Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[LEFT][COLOR=#000000]DY GJYSMA DASHURISH[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Asgjë s’mund të jetë siç ishte më parë,[/COLOR]
[COLOR=#000000]Sepse kemi brenda vetes diçka tepër.[/COLOR]
[COLOR=#000000]Një gjysmë dashurie nga ty e vrarë,[/COLOR]
[COLOR=#000000]Dhe atë që ruaj unë, gjysma tjetër.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Por sot të ndara janë ato, veç e veç,[/COLOR]
[COLOR=#000000]Ashtu siç jemi të ndarë unë dhe ti.[/COLOR]
[COLOR=#000000]Tek njeri rri ajo që nuk di të vdesë,[/COLOR]
[COLOR=#000000]Dhe e vdekura pa një varr tek tjetri rri.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Ndodh rrallë të shihemi në sy të heshtur,[/COLOR]
[COLOR=#000000]Mbështjellë me urrejtje, mbështjellë me mall.[/COLOR]
[COLOR=#000000]Unë që s’vrava kam pjesën tënde të vdekur,[/COLOR]
[COLOR=#000000]Ti që vrave ke pjesën time të gjallë.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Sokrat Habilaj[/COLOR][/LEFT]

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[QUOTE=Dilaver;1968153][B] [FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Nuk kam vdekur [/SIZE][/FONT][/B][B]-[/B][FONT=Book Antiqua][SIZE=3][B]Mary Elizabeth Frye[/B][/SIZE][/FONT]

[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Te varri im kur të vish mos qajë,
Nuk jam aty,
Unë gjumë nuk mbajë
Unë jam në puhitë që fërfëllojnë,
Jam në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Më gjenë në shkëlqimin e artë të grurit,
Jam në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Më gjenë në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Jam në qarqafin e yjeve që natën të mbulojnë
Te varri im vajit pse i je rrekur.
Unë nuk jam aty.
Unë nuk kam vdekur.




[/SIZE][/FONT][B][FONT=Book Antiqua][SIZE=3] Përkthyer dhe përshtatur në shqip nga Daut Demaku[/SIZE][/FONT][/B]

[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]
[/SIZE][/FONT][/QUOTE]



Ti ishe aty
Dhe në gjumë ishe
Të gjeta në puhitë që fërfëllojnë,
Në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Në shkëlqimin e artë të grurit,
Ishe në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Të gjeta në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Je në qarqafin e yjeve që natën mbulojnë
Te varri yt vajit i jam rrekur.
Ti je aty.
Ti ke vdekur.

Por ti je këtu, kujtim i gjallë
Je në secilin qosh, në të madhin mallë.
Je në mengjeset e hershme, plot ngutë
mbrëmjeve të vona, në cdo skutë!

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[QUOTE=lovely;2133588]Ti ishe aty
Dhe në gjumë ishe
Të gjeta në puhitë që fërfëllojnë,
Në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Në shkëlqimin e artë të grurit,
Ishe në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Të gjeta në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Je në qarqafin e yjeve që natën mbulojnë
Te varri yt vajit i jam rrekur.
Ti je aty.
Ti ke vdekur.

Por ti je këtu, kujtim i gjallë
Je në secilin qosh, në të madhin mallë.
Je në mengjeset e hershme, plot ngutë
mbrëmjeve të vona, në cdo skutë![/QUOTE]

[FONT="Book Antiqua"][SIZE="3"]cdo fjal e qelluar..sdo koment me shume [/SIZE][/FONT]

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[B][B]Në ikje
Ne ikim nga dashuria, malli
jo s’e e kemi shpirtin gur
na ka djegur, bërë shkrumb halli
i kohës që iku dikur…

Ne ikim nga loti që rri strukur
si kristali nën qerpikë
nga fjalë e ngrohtë dhe e bukur
që zemrën e bën pikë pikë.

Ne ikim dhe nga një buzëqeshje
që befas mund të na e fal dikush
e biem përtokë si gjeth vjeshte
se hiri i kohës s’bëhet prush.

Ne ikim gjithnjë të trishtuar
prapa nesh as hije a gjurmë
si duket keq jemi trazuar
nga një tik tak a një zhurmë!

Ah sa i vogël ai tik tak
na vë në ikje, na lidh lak!
(A.T)[/B][/B]

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

Vetkujtesë

Mos e mat ecjen me hapat e hedhur
Me hapat e pahedhur, largësinë mos e mat
Kur para teje shumë udhë ka mbetur
Kurse kohë, ah kohë, ka mbetur shumë pak!

Mos e mat moshën me kohën e ikur
Me kohën e pa ikur, ç’ka mbetur mos e mat
Mund edhe para një shekulli të kesh lindur
Dhe ti të ndjesh, lindvdekjen çdo çast.

Mos e mat mendjen me fjalët e thëna
Me fjalët e pathëna, heshtjen mos e mat
Shiko shpirtit tënd, çfarë bote mban brenda
Dhe botën shiko, çfarë nga shpirti tënd mban.

Mondishall

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[I]Ti më the

Ti më the se ndihesh mjaft e vrarë,
Se të vajti jeta brengë e lot.
Po ndriçimn’ e syve aq mitarë
Dëshpërimi s’ta ka errur dot.

Unë shoh një foshnjez brenda tyre,
Ëndrra të kaltra tek thur…
Kot i ndrydh në gonxhe ti dëshirat!
Ku ka gonxhe, që nuk çel dikur!?

Deri vonë vjeshtës, trëndafili
Çel e na verbon me bukuri.
Kohë lulesh s’është vetëm prilli,
Zemra në çdo stinë ndjen rini!

JORGO BLLACI
(1938-2001)[/I]

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[FONT="Book Antiqua"][SIZE="3"]Heshtje

Për ty askujt nuk do t’i flas një fjalë
as më të voglën, asgjë dhe hiç asgjë
do të hesht si guacë e hedhur në zall
o si një peshk i kapur hë për hë.

Do përpëlitem gjuhëlidhur, frymëpak
por asgjë s’do të them, këtë e di dhe ti
sado që tundimi shpesh na bën farmak
sado që malli me një gëllënjkë na pi.

(A.T)[/SIZE][/FONT]

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

Dy Buzë

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma ikën
ndër do bota të larta...
Dy buzë të përgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithen
në buzë kur m'u njitën
andjet m'i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trunin ma helmuen
e në fund u mërguen...
Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një grueje stërzane
një pranverë të tanë më mormë
një pjesë zemre më nxormë,
dhe gëzimin ma vodhnë...
Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lotë të mia
qenë shenjat e dhimbjes
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rini

MIGJENI

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

U zhyta si papritur në llumin e njerëzimit,
Me shpresën të shpëtoja këtë botë,
Më trëmbi dhe më lodhi kalvari i mjerimit,
Dhe mundi im i marrë..Mu duk i kotë!
Kapitur,fyer,humbur në mes dhimbjesh,
Në botën e përtejme e pashë një dritë të zbehtë,
Dërrmuar,e brengosur nga episodi dhimbjes,
Tentova arratinë...!! S'më la e shenjta JETË!
Lediana Kapaj

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

Sikur dhembja te mund te fliste
Te gjitha do ti tregonë
Dhembjen qe kam permbrenda
E cila me mundonë.

Dhembja nuk ka fjalë
Ajo ka vetëm lot
Lot malli që dalin
E lagun letrën sot.

Zemren e kam akull
Fytyra më është ngrirë
Një plag e tmerrshme përhapet
Sho vetëm errësirë.

Ike dhe për ne le shumë plagë
Plagë të rëndë dhe shumë lotë
Do të na trembin gjithnjë
Për shumë kohë e për shumë motë.


Shumë herë njerëzit më thonë
E ke parë vetëm njëherë
Por një zë është si jehonë
Eshtë i gjakut tënd' më tremb!

Njëherë të pashë
Dhe te shihja përsëri mbaja shpresë gjithëherë
Po që sdo të shihja kurrë më
Se kam menduar asnjëherë.

Thonë shpresa vdes e fundit
Dhe shpresë mbaja gjithmonë
Po të vazhdojë ajo nuk mundi
Kishte vdekur qe shumë kohë.

Për ty po shkruaj poezi
Se më bën të ndihem më mirë
Nuk më bën mua me mërzi
Se mërzinë e kam në brendësi.

M. K.

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

Lulzim Kalaj
DORA

Gishtërinjtë e dorës të gjithë të shpërndarë
Të gjithë të fryrë si gungat e ftoit
Me njëri-tjetrin gjithmonë të paparë
Dikush bjeri thumbit,tjetri patkoit

Gishtërinj shtrembëruar ,me nyje e gremca
Të gjithë të zgjuar,të tjerë të mohojnë
E ngrihen me vrull si anza,si grenza
Kë të përdhosin e kë të thumbojnë

Muskujt e dorës janë krejt të sfilitur
Dora rënkon se dot si mbledh gishtat
Rri në mendime,mrekullinë duke pritur
Si tavull cigaresh veçse mbledh bishtat

Qëndron e përçartur si vera në gusht
E lutet në Zot:-mi bëj gishtat grusht

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

[LEFT][COLOR=#000000]Të pashë në ëndërr dhe u zgjova,[/COLOR]
[COLOR=#000000]dhe përsëri ndjeva një mall...[/COLOR]
[COLOR=#000000]Nën kokë duart kryqëzova[/COLOR]
[COLOR=#000000]me një tronditje të paparë.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Dhe nisa veten ta qetsoja ,[/COLOR]
[COLOR=#000000]t'i mbushja mendjen se ish ëndërr...[/COLOR]
[COLOR=#000000]Se ty më kurrë s'do të takoja.[/COLOR]
[COLOR=#000000]Po hajde që ta bindësh zëmrën.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Kanë kaluar kaq vjetë,[/COLOR]
[COLOR=#000000]larg e me tjetër dashuri ,[/COLOR]
[COLOR=#000000]po zëmra nuk të harron lehtë,[/COLOR]
[COLOR=#000000]i ka mbet mendja si fëmi.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Dhe nis të rrahë me drithërimë,[/COLOR]
[COLOR=#000000]kur rastësisht të sheh në ëndërr...[/COLOR]
[COLOR=#000000]Përjetë si gurin e Sizifit,[/COLOR]
[COLOR=#000000]si peshë të rëndë të mbaj në zemër.[/COLOR][/LEFT]

[LEFT][COLOR=#000000]Sulejman Mato[/COLOR][/LEFT]

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

NJERËZIT E EGËR

Njerëzit e egër
s’ishin të egër si modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse
pas shfrimit nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan
s’ia hiqnin nga trupi kokën.
Dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.

Nuk u vinin zjarr shpellave
dhe kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk i hidhnin
fëmijët e gjirit shkurreve.

Femrat e reja linin ç’kishin
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.

Njerëzit e egër
nuk shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
U faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por s’linin figurën e prijësit
në çdo perimetër.

Kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me erëra parfumesh.
trupin e linin si kafshët pis,
por binin era njeri në shpirt.

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

MË THANË TË BËHEM PRIFT

Me propozuan ca miq të bëhem prift,
me një mjekër të madhe larushane.
U thashë, emri im s’i kënaq të gjithë,
besimtarët e shumtë të fesë kristiane.

Vërtet di të psalt e të këndoj mirë,
me fjalë poetike të prek shpirtrat.
Por i zhgënjen njerëzit ky emri im,
që tregon në shqip pasion-dëshirat.

Më sugjeruan emër të përkthyer,
në gjuhën helene, që kërkon feja.
Papa Pizmo, më shkoka shkëlqyer,
se tërheq në rrëfime femrat e reja.

Këtu qesha fort me gjithë shpirt,
se edhe sikur kjo të bëhej vërtetë,
unë kam një zemër që në rrëfim
shndërrohet në trëndafil me fletë...

Dhe kisha e vogël Shën Kostandin,
ngritur mbi një liman që rreh dallga,
do të kthehej në disko për pelegrinë,
ku të kënaqnin shpirtrat djem e vajza.

Dhe predikimet e mia për qiellin kozmik,
do shndërroheshin në ekstaza të tokës.
Ndaj të më linin në qiellin tim poetik,
ylber që i tregoj ngjyrat artistike kohës.

Titulli: Poezi Nga Poetë të Ndyshëm
 

Kur syt` e tua un` i shëkoj,
Çdo vojtj`e dhembje un`e harroj;
Po kur të puth me aq dashuri,
Shërohem krejt si për çudi.

Hajnrih Hajne
Shqipëroi:Lasgush Poradeci