Si u larguat nga Kosova
 

Per shume bashkeatdhetare qe gjinden jasht vendit, kishte me qene deshira ime te dije se si u larguan nga Kosova dhe cila ishte arsyeja vendimtare per te ndermarre nje hap te tille?

Arsyeja, per nje jete me te mire!E menyren se si dhe kur u largova, hiq nuk ma ka qejfi me i kujtue "ngacmue mendjen"!

Qy qy Dea,

Bash ja paske qellu me kete teme. Une nuk jam gurbetqar po punoj ne disa vende te Kosoves neper terren edhe jam mundu edhe une me e gjete kete pergjigje. Besoj se shumica e te rinjve qe jane largu e qe jane ne largim e siper (pas kerkimit te partnereve me viza) largohen nga mospasja e nje mireqenie ekonomike.

Eshte per te ardhur keq se disa te rinje me te edukuar (arsimuar) kur nisen ne gurbet thone "do te kthehem ne momentin kur ti bej disa para", e kur te shkojne ne gurbet sikur u venitet kjo deshire duke fillu me i pelqy krejt sendet qe perendimi ua afron atyre. Ketu e kam fjalen per modus vivend-in (stilin e jetes), organizimin social, etj, gjera te cilat pas nje kohe ata i shohin si te pamundshme ne Kosove (ne atdhe).

Uroj qe se paku "truri yne" qe gjendet ne perendim te kthehen ne KS, sepse sidomos keto vite kur mendohet te zhvillohet e njejta, i duhen shume Kosoves ata.

Juaji,

Panopticon.

Para se me lind une, vëlla im ishte i sëmurë ne vitit 1962/1963 (nuk jam sigurt) edhe nje doktor serb ka jep nje injektim. Trupin i tij ka nis me dehidrato. Mbas s'di sa javë, Tomori, as nje vjecar ka dek ne duart babes vet. Baba ka deshte me ik pse o ken ne burg per 6 muj per arsyr politik, edhe regime e Tito's kan ndal fakultetin per Baba im, edhe ska mujt me shpëto djalin. Baba ka vendos me shku te xhaxhan ne Amerik. S'ka pas hiq qfare ardhmëri mir ne Jugoslavi. As nje vjet ai ka nis per me ik.
Nënë ime nuk ka desht me najt ne Jugoslavi vetum, edhe ka thon Babes nuk guxon me ik pa neve. Baba ka ik ne Itali edhe ma von, Nënë ka kalu neper mal (shtatzanë edhe tu majt mue ne duar) deri Itali me taku me Baben. Ne vitin 1965 kena ardhur ne Amerik.

arsyre: ka dek nje engjulli.
menyre: tjeter engjulla me ka bajtur.

Nga fundi i viteve 70ta u largova nga Kosova pasi qe dashurija ime u kurorizua me martese.Mendoja qe pas disa vjete do kethehemi per ti shkolluar femijte ne Kosove,mbeti enderr e zbehur.Vitet kaluan e bashke me te rritet malli edhe me shume per Kosoven tone te dashur. :(

Largimi im nga Kosova ime ndodhi ne vitin 1992 duke kaluar ilegalisht kufirin Maqedon-Shqiperi.Ne Shqiperi isha plote nje vite te bukure,pastaj Stacioni im i fundit ishte Gjermania.
Ishte ftesa e Ushrise Serbe ajo qe une refuzova,ndalova studimet e shkolles se larte dhe morra mergimin.



Mitrovice 05

Lazdrani :wink:

Lufta.

Demonstratat e 81-shit :(

[quote=Kupid]Para se me lind une, vëlla im ishte i sëmurë ne vitit 1962/1963 (nuk jam sigurt) edhe nje doktor serb ka jep nje injektim. Trupin i tij ka nis me dehidrato. Mbas s'di sa javë, Tomori, as nje vjecar ka dek ne duart babes vet. Baba ka deshte me ik pse o ken ne burg per 6 muj per arsyr politik, edhe regime e Tito's kan ndal fakultetin per Baba im, edhe ska mujt me shpëto djalin. Baba ka vendos me shku te xhaxhan ne Amerik. S'ka pas hiq qfare ardhmëri mir ne Jugoslavi. As nje vjet ai ka nis per me ik.
Nënë ime nuk ka desht me najt ne Jugoslavi vetum, edhe ka thon Babes nuk guxon me ik pa neve. Baba ka ik ne Itali edhe ma von, Nënë ka kalu neper mal (shtatzanë edhe tu majt mue ne duar) deri Itali me taku me Baben. Ne vitin 1965 kena ardhur ne Amerik.

arsyre: ka dek nje engjulli.
menyre: tjeter engjulla me ka bajtur.[/quote]


Më la përshtypje shkrimi i Kupid, i cili ishte shumë interesant rrëfimi i largimit të familjes së tyre. Në anën tjetër po ashtu është për të ardhur mirë fakti që ata më 1965 janë shpërngulur në Amerikë dhe ka arritur të ruajnë dhe kultivojnë gjuhën shqipe, kur krahasohet periudha kohore e largimit të tyre nga tokat shqiptare. Rrespekt!

Largimi im nga Atdheu ishte i pa planifikuar,kurr nuk e kame Enderruar nje dite te tille.
Arsyja ishte Ikja nga perndjekjet Politike te asaj kohe,aktivitetet e mija Humanitare ne sektorin e shendetsis ishin per okupatorin serb te Paligjesheme dhe te denuara me Burgim.
Atehere leshova atdheun me lote ne sy,e sot ne dhomen time ne shtratin kur enderrat e rinise i ujitja me plote entuzjazenm shkruaje kujtimet e para 13 viteve.

Pershendetje per autoren e Temes.


Naki

Se pari pershendes autoren,
Dita kur u detyrova te largohem nga atedheu i dashur ka qene kur e kam marre rrugen per mu ba ushtare i JNA-se se atehershme.Kurr si harroje pergdheljet e fundit te nanes dhe lotet e saje si gurra.Me daten 18 shtatore 1991.Prej asaj dite jam jashte atedheut te dashur per te cilin nuk ka nate qe nuk endrroje dhe shpirti im to te endrroje gjithemone per te deri sa te jem gjalle...
Teme e prekshme.
Ju pershendes perzemrsisht te gjithve.
Vendasi

Ishte fillimi i Marsit 99.

Isha e mërzitur dhe e shqetësuar për lajmet që ndëgjonim çdo ditë, luftë, vrasje, masakra të përditshme.
Kisha muaj pa e parë familjen time dhe ju luta shokut tim që të shkojmë për disa orë atje.
Më plotësoi dëshirën, edhe pse gjithkund kishte polici, dhe kthimi në shtëpi nuk ishte i sigurtë.
Na priu fati dhe arrita në familjen time pa na ndodhë asgjë fare.
Isha vetëm me burrin dhe kaluam tri katër orë të kënaqur me familjen time. Dikur mbasdite mora leje që të kthehemi në shtëpi, më lutën shumë që të rrija atë mbrëmje, por kisha mendjen tek fëmijët e mi dhe nuk mund të kaloja një natë të tërë me shqetësime për ta.
Dolën të gjithë të na përcillnin dhe në ndarje më tha vëllau, motër tha edhe pse s`është kohë vizitash të lutem dil më shpesh se luftë e nuk i dihet si do të rrjedhin ngjarjet.

I thashë si me të qeshur (a thua ma ndinte zemra?? :cry: :cry: ) Vëlla shifemi pas 6-7 vitesh. Në përqafimin e fundit me ta ndjeja zemrën gropë, dhe kisha frigë si do të arrinim në shtëpi, ku për një kohë gjysmë ore që duhej të bënim ma autobus na prisnin katër kontrolla policore.
Kah po i binim mes përmes Gjilanit me autobus vështroja rrugët dhe objektet dhe seç ndjeja një mall për ato rrugë ku u rrita.
Atë që ma ndjente zemra u bë realitet. Po bëhen gadi 7 vite që nuk pashë familjen dhe Gjilanin tim.
Për fat të mirë arritëm në shtëpi pa na ndodhë asgjë, për të pritur atë datë mallkuar 23 Marsin kur u detyruam të lëm shtëpinë tonë, kur me fëmijët burrin dhe të tjerët nga familja e me lotët lumë që na rridhnin morëm rrugën e pa kthim.
Lam shtëpinë, lam të gjitha dhe ndër të gjitha plakun e shtëpisë të vrarë nga qetnikët (ai ishte aq i plakur sa që nuk ishte rrezik për askënd).
Ikëm të shpëtojmë kokën tonë, me vete kishim lotët që sna u ndanë më, mërzinë për plakun e shtëpisë, dhe një të masakruar të gjallë gjendja e të cilit kërkonte trajtim të shpejtë mjekësor dhe që në vendlindjen tonë nuk mund të i jepej.
Morëm rrugën e mallkuar, sa për ta shëruar atë e të kthehemi.

Por.... Kosova Lindore nuk është më strehë e sigurtë për familjen time.
A do të kthehemi më atje.....??
Nuk di ndoshta do ta mbijetojmë dhembjen ndonjëherë për të shkuar e parë muret e mveshura me gjak pafajësie.....???????

[quote=Murgesha]Ishte fillimi i Marsit 99.

Isha e mërzitur dhe e shqetësuar për lajmet që ndëgjonim çdo ditë, luftë, vrasje, masakra të përditshme.
Kisha muaj pa e parë familjen time dhe ju luta shokut tim që të shkojmë për disa orë atje.
Më plotësoi dëshirën, edhe pse gjithkund kishte polici, dhe kthimi në shtëpi nuk ishte i sigurtë.
Na priu fati dhe arrita në familjen time pa na ndodhë asgjë fare.
Isha vetëm me burrin dhe kaluam tri katër orë të kënaqur me familjen time. Dikur mbasdite mora leje që të kthehemi në shtëpi, më lutën shumë që të rrija atë mbrëmje, por kisha mendjen tek fëmijët e mi dhe nuk mund të kaloja një natë të tërë me shqetësime për ta.
Dolën të gjithë të na përcillnin dhe në ndarje më tha vëllau, motër tha edhe pse s`është kohë vizitash të lutem dil më shpesh se luftë e nuk i dihet si do të rrjedhin ngjarjet.

I thashë si me të qeshur (a thua ma ndinte zemra?? :cry: :cry: ) Vëlla shifemi pas 6-7 vitesh. Në përqafimin e fundit me ta ndjeja zemrën gropë, dhe kisha frigë si do të arrinim në shtëpi, ku për një kohë gjysmë ore që duhej të bënim ma autobus na prisnin katër kontrolla policore.
Kah po i binim mes përmes Gjilanit me autobus vështroja rrugët dhe objektet dhe seç ndjeja një mall për ato rrugë ku u rrita.
Atë që ma ndjente zemra u bë realitet. Po bëhen gadi 7 vite që nuk pashë familjen dhe Gjilanin tim.
Për fat të mirë arritëm në shtëpi pa na ndodhë asgjë, për të pritur atë datë mallkuar 23 Marsin kur u detyruam të lëm shtëpinë tonë, kur me fëmijët burrin dhe të tjerët nga familja e me lotët lumë që na rridhnin morëm rrugën e pa kthim.
Lam shtëpinë, lam të gjitha dhe ndër të gjitha plakun e shtëpisë të vrarë nga qetnikët (ai ishte aq i plakur sa që nuk ishte rrezik për askënd).
Ikëm të shpëtojmë kokën tonë, me vete kishim lotët që sna u ndanë më, mërzinë për plakun e shtëpisë, dhe një të masakruar të gjallë gjendja e të cilit kërkonte trajtim të shpejtë mjekësor dhe që në vendlindjen tonë nuk mund të i jepej.
Morëm rrugën e mallkuar, sa për ta shëruar atë e të kthehemi.

Por.... Kosova Lindore nuk është më strehë e sigurtë për familjen time.
A do të kthehemi më atje.....??
Nuk di ndoshta do ta mbijetojmë dhembjen ndonjëherë për të shkuar e parë muret e mveshura me gjak pafajësie.....???????[/quote]

Përshkrimë me plotë emocione ,dhimbje vertetë më pikojnë sytë lotë gjatë leximit,në rreshtatë e juajë shohë Veten tragjedinë e shumë bashkëatdhetarëve tanë.
Dhashtë Zoti që sa më shpejtë të kthehet lirija dhe të keni mundësi të shkoni në Vendlindjen e juajë.


Naki

[quote=Murgesha]Ishte fillimi i Marsit 99.

Isha e mërzitur dhe e shqetësuar për lajmet që ndëgjonim çdo ditë, luftë, vrasje, masakra të përditshme.
Kisha muaj pa e parë familjen time dhe ju luta shokut tim që të shkojmë për disa orë atje.
Më plotësoi dëshirën, edhe pse gjithkund kishte polici, dhe kthimi në shtëpi nuk ishte i sigurtë.
Na priu fati dhe arrita në familjen time pa na ndodhë asgjë fare.
Isha vetëm me burrin dhe kaluam tri katër orë të kënaqur me familjen time. Dikur mbasdite mora leje që të kthehemi në shtëpi, më lutën shumë që të rrija atë mbrëmje, por kisha mendjen tek fëmijët e mi dhe nuk mund të kaloja një natë të tërë me shqetësime për ta.
Dolën të gjithë të na përcillnin dhe në ndarje më tha vëllau, motër tha edhe pse s`është kohë vizitash të lutem dil më shpesh se luftë e nuk i dihet si do të rrjedhin ngjarjet.

I thashë si me të qeshur (a thua ma ndinte zemra?? :cry: :cry: ) Vëlla shifemi pas 6-7 vitesh. Në përqafimin e fundit me ta ndjeja zemrën gropë, dhe kisha frigë si do të arrinim në shtëpi, ku për një kohë gjysmë ore që duhej të bënim ma autobus na prisnin katër kontrolla policore.
Kah po i binim mes përmes Gjilanit me autobus vështroja rrugët dhe objektet dhe seç ndjeja një mall për ato rrugë ku u rrita.
Atë që ma ndjente zemra u bë realitet. Po bëhen gadi 7 vite që nuk pashë familjen dhe Gjilanin tim.
Për fat të mirë arritëm në shtëpi pa na ndodhë asgjë, për të pritur atë datë mallkuar 23 Marsin kur u detyruam të lëm shtëpinë tonë, kur me fëmijët burrin dhe të tjerët nga familja e me lotët lumë që na rridhnin morëm rrugën e pa kthim.
Lam shtëpinë, lam të gjitha dhe ndër të gjitha plakun e shtëpisë të vrarë nga qetnikët (ai ishte aq i plakur sa që nuk ishte rrezik për askënd).
Ikëm të shpëtojmë kokën tonë, me vete kishim lotët që sna u ndanë më, mërzinë për plakun e shtëpisë, dhe një të masakruar të gjallë gjendja e të cilit kërkonte trajtim të shpejtë mjekësor dhe që në vendlindjen tonë nuk mund të i jepej.
Morëm rrugën e mallkuar, sa për ta shëruar atë e të kthehemi.

Por.... Kosova Lindore nuk është më strehë e sigurtë për familjen time.
A do të kthehemi më atje.....??
Nuk di ndoshta do ta mbijetojmë dhembjen ndonjëherë për të shkuar e parë muret e mveshura me gjak pafajësie.....???????[/quote]


E nderuara moter Murgesha....... mesazhi yte vertete me ka tronditur shume ka shume kohe qe lote nuk kam nxjerr nga syri por gjate leximit te mesazhit tende nuk munda te permbahesha dote.
Me shume deshire do tu zbuloja edhe daljen time nga Kosova por pas mesazhit te Murgeshes nuk permbahem dote..........

E nderuara Murgesha me ke prekur shume me tregimiin tend..sepse po thuajse edhe vet kan ngjarje te tille nga largimi im...po sikur une te tregoja ngjarjen time em siguri se do te jete edeh me dhimshmee gje qe s`kam deshire te kujtoj perjeteee...po do shpresojm qe nje dite ddo mundemi te kthehemii....po a thua a do te jete e njejt JETA sikur dikur............jo per muaaa :cry:

Shpresa eshte ajo qe ne jetojm....sepse jeta e tille ishtee...duke mos mundur te kthejm mbrapaa..

Te pershendes e nderuar e dasht zoti qe nje dite do na realizohen deshirat spirl_girls!