Fragmente librash
 

Ketu mund te vendosni fragmente nga librat qe ju pelqejne me shume :smile:

Titulli: Fragmente librash
 

[LEFT][COLOR=#000000][FONT=lucida grande]Ka vetëm një mëkat. Një të vetëm. Vjedhja. Çdo mëkat tjetër është vetëm një variant i vjedhjes.[/FONT][/COLOR]
[FONT=lucida grande][COLOR=#000000]Kur vret një njeri, i ke vjedhur jetën. Vjedh të drejtën e gruas për të pasur një burrë, u vjedh fëmijëve babanë. Kur i thua një gënjeshtër dikujt, i vjedh të drejtën për të njohur të vërtetën. Nëse tradhton, i vjedh të drejtën për besnikëri.[/COLOR][/FONT][/LEFT]


[COLOR=#000000][FONT=lucida grande][COLOR=#000000][LEFT][COLOR=#333333][FONT=lucida grande]Gjuetari i balonave ~ Khaled Hosseini[/FONT][/COLOR][/COLOR][/FONT][/LEFT]
[/COLOR]

Titulli: Fragmente librash
 

Gjitheqka ne kete qytet ishte vjeter dhe e gurte,duke filluar nga guret dhe cesmat dhe gjer te catite e shtepive te tije te medha shekullore qe ishin te mbuluara me pllaka guri ngjyre gri, te cilat u ngjanin luspave gjigante. Ishte e veshtire te besoja se nen ato korraca gjalleronte dhe pertrihej [B]mishi i bute i jetes.[/B]

Ismail Kadare

Kronik ne gure

Titulli: Fragmente librash
 

[B][CENTER]Ajo që kaloi, mbaroi[/CENTER][/B]

Të mendosh rreth së kaluarës, të jetosh me të dhe të prezantosh në të, e të dëshprohesh nga të këqijat e saj është çmenduri dhe vrasje e dëshirës për jetën e tashme.

Tek të mençurit fletët e së kaluarës shuhen dhe nuk transmetohen që të përsëriten, ato mbyllen njëherë e përgjithmonë në burgun e harresës, duke u lidhur e shtrënguar fort që mos dalin kurrë. Nëse kujtohesh, kjo s’të jep gjë veç lodhjes e sëmundjes psikike, ndaj mos e bëj këtë, se nuk rrjedh dritë nga ato kujtime vrasëse.

Përkundrazi, ato sjellin e mbjellin mendime dhe ide të prishura që shpijnë drejt humbjes dhe shuarjes; mëshiroje dhe mos i bëh padrejtësi vetvetes, e as mos e ndërmerr një hap të tillë, sepse brengosja e tepërt nuk ta kthen atë që të kaloi, por as shqetësimi i madh nuk e ndryshon të shënuarën…!

Mos! Mos jeto në ëndërron e kaluar, e as mos rri nën hijen tradhtare që humbet shpejte, zgjoje veten ng agjumi që të lodh.

A dëshiron dhe a mund ta kthesh lumen në rrjedhën që doli e rodhi?! Po diellin mbasi lindi?!

Po a mund ta kthesh fëmijën në shtratin e barkut të nënës së tij?!
Po qumështin, a mund ta futni e ta ktheni aty në gjoks ku ishte?!
Po lotin a e kthen në sy pasi që u derdh?! Jo, kurrë…! Ajo që doli u bë dhe shkoi, kaloi…nuk kthehet më…Për këtë mos jeto me të kaluarën që të verbohesh e të humbësh, të digjesh me zjarrin e saj që s’shuhet.

Ta bësh këtë do të thot ta humbasësh të tashmen dhe ta zhdukësh vullnetin. Ai që e do të kaluarën dhe i kthehet asaj është si ai i cili e bluan miellin që në esencë është i bluar, apo si ai që e sharron tallashin e drurit.

Qëmoti kanë thënë për ata që e qajnë të kaluarën se nuk nxirren të vdekurit nga varret e tyre”, madje edhe fabulisti i ka përmendur ata që flasin me gjuhën e kafshëve se si e kanë pyetur gomarin: - Përse nuk ripërtypesh? Ai tha: E urrej gënjeshtrën”.

Me të vërtetë gabimi ynë më i madh është se harrojmë të tashmen dhe angazhohemi me të kaluarën, i prishim dhe i rrëzojmë ndërtesat e bukura…Oh jo,[SIZE="2"][B] mos e prish atë që ndreqe me plot vuajtje të rënda se sikur të grumbullohen e të tubohen të gjithë njerëzit dhe xhinnët nuk do të kishin mundur t’ju kthejnë gjë nga ajo që kaloi, për shkak se ajo është e pamundur dhe e humbura s’të jep gjë.
[/B][/SIZE]
A nuk e sheh se njerëzit nuk shikojnë pas dhe as që kthehen e të vështrojnë gjurmët që lanë prapa?!
Era që fryn gjërat i merr përpara, e nuk i lë pas, po nëse shohim edhe më thellë vërejmë se çdo gjë që lëviz në këtë rruzull tokësor- qoftë insekt, shtazë, kafshë, njeri apo makinë- të gjithë ecin para e nuk shkojnë pas. Ndaj, as ti mos shko kundër rregullit të jetës, e të prishësh zakonin e saj…!

Fragment nga libri: Mos u Trishto
Autor: Aid el Karni.

Titulli: Fragmente librash
 

[CENTER][B]Gjakova në Netët e Shën Bartolomeut[/B][/CENTER]

Besnik R. Bardhi

Ajo çka ndodhi në këtë fundshekull në trevat e mbarë Kosovës, të
përkujton rreshtat e Biblës së shenjtë ku përshkruhen vuajtjet e
tmerrëshme të njerëzimit. Termi luftë, eshtë i butë për t’a definuar
gjithë atë çka ndodhi me popullatën shqiptare në Kosovë. Mendjet e
sëmura të elitës aktuale intelektuale serbe, treguan gjithë vrerin dhe
urrejtjen patologjike ndaj kombit shqiptar në holokaustin kosovar. Nuk
është rastësi kjo që ndodhi pikërisht në fund të shekullit njëzet,
ashtu si nuk ishte aspak rastësi ajo që ndodhi në fillim të këtij
shekulli me trojet etnike shqiptare ne Nish, Leskoc, Prokuple,
Kurshumli… Pra, është transparente vazhdimësia e ideologjisë së
shfarosjës së popullatës etnike shqiptare në Kosovë nga serbomëdhenjët.
Ishte koha e realizimit të idesë dhe ëndrrës shekullore serbomadhe, për
pastrim definitiv të llogarive me shqiptarët. Serbia, deshti të hyjë në
shekullin 21, me Kosovë të pastër etnikishtë. Këtë e arriti, mirëpo në
kahje të kundërt. Ekuacioni me dy të panjohura, kishte marre kahje të
kundërt nga ajo që llogaritej !

Prezenca e popullatës etnike në trojet e veta, është kompleks i pa
shëruar i çdo okupatori qe synon të mbaj tokat e huaja. Elaboratet
qindëvjeqare të vjetra, të punuara në mënyrë minucioze , nga Sveti
Sava, Garashanini, Andriqi, Qubrilloviqi, Milosheviqi dhe shumë viqa
tjerë, kësaj radhe, më në fund fituan notën që merituan. U hudhën në
shportën e turpit të historisë. Nga të gjitha këto luftëra të ndyera në
dekadën e fundit që u zhvilluan në ish Jugosllavi, ata u treguan
faqezinjë dhe u turpëruan publikishtë. Rrethanat politike aktuale
ndërkombëtare si dhe forca e argumentit, në raport me zgjidhjen e
drejtë të çështjës kombëtare shqiptare si dhe të Balkanit në tërësi,
kësaj radhe ngadhnjyen ndaj mashtrimeve dhe kurthave të vetë satanës.
Vetë Gebelsi do të mbetej i stepur, për atë çka kishin pregaditur
mafiozët milosheviqian. Përgjegjësi morale historike mbanë shtresa
intelektuale serbe, sidomos Akademia Shkencave Serbe si kreatore dhe
ideologe e realizimit të këtij plani monstruoz. Heshtja do të thotë
aprovim.

Ekziston një misticizëm në shpjegimin e disa dukurive dhe rrjedhave që
ndodhin në këtë botë. Vrasësi, zakonishtë paguan me kokë për krimin e
bërë në të njetën formë si viktima. Gjaku i derdhur i shumë fëmijëve,
grave dhe pleqëve shqiptar, pra gjaku i atyre që plotësisht ishin të
pafajshëm dhe u masakruan në format më barbare, duhet paguar nga ana e
atyre që dhanë urdhëra apo ishin vetë autor të këtyre veprave makabre.
Në krahasim me viktimat e pafajshme kolektive shqiptare, Serbet si
kolektivitet do t’a mbajnë ndër shekuj hipotekën si popull etnocid.
Vetëm nëse plotësohen kërkesat e Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës dhe
dorëzohen të shpallurit në listën e të akuzuarve për krime lufte,
atëherë mund t’a zbehin atë imazh që kanë fituar në dekadën e fundit.

Qyteti i Gjakovës nuk mundi të iu ikë veprimeve barbare të okupatorëve
serbë. Afër 4 muaj popullata duarthatë e Gjakovës u ballafaqua me
rrethim të hekurt, në mesin e së cilës hidhte vallën vetë djalli.
Minoriteti serbo – malazias që ka jetuar në qytetin e Gjakovës, është i
zhytur aq shumë në krime, sa që duhet kaluar dekada të tëra, që ndonjë
nga nipërit e tyre, të mundën lirshëm të ecin rrugëve të këtij qyteti
si turist. Emri i kryetarit serb të instaluar të Kuvendit të Komunës,
Momqillo (Moma) Stanojeviq, do të mbetet një ndër emërat më të urryer
në historinë e qytetit. Vepra e tij kriminale, nuk do të shlyhet kurrë
nga kujtesa e qytetarëve të Gjakovës.

Titulli: Fragmente librash
 

Gjakova, në historikun e sajë të gjatë nuk mban mend katrahura të tilla
si kjo e fundit. Pastrimi i egër etnik i qytetit të Gjakovës me
rrethinë, bëri që ky qytet ato ditë t’i ngjante një kasaphaneje të
vërtetë.

Gjakovarët vriteshin në forma nga më të ndryshme. Kriminelët serb, në
shumicën e rasteve iu ofronin viktimave “menynë” e llojeve të
likuidimeve. Mënyra më e preferuar ishte likuidimi me armë të ftohta.
Ishte i priveligjuar ai i cili vritej me armë zjarri. Karakteristikë e
veçant ishte mënyra e humbjës së gjurmëve të krimit, kjo bëhej
zakonishtë me djegien e shtëpive së bashku me viktimat. Këtë, e
ilustron më së miri rasti i familjës Vejsa, ku u dogjën trupat e 22
fëmijëve, grave, pastaj, familja Cana, ku u dogjën 4 familjar, e kështu
me radhë. Zhvarrimi i kufomave të viktimave të terrorit serb, ishte
pjesë e skenarit të ndyrë të platformës shfaruese antishqiptare. Nga
varrezat e qytetit të Gjakovës, kah fundi i muajit maj, u bë zhvarrosja
e 87 trupave të likuiduar nga kriminelët serb. Të gjithë, u vranë për
së dyti, nga se edhe sot nuk janë gjetur trupat e tyre. Në mesin e tyre
ishte edhe trupi i doajenit të kirurgjisë gjakovare, Dr. Izet Hima, i
cili u vra dhe u masakrua në natën e 24 marsit. Kjo vrasje shkaktoi
efekt mjaft negativ psikologjik në masë, çka ishte padyshim edhe
qëllimi i armikut.

Vrasjet, djegiet, dhunimet, plaçkitjet, torturat ç’njerëzore, ishin
dekori i qytetit të lashtë buzë lumit Erenik, i cili ato ditë kishte
ndërruar ngjyrën! As plaku më i moqëm në qytet, nuk mbanë mend nga
kallximet e gjyshërve të tyre, të ketë goditur kaq rëndë këtë qytet
ndonjë nga okupatorët e mëparshëm. Shkatërrimi i Xhamisë së Hadumit, e
vjetër më shumë se 500 vite, dëshmon për karakterin dhe intenzitetin e
shkatërrimeve.

Edhe nata e 16 prillit, bënë pjesë në netët e Bartolomeut në qytetin e
Gjakovës. Ishte natë e ftohtë prilli dhe binte shi i imët. Bubullimë
nuk dëgjohej, por dëgjohej vaji i foshnjeve nga traktorët e mbuluar me
folie najloni të konvojeve pa fund, të cilët kishin marrur rrugën e
shpëtimit drejtë kufirit të Shqipërisë. Vaji i atyre foshnjeve edhe sot
nuk më lenë të qetë. Këta ishin refugjatët e qytetit të Mitrovicës me
rrethinë, që udhëtonin nga Gjakova për në drejtim të Qafës së Morinit.
Shikimi nga apartamenti im, nga kati i pestë është në drejtim të rrugës
Gjakovë – Prizren. Kjo rrugë, ishte arteria kryesore për deportim
drejtë Shqipërisë, për gjysmën e shqiptarëve të Kosovës. Kjo rrugë nuk
pushonte nga udhëtarët e dhunshëm në asnjë moment, që nga fillimi i
bombardimeve të NATO–s. Pamje të tilla, paralajmëronin të ardhmën tonë
shumë të afërt. Me dhëmbje të madhe vështroja nga dritarja zbrazjën e
Kosovës.

Kjo natë kishte në vete diçka të veçantë.

Për herë të parë, që nga fillimi i bombardimeve nuk u ndal rryma
elektrike! Ishte ora 20.15 min., kur një veturë e policisë serbe u ndal
te pompa e benzinës, aty pranë Urës së Llukacit. Njeri nga policët
zbriti nga vetura dhe me nxitim fiku poqin që ndriqonte oborrin e kësaj
pompe. Ky ishte një paralajmërim i keq për ne që banonim pranë pompës.
Kjo përvojë ishte fituar nga aksionet që ndërmerrnin kriminelët serb në
lagjet tjera të qytetit. Dëshira për jetë dhe shpresa se ndoshta do të
shpëtojmë edhe këtë natë, më përshkojë thellë shpirtin. Vështronim me
kujdes çdo lëvizje, mirëpo ishim të pafuqishëm për çfarëdo forme të
vetëmbrojtjës. Çdo lëvizje në ato orë të vona të mbrëmjës ishte
vetëvrasje. Ishim të rrethuar nga të katër anët.

Pas nja 15 min., katër automjete civile kaluan Urën e Llukacit dhe u
drejtuan ne lagjën e parë, në të majtë të rrugës. Tani më ishte e qartë
se ajo lagje ishte sonte në shënjestër të forcave serbe. Nuk shkuan
shum çaste, dhe nga pullazet e shtëpive filloi të duket flaka e cila
shoqërohej me shumë të shtëna armësh zjarri. Flaka dhe tymi shumë
shpejtë përfshiu tërë lagjën. Refleksi nga drita e flakës së shtëpive
që digjeshin në afërsi, ndriqonte tërë apartamentin tim. Kjo situatë,
shkaktoi tendosje psikologjike edhe më të rëndë. Është e pamundur të
përshkruash emocionet e atyre momenteve. Ndjenjë e çuditëshme dhe e
llahtarëshme! Një trokitje në portë, nënkuptonte vdekjën. Atje, në
lagjën fqinjë bëhej masakër. Nuk dinim asgjë për fatin e atyre
njerëzve! Sa janë të vrarë dhe cilët janë ata? Rafalët e armëve nuk
pushonin. Fishkëllima e plumbave shpërthente errësirën.

Konvoji i refugjatëve nuk ndalej. Në të majtë të rrugës nga ata
kalonin, zhvillohej një dramë e vërtetë. Kriminelët serb kishin
pregaditur një përcjellje “madhështore” për refugjatët mitrovicas. Për
shumë kë në atë turmë njerëzish, këto pamje tani më ishin të njohura.
Rreth orës 23.00, konvoji u ndal befas. Nga drejtimi i qytetit erdhi
një veturë e policisë serbe, e cila vëzhgonte me kujdes çdo automjetë.
Fitohej përshtypja se ata kërkonin dike. Një nga policët serb, zbriti
me shpejtësi nga vetura dhe u drejtua kah një makinë e refugjatëve, e
cila ishte e ndalur përballë Tyrbës së Sheh Shefqetit. Me sharje
vullgare dhe dhunë detyroi vozitësin e automjetit që të zbresë nga
makina. Agresiviteti i policit dhe zëri i tij kërcënues, bëri që ata
mbrenda në makinë të lëmëriten. Dëgjohej vaji i dhembshëm i fëmijëve
dhe gruas. Pas pak, pasoi heshtja!? Vërejtëm një siluetë njeriu si
rrëzohej për tokë! Ky ishte vozitësi i automjetit i cili në ato çaste u
likuidua në prezencën e bashkëudhëtarëve të tij dhe refugjatëve tjerë
në traktorë që ishin pranë. Nuk i besoja syve të mi. Krimineli serb
muarr edhe një jetë shqiptari, kush e di për të satën herë? Pas kësaj,
kolegu i tij që e priste, erdhi dhe muarr makinën e viktimës së bashku
me udhëtarët. Të dy veturat pastaj shkuan në drejtim të panjohur.

Kush ishte viktima? Çka ndodhi me udhëtarët e veturës së viktimës? Për
ne të gjithë, mbeti gjerë me sot një mister i vërtetë identitieti i
viktimës dhe bashkëudhëtarve të tij! Pak çaste pas kësaj, kolona e
gjatë rinisi rrugën në drejtim të Prizrenit. Çdo automjet i cili
afrohej te vendi ku ishte e shtrirë viktima, ndalonte për pak sekonda !

Rreth mesnatës, pasi më nuk shifej kolona e refugjatëve, në vendin e
krimit, erdhën përsëri të njejtët policë dhe e njejta makinë. Ata
ngrehën viktimën zvarrë dhe e futën në veturë. Këtë natë të errët
prilli e ndriqonte flaka e shtëpive që digjëshin. Kjo ishte natë e
tmerrit. Çdo moment prisnim të na vijnë kasapët serb. Kjo natë për ne
ishte diçka me të vërtetë e veçantë, sepse pamë vdekjën me sy!

Të nesërmën erdhi lajmi i tmerrshëm për viktimat e lagjës fqinjë. Këta
ishin: Roland Gojani (23) dhe Kastriot Delija (21), që të dy të vrarë
në një fushë këtej lumit Llukac, afër 300 metra nga lagja e djegur.
Kishin tentuar që të shpëtojnë dhe ishin qëlluar në ikje. Sipas
dëshmive, këta ishin të plagosur dhe të gjallë gjerë në ora 05.00 të
mengjesit. Atëherë kan ardhur kriminelet serb dhe i kanë ekzekutuar në
po atë vend. Mbrenda në lagje, janë ekzekutuar: Myhedin Zeka (53),
Mehmet Krasniqi (63), Gani Mehmetaj (49), Deli Hoti (63) dhe Rremë
Delija (67). Ky avaz i bishave serbe, vazhdoi me të njejtin intenzitet
për më tepër se tre muaj, gjerë në ditën e hyrjës së forcave aleate.
Vetëm mrekullia e shpëtoi pjesën e mbetur të qytetarëve në Gjakovë,
numri i të cilëve nuk ishte i vogël.

Më kujtohen shum mirë fjalët e një miku të mirë dhe të urtë, i cili
kishte kaluar një pjesë të jetës së tij në kazamatet serbe. Gjatë
marrjës në pyetje në burgun e Nishit, inspektorët serb para 20 vitesh,
i kishin thënë: “ Ju shqiptarët duhet të hiqni dorë nga pavarësia e
Kosovës. Më parë do t’a merrni Beogradin se që do të ju lëshojmë
Kosovën të lirë. Kjo nuk do të ndodhë pa u derdhur gjaku gjerë në
gjunjë “.

Titulli: Fragmente librash
 

Por kujtohu qe .. qe jam vetem nje vajze e thjeshte qe eshte perball nje djali dhe gjithcka qe po i kerkon eshte ta dashuroje.

- Notting Hill

Re: Fragmente librash
 

[B][COLOR=#8b0000]MALL

[/COLOR][/B]Ca pika shiu ranë mbi qelq
Për ty unë befas ndjeva mall
Jetojmë të dy në të njejtin qytet
Dhe sa rrallë shihemi sa rrallë...

Dhe mu duk pak e cuditshme
Si erdhi kjo vjesht ky mëngjes
Qiejt e ngrysyr pa lejlekë
Dhe shirat pa ylber në mes.

Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç mu kujtua sot për dreq
"Të zgjuarit janë bashkë në këtë botë
Kurse të fjeturit janë veç"

Në ç'ëndërr kemi rënë kaq keq
Që dot s'po zgjohemi vallë?...
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mallë.

Ismail Kadare

[COLOR=darkred][/COLOR]

Re: Fragmente librash
 

[U][COLOR=#ff0000]Kristal

[/COLOR][/U]Ka kohë që s'shihemi dhe ndiej
Si të harroj unë dalngadalë,
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithcka

Tani kërkoj unë posht' e lart
Një vend ku ty të të lëshoj.
Një strofe a note a një brilant
Ku të të le, të puth, të shkoj.

Në s'të pranoftë asnjë varr
Asnjë mermer a morg-kristal.
Mos duhet vall' prap të të mbart
Gjysëm të vdekur, gjysëm të gjalël?

Në s'gjetsha hon ku të të hedh
Të gjej një fushë a një lulnaje
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund të të shpërndaj.

Të të mashtroj ndoshta kështu
Dhe të të puth e t'ik pa kthim
Dhe nuk do te dimë as ne, askush
Harrimi ish ky, a s'ish harrim.

Ismail Kadare

Re: Fragmente librash
 

[COLOR=#ff0000]Edhe kur kujtesa

[/COLOR]Edhe kur kujtesa ime e lodhur
Ashtu si ato tramvajet e pasmesnatës
Vetëm në stacionet kryesore do të ndalojë,
Une ty s'do të harroj.
Do të kujtoj
Mbrëmjen e heshtur, të pafund të syve të tu,
Dënesën e mbytur, rrëzuar mbi supin tim
Si një dëborë e pashkundshme.
Ndarja erdhi
Po iki larg teje...
Asgjë e jashtëzakonshme,
Veç ndonjë nate
Gishtat e dikujt do të mpleksen në flokët e tu
Me të largëtit gishtat e mi, me kilometra të gjatë..

Ismail Kadare

Re: Fragmente librash
 

[B]DRITERO AGOLLI :[/B]

[B]Ketu s'do jem[/B]

Ketu s'do jem do jem larguar
Ne toke I tretur si te tjeret
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret

Dhe neper udhet ku kam ecur
S'do ndihet kolla ime e thate
Mbi varrin tim do te rrije I heshtur
Nje qipariz si murg I ngrate

Ti do trishtohesh atehere
Se s'do me kesh ne dhome te gjalle
Dhe kur ne xham te fryje ere
Do qash me eren dalengadale

Por kur te jesh merzitur shume
Ne raft te librave kerkome
Aty do jem I fshehur une
Ne ndonje fjale a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe un do te zbres do t'vi prane teje
Ti si dikur me mall do qeshesh
Si nje blerim pas nje rekeje.

Titulli: Fragmente librash
 

Kur isha me te ndihesha e kompletuar . Nuk po kerkoja asgje , nuk ndihesha as bosh as e frikesuar sic me ndodh shpesh ; ndihesha mire , sikur me ne fund isha une . E gjeta veten duke i treguar gjera qe nuk ja kisha treguar askujt .

Amore , zucchero e cannella
Amy Bratley

Titulli: Fragmente librash
 

"Kur bene seks me nje femer , qe nuk e do , eshte e lehte te jesh i sigurt tek vetvetja. Nuk e ke problem nqs ti i pelqen asaj apo jo . Ta shikosh qe i pelqen ajo qe po bene eshte konfirmimi i vetem qe ti di ta besh , per kete te pelqen .
Por ti provo te besh seks me nje femer qe do , do te kuptosh frikrat e mija . Do te provosh ankthin e tmerrshem qe nuk je mjaftushem .
Dashuria na bene te thyeshem."

- Gabriel García Márquez

Titulli: Fragmente librash
 

Shume njerez ecin ne jete duke kerkuar dhe nuk e gjejne kurre shpirtin e tyre binjak. Ti dhe une e arritem, por per nje periudhe te shkurter. Eshte e trishtueshme, por kjo eshte jeta .

PS: I love You
Cecilia Ahern

Re: Titulli: Fragmente librash
 

[SIZE=2][FONT=Book Antiqua]Ka çaste të vështira në jetë kur njeriu mund të thyhet
Mund të thyhet aq shumë saqë ta humb çdo vullnet që të vazhdojë më tutje
Prej një njeriu plot energji dhe dëshirë për jetë shndërrohet në një hije.
Një fantom.
Një zombi që ecë me njerëzish.
Shkon nga një gabim në tjetrin. Fanitet në projeksionet fiktive të mendjes së vet.
Hijet vuajnë nga tundimi që të mbijetojnë në ekzistencën e tyre të g...[/FONT][/SIZE][FONT=Book Antiqua][SIZE=2]jymtë. Dhe nuk kanë fuqi të kthehen në dritë.
Hija synon të qëndrojë aty ku është. Në vorbullën e dhimbjes dhe të nënçmimit. Sepse kjo është e vetmja që e njeh. Për këtë edhe i thonë hije.
Por ndonjëherë, atëherë kur më së paku e pret, hija preket nga një pikë drite.
Dhe e tëra shkrihet në një prekje të vetme.
Ngrohet në dashurinë e pakusht.
Vetëm kjo i duhet që ta gjej veten.
Ta gjejë veten prapa për në jetë.
Dhe ti.
Ti që ndonjëherë trembesh nga jeta.
Ngrite kokën.
Ti më deshe atëherë kur isha hije.
Më duaj dy herë më shumë tani kur jam në dritë.
Shkrihu në dritën time ose gjema një vend afër teje.
Nëse nuk je këtu me mua atëherë do të tretem unë bashkë me dhimbjen tënde.
Albatros Rexhaj[/SIZE][/FONT]

Re: Titulli: Fragmente librash
 

[SIZE=2][FONT=Book Antiqua]Të besosh në dashuri, sot të quajnë ëndërrimtar,
Ta vlerësosh dhe ta kërkosh përkëdheljen,
Të shprehësh ndjenjat që ke në zemër,
Rrezikon të të përqeshin pas krahëve.
Njeriu që ende guxon të ëndërrojë, harron se është vetëm një dritë e vetmuar në kopshtin e madh përplot me ëndrra të shuara.
A thua, vallë, duhet të heqim dorë nga ëndrra jonë, vetëm e vetëm pse të tjerët i kanë vrarë të vetat?
Nëse nuk guxojmë ta vlerësojmë më të bukurën në zemër, atëherë ç’tjetër gjë e bukur mbetet për të jetuar?
Le të të quajnë ëndërrimtar!
Ëndërro, se jo të gjithë ata që marrin frymë me të vërtetë jetojnë!

Fragment nga "Ditari i një shkrimtari" Albatros Rexhaj [/FONT][/SIZE]
[SIZE=2][FONT=Book Antiqua]Botimet DUDAJ 2012[/FONT][/SIZE]

Titulli: Fragmente librash
 

Edhe mua ndodh të më lidhet goja. Ta humb rrjedhën e mendimeve, të djersitem e të mbetem peng i një çasti të vetëm.
Ndonjëherë, kur qëllon të jesh përballë me atë që i jep krahë zemrës sate, në vend që të shprehesh me fjalë zemre, nga goja të dalin fjalë me shumë pak kuptim. Thjesht humb në magjinë e çastit. Thuajse një forcë e padukshme, njëfarë
gjyçi, të pengon të flasësh e ta mpin deri dhe mendjen.
Edhe pse mund të duket e panatyrshme, unë asnjëherë nuk pendohem pse më ndodh kështu. E marr më tepër si dëshmi se edhe unë kam zemër. Se edhe mua mund të më dridhen deri edhe gjunjët para dikujt.

(fragment nga "Ditar dashurie i një shkrimtari", Albatros Rexhaj, Botimet DUDAJ 2012)

Titulli: Fragmente librash
 

Mos k?rko keqardhje.
Sidomos nC? dashuri nuk ka vend për keqardhje.
Duhet të të dashurojë dhe jo të ndjejë mëshirë për ty. Sepse nëse nuk të dashuron, nuk të duhet gjë m?shira.
Rri dinjitoz deri në fund.
Krenar për atë që je.
(A.R)

Titulli: Fragmente librash
 

Dhe isha atje e vetme , me nje tufe njerezish kunder meje . Te gjithe me kujtonin kush isha , te gjithe me tregonin qe s'mund t'ia dlija , te gjithe me vinin perball fytyres deshtimet e mija . Gjithcka benin keta njerez per te me bere te ndihesha sa me keq , per te me bere te nenvlersoja veten , une qe veten s'do ta nenvlersoja kurre . Une qe kisha fuqin time ne dore . Eshte bukur te kesh fuqin tende ne dore , eshte bukur ta dish sa vlen , eshte bukur te dish te lexosh njerezit . Dhe une i lexoja te gjithe , nje nga nje , e vetmja arsye per te cilen me urrenin ishte sepse pranoja dicka qe ata se pranonin kurre : Te verteten .

Titulli: Fragmente librash
 

Mashtruesja
Autori: Christine Gran


[IMG]http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/c0.0.403.403/p403x403/430858_458615094197198_1250921784_n.jpg[/IMG]



Felicitasi e do luksin, por ka borxhe dhe pak talent për punë të ndershme. E ku ka zgjidhje më të thjeshtë, sesa të bëjë karrierë si mashtruese? Në një botë të orientuar drejt grumbullimit të parave dhe kulmit të qejfit, mashtruesja është një qenie me aftësi të mëdha përshtatjeje, e cila i shijon fitoret e saj, nxjerr mësime nga dështimet dhe respekton tri rregulla:
Rregulla e parë: Varfëria është turp.
Rregulla e dytë: Paraja s’vjen erë kurrë.
Rregulla e tretë: Mendjelehtësia e meshkujve është tejet fitimprurëse.

“Një vepër letrare me shumë shijë dhe ligësi të përzgjedhur, ironi fekëse dhe trishtim të thellë.” Journal für die Frau “Ndryshe nga shumica e kolegeve të saj, Christine Grän është një vajzë vërtet e keqe që di të shkruajë libra argëtues si dreqi.”

Titulli: Fragmente librash
 

'...Shpesh herë zgjohem netëve. Dua të fle. Kujtimet më bucisin në kokë. Shikoj draprin e hënës. Ajo varet si një gjerdan në gjoksin e qiellit. Jam vetëm me hënën përballë, kaq larg e kaq afër njëri-tjetrit. Dua të zgjas dorën, të rrëmbej draprin e saj dhe të korr kujtimet. Pastaj të fle, të fle…

Por, duke kaluar nëpër llagëmin e thellë të natës, vjen frymëzimi. Ai vjen tek unë në mënyrë tinzare, prek si me shkop magjik, kujtimet dhe ato hedhin valle para syve të mi. Dua të thërras në ndihmë, megjithë mushkëritë e mia, gjumin, harrimin. Po ndjej një shtrëngim në gjoks.

O Zot!
Përse u dashka të rijetoj ato që kam jetuar? Përse u dashka të vuaj sërish ato, që i kam vuajtur njëherë? Mbyll sytë. Po vallja e kujtimeve sillet rreth meje më kryeneçe dhe ironike. Ajo ironizon dëshirën time për gjumë, për harrim. Ajo më sugjeron vetëm një zgjidhje: të kap stilolapsin dhe të shkruaj. Kujtimet nuk duan të vdesin. Në botë çdo gjë vjen një moment dhe vdes. Për mua ky është një moment dhe vdes. Për mua ky është i vetmi ngushëllim. Po kujtimet, duke mos pranuar vdekjen, mohojnë këtë ngushëllim.

Ndez dritën. Shikoj pezhishkat e merimangave të varura nëpër qoshe. Vetë nata është një merimangë e madhe dhe unë përpëlitem në pezhishkën e saj. Siç duket kujtimet e dinë këtë, prandaj më nxisin t’i hedh në letër, që të mos vdesin bashkë me mua. Unë orvatem të shkruaj.
Gjerdani hënës që varet në gjoksin e qiellit, sikur varet dhe në gjoksin tim. Kujtimet braktisin vallet dhe vërshojnë mbi letrën e bardhë. Unë dua që të kenë durim, të mbajnë radhë, ashtu siç kishim durim në burg, kur na numëronin rojet, kur ktheheshim nga puna rraskapitëse, ashtu siç mbanim radhë me tasin në dorë përpara kazanit me lëtyrë…'


[I]Fragment nga proza poetike 'Netëve'[/I]

Titulli: Fragmente librash
 

[B]Ujku dhe kësulëkuqja[/B]

Në një fshat gazmor të vendosur buzë një pylli, jetonte një vogëlushe e hirshme me nënën e vet. Ishte shumë e bukur. Kishte një fytyrë të trëndafiltë porsi një mollë, sy të kaltër si qielli i pranverës dhe flokë kaçurrela e të verdhë si gruri i pjekur.
Përtej pyllit banonte gjyshja e saj, një plakë simpatike, që e donte shumë të mbesën, së cilës, kur mbushi shtatë vjeç, i kishte dhuruar një mantel fort të bukur me një kapuç të kuq. Sa herë që dilte nga shtëpia, vogëlushes i pëlqente ta vishte atë, prandaj gjithë banorët e fshatit ia ngjitën emrin Kësulkuqja. Sapo mbaronte punët e shtëpisë, vajza vraponte në pyll, ku jetonin kafshë të vockëla, me të cilat kishte miqësi. Çdo mëngjes herët ajo i merrte me radhë për të parë nëse kishin ushqim të mjaftueshëm, nëse putra e ketrushit ishte shëruar dhe nëse lepurushët kishin pushuar së bezdisuri iriqin plak.


Në një mëngjez pranvere, një lepurush i bardhë arriti duke gulquar te shtëpiza e Kësulëkuqes dhe i tha:

Më dërgoi gjyshja e jote. Ka zënë krevatin, ka kollë dhe i janë mbaruar ushqimet. Duhet të nxitosh për tek ajo!

Nëna përgatiti me kujdes një sjportë të vogël plot me gjëra të mira, nëtë cilën vuri edhe një shurup për kollën. Kurse vogëlushja veshi mantelin e saj me kapuç të kuq.



Të lutem, - i tha nëna, - çoja të gjitha këto gjyshes dhe mos u ndalo rrugës sepse nuk do të dëshiroja që të takohesh me njerëz të këqinj.

Vogëlushja u vu për rrugë e shoqëruar nga miku i saj i vogël.



Kaluan pak çaste dhe ajo nuk ishte më e vetëm. Një drenush i vogël doli shpejt nga pylli dhe eci përkrah saj. Edhe ketrushi nuk deshi të mbetej pas, ai doli nga strofka dhe filloi ta ndiqte me kërcime të vogla. Shoqërinë e vogëlushes e plotësuan edhe zogjët, që njëri pas tjetrit uleshin mbi shportën e Kësulëkuqes, duke çukitur ndonjë thërrimë nga ëmbëlsira, që nëna kishte bërë për gjyshen. Pas një ore rrugë Kësulëkuqja u tha;

Tani kthehuni nëpër shtëpitë tuaja pa bërë naze, sepse nënat mund të jenë shqetsuar.

Prisheqefas e disi buzëvarur kafshët e vogla morën rrugën e kthimit por më parë e këshilluan;
Ki kujdes Kësulëkuqe, sepse ujku i keq andej nga mbrëmja del nëpër pyll dhe, po takoi fëmijë, i hanë përnjëherë. Ec shpejt e mos u ndalo!

Mos keni merak!...Do të kem kujdes! - tha vajza dhe vazhdoi të ecte vetëm e me hap të shpejtë.


Por në pyll kishte shumë luleshtrydhe të vogla e të kuqe me aromë të mirë dhe Kësulëkuqja mendoi: "Luleshtrydhet e pëlqejnë edhe gjyshes! tani do të mbledhë ca shpejt e shpejt e di t'ia çoj...kam për të humbur vetëm gjusëm minute." Por, luleshtrydhe në këtë anë e këputë një në anën tjetër, kaloi kohë dhe vogëlushja s'po kujtohej.


Papritur dëgjoi një kërkëllimë të lehtë që vinte nga një grumbull shkurresh. Ngriti kokën, shikoi andej dhe
pa dy sy të mëdhenjë.
Kësulëkuqja u rrënqeth dhe filloi të dridhej edhe më shumë kur e kuptoi se ata sy të këqinj ishin sytë e ujkut!


Ujku doli nga vendi ku ishte fshehur dhe, duke u përpjekur ta hollonte e ta ëmbëlsonte zërin, i tha;

Ku po shkon në këtë orë, vogëlushe e bukur?

Po shkoj te gjyshja ime e sëmurë për t'i çuar mjaltë, një ëmbëlsirë dhe gjithë ato luleshtrydhe. - u përgjigj Kësulëkuqja.
E ku banon gjyshja jote? - pyeti prap ujku.
Përtej pyellit. - tha vajza e padjallëzuar.
Ujku dinak i uroi shërim të shpejtë për gjyshen dhe, pasi e përshëndeti Kësulëkuqen, me katër kërcime të shpejta u zhduk nëpër gjethnajën e pyellit. E habitur vogëlushja morri rrugën përsëri, ndërkohë që ujku, duke vrapuar si era, kishte arritur në afërsi të shtëpisë së gjyshes.


Që të mund të hynte mbrenda pa e njohur kush, ujku mblodhi një tufë të madhe lulesh dhe u fsheh pas tyre, me shpresën se do të dukej si Kësulëkuqja dhe se do të bënte çmos që gjyshja ta kuptonte sa më vonë të ish e mundur se kishte përballë saj ujkun. Iu afrua shtëpisë me hapa hajduti dhe trokiti tri herë në portë.

Kush është? - pyeti nga mbrenda një zë i hollë.

Ujku plak u përpoq t'i përgjigjej me një zë si fëmijë:
Jam Kësulëkuqja. Kam ardhur të të sjellë ca ushqim dhe ilaçet.

Tërhiqe spangon e shulit dhe dera do të hapet. - u përgjigj gjyshja.
Ujku i prapë këtë priste dhe hyri.
Afrohu, vogëlushe! Hajde e më jep një të puthur! - tha gjyshja, e cila nuk e dinte rrezikun që po i kanosej.

Ujku nuk priti ta lusnin më. Ai bëri një goxha kërcim dhe e kullufiti menjëherë gjyshen e shkretë.


Pasi e kishte shijuar mirë e mirë ate që hëngri, filloi të rrëmonte në dollap. Gjeti një këmishë nate dhe një shkufe e u sajua me to. Pastaj u shikua me kujdes në pasqyrë për t'u bindur se midis tij dhe gjyshes nuk kishte asnjë ndryshim. U afrua te porta, e mbylli duke i dhënë një të shtyrë me putër, pastaj shkoi e u shtri në krevatin e gjyshes, duke pritur Kësulëkuqen, që nuk vonoi të vinte.


Pas pak minutash, në portë u dëgjuan tri trokitje të lehta.

Kush është? - pyeti ujku, duke u përpjekur të shkërbente zërin e gjyshes.

Jam unë, Kësulëkuqja, gjyshe! - tha vajza.

Ujku u mbulua mirë me batanije, priti ca, pastaj bërtiti:
Tërhiqe shulin dhe porta do të hapet!

Kësulëkuqja tërhoqi shulin dhe porta u hap. Vuri shportën mbi tavolinë e iu afrua ghyshes.
Si ndjehesh, gjyshe? - e pyeti.

Ndërkohë, ujku filloi të bënte ca lëvizje të ngathëta, duke zbuluar pa dashur putrat e tijë.


Ujku, që më në fund ishte i ngopur, ra përsëri në krevat i kënaqur dhe fjeti. Kishte humbur në një gjumë kaq të thellë sa që, kur gërrhiste, tundej e gjithë shtëpia sikur po binte tërmet. Në këtë kohë kaloi atypari me pushkën kraheqafë gjuetari Ubaldo, një i njohur i ghyshes. Kur dëgjoi këtë zhurmë, u afrua me vrap te shtëpia dhe mendoi: "Ç'farë mund t'i ketë ndodhur plakës së mirë? "
Ç'është e vërteta, Ubaldoja nuk ishte ndonjë gjahtar i guximshëm dhe gjatë jetës kishte vrarë vetëm ca miza mbi hundën e vet.


Në vend që të hynte nga dera, babaxhani shikoi me kujdes nga një dritare gjysëm e mbyllur, që binte në dhomën e gjyshes. Në krevatin e saj pa ujkun të shtrirë qetësisht, që po flinte për shtatë palë qejfe.


Atëherë Ubaldoja mbushi armën, e futi tytën e saj te dritarja dhe mori çastin e fundit. Papritur, ai goditi shkarazi stomakun e ujkut, që plasi si një tullumbace.


Në këtë pshtjellim, Ubaldoja u turr me vrap në shtëpi. Para syve të tijë u shfaqen Kësulëkuqja dhe gjyshja shëndoshë e mirë pranë lëkurës së ujkut, që tashmë kishte ngelur top në vend.


Ato të ngratat e falenderuan me gjithë zemër Ubaldon, duke e puthur e përqafuar disa herë. Gjuetarit të ndrojtur i vinte turp nga kjo dashuri e mashe që po tregonin për të, por ama kuptohej se i pëlqente që, krejt papritur, po e vështronin si hero.
&Nbsp Në pyll, kur e morren vesh që Kësulëkuqja dhe gjyshja e saj kishin shpëtuar, ndërsa ujku i egër nuk do të mund t'i bënte më dëm askujt, të gjithë u gëzuan pa masë. Edhe nëna e fali Kësulëkuqen. Kjo premtoi se, në të ardhmen, do të tregohej më e mënçur dhe nuk do të ndalej më për të biseduar në rrugë me të panjohur, [B][I]sepse ujq ka gjithandej dhe sepse më të rrezikshmit janë ata që shtiren sikur janë të mirë e të sjellshëm.[/I][/B]



[IMG]http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/428313_467024946689546_501013457_n.jpg[/IMG]