Pasi e la aty bashkëshorten e tij, Haxheren, dhe djalin, Ismailin, atëbotë ende një foshnjë e njomë, me lot në sy u drejtua nga qielli dhe u lut:

“Zoti ynë! Unë një pjesë të familjes e vendosa pranë shtëpisë Sate të shenjtë. Zoti ynë (i vendosa aty) që të falin namazin, pra bëj që zemrat e disa njerëzve të mallëngjehen për ata, dhe, për të të falënderuar me mirënjohje, furnizoji ata me fruta.” ( Ibrahim, 37)

dhe:

“(Përkujto) Kur Ibrahimi tha: Zoti im! Bëje këtë qytet të sigurt dhe më mbro mua e bijtë e mi nga adhurimi i idhujve”. (Ibrahim, 35).

Dhe, Allahu i Gjithëmëshirshëm e pranoi lutjen e të dashurit të Tij-Ibrahimit a.s. Bëri që zemrat e njerëzve të mallëngjeheshin për familjen e tij, të vendosur në atë luginë të thatë. Pas një kohe të shkurtër, me lejen e Haxheres, në fqinjësi të burimit të Zem-Zemit u vendos fisi Xhurhum, një prej fiseve të atëhershme arabe. Pasi u rrit Ismaili a.s., ai së bashku me babanë e tij, Ibrahimin a.s., filluan të ndërtonin muret e Qabesë mbi themelet ekzistuese që më parë. Jeta filloi të lulëzonte. Meka u kthye në epiqendër të vëmendjes së të gjitha fiseve arabe, sepse ata aty kryenin Haxhin, vizitën e shenjtë. Kaluan shekuj, në një siguri të plotë, dhe prej fiseve të zgjedhura nga loza e Ismailit a.s. Allahu kishte dalluar fisin kurejsh, i cili ishte tani kujdestar i Shtëpisë së Allahut. Ky fis, siç thamë më parë, gëzonte autoritet të pakontestueshëm nga të gjitha fiset e tjera mu për shkak se ishin në fqinjësi të Qabesë, dhe për faktin se Allahu xh. sh. iu përgjigj lutjes së Ibrahimit a.s. i cili, pasi kreu ndërtimin e Qabesë, së bashku me të birin Ismailin a.s. iu lutën Krijuesit:

“Zoti ynë, dërgo ndër ta, nga gjiri i tyre të dërguar që t’u lexojë atyre ajetet e Tua, t’ua mësojë atyre Librin dhe Urtësinë, e t’i pastrojë (prej ndytësisë së idhujtarisë) ata. S’ka dyshim se Ti je ngadhënjyesi, i dijshmi.” (El-Bekare, 129)

Dhe vërtet I Lartmadhërishmi pranoi prej tyre këtë lutje të sinqertë, sepse nga gjiri i këtij populli-kurejshëve, dërgoi vulën e pejgamberisë-Muhammedin a.s..

Komentimi i kaptinës – “Kurejsh”-perfundim
 

Ajeti i 4-t i kësaj kaptine: “i Cili i ushqeu kur ishin në skamje-uri dhe i siguroi nga frika (e çdo armiku).”, të bën ta kuptosh qartë se Allahu xh.sh. gjithmonë e kishte në përkujdesje këtë fis, i mbrojti ata nga rreziqet e ndryshme, i mbrojti nga armiqtë e shumtë që synonin shkatërrimin e Qabesë, siç ishte Ebreheja etj. Për këtë siguri të tyre kaq të madhe dhe për mirëqenien e popullatës së Mekës, na flet edhe ky ajet kuranor: “Po a nuk u siguruam Ne atyre një vend të shenjtë e të sigurt që aty të sillen frutat e çdo sendi si furnizim nga ana Jonë, por shumica e tyre nuk e dinë”. (El-Kasas, 57),

Kurse tërë kjo mirëqenie dhe siguri, padyshim që ishte fryt i duasë së Ibrahimit a.s. kur iu lut të Gjithëmëshirshmit:

“Dhe kur Ibrahimi tha: “Zoti im, bëje këtë një qytet sigurie dhe banorët e tij, që besuan Allahun dhe jetën tjetër, furnizoji me lloje të frutave!” (El-Bekare, 126)

Por, fatkeqësisht, kurejshët harruan këto dhunti të Allahut ndaj tyre. Ata nuk e pritën të Dërguarin nga mesi i tyre me sjellje të mirë, përkundrazi e luftuan atë dhe u përpoqën ta asgjësonin fizikisht. Kurejshët kishin harruar se në një të kaluar shumë të afërt, Allahu i kishte mbrojtur nga Ebreheja, kurse këta tash po e luftonin me të gjitha mjetet të Dërguarin a.s. që Allahu ua kishte dërguar jo vetëm atyre, por mbarë njerëzisë…

Prandaj nuk është e rastësishme kur i Dërguari i Allahut në një fazë të dëshpërimit nga veprimet e bashkëkombësve të vet, kishte thënë: “Mjerë për ju, o Kurejshë” dhe e kishte kënduar kaptinën “Kurejsh”. Këto fjalë të Resulullahut i kishte dëgjuar Esma bint Jezid bin Seken (Ummu Seleme el Ensarije), dhe i transmeton Ibn Ebi Hatimi. Po ashtu nga Ummu Seleme transmetohet të ketë thënë: E kam dëgjuar Resulullahun s.a.v.s., pasi ka kënduar kaptinën Kurejsh, të ketë thënë: “Mjerë për ju, o pari e kurejshëve, adhuroni Zotin e kësaj Shtëpie (Qabesë), i Cili ju ushqeu kur kishit uri (skamje) dhe ju siguroi nga frika e çdo armiku!” .[18]





--------------------------------------------------------------------------------

[1] Muhammed esh-Shevkani “Fet’hu-l-Kadir”, vëll. V, fq. 502

[2] Po aty, fq. 502

[3] El Alusi “Ruhu-l-Meani fi tefsiri-Kur’ani-l-Adhim ve-s-Seb’i-l-methanij”, vëll.30, fq. 238, Bejrut, pa vit botimi

[4] Sejjid Kutb “Fi Dhilali-l-Kur’an” vëll VI, fq 3983, Bejrut, 1986, botimi i XII-të

[5] Termi “Sham”, gjeografikisht përfshin një pjesë të territorit të Sirisë së sotme, Palestinës, Jordanit dhe Libanit.

[6] Transmetojnë Buhariu, Taberaniu, Hakimi, Ibn Merdevije dhe Bejhekiu

[7] Shevkaniu “Fet’hul Kadiir”,vëll. V, fq, 502

[8] Dr. Muhammed Seid Ramadan el Buti “Fikhu-s-Sireh”, fq. 49, Damask, 1977

[9] Abdurrahman el Xhevzij “Zadu-l mesir fi Ilmi-t-Tefsir”, vëll. IX, fq. 238. Bejrut, 1986

[10] Fahru Rrazi, “Et-Tefsirul Kebir”, vëll 32, fq. 105; Në lidhje me këto mendime shih edhe “Qasje studimore rreth katër përkthimeve të Kur’anit në gjuhën shqipe” nga Emin Behrami, fq. 65, Prishtinë, 1997

[11] Muhammed Ali es-Sabunij “Safvetu-t-Tefasir”, vëll, 20, fq. 606, Halep-Siri, pa vit botimi

[12] El Alusi “Ruhul Meani…”, vëll. 30. fq. 238

[13] Kurtubiu “El Xhamiu Li Ahkamil Kur’an”, vëll. 20, fq. 204, Kajro, 1372 h.

[14] Fahru Rraziu “Et Tefsiru-l Kebir”, vëll. 32, fq. 107

[15] Kurtubiu “El Xhamiu Li Ahkamil Kur’an”, vëll. 20, fq. 200

[16] Fahru Rraziu, “Et-Tefsiru-l-Kebir” vëll. 32. fq. 107

[17] Muhammed M. Sha’ravi “Tefsir suretej El-Fil ve Kurejsh”, fq. 44, Kajro, pa vit botimi



[18] Muhtesar Tefsir Ibn Kethir, vëll.3 fq. 680

Ajeti "El-Kursijj" dhe vlera e tij
 

[CENTER][SIZE=2][B]Ajeti "El-Kursijj" dhe vlera e tij (TESBIH DOVA)[/B][/SIZE]
[B][SIZE=2][/SIZE][/B] [/CENTER]
[LEFT] [/LEFT]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2][LEFT]
بسم الله الرحمن الرحيم

اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ
لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ
إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ
مِنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ
وَلا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ

Në jetën tonë të përditshme, shpeshherë nga bashkëbiseduesit dëgjojmë pohime se “Tesbih Dova” është një dua e veçantë në Kur`an, e cila ka një domethënie të thellë dhe me shumë vlerë, e cila do të duhej të lexohej nga çdonjëri, si masë preventive nga e keqja që mund të na prekë në jetën tonë.

Nga shumica dërmuese e myslimanëve tanë, kjo pjesë e Ku*r`anit është mësuar me përkushtim përmendsh dhe është lexuar, dhe jo vetëm në të kaluarën, por edhe sot e shohin si të domosdo*shme që kjo pjesë e Kur`anit të nxihet përmendsh, në mënyrë që të lexohet në raste të ndryshme dhe emergjente, si në rast frike, para nisjes në udhëtim, për mbrojtje nga e keqja, para gjumit etj.

Cili është në të vërtetë Ajeti Kursij dhe cili është pozicioni i tij në Kur`an?

Në fakt këtu kemi të bëjmë vetëm me një ajet, por i zgjeruar dhe i përbërë nga dhjetë fjali të pavaruara, që në gjuhën shqipe do të mund të quhej një periudhë e gjatë. Ky ajet zë vend në pjesën e fundit të kaptinës El-Bekare, gjegjësisht është ajeti i 255.

Duke u bazuar në shpjegimet e shumta të komentatorëve të Kur`anit, shohim se, të gjithë kësaj pjese të Kur’anit i kanë dhënë një rëndësi të veçantë, sigurisht mbështetur në të dhënat dhe për*mbajtjen e saj të gjerë dhe shumëdimensionale e shumëkuptim*plotë.

Karakteristikë e parë e këtij ajeti është theksimi i Njësisë së Zotit që në fillim, si Një Zot, i Pashoq, për të pasuar më pastaj përmendja e cilësive më madhështore të Tij.

Sipas mësimeve profetike të Muhammedit a.s. ky ajet është më madhështori në Kur`an”.[1]

Studiuesi i mirënjohur i islamizmit, Ibni Tejmiu, në lidhje me faktin e lartpërmendur thotë: “Në Kur`an nuk gjendet asnjë ajet i cili përmban atë që përmban Ajeti Kursij.[2]

Në po këtë ajet, gjendet poashtu edhe emri më i madh i Zotit (Allah), e ne jemi të thirrur t`i lutemi Atij përmes emrave të Tij të mirë adekuatë dhe të saktë.[3]



[B]Leximi i ajetit Kursijj largon shejtanin[/B]

Bazuar në mësimet islame, djalli është përbetuar, që në momentin e krijmit të njeriut të parë, se do të jetë ai i cili do të përpiqet vazhdimisht që njeriun ta largojë nga binarët e drejtë të njerëzisë me mashtrime dhe me intriga, të cilat vetëm ai di t`i përgatisë kundër tij. Djalli ishte bërë xheloz që kur Zoti xh.sh. ki*shte krijuar njeriun e parë - Ademin a.s. duke thënë me mburrje dhe kryelartësi se, ai është krijesë më e ndershme se njeriu, ngase është e krijuar nga zjarri, kurse njeriu është krijuar nga elementet e tokës – nga dheu. Pas krijimit të njeriut, në shenjë respekti ndaj tij, Zoti kishte urdhëruar engjëjt dhe atë që t`i përuleshin krijesës më të dashur të Tij mbi sipërfaqen e tokës, mirëpo ai kishte refu*zuar një veprim të tillë duke treguar mendjemadhësi dhe kryene*çësi. I përbetuar për mashtrimin e njeriut dhe largimin e tij nga porositë hyjnore, ai qarkullon te njeriu me besim jo të sinqertë ndaj Zotit, njësoj me gjakun e njeriut që qarkullon në trupin e tij.

Zoti xh.sh., duke e ditur paraprakisht konstruktin e brendsh*ëm dhe të jashtëm të njeriut dhe duke pasur parasysh mundësitë e destabilizimit të tij nga faktorët e jashtëm, për hir të së mirës së tij, krijoi edhe masa parandaluese, të cilat ia bëri të njohura për t`u ruajtur e mbrojtur nga pëshpëritjet dhe intrigat djallëzore.

Leximi i Ajetit Kursij është një nga mjetet mbrojtëse të nje*riut nga shejtani. Kjo e vërtetë është dokumentuar edhe me thënie të Muhammedit a.s. nga të cilat këtu do të përmendim një prej tyre.

Buhariu transmeton thënien e Muhammedit a.s.: ”Kur shkoni në shtrat për të fjetur, lexoni Ajetin Kursij deri në fund, në mëny*rë që Zoti të jetë në mbrojtjen tuaj dhe që shejtani të mos ju afro*het deri në mëngjes”.[4]

Po ashtu leximi i ajetit në fjalë pas namazeve të obliguara ka rëndësinë e vet. Taberiu shënon një thënie të cilën Pejgamberi a.s. e ka transmetuar Hasen bin Aliu: “I dërguari i Zotit ka thënë: “Kush lexonë Ajetin Kursij pas namazit të obliguar, do të jetë nën mbrojtjen e Zotit deri në namazin vijues”.[5]

[/LEFT]
[CENTER]
[/CENTER]
[/SIZE]

Ajeti "El-Kursijj" dhe vlera e tij (TESBIH DOVA)-vazhdim
 

[B]Komentimi i Ajetit Kursij

Allahu la ilahe il-la huve
- All-llahu është – s’ka tjetër zot përveç Tij -

[/B]Në këtë fjali hasim në mohim dhe pohim. Mohimin e së drejtës për të adhuruar dikë tjetër përveç Zotit dhe pohimin e së drejtës për të adhuruar një Zot të Vetmin.

Taberiu në tefsirin e tij, në lidhje me kuptimin e kësaj fjalie, thotë: ”Me këtë bëhet e ditur se e kemi të ndaluar të adhurojmë dikë tjetër përveç Zotit të përhershëm dhe të përjetshëm, i Cili në këtë ajet e ka cilësuar Veten e Vet me këtë cilësi të Tij”.[6]

Domethënë, Zoti Që duhet të adhurohet, është Një i Vetmi i Cili nuk ka rival. Askush, kushdo qoftë ai, nuk meriton të adhu*rohet me asnjë lloj adhurimi. Nuk ka namaz, përkulje, sakrificë, betim, i cili do të ishte i drejtë, përveç në emër të Tij. As lutjet në gëzime dhe në vështirësi, as kërkimi i ndihmës nuk bën të bëhet pos në emër të Tij. Edhe tavaf të vlefshëm nuk ka përveç në emër të Tij dhe rreth shtëpisë së Tij. Ai është i Vetëm, nuk ka tjetër.

Vlen të theksohet se kjo fjali ka qenë bazë mbi të cilën është ndërtuar thirrja e të gjithë profetëve të Zotit. Të gjithë pejgambe*rët kanë qenë të thirrur nga Zoti që t`i ftonin njerëzit për të besuar në Një Zot - në moneteizëm. “Ne nuk dërguam asnjë të dërguar para teje e të mos i kemi shpallur atij se: se nuk ka zot tjetër përveç Meje, pra Më adhuroni”.[7]

Të gjithë të dërguarit e Zotit e kishin për obligim t`i thërrisnin njerëzit për këtë fundament: “Ne dërguam në çdo popull të dë*rguar që t`u thonë: “Adhuroni vetëm Allahun e largojuni djajve (adhurimit të tyre)...”.[8]

Kurtubiu, në lidhje me domethënien e kësaj fjalie, thotë: “ Me këtë kuptojmë adhurimin e të vetmit Zot-Një dhe braktisjen e të gjithë të adhuruarve të tjerë, si: shejtanin, falltorët, idhujt dhe gjithçka tjetër që shpie në humbje të njeriut, dalalet”.[9]

Në Kur`an përmenden disa pejgamberë të mëhershëm të cilët bazë të misionit të tyre kanë pasur thirrjen për besimin e një Zoti të vetëm dhe për braktisjen e çdo adhurimi tjetër si:

[B]Nuhu a.s. ”Ne e patëm dërguar Nuhun te populli i vet, e ai tha: “O pupulli im, adhuroni Allahun, nuk keni

zot tjetër pos Tij. Unë kam frikë për dënimin tuaj në një ditë të madhe”.[10]

Hudi a.s: “Edhe te populli Ad-i (dërguam) vëllanë e tyre, Hudin, e ai tha: “O populli im, adhuroni (një Zot) Allahun, ju nuk keni zot pos Tij, a nuk po frikësoheni“?![11]

Salihu a.s.: ”Edhe te (populli) Themud e dërguam vëllanë e tyre, Salihun, e ai u tha: “O populli im, besoni Allahun (një), nuk keni Zot tjetër pos Tij...”[12]

Ibrahimi a.s.: “E Ibrahimi i porositi bijtë e tij me këtë (fe), e edhe Jakubi. (u thanë) O bijtë e mi, Allahu jua zgjodhi fenë (isl*ame) juve, pra mos vdisni ndryshe, por vetëm duke qenë musli*manë. E a ishit ju (ithtarë të librit) kur Jakubit iu afrua vdekja, e ai bijve të vet u tha: “Ç’do të adhuroni pas meje”? Ata thanë: “Do të adhurojmë Zotin tënd, dhe Zotin e prindërve tuaj: Ibrahimt, Ismailit, Is-hakut, një të vetmin Zot dhe ne vetëm Atij i jemi dorëzuar”.[13]

Shuajbi a.s.: “E në Medjen (dërguam) vëllanë e tyre Shuaj*bin. Ai tha: “O populli im, adhuroni Allahun (një) ju nuk keni zot tjetër pos Tij...”[14][/B]

Me këtë thirrje për besimin e drejtë në Zotin, ishin të poro*situr edhe ithtarët e librit të quajtur në Kur`an, me emërin - ehlul-kitab[15]: “…ata nuk ishin të urdhëruar për tjetër, pos që të adhu*ronin Allahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largo*hen prej cdo besimi të kotë,ta falin namazin, ta japin zeqatin, se ajo është feja e drejtë”.[16]

Edhe i dërguari i fundit nga pejgamberët, Muhammedi a.s., ishte i urdhëruar që të vazhdonte me të njëjtën porosi kur ishte fjala për besim në Një Zot të Vetmin: “Atëherë, dije se nuk ka zot tjetër pos Allahut…”[17]

Kjo ishte gjeneza mbi të cilën Muhammedi a.s. thirri mbarë njerëzimin në një Zot: ”Thuaj (Muhammed): “O ju njerëz! Unë jam i dërguar i Allahut tek të gjithë ju. Allahut që vetëm i Tij është sundimi i qiejve e i tokës, s`ka të adhuruar tjetër pos Tij. Ai jep jetë dhe Ai jep vdekje…”[18]

[B][COLOR=#0000ff]El-Haj-ju
- (I Cili) jeton përgjithmonë -


[/COLOR][/B]El-haju, i gjallë nga vetvetiu, gjallëria e të cilit nuk ka ndonjë burim të caktuar, e përhershme, e gjithmonshme, e pandërpresh*me, që nuk ka fillim dhe fund.[19]

Kjo cilësi e Zotit është theksuar disa herë në Kur`an:

- [B]“Allahu është Një, e nuk ka të adhuruar (Zot) pos Tij, është i përjetshëm, mbikëqyrës”.[20]

- "E fytyrat e turpëruara (mëkatarëve), i përulen të Përjet*shmit, të Gjithëfuqishmit…”[21]

“Ti mbështetju Atij të përjetshmit, që nuk vdes kurrë…”[22]

“Ai është i përjetshëm, s`ka zot vetëm Ai…”.[23] [/B]

Ky emër, ose cilësim i madhështisë së Zotit zh.sh., është shu*mëdimensional dhe shumë gjithëpërfshirës, ngase gjallëria ngër*then në vete të gjitha vetitë e Zotit, dhe pikërisht edhe për këtë arsye, ky ajet njihet si më madhështori në gjithë Kur`anin.

Gjithçka ekziston në këtë botë, e ka fillimin dhe mbarimin. I përjetshëm dhe i gjithmonshëm është vetëm Zoti. Këtë të vërtetë Kur`ani e ka argumentuar në shumë ajete:

- [B]“Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja ju plotësohen ditën e kiametit..”[24]

- “…Çdo send zhduket e Ai jo. Vetëm Atij i takon gjykimi dhe tek Ai do të ktheheni!”[25]

- “Secili do të shijojë vdekjen, e pastaj do të ktheheni tek Ne”.[26]

Ne asnjë njeriu para teje (Muhammed), nuk i dhuruam jetë të përhershme, e nëse ti vdes, a mos do të mbesin ata për*gjithmonë? Çdo krijesë do ta shijojë vdekjen, e Ne në shenjë sprove ju sprovojmë me vështirësi dhe kënaqësi, dhe ju ktheheni tek Ne”.[27][/B]

Në lidhje me vdekjen e njeriut, Sehl bin Sead transmeton një hadith të Muhammedit a.s., në të cilin thuhet: “Pejgamberit i ki*shte ardhur njëherë Xhibrili dhe i ishte drejtuar me fjalët: “O Mu*hammed! Jeto sa të jetosh (si të duash), por një ditë do të të gjejë vdekja, duaje kë të duash, por edhe nga ai do të ndahesh, dhe bëje atë që dëshiron, sepse do të shpërblehesh për të”.[28]

[B]El-kaj-juum
- Sundues, Mbikëqyrës i krijesave -[/B]

El-kaj-juum, është emër që rrjedh nga paskajorja el-kijam. Zoti i Madhëruar është mbikqyrës dhe sundues mbi çështjen e krijesave, mbi nevojat e tyre si: furnizimi, kujdesja dhe mbrojtja e tyre. Gjithçka që ekziston në gjithësi, është bërë me urdhrin dhe planin e Tij paraprak.

Në Kur`an gjejmë shumë tekste që argumentojnë faktin se ekzistenca e krijesave, qëndrueshmëria dhe mbrojtja e tyre është bërë me urdhrin e të Madhit Zot xh.sh.

-[B] “A nuk i shikuan ata shpezët krahëhapur përmbi ta dhe kur krahët i palojnë, ato nuk i mban kush në ajër përveç fuqiplotit. Ai është që çdo send e sheh dhe e di”.[29][/B]

- “Edhe Dielli udhëton për në kufirin e vet (në cakun përfu*ndimtar) Ai është (udhëtim) përcaktim i ngadhënjyesit, të dijsh*mit. Edhe Hënës i kemi caktuar fazat-pozicionet derisa të kthehet në formën e harkut. As Dielli nuk mund të arrijë Hë*nën, e as nata para ditës, po secili noton në një galaksi. Argument për ta është se Ne pasardhësit e tyre të (Ademit) i bartëm në anije të mbushur përplot. Dhe ngjashëm me të, u kri*juam atyre diçka që t`i hipin. E sikur të duam Ne, i përmbytim ata, e nuk ka efekt as lutja e tyre dhe as që do të shpëtonin. Përveç nga mëshira jonë ndaj tyre, dhe që të përjetojnë të mirat deri në një kohë të caktuar”.[30]

Nën këtë emër, hyjnë të gjitha cilësitë e veprimeve, sepse Ai (Zoti) është i Cili është bërë vetë sundues dhe mbikëqyrës i krije*save pa ndihmën e jashtme, pa pasur nevojë për ndihmë nga asnjë krijesë e Tij. Ai krijoi gjithë krijesat dhe garantoi mbajtjen e tyre, duke u ofruar gjithë të nevojshmet.[31]

Ajeti "El-Kursijj" dhe vlera e tij (TESBIH DOVA)-vazhdim
 

[B][COLOR=#0000ff]La Teë-hudhuhu sinetun ve la nevmun
- Atë nuk e kap as kotje as gjumë -

[/COLOR][/B]Zoti i Madhëruar është i pastër nga të metat. Vigjilenca e Tij mbi krijesat është gjithherë në shkallën e duhur. Është dëshmitar i lëvizjeve të të gjitha krijesave. Asgjë nuk mund t`i mungojë dhe asgjë nuk mund të mëshihet nga dija e Tij.[32]

Kotja dhe gjumi nuk janë cilësi të të Madhit Zot. Mohimi i këtyre dy veprimeve të lartpërmendura, me të cilat identifikohen gjallesat e gjalla, jep të kuptosh fuqinë supreme të Zoti xh.sh., i Cili vazhdimisht është në mbikëqyrje të gjithë gjithësisë dhe të të gjitha krijesave të Tij, dhe se, asnjë veprim ose lëvizje, sado e vo*gël qoftë, nuk mund të ndodhë jashtë dijes dhe vullnetit të Tij.

[B]Lehu ma fi es-semavati ve ma fil erdi
- Gjithçka ka në qiej dhe në Tokë,
është vetëm e Tij -[/B]

Gjithçka që ekziston në qiej nga engjëjt, Dielli, Hëna, yjet si dhe trupa të tjerë qiellorë, të njohur e të panjohur për ne, dhe gji*thçka që është në Tokë, objektive dhe subjektive, i takon një Zoti të Vetëm, Krijues dhe Sundues[33]. Këtu më poshtë do të sjellim di*sa ajete që flasin për këtë të vërtetë:

-[B] “Të Allahut janë ç’ka në qiej dhe ç`ka në Tokë dhe vetëm tek Allahu kthehen çështjet”.[34]

- “Vetëm të Allahut janë ç`ka në qiej e ç`ka në Tokë. Allahu ka përfshirë çdo send.”[35]

- “Të Allahut janë gjithë ç`ka në qiej dhe gjithë ç`ka në Tokë. Mjafton që Allahu është i përkujdesshëm”.[36]

- “Falënderimi i takon Allahut, e të Cilit është ç’ka në qiej dhe ç’ka në Tokë dhe tërë falënderimi I takon Atij në botën tjetër. Ai është i urti i përsosuri në njohuri”.[37][/B]

Studiuesit dhe komentatorët e Kur`anit duke komentuar ajetet e sipërpërmendura, kanë nxjerrë shumë kuptime nga të cilat ne me këtë rast do të veçojmë dy:

a. Gjithë universi i takon Zotit, e edhe ato që ne posedojmë si krijesa njerëzore nga pasuria, kënaqësia dhe autoriteti, nuk janë pasuri jona, por e Zotit xh.sh., e cila na është trashëguar për t`u provuar dhe sprovuar. ”…dhe jepni nga ajo për të cilën Ai ju bë*ri trashëgues...”[38] dhe mu pikërisht për këtë arsye ne jemi të obliguar të kemi sjellje të matur si me pasurinë që na është dhu*ruar nga Zoti, poashtu edhe në rastet kur arrijmë ndonjë shkallë të lartë autoriteti në mesin e shoqërisë ku jetojmë, në mënyrë që ajo gjithnjë të jetë në përputhje me porositë hyjnore të Kur`anit dhe me porositë profetike e njerëzore.

b. Meqë universi i takon Zotit xh.sh., e Tij është që të veprojë në të sipas dëshirës së Tij, kurse neve nuk na mbetet tjetër veçse të kemi durim ndaj përcaktimeve të Tij, qofshin ato përcaktime që lidhen drejtpërdrejt me personalitetin tonë, me familjen, ose me pasurinë.[39]

Ajeti "El-Kursijj" dhe vlera e tij (TESBIH DOVA)-vazhdim
 

[B]Men dhel-ledhii jeshfeu indehu il-la bi-idhnihi
- Kush mund të ndërmjetësojë tek Ai,
pos me lejen e Tij -

[/B]Në kohën e shpalljes së Kur`anit si dhe gjatë gjithë jetës sa ishte gjallë Muhammedi a.s., por edhe pas vdekjes së tij, pati nje*rëz që besonin në besëtytni dhe politeizëm. Ata shpiknin

zota të tyre, luteshin e përuleshin pranë tyre duke mohuar ekzistimin e një Zoti të Vetëm. Për t`ua bërë atyre me dije se veprimet e tyre janë të gabuara dhe në kundërshtim me besimin e shpallur hyjnor, Zoti xh.sh. e shpalli këtë fjali të këtij ajeti për t`i qortuar dhe në të njetën kohë për t`ua tërhequr vërejtjen atyre dhe gjeneratave që vijnë më pas, se janë duke praktikuar një besim të kotë, i cili nuk sjell as dëm e as dobi, qoftë në këtë botë, qoftë në botën tjetër. Me këtë sikur u thuhej: O njerëz! Vetëdijësohuni për atë që jeni duke bërë. Nuk ka ndërmjetësim te Zoti dhe asgjë nuk arrin deri tek Ai pa lejen e Tij.

-[B] “Ata pos Allahut adhurojnë çdo gjë që nuk u bën atyre as dëm as dobi, e thonë: “Këta janë ndërmjetësuesit tanë te Allahu!” Thuaj: “A po e informoni Allahun për diçka që Ai nuk e di se ç`ka në qiej dhe në Tokë?”. I pastër është ma*dhëria e Tij nga ata që e shoqërojnë!“[40]

- “Vini re adhurimi i sinqertë është vetëm ai për Allahun! Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë) ne nuk i adhurojmë ata për tjetër vetëm që të na ofro*jnë sa më afër Allahut, s`ka dyshim se Allahu do të gjykojë mes tyre për se ata ishin në kundërshtim”.[41]

- Atë ditë nuk bën dobi as ndërmjetësimi, përveç atij, të cilin e ka lejuar i Gjithëmëshirshmi, ulen zërat dhe nuk dëgjohet pos një zë i ulët”.[42][/B]Ditën e gjykimit as engjëjt nuk do të kenë mundësi të ndër*mjetësojnë për dikë tjetër, përveç me lejen e të Madhit Zot.

“E sa engjëj ka që janë në qiej, e që ndërmjetësimi i tyre nuk bën dobi asgjë, vetëm pasi Allahu të japë leje për atë që dëshiron dhe që është i kënaqur për të”[43]

Të drejtën e ndërmjetësimit Ditën e Kiametit pa lejën e Zotit nuk do ta kenë as pejgamberët, njerëzit më të zgjedhur të Zotit nga bota njerëzore. Këtë e ka vërtetuar edhe vetë Pejgamberi a.s. duke thënë se asnjë nga pejgamberët nuk do të gëzojë të drejtën e ndërmjetësimit tek Zoti xh.sh., bile as ai vetë nuk do të fillojë ndërmjetësimin pa lejen dhe urdhrin e Zotit.[44]

[B]Je`alemu ma bejne ejdi-ihim ve ma halfehum
- E di të tashmen që është pranë tyre
dhe të ardhmen -[/B]


Dija dhe njohuria e Zotit është gjithëpërfshirëse, e papërca*ktuar në kohë dhe hapësirë. Ai është i njohur për të gjitha ndo*dhitë e së kaluarës, të së tashmes dhe të së ardhmes.[45]

Një studiues i mirënjohur i islamistikës në librin e tij “Fet-hul Bejjan” lidhur me domethënien e kësaj fjalie, thotë: “Dituria e Zotit përfshin të gjitha informacionet, nga Ai nuk mund të fshihet asgjë nga gjendja e gjithë krijesave të Tij, bile as gjendja e bu*brrecit të zi në natën e errësuar nën gurin e tokës së pluhurosur, as lëvizja e atomit në brendësinë e qiellit, as shpendi në ajër dhe as peshku në thellësinë më të madhe të ujit”.[46]

Përemri lidhor “ma”, i cili në këtë rast ka formën e trajtës së pashquar jep të kuptosh gjeneralizimin e njohurive të Zotit për çdo send, i vogël qoftë ai a i madh.

Shumë ajete dëshmojnë për përthekueshmërinë e njohurisë së Zotit për të gjitha krijesat dhe për të gjitha kohët:

[B]-“Ai i di ato që ishin para tyre dhe ato që vijnë pas, po dija e tyre nuk mund të përfshijë Atë”.[47]

- “Thuaj edhe nëse e fshehni ose e publikoni atë që keni në zemrat tuaja, Allahu e di atë, Ai di gjithçka ka në qiej e ç`ka në tokë, Allahu është i plotfuqishëm për çdo send”.[48]

- “Ai e di ç`ka në qiej e në Tokë, e di atë që e fshihni dhe atë që e shfaqni haptazi, sepse Allahu e di edhe atë që e mbajnë në zemrat”.[49]
[/B]

Ajeti "El-Kursijj" dhe vlera e tij (TESBIH DOVA)-perfundim
 

[B]Ve la juhitunen bi-shejin min ilmihi il-la bima shae
- Nga ajo që Ai di, të tjerët dinë vetëm
sa ka dëshiruar Ai -

[/B]Përmes kësaj fjalie, kuptohet fakti se njohuritë e Zotit nuk mund t`i zbulojë askush, përveç atyre që shpalosen me dëshirën e Tij, pastaj qenien dhe cilësitë e Tij nuk ka dije që mund t`i përthekojë, pos asajë që Zoti Vetë ua ka bërë të njohur njerëzve[50]. Me këtë fjali të kësaj pjese të Kur`anit demantohen mendimet e gjithë atyre që mendojnë se Pejgamberët dhe disa njerëz të mirë e kanë ditur ose dinë të fshehtën - gajbin.

Këtë supozim të tyre e hedhin poshtë shumë dëshmi nga Kur`ani dhe Suneti.

Në Kur`an thuhet se engjëjt nuk i dinin emrat e gjërave që ua kishte paraqitur para tyre Zoti[51]; pastaj, xhinët nuk dinin për vde*kjen e Sulejmanit a.s.; Ademi a.s. nuk dinte për mashtrimet e shejtanit[52]; Ibrahimi nuk dinte paraprakisht për

rezultatin përfu*ndimtar rreth therjes së birit të tij[53]; Jakubi a.s. nuk dinte për vendndodhjen e birit të tij, Jusufit a.s.[54], Sulejmani a.s. nuk dinte për shkaqet e mungesës së Hud Hudit[55].

Ngjarjet e lartpërmendura janë fakte të pamohueshme, të cilat dëshmojnë se të fshehtën-gajbin nuk mund ta dijë askush nga njerëzit, prej të cilëve nuk janë përjashtuar as vetë pejgamberët e Zotit xh.sh., përveq nëse Ai i lajmëron për të.

[B]Vesia kursijuhu es-semavati vel-erdi
Kursija e Tij (dija-sundimi)
përfshin qiejt dhe Tokën[/B]



[B]La je uudu hifdhu-huma
Kujdesi i Tij ndaj të dyjave nuk i vjen rëndë[/B]

Zoti i Madhëruar nuk ndien lodhje dhe vështirësi për kujdesin dhe ruajtjen e qiejve dhe të Tokës dhe gjithë asaj që shtrihet në to e në mes tyre. Asgjë nuk mund t`i kalojë pa vëzhgimin e Tij. Të gjitha lëvizjet sado të vogla qofshin ato, janë të nënshtruara ndaj fuqisë së Tij. Ai nuk pyetet për veprimet, kurse të tjerët përgji*gjen para Madhështisë së Tij.[61]

[B]Ve huvel alij-ul adhimu
(Ai është më i Larti, më i Madhi)[/B]

Zoti xh.sh. është i lartësuar mbi gjithë krijesat, i lartë dhe i madh me sundimin dhe gjithëpushtetin e Tij[62]. Këto dy cilësi su*periore të të Madhit Zot janë përmendur në shumë vende në Ku*r`an:

-[B] “Allahu është Ai (Zot) i vërtetë, dhe ajo që ata adhurojnë pos Tij, është gënjeshtër, e Allahu është Ai i larti, i ma*dhi”.[63]

- “…I tërë sundimi është në duar të Allahut, të lartit, të madhëruarit”.[64]

- “…çka tha Zoti juaj? Ata (engjëjt) thonë: “Të vërtetën” Ai është më i larti, më i madhi.[65][/B]

Ky është një shpjegim dhe komentim i shkurtër i ajetit “Ku*rsij”, domethënia dhe kuptimi i të cilit me siguri është shumë më i gjërë, mirëpo, sado modest që është shpresoj që ky shpjegim, e ka ndriçuar deri diku vlerën e përmbajtjes së tij.

Cilit verset Kur’anor i frikohen më së shumti Izraelitet?
 

Cilit verset Kur’anor i frikohen më së shumti Izraelitet?
Thuhet se verseti Kur'anor që më së shumti i frikohen Izraelitët është verseti i 64 në El Maide ku theksohet mënyra e trajtimit të Izraelitëve nga ana e All-llahut të cilët mundohen ta "ndezin zjarrin për luftë."
E hënë, 12 Janar 2009 22:08

<DIV id=news_detail_content>[FONT=Verdana, Geneva, Arial, Sans-serif][SIZE=2]Gjersa masakra dhe dhuna Izraelite po vazhdon kah anët më të errëta dhe më të liga, ditëve të sotshme një detaj shumë interesant rreth qasjes së tyre ndaj Kur'anit është raportuar.

Thuhet se verseti Kur'anor që më së shumti i frikohen Izraelitët është verseti i 64 në El Maide ku theksohet mënyra e trajtimit të Izraelitëve nga ana e All-llahut të cilët mundohen ta "ndezin zjarrin për luftë."

Këtu është përkthimi i kuptimit të këtij verseti Kur'anor:

[SIZE=3][B]Jehuditë thanë: "Dora e All-llahut është e shtrënguar!" Qofshin të shtangura duart e tyre dhe qofshin të mallkuar, pse thanë atë. Jo, duart e Tij janë të shlira. Ai furnizon ashtu si të dojë. Kjo që t'u zbrit ty do t'u shtojë disave nga ata (nga paria fetare) shumë largimin dhe mohimin. Ne ndërmjet tyre hodhëm armiqësi dhe urrejtje që do t'u vazhdojë deri në ditën e kijametit. Sa herë që ndezën zjarr për luftë, All-llahu e shuajti atë, e ata përpiqen për shkatërrime në tokë. All-llahu nuk i do ngatërrestarët.
[/B][/SIZE]
timeturk/mesazhi.com
[/SIZE][/FONT]
var tmp; tmp = document.getElementById("news_content").getElementsByTagName("a"); for(i=0; i

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

[CENTER][CENTER][B][FONT='Trebuchet MS']KAMATA[/FONT][/B][/CENTER]
[CENTER][B][FONT='Trebuchet MS']sëmundje[/FONT][/B][B][FONT='Trebuchet MS'] e rëndë shoqërore[/FONT][/B][/CENTER]
[CENTER][FONT='Trebuchet MS'][FONT=Arial]{ الذين يأكلون الربوا لا يقومون إلا كما يقوم الذى يتخبطه الشيطان من المسّ ذلك بأنهم قالوا إنما البيع مثل الربوا و أحل اللـه البيـع و حرم الربوا فمن جـاءهُ موعظـةٌ من ربـه فانتهى فله ما سلف و أمره إلى الله و من عاد فأولئك أصحاب النار هم فيها خالدون. يمحق الله الربوا و يربى الصدقات و الله لا يحب كل كفّارٍ أثيم .إن الذين امنوا و عملوا الصالحات و أقاموا الصلوة و أتوا الزكاة لهم أجرهم عند ربهم و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون . يا أيها الذين أمنوا اتقو الله و ذروا ما بقى من الربوا إن كنتم مؤمنين.فإن لم تفعلوا فأدنوا بحربٍ من الله و رسوله و إن تبتم فلكم رءوس أموالكم لا تَظلمون و لا تُظلمون. و إن كان ذو عسرة فنظرة إلى الميسرةٍ و أن تصدقوا خيرٌ لكم إن كنتم تعلمون. و اتقوا يوماً ترجعون فيه إلى الله ثم توفى كل نفسٍ ما كسبت و هم لا يُظلمون .}[/FONT][/FONT][/CENTER]
[CENTER][FONT='Trebuchet MS'][FONT=Arial][/FONT][/FONT] [/CENTER][/CENTER]
[FONT='Trebuchet MS'][FONT=Arial][B][I][FONT='Trebuchet MS']“ Ata[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] që e hanë kamatën, ata nuk ngrihen ndryshe veçse siç ngrihet ai i çmenduri nga të prekurit e djallit. Kjo ngase ata thanë:”Edhe shitblerja nuk është tjetër, por njësoj sikurse edhe kamata !” e Allahu e ka lejuar shitblerjen, por e ka ndaluar kamatën. Atij që i ka arritur këshillë [/FONT][/I][/B][I][FONT='Trebuchet MS'](udhëzim)[B] prej Zotit të Tij dhe është ndalur [/B](prej kamatës),[B] atij i ka takuar e kaluara dhe çështja e saj mbetet tek Allahu, e kush e përsërit [/B](pas nadalimit),[B] ata janë banues të zjarrit, ku do të mbesin përgjithmonë. Allahu e zhduk kamatën dhe e shton lëmoshën, Allahu nuk e do asnjë besëpremë e mëkatar.S’ka dyshim se ata që besuan dhe bënë vepra të mira, e falën namazin dhe e dhanë zeqatin, ata i pret shpërblim i madh te Zoti i tyre, ata nuk do të kenë kurrfarë frike as brengosje. O ju që besuat, kini frikë Allahun dhe, nëse jeni besimtarë të sinqertë, hiqni dorë prej asaj që ka mbetur nga kamata.[/B][/FONT][/I]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] E në qoftë se nuk e bëni këtë ([/FONT][/I][/B][I][FONT='Trebuchet MS']nuk hiqni dorë nga kamata) [B], atëherë binduni se jeni në konflikt me Allahun dhe të dërguarin e Tij. E nëse jeni penduar, atëherë juve ju takon kryet e mallit tuaj, askënd nuk e dëmtoni, as vetë nuk dëmtoheni. [/B][/FONT][/I][B][I][FONT='Trebuchet MS']Po[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'], në qoftë se ai [/FONT][/I][/B][I][FONT='Trebuchet MS'](borxhliu)[B] është në gjendje të vështirë, atëherë priteni deri sa të vijë në një çlirim [/B](lehtësim).[B] E t’ia falni [/B](borxhin)[B] në emër të lëmoshës, ajo nëse e dini, është shumë më mirë për ju. Dhe ruajuni një dite kur do të ktheheni tek Allahu, dhe secilit njeri i plotësohet ajo që e ka fituar, dhe atyre nuk u bëhet e padrejtë. “ [/B][/FONT][/I]
[LEFT][B][I][FONT='Trebuchet MS'] Islami sendërton sistemin e vet ekonomik në bazë të një rregulli të përcaktuar, i cili simbolizon realitetin e vërtetë e të njëmendtë në këtë ekzistencë, realitet ky i cili bazohet së pari në faktin se Allahu është Krijues i kësaj gjithësie, se është Krijues i kësaj toke dhe i njeriut, të cilin e la mëkëmbës në të, duke ia nënshtruar atij shumë gjëra. Megjithatë, i Gjithëpushtetshmi tërë këtë nuk ia la rastësisë, dhe nuk e la jashtë kontrollit, që njeriu të bëjë ç’të dojë, por njeriut në atë lirinë e tij të pjesërishme të të zgjedhurit, i obligoi qeverisjen në tokë, konform me rregullat dhe me ligjet e përsosura të Programit Hyjnor.
[FONT='Trebuchet MS'] S’ka dyshim se qeverisja absolute i takon vetëm Allahut të Plotfuqishëm, kurse njerëzit pushtetin e tyre e nxjerrin nga mënyra e zbatimit të Ligjit dhe Programit Hyjnor të Allahut xh.sh[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Në këtë tërësi rregullash hyjnore hyn edhe qeverisja e drejtë e pasurisë që i jep Allahu njeriut në këtë botë. Allahu xh.sh. dëshiron që robi i Tij të punojë dhe të përpiqet që pasurinë e tij ta fitojë në mënyrë të ndershme, me djersën e ballit. Në të kundërtën, çdo pasuri e fituar pa mund dhe në kurrizin e tjetërkujt, dëmton misionin fisnik të njeriut në këtë botë, sepse edhe vetë Allahu xh.sh. në kaptinën [B]En Nisaë[/B] , (ajeti[B] 29[/B]), thotë :[/FONT]
[FONT=Arial][B]{ يا أيها الذين أمنوا لا تأكلوا أموالكم بينكم بالباطل إلا أن تكون تجارة عن تراضٍ منكم ...}[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ O[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] ju që besuat , mos e hani mallin e njëri - tjetrit në mënyrë të palejuar, përpos tregtisë në të cilën keni pajtueshmëri në mes vetes...”[/FONT][/I][/B]
[FONT='Trebuchet MS'] Mu, duke u nisur nga ky fakt, kamata u ndalua, sepse është një veprim i shëmtuar,që automatikisht bie ndesh me rregullat islame.Kamata , jo vetëm që dëmton interesat njerëzore, por është edhe kundër të gjitha normave dhe parimeve morale sepse baza e saj është mashtrimi , grabitja dhe gllabërimi i pasurisë së tjetrit.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Sa e sa popuj e shoqëri pësuan degradime e nënçmime, si pasojë e veprimit me kamatën. Këto fakte relevante mbase do të jenë vërejtje serioze që të na ndërgjegjësojnë njëherë e përgjithmonë se ajo që Allahu ua ka ndaluar njerëzve, është me të vërtetë e dëmshme dhe është kundër interesave njerëzore.[/FONT][/LEFT]
[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS'] ( El Bekare 275 - 281 )[/FONT]
[/FONT][/FONT]

Titulli: Kamata - vazhdim
 

[FONT=Trebuchet MS]Fjala [B][I]“Er-Rriba”[/I][/B] në kuptimin etimologjik do të thotë [I]“ shtim, rritje ”,[/I] kurse në atë terminologjik do të thotë [I] “ shtesa që merr huadhënësi nga huamarrësi për moskthimin e borgjit në kohë të caktuar, pa u prekur kryet e mallit“ .[/I][/FONT][FONT='Trebuchet MS'] Allahu xh.sh. nëpërmjet këtyre ajeteve, dëshiron të na vërë në dijeni se ata që punojnë me kamatë, duke shfrytëzuar pamëshirshëm djersën e të tjerëve, do të ngrihen nga varrezat e tyre në Ditën e Gjykimit në një gjendje, siç është e atij që e “prek” shejtani me vesveset e tij, kështu që ai humb kontrollin mbi vetveten dhe mbi mendjen e tij.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Allahu i Gjithmëshirshëm bëri një shembëllim të tillë, për ata që lejojnë kamatën duke thënë se gjoja kamata është njëlloj sikurse shitblerja. Mirëpo Allahu xh.sh. ua demanton këtë pohim të tyre të pabazë, sepse shitblerja është me dobi reciproke , të cilën e ka lejuar Allahu, kurse kamata është shtesë e grabitur nga mundi i huamarrësit.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kamata është e gjykuar të dështojë dhe të pakësohet, kurse shitblerja , zekati dhe sadakaja tek Allahu kanë vlerë shumë të madhe dhe shtohen. Meqë Allahu xh.sh. e ndalon kamatën decidivisht, dhe urdhëron largimin prej kësaj shëmtie, ai që nuk largohet prej saj, le ta dijë se është në luftë të hapët kundër Allahut dhe të Dërguarit të Tij, dhe se e meriton hidhërimin e Allahut në këtë botë dhe në botën tjetër.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Ajeti i fundit ( [B]281[/B] ) i kësaj kaptine :[B][/B][/FONT]
[FONT=Arial]{ و اتقوا يوماً ترجعون فيه إلى الله ثمّ توفى كل نفسٍ ما كسبت و هم لا يظلمون .}[/FONT][I][FONT=Arial][/FONT][/I]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ dhe[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] ruajuni asaj dite kur do të ktheheni tek Allahu, dhe secilit njeri i plotësohet ajo që e ka fituar, dhe atyre nuk u bëhet e padrejtë.”[/FONT][/I][/B]
[FONT='Trebuchet MS']prej[/FONT][FONT='Trebuchet MS'] të gjithë komentuesve të Kur’anit, cilësohet si ajeti i fundit i Kur’anit që iu shpall Muhammedit a.s. nga ana e Allahut xh.sh. Pas zbritjes së këtij ajeti, Pejgamberi a.s. jetoi vetëm edhe 9 net, e pastaj u shpërngul pranë mëshirës hyjnore. Ky ishte kontakti i fundit i qiellit me tokën, deri në Ditën e Gjykimit.[/FONT]

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

[B][FONT='Trebuchet MS']Shkaku i zbritjes së ajetit[/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS']Sipas mufesirëve të Kur’anit, këto ajete kanë zbritur në lidhje me Abbasin dhe Halid bin Velidin, të cilët ishin ortakë në tregti, në kohën e injorancës. Këta të dy u jepnin para me fajde njerëzve të Thekifit. Dërgata e fundit hyjnore këta të dy i gjeti me pasuri të madhe të fituar nga kamatat. Mu për këtë shkak, Allahu xh.sh. zbriti :[/FONT]
[FONT=Arial][B]{ يا أيها الذين أمنوا اتقوا الله و ذروا ما بقى من الربوا إن كنتم مؤمنين }[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] “ O ju që keni besuar, kini frikë Allahun dhe, nëse jeni besimtarë të sinqertë, hiqni dorë prej asaj që ka mbetur nga kamata. “[/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS'] , dhe e ndaloi kamatën njëherë e përgjithmonë . Në këtë kontekst edhe Pejgamberi a.s. në Haxhin lamtumirës tha : [/FONT]
[I][FONT='Trebuchet MS']“ Ta dini se çdo lloj kamate prej kamatave të injorancës është anuluar , dhe të parën kamatë që e anuloj është kamata e Abbasit; çdo hakmarrje gjaku prej hakmarrjeve të injorancës është anuluar, e hakamarrja e parë që e anuloj është gjaku i Rebia ibnul Harith bin Abdul Mutalibit. “[/FONT][/I]

Titulli: Kamata - vazhdim
 

[B][FONT='Trebuchet MS']Etapat e ndalimit të kamatës[/FONT][/B]
[FONT='Trebuchet MS'] I Gjithëmëshirshmi deshi që një prej urtësive të Tij të jetë edhe ndalimi gradual i sëmundjeve të shëmtuara shoqërore, që mbretëronin në atë kohë. Ashtu siç u ndalua alkooli , poashtu edhe ndalimi i kamatës kaloi nëpër 4 etapa të ndalimit, derisa u ndalua përfundimisht.[/FONT]
[B][U][FONT='Trebuchet MS']Etapa e parë e ndalimit -[/FONT][/U][/B][I][U][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/U][/I][FONT='Trebuchet MS'] është zbritja e ajetit [B]39[/B] - kaptina [B]Err- Rrum :[/B][/FONT]
[FONT=Arial][B]{ و ما أتيتم من رباً ليربوا فى أموال الناس فلا يربوا عند الله و ما أتيتم من زكاةٍ تريدون وجه الله فأولئك هم المضعِفون } [/B][/FONT][B][FONT=Arial] [/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ Dhe[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] çka të jepni nga pasuria për ta shtuar e rritur [/FONT][/I][/B][I][FONT='Trebuchet MS'](me kamatë),[B] në pasurinë e njerëzve, ajo nuk do të shtohet tek Allahu, e çka të jepni nga sadakaja [/B](bamirësia)[B] me qëllim që t’i afroheni Allahut, të tillët janë ata që u shumëfishohet [/B](shpërblimi)[B] “[/B][/FONT][/I]
[FONT='Trebuchet MS'] Ky ajet i takon zbritjes mekase, dhe në të nuk ka ndonjë shenjë të qartë se kamata ndalohet, por vetëm bën me dije se kjo nuk pëlqehet nga Allahu xh.sh., dhe se ai që merret me një punë të tillë, ajo nuk ka kurrfarë vlere as shpërblimi.Në këtë ajet bëhet thirrje e hapët për dhënien e zekatit, që tek Allahu shumëfishohet me shpërblime.[/FONT]
[B][U][FONT='Trebuchet MS']Etapa e dytë e ndalimit[/FONT][/U][/B][FONT='Trebuchet MS'] - është zbritja e ajeteve [B]160-161[/B] - [B]En - Nisaë :[/B] [/FONT]
[FONT=Arial][B]{ فبظلمٍ من الذين هادوا حرمنا عليهم طيباتٍ لهم و بصدهم عن سبيل الله كثيرًا و أخذهم[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[FONT=Arial][B] الربواو قد نهوا عنه و أكلهم أموال الناس بالباطل و أعتدنا للكافرين منهم عذاباً أليماً }[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ Dhe[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] për shkak të mizorisë së atyre që ishin hebrenj, dhe për shkak se penguan shumë nga rruga e Allahut, Ne ua ndaluam [/FONT][/I][/B][I][FONT='Trebuchet MS'](ua bëmë haram)[B] disa [/B](lloje ushqimesh)[B] të mira që u ishin të lejuara. Edhe për shkak të marrjes së kamatës , edhe pse e kishin të ndaluar atë, dhe të ngrënies së pasurisë së njerëzve në mënyrë të padrejtë. Ne kemi përgatitur dënim të mundimshëm për ata që nuk besuan prej tyre “[/B][/FONT][/I]
[FONT='Trebuchet MS'] Këto dy ajete i përkasin zbritjes së hershme medinase, në të cilat shihet një qortim i ashpër ndaj hebrenjve, të cilët punonin me kamatë dhe e lejonin atë, ani pse këtë e kishin të ndaluar edhe me librat e tyre. Me këtë veprim të tyre, hebrenjtë vërtet merituan hidhërimin, mallkimin dhe ndëshkimin e Allahut xh.sh..[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Që në këto ajete, mund të hetohen shenjat e para të ndalimit të kamatës dhe ato qenë një si parapërgatitje e njerëzve për ta pritur ndalimin e përhershëm të kamatës, që do të pasonte më vonë.[/FONT]
[B][U][FONT='Trebuchet MS']Etapa e tretë e ndalimit[/FONT][/U][/B][B][FONT='Trebuchet MS'] -[/FONT][/B][FONT='Trebuchet MS'] është zbritja e ajetit[B] 130[/B] të kaptinës [B]Ali Imran,[/B] në të cilin ndalohet ngrënia e kamatës së shumëfishuar: [/FONT]
[FONT=Arial][B]{ يا أيها الذين أمنوا لا تأكلوا الربوا أضعافاً مصاعفةً و اتقوا الله لعلكم تفلحون }[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ O[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] ju që besuat, mos e hani kamatën që po e shumëfishoni dhe kini frikë [/FONT][/I][/B][I][FONT='Trebuchet MS'](dënimin e)[B] Allahut ashtu që të gjeni shpëtim ”[/B][/FONT][/I]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS']Ky ajet i takon zbritjes medinase dhe me të bëhet ndalimi i pjesërishëm i kamatës, ose më saktë ndalimi i një prej shumë llojeve të kamatës [I]-” kamatë e shumëfishuar” , [/I]e cila njihet edhe si [I] “kamatë e ndytë”[/I] , sepse nga pamundësia e kthimit, borxhi shtohet më tepër se kryet e mallit për shumë herë.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Këtë lloj veprimi,Allahu xh.sh. e ndaloi duke thirrur për devotshmëri dhe drojtje ndaj Allahut të Madhërishëm. Nga ky ajet është më se e qartë se fushëveprimi i veprimit me kamatë u ngushtua dhe kufizua në një masë të konsiderueshme, mu ashtu siç qe kufizuar konsumimi i alkoolit me zbritjen e ajetit të tretë :[B][/B][/FONT]
[FONT=Arial][B]{ يا أيها الذين أمنوا لا تقربوا الصلوة و أنتم سكارى حتى تعلموا ما تقولون }[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ O[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] ju që besuat mos u afroni në namaz duke qenë të dehur, derisa të dini se ç’flitni ... “ [/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS']Pas të gjitha këtyre vërejtjeve, vjen [U]edhe [B]etapa[/B][/U][B][U] e katërt[/U][/B] dhe e fundit e ndalimit të kamatës me zbritjen e ajeteve [B]275-281[/B] të kaptinës [B]El Bekare[/B] : [/FONT]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']“ Ata[/FONT][/I][/B][B][I][FONT='Trebuchet MS'] që e hanë kamatën, ata nuk ngrihen ndryshe veçse siç ngrihet i çmenduri nga të prekurit e djallit.Kjo ngase ata thanë : “ edhe shitblerja nuk është tjetër, por njësoj sikurse edhe kamata ! “ e Allahu e ka lejuar shitblerjen, por e ka ndaluar kamatën....o ju që besuat, kini frikë Allahun dhe, nëse jeni besimtarë të sinqert, hiqni dorë prej asaj që ka mbetur nga kamata...”.[/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS']Me zbritjen e këtyre ajeteve medinase, ndalohet përfundimisht kamata si një ves i shëmtuar dhe si një sëmundje e rëndë shoqërore. Ligji i përsosur islam , me një urtësi dhe largpamësi të pashoqe, në mënyrë graduale arriti të zhdukë nga mesi i shoqërisë islame vese të tilla të shëmtuara si, alkooli,bixhozi, kamata, prostitucioni etj, sëmundje shoqërore prej të cilave vuan pothuajse tërë bota. ![/FONT]

Titulli: vazhdon
 

[B][FONT='Trebuchet MS']Llojet e kamatës :[/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS'] Në kohën e injorancës, kur zbritën ajetet e ndalimit kamatat kanë qenë dy llojesh :[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']1. Kamata e quajtur[B][I] “En Nesietu”, [/I][/B][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']2. Kamata e quajtur [B][I]“ El[/I][/B][B][I] Fadël ”.[/I][/B][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kamata : “[B][I]En Nesietu ”[/I][/B] - sipas Fahru Rraziut , në kohën e injorancës ishte kur ndonjëri i huazonte një tjetri diçka nga pasuria për një kohë të caktuar, me kusht që për çdo muaj t’i marrë një përqindje fitimi, duke mbetur kryet e mallit i paprekur. Nëse këtij i shkrepte ta kërkonte pasurinë e tij, kurse huamarrësi nuk kishte ç’ti kthente, ia shtonte edhe më kundërvlerën e mallit të tij.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Sipas Taberiut, në kohën e injorancës, kur dikush i kishte borxh me afat të caktuar një tjetri, dhe nuk kishte mundësi t’ia kthente atë borxh me kohë, i thoshte huadhënësit : “ Më shtyj afatin e pagesës, e unë të mbetem borxh edhe për një pjesë më tepër se kryet e mallit !”. Kjo është kamata e ashtuquajtur [B][I]“kamata e shumëfishuar[/I][/B] - [B][I]Ad’afen muda’afeh”,[/I][/B] të cilën e ndaloi Allahu xh.sh. rreptësisht.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kjo lloj kamate përdoret edhe sot me të madhe në banka ; fatkeqësisht edhe në shumë shtete islame, me përqindje fitimi prej 2% deri 10% etj.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kamata -[B][I] “ El Fadël “ [/I][/B]- Kjo lloj kamate është kur njeriu shet një gjësend për një gjësend, diçka për diçka të një lloji a të një kategorie, duke i shtuar kundërvlerën si f.v., ar me ar, grurë me grurë, elb me elb etj.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Transmeton Ebu Seid El Huderiu se Pejgamberi a.s. ka thënë:[/FONT]
[I][FONT='Trebuchet MS']“Ari me ar, argjendi me argjend, gruri me grurë, elbi me elb, hurma me hurma, kripa me kripë, dhe çdo gjë me llojin e vet dorë më dorë, e kush e shton apo kërkon të shtojë diçka nga kjo, konsiderohet kamatë,për të cilin veprim kanë të njëjtin dënim edhe dhënësi edhe marrësi ”.[/FONT][/I]
[FONT='Trebuchet MS']Kemi edhe një transmetim po nga Ebu Seid el Huderiu, i cili thotë:[I] “Erdhi një ditë Bilalli tek i Dërguari i Zotit me disa hurma të mira .Pejgamberi a.s. e pyeti :Prej nga këto, o Bilall? Ai ia ktheu : O i Dërguari i Allahut , i kisha disa hurma më të liga dhe i shita dy [B]sa,ë[/B] prej tyre për një [B]sa’ë[/B] më të mirë . Pejgamberi a.s. i tha : Mos bëj kurrë më një gjë të tillë, sepse kjo është kamatë e vërtetë. Nëse do të blesh , atëherë së pari shiti hurmat e tua e pastaj me ato të holla blij hurma tjera :[/I][/FONT]
[I][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/I][FONT='Trebuchet MS'](Muttefekun alejhi)[/FONT]
[B][FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][/B]

Titulli: vazhdon
 

[B][FONT='Trebuchet MS']DËNIMI NDAJ[/FONT][/B][B][FONT='Trebuchet MS'] ATIJ QË VEPRON ME KAMATË[/FONT][/B]
[FONT='Trebuchet MS'] Ajetet kuranore si dhe shumë prej haditheve të Resulullahut, na kanë vënë në dijeni për dënimet e tmerrshme e të dhembshme të atyre që e hanë kamatën.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Ajeti :[B][I]”Ata që e hanë kamatën, ata nuk ngriten mdryshe vetëm se si ngritet ai i çmenduri nga të prekurit e djallit...”[/I][/B] dhe hadithet e Pejgamberit a.s., siç është transmetimi nga Xhabir bin Abdil-lahu , i cili thotë : ”[I] Pejgamberi a.s. e ka mallkuar dhënësin e kamatës, atë që e merr dhe e ha kamatën , dëshmitarët dhe shkronjësin e kontratës për kamatë, duke thënë se të gjithë këta janë të barabartë në dënim” [/I][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] [B] (Muslimi, Ahmedi, Ebu Davudi dhe Tirmidhiu)[/B][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] dhe hadithi tjetër që e transmeton Ibni Mes’udi nga Resulullahu s.a.v.s.i cili ka thënë : [I]“ Kamata edhe nëse për një kohë rritet , fundi i saj shpie në pakësim (varfërim) “ ,[/I][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']na[/FONT][FONT='Trebuchet MS'] tregojnë më së miri se ai që e merr ose e jep kamatën, do të jetë i fyer, i përbuzur dhe i nënçmuar nga Allahu xh.sh. në këtë botë, ndërsa dënimi i tij në botën tjetër do të jetë i dhembshëm.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Sot, disa të paskrupullt, me ngulm isnsistojnë me shpifjet e tyre të paqëndrueshme se kamata nëpërmjet transaksioneve të kamatave nuk është haram !, duke thënë se Allahu ka ndaluar vetëm kamatën e shumëfishtë, ndërsa kamata e vogël me 2-3 % fitim, nuk është haram ! Ata thonë se kamatë e ndaluar është kamata shpenzuese, kurse kamata prodhuese (bankare) nuk konsiderohet e ndaluar.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kjo s’ka të bëjë fare me realitetin, ngase Islami si fe hyjnore, relevante dhe koherente për të gjitha kohët, insiston që njeriu pos largimit nga harami - e ndaluara, të largohet edhe nga rrugët që mund të shpien në atë haram, duke i mbyllur të gjitha rrugët e mundshme të fitimit të ndaluar.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] [/FONT][FONT='Trebuchet MS']ثshtë [/FONT][FONT='Trebuchet MS']plotësisht e palogjikshme shpifja e atyre që thonë se kamata e vogël nuk është haram. Të tillëve ua kishim kujtuar vetëm pakëz analogjinë në mes alkoolit dhe kamatës.Dihet se edhe një pikë e alkoolit është haram, edhe pse ajo ndoshta si një pikë e vetme fakikisht nuk të deh, por urtësia e Allahut bëri që për shkak të shumicës, edhe pakica të ndalohet. Edhe kamata i nënshtrohet po të njëjtit rregull.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Të tillëve do t’u përkujtonim vetëm edhe një herë fjalët e Allahut :[/FONT]
[FONT=Arial][B]{ أفتؤمنون ببعض الكتاب و تكفرون ببعض ...}[/B][/FONT][B][I][FONT=Arial] [/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']- “A e besoni një pjesë të Librit, e tjetrën e mohoni ?...” [/FONT][/I][/B][FONT='Trebuchet MS'](El Bekare 85)[B][/B][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] a thua nuk janë mjaft të qarta fjalët kuptimplota të Allahut :[/FONT]
[FONT=Arial][B]{ و أحل الله البيع و حرم الربوا ...}[/B][/FONT][B][FONT=Arial][/FONT][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']- “ Allahu e ka lejuar shitblerjen, por e ka ndaluar kamatën ...“ [/FONT][/I][/B]
[FONT=Arial][B]{ و اتقوا الله و ذروا ما بقى من الربوا إن كنتم مؤمنين }[/B][/FONT][B][I][FONT=Arial][/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']- “ Keni frikë Allahun dhe, nëse jeni besimtarë të sinqertë, hiqni dorë prej asaj që ka,[/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS'] mbetur nga kamata...”[/FONT][/I][/B]
[FONT=Arial][B]{ يمحق الله الربوا و يربى الصدقات ...}[/B][/FONT][B][I][FONT=Arial][/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT='Trebuchet MS']- “ Allahu e zhduk kamatën dhe e shton lëmoshën ...“[/FONT][/I][/B]
[FONT='Trebuchet MS']që[/FONT][FONT='Trebuchet MS'] të na dëftojnë se këtu nuk bëhet fjalë për ndalimin e pakicës , ose për një ndalim të pjesërishëm po, përkundrazi këtu bëhet fjalë për ndalim të përgjithshëm, qoftë të jetë ajo kamatë shpenzuese a kamatë prodhuese.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Mufessiri i kohës sonë, Muhammed Ali Es Sabuni , duke theksuar pasojat dhe dëmet e kamatës si sëmundje e rëndë shoqërore, thotë : Dëmet dhe pasojat e kamatës mund t’i përkufizojmë në tri kategori :[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']1. Dëmet e kamatës nga aspekti shpirtëror ;[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']2. Dëmet e kamatës nga aspekti shoqëror ;[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']3. Dëmet e kamatës nga aspekti ekonomik.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Sa i përket [B]kategorisë së parë[/B], - [B][I][U]dëmet e kamatës nga aspekti shpirtëror ,[/U][/I][/B] kamata mbjell në shpirtin e njeriut egoizmin dhe mosdurimin ndaj tjetrit. I tilli nuk sheh asgjë para vetes përpos interesit të tij personal, duke e lënë tërësisht anash vetëflijimin dhe vetëmohimin. Tek i tilli zhduket dashuria ndaj individëve dhe ndaj mbarë shoqërisë. Shpirti i tij dëshiron vetëm të kënaqet në kurriz të të tjerëve.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Në [B]kategorinë e[/B][B] dytë[/B], - [B][I][U]dëmet e kamatës nga aspekti shoqëror[/U][/I][/B] , kamata shkakton armiqësi dhe urrejtje në mes të pjesëtarëve të një shoqërie, duke larguar çdo ndjenjë të dhembshurisë, bashkëpunimit reciprok dhe mirësisë ndaj njëri-tjetrit. Ajo fut zili e përçarje dhe shkatërron vlerat morale e vëllazërore.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kurse për [B] kategorinë e tretë[/B] - [B][I][U]dëmet e kamatës nga aspekti ekonomik , [/U][/I][/B]mund të themi se kamata, pashmangshmërisht i ndan njerëzit në klasa : [I][U]në klasën e të pasurve[/U][/I], të cilët janë kredhur në mirëqenie ,luks dhe jetë të stili të lartë, duke shfrytëzuar pa mëshirë djersën e tjetërkujt,- dhe[I] [U]në klasën e të mjerëve, të varfërve dhe nevojtarëve[/U],[/I] të cilëve u mungojnë edhe gjërat më elementare për një jetë modeste.Njerëzit e kësaj kategorie (klase) me dashje a pa të , bien viktimë e kësaj padrejtësie duke u shndërruar në robër të vërtetë . S’ka dyshim se kamata është ndër faktorët kryesorë që ndikojnë në çrregullimin e kësaj baraspeshe dhe është shkaktare e drejtpërdrejtë e humbjes dhe e degradimit të individëve , popujve dhe shoqërive.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Në gjithë këtë tërësi pyetjesh, patjetër se shtrohet edhe kjo:A ka Islami sistem të tillë ekonomik, që mund të zëvendësojë fitimin e paligjshëm dhe pa djersë me kamatë?! Lirisht mund të themi se po. Në këtë sistem të përsosur ekonomik të Islamit , hyn edhe rregullativi i Fikhut i ashtuquajturi :[B][I] “ El Mudarebetu “, [/I][/B]që cila është : pajtim a pëlqim i të dy palëve të interesuara që njëra prej tyre të marrë një pjesë të pasurisë së tjetrit për të punuar me të . Me këtë rast nënshkruhet edhe kontrata e përbashkët për fitim me përqindje të caktuar 1/3 , 1/4 a gjysma e fitimit. Në këtë kontekst me klauzolë të veçantë parashihet edhe humbja eventuale.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Kështu pra Islami hapi dyert e zhvillimit, të përparimit, të aksioneve dhe të planeve investuese e të fitimit në mënyrë të ndershme.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Islami në asnjë mënyrë nuk kufizoi fitimin hallall - të lejuar nëpërmjet tregtisë së lejuar, të drejtë e të sinqertë. Vlen të përmendet edhe fakti se në shumë vende të botës, tregtarët muslimanë ishin ata që mbollën farën e Islamit duke dhënë shembuj të rrallë në histori me sjelljet dhe veprimet e tyre të drejta dhe korrekte.Drejtësia dhe sinqeriteti i tyre, ishin shkas që shumë nga jomuslimanët, duke parë sjelljet e tyre, të përqafonin fenë islame.[/FONT]

Titulli: vazhdon
 

[FONT=Trebuchet MS]Sidoqoftë, Islami ishte dhe mbeti sistem i përkryer i jetës praktike të njeriut në të gjitha aspektet, sistem i cili imponon bindshëm koncept ideologjik të përcaktuar.[/FONT][FONT='Trebuchet MS'] Islami në esencë është aq autentik, aq madhështor dhe aq thellë i rrënjosur në shpirtin njerëzor, saqë të gjitha tentimet për zhvleftësimin e tij janë të gjykuara të dështojnë. I vetmi Islami është në gjendje që njerëzimit t’i ofrojë sistemin e përkryer që të harmonizojë dhe të rregullojë veprimet e tij drejt progresit materialist dhe pretendimeve të tij shpirtërore.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'] Islami i thërret të gjithë njerëzit për mirësi,për vlera të përgjithshme të moralit dhe për luftë kundër çdo të keqeje e shëmtimi.Qëllimi i kësaj feje madhështore është çrrënjosja e veseve të këqija nga një shoqëri dhe edukimi i shpirtit me vlera të larta të moralit të përkryer. Ata që i përgjigjen kësaj thirrjeje, janë të shpëtuar, kurse ata që refuzojnë, do të jenë të mallkuar dhe të larguar nga mëshira e Allahut xh.sh.[/FONT]
[FONT='Trebuchet MS'][/FONT]
[FONT='Trebuchet MS']Sabri Bajgora[/FONT]

Titulli: vazhdon
 

Ju falemnderit!!

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

Nga Tefsiri i dijetarit te madhe te Kuranit Imam Ibn Kethir rahimehullah.

[B][COLOR=blue]« I dërguari [Muhamedi] beson në atë që i është zbritur nga Zoti i tij dhe [po ashtu besojnë] besimtarët. Secili beson në Allahun, në Engjëjt e Tij, në Librat e Tij dhe në të dërguarit e Tij. Ata thonë:’Nuk bëjmë dallim mes të dërguarve të Tij’. Dhe thonë:’Dëgjojmë dhe bindemi. [Kërkojmë] Faljen tënde, o Zoti ynë, dhe tek Ti është kthimi [i të gjithëve]’ » [El-Bekare, 285]
[COLOR=black]« Allahu nuk e ngarkon njeriun me më shumë se sa mund të mbartë ai[/COLOR]. Ai shpërblehet siç e meriton dhe dënohet siç e meriton. ‘Zoti ynë, mos na dëno, nëse gabojmë ose harrojmë! Zoti ynë, mos na ngarko me aso barre që i ke ngarkuar ata që kanë qenë para nesh [çifutët dhe të krishterët]! Zoti ynë, mos na ngarko me më shumë se sa mundemi të mbartim! Na fal! Na i shlyej gjynahet! Na mëshiro! Ti je Meula ynë [Mbrojtësi, Mbështetësi, etj]! Dhe na jep fitore ndaj mosbesimtarëve! » [el-Bekare, 286][/COLOR][/B]

Nga Ibn Abas [radijallhu anhu]:”Ndërsa Xhibrili [alejhi selam] po rrinte ulur me pejgamberin, ai dëgjoi çeljen e një porte mbi të. Ai çoi kokën dhe tha:’Kjo është një portë qiellore, e cila asnjëherë para kësaj dite s’është çelur’. Një engjëll zbriti nga ajo [portë]. Xhibrili tha:’Ky është një engjëll që zbriti në tokë, i cili kurrë s’ka zbritur para kësaj dite’. Ai dha selam dhe tha:’Prano përgëzimet [O Muhamed] për dy dritat që t’u dhanë, të cilat nuk i janë dhënë ndonjë pejgamberi përpara teje: Çelja e Librit [el-Fatiha] dhe fundi i sures el-Bekare. Asnjëherë nuk lexon ndonjë shkronjë nga këto dyja [sure] veçse të jepet [dmth të jepet shpërblimi për të]’”. [Muslim]

Allahu i lartësuar ka thënë:

[B][I]« Secili beson në Allahun, në Engjëjt e Tij, në Librat e Tij dhe në të dërguarit e Tij. Ata thonë:’Nuk bëjmë dallim mes të dërguarve të Tij’ » [/I]
[/B]Pra, secili besimtar beson se Allahu është një dhe i vetëm, është Furnizuesi dhe s’ka të denjë për adhurim veç Tij. Ata, po ashtu, besojnë në të gjithë pejgamberët dhe të dërguarit e Allahut, në Librat e Tij që iu shpallën nga qielli pejgamberëve dhe të dërguarve, të cilët janë robër të Allahut. Për më shumë, besimtarët nuk bëjnë dallim ndërmjet pejgamberëve, si, për shembull, të besojnë në disa prej tyre dhe t’i mohojnë të tjerët. Por, për besimtarët të gjithë pejgamberët dhe të dërguarit e Allahut janë të sinqertë, të drejtë, dhe secili prej tyre qe udhëzuar në shtegun e drejtësisë, edhe atëherë kur disa prej tyre sillnin diçka që shfuqizonte Ligjin e disa të tjerëve me lejen e Allahut. Më vonë, Ligji i Muhamedit, pejgamberit dhe të dërguarit të fundit të Allahut, i shfuqizoi të gjitha ligjet e pejgamberëve përpara tij. Kështu, Çasti i Fundit do të nisë ndërsa Ligji i Muhamedit do të jetë Ligji i vetëm, dhe gjithmonë ndërsa një grup nga umeti i tij do të jenë në shtegun e së vërtetës, të dukshëm dhe dominues.

[B][I]« Dhe thonë:'Dëgjojmë dhe bindemi' [/I]»,[/B]
domethënë, dëgjojmë thënien Tënde, o Zoti ynë, e kuptuam atë dhe punojmë sipas saj.
[I][Kërkojmë] Faljen tënde, o Zoti ynë »[/I]
përmban një shfajësim dhe lutje për faljen, për mëshirën dhe për butësinë e Allahut.


[I][B]« Allahu nuk e ngarkon njeriun me më shumë se sa mund të mbartë ai »[/B][/I]
do të thotë se Allahu nuk kërkon nga një shpirt atë për çka ai s’është i aftë. Kjo vetëm demonstron butësinë, dhembshurinë dhe bujarinë e Allahut ndaj krijesave të Tij. Ky ajet është ajeti që shfuqizoi ajetin i cili i shqetësoi sahabët:

[I][B]« E shfaqët ju atë që keni brenda vetës suaj apo e fshehët, Allahu do t’ju marrë në përgjegjësi për të »[/B][/I]
Kjo tregon se, ndonëse Allahu do të t’i marrë në pyetje robërit e Tij dhe do t’i gjykojë ata, Ai do të dënojë vetëm për atë nga e cila njeriu ka mundësi të ruhet. Sa i përket rastit kur ai s’mund të ruhet, siç janë rastet kur ai i flet vetvetes apo i lindin mendime të ndryshme, për to nuk do të dënohet. Këtu, duhet të përmendim se të mos i pëlqesh mendimet e këqija që i shkojnë njeriut ndër mend është pjesë e besimit.

[B]«[I] Ai shpërblehet siç e meriton », [/I]
[/B]për të mirën.

[I][B]« ... dhe dënohet siç e meriton »,[/B] [/I]
për të keqen, domethënë, lidhur me punët për të cilat është përgjegjës.

Më pas, [duke përmendur çfarë kanë thënë besimtarët] ndërsa e drejton robin e Tij për t’iu lutur Atij dhe gjithmonë ndërsa u premton atyre se do t’u përgjigjet në lutje, Allahu thotë:
[I]« Zoti ynë, mos na dëno, nëse gabojmë ose harrojmë! », [/I]domethënë, ‘Nëse e harrojmë një obligim apo biem në ndonjë ndalim, apo bëjmë ndonjë gabim ndërsa nuk e dimë vendimin për të’. Kemi përmendur hadithin e Ebu Hurejres, të cilin e ka shënuar Muslim, ku Allahu ka thënë:”Do ta pranojë [lutjen tuaj]”. Po ashtu, është hadithi i Ibn Abas, ku Allahu ka thënë:”E kam pranuar [lutjen tuaj]”.

[B][I]« Zoti ynë, mos na ngarko me aso barre që i ke ngarkuar ata që kanë qenë para nesh [çifutët dhe të krishterët[/I]]! »,[/B]
domethënë, ‘Edhe nëse jemi në gjendje t’i kryejmë ato, mos kërko prej nesh të bëjmë detyra të vështira, ashtu siç kërkove nga popujt e mëhershëm përpara nesh. Ti dërgove pejgamberin tënd Muhamed, pejgamberin e mëshirës, për të shfuqizuar këto barra, nëpërmjet Ligjit që ia shpalle atij, njësinë islamike [teuhidin], fenë e lehtë’. Muslimi ka shënuar se Ebu HUrejre ka transmetuar nga i dërguari i Allahut të ketë thënë se Allahu ka thënë:”E kam pranuar [lutjen tuaj]”. Ka edhe një hadith që është shënuar nëpërmjet zinxhirëve të ndryshëm të transmetimit, ku i dërguari i Allahut ka thënë:
“Jam dërguar së bashku me një mënyrë të lehtë”.

[I][B]« Zoti ynë, mos na ngarko me më shumë se sa mundemi të mbartim »[/B][/I]
nga obligimet, vështirësitë dhe vuajtjet. Mos na bëj të mbartim atë që s’mundemi të durojmë.
Përmendëm se Allahu ka thënë:”Do ta pranojë [lutjen tuaj]” në një transmetim, dhe ‘E kam pranuar [lutjen tuaj]” në një transmetim tjetër.

[B][I]« Na fal! [/I]»,[/B]
domethënë, na e fal atë që është mes nesh dhe Teje, lidhur me atë çfarë Ti di rreth të metave dhe gabimeve tona.

[I]
[B]« Na i shlyej gjynahet! »[/B][/I]
nga ajo që është mes nesh dhe robërve Tu. Pra, mos ua vë në dukje atyre gabime tona dhe punët tona të këqija.

[I][B]« Na mëshiro! »[/B][/I]
në atë që do të vijë pas kësaj. Pra, mos na lë të biem në gabim tjetër. Thonë që ata të cilët bëjnë gabime, kanë nevojë për tri gjëra: faljen e Allahut për atë që është mes Atij dhe atyre, që Ai t’i fshehë këto gabime nga robërit e tjerë të Tij dhe të mos i vë në dukje ato përpara robërve, dhe që Ai t’i mbrojë ata nga gabimet e mëtejshme. Përmendëm më herët se Allahu iu përgjigj këtyre lutjeve:”Do ta pranojë”, në një transmetim, dhe “E kam pranuar” në një transmetim tjetër.

[B][I]« Ti je Meula ynë! [/I]»,[/B]
domethënë, Ti je mbrojtësi dhe ndihmësi ynë. Ty të zëmë besë. Ty të kërkohen të gjitha ndihmat dhe te Ti mbështetemi plotësisht. S’ka forcë a mundësi, përveç nëpërmjet Teje.

[B][I]« Dhe na jep fitore ndaj mosbesimtarëve! [/I]»,[/B]
domethënë, ndaj atyre që kanë mohuar fenë Tënde, që mohuan njësinë Tënde, që mohuan porosinë e pejgamberit Tënd dhe adhuruan të tjerë krahas Teje. Na jep fitore dhe na bëj mbizotërues mbi ta në këtë botë dhe në botën tjetër. Allahu ka thënë:”Do ta pranoj” në një transmetim, dhe “E kam pranuar” në hadithin që Muslim e ka shënuar nga Ibn Abas.
Veç kësaj, Ibn Xherir ka shënuar se Ebu Is’hak ka thënë se, kurdo që Mu’adh mbaronte me leximin e kuaj sureje [« Na jep fitore ndaj mosbesimtarëve! »], thoshte “Amin”.

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

[B][FONT=&quot]Sprovat Hyjnore[/FONT][/B]

[B][I][FONT=&quot]“O ju që keni besuar, kërkoni ndihmë me durim e me falje [/FONT][/I][/B][I][FONT=&quot](namaz[B]) se vërtet Allahu është me durimtarët. E për ata që u mbytën në rrugën e Allahut mos thoni:janë të vdekur, Jo, ata janë të gjallë, por ju nuk kuptoni [/B](gjallërinë e tyre). [B]Ne do t’ju sprovojmë me diçka prej frikës, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet [/B](fëmijët),[B] po ti jepju myzhde durimtarëve, të cilët kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: Ne jemi të Allahut dhe ne vetëm tek Ai kthehemi. Të tillët janë që te Zoti i tyre kanë bekime e mëshirë dhe të tillët janë ata të udhëzuarit në rrugën e drejtë”. [/B][/FONT][/I][FONT=&quot](El Bekare 153-157)[/FONT]

[I][FONT=&quot]Allahu i plotfuqishëm e krijoi njeriun si krijesën më të përsosur dhe ia besoi mëkëmbësinë mbi sipërfaqen e Tokës. E dalloi prej të gjitha krijesave të tjera me dhuntinë e të menduarit e të logjikuarit, duke e lënë të lirë në çdo veprim të tij.[/FONT][/I]
[I][FONT=&quot]Ishte kjo drejtësia absolute hyjnore që askujt të mos i imponojë asgjë, por secili njeri në bazë të veprave të tij ta meritojë o shpërblimin o ndëshkimin e Tij.[/FONT][/I]
[I][FONT=&quot]Amanetin dhe barrën e rëndë të këtij misioni kaq të vështirë, të cilin e refuzuan qiejtë e toka, e mori përsipër njeriu, sepse vërtet meritoi përkujdesjen dhe mëshirën e Allahut.[/FONT][/I]
[I][FONT=&quot]Nisur nga kjo, Allahu xh.sh. i dërgoi njerëzimit, pejgamberë dhe libra të shenjtë vetëm e vetëm që njeriu të mos e humbas rrugën e udhëzimit hyjnor.[/FONT][/I]
[I][FONT=&quot]Afrinë dhe mëshirën e Allahut besimtari i vërtetë e i sinqertë e has në çdo moment kur është i gëzuar, por edhe kur është i dëshpëruar. Mu për këtë arsye, Allahu xh.sh. stolisi moralin e muslimanit edhe me një cilësi që njëherit është edhe atribut i Tij – me sabër (durim).[/FONT][/I]
[I][FONT=&quot]Në jetën tonë pesimizmi dhe humbja e shpresës nuk kanë vend. Ato janë cilësi të shejtanit, i cili u largua nga mëshira e Allahut xh.sh., vetëm për shkak të kryeneqësisë dhe arrogancës së shprehur ndaj urdhrave të të Lartmadhërishmit.[/FONT][/I]
[I][FONT=&quot]S’ka dyshim se jeta janë në këtë botë është një sprovim i rëndë, sprovim që duhet të na kalitë e të na e forcojë edhe më tepër imanin e të mos na e dobësojë shpresën e të na e thyejë moralin. Mbi të gjitha besimtari duhet të gjejë forcë e durim për të përballuar çdo vështirësi a pengesë në rugën e gjatë të realizimit të shpresave dhe idealeve të veta.[/FONT][/I]

[FONT=&quot]Koment:[/FONT]
[B][I][FONT=&quot]“O ju që keni besuar, kërkoni ndihmë me durim e me falje [/FONT][/I][/B][I][FONT=&quot](namaz[B]) se vërtet Allahu është me durimtarët”[/B][/FONT][/I]
[FONT=&quot]Ajeti në fjalë është një mesazh i çiltër hyjnor drejtuar besimtarëve të vërtetë për t’i vënë në dijeni se zemrat dhe mendjet e tyre duhet t’i kenë gjithmonë të lidhura te mëshira e pakufishme e Allahut, sepse vetëm Ai e meriton adhurimin e vërtetë dhe se vetëm prej Tij kërkohet ndihma për të përballuar çdo të papritur a fatkeqësi. Në Kur’an thuhet:[/FONT]
[B][I][FONT=&quot]“Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje kërkojmë ndihmë !”[/FONT][/I][/B][FONT=&quot] (El Fatiha, 4) [/FONT]
[FONT=&quot]Ai që u përmbahet këtyre normave do të jetë i shpëtuar në këtë botë dhe i shpërblyer e i graduar në botën tjetër.[/FONT]
[FONT=&quot]Meqë Allahu i plotfuqishëm e di se sfidat e jetës në këtë botë janë të vështira e të rënda për njeriun, Ai qysh në fillim i përforcon zemrat tona me këshilla përplot mëshirë e dhembsuri, duke na dëftuar se shpëtimi i vetëm është kërkimi i ndihmës prej Tij me durim dhe me namaz. Në durim ka ngadhënjim, në namaz ka shpëtim, e kur këto dy cilësi e stolisin shpirtin e besimtarit, kjo atëherë shpie deri në triumfin e vërtetë ndaj forcave të errëta djallëzore.[/FONT]
[FONT=&quot]Kjo tregon për vlerën dhe rëndësinë e tij jetike për karakterin e besimtarit, ngase Allahu xh.sh. e di se rruga e udhëzimit hyjnor kërkon përpjekje të vazhdueshme për t’i përballuar të gjitha vështirësitë. [/FONT]
[FONT=&quot]Lufta e vazhdueshme në mes engjëllores dhe djallëzores njeriun gjatë jetës në këtë botë shpeshherë e ballafaqon me sfida të papritura, të cilat mund të përballohen vetëm me sabër të vërtetë. Por nëse fatkeqësitë dhe dëshpërimet zgjasin, njeriu mund të humbë ndonjëherë edhe durimin e të ligështohet, nëse nuk e ka pranë vetes edhe një shtytës tjetër ndihmës. Mu për këtë arsye Allahu xh.sh. ia ka bashkangjitur durimit edhe namazin, i cili si ndihmëtar kurrë nuk të lë në baltë. Namazi është elani dhe forca që ripërtërit dhe çelnikos vullnetin e njeriut, është një lidhje që kurrë nuk mund të shkëputet-kjo është lidhj me Allahun xh.sh.- [I]“Urvetul vuthka”.[/I] Në namaz prehet e qetësohet shpirti, dhe çdo gjymtyrë e ndien këtë. Namazi është sikur pika e vesës që freskon petalet e lules së vyshkur, është një rilindje e shpresave të zemrave të thyera e të lodhura nga vështirësitë.[/FONT]
[FONT=&quot]Durimi (sabri) si “armë e fortë” e besimtarit është përmendur në Kur’an në 70 e ca vende. Sa për ilustrim do t’i cekim vetëm disa prej këtyre ajeteve:[/FONT]
[B][I][FONT=&quot]“Ajo që e keni pranë vetes është e përkohshme, e ajo që është te Allahu është e përjetshme. E ne do t’u japim atyre që ishin të durueshëm shpërblimin më të mirë të asaj që vepruan” - [/FONT][/I][/B][FONT=&quot]( En Nahl, 96)[/FONT]
[B][I][FONT=&quot]“ O ju besimtarë, bëni durim, bëhuni të qëndrueshëm kundër armikut, rrini të përgatitur dhe, që të shpëtoni, ruajuni dënimit të Allahut”[/FONT][/I][/B][FONT=&quot] - (Ali Imran, 200)[/FONT]
[FONT=&quot]Në këtë kontekst edhe Pejgamberi a.s. thotë:[/FONT]
[I][FONT=&quot]“Durimi është gjysma e besimit”,[/FONT][/I][FONT=&quot] pastaj, “[I]Durimi është thesar prej thesarëve të xhenetit”.[/I][/FONT]
[FONT=&quot]Transmetohet nga Suhejb en Rrumi të ketë thënë:[/FONT]
[FONT=&quot]“Ka thënë i Dërguari i Allahut:[I] ”Është e çuditshme çështja e besimtarit, çdo vepër e tij i sjell mirësi. Nëse e arrin ndonjë e mirë (kënaqësi) e falënderon Allahun dhe kjo është gjë e mirë për të, po nëse e godet ndonjë fatkeqësi, bën durim (sabër) dhe po ashtu fiton mirësi”. [/I][/FONT]
[FONT=&quot]Fjalët e fundit në ajet:[B][I] “...Vërtet Allahu është me durimtarët”[/I][/B] do të thonë se Allahu xh.sh. është me durimtarët, i përkrah, i përforcon, i shoqëron dhe nuk i lë të kalojnë të vetmuar nëpër rrugën e sprovave të vështira, meqë e di se mundësitë psiko-fizike të njeriut janë të kufizuara.[/FONT]
[FONT=&quot]Ai që Allahun e ka pranë (me vete), athua kush mund të jetë kundër tij? Ai që e gjen vetëm pranë mëshirës së Allahut, athua mund të humbë ndonjëherë ?!. Ai që përballon sfidat dhe të papriturat, me iman dhe përkushtim të plotë, duke bërë sabër dhe duke falur namaz, ai vërtet i ka të hapura dyert e mëshirës hyjnore.[/FONT]
[FONT=&quot]Një thënie arabe thotë: [I]“Duro ndaj intrigave të intrigantëve (të cilët bëjnë kurtha e dredhi), sepse durimi yt është vrastar për ta. Ndodh që zjarri nganjëherë ta hajë (djeg) vetveten, po qe se nuk gjen diçka përpara që ta përpijë”.[/I][/FONT]
[FONT=&quot]Këtu shihet se ekziston durimi ndaj kurthave të intrigantëve, por mund të ndodhë që armiku të jetë dinak dhe durimin e besimtarit ta keqpërdorë dhe ta konsiderojë si dobësi, kështu që i vërsulet dhe e sulmon edhe më me ashpërsi.[/FONT]
[FONT=&quot]Për këtë Allahu xh.sh. thotë[B][I]: “ Edhe ata që i godet e padrejta, i kundërvihen”[/I][/B] - (Esh Shuura, 39).[/FONT]
[FONT=&quot]Por, që të ketë ngadhënjim të vërtetë patjetër duhet të ketë edhe flijim, sepse vetëm kështu arrihet qëllimi, fitohet liria, plotësohet imani.[/FONT]
[FONT=&quot]Allahu xh.sh. thotë:[B][I] “ A mos menduat ju se do të hyni në Xhenet, e Allahu pa e ditur [/I][/B][I](pa u vërtetuar në praktikë)[B] se cilët prej jush kanë luftuar dhe pa e ditur se cilët prej jush ishin të durueshëm”[/B][/I] - (Ali Imran, 142)[/FONT]
[FONT=&quot]Rruga deri te arritja e së vërtetës dhe e kuptimit të drejtë të misionit të njeriut në këtë jetë është e “shtruar” me durim dhe xhihad, është e stolisur anekënd me gjakun e shtrenjtë të dëshmorëve.[/FONT]
[FONT=&quot]Nëse në durim ka jetë të shpirtrave, atëherë në flijim (rënie dëshmor - shehidllëk) ka jetë të plotë, çiltërsinë, pastërtinë dhe dlirësinë e së cilës nuk mund ta përlyejë asgjë.[/FONT]
[FONT=&quot]Për këtë arsye Allahu xh.sh. në vazhdim thotë: [/FONT]
[B][I][FONT=&quot]“ E për ata që u mbytën në rrugën e Allahut mos thoni: janë të vdekur, Jo, ata janë të gjallë, por ju nuk kuptoni [/FONT][/I][/B][I][FONT=&quot](gjallërinë e tyre)[B]”[/B][/FONT][/I]
[FONT=&quot] Lufta për lartësimin e idealeve islame, për lartësimin e fjalës së Allahut, kërkon flijime, e dëshmorët që flijohen për këto ideale janë njerëzit më të dashur te Allahu. Të tillët kurrë nuk vdesin, por janë të gjallë dhe të furnizuar prej Zotit fuqiplotë. Është një çështje tjetër që ne njerëzit e rëndomtë me kufizime shqisore nuk mund ta ndjejmë këtë gjallëri të përjetësisë së tyre. Kjo është vetëm në dijen dhe kompetencën e Allahut[/FONT]
[FONT=&quot] Për shkak se janë të gjallë te Allahu, dëshmorët nuk pastrohen siç pastrohen të vdekurit e rëndomtë. Pastrimi është vetëm për trupat e të vdekurve, kurse dëshmorët janë të pastër sepse edhe gjaku i tyre është i pastër dhe varrosen me ato rroba me të cilat kanë rënë shehidë.[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

[FONT=&quot]Sa i përket gradave dhe shpërblimeve të shehidit ato janë të shumta e të panumërta. Me rënien e pikës së parë të gjakut të tij në tokë, shehidit i falen të gjitha mëkatet, e sheh vendin e tij në xhenet, Allahu xh.sh. e mbron (fal) prej fitnes së natës së varrit, ka të drejtë të ndërmjetësojë (të bëjë shefat) tek Allahu për 70 vetë prej familjes (farefisit) së tij. Allahu xh.sh. ia vesh kurorën e nderit të zbukuruar me margaritarë, xhevahirë e gurë të tjerë të çmueshëm…[/FONT] [FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] “[B][I]Ne do t’ju sprovojmë me diçka prej frikës, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet [/I][/B][I](fëmijët),[B] po ti jepju myzhde durimtarëve. Të cilët kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: Ne jemi të Allahut dhe ne vetëm tek Ai kthehemi” [/B][/I][/FONT]
[FONT=&quot] Allahu xh.sh. e sprovon njeriun në këtë botë me lloj-lloj sprovash për ta testuar imanin dhe përkushtimin e robit të vet. Njeriu në momentet më të vështira e sheh veten se sa është afër apo larg Zotit. [/FONT]
[FONT=&quot]Në këtë arenë të sfidave të vështira të jetës, shpirti njerëzor duhet të mësohet e të adaptohet. Besimi i paluhatshëm në Zotin përforcon shpirtin dhe zemrën e besimtarit për të përballuar të gjitha sprovat për hir të idealeve fisnike.[/FONT]
[FONT=&quot]Në momentet më të vështira neve nuk na mbetet ndihmës tjetër pos Allahut. Allahut që na krijoi dhe na sprovon por për këtë edhe na shpërblen me mirësitë e Tij të pakufishme. Ne të tërë jemi të Zotit. E tërë qenia dhe zemra jonë rrah vetëm për ta përfituar dashurinë e Tij. Vetëm tek Ai është kthimi, vetëm tek Ai është shpërblimi. Fatkeqësisht ka njerëz që në momentet vendimtare të sprovave bien nga provimi i imanit. Shpirtngushtësia e tyre i bën ata që ta humbin durimin e të thonë: Pse mua më ndodhi kjo gjë? Kjo gjendje më nuk durohet! Nëse ka Zot përse nuk po na ndihmon !, etj., duke vënë në pikëpyetje edhe vetë imanin e tyre.[/FONT]
[FONT=&quot]Por besimtari i vërtetë e di mirë se të gjitha këto sprova të rënda janë në të mirë të tij.[/FONT]
[FONT=&quot]Nga kuptimet shumëdimensionale të këtij ajeti: “[B][I]Ne do t’ju sprovojmë me ndonjë frikë, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet [/I][/B][I](fëmijët),[B] po ti jepju myzhde durimtarëve “[/B][/I] shihet butësia dhe mëshira e Allahut, sepse sprova e Tij ndaj nesh është në diçka prej frikës, urisë, varfërisë, humbjes së familjes dhe të atyre që njeriu i konsideron fryte të zemrës së tij – fëmijët.[/FONT]
[FONT=&quot]Allahu xh.sh., nuk tha [I] “… do t’ju sprovojë me frikë[/I]… por tha [I]“me diçka prej frikës”,[/I] që do të thotë se frika dhe llahtaria e madhe do të jetë vetëm për pabesimtarët në Ditën e Gjykimit, atë ditë kur fytyrat e besimtarëve do të shkëlqejnë nga nuri.[/FONT]
[FONT=&quot]Për pjesën e ajetit [B][I]“...dhe nga frytet”[/I][/B] mufessirët janë të mendimit se fjala është për vdekjen e fëmijëve të vegjël. [/FONT]
[FONT=&quot]Në lidhje me këtë pjesë të ajetit. Muhammedi a.s. ka thënë::[I] “Kur robit i vdes ndonjë fëmijë, Allahu xh.sh. u thotë melaikeve – A ia morët shpirtin fëmijës së robit tim. Melaiket thonë po. Allahu prapë u thotë: Ia morët shpirtin frytit të zemrës së tij? Melaiket thonë: po. Allahu xh.sh. thotë: [/I][/FONT][I][FONT=&quot]Po[/FONT][/I][I][FONT=&quot] çka tha në ato momente të vështira robi im? Melaiket thonë: Të shprehi falënderime Ty dhe tha:[B]”Ne jemi të Allahut dhe vetëm tek Ai kthehemi”[/B] .Atëherë Allahu xh.sh. thotë: Robit tim ndërtojani një pallat në xhenet dhe quajeni – shtëpia (pallati) e falënderimit - hamdit”.[/FONT][/I]
[FONT=&quot]Fundja, pas çdo sprovimi pason edhe shpërblimi. Këtë e pohon vetë Allahu xh.sh. kur thotë: [B][I]“Jepju myzhde durimtarëve (Përgëzoi durimtarët)”.[/I][/B][/FONT]
[FONT=&quot] U cek më herët se prej virtyteve që stolisin karakterin e çelniktë të muslimanëve është durimi në vështirësi, të cilët kur i godet ndonjë fatkeqësi nuk e humbin shpresën por kthehen e me durim të plotë thonë:[B][I] ”Ne jemi të Allahut dhe vetëm tek Ai kthehemi”[/I][/B][/FONT]
[FONT=&quot]Në këto momente shfaqet tërë madhështia e besimit. Në këto momente besimtari e kuptuan drejt rolin dhe misionin e tij në këtë jetë. E kupton se çdo gjë që vjen prej Allahut është sprovë për të. E kupton në këto çaste ëmbëlsinë e imanit, durimit, qëndresës dhe pathyeshmërisë. E kupton se kjo botë është kalimtare dhe se bota tjetër do të jetë vend-shpërblimi i tij.[/FONT]
[FONT=&quot]Pejgamberi a.s. ka thënë[I]:”O Zot më shpërble për durimin tim në këtë fatkeqësi dhe ma zëvendëso këtë (fatkeqësi) me ndonjë të mirë prej anës Sate”[/I][/FONT]
[FONT=&quot]Në këtë përditshmëri tonë të zymtë është vështirë t’i bindësh njerëzit se kjo botë është një vend ku njeriu ballafaqohet me sfida të ndryshme. Ndodh që pasuria dhe kënaqësitë e kësaj bote ta largojnë njeriun nga rruga e drejtë. Të tillët që pasuria i ka mbërthyer me kthetrat e saj mendojnë se nuk do të vdesin kurrë, por kur u vie momenti i vdekjes, e kuptojnë se kjo botë ka qenë vetëm një udhëtim dhe iluzion i shkurtër.[/FONT]
[FONT=&quot]Të tillët nuk kanë ç’të presin ndonjë të mirë a shpërblim te Allahu.[/FONT]
[FONT=&quot]Në anën tjetër, ata që e kuptuan drejt misionin e tyre në këtë botë dhe u përballojnë sprovave e vështirësive, ata janë të dashurit e Allahut:[B][/B][/FONT]
[B][I][FONT=&quot] [/FONT][/I][/B]
[B][I][FONT=&quot]“Të tillët janë që te Zoti i tyre kanë bekime e mëshirë dhe të tillët janë ata të udhëzuarit në rrugën e drejtë”.[/FONT][/I][/B]
[FONT=&quot]Allahu xh.sh. e nderoi këtë Ymmet me fenë islame. E zgjodhi prej të tjerëve dhe ia besoi lartësimin e fjalës së Tij. E diti se kjo rrugë e vështirë deri në dritën e udhëzimit hyjnor kërkon durim, sakrifica dhe vetëmohim. Kërkon ballafaqim me sfida të ndryshme si frikë, uri, varfëri, humbjen e më të dashurve, por ata që i përballojnë të gjitha këto, pa u lëkundur asnjëherë nga qëndrimet e veta, vetëm ata janë të denjë që me duart e tyre ta bartin flamurin islam [I]-”La ilahe il-lallah Muhammedun resulullah”[/I] . Vetëm të tillët do ta arsyetojnë epitetin e mbrojtësve të Islamit.[/FONT]
[FONT=&quot]O Zot i Madhërishëm! Na bën edhe ne prej radhëve të tyre. Na e dhuro mëshirën dhe kënaqësinë Tënde si në këtë botë ashtu edhe në tjetrën dhe na bën ngadhënjimtar ndaj armiqve të fesë e të kombit! Amin![/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[U][FONT=&quot]Literatura e konsultuar:[/FONT][/U]
1. [FONT=&quot] [/FONT][I][FONT=&quot]Fahru Rraziu - “Mefatihul Gajb”[/FONT][/I]
2. [FONT=&quot] [/FONT][I][FONT=&quot]Mahmud Hixhazi - “Tefsirul vadih”[/FONT][/I]
3. [FONT=&quot] [/FONT][I][FONT=&quot]Sejjid Kutb - “Fi dhilalil Kur’an”[/FONT][/I]
4. [FONT=&quot] [/FONT][I][FONT=&quot]Abdulhamid Kishku- “Fi rihabi et tefsiri”[/FONT][/I]

Si duhet ta komentojmë Kuranin?
 

Per shkak te limitimit te shkronjave une kam postu linkun e artikujt i cili esht shum komentim i mir e si duhet ta komentojm Kur`anin nga dijetari i madh Shqiptar Imam Albani nga shkodra


Kliko ketu per te pare artikullin [URL="http://ril-al.com/islami/index.php?option=com_content&view=article&id=56:si-duhet-ta-komentojme-kuranin&catid=18:kuran&Itemid=2"]Si duhet ta komentojmë Kuranin?[/URL]

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

KOMENTIMI I SURES ET-TEUBE

Me lejen e Allahut, të fillojmë me
komentimin e sures Teube, për shkak të rëndësisë
së madhe që ka dhe për shkak se rreh tematika
shumë me rëndësi. Kjo, me siguri, do të na marrë kohë më shumë, sepse është ndër suret e gjata në
Kuran, ndaj kërkojmë që të jeni në përcjellje të
komentimit të ajeteve të kësaj sureje. Surja Teube është sure medinase dhe përmban
gjithsej 129 ajete. Kjo sure është një ndër suret e fundit që i ka zbritur
të Dërguarit të Allahut. Ndërsa në disa transmetime
thuhet që është surja e fundit që i ka zbritur të
Dërguarit të Allahut.[1] Kjo sure përfshin dispozita përfundimtare në lidhjet
mes umetit musliman dhe umeteve të tjera mbi
tokë. Kjo sure përfshin, gjithashtu, seleksionimin e
shoqërisë muslimane. Po ashtu, tregon edhe
gjendjen e çdo pale të kësaj shoqërie. Në bazë të tematikave që përmban kjo sure dhe në
bazë të transmetimeve që tregojnë për shkakun e
zbritjes, na bëhet e qartë se kjo sure ka zbritur në
vitin e 9 hixhrij dhe nuk ka zbritur e tëra për një
moment. Edhe pse nuk kemi njohuri rreth kohës së
saktë të zbritjes së pjesëve të kësaj sureje gjatë vitit të 9-të, kemi mundësi të vërtetojmë se zbritja e
kësaj sureje ka kaluar nëpër tri etapa. Etapa e parë ishte para betejës së Tebukut në
muajin Rexheb të këtij viti. Etapa e dytë ishte gjatë kohës së përgatitjes për
këtë betejë dhe gjatë betejës. Etapa e tretë ishte pas kthimit nga beteja. Ndërsa fillimi i kësaj sure duke filluar prej ajetit të
parë e deri në ajetin 28 ka zbritur në fund të viti të 9
hixhrij, pak para kohës së haxhit, në muajin
dhulkade apo muajin dhulhixhe. Emrat e kësaj sureje Transmetohet nga Seid b. Xhubejr, i cili thotë e kam
pyetur Abdullah b. Abasin për këtë sure dhe tha:
“Ajo është El Fadiha (e cila i ka zbuluar kurthet e hipokritëve) ende vazhdonin të zbrisnin ajetet “disa prej tyre”, “disa prej tyre” në këtë sure sa që u frikësuam që nuk do të lejë askënd pa e
përmendur.” Po ashtu është quajtur “Suretul Buhuth” surja e cila kërkon dhe zbulojë fshehtësitë e hipokritëve. Kjo sure është e vetmja në Kuran e cila nuk fillon me
bismilah. Mendimet e dijetarëve se pse nuk fillon me bismilah
kjo sure janë të ndryshme: Bismilahi është mëshirë dhe sigurim, ndërsa surja
Teube tregon luftën ndaj jobesimtarëve dhe zbulon
dredhitë e hipokritëve dhe në të nuk ka siguri ndaj
jobesimtarëve, të cilët e kanë shkelur premtimin
dhe marrëveshjen e tyre. Për këtë arsye nuk ka
filluar me bismilah. Kjo thënie është transmetuar nga Aliu dhe Sufjan b. Ujejne. Ka qenë traditë e arabëve kur kanë qenë në
injorancën e tyre se nëse kanë pas ndonjë
marrëveshje me ndonjë popull dhe kanë dëshiruar
ta prishin atë marrëveshje, i kanë shkruar letër
mirëpo nuk e kanë filluar me bismilah. Kur zbriti kjo
sure, e cila i anulon marrëveshjet mes të Dërguarit të Allahut dhe jobesimtarëve, i Dërguari i Allahut e
dërgoi Ali b. Ebu Talib që ta lexojë para
mushrikëve, në kohën e Haxhit, dhe nuk e ka
filluar me bismilah, duke pasur parasysh traditën e
arabëve në këtë. Sahabët kanë rënë në mospajtim se a është surja
Teube dhe ajo Enfal një sure e vetme apo janë të
ndara? Disa prej tyre thanë se është një sure,
ndërsa disa të tjerë thanë se janë dy sure dhe në
këtë mënyrë me lënien e bismilahit u pajtuan dy
palët. Lanë në mes të këtyre dy sureve një hapësirë dhe me këtë u pëlqyen ata të cilat thanë se këto
janë dy sure të ndara, ndërsa e lanë bismilahin, ku
këtë e pëlqyen ata që thoshin se ajo është një sure. Sureja Teube ka qenë e gjatë gati sa surja Bekare
pastaj është deroguar një pjesë në fillim të saj dhe
me të pastaj ka rënë edhe bismilahi. Këtë mendim e
transmeton Ibën Vehbi, Ibnul Kasim, Ibnu Abdul
Hakem nga Maliku, sikur që e ka përmendur imam
Kurtubi. Ka thënë Kurtubi: “E vërteta se pse bismilahi nuk është shkruar në këtë sure është sepse Xhibrili
ashtu ia ka zbritur të Dërguarit të Allahut, pa
bismilah”. Muhamed Emin Shenkiti, autori i librit “Advaul bejan fi idahil Kuran bil Kuran ” ka thënë: “E vërteta rreth rënies së bismilahit në këtë sure, është ajo që ia ka
thënë Uthmani Abdullah b. Abasit. Këtë tregim e
shënon Nesaiu, Tirmidhiu, Ebu Daudi, Imam
Ahmedi, Ibën Hibani në “Sahihun” e tij, Hakimi në “Mustedrekun ” e tij dhe thotë se zinxhiri i kësaj është i vërtetë. Ibën Abasi thotë se i ka thënë
Uthmanit: “Çka ju shtyu që ta vendosni suren Teube pas sures Enfal dhe që mos të shkruani në të
bismilahin?” Uthmani tha: “Kur të Dërguarit të Allahu i zbriste diçka i thërriste disa nga ata që
shkruanin shpalljen dhe u thoshte: ‘Vendosni këto në suren në të cilën ka kështu e kështu. ’ I zbrisnin atij ajete dhe u thoshte: ‘Vendosni këto ajete në suren në të cilën përmendet kështu e kështu. ’ Surja Enfal ishte prej të parave që ka zbritur në Medine,
ndërsa Teube prej të fundit që ka zbritur prej
Kuranit. Tregimi i kësaj sureje ishte i ngjashëm me
tregimin e sures Enfal. Vdiq i dërguari i Allahut dhe
nuk na sqaroi ne se a është surja Teube prej sures
Enfal apo është e ndarë dhe mendova se ajo është prej saj. Për këtë kam bashkuar mes atyre dyjave
dhe nuk e kam shkruar në mes tyre rreshtin e
bismilahit”. Dy vërejtje : 1. Prej hadithit që përmendëm, merret se renditja a
ajeteve në Kuran është bërë nga ana e Pejgamberit
(teukifije), sikur që shihet nga ky hadith se edhe
suret janë renditur nga ana e të Dërguarit të Allahut,
përveç kësaj sureje. 2. Ka thënë Ebu Bekr b. el Arabij el Maliki (Allahu e
mëhsiroftë!): “Ky hadith është argument për përdorimin e kijasit (analogjisë) në fe. A nuk e sheh
se si Uthmani dhe sahabët e tjerë e përdorën kijasin
në mungesë të tekstit. Ata e panë se surja Teube
është e ngjashme në tematikë me Suren Enfal dhe
për këtë sollën menjëherë pas sures Enfal suren
Teube”. Nëse është fut kijasi në renditjen e kësaj sureje, atëherë çka ta merr mendja për dispozitat e
tjera të fesë? Tematikat që përmban kjo sure në përgjithësi Para se të futemi në komentimin e ajeteve të kësaj
sure, dëshirojmë t’i japim një pasqyrë të përgjithshme kësaj sureje se cilat janë tematikat të
cilat i rreh kjo sure në përgjithësi. Pjesa e parë e kësaj sureje, duke filluar prej ajetit të
parë e deri te ajeti i 28, definon lidhjet mes
muslimanve dhe jobesimtarëve, në përgjithësi në
gadishullin arab. Ja disa prej shembujve të kësaj
pjese. Allahu thotë: “Denoncim nga Allahu dhe i dërguari i Tij ndaj idhujtarëve me të cilët ju patët
lidhur kontratë (kumtesë për shkëputjen e
marrëveshjes). Pra, ju (idhujtarë) qarkulloni nëpër tokë (lirisht)
katër muaj, e dijeni se fuqinë e Allahut nuk mund ta
bëni të paaftë dhe se Allahu mposhtë mohuesit. Dhe (ky është) një kumtim nga Allahu dhe i
dërguari i Tij, drejtuar gjithë njerëzve në ditën e
haxhit të madh, se Allahu është tërhequr prej
(marrëveshjes së) idhujtarëve, e njëkohësisht edhe
i dërguari i Tij. Po, nëse pendoheni, do të jetë më
mirë për ju, e nëse ia ktheni shpinën (rrugës së drejtë), ta dini se nuk mund t'i shpëtoni (ndjekjes
së) Allahut. E, ti përgëzoji ata që mohuan me një
dënim të padurueshëm. Përveç atyre idhujtarëve me të cilët keni lidhur
marrëveshje, e të cilët nuk ju kanë shmangur asgjë
dhe nuk e kanë ndihmuar askënd kundër jush,
pra, edhe ju përmbushni marrëveshjen e tyre deri
në afatin e caktuar. S'ka dyshim se Allahu i do të
devotshmit. E kur të kalojnë muajt e shenjtë, luftoni idhujtarët
kudo që t'i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata, u vini
pritë në çdo shteg. Në qoftë se pendohen, e falin
namazin dhe e japin zeqatin, atëherë ua lëshoni
rrugën, se vërtet Allahu falë është
Mëshirues.” (tevbe1-5) Shembulli tjetër: O ju që besuat, mos u ofroni miqësi
(dashuri) prindërve tuaj, as vëllezërve tuaj, nëse ata
vlerësojnë mosbesim kundër besimit. E kush prej
jush miqësohet me ta, ata janë mizor. Thuaj (o i dërguar): "Në qoftë se etërit tuaj, djemtë
tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj,
pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të
dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur,
(të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-
llahu, se i dërguari i Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë vendimin
e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e
prishur.(tevbe 23-24). Shembulli tjetër: O ju që besuat, vërtetë idhujtarët
janë të ndyrë, andaj pas këtij viti të mos i afrohen
më xhamisë së shenjtë. Nëse i frikësoheni skamjes
All-llahu me dëshirën e vet do t'ju pastroj me
mirësitë e Tij. All-llahu është i Gjithëdijshëm, është i
urtë. Teube, 28. Pjesa e dytë e kësaj sureje përfshin në mënyrë
definitive lidhjet mes shoqërisë muslimane dhe
ithtarëve të librit (jehudi dhe të krishterë) në
përgjithësi. Gjithashtu, në këtë pjesë tregon edhe
për devijimin e çifutëve dhe të krishterëve në
çështjet e besimit dhe jetës në përgjithësi. Ja disa shembuj të kësaj pjese: “Luftoni ata që nuk besojnë Allahun e as botën tjetër, nuk e konsiderojnë të
ndaluar (haram) atë që e ndaloi Allahu dhe i
dërguari i Tij, nuk besojnë fenë e vërtetë, prej atyre
të cilëve u është dhënë libri, derisa ta japin xhizjen
në dorë e duke qenë të mposhtur.

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

E jehuditë thanë: ‘Uzejri është djali i Allahut ’ e të krishterët thanë: ‘Mesihu është djalë i Allahut ’. Ato ishim thënie të tyre me gojët e tyre (fraza të thata),
që imitojnë thëniet e jobesimtarëve të mëhershëm.
Allahu i vraftë, si largohen (nga e vërteta )!” Teube, 29-30. Shembulli tjetër: “O ju që besuat! Vërtet, një shumicë e parisë fetare e çifutëve dhe e të krishterëve, në
mënyrë të paligjshme, e hanë pasurinë e njerëzve
dhe pengojnë të tjerët nga rruga e Allahut. Ata të
cilët e ruajnë arin e argjendin e nuk e japin për
rrugën e Allahut, lajmëroji për një dënim të
dhembshëm. Atë ditë kur ajo (pasuri e deponuar) fërgohet në
prushin e xhehenemit, e me të (ashtu zharavë)
lyhen ballët, anët dhe shpinat e tyre (do t'u thuhet):
‘Kjo është ajo që e depozituat për veten tuaj, pra shijoni atë që e depozitonit!" Teube, 34-35. Pjesa e tretë fillon me lajmërimin e atyre të cilët i
thirrën që të marrin pjesë në përgatitjen e ushtrisë,
por u rënduan në vend, sikur të jenë të gozhduar
dhe u bënë përtacë dhe nuk shkuan në betejë. Këta
njerëz të cilët nuk morën pjesë në betejë nuk ishin
të gjithë prej hipokritëve, siç do të shpjegojmë kur të vijmë në komentimin e këtyre ajeteve. Ja disa
shembuj nga kjo pjesë e sures: “O ju që besuat! Ç'është me ju, që kur ju thuhet: ‘Dilni në (luftë) rrugën e Allahut !’, ju u rënduat në vend (si të ishit të gozhduar)? A mos ishit të kënaqur me jetën e kësaj
bote, se sa me atë të ardhmen? Përjetimi i jetës së
kësaj bote ndaj asaj së ardhmes, nuk është asgjë.

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

Nëse nuk dilni (në luftë), Ai do t'ju dënojë me një
dënim të dhembshëm, do t'ju zëvendësojë me një
popull tjetër dhe Atij nuk i bëhet farë dëmi. Allahu
është i gjithëfuqishëm për çdo gjë. Në mos e ndihmofshi atë (Pejgamberin), atë e ka
ndihmuar Allahu; kur ata që nuk besuan e nxorën
atë vetë të dytin; kur që të dy ishin në shpellë, kur
po i thoshte shokut të vet: ‘Mos u pikëllo (friko), Allahu është me ne !’ E Allahu zbriti qetësi (në shpirtin e) atij, e fuqizoi me një ushtri që ju nuk e
patët; e fjalën e atyre që nuk besuan më të ultën,
kurse fjala e Allahut (është) më e larta. Allahu është
më i Fuqishmi, më i Urti. Dilni (në luftë), le t'ju vijë
(lufta) e lehtë ose e rendë, luftoni për hirë të Allahut
me pasurinë tuaj dhe me veten tuaj; kjo është gjëja më e dobishme për ju, nëse e kuptoni. ” Teube 39-41. Pjesa e katërt e kësaj sureje e cila është pjesa më e
gjatë e saj përfshin më shumë se gjysmën e sures,
flet në poshtërimin e hipokritëve dhe ndikimin e
tyre të keq ndaj shoqërisë muslimane. Në këtë pjesë Allahu përshkruan gjendjen e
hipokritëve, anën shpirtërore të tyre dhe atë
praktike. Këtu zbulon edhe qëndrimet e tyre në
betejën e Tebukut, para betejës, gjatë betejës dhe
pas përfundimit të saj. Allahu zbuloi qëllimet,
intrigat, hilet e tyre si dhe arsyetimet e tyre të pavenda në mos pjesëmarrjen e tyre në betejë. Po
ashtu, tregon se si hipokritët janë munduar që të
dobësojnë rreshtat e muslimanve dhe të fusin në
mes tyre përçarje. Pastaj tregon se si e kanë
munduar të Dërguarin e Allahut dhe si e kanë fyer
atë. Të gjitha këto gjëra më gjerësisht do të shpjegohen kur të vijmë në komentimin e këtyre
ajeteve, që flasin për këtë lloj të njerëzve. Ja disa
shembuj të cilët tregojnë për intrigat, hilet dhe
qëllimet e tyre të këqija, ndaj të Dërguarit të Allahut
dhe shokëve të tij: “E sikur të kishin dëshiruar ata të dalin, do të bënin për të (për luftë) ndonjë
përgatitje, por Allahu nuk e pëlqeu ngritjen e tyre,
andaj i zmbrapsi, dhe u është thënë: ‘Rrini me të paaftit (fëmijët, gratë e pleqtë).’ Edhe sikur të dilnin me ju, ata nuk do t'ju shtonin tjetër përveç
ngatërresës dhe shumë shpejt do të përçanin mesin
tuaj, duke kërkuar t'ju turbullojnë. E ndër ju ka të
tillë që i dëgjojnë ata. Allahu i di shumë mirë
hipokritët. Ata edhe më parë tentuan përçarjen tuaj, t'i
ngatërruan ty çështjet, derisa të erdhi e vërteta dhe
ngadhënjeu vendimi i Allahut, përkundër asaj që
ata e urrenin. Dhe prej tyre ka të tillë që thonë: ‘Më lejo mua (të mos shkoj në luftë) e mos më vë në sprovë !’ Ja, ata mu në sprovë kanë rënë (më parë). Xhehenemi,
gjithsesi, i përfshin nga të gjitha anët jobesimtarët.
Teube 46-49. Shembulli tjetër: “Ata betohen në Allahun se vërtetë janë si ju, por ata nuk janë me ju, ata janë popull që frikësohet ”. Teube, 56. Shembulli tjetër: “Ka prej tyre që do të bëjnë vërejtjen në ndarjen e lëmoshës, nëse u jepet nga
ajo, ata mbesin të kënaqur, e nëse nuk u jepet, ata
hidhërohen. E sikur të kënaqeshin me atë që ua dha Allahu dhe i
dërguari i Tij, e të thoshin: ‘Ne na mjafton Allahu, Allahu do të na furnizojë nga të mirat e Tij, e edhe i
dërguari i Tij, dhe se vetëm te Allahu e mbështesim
dëshirën (do të ishte shumë më mirë për ta)".
Teube 58-59. Shembulli tjetër: “Ka prej tyre që e ofendojnë Pejgamberin e thonë: ‘Ai është bërë vesh (beson çka dëgjon )’. Thuaj! Ai është vesh i së mirës suaj (dëgjon të mirën dhe vepron e jo të keqen), ai
beson Allahun (çka i thotë), u zë besë besimtarëve
dhe është mëshirues për ata që besuan nga mesi
juaj, e ata që nuk e lënë të qetë të dërguarin e
Allahut, ata kanë dënim të dhembshëm. ’” Teube, 61. Shembulli tjetër: Hipokritët kanë frikë se do të zbritet ndonjë kaptinë
që do të nxjerrë në shesh atë që kanë në zemrat e
tyre. Thuaj! Ani, talluni! Allahu do ta zbulojë atë që i
frikësoheni. E nëse i pyet ti ata (përse tallen), do të thonë: ‘Ne vetëm jemi mahnitur e dëfryer’. Thuaj! A me Allahun, librin dhe të dërguarin e Tij talleni ?’ Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasi (shpallët se)
besuat, keni mohuar. Nëse një grup nga ju i falim,
grupin tjetër e dënojmë, ngase ishin
kriminelë. ”Teube, 64-66. Shembulli tjetër: “Hipokritët dhe hipokritet janë si njëri-tjetri, urdhërojnë për të keqen e ndalojnë nga
e mira dhe shtrëngojnë duart e tyre. Harruan
Allahun (nuk i binden), prandaj Ai i harroi (nga
mëshira). Nuk ka dyshim, hipokritët janë ata të
prishurit. Hipokritëve dhe hipokriteve dhe jobesimtarëve
Allahu u ka përcaktuar zjarrin e xhehenemit, ku do
të jenë përgjithmonë, ai mjafton për ta dhe ata i ka
mallkuar Allahu. Ata kanë dënim të pandërprerë. ” Teube 67-68. Pjesa e pestë e kësaj sureje tregon se krahas
besimtarëve të sinqertë të muhaxhirëve dhe
ensarëve, të cilët ishin shtylla më e fortë e shoqërisë
islame, afër tyre ekzistonin edhe disa grupe të tjera
të njerëzve nga beduinët ku prej tyre kishte të
sinqertë, por kishte edhe njerëz hipokritë tek të cilët drita e imanit nuk kishte depërtuar. Krahas
këtyre kishte edhe të atillë që i kishin të përziera
punët e tyre dhe kishte edhe të atillë që nuk ishte i
ditur realiteti i tyre, çështjen e tyre e dinte vetëm
Allahu. Ajetet kuranore në këtë pjesë të kësaj
sureje flasin për këto grupe të njerëzve që ekzistonin në kohën e të Dërguarit të Allahut. Ja
disa nga ajetet që flasin për këtë: “Arabët beduinë janë të pajisur me mohim e hipokrizi më të fortë dhe
janë më të përshtatshëm për të mos i njohur
dispozitat që ia zbriti të dërguarit të Tij Allahu.
Allahu i di çështjet, Ai është i urtë. ” Ka disa beduinë që për atë që e jep, e konsideron si
të dështuar dhe presin kthesa kundër jush. Kundër
tyre e ardhmja qoftë e keqe! Allahu dëgjon, di. Po, ka edhe disa nga beduinët që besojnë Allahun
dhe botën tjetër dhe atë që e japin e konsiderojnë
afrim te Allahu dhe bekim te i dërguari. Vini re, ato
janë afrime te Allahu për ta, e Allahu do t'i përfshijë
në mëshirën e Tij. Allahu falë dhe është mëshirues. ” Teube, 97-99. “Edhe rreth jush ka beduinë që janë hipokritë, e edhe nga banorët e Medinës që janë përcaktuar për
hipokrizi. Ti nuk i di ata, Ne i dimë, ata do t'i
dënojmë dy herë, pastaj shtyhen në dënimin e
madh. Ka edhe të tjerë që i kanë pranuar mëkatet e veta:
ata përzien vepra të mira, e edhe të tjera të këqija.
Atyre do t'ua falë Allahu, se Ai i falë atij që
pendohet, e mëshiron atë që përmirësohet.”Teube, 101-102. Pjesa e gjashtë e kësaj sureje tregon natyrshmërinë
e lidhjes së besës me Allahun për luftën në rrugën e
Tij. Tregon natyrshmërinë e luftës në rrugën e
Allahut dhe kufijtë e saj. Po ashtu, tregon
domosdoshmërinë e banorëve të Medinës dhe të
beduinëve që ishin rreth Medinës për pjesëmarrjen në këtë luftë. Nga mesi i kësaj pjese të kësaj sureje
Allahu, gjithashtu, tregon për disa njerëz të sinqertë
që nuk morën pjesë në betejën e Tebukut. Dhe në
fund të kësaj pjese, edhe një herë, tregon gjendjet e
hipokritëve dhe qëndrimin e tyre nga ajo që zbret
prej Kuranit. Ja disa shembuj që përmban kjo pjesë e kësaj sure: “Allahu bleu prej besimtarëve shpirtrat dhe pasurinë e tyre me xhenet. Luftojnë në rrugën e
Allahut, mbysin dhe mbyten. (Allahu dha) Premtim
të cilin e vërtetoi në Teurat, Inxhill e Kuran. E kush
është më zbatues i sigurt i premtimit të vet se
Allahu? Pra, gëzohu tregtisë që bëtë me Të. Ky
është suksesi i madh. (Të xhenetit janë) Edhe ata që pendohen, ata që
sinqerisht adhurojnë, ata që falënderojnë, ata që
agjërojnë, ata që bëjnë ruku, që bëjnë sexhde, që
urdhërojnë për të mira e ndalojnë nga të këqijat,
edhe përmbushin dispozitat e Allahut. Pra,
përgëzoji besimtarët.” Teube, 111-112. Shembulli tjetër: “Nuk ishte me vend për banorët e Medinës e as për ata që ishin rreth tyre nga beduinët, të ngelin (pa
shkuar) pas të dërguarit të Allahut e as të kursejnë
veten e tyre ndaj vetes së tij (Pejgamberit). Nuk
ishte me vend ngase, ata nuk i godet as etja, as
lodhja, as uria kur janë në rrugën e Allahut, dhe
nuk shkelin ndonjë vend që i hidhëron mosbesimtarët, dhe nuk arrijnë kundër armikut
kushdo qoftë (mbytje, robërim të tyre ose
ngadhënjim mbi ta), vetëm se të gjitha ato do t’u evidentohen atyre si vepër e mirë (shpërblyese).
Allahu nuk ua humb shpërblimin vepërmirëve. Dhe nuk japin kontribut, të vogël ose të madh, nuk
kapërcejnë ndonjë luginë, e qe të mos u shënohet
(për shpërblim) atyre, për t'i shpërblyer Allahu më
së miri atë që vepruan.” Teube, 120-121. “E kur zbret ndonjë kaptinë (që turpërinë e tyre) ata shikojnë njëri-tjetrin (e thonë mes vete): ‘A ju pa ndokush ju ’ e pastaj largohen. Allahu prapësoi zemrat e tyre, ngase ishin popull që nuk kuptonte. ” Teube, 127. Dhe në fund kjo sure përfundon me disa nga
cilësitë e të Dërguarit të Allahut dhe njëkohësisht ju
drejton në mbështetjen e plotë tek Allahu dhe
mjaftimi në këtë mbështetje: “Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj, atij i vjen rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i
rrugës së drejtë për ju, është i ndjeshëm dhe i
mëshirshëm për besimtarët. Po nëse ata refuzojnë
(atë që ua sjell) atëherë thuaj: ‘Allahu është për mua mjaft, s'ka të adhuruar përveç Tij, vetëm te Ai jam
mbështetur, e Ai është Zot i Arshit të madh !"’ Teube, 128-129.

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

Komentimi i ajeteve 1 - 5 të sures Teube

“Denoncim nga Allahu dhe i dërguari i Tij ndaj idhujtarëve me të cilët ju patët lidhur kontratë
(kumtesë për shkëputjen e marrëveshjes). Pra, ju (idhujtarë) qarkulloni nëpër tokë (lirisht)
katër muaj, e dijeni se fuqinë e Allahut nuk mund ta
bëni të paaftë dhe se Allahu mposhtë mohuesit. Dhe (ky është) një kumtim nga Allahu dhe i
dërguari i Tij, drejtuar gjithë njerëzve në ditën e
haxhit të madh, se Allahu është tërhequr prej
(marrëveshjes së) idhujtarëve, e njëkohësisht edhe
i dërguari i Tij. Po, nëse pendoheni, do të jetë më
mirë për ju, e nëse ia ktheni shpinën (rrugës së drejtë), ta dini se nuk mund t'i shpëtoni (ndjekjes
së) Allahut. E, ti përgëzoji ata që mohuan me një
dënim të padurueshëm. Pos atyre idhujtarëve me të cilët keni lidhur
marrëveshje, e të cilët nuk ju kanë shmangur asgjë
dhe nuk e kanë ndihmuar askënd kundër jush,
pra, edhe ju përmbushni marrëveshjen e tyre deri
në afatin e caktuar. S'ka dyshim se Allahu i do të
devotshmit. E kur të kalojnë muajt e shenjtë, luftoni idhujtarët kudo që t'i gjeni, robëroni dhe ngujoni
ata, e i vini pritë në çdo shteg. Në qoftë se
pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin,
atëherë ua lëshoni rrugën, se vërtet Allahu fal,
është Mëshirues.” Teube, 1-5. I Dërguari i Allahut, sa ishte në Hudejbije, bëri
marrëveshje me jobesimtarët për dhjetë vjet, me
kushte shumë të lehta, jo pse i Dërguari i Allahut
dhe muslimanët ishin të dobët. Fisi Huza kishte hyrë
në mbrojtjen e të Dërguarit të Allahut, ndërsa fisi
Benu Beker kishte hyrë në mbrojtjen e kurejshitëve. Pastaj lindi mosmarrëveshje mes fisit
Huza dhe fisit Benu Beker. Kurejshët i ndihmuan
fisit të tyre, të cilët kishin hyrë nën mbrojtjen e tyre
me armë dhe kështu e prishën marrëveshjen e tyre.
Ky ishte shkaku dhe kthimi i luftës me të gjithë
jobesimtarët dhe çlirimi i Mekës. Transmeton imam Ahmedi, Ebu Daudi, Nesaiu, Ibni
Hibani në “Sahihun” e tij, po ashtu edhe Hakimi transmeton dhe thotë se zinxhiri i këtij është i
vërtetë, dhe se fillimi i kësaj sure ka zbritur mbi të
Dërguarin e Allahut, kur ai ishte duke u kthyer prej
betejës së Tebukut dhe dëshiroi të bëj haxhin.
Pastaj i përmendën se edhe mushrikët do të
prezantojnë në haxh në këtë vit, sipas zakonit të tyre dhe do të bëjnë tavaf të zhveshur siç e kishin
zakon. I Dërguari i Allahut e urreu që të përzihet me
ta dhe e dërgoi Ebu Bekrin udhëheqës në këtë vit
që të jua mësojë njerëzve rregullat e haxhit dhe t ’i njoftojë jobesimtarët që mos të bëjnë haxh pas këtij
viti dhe e urdhëroi që t’i thërras njerëzit dhe tua lexojë: “Denoncim nga Allahu dhe i dërguari i Tij ndaj idhujtarëve me të cilët ju patët lidhur kontratë
(kumtesë për shkëputjen e marrëveshjes )”. Ajeti duket qartë se përfshin të gjithë jobesimtarët,
të cilët kishin marrëveshje me të Dërguarin e
Allahut, dhe pas përfundimit të katër muajve të
cekur në fjalën e Allahut: “Pra, ju (idhujtarë) qarkulloni nëpër tokë (lirisht) katër muaj... ” Nuk do të ketë më marrëveshje për jobesimtarët. Pastaj Allahu thotë: “Pra, ju (idhujtarë) qarkulloni nëpër tokë (lirisht) katër muaj, e dijeni se fuqinë e Allahut nuk mund ta
bëni të paaftë dhe se Allahu mposhtë mohuesit. ” Imam Taberiu, pasi që i cek komentimet në këtë,
thotë: “Kjo është sa i përket atyre që kanë pasur marrëveshje me të Dërguarin e Allahut dhe pastaj i
kanë prishur marrëveshjet e tyre, para se të
përfundojë afati i marrëveshjes. Ndërsa sa u përket
atyre të cilët nuk i kanë prishur marrëveshjet e tyre
dhe nuk janë ngritur kundër të Dërguarit të Allahut,
Allahu e urdhëroi të Dërguarin e Tij që të plotësojë me ta marrëveshjen deri afatin që e kanë patur,
bazuar nga fjala e Allahut: “Përveç atyre idhujtarëve me të cilët keni lidhur marrëveshje, e të cilët nuk ju
kanë shmangur asgjë dhe nuk e kanë ndihmuar
askënd kundër jush, pra, edhe ju përmbushni
marrëveshjen e tyre deri në afatin e caktuar. S'ka
dyshim se Allahu i do të devotshmit. ” Disa dijetarë kanë thënë: “Fillimi i katër muajve të marrëveshjes që përmendet në këtë ajet janë prej muajit sheval e
deri në fund të muajit Muharrem”. Ka thënë Zuhriu: “Por Kurani tregon se fillimi i tyre ka qenë prej ditës së dhjetë të dhulhixhes, ndërsa
përfundimi ka qenë në ditën e dhjetë të muajit
rebiul thani.” Kjo është edhe fjala më e vërtetë që e përmend edhe Ibnu Kethiri se fillimi i këtyre muajve
ka qenë prej ditës së dhjetë të muajit dhulhixhe, ku
argumentohet me fjalën e Allahut: “Dhe (ky është) një kumtim nga Allahu dhe i dërguari i Tij, drejtuar
gjithë njerëzve në ditën e haxhit të madh, se Allahu
është tërhequr prej (marrëveshjes së) idhujtarëve, e
njëkohësisht edhe i dërguari i Tij. Po, nëse
pendoheni, do të jetë më mirë për ju, e nëse ia
ktheni shpinën (rrugës së drejtë), ta dini se nuk mund t'i shpëtoni (ndjekjes së) Allahut. E, ti
përgëzoji ata që mohuan me një dënim të
padurueshëm.” Imam Bugaviu thotë: “Komentatorët e Kuranit kanë thënë se kur i Dërguari i Allahut doli në betejën e
Tebukut, hipokritët e përhapën lajmin, jobesimtarët
filluan t’i prishin marrëveshjet që i kishin me të Dërguarin e Allahut dhe Allahu i zbriti këto ajete në
lidhje me këta, duke iu dhënë afat atyre, nëse i
kanë më pak se katër muaj deri në katër muaj, ose
duke jua kufizuar atyre që kanë pasur më shumë
në katër muaj ”. Dijetarët kanë fjalë të shumta se kush janë këta
jobesimtarë. Ajo të cilën e sqaron Kurani dhe atë që
dëshmojnë këto fjalë se janë ata jobesimtarë të cilët
kanë pasur marrëveshje me të Dërguarin e Allahut
pa ndonjë afat të caktuar, ose ata të cilët kanë
pasur marrëveshje më pak se 4 muaj t ’i plotësojnë 4 muaj. Ndërsa sa i përket ata të cilët kanë pasur më
shumë se 4 muaj marrëveshje ata duhet t’i plotësojnë muajt e marrëveshjes. Për këtë kemi
argument fjalën e Allahut. “Pos atyre idhujtarëve me të cilët keni lidhur marrëveshje, e të cilët nuk ju
kanë shmangur asgjë dhe nuk e kanë ndihmuar
askënd kundër jush, pra, edhe ju përmbushni
marrëveshjen e tyre deri në afatin e caktuar. S'ka
dyshim se Allahu i do të devotshmit. ” Këtë e ka zgjedhur edhe komentatori Ibni Xheriri,
po ashtu është transmetuar edhe nga Kelbi dhe
Muhamed b. Kab el Kardhij. Po ashtu ka thënë Ibnu
Kethiri se këtë e përforcon edhe fjala e Aliut, i cili ka
thënë se kur kanë zbritur këto ajete më dërgoi i
Dërguari i Allahut te jobesimtarët me katër gjëra: 1. Nuk do të bëhet tavaf rreth Qabes të zhveshur. 2. Nuk do t ’i afrohet Xhamisë së Shenjtë (Qabes) asnjë jobesimtar, pas këtij viti. 3. Ata që kanë pasur marrëveshje me të Dërguarin
e Allahut, marrëveshja përfundon me përfundimin
e afatit të saj. 4. Nuk do të hyj në xhenet përveç se njeriu
besimtar. Pastaj Allahu thotë: “E kur të kalojnë muajt e shenjtë, luftoni idhujtarët kudo që t'i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata, e i vini
pritë në çdo shteg. Në qoftë se pendohen, e falin
namazin dhe e japin zeqatin, atëherë ua lëshoni
rrugën, se vërtet Allahu fal, është Mëshirues ” Dijetarët kanë rënë në mospajtim se cilët muaj janë
për qëllim në këtë ajet: Ibën Xheriri thotë se muajt e shenjtë janë për qëllim
në këtë ajet muajt e shenjtë të cilët janë të
përmendur në fjalën e Allahut: “Te Allahu numri i muajve është dymbëdhjetë (sipas hënës), ashtu siç
është në librin e Allahut prej ditës kur krijoi qiejt
dhe tokën. Prej tyre katër janë të shenjtë. ” dhe ka thënë se fundi i këtij muaji është muaji muharrem. Por, ajo vërehet prej ajetit se për qëllim në këtë ajet
janë muajt të cilët Allahu u ka dhënë afat në
marrëveshje ku i përmend: “Pra, ju (idhujtarë) qarkulloni nëpër tokë (lirisht) katër muaj. ” Allahu u drejtohet se nëse kalojnë muajt të cilët u
është dhënë afati, atëherë nuk ka marrëveshje dhe
ju, lejohet lufta.

Re: Tefsir-(komentim suresh)
 

Te kota bre djale keto postime, e keto mesime, kurqe secili i lexon ddhe i interpreton ne menyren me esktreme!! Posaqerisht hoxhollarte qe e kane mbi shpinen e tyre intrepretimin adekuat te ketyre sendeve qe i ke shkruar, ata te praet e mesojne xhematin shtremte!!! bre bal, nuk e di si mundesh me jetu ne endrra-veq hapi syte dhe shiko dhe e sheh se ku eshte sikleti, ku eshte prapamebeturia, ku eshte primitivizmi, ku eshte baudallelku me i madh ne Bote!!! l

Re: Tefsir-(komentim suresh)
 

Shtatë dobi nga fjala e All-llahut

"Në zemrat e tyre kanë sëmurje, e All-llahu u shton sëmundje edhe më shumë, e për shkak se ata përgënjeshtruan, pësojnë dënim të dhembshëm". (Kur’an 2:10.)

Dobitë e këtij ajeti:

1. Nëse njeriu nuk e pranon të vërtetën dhe zemra e tij është e sëmurë, ai dënohet me shtim të sëmundjes, për shkak të fjalës së Tij të Lartësuarit: ”Në zemrat e tyre kanë sëmurje, e All-llahu u shton sëmundje edhe më shumë..” (Kur’an 2:10), dhe kjo sëmundje e cila qëndron në zemrat e dyfytyrëshve (përbëhet nga): dyshime dhe epshe, ka prej tyre që e kanë kuptuar të vërtetën mirëpo nuk e don atë (pasimin e tij), dhe ka prej tyre që u është përzier ajo (e vërteta), ka thënë All-llahu në kaptinën En-Nisa: ”Vërtet, ata që besuan e pastaj tradhëtuan, përsëri besuan e pastaj tradhtuan dhe e shtuan mosbesimin, All-llahu nuk u falë atyre as nuk i udhëzon në rrugë të drejtë”. (En Nisa 137)

Pastaj tha në suren el-Munafikun: Ngase ata besuan (me gojë) e pastaj mohuan, andaj zemrat e tyre u mbyllën dhe ata nuk kuptojnë. (El-Munafikun, 3)

2. Që shkaqet për shkak që All-llahu e devijon robin, janë nga vet robi, për shkak të fjalës së Tij, të Lartesuarit: “Në zemrat e tyre kanë sëmurje, e All-llahu u shton sëmundje edhe më shumë...” (Kur’an 2:10)

E njejtë si kjo është fjala e All-llahut: “E kur ata u shmangën (nga e vërteta), All-llahu i largoi zemrat e tyre..” (Kur’an 61:5), dhe fjala e All-llahut: “Ne i rrotullojmë zemrat dhe të parët e tyre (prej besimit) ashtu sikundër nuk e besuan atë për herë të parë...” (Kur’an 6:110), gjithashtu fjala e All llahut: “Nëse ata refuzojnë (gjykimin tënd), ti dije se All-llahu ka për qëllim t’i ndëshkojë për disa mëkate të tyre”. (Kur’an 5:49)

3. Dhe se mëkatet dhe shthurjet shtohen dhe pakësohen, sikurse Imani që shtohet dhe pakësohet, për shkak të fjalës së Tij,të Lartësuarit: “e All-llahu u shton sëmundje edhe më shumë.” (Kur’an 2:10), dhe shtimi nuk kuptohet ndryshe vetëm si e kundërt e pakësimit, ashtu pra sikurse Imani që shtohet dhe pakësohet, ashtu edhe shthurja shtohet dhe pakësohet, edhe sëmundja shtohet edhe pakësohet.

4.Kërcënimi i ashpër për dyfytyrëshat për shkak të fjalës së Tij: ”(ata) pësojnë dënim të dhembshëm”. (Kur’an 2:10.)

5.Dënimet nuk vijnë vetëm se me shkaqë paraprake, pra All-llahu nuk e dënon askënd vetëm për shkak të mëkatit, për shkak të fjalës së Tij: “për shkak se ata përgënjeshtruan”. (Kur’an 2:10)

6. Munafikët (dyfytyrëshat) i kanë bashkuar dy cilësi, gënjeshtrën dhe përgënjeshtrimin, dhe kjo është gjendja më e ndytë.

7.Nënçmimi i gënjeshtrës dhe se ajo është shkak për dënim, sepse gënjeshtra është prej cilësive më të ndyta, dhe këtë e ka sqaruar i Dërguari i All llahut alejhi selam se gënjeshtra është prej cilësive të munafikëve, ai alejhi selam ka thënë: ”Shenjat e Munafikut janë tre: ”Kur të flet,gënjen..” (deri në fund të hadithit), dhe gënjeshtra është e nënçmuar në Sherijat, dhe gjithashtu e nënçmuar sipas natyrës njerëzore.

Muhamed ibn Salih el Uthejmin

Komenti i Kaptinës el-Bekare . v.1 . f.44-45

Titulli: Tefsir-(komentim suresh)
 

Qur'an (33:59) - "Tell thy wives and thy daughters and the women of the believers to draw their cloaks close round them..."

women are less of men ...
Qur'an (24:31) - Women are to lower their gaze around men, so they do not look them in the eye. (To be fair, men are told to do the same thing in the prior verse).

wife beating ...
Qur'an (38:44) - "And take in your hand a green branch and beat her with it, and do not break your oath..." Allah telling Job to beat his wife.


[URL="http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/71417_354363321351075_1196610466_n.jpg"]Qur'an[/URL]