Dardania.de - Rekomando nje liber

Biser Mehmeti u lind në fshati Sefer të Preshevës. Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në Ferizaj, kurse fakultetin e Letërsisë dhe të Gjuhës Shqipe në Prishtinë. Gjatë kohës sa ka qenë stundent ka bashkëpunuar me revistat "Zëri i rinisë" dhe "Bota e re" ku ka botuar një numër të madh shkrimesh gazetareske, por edhe krijime të ndryshme letrare. Në fillim ka shkruar poezi për të rritur e më vonë edhe prozë. Është prezentuar në monografinë e kl-ubit letrar “De Rada” të Ferizajt “Katërmbëdhjetë autorë”, i botuar në vitin 1985 në Ferizaj, (të cilin pushteti i atëhershëm e pati djegur!) dhe në antologjinë “Orët e bardha” të krijuesve të klubit letrar “De Rada” të Ferizajt, botuar në vitin 2001. Në gazetën "Bota sot" ka botuar një numër të madh tegimesh.
Në vitin 2004 në SHB "Vatra" në Shkup ka botuar roma-nin "Nata pa mëngjes".
“Katër kalorësit e apokalipsit” është botuar në SHB “Rrjedha” në Gjilan, më 2011 dhe ka 22 tregime. Ky është libri i tij i dytë, i pari me tregime.

[IMG]http://photos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/398556_10150509904882210_182132672209_8765802_1000005626_a.jpg[/IMG]

H E S H T J A E G J A L L Ë

Një tregim nga përmbledhja “Katër kalorësit e apokalipsit”

[IMG]http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/408924_10150509901862210_182132672209_8765792_2146401002_n.jpg[/IMG]

Herë rrinte ulur këmbëkryq, herë ngritej në këmbët që i dridheshin nga një trishtim i egër. Çdo herë e ndjente veten më të lehtë, sikur pesha e trupit shkrihej ngadalë. “Edhe disa çaste e mund të fluturoj!” i tha vetvetes me një zë të lumtur e të ndrojtur që mezi e dëgjonte. “ Do të fluturoj si një shpend derisa të arrij mbi etër. Atje është një hapësirë e paanë, ku njeriu mund lirisht të çlodhet nga krajatjet e jetës. Po,po! Atje mund të jetoj lirisht! Askush nuk do të më ndal të bëj çka të dua. Nuk do të mund të më ndal askush të klithi e të çirrem si bishë e egër... Një ditë do të jem i lirë edhe të ulërij derisa të më kalbet gjuha, derisa goja të më mbushet me krimba, derisa vdekja ta hap gojën e të më gëlltit... Kur imazhi u këput vazhdoi me intensitet të shpejtuar procesin që e ki-shte lënë në gjysmë.
Ditëve të fundit kishte krijuar bindje të madhe sikur kishte rrëshqitur nga binarët e kohës reale. Tash e shihte veten nëpër do binarë që e shpinin në një kohë të trilluar. Gjërat që e rrethonin kishin trajtë tjetër, të panjohur për të. As vetë nuk ishte në gjendje të thoshte si ndodhi që papritmas gjërat rreth jetës dhe kohës së tij u rrokullisën nëpër një shteg të rrëpirtë e pastaj u fundosen në një errësirë të frikshme. Më nuk shihte asgjë, sikur dikush t’ia kishte vërbuar të dy sytë. Nuk e dinte as kur është ditë, as kur është natë. Ishte krijuar një përzierje e mistershme e gjërave. Orë e çast i ngjante sikur një diell i madh sa toka i qëndronte mbi kokë dhe gjithnjë i shkaktonte një zjarr të brendshëm. Një vetmi e qartur shtrihej në të gjitha anët. Dyshonte se në tërë botën mbizotëronte ajo vetmi e tërbuar. Ajo, si për inat, shpesh ia nxjerrte gjuhën e krimbur e pastaj zgërdhihej me të paturpësisht. Ngado që shkonte ndeshej në një heshtje të mbarsur, një heshtje që merrte formën e vdekjes e pastaj e ndjekte si një hije e gjallë për ta gëlltitur. Prej lindjes ishte orvatur të ikte nga trajta e saj. Mirëpo, ngado që shkonte shtrihej pushteti i saj. Ishte një heshtje e egër, me dhëmbë të krimbur. Shpesh, kur dhembja arrinte kulmin, mbyllej në vetminë e qartur dhe mallkonte çdo gjë: kohën së cilës i takonte gabimisht, jetën nga e cila nuk mund të arratisej, hapësirën që ishte mbushur me helm, natyrën që i shëmbëllente një pikturës së vdekur...
Detin e mllefit e derdhte mbi nënën, e cila e kishte lin-dur gabimisht në një kohë të rebeluar. “Në jetë kam bërë shumë gabime fatale!” i tha vetvetes. Dëshironte ta ngu-shëllonte shpirtin që ishte gati të pëlciste nga mërzia, të cilën ia kishte sjellë heshtja e trashur. Një ditë një njeri kishte zbritur nga mali, atje ku kishte bërë një jetë të shk-ëputur nga realiteti. Thuhej sa atje kishte shkuar për ta vrarë ujkun e pasi e kishte vrarë ishte kthyer në mënyrë tri-umfale. Një ditë kishte hyrë në mes të turmës e pastaj ki-shte klithur me një zë kërcënues: “Do t’ua djeg gjuhën dhe zemrën me zhig! S’dua të dëgjoj asnjë fjalë!” Desh-ën, s’deshën u pajtuan me vendimin e njeriut që kishte zbritur nga mali. I zgjatën duart dhe e përqafuan heshtjen e përjetshme. Njeriu që ishte shoqëruar tërë kohën me arinj e ujq, një ditë tjetër i ishte tekur e pastaj kishte klithur e ishte çjerrë me zë të lartë: “Unë duhet të flas e ju duhet të më dëgjoni!” Ata që e vështronin vengër i fyente pa mëshirë, ua shante nënën shtatë e më shumë herë, pastaj motrat ua shkërdhente, i quante “ muta të kalbur” që i frikësohen ujkut... Ata që s’u pajtuan me të ishin mbyllur në guacën e heshtjes së kobshme. Askush nuk dëshironte të mbeste pa gjuhë e ndoshta edhe pa zemër...
”Edhe sot jam thelluar në botën e heshtjes, të një heshtjes së përjetshme, e cila më hanë për së gjalli si të ishte një krimb i varrit...” Me kalimin e kohës ndjeu se heshtja ngadalë po e mbyste, po e shndërronte në një qenie amorfe, në një qenie që ka gojë, po që ajo i shërben vetëm për të hëngër... Dhe një ditë apo një natë një mik i tij nuk mu-ndi ta përballonte pushtetin e egër të heshtjes. Ngadalë i këputi fijet e durimit të rrejshëm. Me duart e mërdhira e rrëmbeu një kazmë të vjetër e pastaj me të e theu heshtjen e stërtrashur. Me njëqind sakrifica i riktheu në jetë organet e ndryshkura të të folurit. Me një zë të thekshëm bërtiti: O njerëz të çmendur! Dilni nga vorbulla e heshtjes mortore, sepse edhe ashtu jeni të vdekur. Mos lejoni që heshtja t’ua kalb trupin... Të nesërmen pa aguar mirë mëngjesi në fushën ku gjendeshin varrezat gdhiu një varr i ri. Prej asaj dite të kobshme edhe gurët zunë t’i nënshtrohen ligjit të pashkruar të heshtjes, madje edhe zogjtë nuk guxonin të cicëronin lirshëm...
Disa çaste kishte qëndruar këmbëkryq, i ulur në një skaj të dhomës së errët, në atë dhomë ku heshtja të hante për së gjalli. Ëndërronte që së shpejti të shkëputej nga ajo heshtje e mallkuar, e cila sikur ia kishte hëngër një pjesë të madhe të zemrës. Shpesh ajo i dukej sikur ishte shndërruar në një guri të rëndomtë, i cili pastaj kishte pëlcitur. Nuk kishte mundur t’u duronte fyerjet, njollosjet, etiketime, shantazhet... Pendimi për çdo gjë zuri ta ngulfaste. Ai kishte marrë trajtën e një shpatës së mprehtë e pastaj ia rjepte lëkurën e trupit të dërrmuar duke i hedhur ujë të ftohtë. Një ditë do t’ia prente edhe gjymtyrët kryesore të trupit. Shpirti i tij po pëlciste nga inati, nga mllefi dhe nga trishtimi. Çdo veprim ishte vetëm sfilitje e vetvetes, sepse heshtja ia kishte paralizuar të gjitha organet e brendshme. Çdo gjë, madje edhe kohën e kishte mbërthyer pluhuri i ndryshkur i heshtjes. Nuk i kishte mbetur tjetër përveç që të vajtonte për fatkeqësinë e jetës, e cila ia kishte vërbuar sytë e mendjes. Një zë i brendshëm i tha: do të qaj derisa të mbulohem nga lotët e mi!... Çdo gjë i dukej e tepërt. Edhe vetvetja i dukej e tepërt. Dëshironte të arratisej nga koha, nga jeta dhe nga çdo gjë tjetër. Mirëpo, të gjitha rrugët i kishte të mbyllura me gurët e varreve. Heshtja e tërbuar ia kishte zgurdulluar sytë e verbër. Ajo gjithnjë ishte zgërdhirë me jetën e tij. Zëri i saj sikur i thoshte: patjetër iu nënshtrove pushtetit tim! Ta shajta nënën, motrën, pastaj të njollosa sa deshta, ta nxiva fytyrën kudo që shkove... Sot nuk ke fytyrë të dalësh jashtë katër mureve, sepse njerëzit të pështyjnë në fytyrë... Ha-ha! Tingujt e rrëmbyeshëm që dilnin nga imazhi ia shponin zemrën si të ishin gozhda të mëdha. E kaploi frika se së shpejti do të vdiste, e pasi të varrosej heshtja do të vinte dhe do të kënaqej duke u pëshurrë mbi varrin e tij... Ha-ha! As të vdekur nuk do të të lë të qetë! i thoshte ajo me zë të zgjatur. Dëshironte të dilte nga lëkura e tij, por ajo ishte bërë shumë e ngushtë. Brenda lëkurës ishte bërë e pamundur të jetonte. Aty bënte vapë e madhe, pastaj menjëherë bënte acar i madh. Trupi i tij herë ngrihej e herë shkrihej. Pas çdo procesi kishte tjetër formë, tjera dimenzione. Jeta e tij i nënshtrohej procesit të metamorfozës. Vetëm heshtja ishte e njëtrajtshme. Ajo shtrihej në të gjitha anët. “Çdo gjë në botë e ka fundin, i thoshte vetvetes me zë të dëshpëruar, vetëm kjo heshtje e mallkuar nuk ka fund. Fundi i saj një Zot e di pse mungon...
Edhe disa çaste vazhdoi të ulej këmbëkryq e të ngritej në këmbë. Pas një kohe të papërcaktuar një mjegull e zezë si futa ia hapi qepallat e pastaj me dhunë i hyri brenda...